ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 22 Ιουνίου 2024

" ΔΩΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ....!" (ή...Welcome to the "number world" baby!)

 

Να το επισημάνουμε ξανά..."όσον αφορά την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, τύπου "δυο μπαμπάδων" ή "δυο μαμάδων". Αφού, ωστόσο, πρώτα να το ξεκαθαρίσουμε: κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει το ενδεχόμενο ότι μπορεί να έχουν τις πιο ευγενείς προθέσεις και να είναι σε θέση να προσφέρουν απεριόριστη αγάπη και υπεύθυνη φροντίδα σε ένα παιδάκι, σε συνδυασμό με προσεκτική και συνάμα επιδέξια από κάθε άποψη διαχείριση των εύλογων ερωτήσεων και συγκρίσεων που αναπόφευκτα θα προκύψουν όταν το παιδί θα αρχίσει "να χαρτογραφεί" και να ερμηνεύει τον κόσμο καθώς μεγαλώνει... Ωστόσο, η απορία μας, καλώς ή κακώς, είναι αυτή:


Έχει γίνει ποτέ κάποια σοβαρή επιστημονική έρευνα, υπάρχει κάποια δημοσίευση (ας μην αναφερθούμε σε υποψία βιβλιογραφίας, έστω στοιχειώδους) με το κύρος της επιστήμης της ψυχολογίας, που να μελετάει, να περιγράφει, να αναλύει τις όποιες μικρές ή και μεγάλες συνέπειες που υπάρχουν, εάν υπάρχουν; Εμβαθύνοντας σε αυτές, με οδηγό την επιστημονική δεοντολογία κι όχι τις όποιες πολιτικές σκοπιμότητες... Συνέπειες στην ψυχολογία παιδιών που μεγαλώνουν σε οικογένειες όπου οι αρχέγονης δομικής σημασίας όροι "πατέρας" και (ακόμη περισσότερο) ο τόσο-πώς να το θέσουμε; ... νευραλγικός και θεραπευτικός σαν αέναο χάδι του ζωοδότη ήλιου όρος "μητέρα" , γίνονται...ένα και το αυτό; Καθώς ουσιαστικά παύουν να παίζουν τον σημαντικό αρχετυπικό ρόλο που έχουν στην εύθραυστη ισορροπία της διαμόρφωσης μιας υγιούς διανοητικά και ψυχικά προσωπικότητας, κατά τη δύσβατη και γεμάτη "κακοτοπιές" και από συχνά καλυμμένη επιβουλή πορεία από την παιδική στην ενήλικη ζωή... Και καθώς, πιστεύουμε, στη συμβιωτική σχέση μέσα σε μια οικογένεια με δυο γονείς του ίδιου φύλου καταργούνται ως όροι, με ό,τι αυτό μπορεί (;) να συνεπάγεται..." από την ανάρτηση Εδώ είμαστε πολιτισμένοι...

Eπί του ζητήματος όμως ετούτου και του ευρύτερου παρασκηνίου, με εύλογους προβληματισμούς που αναπόφευκτα δημιουργούνται, παραθέτουμε και αυτά από εμάς, στους συνδέσμους που ακολουθούν. Θυμηθείτε τα ή ανακαλύψτε τα, αφού διαβάσετε πρώτα το παρακάτω κείμενο που αναδημοσιεύουμε: 


ΔΩΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ....!!!

ΠΑΙΔΙ: Μπαμπά 1 πως γίνονται τα παιδιά;;

ΓΟΝΈΑΣ 1 : Με αγάπη παιδί μου!

ΠΑΙΔΙ: Δηλαδή εγώ που αγαπάω τη φίλη μου την Ευτέρπη και τον φίλο μου τον Βρασίδα στο σχολείο και κάνουμε παρέα θα κάνουμε παιδιά;

ΓΟΝΈΑΣ 1 : Ε όχι παιδί μου. Δεν κάνεις παιδί έτσι.

ΠΑΙΔΊ: Αλλά πως; Εγώ πως έγινα; Από πού με πήρατε; Από τι φτιάχτηκα;

ΓΟΝΕΑΣ1: Έγινες από την ένωση ενός ωαρίου κι ενός σπερματοζωαρίου.

ΠΑΙΔΊ: Τί είναι πάλι αυτά; Πού τα βρίσκει κάποιος .....Στο σούπερ μάρκετ έχει;;;; Αν έχει θα πάω ν' αγοράσω και θα κάνω παιδί με τους φίλους μου.

ΓΟΝΈΑΣ 1: Όχι δεν έχει στο σούπερ μάρκετ. Αυτά βρίσκονται στο σώμα των ανθρώπων...

ΠΑΙΔΊ: Αααα! δηλαδή εσύ και ο μπαμπάς 2 τα έχετε στο σώμα σας;

ΓΟΝΈΑΣ 1 : Εγώ και ο μπαμπάς 2 έχουμε σπερματοζωάρια στο σώμα μας παιδί μου....

ΠΑΙΔΙ: .....α.....Ναι.....Αλλά πριν είπες ότι εγώ έγινα με την ένωση σπερματοζωάριο και ...ωάριο;;; Σωστά;;;

ΓΟΝΈΑΣ 1: Ναι σωστά....

ΠΑΙΔΊ: Ναι αλλά .....αν δεν έχεις ούτε εσύ ωάριο ούτε ο μπαμπάς 2....σε ποιόν άνθρωπο το βρήκατε;;; Ποιος σας το έδωσε; Μήπως ο γείτονας ο Μπάμπης; Πήγατε και του ζητήσατε ωάριο όπως ζητάτε ζάχαρη;;;

ΓΟΝΈΑΣ 1 : Όχι παιδί μου από μία γυναίκα το πήραμε .
ΠΑΙΔΊ: Από άνθρωπο δεν είπες ότι το παίρνεις το ωάριο; Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι και τα δύο;;;;;;;;;;;

ΓΟΝΈΑΣ 1: Όχι....Υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι.....Αυτοί που έχουν τα ωάρια και τις λέμε γυναίκες και αυτοί που έχουν τα σπερματοζωάρια και τους λέμε άντρες.

ΠΑΙΔΙ: Και ποιά είναι η γυναίκα αυτή που σας έδωσε το ωάριο της και έγινα εγώ;;;

ΓΟΝΈΑΣ 1: Δεν την ξέρουμε....

ΠΑΙΔΊ: Δηλαδή εγώ έγινα από το ωάριο αυτής της γυναίκας....;

ΓΟΝΈΑΣ 1: Από το ωάριο της και το σπερματοζωάριο του μπαμπά 2.

ΠΑΙΔΊ: Εσύ μπαμπά 1 δεν έδωσες τίποτε;;;;;

ΓΟΝΈΑΣ 1: Όχι...

ΠΑΙΔΊ: Άρα δεν έγινα.από σένα.....Τότε γιατί σε.λέω μπαμπά;;;;;;;;;;

ΓΟΝΈΑΣ 1 : Γιατί σε μεγαλώνω μαζί με τον μπαμπά 2 και σε αγαπάμε!!!

ΠΑΙΔΊ: Αχ μπαμπά 1, τότε να φέρουμε στο σπίτι και τον Τάσο τον φίλο σας που με αγαπάει πολύ και αυτός να τον λέω μπαμπά.3;;;;

ΓΟΝΈΑΣ 1: Όχι παιδί μου δεν γίνονται αυτά!!!!

ΠΑΙΔΙ: Γιατί;;;;; Μόνο εσείς θ αποφασίζεται για μένα;;;; Εγώ θέλω και τον Τάσο!......Επίσης να ρωτήσω και κάτι άλλο....Μετά την ένωση αυτή πού βρισκόμουν και από πού με πήρατε;;;;

ΓΟΝΈΑΣ 1 : .......Ήσουν στην κοιλιά μιας γυναίκας μέσα στη μήτρα της και μεγάλωνες για 9 μήνες .
ΠΑΙΔΊ: Ααααα κατάλαβα! Στην κοιλιά της γυναίκας που έδωσε το ωάριο ε;;;;

ΓΟΝΈΑΣ 1 : Όχι παιδί μου στην κοιλιά μιας άλλης γυναίκας που δέχτηκε να σε βάλει στην κοιλιά της για να μεγαλώσεις και να σε πάρουμε...

ΠΆΙΔΙ : Δηλαδή για να γίνω εγώ....χρειάστηκε το σπερματοζωάριο του μπαμπά 2, το ωάριο της γυναίκας 1, η μήτρα της γυναίκας 2....

ΣΩΣΤΑ???:?

ΓΟΝΈΑΣ 1 : .....σωστά....

ΠΑΙΔΊ: Εσύ δεν έδωσες κάτι απ το σώμα σου για να γίνω....άρα γιατί σε λέω μπαμπά;;;;
ΓΟΝΈΑΣ 1: Γιατί σε μεγαλώνω.

ΠΑΙΔΊ : Ναι αλλά αν δεν ήταν οι γυναίκες αυτές οι δύο....Δεν θα υπήρχα.....
Άρα για να γίνω δεν ήθελε αγάπη....
ΓΟΝΈΑΣ 1: Χωρίς αυτές δε θα υπήρχες.... Ναι!

ΠΑΙΔΊ: Αν ζούσαμε και με αυτές θα τις φώναζα κι αυτές μπαμπά 3 και 4;;;;

ΓΟΝΈΑΣ 1: Όχι παιδί μου....αυτές θα τις φώναζες μαμά....

ΠΑΙΔΊ: 1 και 2;

ΓΟΝΕΑΣ 1: Ναι!

ΠΑΙΔΊ : Όμως έγινα από το σπερματοζωάριο του μπαμπά 2 και το ωάριο της μαμάς 1.....

Άρα γιατί δεν είναι αυτοί οι γονείς μου; Και γιατί δεν είναι μαζί;;;; Και γιατί δεν έχω μαμά εγώ;;;;; Και γιατί δεν την ξέρω;;;;; Και γιατί δεν με ξέρει....;;;; Και γιατί με άφησε...

ΓΟΝΈΑΣ 1 : Γιατί με τον μπαμπά 2 είμαστε μαζί και αγαπιόμαστε.

ΠΑΙΔΊ: Και για να είστε εσείς μαζί και να αγαπιέστε δεν είχα ποτέ τη μαμά μου και δεν είπα ποτέ μαμά;;;;;
Δεν αγαπάτε εμένα.....αγαπάτε τα θέλω σας.....

Το δανειστήκαμε από ΕΔΩ



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου