ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

21/12/2012: μια συντέλεια, μια σύντομη ανασκόπηση και μια προσδοκία-ευχή

Τι έγινε βρε νοματαίοι;
έφτασε λένε κάποια συντέλεια;


Μα αυτή έχει, κατά κάποιο τρόπο, αλώσει τον κόσμο
τόσες φορές!
Με πολλές μορφές
λεηλατώντας τα άτομα και τους λαούς διαμέσου των αιώνων...
 (Αμήν!)

Ξεχνιούνται έτσι αβασάνιστα, ας πούμε,
1000 χρόνια θεοφοβούμενου σκοταδιούμε τρελαμένα κυνήγια μαγισσών και λυσσαλέα κυνήγια στοχασμών,
ανείπωτα βασανιστήρια, σάρκες να ψήνονται στην πυρά της αγάπης,
αλάθητα δόγματα που ξέρναγαν την υποταγή στο φόβο,
η χολή της δεισιδαιμονίας, η ψυχασθένεια των σωτήρων
που αρέσκονταν σε γενοκτονίες με σταυρούς στα χέρια.
Που ό,τι προσδιόριζε τη φιλοσοφική και φυσική έννοια "άνθρωπος"
είχε κατακρημνιστεί σε μια άβυσσο μαζικής παράκρουσης!

Κι αυτό είχαν το θράσος να αποκαλείται ευσεβής ζωή..!

Και μετά ήρθαν οι αστοί και οι φιλόσοφοι και επιστήμονές τους
που ύψωσαν τα δικά τους σκληρά αξιώματα και δόγματα
απέναντι στο μαγαζί των ρασοφόρων θηρίων.
Αφού πρώτα οι γκιλοτίνες, για δίκαιους και άδικους, διέπρεψαν
και τα πεδία των μαχών βάφονταν κόκκινα.
Για να επικρατήσει η μαμά βιομηχανική "επανάσταση"
του υδροκέφαλου μωρού που θα βαφτιζόταν σύντομα πρόοδος!
Με τη Φύση να αποκόπτεται από τους ανθρώπους
που συνωστίζονταν σαν έμμισθοι δούλοι σε δύσοσμα εργοστάσια
και σαν έγκλειστοι τρόφιμοι σε μολυσματικές τερατουπόλεις.
Με πολέμους-κολαστήρια λαών
για να θησαυρίζουν οι νέοι μεγαλοφεουδάρχες και οικονομικοί ολιγάρχες
που σπονσάρανε το ίδιο νικητές και ηττημένους.


Με τις μηχανές όλο και πιο πολύπλοκες να εξοβελίζουν τους εργάτες,
με τροχοπέδη απαρχαιωμένες και ασύμφορες πηγές ενέργειας
κι όλες τις θαυμαστές εναλλακτικές λύσεις να μένουν θαμμένες και κρυφές.
Με θεραπείες θαυματουργές, γνωστές από χιλιάδες χρόνια σοφίας κι επαφής με τη Φύση
να εξοβελίζονται στο όνομα του κέρδους από τον ανθρώπινο πόνο,
προς όφελος ενός ολόκληρου ιατροφαρμακευτικού εξαμβλώματος.
Με πελάτες ανθρώπους άρρωστους, χημειόπληκτους κι ανασφαλείς.
Με πλαστικά,μεταλλαγμένα εκτρώματα, τοξικά, θανάσιμα δηλητήρια
προς βρώση και πόση για ακόμα πιο αποδομημένες μάζες.
Που μαρκάρονται σαν σφαχτάρια από ακόμα πιο φρικαλέους νεοτσελιγκάδες.
Που τα παραμάγαζά τους ονομάζονται πια κράτη
και το πλανητικό τους λούνα παρκ "Νέα Τάξη Πραγμάτων".
Με δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στα ρημαγμένα πλήθη.

Κι αν η λογική κατάντησε η τρέλα των πολλών
και με το Φόβο- πρωτομάστορα να κατέχει τα ανθρώπινα όντα,
η βούληση να καταρρέει ατροφική και η μνήμη  χάρτινο κουρέλι

θέλετε τώρα να σκιαχτούμε κι απ΄τη νέα απειλούμενη συντέλεια
που βομβαρδίζετε μ'αυτή ένα ολάκερο συλλογικό ασυνείδητο;
Και να τα κονομάνε μια χαρά ως τώρα
οι εκδότες σας, οι παραγωγοί, τα μέντιουμ και οι αστρολόγοι σας και οι τηλεπερσόνες,
του φόβου οι προγραμματιστές και οι χειριστές της μαζικής βλακείας...

 Ε! Όχι δα!

Παρ'όλο το σεβασμό προς τους σπουδαίους παλιούς πολιτισμούς
που μίλησαν για τέλος χρόνου ή μιας μεγάλης περιόδου χρονικής
και για επιστροφή των όποιων εκπολιτιστών ουράνιων θεών τους
κι ΟΧΙ για τέλη κόσμων και πλανήτες ανατιναγμένους ή φλαμπέ
και παρά τις ηλιακές προβλέψεις της δικής σας N.A.S.A. (Nener A Straight Answer)

σας φωνάζω με όλο μου το μπουχτισμένο Είναι
από τα πολιτιστικά σας επιτεύγματα

" Καλώς μας ήρθες κυρά Συντέλεια,
αλλά συγγνώμη! Δεν θα πάρουμε!
 Αντίθετα, ας ετοιμάζουν βαλίτσες
για άλλους πλανήτες-θύματα ή διαστάσεις βολικές
οι δημιουργοί της μέχρι τώρα πραγματικότητάς μας.
Γιατί, επιτέλους, αυτή ανήκει μόνο σ'εμάς
για να την πλάσουμε όπως μας ταιριάζει.
Και η συντέλεια μόνο σ'αυτούς! "


(Υ.Γ. : αλλά ακόμα κι αν ήταν να χαθούμε, ας το κάναμε με το κεφάλι ψηλά, χορεύοντας και τραγουδώντας ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΣΚΟΠΟΥΣ! Κι όχι μυξοκλαίγοντας, θρηνώντας και παρακαλώντας θεούς και δαιμόνους, σερνάμενοι στο χώμα σαν χαμερπή σκουλίκια που γυρεύουν μια κολότρυπα να χωθούν, μπας και σώσουν τη μιζέρια τους κι ας χαθούν τα υπόλοιπα σκουλίκια, μήπως και ξαναρχίσει μετά μια νέα σκουλικοκατάσταση απ'την αρχή...)

ανιχνευτής




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου