ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2023

Τιμώντας τους ..."ατσίμπητους"!

 

{ Ως εισαγωγή από εμάς: Το παρακάτω video μας το έστειλε ως link του facebook, συνοδεία και του κειμένου που ακολουθεί, ο αναγνώστης Νικόλας. Την πρώτη φορά που μας είχε στείλει κάτι δικό του, στα πρώτα βήματα της σαπουνόπερας της "ΠΛΑΝΔΗΜΙΑΣ", θεωρούμε ότι οι αμέσως επόμενες εξελίξεις και σε βάθος 2 ετών τουλάχιστον επιβεβαίωσαν τη διορατική του σκέψη και τον προφητικό του προβληματισμό...Χαιρόμαστε να φιλοξενούμε το συγκροτημένο λόγο του..! Ο τίτλος της ανάρτησης είναι από εμάς και οι σχετικές αυτές παραπομπές απόφευκτες: ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΙ ? | Επικό Μήνυμα Προς Τους Ανεμβολίαστους  +(ένα από τα πιο αγαπημένα μας πια τραγούδια με "διδακτικό περιεχόμενο")  Let's go once again !... in a different version...("we're the 99%" etc. etc.) }

Τα λόγια αυτά δεν αρθρώνονται από έναν "γραφικό συνωμοσιολόγο", δηλαδή το είδος εκείνο ανθρώπου που ενώ στην αρχή εισπράττει χλευασμό στη συνέχεια κι αργά ή γρήγορα επιβεβαιώνεται στα λεγόμενά του.

Προέρχονται από ένα ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο πρόσωπο στη Β. Αμερική, τον Καναδό παρουσιαστή Brand Wilder. Και έχουν ακόμη μεγαλύτερη αξία, το εκπληκτικό εγκώμιο που πλέκει σε μικρούς και μεγάλους ανεμβολίαστους, μετά τα όσα οδυνηρά ακολούθησαν την επιβολή σκληρής υγειονομικής δικτατορίας από την κυβέρνηση του Τρυντώ στην όμορφη χώρα του.

Ως πλήρως ανεμβολίαστος, δεν λέω! Νιώθω καλώς ή κακώς  μια κάποια περηφάνια ακούγοντας αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Ένα είδος επιβράβευσης για την συνειδητή επιλογή μου απέναντι στην τρομοκρατία που ουδόλως ενόχλησε τους "δημοκράτες" αυτού του κόσμου, για το τι "πρέπει" να εγχυθεί μέσα στο  σώμα μου, διαφορετικά θα εισέπραττα κοινωνικό αποκλεισμό και επαγγελματική περιθωριοποίηση. Τι ήταν όλα αυτά; Σε τι είδους φασιστική ρητορεία όφειλε να υποταχτεί η ανθρώπινη αξιοπρέπειά μου; Και όχι δεν πήρα, προτίμησα ακόμη και να απολυθώ από τον υπάκουο στις διαταγές των "ανωτέρων"  εργοδότη μου, αναγκάστηκα και να κλείσω την πόρτα σε γνωστούς και δήθεν φίλους που με αντιμετώπιζαν ως μίασμα και δεν το μετάνιωσα! Και καινούρια καλύτερη δουλειά βρήκα, να' ναι καλά και μια ανεμβολίαστη άκρη που προέκυψε, φάνηκα τυχερός αλλά μήπως ισχύει όντως το ότι η τύχη ευνοεί μερικές έστω φορές τους τολμηρούς; Αλλά και υγιέστατος είμαι και νιώθω ότι είμαι! Και με λύπη πληροφορήθηκα  τον "ξαφνικό χαμό" κάποιων παλιών γνωστών που επέδειξαν μεγάλο ζήλο υποδοχής επιβλαβών και  αναποτελεσματικών ενέσεων, όπως αποδεικνύεται όλο και περισσότερο και μέρα με τη μέρα ανά τον πλανήτη. Να το πω πιο απλά, δεν πείστηκα να παίξω την υγεία μου στα ζάρια των απαράδεκτων "ειδικών", για έναν τουλάχιστον μέσης επικινδυνότητας "ιό", όπως αναγκάστηκε να παραδεχτεί εκ των υστέρων και ο ίδιος ο μέγας αυτόκλητος γιατρός Μπιλ Γκαίητς. Γιατί το μεγάλο θανατικό παγκοσμίως του "Ξαφνικά Και Αιφνίδια", που όλα τα δεδομένα δείχνουν να αφορά βάσει στυγνών αριθμών και δημοσιεύσεων τον πληθυσμό των εμβολιασμένων και κυρίως από 3 δόσεις και πάνω, δεν φαίνεται να συγκινεί καθόλου προς το παρόν τη συμβατική ιατρική επιστήμη. Αυτήν την γονυπετή υπηρέτρια των ψυχοπαθών του ιατροφαρμακευτικού λόμπυ.

Δεν ξέρω αν ανήκω κι εγώ στο "καλύτερο κομμάτι της ανθρωπότητας", αυτό όμως που ξέρω είναι ότι ποτέ δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να καταντήσει το εύπιστο θύμα με ρομποτική προσωπικότητα και το εύκολο θήραμα εκείνων των "σωτήρων" που αν δεν αποδεχτείς τη σωτηρία τους μετατρέπονται σε φασιστοειδείς "μπαμπούλες. Όλων αυτών που εδώ και πάρα πολύ καιρό και όχι μόνο τώρα έχουν με κάθε τρόπο αποδείξει ότι κάθε άλλο παρά για το  δικό μου συμφέρον ή το "καλό" μου εργάζονται. Ας μου επιτρέψουν να γνωρίζω το δικό μου καλό καλύτερα από εκείνους!

Νικόλας Π.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου