Η "διάφανη" παρέα των "ΔΕΝ"

...κάποιες, με όλο το θάρρος της γνώμης του, προτροπές του ανιχνευτή

ΔΕΝ είναι καλό να φοβάσαι το θάνατο. Αυτό πάντα αποτελούσε αιτία μεγάλων δεινών για τους ανθρώπους! Καλό είναι να κάνεις την υπέρβαση...ζωής και να συμφιλιωθείς μαζί του. Και να τον περιμένεις αδιάφορος κι ατάραχος να κοπιάσει, όποτε είναι. Αυτό θα πει να ζεις σύμφωνα με τη Φύση και την Αρετή. Αυτό θα πει ν'αγαπάς πραγματικά τη ζωή και τον άνθρωπο!

Κι αν τελικά είχαν και δίκιο ο Πυθαγόρας, ο Πλάτωνας, οι βουδιστές και τόσοι άλλοι, μπορεί, μετά την αποχώρησή σου, να επιστρέψεις και δριμύτερος!

ΔΕΝ είναι δυνατό (ούτε λογικό να το επιθυμείς) να είσαι αρεστός κι αγαπητός σε όλους. Εκτός κι αν πάσχεις από διαταραχή πολλαπλών προσωπικοτήτων, όπου η μία ουδεμία σχέση έχει με την άλλη. Έτσι, όμως, παύεις να είσαι Εσύ και γίνεσαι "αυτοί".

ΔΕΝ αποδεικνύει ο τρόπος που σου συμπεριφέρονται οι άλλοι αυτό που είσαι πραγματικά.
-Αν σου φέρονται σα να'σαι βλάκας κι εσύ ξέρεις καλά πως δεν είσαι (εκτός κι αν είσαι και δεν το ξέρεις), τότε σε υποτιμούν.
-Αν γι'αυτό που πρεσβεύεις και διεκδικείς, αν για όσα σε εμπνέουν κι εκφράζεις, αν για ό,τι πράττεις με όραμα, πίστη και συνέπεια, σε χλευάζουν και συκοφαντούν, σ'αντιμετωπίζουν με μνησικακία, δόλο κι εχθρικότητα...τότε σε φοβούνται.
 Μη το βάζεις εύκολα κάτω, ούτε να δοκιμάσεις ποτέ να πουλήσεις τις ιδέες σου στο σύστημα. Γιατί έτσι κάνεις το αντίθετο απ'αυτά που φαινόσουν αρχικά ότι πίστευες και δίνεις κι ένα κακό παράδειγμα στους άλλους. Ειδικά σε αυτούς που έχουν καρφωμένα τα μάτια τους πάνω σου και μπορεί, στη συνέχεια, να γίνουν σύμμαχοι και συνοδοιπόροι σου.

ΔΕΝ είναι ντροπή ν'αποχωρήσεις έγκαιρα απ'το πεδίο μιας μάχης, αν είσαι σίγουρος πως είναι γεμάτο παγίδες και οι συνθήκες τελείως αντίξοες. Αυτό είναι σημάδι ευφυίας που χαρακτηρίζει τους Πολεμιστές. Σχεδίασε προσεχτικά τις κινήσεις σου, ώστε την επόμενη φορά οι πιθανότητες επιτυχίας να είναι υπέρ σου ή, έστω, να είναι καλές.

ΔΕΝ είναι καλό όταν ξεκινάς κάτι σημαντικό να το παρατάς, πριν ολοκληρώσεις, πριν καν δεις πού σε βγάζει και στη συνέχεια να το εγκαταλείπεις ολότελα. Στη Φύση, άλλωστε, αρέσουν οι πειραματισμοί και καμιά ιδέα δεν είναι πραγματική αν δεν τη θέσει κάποιος σε εφαρμογή. Άλλωστε, πώς αλλιώς θα προχωρήσεις στη ζωή; Και μαζί μ'εσένα θα προχωρήσει και θα εξελιχτεί κι ο κόσμος ολάκερος!

Και ΔΕΝ πρέπει (η μόνη, ίσως, φορά που αξίζει η λέξη αυτή!) να φοβάσαι το λάθος, αν είσαι έξυπνος άνθρωπος και μαθαίνεις απ'αυτό. Άλλωστε, κι ο ίδιος ο θεός ή οι θεοί (τους) είναι γεμάτος κουσούρια και (βαριές) ατέλειες. Ή μήπως αυτός ο κόσμος ήταν ως τώρα αψεγάδιαστος, αρμονικός, συμπονετικός, άξιος για ανθρώπινα όντα;