Σε αυτό το κείμενο δεν θα μιλήσω για τον Βαγγέλη

Σε αυτό το κείμενο δεν θα μιλήσω για τον Βαγγέλη. Το'χoυν κάνει άλλοι και με το παραπάνω, ίσως και να το'χουν παρακάνει. Σε αυτό το κείμενο θα μιλήσω για όλους τους Βαγγέληδες του κόσμου.

Θα πω για έναν κόσμο που έχει μετατραπεί σε θύμα στα χέρια συμμοριών πωρωμένων μπούληδων ή νταήδων, οι οποίοι του καβαλάνε την πλάτη, του ξεριζώνουν κομμάτι-κομμάτι την ψυχή, του παραμορφώνουν την αισθητική. Και μετά διαρρηγνύουν τα σικάτα ιμάτιά τους για τη μη ευθύνη τους, όταν τα θύματα σωριάζονται κάτω αβοήθητα και ξέπνοα και προθυμοποιούνται να συνδράμουν και στην εύρεση των ενόχων. Ένας κόσμος που έχει υιοθετήσει μια ιδιότυπη καθομιλουμένη, η οποία καθορίζει τις αξίες και το ποιόν του. Με όρους όπως "ιν", "κουλ", "must", "φάτσαμπουκ ή facebook" και φυσικά με τη λέξη που περιγράφει τη νέα μάστιγα που ανακάλυψαν, όπως ο Κολόμβος την Αμερική: "bullying". Ένας κόσμος όπου τα δικαστήριά του έχουν μετακομίσει στις οθόνες των καναλιών με δικαστές και αστυνόμους μαζί τους δημοσιογράφους και τους τηλεθεατές σε ρόλο καθηλωμένου κοινού. Όπου το παραδικαστικό του κύκλωμα είναι oι ψηφιακές σελίδες των social media και τα "like" ή "dislike" ενθαρρύνουν, ενισχύουν, νομιμοποιούν ή το αντίθετο έναν καταιγισμό από ετυμηγορίες, οι οποίες κάθε άλλο παρά δεν αποκτούν ισχύ και επήρεια στην έκδοση της τελικής απόφασης: "Ένοχοι οι νταήδες πιτσιρικάδες"! "Συνένοχοι όλοι όσοι ήξεραν, έβλεπαν και δεν μιλούσαν".
ΚΑΙ ΑΘΩΑ Η ΠΟΛΥΠΛΟΚΑΜΗ ΦΟΒΕΡΗ ΜΗΧΑΝΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΕΝΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ! Και αδειάζει με μαεστρική υπουλία, σαν σκουπιδιάρα σε χωματερή, ατέλειωτους και διαρκώς ανακυκλώσιμους τόνους συναισθηματικών και υλικών μπάζων στις ζωές και στα μυαλά των κοινωνιών. Ενώ την ίδια στιγμή διασπείρει σαν ανήθικος πειραματιστής τους νοητικούς ιούς που αποδομούν τη λογική, στεγνώνουν την ψυχή και διαμορφώνουν τους "bullies" του παρόντος και του μέλλοντος. Οι οποίοι αυτό που κάνουν είναι στην ουσία να διδαχτούν καλά και να εμπεδώσουν το "υλικό" που τους προσφέρεται ήδη, αφειδώς κι ανηλεώς, από την παιδική εύθραυστη ηλικία. Μεταφέροντάς το σε σμίκρυνση και πιο απλουστευμένο στις συνθήκες της δικής τους καθημερινότητας και στους κόλπους των κοινωνιών που κινούνται.
Και οι τηλεδικαστές-κροκόδειλοι χύνουν τόνους δακρύων για τα θύματα.
Αν όμως τα "ψιλά γράμματα" είναι και αυτά που επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα του συμβολαίου που υπογράφουμε με την πραγματικότητα, τότε οι αυτόκλητοι δικαστές -από δημοσιογράφους στην υπηρεσία μεγιστάνων και υπόπτων για τεράστιες διαπλοκές καναλαρχών έως τους σοκαρισμένους μικροαστούς νοικοκυραίους με παιδιά- γιατί περνάνε στα ψιλά κάποια άλλα προκλητικά "νταηλίκια"; Ή δεν εστιάζουν στο βαθμό που επισύρει και κάθε είδους κινητοποίηση σε άλλες μορφές καθημερινών δολοφονικών "bullying"; Σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα και πολύ πιο δραματικά από τις ιστορίες σαν αυτή του Βαγγέλη ή αγοριών και κοριτσιών σε όλες τις χώρες του "πολιτισμένου κόσμου" που κακοποιούνται συστηματικά και ποικιλοτρόπως και σαδιστικά από συνομηλίκους ή μεγαλύτερούς τους.
Τι εννοώ;

• Είναι ή δεν είναι bullying, και μάλιστα θανατηφόρα ασφυχτικό, όταν οι πιο ισχυρές οικονομικά χώρες απαιτούν υποταγή μέχρι τελικής πνοής και παράδοση έως τελευταίου σεντ από τις πιο αδύναμες και ήδη παραπαίουσες; Και δεν μιλώ μόνο για την περίπτωση της Ελλάδας.

• Είναι ή δεν είναι κατά συρροήν bullying όταν η συμμορίες των τοκογλύφων, των μιντιαρχών και των πολιτικών τους τρομοκρατούν σε καθημερινή βάση σχεδόν τους πολίτες με σενάρια καταστροφολογίας κι εσχατολογίας; Ώστε οι τελευταίοι να εξουθενωθούν ψυχικά και να παραδώσουν σώμα και πνεύμα στα νύχια των δυναστών που εποφθαλμιούν να μετατρέψουν τις κοινωνίες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου "η εργασία απελευθερώνει".

• Είναι ή δεν είναι κατάπτυστο bullying όταν γνωστές πολυεθνικές εταιρείες απειλούν τοπικούς παράγοντες για προκλητικές φοροαπαλλαγές αλλιώς θα τα μαζέψουν και θα πάνε αλλού να βρουν χειρότερους υποτελείς; Και επιστρατεύουν ακόμη και μικρά παιδάκια σε πάμφτωχες χώρες, για ατέλειωτες εξουθενωτικές ώρες και κάτω από τρισάθλιες κι επικίνδυνες συνθήκες -όχι σπάνια με δεκάδες νεκρούς από "ατυχήματα"- επονείδιστης εργασιακής δουλείας και κυριολεκτικά με μισθούς ασιτίας; Τρομοκρατώντας τους σύγχρονους σκλάβους ώστε να μη σηκώνουν κεφάλι προς την υποψία έστω ήλιου -αυτού της πώς τη λένε; "δικαιοσύνης"!- και να μη διανοηθούν ούτε να αρρωστήσουν γιατί θα απολυθούν. Αλλά και σε χώρες του "αναπτυγμένου κόσμου" οι εργοδότες να απειλούν και να ξεφτιλίζουν τους "εργαζόμενους", αν εκείνοι δεν νιώθουν ευγνώμονες με τους μισθούς πείνας και τις μαύρες ντροπαστικές συνθήκες που ακόμη αποκαλείται εργασία! Αυτό δεν έχει καμία σχέση με bullying;

• Είναι ή δεν είναι ξετσίπωτο bullying όταν οι ισχυροί στρατιωτικά του κόσμου απειλούν με προτεταμένη τη δύναμη πυρός τους όποιον δεν εφαρμόζει τις διαταγές τους και δεν υπακούει στα παραγγέλματά τους;

• Είναι ή όχι bullying να τρομοκρατούν οι κυβερνήσεις τους υπηκόους τους με το φόβο των.. τρομοκρατών, για να συναινέσουν σε αστυνομοκρατούμενες συνθήκες οργουελικού ελέγχου και παρακολούθησης με συνδρομή υπερσύγχρονης τεχνολογίας; Αποχαιρετώντας και τα τελευταία ψιχουλάκια δικαιωμάτων που τους απέμειναν;

• Είναι ή δεν είναι άνανδρο bullying αυτή η ισοπεδωτική πίεση για την ψυχή και τη διάθεση για ζωή; Αυτό το ψυχοφθόρο "πρέσινγκ"  που ασκεί στους εφήβους ένα σαδιστικά ανταγωνιστικό εκπαιδευτικό σύστημα - στην εντεταλμένη υπηρεσία υπέρ των "αγορών"- με τη στήριξη των ίδιων των οικογενειών, ώστε αυτά να κατακτήσουν την.."επιτυχία" σ' ένα ονειροκτόνο πεδίο. Όπου αυτή δεν αποτελεί προνόμιο των πολλών.

• Είναι ή δεν είναι ένα είδος θρασύτατου bullying να βλέπουν μικροί και μεγάλοι τους αρχιμαφιόζους, αρχιλήσταρχους, αρχικαταχραστές, μεγαλοαπατεώνες και τα τσιράκια τους να παραμένουν μονίμως ατιμώρητοι προκλητικά και μάλιστα να ζητάνε και τα ρέστα ή να ηθικολογούνε ή να το παίζουν και σωτήρες των θυμάτων τους; 

Θα μπορούσα ν'αναφέρω κι άλλα πολλά μεγάλα και μικρά παραδείγματα. Κι αν κάποιος αναρωτηθεί ως προς τη σχέση τους με την περίπτωση του 20χρονου παιδιού από την Κρήτη, θα έλεγα πως έχουν την ίδια και μεγαλύτερη σχέση που έχουν και "ψυχαγωγικές" ταινίες-blockbusters. Όπου η μαγκιά και η δύναμη αναδεικνύεται στο πρότυπο του "cool" τυπά που γαμάει και δέρνει τους πάντες, είτε βρίσκεται στην πλευρά του νόμου είτε στην αντίθετη. Την ίδια σχέση που έχει και το παιδί μιας απούσας τις περισσότερες ώρες ή διαλυμένης οικογένειας, ας πούμε για οικονομικούς λόγους και ειδικά αυτή την εποχή, όπου η παγωμένη αίσθηση της απώλειας κι όλη η συσσωρευμένη θλίψη ψάχνει για μια εκτόνωση, συχνά με τη λογική να είναι ηχηρά απούσα. Την ίδια σχέση που έχει αυτός ο βομβαρδισμός από αφύσικα, υπερφίαλα, πομπώδη, νοσηρά κι άνισα σε σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα πρότυπα συμπεριφοράς στις καρδιές και στα γεμάτα ασύνδετες εικόνες και θρυμματισμένα σχήματα μυαλά των παιδιών.

Δεν θέλω φυσικά να δικαιολογήσω αυτούς που ώθησαν το Βαγγέλη στη "δραπέτευση", με την άνανδρη και ψυχοπαθητικού τύπου συμπεριφορά τους. Ούτε και αυτούς που έβλεπαν, άκουγαν, ήξεραν αλλά δεν επενέβαιναν, δεν κατήγγειλαν, δεν σήκωναν τον κόσμο στο πόδι ώστε η τρέλα να λάβει τέλος.

Όμως δεν μπορώ να κρυφτώ πίσω από τα συμπτώματα και να μη γυρέψω τις παθογόνους αιτίες. Γιατί αν θέλουμε έναν κόσμο όπου όλο και περισσότερα παιδιά δεν θα υιοθετούν αυτό το θλιμμένο χαμόγελο του Βαγγελάκη, τότε θα πρέπει να μην βιαζόμαστε να κρεμάσουμε τους ενόχους, κλείνοντας τα μάτια στην αρρώστια που θα παράγει αέναα θύτες και θύματα..

Ο Ένοικος...