ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

ας θυμηθούμε: "ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ" ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ: Συντρίψτε την κανονικότητα, στην τελευταία ίσως ευκαιρία του κόσμου για ωρίμανση κι ενηλικίωση..!

Αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο κείμενο. Έτσι! Για να το θυμηθούμε ξανά κι εμείς κι εσείς.
Για τα παιδιά. Που δεν φταίνε σε τίποτα, που δεν χρωστάνε σε κανέναν, αλλά πληρώνουν τα πάντα. Που γεννιούνται χρεωμένα στα δάνεια, τους λογαριασμούς, τα απωθημένα, τις σημαδεμένες τράπουλες, τα στάσιμα νερά της γούρνας αντί για τα κελαρυστά των πηγών, τις δολοφονικές εμμονές, τα ιερά κι όσια κι ανόσια των ενηλίκων...

"ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ" ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ: Συντρίψτε την κανονικότητα, στην τελευταία ίσως ευκαιρία του κόσμου για ωρίμανση κι ενηλικίωση..! 

 

Το μεγαλύτερο θαύμα είναι η ζωή!
 
H εναντίωση στην πολυπρόσωπη υπουλία της εμπέδωσης της "κανονικότητας"...
...είναι στην ενστικτώδη περιφρόνηση που εισπράττουν στις παιδικές κι εφηβικές συνειδήσεις οι μαρτυριάρηδες ή "καρφιά", οι μυξογκρινιάρηδες εαυτούληδες που μονίμως φταίνε οι άλλοι για τις δικές τους μηχανορραφίες και για ό,τι παθαίνουν, τα επιτηδευμένα "αγιοπαίδια"...
...Είναι στο υψηλό αίσθημα δικαιοσύνης που διακατέχει τα αισθητήρια των παιδιών απέναντι στο "δίκαιο" των αρχιμπούληδων, των κακομαθημένων μικρών τυραννίσκων-καθρεφτάκια των φανερών (φασιστών) ή κρυφοφασίζοντων γονιών τους, των "πλαγίων οδών" απ'τις οποίες "ελίσσονται" συνομήλικοι κι ενήλικοι...

...Αυτά τα παραπάνω ψυχικά εφόδια, δηλαδή, που αποτελούν από νωρίς το "στόχο για τα βελάκια" της τρελαμένης ανταγωνιστικότητας στο σαφάρι της άχρηστης βαθμολογημένης "γνώσης", της επιβράβευσης κάθε είδους συμβιβασμού, της λογικής και των "αναγκών" των τραπεζοκρατούμενων αγορών, της "ωρίμανσης", των πατημάτων επί πτωμάτων, της ταξικής προπαγάνδας, της κενόδοξης κι ομοιόμορφης "κουλτούρας", της ενσωμάτωσης σε μια μαζική προδοσία κάθε υποψίας αθωότητας, διαφορετικότητας, ψυχικής ακεραιότητας...(Εσωτερικός ήλιος!)

...Και είναι στη βροντερά βουβή απόγνωση και απογοήτευση και αποπνιχτική ασφυξία των παιδιών κι εφήβων, που γέρνουν και τσακίζονται σαν εύθραυστα άνθη στην τρομαχτική πνοή ανέμων. Αυτών της ψυχοπαθητικής προσποίησης, της πλαστικοποίησης κάθε υλικής και πνευματικής πτυχής του κόσμου, της σοβαροφανούς υποκρισίας, της επιβράβευσης του χαφιεδισμού (μέσω και του άγραφου μα σεβάσμιου και νομιμόφρονος εγχειριδίου "Μπατσόπνευστης Αγωγής του Υπήκοου"-δήθεν πολίτη), της τρομοκράτησης του ευάλωτου, της απομόνωσης του ονειροπόλου, της δαιμονοποίησης του ανεξάρτητου, της παραχάραξης του αληθούς, της ενοχοποίησης του ερωτικού, του χλευασμού του διαφορετικού, του χαμαιλεοντισμού και ξεδιάντροπου οπορτουνισμού του ιδεολογικοποιημένου.

Όλων, δηλαδή, αυτών των σαρωτικών "ανέμων" που εμποδίζουν από πολύ νωρίς τη φυσική διαδικασία άνθισης της ζωής κι ανάπτυξης όλων των δυνατοτήτων και ικανοτήτων της. Στραγγίζοντάς την απ'όλους τους "ζωτικούς χυμούς της", τσαλαπατώντας κάθε αυθεντικό σάλεμά της, μαραίνοντας εν τη γενέσει κάθε προοπτική ενότητας του καθενός με τον εαυτό του...

Αυτή είναι η "κανονικότητα", το μπάσταρδο αδελφάκι της "νομιμότητας", δηλαδή του δίκαιου των ισχυροτέρων και βλακωδέστερων (στην υπηρεσία των πρώτων και πολύ συχνά ταυτιζόμενων απόλυτα με τους πρώτους) στην πλέον νοσηρά κυνική και διαστροφική έκδοσή του!
Κι αυτή είναι η αέναη διαρκής πτώση του ανθρώπινου όντος.
Από το βασίλειο της ορθής λογικής στο χαμαιτυπείο του παρά-λογου, από το ουσιαστικό στο φαινομενικό κι επιδερμικό, από την ανεξαρτησία της αντίληψης στην τυραννία του κρετινισμού, από το δικαίωμα στη γνώση και τους καρπούς της στην τιμωρία της ημιμάθειας κι αμάθειας και την καταδίκη του σκοταδισμού. Από το ευθυτενές παράστημα στο γονυπετές σούρσιμο...

ΠΑΙΔΙΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! Να ξέρετε πως ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΚΤΗΜΑ ΚΑΝΕΝΟΣ!
Δεν ανήκετε καν ούτε στους ίδιους τους γονείς σας. Δεν είστε με τίποτα υποχρεωμένοι, ούτε και πρέπει, να αναπαράγετε και διαιωνίζετε όσα "τα βρίσκετε έτσι"!
Μην καταδέχεστε να είστε τα στατιστικά δεδομένα οποιουδήποτε συστημικού και αηδιαστικά υποκριτικού αναλυτικού προγράμματος εκπαίδευσης. Και να αποτελεί το παρόν και η βιωσιμότητα του μέλλοντός σας τις "παράπλευρες απώλειες" στις "ειλικρινείς" απόπειρες "επίτευξης δημοσιονομικών στόχων". Τους στόχους δηλαδή και τις ατζέντες αρχιλήσταρχων, μεγαλοαπατεώνων (και πολιτικού υπηρετικού προσωπικού τους), τρωκτικών που ροκανίζουν τις σάρκες των λαών...

Μη γίνετε ΠΟΤΕ οι προδότες των πιο "ζωηρών σας χρωμάτων της καρδιάς σας"(Αφιερωμένο σε όλους τους "εξωγήινους εφήβους"!), πόσο περισσότερο των συνανθρώπων σας! Αλλά οι τιμητές και φορείς όλων αυτών που εμείς απωλέσαμε στην άσπλαχνη και άνιση πορεία της ενηλικίωσής μας, δίχως συχνά να το συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα ή πραγματικά...

Η δική σας χάραξη πορείας είναι ίσως η τελευταία ελπίδα κι ευκαιρία του κόσμου για την πραγματική του ωρίμανση κι ενηλικίωση!


Ενός κόσμου όπου ευθύνη μέγιστη κάθε άνδρα και κάθε γυναίκας θα είναι να θεωρεί τον εαυτό του/της πατέρα και μητέρα κάθε παιδιού που ανοίγει τα ματάκια του για πρώτη φορά ή όπου κι αν βρίσκεται ήδη αυτό...

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου