ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2022

Yes mistress!

 

Σε μια άκρως συμβολική στάση, με τη σημαία των Ηνωμένων Πολιτειών πίσω της (δηλαδή του εντολοδότη), η μη εκλεγμένη από τους Ευρωπαίους πολίτες πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ευρισκόμενη στην Αμερική και σε δημοκρατικό παραλήρημα λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες στην Ιταλία, όπου θριάμβευσε τελικά ο "κεντροδεξιός", "ακροδεξιός", "super δεξιός" (; πόση σημασία και πόση ουσία έχουν τελικά οι ιδεολογικές ετικέτες;), δήλωνε τα εξής: "Η προσέγγισή μου στο όλο θέμα είναι: θα συνεργαστούμε με κάθε δημοκρατική κυβέρνηση η οποία θα θελήσει να συνεργαστεί μαζί μας. Θα δούμε, αν τα πράγματα οδεύσουν προς μια δύσκολη κατάσταση – μίλησα με τον ίδιο τρόπο για την Πολωνία και την Ουγγαρία – έχουμε τα αναγκαία εργαλεία. Αν τα πράγματα πάνε προς την σωστή κατεύθυνση, τα άτομα στα οποία μια κυβέρνηση πρέπει να δίνει αναφορά, θα παίξουν σημαντικό ρόλο". 

 Ποιος θα τολμήσει να μην κινηθεί προς την "σωστή κατεύθυνση"; Αυτά αποτελούν απόσταγμα γνήσιας δημοκρατικής νοοτροπίας; Εκπορεύονται από τη φιλοσοφία ψυχολογικής τρομοκρατίας και εκτόξευσης απειλών της δικτατορίας των επιβητόρων του προλεταριάτου; ACHTUNG! Να μην σκεφτεί η όποια εκλεγμένη νέα κυβέρνηση της Ιταλίας, (αλλά κι οποιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής αποικίας), να παρεκκλίνει ούτε εκατοστό από την γραμμή που χάραξε ο προηγούμενος συνασπισμός με επικεφαλής τον τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι. Υποδειγματικό υπηρέτη της κλίκας του Νταβός και των τεχνοκρατών στις Βρυξέλλες...Διότι η ΑΦΕΝΤΡΑ διαθέτει ΚΑΙ τα εργαλεία, οικονομικής αποστραγγιστικής προφανώς φύσης. 

Εργαλεία και διαδικασίες όπως τα παρακάτω, γνωστά κι εφαρμοσμένα σε "άτακτες" και μη κυβερνήσεις (έτσι, για να ξέρουν ποιος έχει το σκληροπυρηνικό κουμάντο) και στους "για το καλό τους" λαούς, από τα πρώτα βήματα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Αυτής της ευγενούς οντότητας παλλόμενης από ισονομία, διαφάνεια, ηθικές αρχές και ψυχαναγκαστικά δημοκρατικές ευαισθησίες:

Ήσουν κακό παιδί και θα τιμωρηθείς!

ROHALAS


Mας το έστειλε ο φίλος μας rohalas.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου