Αλλά και πόσο αφυπνιστική μπορεί να γίνει η αλήθεια, όταν αποκαλύπτει τη γύμνια κι άρα απαιτεί την ένδυση με νέα νοηματοδότηση κι εκ θεμελίων αναθεώρηση αξιών και αντιλήψεων περί...αλήθειας και ψεύδους, υποτέλειας και ρήξης, αναξιοπρέπειας και αξιοπρέπειας!
(Όχι βέβαια ότι δεν υπήρχαν άνθρωποι με εντιμότητα και αγωνιστική διάθεση που κατέβηκαν πρόσφατα στα "συλλαλητήρια αξιοπρέπειας". Αλλά πόσο πιο αξιοπρεπή και με πραγματική διάθεση εκτόξευσης μηνυμάτων ρήξης μ'ένα ολόκληρο σκουληκιασμένο κατεστημένο θα ήταν αυτά αν ο κόσμος μαζευόταν πρώτιστα κιεφοδιασμένος με ζαρζαβατικά έστω αντί για λίθους όπως θα άρμοζε κανονικά, έξω από τις άνετες και πολυτελείς οικίες πολιτικών-κρατικοδίαιτων μεγαλοεργολάβων-μεγαλοδημοσιογράφων εγκεφαλοπλύστρων, οι οποίοι και συνέβαλαν τα μάλα στο να φτάσει ο τόπος στη σημερινή ανυποληψία κι εξαχρείωση.)
ανιχνευτής
Υ.Γ. ή προσθήκη από τον Ένοικο: φίλε Υπνοβάτη, που τόσο μας αρέσουν οι πάντα τεκμηριωμένες και άρτια διατυπωμένες απόψεις σου, ωστόσο διατηρούμε τη δική μας άποψη για τον υπονομευτικό κι αισχρά νεοαποικιοκρατικό ρόλο της γερμανικής "Μηχανής", με όρους οικονομικού απροκάλυπτου πολέμου , π.χ. τoν εξαναγκασμό μεταφοράς κεφαλαίων, ελέω κρίσεων και πρόκλησης ανασφάλειας, από τις τράπεζες του νότου στις γερμανικές.
Όσον αφορά την αποκρουστικά αυταρχική εικόνα αυτής της "ενωμένης"-απονομιμοποιημένης στις συνειδήσεις των λαών Ευρώπης - Όταν η "ολοκλήρωση" γίνεται καταστρεπτική φαντασίωση και θηλειά και οι "μεταρρυθμίσεις" σπρώξιμο στο κενό
Μιας Ευρώπης έρμαιο στα σχέδια των λεγόμενων banksters -από το bank και gangster-και σκοτεινών εξωθεσμικών κέντρων λήψης αυθαίρετων αποφάσεων με τη μάσκα της "νομοθεσίας" χωρίς να ρωτηθεί ουδείς ενδιαφερόμενος άμεσα. Kαι τα οποία εχθρεύονται αποδεδειγμένα τη λαϊκή δημοκρατική βούληση και αυτοδιάθεση και τορπιλίζουν την οικονομική μέχρι και διατροφική αυτάρκεια, αρχής γενομένης από την εδώ αποικία απεχθούς χρέους-Μικρό χρονικό μιας προμελετημένης πτώσης, με τη συνέργεια και των εγχώριων κοτζαμπάσηδων και την αφέλεια κι ακινησία των υπηκόοων ή βόλεμα με αγροτικές επιδοτήσεις π.χ. μη καλλιέργειας.
Κι όταν μιλάμε βέβαια για τη Γερμανία δεν εννοούμε την πλειοψηφία του γερμανικού λαού, με την τεράστια φιλοσοφική, λογοτεχνική, μουσική, καλλιτεχνική προσφορά στην ανθρωπότητα!
Όσον αφορά την αποκρουστικά αυταρχική εικόνα αυτής της "ενωμένης"-απονομιμοποιημένης στις συνειδήσεις των λαών Ευρώπης - Όταν η "ολοκλήρωση" γίνεται καταστρεπτική φαντασίωση και θηλειά και οι "μεταρρυθμίσεις" σπρώξιμο στο κενό
Μιας Ευρώπης έρμαιο στα σχέδια των λεγόμενων banksters -από το bank και gangster-και σκοτεινών εξωθεσμικών κέντρων λήψης αυθαίρετων αποφάσεων με τη μάσκα της "νομοθεσίας" χωρίς να ρωτηθεί ουδείς ενδιαφερόμενος άμεσα. Kαι τα οποία εχθρεύονται αποδεδειγμένα τη λαϊκή δημοκρατική βούληση και αυτοδιάθεση και τορπιλίζουν την οικονομική μέχρι και διατροφική αυτάρκεια, αρχής γενομένης από την εδώ αποικία απεχθούς χρέους-Μικρό χρονικό μιας προμελετημένης πτώσης, με τη συνέργεια και των εγχώριων κοτζαμπάσηδων και την αφέλεια κι ακινησία των υπηκόοων ή βόλεμα με αγροτικές επιδοτήσεις π.χ. μη καλλιέργειας.
Κι όταν μιλάμε βέβαια για τη Γερμανία δεν εννοούμε την πλειοψηφία του γερμανικού λαού, με την τεράστια φιλοσοφική, λογοτεχνική, μουσική, καλλιτεχνική προσφορά στην ανθρωπότητα!
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ (ΞΑΝΑ)ΤΟΥΜΠΑΡΟΥΝ ΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ
Ο εχθρός είναι πάντα ομοεθνής, πάντα εσωτερικός και σχεδόν πάντα ο συνεκμεταλλευόμενος.
"...Προ παντός πρέπει να διατηρείται ζωντανό το πολεμικό ηθικό του λαού. Οι λαϊκές μάζες πρέπει να βρίσκονται σε διαρκή πατριωτική έξαρση. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με τον εξαναγκασμό. Γίνεται με τα μέσα μαζικής προπαγάνδας, το ραδιόφωνο, τον τύπο, το σχολείο, τις εκκλησίες, τις παρελάσεις, τις μουσικές, τους λόγους κ.λπ. και φυσικά σε έδαφος προετοιμασμένο από τις προηγούμενες εξελίξεις. Δημιουργείται μια κατάσταση, που ακόμα και εργάτες που δεν έχουν χάσει εντελώς την ταξική τους συνείδηση, παρασύρονται και γίνονται ένα μ' όλο τον άλλο κόσμο. Χρειάζεται πολλή δύναμη και πίστη για να κρατηθεί κανείς όρθιος εναντίον τον ρεύματος".
(Άγις Στίνας, Το εσωτερικό μέτωπο στον πόλεμο, κεφάλαιο από το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΟΠΛΑ, εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1984)
ΒΓΗΚΑΝ ΤΑ ΓΙΔΙΑ ΑΠ' ΤΟ ΜΑΝΤΡΙ
Νέες μέρες εθνικής ανάτασης και υπερηφάνειας ξαναγνωρίζει τον τελευταίο καιρό η ταλαίπωρη Πλατεία Συντάγματος.
Όταν άρχισαν να εφαρμόζονται τα πρώτα μνημόνια (2011), μαζεύονταν εκεί κατά συρφετούς οι διάφοροι ξεβολεμένοι "πελάτες" (αυτοποκαλούμενοι τότε "αγανακτισμένοι"), για να ζητήσουν τα "ρέστα" από τις κυβερνήσεις, τις οποίες εξέλεγαν και με τις οποίες συνέτρωγαν επί τέσσερεις μεταπολιτευτικές δεκαετίες. Τί συνέτρωγαν; Μα ... ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, πακέτα Ντελόρ και τόσα άλλα ξεχασμένα ευρωκαλούδια, που έχει χαθεί ο λογαριασμός (όχι ότι κρατήθηκε και ποτέ...). Συν την πιο αποδεκτή κοινωνικώς φοροδιαφυγή (=μαγκιά) στην ανθρώπινη ιστορία. Συν την πιο εκτεταμένη κοινωνική διαφθορά (=άλλη μαγκιά) στον πλανήτη. Κάπως έτσι έφτασαν, χωρίς να το καταλάβουν (αφού η εγχώρια "ευρωμάσα" υπήρξε ακατάσχετη σαν βλαχονεόπλουτη ευκοιλιότητα) να χρεωκοπήσουν την ίδια τους τη χώρα.
Σήμερα οι ίδιοι ακριβώς έχουν εκλέξει μια "άλλη" κυβέρνηση (ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται να είναι "άλλη" η κυβέρνηση όταν ο λαός έχει μείνει ίδιος κι απαράλλαχτος) και ξανασυνευρίσκονται στο ίδιο σημείο, όχι για να τη βρίσουν, αλλά για να τη στηρίξουν σε μια νέα ... εθνική εποποιΐα.
Τό ότι πρόκειται για τα ίδια άτομα το διαπίστωσα προσωπικά, γνωρίζοντας ότι και στο πρώτο και στο δεύτερο "σετ" τών εθνικώς ομοψύχων αυτών συνευρέσεων, παρευρέθησαν και κάτι προϊσταμενίσκοι και εργοδοτίσκοι, τους οποίους είχα την τιμή να γνωρίσω (και να φτύσω) στην πάλαι ποτέ ένδοξη "καριέρα" μου στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα. Κάποιοι άλλοι που επίσης παρευρίσκονταν και στα δύο "σετ" εθνικών συνερεύσεων, ήσαν κάτι άλλα παράσιτα της κοινωνίας, που παρίσταναν τους "διοικητικούς" υπαλλήλους (προσληφθέντες εννοείται με ... αδιάβλητους διαγωνισμούς), σε κάποιες από τις τόσες εικονικές υπηρεσίες του ελληνικού Δημοσίου (μερικοί μάλιστα -ντρέπομαι που το λέω- είναι συγγενείς μου. Κι ας μην υπάρχει έλληνας που να μην έχει συγγενείς τουλάχιστον δέκα δημόσιους υπαλλήλους γραφείου). Μάλιστα κάμποσοι από τους προαναφερθέντες, ενώ κάποτε ήσαν μέλη των παλαιών κυβερνώντων κομμάτων, εδώ και ένα-δύο χρόνια είναι πλέον μέλη του κόμματος της σημερινής "άλλης" κυβέρνησης.
Όλοι αυτοί είχαν κάθε λόγο να νιώθουν εθνικά μειωμένοι την πρώτη φορά (2011): οι προϊσταμενίσκοι, γιατί οι παχυλοί μισθοί τους (όλα τα μαντρόσκυλα των εργαζομένων πληρώνονται αδρά για τη θεάρεστη στ' αφεντικά υπηρεσία τους) μειώθηκαν λιγάκι, τα συνδικαλιστικά κομματόσκυλα γιατί μειωνόταν η πελατεία τους, οι εργοδοτίσκοι γιατί η ζήτηση για τις άχρηστες lifestyle μαλακίες που πουλάνε είχε πέσει (και γιατί οι τράπεζες αγρίεψαν και δεν στήριζαν τα μικρομεσαία χρεοκοπημένα εργασιακά κάτεργά τους), οι αλαζονικοί δημοσιοϋπαλληλίσκοι γιατί ένιωθαν να πλησιάζουν επικίνδυνα στην "καυτή" ζώνη των σκλάβων τού -ανέκαθεν ελεεινού- ελληνικού ιδιωτικού τομέα (των οποίων ο ήδη εξευτελιστικός επίσημος μηνιαίος "μισθός" είχε στο μεταξύ κατέβει στα 510 € - ενώ ο ανεπίσημος ήταν ακόμα χαμηλότερος αλλά και "ετεροχρονισμένος" σαν εξάμηνη επιταγή).
Ο κοινός φόβος όλων ήταν με δύο λέξεις: η κοινωνική εξίσωση (προς τα κάτω). Το ότι κινδύνευαν να καταντήσουν σαν αυτούς, τους οποίους στα προηγούμενα χρόνια είχαν ταράξει στην καρπαζιά, στην ιεραρχία και στη ... νομιμότητα. Κοινώς τους είχε φύγει η "μαγκιά" των προηγουμένων δεκαετιών του φαγοποτιού.
Ενώ τη δεύτερη φορά (δηλαδή αυτές τις μέρες) έχουν κάθε λόγο να νιώθουν εθνικά υπερήφανοι, αφού ευελπιστούν ότι θα πάρουν πίσω αυτά -τα λίγα- που έχασαν και κυρίως ότι θα τους επιστραφεί το καλάμι που καβάλαγαν.
Το κοινό που έχουν όλοι οι παραπάνω "διαδηλωτές" είναι ότι θεωρούν υπεύθυνους για την σημερινή κατάσταση της χώρας τους τούς κακούς ξένους (βορειοευρωπαίους γενικώς, γερμανούς ειδικότερα). Ως γνωστόν (το μαθαίνουμε άλλωστε και στο σχολείο) οι έλληνες ήσαν και παραμένουν ο πιο ηρωικός, ηθικός, δίκαιος και άσπιλος λαός της Ιστορίας, με την πιο σκληρομέγαλη ψωλή και το πιο δαιμόνιο μυαλό. Γι' αυτό όλοι οι λαοί του Ηλιακού Συστήματος (αλλά και των κοντινών γαλαξιών - για τους πιο μακρινούς δεν έχουμε ακόμα στοιχεία, αν και σίγουρα θα έχουν ακούσει για τους έλληνες) τους ζηλεύουν και θέλουν το κακό τους. Πάντα όμως τους έλληνες τους σώζει τελικά η ορθόδοξη πίστη και η Παναγία (όπως π.χ. στη μάχη του Μαραθώνα, στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, και σήμερα στη "μάχη της Ευρωζώνης").
Ίσως γι΄αυτό δεν υπήρχαν μπάτσοι (!) στην τελευταία "διαδήλωση": την ευλόγησε η Παναγία, αφού γινόταν για εθνικό σκοπό, δηλαδή για το κοινό εθνικό συμφέρον κομματόσκυλων, προϊσταμενίσκων, εργοδοτίσκων, δημοσίων αργομίσθων και γενικώς όλων αυτών τους οποίους εννοούσε ο Σάμιουελ Τζόνσον όταν είχε πει ότι "ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων".
ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ
Η μοναδική παραφωνία που εντόπισα (και τις δύο φορές) μαθαίνοντας για την "εθνολογική σύσταση" αυτού του συρφετού ήταν ότι ανάμεσα σε όλους αυτούς τους κοινωνικώς προνομιούχους υπήρχαν και πάμπολλα από τα υποζύγιά τους (άνεργοι, ή "εργαζόμενοι" των 510 € και γενικώς όλες οι προϋπολογισμένες κοινωνικές "απώλειες" των μνημονίων που είχαν υπογράψει οι ελληνικές κυβερνήσεις, για να απομακρύνουν το αγγούρι από τον κώλο της εγχώριας ελίτ και των "δικών τους παιδιών").
Βέβαια ακούγεται λογικό να είσαι αφεντικό και να πηγαίνεις κάπου καβάλα στο γαϊδούρι σου. Αλλά αυτές τις φορές τα ζώα είχαν συνοδεύσει τα αφεντικά τους οικειοθελώς! Και μάλιστα (σαν ένδειξη καλής μεταχείρισης;) τα αφεντικά είχαν πάει στο Σύνταγμα, ναι μεν με τα ζώα τους, αλλά χωρίς να τα καβαλήσουν! Άσε που τους είχαν δώσει να κρατούν και ελληνικές σημαίες.
Τί διάβολο είχε συμβεί τότε; Τί διάβολο ξανασυμβαίνει τώρα;
Το σκέφτηκα από 'δω, το σκέφτηκα από 'κεί, κατέβασα και μερικούς σκονισμένους τόμους του Μαρξ και του Μπακούνιν για ψυχολογική στήριξη, αλλά ... τίποτα (μάλιστα διαπίστωσα ότι δεν τους καταλάβαινα πια, όπως στα νιάτα μου). Ούτε το "βαρύ πυροβολικό", ο Καστοριάδης, βοήθησε. Δηλαδή: δύσκολα τα πράματα.
Η λύση του μυστηρίου ήρθε σε μια απ' αυτές τις χαρακτηριστικά ελληνικές βραδιές τηλεοπτικής ειδησεοκατάνυξης, όταν είδα τον Αλέξη Τσίπρα από το βήμα της Βουλής να διαλαλεί:
"Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους!". Είπε και κάτι άλλα ότι "θα ξαναδώσουμε στον ελληνικό λαό την αξιοπρέπειά του" κλπ.
Σκιάχτηκα. Είχαμε και Σύνταγμα; Πότε; Και αξιοπρέπεια; Και γιατί εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα; Γιατί όσο έζησα στην Ελλάδα ήμουν σαν κυνηγημένος και είχα την αίσθηση ότι ζούσα πάντα με μνημόνια, ενώ οι περισσότεροι έκαναν τη ζωάρα τους (συντρώγοντας με τους Πάγκαλους); Γιατί κανείς δεν με προστάτεψε ποτέ από όλους αυτούς τους εθνικά υπερήφανους συνδαιτημόνες των Πάγκαλων, που (ξανα)μαζεύονται τελευταία στην Πλατεία Συντάγματος; Γιατί μου κάνουν ξαφνικά τον φίλο; Τί θέλουν από μένα;
Kαι τότε η Μεγάλη Εικόνα πρόβαλε μπροστά μου σαν όραμα νεοπροσήλυτου στον μαρξισμό αγιορείτη, μετά από συνάντηση με τη Ρένα Δούρου. Και ήταν κάπως έτσι.
είπε κάποτε ένας σοφός τοίχος ...
Και την πρώτη και τη δεύτερη φορά, αυτοί που μαζεύτηκαν στην πλατεία Συντάγματος ήσαν κατά πρώτο λόγο άνθρωποι, οι οποίοι επί δεκαετίες είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους και τη ζωή τους σε ένα σάπιο καθεστώς, στα "βύσματα" και στα γλειψίματά τους, στην πουστιά, στη λοβιτούρα, στην ίντριγκα και στις υποσχέσεις των βουλευτών τους. Άνθρωποι που μέχρι σήμερα περιφρονούσαν ανοιχτά όλους εμάς που δεν παρακαλέσαμε για να βρούμε δουλειά, που δεν κάναμε δημόσιες σχέσεις, που δεν γραφτήκαμε σε κόμμα, που δεν ψηφίζαμε, που δεν σκεφτήκαμε κάποιο άλλο μέσο για να επιβιώσουμε πέρα από τα δυο μας χέρια και το μυαλό μας. Που μας αξιολογούσαν ανάλογα με το πόσο παλιό είναι το αυτοκίνητό μας. Που μπήκαμε στα πανεπιστήμια χωρίς φροντιστήρια. Που δεν πληρώσαμε ποτέ τα έξοδα της εκάστοτε γκόμενας για να μας "κάτσει". Που δεν ζούσαμε μέχρι να παντρευτούμε με τη μαμά και τον μπαμπά, αλλά πήραμε από πολύ πιο πριν τη ζωή –και τον αυτοσεβασμό- μας στα χέρια μας. Που δεν είχαμε ποτέ σταθερή και εξασφαλισμένη δουλειά, ώστε να πάρουμε δάνειο για να φτιάξουμε το "δικό" μας σπίτι και που μέναμε στο ενοίκιο. Που δεν μας χαρίστηκε τίποτα. Που επιλέξαμε να μείνουμε έξω από τον "κοινωνικό κορμό" των χαμερπών ηθών μιας νεοβυζαντινής κοινωνίας. Που μας θεωρούσαν αποτυχημένους (ενώ θαύμαζαν ως επιτυχημένο και ως πρότυπο τον κάθε νεόπλουτο φοροφυγά και ξεπλυματία μεγαλοπαράγοντα της "δημόσιας" ζωής). Που νόμιζαν ότι μας είχαν κρύψει κάτω από το χαλί και προσποιούνταν ότι δεν υπήρχαμε, μόνο και μόνο επειδή η ύπαρξή μας χάλαγε τη μόστρα της τηλεοπτικής ψευδοευημερίας τους.
ΚΑΙ ΕΝΑΣ (;) ΑΦΙΛΟΤΙΜΟΣ
Πώς να συμπαραταχθείς με τέτοιους αναξιόπιστους ανθρώπους, που αν η κυβέρνηση τούς χώσει ένα διακοσάευρο στο χέρι, θα γυρίσουν σπίτι τους να δουν ποδόσφαιρο αφήνοντάς σε τόσο μόνο, όπως και πριν την "κρίση"; Διακοσάευρο είπα; Ακόμα κι ένα από τα παλιά συνηθισμένα ψέματα αν τους τάξουν - σε καινούριο όμως περιτύλιγμα- αρκεί.
Αυτοί ακριβώς σήμερα –δηλαδή οι μισοί νεοέλληνες, συνδαιτημόνες του Πάγκαλου- ανεμίζουν ελληνικές σημαίες, μιλούν για κατοχή της χώρας από τους ξένους και κάνουν συμφεροντολογική επίκληση στον πατριωτισμό των υπολοίπων –των άλλων μισών, που είχαν μείνει έξω από το "πάρτυ" ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα τους καλούσαν κι αυτούς να φάνε τίποτε αποφάγια. Και οι τελευταίοι ξαφνικά νιώθουν σημαντικοί που οι άλλοι τους "θυμήθηκαν" και ξεχνούν το δηλητήριο που μάζευαν τα προηγούμενα χρόνια. Ξεχνούν τον εργοδότη που τους άρμεγε, τον προϊσταμενίσκο που τους εκβίαζε, τον κομματικά διορισμένο που τους έφραζε τον δρόμο, δηλαδή όλους αυτούς που τώρα τους καλούν κάτω από τη σημαία. Ξεχνούν τις προσβολές που έχουν υποστεί, το άγχος στο οποίο είχαν υποβληθεί, το μπιλιάρδο που έχει παιχτεί στις πλάτες τους. Κοιτώντας αυτό το κωλόπανο που τους έχουν δώσει για "εθνικό σύμβολο" παρουσιάζουν όλα τα αντανακλαστικά των εκπαιδευμένων -και υποταγμένων- σκυλιών του Παυλώφ. Τους τρέχουν τα σάλια γιατί επιτέλους κάποιος τους δίνει σημασία, τους χρειάζεται, τους υπολογίζει και νομίζουν ότι οι κοινωνικές προοπτικές τους επιτέλους θα αλλάξουν. Νιώθουν ότι τους δίνεται επιτέλους η προσοχή που θεωρούσαν ότι δικαιούντο από τους βολεμένους επιβήτορές τους και έτσι αποδεικνύουν ότι δεν ήταν η αξιοπρέπεια αυτό που ήθελαν. Ποτέ δεν ήταν. Μια θεσούλα δίπλα στους άλλους ήθελαν.
Πλέον έχω αποβάλλει και το τελευταίο ίχνος αυτού του νεφελώδους πράγματος, το οποίο -στην πνιγμένη στην ηθικολογία διάλεκτό του- αυτός ο λαός αποκαλεί "εθνικό φιλότιμο". Θεωρώ ότι δεν αξίζει να ταυτίσω την τύχη μου με αυτήν τόσο αναξιοπρεπών και ασήμαντων ανθρώπων.
Ό,τι είναι καλό γι' αυτούς, είναι κακό για μένα. Ό,τι είναι καλό για μένα, είναι κακό γι' αυτούς. Αυτό ίσχυε πάντα. Γιατί να έχει αλλάξει τώρα;
Τρέμω στη σκέψη ότι προς στιγμήν πήγαν να τουμπάρουν κι εμένα. Τί δουλειά έχω 'γω μ' αυτούς, αφεντικά, βλαχοδημάρχους και αμνήμονα σκλαβάκια (κυρίως αυτά); Τί δουλειά έχω με καρπαζοεισπράκτορες που αναζητούν στην "εθνική υπερηφάνεια" την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια τις οποίες ποτέ δεν διεκδίκησαν από το κομματόσκυλο, τον εργοδοτίσκο, τον προϊσταμενίσκο; Και που με "άδειαζαν" θρασύδειλα και συμφεροντολογικά κάθε φορά που το έκανα εγώ; Τί δουλειά έχω με εθνικά υπερήφανους κουραδόμαγκες που πουλάνε μαγκιά στον γερμανό γιατί είναι μακριά, ενώ στέκονται σούζα στον έλληνα; Τί δουλειά είχα ποτέ μ' αυτούς;
Και τί δουλειά έχουν οι κακοί γερμανοί (ό,τι ρόλο κι αν έχουν παίξει στην ελεεινή κατάσταση της Ευρώπης) με όλο αυτό το σκατό που έχω φάει από αυτούς τους ανθρώπους σ' αυτή τη χώρα;
Όχι, δεν με ξεγελούν πια εμένα αυτοί.
Πώς το έλεγαν και οι Who; “Won’t get fooled again”.
Στο εξής, μόνο η πάρτη μου, όσοι αγαπάω και όσοι τους οφείλω (και δεν εννοώ λεφτά).
Άσε που όταν δεν υπάρχουν μπάτσοι στις διαδηλώσεις, το πράγμα χάνει κάθε ενδιαφέρον.
Θ.Λ.
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 11 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015, ΩΡΑ 20.00: συλλαλητήρια υπέρ κυβέρνησης αυτή τη στιγμή σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Εννοείται εντελώς εθνικού χαρακτήρα, αφού πήξαμε πάλι στις ελληνικές σημαίες και ούτε μία ευρωπαϊκή (αυτή η μπλε με τα αστεράκια, για όσους δεν ξέρουν...).
Αυτός είναι ο λαός που λέει ότι θέλει να ανήκει στην Ευρώπη; Και που θέλει να πείσει ότι διαπραγματεύεται ως ευρωπαίος με αυτούς που αποκαλεί -υποκριτικά- "εταίρους"; Έτσι διαδηλώνουν οι "πολίτες της Ευρώπης"; Με τις εθνικές τους σημαίες; Μήπως ο (β)ρωμηός νιώθει ότι αν κραδαίνει την εθνική του σημαία προς τους ευρωπαίους, θα πάψει να σέρνεται σαν ραγιάς, όπως τον έσερναν οι προηγούμενες ("μνημονιακές") κυβερνήσεις του; Ή μήπως νομίζει ότι έτσι ... θα τον φοβηθούν;
Και οι ταγοί της "αντιμνημονιακής" (και αυτοαποκαλούμενης "φιλοευρωπαϊκής") κυβέρνησης φούσκωναν στα κανάλια (Sky) από "εθνική υπερηφάνεια", βλέποντας τον "ενωμένο λαό" να τους αβαντάρει κρατώντας το "εθνικό" κωλόπανο. Αφού (όπως σε όλα τα στρατιωτάκια) το τραβάει ο οργανισμός σας να κρατάτε σημαιάκια, τουλάχιστον κρατήστε αυτά που πρέπει (μαζί και τα προσχήματα...). Λαός για τα μπάζα. Και Αριστερά για τα μπάζα ...
όλα τα παραπάνω τα διαβάσαμε στον ΥΠΝΟΒΑΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου