ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2023

Dancers

 


Δεν πιστεύουμε σε κανέναν μικρόψυχο και συνάμα σαδιστή θεό, που μάλιστα δεν ξέρει να...χορεύει! Ακολουθώντας τα βήματα του Χορού της Ύπαρξης ! 

Δεν πιστεύουμε σε καμία "αλήθεια" που δεν μιλάει κατευθείαν στην καρδιά μας, που υποτιμά τη νοημοσύνη μας (το πιο πολύτιμο εφόδιό μας), που καταπιέζει τα ένστικτά μας...

Δεν πιστεύουμε σε καμία ύπουλη, γαμημένη τυραννία περί "ισότητας", που βλέπει διαφορετικά πράγματα και πολύπλοκα συστήματα όπως τα ανθρώπινα όντα, με ΙΔΙΟ και απαράλλαχτο τρόπο και όχι με διαφορετικό τρόπο... Οικοδομώντας και συντηρώντας απονεκρωτικά κλειστά συστήματα κοινωνικής δυστοπίας, βαθιά υποκριτικά και όλως τυχαίως αντιεπιβιωτικά...

Δεν πιστεύουμε στον έρωτα που δεν διεγείρει το πνεύμα μας παράλληλα με το σώμα μας. Καλώς ή κακώς, καβλώνουμε με τους δικούς μας τρόπους...

Δεν πιστεύουμε σε καμία "επιστήμη" που δεν υπηρετεί το συμφέρον του ανθρώπου αλλά τις σκοτεινές κι ανομολόγητες ατζέντες βαθιά μισάνθρωπων προπαγανδιστών ψυχοπαθών. Που θάβει τη θεραπεία και προκρίνει τη διασπορά της νοσηρότητας...

Δεν πιστεύουμε σε καμία "εκπαίδευση" που στήνεται για τη μαζική παραγωγή υποτελών μαζών, υπαλληλίσκων και επιστημονίσκων παπαρολόγων, όλων αυτών των "ειδικών" που περιγράφουν τα συμπτώματα ή τα φαινόμενα αγνοώντας και αδιαφορώντας για τις αιτίες και την ουσία πίσω από αυτά. Μια "κολοβή εκπαίδευση" που υπηρετεί τη μαζική παραγωγή και διάπλαση αναλώσιμων κι άνοων σκλάβων βορά στις ορέξεις βαθιά διαταραγμένων τεχνοφασιστών. Αντί να πλάθει Ελεύθερες οντότητες με στόχευση την επίτευξη της διαύγειας για την απόκτηση ενός Ελεύθερου Νου. Το κβαντικό άλμα στην ανθρώπινη εξέλιξη...

Δεν παίρνουμε στα σοβαρά κανέναν "νόμο" κομμένο και ραμμένο στα μέτρα και γούστα των ισχυροτέρων μέσα στη ζούγκλα του κοινωνικού σφαγείου. 

Δεν φοβόμαστε τις ερήμους. Ξέρουμε πώς για να βγούμε από αυτές πρέπει να τις διασχίσουμε...Δεν είμαστε απλά ταξιδιώτες που παίρνουν μονάχα έναν δρόμο, είμαστε συνάμα και Ονειροπόλοι που τους παίρνουν όλους. Επιλέγοντας την επιλογή, όχι τις φευγαλέες σκιές σε τοίχους γραφείων και πλατωνικών σπηλαίων. Γυρεύοντας την έξοδο από ψευδαισθήσεις, δημοφιλείς πεποιθήσεις, "βεβαιότητες" και εμφυτεύσεις στα εγκεφαλικά μας κύτταρα ...

Δεν ανεχόμαστε το βάλτωμα στη δυστοπία. Μας ελκύει το κάλεσμα της Ουτοπίας. Την οποία αφουγκραζόμαστε πρωτίστως μέσα μας...

από εμάς...


" Από τα έξω θα επιβάλλει κανείς πάντοτε θριαμβευτικά στον κόσμο θεωρίες και μετά θα πέφτει κατευθείαν μέσα στο λάκκο που έσκαψε, όμως μόνο από τα έσω θα κρατάει τον εαυτό του και τον κόσμο ήρεμο κι αληθινό " ΚΑΦΚΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου