ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Τι περίεργα πράγματα….οι καταστηματάρχες της Κωνσταντινούπολης δεν διαμαρτυρήθηκαν;;;



" Ρε πατριώτες, το καταλαβαίνετε τι είπε ο ίδιος ο Ερντογαν, και η διεθνής κοινή γνώμη, και οι δημοσιογράφοι, και όλοι??? Πως τα επεισόδια στη Τουρκία ήταν ΕΚΦΡΑΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ. Μας φτύνουν κατάμουτρα, μας ξεφτιλίζουν χωρίς έλεος, το καταλαβαίνετε ή πρέπει να μας απαγορεύσουν τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια για να βρούμε ΑΙΤΙΑ να αντιδράσουμε?"


Οι εργαζόμενοι που έκλεισαν οι δρόμοι και δεν μπορούσαν να πάνε με άνεση στη δουλειά τους?
Οι τουρίστες που βρέθηκαν σε δύσκολη θέση?
Οι Τούρκοι νοικοκυραίοι δεν αγανάκτησαν μ΄αυτούς τους κουκουλοφόρους (η δεν φόραγαν κουκούλες?)
Οι δημοσιογράφοι δεν έδειξαν τον αποτροπιασμό τους για μερικές εκατοντάδες "γνωστούς αγνώστους" που έκαψαν τη περιουσία του κοσμάκη του αθώου?
Η διεθνής κοινή γνώμη δεν σκέφτηκε πως οι Τούρκοι είναι λαμόγια και ασυνείδητοι για τη κρισιμότητα της κατάστασης της πατρίδας τους και προκαλούν τέτοιες επικίνδυνες καταστάσεις?
Αυτές οι κινητοποιήσεις δεν έγιναν από απολιτίκ ανόητους που κατέβηκαν άσκοπα στις πλατείες υποκινούμενοι ίσως από ανάλογους συριζαίους στις κάτω πλατείες ή ακροδεξιούς στις επάνω?
Δεν αποπροσανατόλισαν το ουσιαστικό εργατικό κίνημα της Τουρκίας?
Δεν ήταν ανόητοι, προβοκάτορες, πράκτορες, ή απλά ασυνείδητοι?

Τι περίεργα πράγματα....


Οι Έλληνες αγανακτισμένοι τελικά, εκείνοι που με το που έσκασαν μύτη, είχαν στο άψε σβήσε τέσσερις νεκρούς, οι ίδιοι που το συνέχισαν μέχρι να σκάσουν από το χημικό πόλεμο και το ξύλο της αρκούδας που έπεσε, οι Έλληνες αγανακτισμένοι που δεν βρήκαν τη συμπαράσταση ούτε από εκείνο το τμήμα των ηλίθιων συμπατριωτών τους που άνεργοι, φουκαριάρηδες, πεινασμένοι, και φτυσμένοι από όλους δεν συμμετείχαν στις "απολιτικ" κινητοποιήσεις, γιατί περίμεναν το θεό να τους σώσει ή το σύνθημα από το κόμμα για να κουνήσουν τα χέρια τους, πρέπει να νοιώθουν τελικά πολύ μ@λάκες....

Όχι βέβαια γιατί δεν είχαν δίκιο, ή γιατί επί σαράντα μέρες προσπαθούσαν να φωνάξουν με κάθε τρόπο σε δεκάδες πόρτες κουφών... αλλά γιατί τελικά ήταν ΑΟΡΑΤΟΙ!  Δεν υπήρξαν ποτέ. Δεν είχε καμιά σημασία αυτό που έκαναν. Δεν σήμαινε τίποτα. Ήταν μια κινητοποίηση άσχετων και ανούσιων τυχάρπαστων πολιτών που οι περισσότεροι ήταν ή χασομέρηδες που δεν είχαν τι να κάνουν, ή ύποπτοι για την πρόκληση κακού στη πατρίδα, ή επαγγελματίες του σαματά που υποκινούνται από ύποπτα κέντρα, ή απλά φτωχοί τω πνεύματι πολίτες που τους παρέσυραν σ΄ενα χωρίς σημασία παιχνιδάκι οι μεν και οι δε.....

Και όλα τα παραπάνω ειπώθηκαν από πολιτικούς, δημοσιογράφους αλλά και αγανακτισμένους εμπόρους, πολίτες, εργαζόμενους κυράτζες και χαϊβάνια διάφορα που οι αγανακτισμένοι τους χαλούσαν τον μόνιμο ύπνο τους τομαριού τους. Τους τάραζαν τη ησυχία του αμνού πριν τη σφαγή. Και το σπουδαιότερο τσάντιζαν αφάνταστα τους τροικανούς, τους τραπεζίτες, τις συμμορίες που προσπαθούσαν να κάνουν μπίζνες τις προκοπής κι είχαν κι όλα αυτά τα χαϊβάνια να ουρλιάζουν μπροστά από τι βουλή.

Αυτά τα χαϊβάνια που έφτασαν να είναι πεντακόσιες χιλιάδες κι ένα εκατομμύριο... αλλά πόσα έλεγε η τηλεόραση ότι ήταν. Δέκα , είκοσι χιλιάδες? Ε.. αφού το έλεγε η τηλεόραση έτσι θα ήταν....

Γιατί εδώ στην Ελλάδα τυχαίνει εκτός από αγανακτισμένους πολίτες, να έχουμε τη δυστυχία να είμαστε τίγκα στους προδότες , τους πουλημένους συνδικαλιστές, τα ανεγκέφαλα κομματόσκυλα και  αδιάφορους ή χεσμένους επάνω τους πολίτες, οπότε όπως καταλαβαίνετε σε σχέση με τις κινητοποιήσεις στα διάφορα κράτη του πλανήτη εδώ επικρατεί το παλιό ανέκδοτο που έλεγε ο Περικλής στο χωρίο του πατέρα μου...

Τι κόσμος είναι αυτός, έλεγε ο Περικλής, πίνει ο εισαγγελέας ήρθε σ΄ευθυμία, πίνει ο παπάς ήρθε σ΄ευθυμία, πίνει ο δάσκαλος ήρθε σ΄ευθυμία.... πίνει ο Περικλής.. μέθυσε ο Περικλής.

Αγανακτούν οι Ισπανοί, είναι λεβέντες, αγανακτούν οι Τούρκοι είναι λεβέντες, αγανακτούν οι Γερμανοί είναι λεβέντες, αγανακτούν οι γάλοι, οι άγγλοι, οι σε κάθε τόπο πάνω στο πλανήτη δοκιμαζόμενοι για οποιοδήποτε πράγμα λαοί, είναι λεβέντες

Αγανακτούν οι Έλληνες είναι μ@λάκες, που εμποδίζουν απλά τη κυκλοφορία.....

Απλά δεν είναι τα πράγματα?

Μια από τις σοβαρότερες αιτίες απραξίας και υποταγής σε όλη αυτή τη φρίκη που μας συμβαίνει είναι πως εκτός από έλλειψη κοινού οράματος, στόχου και ικανών ηγετών να μπουν μπροστά για να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά, έχουμε κι ένα πλήθος ανόητων ή φιλοτομαριστών που δεν τους καίγεται καρφάκι για το πόσο χαμηλά θα πέσουν, πόσο πολύ ξεφτιλισμένα θα ζήσουν, για το αν θα χαθούν οι ίδιοι ή όλη η πατρίδα τους, γιατί έχει περάσει μέχρι το μεδούλι τους η ξεφτίλα....

Ρε πατριώτες, το καταλαβαίνετε τι είπε ο ίδιος ο Ερντογαν, και η διεθνής κοινή γνώμη, και οι δημοσιογράφοι, και όλοι??? Πως τα επεισόδια στη Τουρκία ήταν ΕΚΦΡΑΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ. Μας φτύνουν κατάμουτρα, μας ξεφτιλίζουν χωρίς έλεος, το καταλαβαίνετε ή πρέπει να μας απαγορεύσουν τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια για να βρούμε ΑΙΤΙΑ να αντιδράσουμε?

Πόσο πολύ χαμηλά μπορεί να έχουμε πέσει....


Από  ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ   μέσω paganeli

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου