ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Οι επιταγές που γυρεύουν εξαργύρωση



Όλα τα "σχέδια σωτηρίας" των λαών, που προέρχονται από τα υψηλά κλιμάκια-φορείς της σημερινής κατάντιας, είναι σχέδια κλωτσιάς για οριστική κατακρήμνιση των ήδη σπρωχθέντων στην άκρη του γκρεμνού.
 Κι όσοι ακόμα μιλάνε για σωτηρία μέσα στην υποδουλωτική και λαοκτόνο μέγγενη του ευρώ, ή υπηρετούν κρυφές ατζέντες ή δεν θέλουν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Εκτός αν π.χ. το μαγικό ραβδί του πρώτου κόμματος της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα και με βλέψεις εξουσίας, μεταμορφώσει το δουλεμπορικό της ΕΕ σε κρουαζιερόπλοιο...

... Όταν πλέον όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι βράζουν κατά των μηχανισμών οικονομικής εξαθλίωσης και διάλυσης της λαϊκής αυτοδιάθεσης και λαϊκής κυριαρχίας, ως απόρροια νεοταξικών και νεοφασιστικών σχεδιασμών. Ο ολοκληρωτισμός, στην ουσία, ΠΟΤΕ δεν εξαλείφθηκε (και μετά την ήττα του Άξονα στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο), απλά "εκσυγχρονίστηκε" κι άλλαξε μορφές!

Η ΕΕ των κερδοσκόπων, των χρηματοπιστωτικών καρτέλ και της ανύπαρκτης αλληλεγγύης μεταξύ των λαών της, ευτυχώς ή δυστυχώς, θυμίζει πύργο στην αμμουδιά έτοιμο να σωριαστεί από τα όλο και πιο άγρια κύματα της συσσωρευμένης οργής και απελπισίας. Κι όχι άδικα...

Όσο για τις νέες αναγκαίες επιταγές των χαλεπών καιρών (που ανανεώνουν παλιότερους πόθους και οράματα), αυτές αποτυπώνονται στους τοίχους των μεγαλουπόλεων από καλλιτέχνες των δρόμων και σε εικόνες, αφίσες, σκίτσα και φωτογραφίες με τον πιο άμεσο ή συμβολικό τρόπο, όπως θα δούμε και παρακάτω. Πολλά υποσχόμενες επιταγές (παλιές όσο και τα βάσανα και οι ελπίδες των ανθρώπων), που επιβάλλεται να "εξαργυρωθούν" από τους ίδιους τους λαούς και τον αγώνα τους. Αν πραγματικά θέλουν με όλο τους το είναι να κερδίσουν το-όχι και τόσο, όπως αποδεικνύεται-αναφαίρετο δικαίωμά τους: στη ΖΩΗ κι όχι απλά σε μια άθλια και ντροπιαστική επιβίωση.

Και οι φωνές προς αυτή την πορεία κι ενάντια στο συμβιβασμό, τη στασιμότητα και την οπισθοδρόμηση, είναι πολλές και πληθωρικές. ΜΗΝ τις αγνοείς:
 (γιατί αν οι ανθρώπινες κοινωνίες αποτελούνταν στην πλειοψηφία τους από κανονικά ανθρώπινα νοήμονα πλάσματα, τότε ΔΕΝ υπήρχε καμία περίπτωση να προσαρμοστούν σε τέτοιες αφύσικες καταστάσεις και συνθήκες)

ανιχνευτής



















































και μην ξεχνάς:

ποτέ μα ποτέ μην το βάζεις κάτω!





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου