ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Το ανάχωμα της παιδικής αξιοπρέπειας



 

 από selana


Ένα παιδί, είναι γεμάτο αγνότητα και ειλικρίνεια, όσο μεγαλώνει και ανακαλύπτει τον κόσμο εκπλήσσεται συνεχώς. Η παιδική αγνότητα του, βιάζεται σιγά-σιγά.


Μικρός θεωρούσε πολύ εύκολο να ζούνε όλοι οι άνθρωποι ειρηνικά, μετά διαπιστώνει ότι κάτι τέτοιο θεωρείται ηλίθιο στον κόσμο των μεγάλων, αφού δεν γίνεται διαφορετικά να κρατηθεί το σύστημα, να πουληθούν οι εξοπλισμοί, να συντηρηθούν οι στρατοί και να τρομοκρατούνται οι αδύναμοι.

Μικρός θεωρούσε πολύ όμορφο να γράφει σε τετράδια unicef, για να βοηθάει τα άλλα παιδάκια στην Αφρική να επιβιώνουν, μετά διαπιστώνει ότι κάτι τέτοιο είναι τουλάχιστον στάχτη στα μάτια του κόσμου, αφού στον κόσμο των μεγάλων, η λεηλασία του πλούτου του τρίτου κόσμου, είναι ζωτικής σημασίας για το σύστημα, ώστε να λειτουργεί χωρίς οικονομικούς κραδασμούς και ελλείματα.

Μικρός θεωρούσε αδιανόητο να σκοτώνονται ζωάκια, για να γίνουν γούνες και παπούτσια, μετά διαπιστώνει ότι κάτι τέτοιο στον κόσμο των μεγάλων είναι αφελές και ρομαντικό, μιας και ο άνθρωπος έχει κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιεί την φύση όπως αυτός θέλει. Να αποψιλώνει τα δάση, να χτίζει μεταλλεία, να ξεπετσιάζει ζώα ζωντανά για να φτιάξει πρώτης ποιότητας ρούχα και καλλυντικά, για να καλύψει την ματαιοδοξία του και να βελτιώσει τους δείκτες ανάπτυξης αλλά και για να ρίξει την ανεργία…

Μικρός θεωρούσε ότι για να λύσει τις διαφορές με τους φίλους του, αρκεί να κάνει μία συζήτηση, να ρίξει μια μπουνιά άντε να πει και 2-3 βρισιές και μετά θα ήταν όλα εντάξει ξανά, την επόμενη μέρα θα ξαναγινόταν φίλοι, μετά διαπιστώνει ότι στον κόσμο των μεγάλων είναι απαραίτητοι οι μπάτσοι, οι δικαστές και ένα σωρό άλλοι ρουφιάνοι για να διευθετήσουν ένα προσωπικό πρόβλημα.

Μικρός θεωρούσε, ότι αυτός που τον προσέχει και τον φροντίζει είναι ο καλός θεούλης και οι φύλακες άγγελοι του, μετά διαπιστώνει ότι όλα αυτά τα παραμύθια δημιουργήθηκαν και συντηρούνται προκειμένου να συντηρείται μια στρατιά αργόσχολων , που στηριζόμενοι στον φόβο του ανθρώπου για το άγνωστο, που τον κάνουν υποχείριο τους για μια ζωή, αγοράζοντας στις πλάτες του, κινητά, ακίνητα, πολύτιμους λίθους, τεράστιες εκτάσεις αγροτικής γης και μια θέση στην κορυφή της καπιταλιστικής κοινωνικής πυραμίδας.

Έτσι ένα παιδάκι, όταν ενηλικιώνεται έχει δύο επιλογές. Η μία είναι να γίνει και αυτός μεγάλος, να αποδεχθεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό και να προσπαθήσει να ζήσει και αυτός εις βάρος των άλλων. Έτσι, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, γίνεται κομμάτι του συστήματος. 

Κάποιοι άλλοι όμως προτιμούν να διαφυλάξουν την παιδική τους αξιοπρέπεια και συνεχίζουν να αντιστέκονται. Δεν σκύβουν το κεφάλι στους μπάτσους, δεν φυλάνε το χέρι του παππα, δεν βαράνε προσοχές σε κανέναν στρατηγό, δεν αγοράζουν αιματοβαμμένα προϊόντα, δεν προσκυνάνε και δεν γλείφουν κανέναν κομματάρχη-προϊστάμενο-αφέντη. Αντίθετα, αυτο-οργανώνονται, μοιράζονται τα πράγματα τους με τους άλλους, αυτοδιαχειρίζονται τους χώρους εργασίας τους και στήνουν αναχώματα αντίστασης στους πραίτορες του συστήματος, δείχνουν αλληλεγγύη στις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού. Με άλλα λόγια μένουν για πάντα παιδιά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες…

Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΑΡΕΤΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ…

Ένα παιδί

πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1467187

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου