ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

H κυριαρχία της μπαζοβλακοκρατίας...

Τα παρακάτω αποτελούν αποσπάσματα από ένα πολύ ενδιαφέρον μεγάλο άρθρο του Θανάση Βέμπου, που διάβασα στο site του:

Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2013
Λοιπόν, νέα χρονιά είναι, είπα να αρχίσουμε επιθετικά με μερικές Κοσμικές Αλήθειες.
Νο 1: Οι μπαζόβλακες θεωρούν τη χρήση της κοινής λογικής ως απόδειξη υποταγής.
Νο 2: Μπαζόβλακες όλου του κόσμου ενωθείτε. Δεν έχετε να χάσετε τίποτα εκτός από τις αμφιβολίες σας.
Νο 3: Η μπαζοβλακοκρατία είναι αήττητη. 


Σήμερα το όριο έχει πέσει κατά πολύ (Αθηναϊκή 11.10.1954)

Λοιπόν, οι μπαζόβλακες δεν θα συνειδητοποιήσουν ποτέ ότι στις μηχανές αναζήτησης εξομολογούνται πράγματα που δεν θα εξομολογούνταν ούτε στον κολλητό τους. Ουδέν κρυπτόν υπό το Διαδίκτυο όμως… Οι υπόλοιποι έχουν την ευκαιρία να κρυφοκοιτάξουν τι είναι αυτό που απασχολεί τον διπλανό τους ή ολόκληρη την κοινωνία. Τώρα, τι θα την κάνουν αυτή την πληροφορία, είναι άλλο θέμα.
Πρόσφατα λέει, οι πωλήσεις όπλων αυξήθηκαν ξαφνικά στις ΗΠΑ και ο βασικός λόγος, λέει, για την αυξημένη ζήτηση όπλων και πυρομαχικών, είναι τα ζόμπι. «Πολλοί έχουν παρασυρθεί… υπάρχουν πλέον στόχοι σε σχήμα ζόμπι, ενώ κάποιες εταιρίες πυρομαχικών έχουν βγάλει στο εμπόριο ειδικές σφαίρες όλων των όπλων, ειδικά για τα ζόμπι. Και αυτό έχει φέρει στον χώρο μας μια νέα γενιά οπλοφόρων», λέει ένας σημαίνων υποστηρικτής της οπλοκατοχής. Τα ζόμπι επίσης ευθύνονται για την αύξηση της ζήτησης για ματσέτες, τσεκούρια, και αλυσοπρίονα (huffingtonpost 12.3.2012)
 
Αυτά βέβαια συμβαίνουν στη χώρα του Μεγάλου Σατανά, εκεί που σαλταρισμένοι ψυχάκηδες μπουκάρουν σε σχολεία και εκτελούν παιδάκια (κάτι σαν τη Νορβηγία ένα πράμα –τον ξεχάσατε τον Μπρέιβικ βλέπω). Εδώ στο Hellenistan που είμαστε ευαίσθητοι και προοδευτικοί και έχουμε και κοινωνικές ευαισθησίες, έχουμε εκχωρήσει στον Μεγάλο Πατερούλη το μονοπώλιο της ασφάλειάς μας, κι έτσι τα όπλα είναι παράνομα. Κι έτσι τα έχουν μόνο οι παράνομοι, οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τα χρησιμοποιήσουν επειδή δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Ενώ ακόμα και οι ελάχιστοι νόμιμοι που τα έχουν, έχουν πάρα πολλά να χάσουν αν τα χρησιμοποιήσουν. Ομως αλίμονο τώρα αν αρχίζαμε να αυτοδικούσαμε! Φαντάζεστε να πάρει ο καθένας ένα κουμπούρι και να βγει παγανιά; Α-πα-πα-πα! Εξάλλου η κοινωνία φταίει πάντα. Τα άτομα ποτέ.
 

Έτσι δεν είναι, προβατάκια; Μπε-ε-ε-ε-ε-ε! Τρέξτε να τριφτείτε στη γκλίτσα του τσοπάνη. Αυτός είναι για να διώχνει τον κακό το λύκο. Δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να τον διώξετε εσείς, έτσι δεν είναι;
Και στο μεταξύ φάτε κουτόχορτο, μπόλικο μπόλικο. Και να είναι και μαλακό μπας και σας κάτσει στο ευαίσθητο στομαχάκι σας.
 
Στη Σουηδία, γίνεται μια σημαντική προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα μέλλον χωρίς διακρίσεις μεταξύ των δυο φύλων, να οικοδομηθεί μια χώρα πραγματικά ίσων ευκαιριών. Ωραία όλα αυτά, έτσι δεν είναι; Αχ, ναι, βέβαια! Έτσι λοιπόν στο νηπιαγωγείο στην Παλιά Πόλη της Στοκχόλμης, «τα παιδιά δεν χωρίζονται σε αγόρια και κορίτσια, οι δάσκαλοι δεν χρησιμοποιούν λέξεις όπως «αυτός» και «αυτή». Στη βιβλιοθήκη δεν υπάρχουν παραμύθια όπως η Σταχτοπούτα κι η Χιονάτη που βρίθουν ανδρικών και γυναικείων στερεοτύπων. Έχουν αντικατασταθεί από σύγχρονες ιστοριούλες για μονογονεϊκές οικογένειες, υιοθετημένα παιδιά και ζευγάρια ομοφυλοφίλων". (Καθημερινή 15.11.2012)

Και κοτζάμ υπουργός Οικογενειακών Υποθέσεων της Γερμανίας κάνει ρυθμίσεις θρησκευτικοπολιτικής ορθότητας, μερικούς αιώνες μετά την Συνθήκη της Βεστφαλίας. Απο τούδε και στο εξής ο Θεός δεν θα είναι πλέον γένους αρσενικού. Τουλάχιστον στην επίσημη Γερμανική γλώσσα.

"Η χριστιανοδημοκράτισσα υπουργός [Οικογενειακών Υποθέσεων της Γερμανίας] επικαλείται τις ρατσιστικές διακρίσεις που υποπίπτουν στην αντίληψή της στις ιστορίες που διαβάζει στη δίχρονη κόρη της, αλλά και τον σεξισμό που διαπνέει τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ".(Τα Νέα, 28.12.2012)



Δεν ξέρω πόσο μαλακισμένη πρέπει να είναι η κα υπουργός, αλλά από την άλλη μάλλον είμαι πολύ απολίτιστος για να καταλάβω αυτές τις πολύ προχωρημένες βόρειες κοινωνίες. Εξάλλου για να προτείνει τέτοιες μαλακίες η υπουργός, γύρευε πόσο μαλακισμένο πρέπει να έχει καταντήσει και το μαντρί των προβ... εεε, το σώμα των ψηφοφόρων της ήθελα να πω. 

Ομως αυτά είναι λεπτομέρειες. Η ουσία είναι η εξής:
Ο καλπάζων καρκίνος της Πολιτικής Ορθότητας πραγματοποιεί πολλαπλές μεταστάσεις. Και η Παγκόσμια Αστυνομία της Σκέψης ισχυροποιείται συνεχώς, με την σύσσωμη υποστήριξη, ενεργή και παθητική, των Απανταχού Μπαζοβλακων. Γιατί ο κάθε μπαζόβλακας έχει αναλάβει ρόλο αστυνομικού σκέψης, κι ας μην το έχει καταλάβει. Επειδή αν το καταλάβαινε δεν θα ήτανε μπαζόβλακας. 

Υποθέτω ότι δεν θα περάσει και πολύς καιρός μέχρι να με καταγγείλουν, να μου βγάλουν ιατρική γνωμάτευση ότι είμαι ψυχιατρικά διαταραγμένος μ’ όλα αυτά που λέω και γράφω και να με οδηγήσουν με το ζόρι για θεραπεία. Για το καλό μου βέβαια. 

Η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία ανακοίνωσε την έγκριση της πέμπτης έκδοσης του περίφημου DSM, δηλαδή του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειρίδιου Ψυχικών Διαταραχών. Το τελικό κείμενο θα δημοσιευτεί την άνοιξη, αλλά ξέρουμε πώς περίπου θα είναι. Όπως είχα γράψει και παλιά στα Μαύρα Υπόγεια Ρεύματα, η ψυχιατρικοποίηση του πληθυσμού συνεχίζεται ακάθεκτη. Ας πούμε η «ανεξέλεγκτη συσσώρευση αγαθών» (η ακόρεστη απληστία με απλά λόγια), αναγνωρίζεται πλέον ως ψυχική ασθένεια. Το ίδιο και το «σύνδρομο διασπαστικής απορρύθμισης της διάθεσης» (DMDD), δηλαδή αυτό από το οποίο «πάσχουν» τα ατίθασα και επιθετικά παιδιά ανίκανων γονέων που δεν μπορούν να τους επιβληθούν. Το ίδιο και το «σύνδρομο προεμμηνορυσιακής δυσφορικής διαταραχής» (καλό, ε;). Το ίδιο και πολλές «ψυχογενείς διατροφικές διαταραχές». Παλιά κάποιος ήταν λαίμαργος. Τώρα είναι «ψυχικά διαταραγμένος», φυσικά δεν είναι αυτός υπεύθυνος, φυσικά έχει ανάγκη από «αγωγή». 


Σήμερα θεραπεύουμε πολύ πιο σοβαρές ασθένειες (Ακρόπολις 14.2.1965)

«Τα όρια της ασθένειας έχουν διευρυνθεί τόσο πολύ πλέον», λέει ο καρδιολόγος Θανάσης Δρίτσας, «έτσι ώστε πρόσφατες επιδημιολογικές αναλύσεις δείχνουν ότι ολόκληρος ο πληθυσμός των γηραιοτέρων ενηλίκων (άνω των 65 ετών) ταξινομείται ως πάσχων από τουλάχιστον μία χρόνια ασθένεια».
Η πλειονότητα είναι πάσχοντες, σίγουρα, αλλά από κάτι πολύ διαφορετικό. Κι όχι μόνο οι άνω των 65.Θα έλεγα ότι οι κάτω των 65 είναι πιο ευάλωτοι σε αυτή την συγκεκριμένη νόσο.
«Νέα μελέτη που ήρθε πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας δείχνει ότι κατά τη διάρκεια των δυο τελευταίων δεκαετιών οι εικόνες του φυσικού περιβάλλοντος στα παιδικά βιβλία μειώνονται σταδιακά , με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν εξαφανιστεί δίνοντας τις θέσεις τους σε εικόνες ενός τεχνητού φυσικού περιβάλλοντος…» (Καθημερινή, 7.5.2012)
Φυσικά η κατεστημένη μπαζοβλακοκρατία φρόντισε και ιατρικοποίησε το φαινόμενο. Ορισμένοι κάνουν ακόμα λόγο για Διαταραχή Ελλείμματος Φύσης (Nature Deficit Disorder). Υποτίθεται πως ο όρος είναι κοινωνιολογικός, αλλά πόσο στοίχημα πάτε ότι είναι θέμα χρόνου μέχρι να εμφανιστεί στο επόμενο DSM; 

 
Ξέρετε, εεεε; Ξέρετε; (Ακρόπολις 9.10.1956)

Το καλύτερο σχετικό σχόλιο το διάβασα στο huffington post από την Jen Savedge του Mother Nature NetWork. «Ίσως τα παιδιά να μην είναι τόσο αποκομμένα από τη φύση, απλώς προτιμούν βιβλία που αναφέρονται σε αυτήν χωρίς διαρκώς να προσπαθούν να τους περάσουν ένα μήνυμα για την ανακύκλωση και την κλιματική αλλαγή».

Δύσκολα βέβαια σε μια βλακοκρατία με EcoNews και άλλα συναφή πρακτορεία Πράσινης Παπαρολογίας που μοναδικό σκοπό έχουν την πλύση εγκεφάλου και την αντικατάσταση της κριτικής σκέψης με συμπλέγματα ενοχής, την υποκατάσταση της αυτόνομης βούλησης με έναν ηθικό κώδικα συμπεριφοράς. Σε μια βλακοκρατία που διαθέτει μέχρι και… υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής. 

Αφού είπαμε, από την αρχή κιόλας: η μπαζοβλακοκρατία είναι αήττητη.
Ή τουλάχιστον έτσι διατείνεται. Μην είστε όμως και τόσο σίγουροι…

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου