ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 20 Ιουλίου 2024

Μια αξιοσημείωτη ομολογία, "τροφή για σκέψη" σαφώς... :

"Το όνομά μου είναι Τζόναθαν Γουίλις, είμαι ο αξιωματικός στη διάσημη φωτογραφία των δύο ελεύθερων σκοπευτών στην οροφή, στη συγκέντρωση του Τραμπ. Ήρθα εδώ για να ενημερώσω το κοινό ότι είχα τον δολοφόνο στο στόχαστρό μου για τουλάχιστον 3 λεπτά, αλλά ο επικεφαλής της μυστικής υπηρεσίας αρνήθηκε να δώσει την εντολή να βγάλω από τη μέση τον δράστη. Οι ανώτατοι αξιωματικοί με εμπόδισαν 100% από το να σκοτώσω τον δολοφόνο πριν αυτός πυροβολήσει τον πρόεδρο Τραμπ.""My name is Jonathan Willis, I'm the officer in the famous photo of the two snipers on the roof at Trump's rally. I came here to inform the public that I had the assassin in my sights for at least 3 minutes, but the head of the secret service refused to give the order to take out the perp. 100% the top brass prevented me from killing the assassin before he took the shots at President Trump"  

Από το "X", σε συνδυασμό με τις (γνωστές πια) δηλώσεις αρκετών αυτοπτών μαρτύρων στη συγκέντρωση του Τραμπ στην Πενσυλβάνια, που φώναζαν στους αστυνομικούς ότι είχαν εντοπίσει ένοπλο άντρα σε κοντινή ταράτσα, ωστόσο εκείνοι τους αγνόησαν επιδεικτικά μέχρι την ώρα των πυροβολισμών... Κι άραγε οι ελεύθεροι σκοπευτές του "νόμου και της τάξης" θα μπορούσαν να επιχειρήσουν να τραυματίσουν τον επίδοξο δολοφόνο αντί να τον σκοτώσουν, ώστε μέσω ανάκρισης να βρεθεί ποιος ή ποιοι βρίσκονταν πίσω από το χέρι του στη σκανδάλη? Αν ίσχυε φυσικά κάτι τέτοιο, διότι υπάρχει και το πόρισμα του FBI, που αναπαρήγαγαν ταχέως τα mainstream μέσα μαζικής "ενημέρωσης", ότι ο παραλίγο εκτελεστής του υποψήφιου προέδρου ήταν "μοναχικός λύκος"...Ok!

Ενώ, όχι πολύ καιρό πριν την απόπειρα κατά του Trump, ο Biden είχε δηλώσει ότι "είναι καιρός να βάλουμε τον Τραμπ στο στόχαστρο" (!)... Και αν αυτός έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές ότι δεν ξέρει τι του γίνεται, τότε κάπως εξτρεμιστικές, ή έστω πολύ κακόγουστες ως "αστειάκι", δεν ακούγονται παραινέσεις από πολιτικούς σχολιαστές, σαν τον κύριο του MSNBC στο παρακάτω video, που αναζητούσαν κάποιον "να ρίξει μια σφαίρα στον Donald Trump" ??? :


" Έχουν ξεφύγει" γενικά, όλο και πιο μακριά από κάθε ίχνος λογικής και προπάντων ψύχραιμου στοχασμού και έστω τήρησης στοιχειωδών προσχημάτων, πολλοί σε αυτό το πλανητικό θέατρο του απόλυτου Παραλόγου;;; Ή είναι δική μας ιδέα μόνο;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου