ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Ενάντια στο ρεύμα κι αποφεύγοντας τα σκουπίδια



Όλες οι εγωτικές και οι ομαδικές περιφρουρήσεις παγιωμένων "αληθειών" αποτελούν μια αλυσίδα επαναλαμβανόμενων δεινών. Και απόρροια δυστυχίας και μαρτυρίων.

Όλες οι λυσσαλέες συγκρούσεις θεωριών, με παράλληλη κατασκευή θέσφατων αρχών και θεωρήσεων περί κανονικότητας, επαναστατικής ορθότητας, πρωτοκόλλων σκέψης και βίου, ιδεολογικών ή επιστημονικών ευαγγελίων. Μοιάζουν πολύ συχνά με κακόγουστες ιστορικές φάρσες, καθώς στο βωμό τους σπαταλούνται ατέλειωτες ανθρώπινες ζωές κι ακυρώνονται ή προσπερνούνται (σκόπιμα) ευκαιρίες που θα μπορούσαν να υψώσουν τον άνθρωπο σε νέα πεδία γνώσης και κατανόησης του εαυτού και του κόσμου. Και δεσμεύουν την ανθρώπινη ενέργεια σε σημεία στραγγίσματός της.

Λόγοι, ιδέες, δράσεις που αγνοήθηκαν ή καταστάλθηκαν και οι οποίες συχνά μετέφεραν στη ροή τους γενναία και πρωτότυπα κι "αιρετικά" (άρα επαναστατικά) πακέτα αληθειών.

Κι ακόμα πιο συχνά οι κόσμοι της διανόησης, της πολιτικής, των επιστημών, ακόμα και οι χώροι των κινημάτων για την όποια ζητούμενη αλλαγή, δίνουν την εντύπωση τυφλών που λογομαχούν για το ποιος βλέπει καλύτερα. Ή, σε μια πιο βελτιωμένη περίπτωση, μοιάζουν με μονόφθαλμους που διεκδικούν την ικανότητα αρτιότερης όρασης, ο καθένας για τον εαυτό του(= αδιάλλακτες ομάδες, σέχτες, φατρίες, δογματικές παγιώσεις, συντεχνίες, μαντριά παραγωγής πνευματικής φυλάκισης).
 Κι όλοι ερίζουν, περισσότερο, για το περίφημο αύριο. Το οποίο θα ξημερώσει φέρνοντας τις νέες εξελίξεις ή διατηρώντας τα ήδη υπάρχοντα, που αυτοί επιθυμούν.

Αλλά...

Όλα τα δάκρυα, οι χαρές και οι λύπες. Οι αναμνήσεις και η εισροή των μελλούμενων. Οι πλάνες και νοητικές μετατοπίσεις. Οι σκοτεινές ή διαυγείς, οι αναμενόμενες ή απρόβλεπτες συλλήψεις. Τα εκτρώματα του φόβου και η ζωογόνος ανάσα της ελπίδας. Οι αλλοτινοί και μελλούμενοι πόθοι. Τα πάντα που έγιναν αντιληπτά κι όσα είναι να κατανοηθούν.
 ΟΛΑ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΧΩΡΑ ΤΩΡΑ! Τώρα! Στον άτμητο ετούτο ορίζοντα. Μπροστά στα μάτια σου. Τα πάντα συμβαίνουν! Ακόμα κι αυτά που είναι να συμβούν και βρισκόμενα σε κβαντική υπέρθεση , περιμένουν ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ εστιασμένη ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ και ΔΡΑΣΗ.

Έχε ανοιχτά μάτια για να βλέπεις τις μεγαλόστομες ανοησίες, τα κενά και τους "μολυσματικούς παράγοντες" σε ό,τι σου σεβίρουν κάθε στιγμή, ακόμα κι ανύποπτη, με την απαίτηση να καταπιείς κι αμάσητο. Και τις συχνότητές σου συντονισμένες με τη φυσική ροή των πραγμάτων, γιατί η Φύση δεν εχθρεύεται τα ένστικτα και τις διαισθήσεις σου, αντίθετα αποτελούν μέρος του μηχανισμού της. Ακόμα κι αν χρειαστείς να πορευτείς ενάντια στα (αφύσικα, όπως έχουν εκφυλιστεί) ανθρώπινα "ρεύματα". Τα οποία και μεταφέρουν ένα σωρό σκουπίδια, οπότε  θα εξασκείσαι και στην αποφυγή τους.

Και μη ξεχνάς: "Το χθες είναι μια άκυρη επιταγή και το αύριο ένα υποσχετικό σημείωμα. Όλα τα μετρητά στο χέρι είναι στο ΤΩΡΑ. Ξόδεψέ τα όσο πιο τρελά (για τους "λογικούς") μπορείς". Κι αν οι κάθε λογής καθηγητάδες, καθοδηγητές, υπεύθυνοι "για το καλό σου" κτλ. σού κάνουν κήρυγμα περί εργατικών, ομαδικών στο πνεύμα και πειθαρχημένων μυρμηγκιών, θύμισέ τους κάτι:
 τα μυρμήγκια έχουν βασίλισσες που τα κατευθύνουν απόλυτα στο κάθε τι και επιτίθενται σε άλλες αποικίες για να παίρνουν σκλάβους.
 
Εξάλλου...είσαι άνθρωπος!



Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου