ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 26 Μαρτίου 2023

Τι κρύβεται πίσω από λέξεις με έντονη συναισθηματική φόρτιση, όπως η "ΘΥΣΙΑ" ;

 -Nα διευκρινίσω ότι κάποια βίντεο από την πλέον δημοφιλή πλατφόρμα ανεβαίνουν μέσω μπλογκ σε περίπτωση που, όπως έχει συμβεί ξανά σε πολλές περιπτώσεις, αφαιρεθούν από εκεί για ευνόητους λόγους-

πηγή του βίντεο: https://youtu.be/z34k54Z4uiA

"ΘΥΣΙΑ" των νέων ανθρώπων στα Τέμπη. Ένας όρος με ειδική εννοιολογική βαρύτητα. Παραπέμπει είτε σε θυσίες ζώων αλλά και ανθρώπων -με ιδιαίτερη προτίμηση σε βρέφη και παιδιά!- προς εξευμενισμό  θεοτήτων, σε κάποιες περιπτώσεις σαδιστικά αιμοβόρων, από λαούς ή ομάδες που υπόκειντο σε συγκεκριμένες λατρείες στην αρχαιότητα. Είτε σε περιπτώσεις ατόμων ή ομάδων που εθελούσια  προσέφεραν τη ζωή τους διότι πίστευαν πως εξασφαλίζουν θέση σε παραδείσιους τόπους -σαφώς και αναφερόμαστε σε αλλόκοτες αιρέσεις- ή που πίστευαν ότι με αυτό τον τρόπο υπηρετούν ανώτερα ιδανικά και προσωπικές αρχές, με απώτερο στόχο τη συμβολή, μέσω της απώλειας της δικής τους ζωής, στην επίτευξη συνθηκών που θα ευνοούσαν το κοινό καλό, όπως το αντιλαμβάνονταν οι θυσιαζόμενοι.

Στην περίπτωση της πρωτοφανούς τραγωδίας στα Τέμπη Θεσσαλίας, τι από τα παραπάνω ισχύει; Γιατί αν δεν υφίσταται τίποτε από αυτά, τότε με ποιου την άδεια-μήπως των χαροκαμμένων συγγενών;, με τι είδους στρεβλές εννοιολογικές γνώσεις, πώς χρησιμοποιείται αυτή η λέξη τόσο αβίαστα; Από χείλη πρωθυπουργικά και δημοσιογραφικά σε καθεστώς-τουρλουμπούκι "αυθόρμητης κάλυψης"  των κυβερνητικών ευθυνών. Εκτός κι αν εννοούν μια άλλη κατηγορία "ΘΥΣΙΑΣ", όπου τόσο ο μη επιδιωκόμενος από τον θανόντα, πρόωρος όσο και κατάφωρα άδικος και συχνά βίαιος ανθρώπινος θάνατος αποτελεί εφαλτήριο διορθωτικών επεμβάσεων και αναθεωρήσεων. Ώστε να μην..απαιτηθούν και άλλες θυσίες στο βωμό της εξάλειψης ολέθριων λαθών, της ελειμματικής ύπαρξης σοβαρότητας και ευθυνών σε τομείς κρίσιμους, της κακοδιαχείρισης, εσκεμμένης ή μη. Αν και η κακοδιαχείριση σε ζωτικούς τομείς, όπου διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές, αποκτά εγκληματικό χαρακτήρα. Κι επειδή οι λέξεις "κόκκαλα τσακίζουν", ψευδαισθήσεις δημιουργούν ή γκρεμίζουν, ανοιχτές και κακοφορμισμένες πληγές δημιουργούν και υφαίνουν μια αποπροσανατολιστική για τη νοημοσύνη των μαζών ρητορική, που υπηρετεί πιστά την αγαπημένη "δημιουργική ασάφεια" του εκ του πονηρού πάμπολλες φορές πολιτικού λόγου, καλό θα ήταν το εξής απλό:

Οι κάθε λογής πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί να προσέχουν πάρα πολύ πριν ξεστομίσουν λέξεις. Ιδιαίτερα κάποιες με ιδιαίτερη δονητική φύση και έντονη συναισθηματική παράλληλα φόρτιση. Για τις οποίες μπορεί ένας κακοήθης να ισχυριστεί ότι αποτελούν διαπιστευτήρια προς "αόρατους μέντορες" ή οι οποίες "ερεθίζουν δαιμόνια" και -η θετική πλευρά αλλά όχι για τους "ρήτορες"- μπορεί ίσως και να ξυπνήσουν από το βαθύ λήθαργο της μακαριότητας των αμνών τα θεωρούμενα από τους δυνάστες και δημαγωγούς "οικόσιτα ζώα"..

Βέβαια, υπάρχει και η μελαγχολική άποψη ότι ξέρουν πολύ καλά τι λένε γιατί -πιστεύουν ότι- ξέρουν ακόμα καλύτερα σε ποιους απευθύνονται: Στα εν υπνώσει ανθρώπινα αντικείμενα της διαρκούς αυθαιρεσίας τους..Εξού και η γνωστή και πολύ διαδεδομένη, από πάνω προς τα κάτω, φράση "θυσίες του λαού", τα τελευταία 10-12 έτη μνημονιακής καταπίεσης, φτωχοποίησης, υλικής αλλά και νοητικής εξαχρείωσης του πληθυσμού. Στην αποικία οικονομικών εγκλημάτων και κατάχρησης δημόσιου χρήματος και για κάποιους με ποικίλα οφέλη "αρμέγματος", αυτή που λέγεται Ελλάδα.

Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου