ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Απάντηση από "ανυπόταχτο μαθητή" στην ΚΝΕ


Για να έχεις ψηλά το κεφάλι πρέπει να αγωνίζεσαι!



Δεν μας έφταναν τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης, ήρθε η σειρά της ΚΝΕ με ανακοίνωσή της να μας πείσει να συνεχίσουμε το διάβασμα και να γυρίσουμε την πλάτη στον δίκαιο αγώνα των καθηγητών μας. Γιατί, λέει, κάναμε με τις οικογένειές μας μεγάλες θυσίες. Γιατί η κυβέρνηση που διέλυσε το σχολείο κάνει πως τάχα νοιάζεται για τις εξετάσεις μας. Γιατί η ίδια προσπαθεί τώρα με τον φόβο να περάσει την βάρβαρη πολιτική της και να υποτάξει το λαό. Εμείς, λοιπόν, θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια; Ή ακόμα χειρότερα με τους αγκώνες στα θρανία διαβάζοντας για μια θέση στην ουρά του ΟΑΕΔ; Εμείς μάθαμε πώς για να έχεις το κεφάλι ψηλά στην Ελλάδα το 2013, στην Ελλάδα των τριών μνημονίων, του φασισμού και των επιστρατεύσεων, πρέπει να μάχεσαι! Πρέπει να μάχεσαι στο πλευρό των χαλυβουργών, στο πλευρό των ναυτεργατών, στο πλευρό των εργαζομένων στο μετρό, πρέπει να απεργείς μαζί με τον καθηγητή σου.

Γιατί επιστράτευση σημαίνει όντως σκλαβιά και υποταγή. Αλλά υποταγή σημαίνει και να κλείνεις τα μάτια στον αγώνα των καθηγητών σου. Γιατί ο αγώνας των καθηγητών είναι τελικά και δικός μας αγώνας. Και μαζί τους θα δώσουμε στην χουντική-φασιστική κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια τους ένα μάθημα! Το μάθημα του να παλεύεις για τα δικαιώματα σου. Το μάθημα ότι δεν θα γίνουμε κανίβαλοι- όπως θέλουν- να τρώμε ο ένας τον άλλον. Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοί μας χτυπάνε και ποιούς πρέπει να χτυπήσουμε. Όλοι μαζί, μαθητές, φοιτητές, καθηγητές, εργαζόμενοι θα σταθούμε ενάντια στην κυβέρνηση των γκλοπ και των τηλεπαραθύρων, ενάντια στην ανάπτυξη που ονειρεύεται η ευρωπαϊκή ένωση.

Και επειδή ακριβώς το μέλλον σου δεν εξαρτάται από την ατομική προσπάθεια, αλλά είναι υπόθεση συλλογική, δεν κρίνεται στα θρανία των εξετάσεων του σχολείου της αμορφωσιάς και των ταξικών φραγμών, αλλά στον αγώνα για μόρφωση, δουλειά και ζωή, βγες στον δρόμο έξω κι αγωνίσου. Σήμερα επιστρατεύουν τον καθηγητή μας, αύριο ολόκληρη την κοινωνία!

Πάρε κουράγια, κλείσε το σχολείο σου, στήριξε τον απεργό καθηγητή σου, πάλεψε για τις ανάγκες και τα δικαιώματά σου, για να μπορέσεις τελικά να δώσεις με το κεφάλι ψηλά την μάχη των εξετάσεων όταν γίνουν.

1 σχόλιο:

  1. Περίμενες τίποτα καλύτερο μαθητή μου απο σταλινικούς?
    Το λεγόμενο κκε και η ''νεολαία''του είναι η ντροπή της Αριστεράς.
    Σαν βασικό δεκανίκι του συστήματος συνεχώς δίνει ανάσες στο καθεστώς.Τυχόν κατάρρευση του καθεστώτος αυτόματα θα σημάνει και την ταφή του πτώματος που λέγεται κκε.
    Το γνωρίζει πολύ καλά αυτό η ξεπουλημένη ηγεσία του,και γιαυτό φροντίζει να μην αλλάξει τίποτα.
    Δεν ξεγελούν κανένα όμως πιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή