ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Η απονομή των κοινωνικοπολιτικών ΟΣΚΑΡ της Ευρώπης!

ένα ρεπορτάζ του ανιχνευτή


H εκδήλωση έλαβε χώρα στο φημισμένο για τις παραγωγές τρόμου και άφθονου σασπένς θέατρο των Βρυξελλών, όπου παρευρέθηκε πλήθος Ευρωπαίων "ηθοποιών" και δημοσιογράφων.



Και το ΟΣΚΑΡ πρώτου αντρικού ρόλου πήγε δικαιωματικά στον παλαίμαχο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την καθηλωτική ερμηνεία στην ταινία "ο μαφιόζος της διπλανής πόρτας"(στη μεγάλη ευρωπαϊκή γειτονιά). Συνδύασε άψογα τη σκληράδα και το φονικό βαρύ ύφος με την κοφτερή σαν λεπίδι ειρωνεία προς όσους επιχείρησαν, με προσποιητή άνεση, να λικνιστούν με "αριστερόστροφες" χορευτικές κινήσεις και να σηκώσουν κεφάλι στην παγιωμένη πρωτοκαθεδρία του. Απολαμβάνοντας την επιβαλλόμενη ομερτά σε όλες τις άλλες "φαμίλιες της πόλης", τα υπερκέρδη της δικής του "φαμίλιας" από τον ασφυχτικό οικονομικό έλεγχο στη "μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια" και φυσικά την επιδοκιμασία από τα μεγάλα αφεντικά του χρήματος για τις πιστές του υπηρεσίες.

 Και το ΟΣΚΑΡ δεύτερου αντρικού ρόλου πήγε στον ελληνικής καταγωγής ηθοποιό και σπουδαγμένο σε ακριβιθώρητο ίδρυμα της Αγγλίας, Γιάννη Βαρουφάκη. Κέρδισε τις εντυπώσεις με το λαμπερό ταλέντο του στην υποκριτική τέχνη και τις θεατρικές, χορευτικού θα'λεγε κανείς αέρα, κινήσεις του. Για να τις σκορπίσει άδοξα στο τέλος στους πέντε ανέμους, στην ταινία "χορεύοντας με τους λύκους", όπου υποδύεται τον αντισυμβατικό και γεμάτο oρμητική φρεσκάδα κι ανατρεπτικές ιδέες νέο πολιτικό. Που ωστόσο πολύ σύντομα λυγίζει σαν χορευτής με ξαφνικό λουμπάγκο στη σκληρή πίστα της πραγματικότητας των ανελέητων νταβατζήδων και ευρωμπράβων και σκοτεινών συμφερόντων για τα οποία αυτοί προσφέρουν τις αδρά αμοιβόμενες υπηρεσίες τους. Υποκύπτοντας με άκομψο τρόπο (και σπαραξικάρδιο για τους θαυμαστές/στριες που είχε προλάβει να αποκτήσει) στις πιέσεις, τα τελεσίγραφα και τις αδιαπραγμάτευτες απαιτήσεις των απειλητικών ανθρωπόμορφων ευρω-λύκων. Οι δε ατάκες του περί "υπέροχων κειμένων", (σεβαστών) "θεσμών", "συν-συγγραφέων" κτλ πλάκωσαν τους ανυποψίαστους θεατές σαν ταφόπλακα, συγκρίνοντάς τες με αρχικές εκ διαμέτρου αντίθετες ατάκες, όπως π.χ. περί "σάπιων θεσμών".

Και το ΟΣΚΑΡ πρώτου γυναικείου ρόλου πήγε στη Φρανσουά Ολάντ, για την ερμηνεία στην ταινία "η κόρη μου η σοσιαλίστρια", ως πλήρως αποτυχημένο τέκνο της (επίσης αποτυχημενης) παράδοσης Μιτεράν. Στο ρόλο ενός ανδρός που ξεκίνησε ως πολλά υποσχόμενος σοσιαλιστής για να καταλήξει μια φλύαρη όρνιθα με πολλά κακαρίσματα και κυρίως η υπάκουη σκυλίτσα στα παραγγέλματα του "μαφιόζου Σόιμπλε" και της συνεταίρου του Μέρκελ και του ύποπτου χρηματωπιστωτικού καρτέλ στο οποίο προσφέρουν όλοι τους τις αφοσιωμένες υπηρεσίες τους. Η δε ατάκα του περί "ξεδοντιάρηδων" (σύμφωνα με ουκ ολίγες αποκαλύψεις της πρώην συντρόφου του) αναφερόμενος στους φτωχότερους συμπατριώτες του, προκάλεσε σοκ!

Και το ΟΣΚΑΡ δεύτερου γυναικείου ρόλου πήγε στον πάντα κομψό, αν και με τραχιά σαν καραβόσκυλου χαρακτηριστικά, τρανσέξουαλ Κρις (γνωστού και ως Κριστίν) Λαγκάρντ. Για την ερμηνεία στην ταινία "boys don't cry", ως στιβαρού επικεφαλής ενός λαομίσητου οικονομικού οργανισμού, που αν και αντιμετώπισε κάποια στραβά και ατυχή γι'αυτόν γεγονότα στην Αργεντινή και το Εκουαδόρ, επανέκαμψε κι επανήλθε σα νεκραναστημένο ζόμπι. Για να κάνει αυτό που τόσο αποδομητικά ξέρει και δημιουργήθηκε να κάνει. Σε βάρος τώρα μιας χώρας που ωστόσο πήγαινε και γυρεύοντας, αν κρίνει κανείς από τις πολιτικές επιλογές των τελευταίων δεκαετιών και την υιοθέτηση ενός απόλυτα συγκεκριμένου στυλ ζωής (ή lifestyle) των χαρακτηρισμένων και ως "απείθαρχων" κατοίκων της. Η συγκλονιστική μάλιστα δακρύβρεχτη δήλωσή της "καλύτερα να μην λέω πολλά για αυτό το θέμα (της φοροδιαφυγής) γιατί όταν μίλησα στην Ελλάδα για το θέμα των πλουσίων που φοροδιαφεύγουν δέχθηκα απειλές για τη ζωή μου. Χρειάστηκε να αυξηθεί η προσωπική μου ασφάλεια", έδωσε μπόλικο σασπένς στην ταινία κι άφησε πολλά σκοτεινά υπονοούμενα να βασανίζουν το μυαλό των θεατών!

Τέλος το ΟΣΚΑΡ καλύτερης ταινίας πήγε στο κατασκοπευτικό, γεμάτο ζοφερές σκιές, θρίλερ "Ο Πόλεμος των Κόσμων". Ένας συνδυασμός αρρωστημένης φαντασίας και μηχανορραφίας μυστικών υπηρεσιών, που απεργάζονται για λογαριασμό σκοτεινών ελίτ την υλική και ψυχική υποδούλωση των Ευρωπαίων υπηκόων και αιματηρής φρενοβλαβούς βίας φανατισμένων θεοκρατικών, αλλόθρησκων εξτρεμιστών. Που χτυπούν ανθρώπινους στόχους μέσα στην καρδιά του πολιτισμού με το αποικιοκρατικό παρελθόν και το νεοαποικιοκρατικό παρόν, απειλώντας με μεγαλύτερα λουτρά αίματος. Και δίνοντας το βολικό πράσινο φως για όλο και πιο ασφυχτική στρατικοποιημένη αστυνόμευση των Ευρωπαίων φιλήσυχων υπηκόων, δολοφονώντας τελικά τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες...


Άιντε! Και του χρόνου με αμφίβολης ποιότητας υγεία!

Ο Έλληνας παρουσιαστής της βραδιάς, γνωστή τηλεπερσόνα, με κούρεμα αλά eurogroup

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου