{ Και κάτι από εμάς, σε σχέση με κάποια από τα γραφόμενα του άρθρου που επιλέξαμε να αναδημοσιεύσουμε: Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...}
***Σημ.: Στη φράση "η πολιτική είναι σαν το Sesame Street για κόπανους", το Sesame Street χρησιμοποιείται μεταφορικά για να αντιπαραβάλει την αρχική θετική, εκπαιδευτική και φιλική προς τα παιδιά φύση του με την άκρως αρνητική άποψη της πολιτικής. Το Sesame Street είναι γνωστό για το εκπαιδευτικό του περιεχόμενο και τους φιλικούς του χαρακτήρες, με στόχο τη διδασκαλία βασικών δεξιοτήτων και αξιών στα παιδιά. Συγκριτικά, η φράση υπονοεί ότι η πολιτική, ενώ υποτίθεται ότι είναι σοβαρή και σημαντική, είναι αντίθετα γεμάτη με ανώριμες, μη συνεργάσιμες, ή δυσάρεστες συμπεριφορές, που μοιάζουν με μια διεστραμμένη εκδοχή της παιδικής εκπομπής. Ουσιαστικά, υποδηλώνει ότι η πολιτική, αντί να είναι μια σοβαρή ή ευγενής επιδίωξη, έχει γίνει ένα θέαμα απάδουσας, δυσάρεστης και βλαπτικής, για τους πολίτες, συμπεριφοράς.
Για τους παγκοσμιοποιητές, η τυραννία είναι σαν ένα επικίνδυνο ή δηλητηριώδες ζώο. Είναι κάτι που πρέπει να κοιτάξουν και να θαυμάσουν. Εκτιμούν τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά της, αλλά, χωρίς να την ελέγχουν, δεν θα ήθελαν να την πλησιάσουν πολύ
κοντά τους από φόβο μήπως τους επιτεθεί ή τους δαγκώσει.
Ιστορικά, η τυραννία έχει καθηλώσει το ανθρώπινο μυαλό, υπνωτίζοντας τον παρατηρητή με τη λάμψη και τη δύναμή της, ενώ ταυτόχρονα τον αναγκάζει να κάνει πίσω και να απομακρυνθεί προσεκτικά από το πλάσμα. Ωστόσο, ο παρατηρητής δελεάζεται να συρθεί λίγο πιο κοντά, να δει πόσο κοντά μπορεί να φτάσει για να δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Αυτή η επικίνδυνη πρακτική, όπως γνωρίζουμε, μπορεί να καταλήξει σε καταστροφή.
Η τυραννία είναι πράγματι ένα έξυπνο αρπακτικό, που αρέσκεται στο να υπνωτίζει τα θύματά του και να τα δελεάζει να πλησιάσουν. Λειτουργεί περίπου σαν μυγοπαγίδα της Αφροδίτης, στέλνοντας μια δελεαστική μυρωδιά για να προσελκύσει τη μύγα και στη συνέχεια κλείνοντας γύρω της όταν αυτή εισέλθει. Είναι μια στρατηγική που δεν διαφέρει από εκείνη που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι όταν πρωτοέμαθαν να εξημερώνουν ζώα, βάζοντας τροφή μέσα σε ένα μαντρί για το θύμα και στη συνέχεια κλείνοντας το μαντρί μόλις το ζώο έρθει να φάει, αφήνοντάς το παγιδευμένο και εξαρτώμενο από κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό του για την επιβίωσή του.
Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα πιο ύπουλο στην τυραννία από αυτό. Η τυραννία πρέπει να εξαπατά για να επιβιώσει, αλλά επιθυμεί επίσης τη συμμετοχή εκείνων που την υπηρετούν. Επιδιώκει να μετατρέψει το ηθικό σε ανήθικο, να μετατρέψει τα θύματά της σε μικρές εκδοχές του εαυτού της, καθώς τρέφεται από τους αθώους που ακολουθούν τυφλά σαν πρόβατα στη σφαγή.
Όσοι υπερασπίζονται την τυραννία, υποστηρίζοντας τα υποτιθέμενα οφέλη ή την αναγκαιότητά της, δεν είναι τίποτα περισσότερο από απολογητές της καταπίεσης. Έχουν χάψει το ψέμα ότι η ασφάλεια μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη θυσία της ελευθερίας, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Πρόκειται για μια ψευδή διχοτομία, ένα ρητορικό τέχνασμα που χρησιμοποιούν οι τύραννοι για να διατηρήσουν την εξουσία τους. Η ιστορία έχει δείξει ξανά και ξανά ότι η τυραννία, όσο λαμπρή ή ισχυρή κι αν φαίνεται, είναι τελικά μια καταστροφική δύναμη που δεν αφήνει παρά μόνο καταστροφή στο πέρασμά της. Όσοι δελεάζονται από τη γοητεία της παίζουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι, που οδηγεί αναπόφευκτα στην ίδια τους την καταστροφή.
Η υποκρισία είναι η ζωογόνος δύναμη της τυραννίας, η ίδια η ουσία που της επιτρέπει να ευδοκιμεί και να διατηρεί τον ασφυκτικό της έλεγχο στην ανθρωπότητα. Χωρίς τον μανδύα της εξαπάτησης και την πρόσοψη των καλών προθέσεων, η τυραννία θα αποκαλυπτόταν ως η κακόβουλη δύναμη που πραγματικά είναι, και οι μάζες θα εξεγείρονταν εναντίον των καταπιεστών τους.
Ακόμη και οι πιο απεχθείς τύραννοι σε όλη την ιστορία έχουν ισχυριστεί ότι ενεργούν στο όνομα του "γενικότερου καλού", μια διαστρεβλωμένη δικαιολογία για τα αποτρόπαια εγκλήματά τους.
Αλλά οι προθέσεις και μόνο δεν απαλλάσσουν τον τύραννο από τα εγκλήματά του. Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, και τα μέσα με τα οποία επιδιώκονται αυτές οι προθέσεις έχουν εξίσου μεγάλη σημασία με τον τελικό στόχο.
Είναι το αποκορύφωμα της υποκρισίας για όσους βρίσκονται στην εξουσία να αρνούνται στο κοινό το δικαίωμα να τους καθιστά υπόλογους μέσω βιντεοσκοπήσεων, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιούν την τεχνολογία παρακολούθησης για να κατασκοπεύουν τις μάζες χωρίς ένταλμα ή αιτιολόγηση. Αυτό το διπλό πρότυπο είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των τυραννικών καθεστώτων, τα οποία επιδιώκουν να διατηρήσουν την εξουσία τους μέσω της ψευδαίσθησης της ασφάλειας και της καταστολής της διαφωνίας.
Οι πολιτικοί, τα φερέφωνα της τυραννίας, είναι δάσκαλοι της εξαπάτησης και των αθετημένων υποσχέσεων. Κάνουν εκστρατεία με προεκλογικά προγράμματα αλλαγής και μεταρρύθμισης, μόνο και μόνο για να συνεχίσουν τις ίδιες καταπιεστικές πολιτικές μόλις αναλάβουν το αξίωμά τους.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του George W. Bush, υποσχέθηκε μικρότερη κυβέρνηση, μια ταπεινή εξωτερική πολιτική και καμία οικοδόμηση έθνους. Αλλά μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, προχώρησε στην επέκταση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης σε πρωτοφανή επίπεδα και στην έναρξη επιθετικών πολέμων. Χρησιμοποίησε την 11η Σεπτεμβρίου ως πρόσχημα για τις αυτοκρατορικές του φιλοδοξίες, εκμεταλλευόμενος το φόβο και την οργή του αμερικανικού λαού για να περάσει αντισυνταγματική νομοθεσία, όπως η Patriot Act, η οποία αφαίρεσε από τους πολίτες τις ατομικές τους ελευθερίες στο όνομα της "εθνικής ασφάλειας".
Στη συνέχεια, υπάρχει ο Barack Obama. Ο κ. "Ελπίδα" και ο κ. "Αλλαγή" παρουσιάστηκε ως υποψήφιος που υποσχέθηκε να ανατρέψει τις υπερβολές της κυβέρνησης Bush. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, μίλησε για μια εξωτερική πολιτική ανοχής και ειρήνης, για κυβερνητική διαφάνεια και λογοδοσία. Αλλά μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, προχώρησε στην ενίσχυση των ίδιων αντισυνταγματικών πολιτικών που κάποτε είχε επικρίνει, επιτρέποντας στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τον αμερικανικό στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ να συνεχίσουν ανεξέλεγκτα.
Καταπολέμησε τους πληροφοριοδότες με εκδικητικότητα, διώκοντας περισσότερους από όσους διώκονταν από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί, ενώ παράλληλα διοικούσε μία από τις πιο μυστικοπαθείς κυβερνήσεις στην ιστορία. Και όμως, παρά την προδοσία των προοδευτικών αξιών που πρέσβευε κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του, επανεξελέγη για δεύτερη θητεία, μια απόδειξη της δύναμης των πολιτικών ταυτότητας και της προθυμίας της αριστεράς να παραβλέψει τις αποτυχίες του στο όνομα της κομματικής πίστης.
Και τότε ο Donald Trump, ο αυτοαποκαλούμενος "αποστραγγιστής του βάλτου της Ουάσινγκτον", αποκάλυψε γρήγορα ότι είναι απλώς ένα ακόμη γρανάζι στη μηχανή της διαφθοράς και των πελατειακών σχέσεων. Αντί να διαλύσει το κράτος επιτήρησης, επέκτεινε την εμβέλειά του, παραχωρώντας ακόμη περισσότερη εξουσία στις ίδιες τις υπηρεσίες που διαβρώνουν την ιδιωτική μας ζωή. Γέμισε θέσεις-κλειδιά με μαριονέτες του Βαθέος Κράτους και αρνήθηκε να χορηγήσει αμνηστία σε όσους τους κατήγγειλαν.
{ σχόλιο από εμάς: ωστόσο ήταν ίσως ο μόνος πρόεδρος στην αιματοβαμμένη Ιστορία των ΗΠΑ που δεν έκανε, χρηματοδότησε, υποκίνησε (και ενεπλάκη με διάφορους τρόπους σε) κάποιο πόλεμο ή δεν ανέτρεψε με ελεγχόμενο πραξικόπημα από τις μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες και τους υπηρέτες τους ανά τον πλανήτη κάποιον εκλεγμένο πρόεδρο άλλου κράτους...Σωστά, για να είμαστε δίκαιοι; }
Αλλά ίσως η πιο κραυγαλέα προδοσία των λαϊκιστικών υποσχέσεών του ήταν η φορολογική περικοπή δισεκατομμυρίων δολαρίων που έδωσε στην BlackRock, τη μεγαλύτερη εταιρεία διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων στον κόσμο. Για να προστεθεί η προσβολή στο κακό, στη συνέχεια απευθύνθηκε στα ίδια στελέχη της BlackRock για οικονομικές συμβουλές, βασιζόμενος στην ιδιοτελή "εμπειρογνωμοσύνη" τους για να καθοδηγήσει τις πολιτικές του.
Ας είναι αυτό μια υπενθύμιση ότι τα λόγια των πολιτικών δεν έχουν νόημα και οι πραγματικές τους προθέσεις αποκαλύπτονται μέσα από τις πράξεις τους.
Η άρχουσα τάξη βασίζεται στην άγνοια, τον εφησυχασμό και τη σύντομη μνήμη των μαζών για να διατηρήσει την εξουσία της. Χρησιμοποιούν την προπαγάνδα και την κινδυνολογία για να πείσουν το κοινό ότι οι καταπιεστικές πολιτικές τους είναι απαραίτητες για την ασφάλεια και τη σταθερότητα. Χαρακτηρίζουν τη διαφωνία ως αντιπατριωτική και χαρακτηρίζουν όσους αμφισβητούν την εξουσία τους ως εχθρούς του κράτους.
Όλα αυτά είναι ένα προσεκτικά κατασκευασμένο ψέμα, σχεδιασμένο για να κρατήσει τον πληθυσμό στη γραμμή και να τον αποτρέψει από το να ξεσηκωθεί ενάντια στους καταπιεστές του. Ο πραγματικός εχθρός δεν είναι ο πληροφοριοδότης ή ο ακτιβιστής, ο εχθρός δεν είναι οι ομοφυλόφιλοι ή οι λευκοί, οι μαύροι ή οι Εβραίοι, αλλά ο τύραννος που επιδιώκει να τους διχάσει και στη συνέχεια να τους συντρίψει κάτω από το βάρος της ίδιας του της εξουσίας.
Η ικανότητα των πολιτικών να υπόσχονται ένα πράγμα ενώ παραδίδουν άλλο είναι μια απόδειξη της ευπιστίας των μαζών και της αποτελεσματικότητας της προπαγάνδας στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Αυτοί οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι, οι οποίοι υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα του λαού, αντ' αυτού χρησιμεύουν ως μαριονέτες της άρχουσας τάξης, υπόχρεοι στα ειδικά συμφέροντα που χρηματοδοτούν τις εκστρατείες τους και κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο.
Λένε ψέματα μέσα από τα δόντια τους, δίνοντας μεγαλεπήβολες υποσχέσεις για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, μόνο και μόνο για να συνεχίσουν τις ίδιες καταπιεστικές πολιτικές μόλις αναλάβουν το αξίωμά τους. Και όμως, το κοινό συνεχίζει να πέφτει στα ψέματά τους, επανεκλέγοντάς τους ξανά και ξανά, σαν να περιμένει ένα διαφορετικό αποτέλεσμα από το ίδιο διεφθαρμένο σύστημα.
Η κραυγαλέα υποκρισία των πολιτικών είναι σε πλήρη επίδειξη τη στιγμή που παίρνουν τον όρκο του αξιώματός τους. Με τα χέρια τους στα ιερά κείμενα και τις καρδιές τους γεμάτες ψεύτικες υποσχέσεις, ορκίζονται να διατηρήσουν και να υπερασπιστούν τα συντάγματα ενάντια σε όλους τους εχθρούς, τόσο τους εξωτερικούς όσο και τους εσωτερικούς.
Ωστόσο, μόλις σταματήσουν να γυρίζουν οι κάμερες και κοπάσει το χειροκρότημα, αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο ως τους ίδιους τους εχθρούς που μόλις ορκίστηκαν να υπερασπιστούν. Αυτοί οι αποκαλούμενοι "δημόσιοι υπάλληλοι" δεν χάνουν χρόνο στη δημιουργία νόμων που παραβιάζουν τα ατομικά δικαιώματα των ανθρώπων, δικαιώματα που προστατεύονται ρητά από τα ίδια τα συντάγματα που ορκίστηκαν να υπερασπιστούν.
Αλλά τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε από μια πολιτική τάξη που καθοδηγείται από μια ακόρεστη δίψα για εξουσία; Αυτά τα συντάγματα, τα οποία δημιουργήθηκαν για να περιορίσουν την εμβέλεια της κυβέρνησης και να προστατεύσουν τις ελευθερίες των ανθρώπων, δεν είναι τίποτα περισσότερο από άβολα εμπόδια που πρέπει να παρακαμφθούν ή να αγνοηθούν.
Οι πολιτικοί, στην προσπάθειά τους για όλο και μεγαλύτερο έλεγχο της ζωής των υπηκόων τους, πρέπει να καταπατούν αυτά τα ιερά έγγραφα και τις αρχές που ενσωματώνουν. Στην ουσία, γελοιοποιούν τους όρκους τους και προδίδουν την εμπιστοσύνη του λαού που ισχυρίζονται ότι υπηρετούν.
Αυτό που έχουμε ξεχάσει, μέσα στον εφησυχασμό και την άγνοιά μας, είναι ότι τα συντάγματα δεν είναι νόμοι που ισχύουν για τον γενικό πληθυσμό. Είναι οι ανώτατοι νόμοι της χώρας, σχεδιασμένοι ειδικά για να ρυθμίζουν εκείνους που έχουν τη δύναμη να προκαλούν τη μεγαλύτερη ζημιά - τους ίδιους τους πολιτικούς.
Αυτά τα έγγραφα προορίζονται να χρησιμεύσουν ως έλεγχος στις φιλοδοξίες της άρχουσας τάξης, για να τους εμποδίσουν να γίνουν οι ίδιοι τύραννοι που ισχυρίζονται ότι αντιμάχονται. Ωστόσο, τραγικά, αυτά τα συντάγματα στερούνται οποιουδήποτε ουσιαστικού μηχανισμού για την απόδοση ευθυνών στους πολιτικούς όταν παραβαίνουν το νόμο.
Εν τω μεταξύ, τα διεφθαρμένα συμφέροντα που επωφελούνται από μια περιοριστική και αυταρχική κοινωνία είναι πολύ ευτυχείς να παρέχουν κίνητρα στους πολιτικούς να προδίδουν τους όρκους τους. Αυτοί οι μαριονετο-πατέρες, που κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο, χρησιμοποιούν τον πλούτο και την επιρροή τους για να διαμορφώνουν τις ενέργειες της άρχουσας τάξης, διασφαλίζοντας ότι οι νόμοι και οι πολιτικές που θεσπίζονται εξυπηρετούν τα δικά τους στενά συμφέροντα εις βάρος του γενικότερου καλού. Και έτσι, οι πολιτικοί που ατιμάζουν τους όρκους τους και παραβιάζουν τους ανώτατους νόμους της χώρας το κάνουν ατιμώρητοι, χωρίς να αντιμετωπίζουν συνέπειες για τις πράξεις τους.
Αντίθετα, εκείνα τα γενναία άτομα που τολμούν να διαμαρτυρηθούν για τις άδικες απαγορεύσεις και τους κακούς νόμους πρέπει να ζουν με τον διαρκή φόβο των κυβερνητικών αντιποίνων και της οργής των τυράννων. Όλο το βάρος του καταναγκαστικού μηχανισμού του κράτους ασκείται εναντίον αυτών των αντιφρονούντων, οι οποίοι στιγματίζονται ως εγκληματίες και εχθροί του κράτους επειδή τολμούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Εν τω μεταξύ, η διοίκηση και τα πλάσματα που κατοικούν στους διαδρόμους του Κογκρέσου λειτουργούν με πλήρη ατιμωρησία, με τη σιγουριά ότι είναι υπεράνω του νόμου και υπεράνω πάσης μομφής.
Η υποκρισία, η ζωογόνος δύναμη της κολεκτιβιστικής ιδεολογίας, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη στάση αρχών του ατομικιστή. Οι τύραννοι στην εξουσία, που επιθυμούν απεγνωσμένα να διατηρήσουν τη λαβή τους στην κοινωνία, επιδιώκουν τη συναίνεση των κυβερνώντων για να νομιμοποιήσουν την καταπιεστική κυριαρχία τους. Θέλουν οι μάζες να συμμετέχουν πρόθυμα στην υποδούλωσή τους, να είναι συνένοχοι στη διάβρωση των ελευθεριών τους. Αλλά ο δρόμος για την αληθινή απελευθέρωση βρίσκεται στην απόρριψη αυτής της ψευδούς συναίνεσης, στο να στέκεσαι σταθερός και ακλόνητος απέναντι στην τυραννία.
Για να είναι κανείς πραγματικά ελεύθερος, πρέπει να αναγνωρίσει ότι η ελευθερία δεν είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Ο ατομικιστής (individualist) κατανοεί ότι το δικαίωμα στην ελευθερία είναι καθολικό και ότι κάθε παραβίαση της ελευθερίας κάποιου άλλου αποτελεί επίθεση στην ελευθερία όλων. Όταν ένα άτομο τυραννιέται, όλοι μας μειωνόμαστε, οι δικές μας ελευθερίες κρέμονται από μια κλωστή. Ο κολεκτιβιστής, από την άλλη πλευρά, επιδιώκει να διαιρεί και να κυριαρχεί, να βάζει τη μία ομάδα εναντίον της άλλης σε έναν ατέρμονα κύκλο καταπίεσης και ελέγχου.
Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, το ίδιο το θεμέλιο μιας ελεύθερης κοινωνίας, δέχεται συνεχείς επιθέσεις από το κολεκτιβιστικό καθεστώς. Όμως ο ατομικιστής γνωρίζει ότι το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης είναι ιερό και ότι κάθε απόπειρα περιορισμού αυτού του δικαιώματος αποτελεί πράξη τυραννίας. Υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματα ελεύθερης έκφρασης των άλλων, ακόμη και εκείνων με τους οποίους μπορεί να διαφωνούμε, ενισχύουμε τον ίδιο τον ιστό της κοινωνίας μας και εξασφαλίζουμε ότι οι δικές μας φωνές δεν θα φιμώνονται.
Ο κολεκτιβιστής επιδιώκει να ελέγξει κάθε πτυχή της ζωής μας, από τις ουσίες που βάζουμε στο σώμα μας μέχρι τους καρπούς της εργασίας μας. Διεκδικούν το δικαίωμα να υπαγορεύουν τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να καταναλώνουμε, να μας αναγκάζουν να υποβληθούμε σε ιατρικές διαδικασίες παρά τη θέλησή μας. Όμως ο ατομικιστής γνωρίζει ότι τα σώματά μας είναι δικά μας και ότι κάθε απόπειρα παραβίασης της σωματικής μας αυτονομίας αποτελεί πράξη βίας. Υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα των άλλων να κάνουν τις δικές τους επιλογές σχετικά με την υγεία και την ευημερία τους, δημιουργούμε ένα προπύργιο ενάντια στην επελαύνουσα τυραννία.
Το κολεκτιβιστικό σύστημα είναι χτισμένο πάνω στα θεμέλια της κλοπής και του εξαναγκασμού, όπου τα παραγωγικά μέλη της κοινωνίας αναγκάζονται να επιδοτούν τα καπρίτσια της άρχουσας τάξης. Διεκδικούν το δικαίωμα να κατάσχουν τους καρπούς της εργασίας μας, να αναδιανέμουν τον πλούτο σύμφωνα με το δικό τους διαστρεβλωμένο όραμα της "δικαιοσύνης". Όμως ο ατομικιστής γνωρίζει ότι το προϊόν της εργασίας μας ανήκει σε εμάς και μόνο και ότι κάθε προσπάθεια να το πάρουμε με τη βία αποτελεί πράξη κλοπής. Υπερασπιζόμενοι τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των άλλων, υπερασπιζόμαστε το δικό μας δικαίωμα να κρατήσουμε αυτό που έχουμε κερδίσει.
Ο ατομικιστής είναι συνεπής στις αρχές του, εφαρμόζοντας το ίδιο πρότυπο ελευθερίας σε όλους τους ανθρώπους και σε όλες τις καταστάσεις. Ο κολεκτιβιστής, από την άλλη πλευρά, είναι εγγενώς υποκριτής, διεκδικώντας ένα σύνολο κανόνων για τον εαυτό του και ένα άλλο για τις μάζες. Επιδιώκουν να αφοπλίσουν τον πληθυσμό ενώ οπλίζονται οι ίδιοι, να φιμώσουν τη διαφωνία ενώ απαιτούν το δικαίωμα να μιλούν, να απαγορεύσουν την ελεύθερη επιχειρηματικότητα ενώ εμπλέκονται στα δικά τους διεφθαρμένα σχέδια. Ο ατομικιστής βλέπει μέσα από αυτή την υποκρισία και την απορρίπτει συλλήβδην.
Μετάφραση κειμένου: ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ
το δανειστήκαμε από ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου