ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Αυτοκτονίες αστυνομικών κάτω από "εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες εργασίας" και ο ιδανικός τρόπος φυγής: ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ!



 του ανιχνευτή

ας δούμε αρχικά την ανταπόκριση από Τουρκία: :

την πίεση από την κατακραυγή, αλλά και τις πολύωρες υπηρεσίες τους δεν άντεξαν έξι Τούρκοι αστυνομικοί. Σύμφωνα με τον επικεφαλής του σωματείου τους, τόσες αυτοκτονίες έχουν καταγραφεί στο Σώμα από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι αναταραχές στην Τουρκία.
Οι αστυνομικές δυνάμεις είναι στο στόχαστρο εξαιτίας της υπερβολικής βίας που έχουν ασκήσει και των σκληρών πρακτικών τους κατά των διαδηλωτών. Ο Φαρούκ Σεζέρ όμως επεσήμανε στη «Hurriyet» πως και οι ίδιοι οι ένστολοι είναι θύματα ενός διαφορετικού είδους βίας, καθώς είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν υπό δύσκολες συνθήκες.
Σύμφωνα με τον επικεφαλής του σωματείου των αστυνομικών, πολλοί συνάδελφοί του μεταφέρθηκαν από άλλες πόλεις στην Κωνσταντινούπολη και αναγκάζονται να κοιμούνται σε παγκάκια, πάνω στις ασπίδες τους ή σε χάρτινα κουτιά.
«Η βία που βλέπετε είναι αντανάκλαση της βίας που έχουν υποστεί οι αστυνομικοί. Οχι από τους διαδηλωτές, αλλά από τις συνεχόμενες βάρδιες των 120 ωρών που κάνουν ενώ είναι νηστικοί», επεσήμανε ακόμη ο Σεζέρ. "

το διαβάσαμε στην iefimerida

Τα παρακάτω αφορούν και το δικό μας αστυνομικό σώμα, γιατί σκηνές σαν της Τουρκίας δεν είναι διόλου απίθανο να ζήσουμε αργά ή γρήγορα κι εδώ, όσο η θηλειά σφίγγει θανάσιμα στο λαιμό του ξεζουμισμένου κόσμου. Και ειδικά τις μονάδες με ουκ ολίγα σύνδρομα κι απωθημένα κατά της κοινωνίας της ίδιας. Δηλαδή τα ΜΑΤ. Βέβαια οι παθογένειες στο αστυνομικό σώμα έχουν σχέση με παλιότερες "ρίζες" που ποτέ δεν ξεριζώθηκαν, ενώ για την τουρκική αστυνομία αυτό που ξέρω είναι ότι έχει κερδίσει με το σπαθί της τη φήμη μιας από τις πιο βάρβαρες αστυνομικές "φυλές".

Σύμφωνα με αυτά που λέει ο επικεφαλής του σωματείου των Τούρκων αστυνομικών:
"είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν υπό δύσκολες συνθήκες". Δηλαδή περίμεναν πιο εύκολες συνθήκες; πιο ρόδινες γι'αυτούς μετά τους απίστευτους τόνους χημικών που έριξαν στον κόσμο; Που δεν τους έκανε το χατήρι να διευκολύνει τη διατεταγμένη υπηρεσία τους και να επιστρέψει στα σπιτάκια του με την ουρά στα σκέλια! Μπράβο λοιπόν στον κόσμο που δημιούργησε μια δεύτερη εργασιακή κόλαση στους κρανοφόρους (μετά από αυτή που βιώνουν πολλοί  συνάνθρωποί μας σε ιδιωτικοποιημένες κι επίπλαστα ανθηρές ή νεοφεουδαρχικές οικονομίες). Οι οποίοι νόμιζαν ότι θα ρίξουν το αγαπημένο τους ξύλο και κάμποσους ψεκασμούς (δεν περίμεναν ότι θα εξαντλούσαν όλο το στοκ) και θα καθάριζαν! Αλλά η ατμόσφαιρα στους δρόμους και τα οδοφράγματα των τουρκικών πόλεων και η αλληλεγγύη ανάμεσα στον κόσμο είναι πραγματικά πρωτόγνωρη και διέλυσε (προς το παρόν) όλα τα επιχειρησιακά σχέδια των αρχηγών της τουρκικής polis...T'ακούς γειτονική χώρα της γκρίνιας των ατέλειωτων συνελεύσεων και της ανάθεσης των ευθυνών του ενός προς τον άλλο;

Πάμε τώρα στις αυτοκτονίες έξι Τούρκων αστυνομικών (οι εκεί ματατζήδες προφανώς;), που ειλικρινά δεν περίμενα ν'ακούσω γι'αυτές...Δεν φανταζόμουν ότι θα έφταναν οι Τούρκοι- περήφανοι για τη σκληρότητά τους-μπάτσοι να κάνουν κάτι τέτοιο! Όσο "πολύωρες υπηρεσίες" κι αν έκαναν, όση "βία άλλου είδους" κι αν υπέστησαν, όπως λέει ο εκπρόσωπός τους. Βρε τους καημένους τους "εργαζόμενους υπό βαριές κι ανθυγιεινές συνθήκες!" Δηλαδή ο κόσμος όλες αυτές τις μέρες τι έχει υποστεί; Χάδια; Επιπλήξεις; ή μήπως δεν υπάρχουν και νεκροί ανάμεσα στους διαδηλωτές κι εκατοντάδες τραυματίες, κάποιοι άσχημα;
 Πάντως, για να φτάσουν έξι Τούρκοι cops να αυτοκτονήσουν, πρέπει να συμβαίνουν τα εξής:

  • όντως οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν με το ανυποχώρητο πείσμα και την αντίσταση του κόσμου, σε συνδυασμό με τον ύπνο στα παγκάκια ή στα σοκάκια (έτσι για να μπουν λίγο και στη θέση των αστέγων που συχνά κακομεταχειρίζονται), τους τσάκισαν σωματικά και ψυχολογικά! Κι αν εξακολουθήσουν κι επιδεινώνονται "οι δύσκολες συνθήκες εργασίας", ίσως τους ακολουθήσουν κι άλλοι στην έξοδο από το νεοφιλελεύθερο και ιδιωτικοποιημένο ετούτο κόσμο...
  • " Η πίεση από την κατακραυγή" (εννοείται του κόσμου για την υπερβολική, ως συνήθως, βία που έχουν ασκήσει!) τους έκανε να... πονέσουν μέσα τους...Δηλαδή, αφού έριξαν το ξύλο της αρκούδας, ανακάλυψαν έναν άλλο ευαίσθητο εαυτό; Που τους ώθησε στην αυτοκτονία από το σπαραγμό του; Εντάξει! Για να είμαστε δίκαιοι, ίσως αυτοί που αυτοκτόνησαν να μην ανήκαν ολοκληρωτικά στην εγκεφαλική κοπή του βλαχο-Ράμπο σε συνδυασμό με την ανακριτική έκσταση των ιεροεξεταστών του μεσαίωνα, που τόσο εμπνέει τα περισσότερα αστυνομικά σώματα όλου του κόσμου. Αλλά να ήταν άτομα που απλώς κατατάχτηκαν για να βρουν μια δουλειά. Έστω και με τίμημα να πρέπει να ματώνεις συχνά τα χέρια σου με το αίμα ακόμα πιο συχνά αθώων! Και όταν βίωσαν τα πολύ σκούρα (τα παραπάνω) δεν άντεξαν, σκεπτόμενοι ίσως και την κατακραυγή των συγγενικών και δικών τους ανθρώπων στα χωριά, απ'όπου πιθανότατα προέρχονται. Γιατί στην Τουρκία η μαχητική διαμαρτυρία έχει πάρει απίστευτες διαστάσεις και το κλίμα της έχει επηρεάσει κι εμπνεύσει και γαλουχήσει, κατά κάποιο τρόπο, πάρα πολλές γωνιές και τάσεις της χώρας! Ενώ η απίστευτη αγριότητα των σαστισμένων πια αστυνομικών έχει μπει στο στόχαστρο της κριτικής και της οργής ακόμα και κατοίκων απομακρυσμένων επαρχιακών περιοχών!
 Υπάρχει λοιπόν, Τούρκε κι Έλληνα αστυνομικέ και κυρίως ματατζή (που πιθανότατα έρχονται και οι δικές σου "αντίξοες κι ανθυγιεινές συνθήκες εξοντωτικής εργασίας") ένας καλύτερος τρόπος φυγής: αυτός της ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ από ένα σώμα που κατάντησε ο ιδιωτικός μισθοφορικός στρατός των μεγαλοαπατεώνων και σαδιστών κακούργων, οι οποίοι ξεθεμελιώνουν χώρες και δολοφονούν με τις δολοπλοκίες και τα καμώματά τους κοινωνίες ολόκληρες! Όχι! Δεν υπηρετείς στην ουσία κανένα (συν)πολίτη σου από την κοινωνία που κι εσύ προέρχεσαι και δεν ήσουν το προϊόν γενετικού πειράματος σε κάποιο στρατιωτικό εργαστήριο. Και πλήττονται και οι ίδιοι οι δικοί σου, η οικογένειά σου, από τα έργα και τις ημέρες των κακούργων που σε πληρώνουν κι εξαγοράζουν την όποια συνείδηση μπορεί να είχες(;). Και πιθανότατα σε ντοπάρουν και με τίποτα περίεργα ροφήματα για να μη σκέφτεσαι και να λειτουργείς ως άψυχο αυτόματο.

Αν σου χουν μείνει κάποιες σταγονίτσες λογικής κι αξιοπρέπειας, βρόντα κάτω τα κράνη, τις στολές και τα σήματα και ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ πριν σκοτώσεις και κανέναν αθώο άνθρωπο! Σήκω φύγε κι έλα  στη μεριά του κόσμου που μάχεται για την ίδια του τη ζωή και την αξιοπρέπεια...Η δουλειά του δήμιου δεν είναι δουλειά, είναι αρρώστια! ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ! Αυτή είναι η πραγματική υπηρεσία προς τους συμπολίτες σου! Και προς τον ίδιο σου τον εαυτό...

εικόνα από Γερμανία όπου τα εκεί ΜΑΤ έβγαλαν κράνη κι ως συμπαράσταση ενώθηκαν με τους διαδηλωτές, στις 19 Μαϊου 2012 στη Φρανκφούρτη στα πλαίσια του κινήματος Occupy.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου