Το 1992, κατά τη διάρκεια του φοιτητικού μου έτους στο κολέγιο, ο πολιτικός επιστήμονας Φράνσις Φουκουγιάμα, εξέδωσε το “Τέλος της Ιστορίας” και ο “Τελευταίος Άνθρωπος” με μεγάλη θαυμασμό. Σε αυτό το βιβλίο υπέθεσε ότι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ήταν ο τελικός θρίαμβος της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αυτή τη στιγμή, η ανθρωπότητα έφτασε όχι μόνο στο πέρασμα μιας συγκεκριμένης περιόδου της μεταπολεμικής ιστορίας, αλλά στο τέλος της ιστορίας καθαυτής: Δηλαδή, στο τελικό σημείο της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας και την οικουμενοποίηση της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας ως την τελική μορφή ανθρώπινης διακυβέρνησης.
Ήταν μια έκφραση εξαιρετικής αισιοδοξίας και όπως θυμάμαι, πολλοί από εμάς το νιώσαμε εκείνη την εποχή.
Από τότε, οι αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας διαβρώνονται σταθερά από την έμφαση σε όλα όσα μας χωρίζουν σε ανταγωνιστικές ομάδες, αντί της κοινής μας ανθρωπιάς και πίστης στη Συνταγματική μας Δημοκρατία. Μακριά από το να φτάσουμε στο “τέλος της ιστορίας”, συχνά φαίνεται να οπισθοδρομούμε σε ένα πολύ σκοτεινό μέρος, προτού η φιλελεύθερη δημοκρατία γίνει ανερχόμενη.
Ένα μέρος του γιατί οι λογικοί ενήλικες της γενιάς μου ή μεγαλύτεροι το βρίσκουν τόσο οδυνηρό, είναι επειδή για περίπου δώδεκα χρόνια μεταξύ 1989 και 2001, μοιραζόμασταν την αισιοδοξία του Φουκουγιάμα ότι η ανθρωπότητα είχε ξεπεράσει τον αταβιστικό παραλογισμό και είχε φτάσει σε μια κατάσταση διαρκούς πολιτισμού, που διαμορφώθηκε από τη λογική και το νόμο.
Ως εκ τούτου, ήταν ακόμη πιο σοκαριστικό να βλέπουμε την ανθρωπότητα να ξαναρχίζει τον παλιό αγώνα του παραλογισμού εναντίον της λογικής, της απληστίας εναντίον του μέτρου, της επιθετικότητας εναντίον της εγκράτειας και της τυραννίας εναντίον της ελευθερίας. Στην πραγματικότητα, ο Φουκουγιάμα και οι συνάδελφοί του στην αισιοδοξία είχαν αυταπάτες. Η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει ποτέ και η ιστορία θα διαμορφώνεται πάντα από τον ίδιο παλιό αγώνα.Πριν από λίγο καιρό, ο Robert F. Kennedy, Jr. είπε με τον Dr. McCullough κάτι που είχε ακούσει τον πατέρα του να λέει σε μερικές περιπτώσεις — δηλαδή, ότι ήταν μεγάλο προνόμιο να ζεις σε μια ταραχώδη περίοδο σύγκρουσης, επειδή παρείχε την ευκαιρία να αγωνιστούμε για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Η ανταμοιβή αυτής της προσπάθειας ήταν η μεγάλη ικανοποίηση του να βρίσκεσαι στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Εάν διαβάσετε αυτήν την ανάρτηση την Ημέρα των Ευχαριστιών και εξακολουθείτε να έχετε την υγεία σας, ένα άνετο μέρος για να ζήσετε και κάποια οικογένεια και φίλους γύρω σας, μπορείτε να είστε ευγνώμονες για αυτές τις ευλογίες. Εάν -όπως πολλοί από εμάς- στενοχωριέστε από το εμφανές γεγονός ότι μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας δεν συμπεριφέρεται καλά, λάβετε υπόψη τις παρατηρήσεις του Robert F. Kennedy, Sr. προς τον μικρό γιο του.
Εμείς οι ενήλικες βρισκόμαστε στη μέση μιας δύσκολης περιόδου που συχνά είναι αποκαρδιωτική, αλλά είμαστε ακόμα στο παιχνίδι και εργαζόμαστε σκληρά για να επικρατήσει η αλήθεια και η δικαιοσύνη. Είναι μια επίπονη περιπέτεια, αλλά τα καταφέρνουμε καλά. Και ποιος ξέρει; Ίσως και να τα καταφέρουμε στο τέλος...
Θα κλείσω με την ανάμνηση της εποχής που ο γηράσκων μποξέρ Ρομπέρτο Ντουράν έμεινε στον αγώνα με τον πρωταθλητή μεσαίων βαρών Ιράν “the Blade” Barkley. Ο Duran ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερος με μειονέκτημα απόστασης 6 ιντσών. Για να το περιγράψουμε πλήρως, πρέπει να πούμε πως το τμήμα μεσαίων βαρών ήταν τρεις κατηγορίες πάνω από το φυσικό βάρος αγώνων του Duran.
Για καλό λόγο, πολλοί νόμιζαν ότι ήταν τρελός να αναζητήσει έναν τέτοιο αγώνα που δεν είχε καμία πιθανότητα να κερδίσει. Καθώς εξελίχθηκε, δέχτηκε πολλά τρομερά χτυπήματα που θα είχαν βγάλει νοκ άουτ σχεδόν οποιονδήποτε άλλον. Παρακολουθήστε το βίντεο των 15:00 λεπτών, για να δείτε τον γέρο "Hands of Stone" να ανατρέπει ως εκ θαύματος την παλίρροια και να αποδεικνύει ότι οι αμφισβητίες του κάνουν λάθος...
To δανειστήκαμε από ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου