ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 21 Ιουλίου 2024

Το να σκέφτεσαι και συνάμα να πράττεις ο ίδιος για τον εαυτό σου αποτελεί κίνδυνο για αυτούς που "ξέρουν καλύτερα από εσένα αυτά που έχουν σχέση μ' εσένα"...

 

Διαβάστε τους παρακάτω στοχασμούς και ανατρέξτε στη συνέχεια και σε αυτή την ανάρτηση:  το να σε κυβερνούν σημαίνει να σε ευτελίζουν, διανοητικά και σωματικά!  

 " Αποδέχομαι ολόψυχα το ρητό: "καλύτερη κυβέρνηση είναι αυτή που κυβερνά λιγότερο!" και θα μου άρεσε να το δω να εφαρμόζεται πιο γρήγορα και συστηματικά. Στην πράξη ισοδυναμεί με αυτό, το οποίο επίσης πιστεύω: "Καλύτερη κυβέρνηση είναι εκείνη που δεν κυβερνά καθόλου". Και όταν οι άνθρωποι θα είναι πλέον έτοιμοι, αυτό θα είναι και το είδος διακυβέρνησης που θα έχουν...Η κυβέρνηση, το μέσο που επέλεξε ο λαός για να εφαρμόζει τη βούλησή του, είναι ιδιαίτερα επιρρεπές στην κατάχρηση και στη διαφθορά, πριν ο λαός προλάβει να δράσει μέσω αυτού...Η εξουσία της κυβέρνησης, ακόμη και αυτής που είμαι πρόθυμος να αποδεχτώ - διότι θα υπακούσω ευχαρίστως όσους γνωρίζουν και μπορούν να κάνουν περισσότερα από εμένα - παραμένει νόθα! Για να είμαι απολύτως δίκαιος, πρέπει να έχει την έγκριση και συγκατάθεση των κυβερνώμενων (σχόλιο: εδώ μας έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό η ρήση του Τολστόι: "Δεν έχω καμία εξουσία πάνω σου που δεν μου δίνεις εσύ και δεν έχεις καμία εξουσία πάνω μου που δεν σου δίνω εγώ!" ). Δεν μπορεί να ασκεί κανένα απόλυτο δικαίωμα στο άτομό μου και την περιουσία μου πέρα από αυτά που εγώ της παραχωρώ. Η πρόοδος από την απόλυτη στη μερική μοναρχία και από τη μερική μοναρχία στη δημοκρατία είναι μια πρόοδος που κινείται προς τον αληθινό σεβασμό για το άτομο. Μέχρι και ο Κινέζος φιλόσοφος είχε τη σοφία να θεωρεί το άτομο ως τη βάση της αυτοκρατορίας. Είναι λοιπόν η δημοκρατία, όπως τη γνωρίζουμε εμείς, η τελευταία δυνατή εξέλιξη ως σύστημα διακυβέρνησης; Δεν είναι δυνατόν να γίνει ένα ακόμη βήμα προς την αναγνώριση και την οργάνωση των δικαιωμάτων του ανθρώπου; (σχόλιο: αυτών που ισοπέδωσε δηλαδή, σύμφωνα με τις απόψεις πάρα πολλών ανθρώπων, η παγκόσμια υγειονομική δικτατορία της..."ΠΛΑΝΔΗΜΙΑΣ" των προηγούμενων ετών;;;) Ένα κράτος δεν θα είναι ποτέ πραγματικά ελεύθερο και φωτισμένο μέχρι να αναγνωρίσει το άτομο ως μια ψηλότερη και ανεξάρτητη δύναμη, από την οποία πηγάζει όλη η ισχύς και η εξουσία του και να του συμπεριφέρεται αναλόγως. Αρέσκομαι να φαντάζομαι ένα κράτος που έχει το περιθώριο να είναι δίκαιο απέναντι σε όλους τους ανθρώπους και αντιμετωπίζει το άτομο με σεβασμό, σαν γείτονα που εκπληρώνει όλα τα καθήκοντα της συνύπαρξης, που δεν θα το θεωρούσε καν απειλή για την ηρεμία του αν κάποιοι λίγοι ζούσαν ξεκομμένοι απ' αυτό και δεν εμπλέκονταν στις υποθέσεις του ούτε το ενστερνίζονταν. Ένα κράτος που θα παρήγαγε έναν τέτοιο καρπό και θα του επέτρεπε να αποκοπεί αμέσως μόλις ωρίμαζε, θα άνοιγε τον δρόμο για μια ακόμη πιο ολοκληρωμένη και ένδοξη πολιτεία, που και αυτήν μπορώ να τη φανταστώ αλλά δεν τη βλέπω ακόμα πουθενά...(ούτε κι εμείς, τόσα χρόνια μετά από τότε που ειπώθηκαν αυτά τα λόγια..!) "

HENRY DAVID THOREAU (1817-1862), "Πολιτική Ανυπακοή" εκδόσεις Οξύ.

Σε σχέση με τα παραπάνω αξιοσημείωτες είναι και αυτές οι, πιο σύγχρονες, διατυπώσεις : Gary D. Barnett: “Η Κυβέρνηση και Αυτοί που Ελέγχουν την Κυβέρνηση, είναι οι πιο Τερατώδεις Τρομοκράτες Όλων των Εποχών”

ΕΠΙΛΟΓΟΣ:  " Όταν οι πρώτοι άνθρωποι πλούτισαν αρκετά, ώστε να μπορέσουν να συγκροτήσουν μια συμμορία για την καταπίεση και την εκμετάλλευση των άλλων, γεννήθηκε αυτό που ονομάζουμε σήμερα κράτος. Το κράτος είναι η μετεξέλιξη μιας συμμορίας από μπράβους. Οι νόμοι είναι η μετεξέλιξη ενός καταλόγου με τις επιθυμίες των πλούσιων δουλοκτητών. Το κράτος διευκολύνεται στη διακυβέρνηση αυτού του νέου είδους υπηκόων χάρη σε δύο εξελίξεις: η πρώτη είναι ότι ο μηχανισμός της ποδηγέτησης γίνεται όλο και πιο πολύπλοκος και αδιαφανής για τους ποδηγετούμενους· η δεύτερη είναι η εξέλιξη των δημόσιων πηγών πληροφοριών στις τελευταίες δεκαετίες. Μ’ αυτόν τον πανταχού παρόντα μηχανισμό των πληροφοριών και την επιρροή των σχολείων στους απροστάτευτους εγκεφάλους των ανήλικων μελών του πληθυσμού, μπορεί κανείς να εξαπατήσει ακόμα και έξυπνους ανθρώπους, σε βαθμό που να πανηγυρίζουν για την ίδια τη θανατική καταδίκη τους." Ε. Α. ΡΑΟΥΤΕΡ - ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΥΠΗΚΟΩΝ


 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου