ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 12 Μαρτίου 2022

Tι έχουν να πούνε τα πληρωμένα κατακάθια των ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης και Εξαπάτησης) τώρα για τα "ρωσικά εγκλήματα" σε βάρος των κατοίκων της ναζιστοκρατούμενης από την "Ταξιαρχία Αζόφ" Μαριούπολης;

 (Για πληρέστερη κατανόηση, περάστε κι από ΕΔΩ: Αφιερωμένα...στον όχλο των τηλεόπληκτων κι ανιστόρητων νοικοκυραίων, στους πολιτικά φιλόδοξους "επαγγελματίες της επανάστασης", στους πολιτικούς υποκριτές που εκφράζουν την (και έμπρακτη) συμπαράστασή τους στον αγώνα για "ελευθερία" της Ουκρανίας! Άρα και τη στήριξή τους στα νεοναζιστικά τάγματα, τα χυδαία φασιστοειδή και τις ακροδεξιές μιλίτσιες, στα εγκλήματα εκεί του ΝΑΤΟ, σε βρώμικες τακτικές εθνοκάθαρσης, στους εκεί πολιτικούς αχυρανθρώπους που το τελευταίο για το οποίο νοιάζονταν ήταν το συμφέρον και η ευημερία του λαού τους....Ποιοι ήταν, από το 2014, οι επιτιθέμενοι στην Ουκρανία;;;)

Έλληνες ομογενείς μιλούν στην κάμερα, από υπόγεια όπου έχουν καταφύγει με τις οικογένειές τους:

1ο video (tweet):  Ελληνίδα από το Σαρτανά, στην περιοχή της Μαριούπολης, μιλάει από το υπόγειο ενός σχολείου: "Μην ανησυχείτε για μας. Οι Ρώσοι μας έφεραν βοήθεια.  Βίντεο- RIA Novosti"  2ο video (tweet): "Οι Έλληνες ομογενείς, οι οποίοι

βρίσκονται στο υπόγειο ενός σχολείου στο χωριό Σαρτανά κοντά στη Μαριούπολη απευθύνονται στην Ελλάδα: Οι Ρώσοι δεν σκοτώνουν κανένα. Κανένας δεν πυροβολεί αμάχους εδώ. Μόλις ήρθαν εδώ οι Ρώσοι, αμέσως μας έφεραν βοήθεια" https://is.gd/hHMyUf

Ανταποκριτής: Τα ΜΜΕ της Δύσης, της ΕΕ, και τα ελληνικά, λένε ότι οι Ρώσοι σκοτώνουν τους Ουκρανούς, τρομοκρατούν τον κόσμο, κλπ. Εσείς ως Έλληνες του Σαρτανά μπορείτε να πείτε κάτι στους ομοεθνείς σας στην Ελλάδα;
Έλληνες: Κανένας δεν σκοτώνει κανέναν εδώ. Οι Ρώσοι δεν σκοτώνουν κανένα. Κανένας δεν πυροβολεί αμάχους εδώ. Μόλις ήρθαν εδώ οι Ρώσοι, αμέσως μας έφεραν βοήθεια. Αμέσως. Μετά τους πυροβολισμούς, αμέσως.
Τώρα κανένας δεν μας ρωτάει αν είσαι Ουκρανός ή Έλληνας, για την καταγωγή σου, ποια γλώσσα μιλάς. Οι Ρώσοι δεν κάνουν διακρίσεις. Ενώ οι Ουκρανοί έκαναν, μας εξανάγκαζαν να μιλάμε μόνο ουκρανικά, αν και εγώ δεν τα ξέρω καθόλου. (κείμενο διαλόγου πάρθηκε από εδώ)

ΣΥΝΔΕΣΗ: 
ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ των Ναζί AZOV στη Μαριούπολη. Ανατίναξαν οικοδομικό συγκρότημα 200 άμαχοι κάτω από τα ερείπια! ΣΦΑΓΗ (5/3) 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου