Ο μεγαλύτερος εθισμός...
Κι αν τελικά "όλη η σοφία του σύμπαντος βρίσκεται μέσα σε έναν κόκκο άμμου"...;
Χμ! Ας κάνω ένα τσιγάρο, συντροφιά μου μέσα σε όλη αυτή την κοσμική απεραντοσύνη, να το σκεφτώ καλύτερα, να...όσο κρατήσουν οι τζούρες...
Κι αν ο Νίτσε είχε δίκιο όταν έλεγε ότι " η ύπαρξη είναι μια πορεία ανακούφισης από τους εθισμούς μας, έλα όμως που οι εθισμοί μας είναι η μόνη ανακούφιση που βρίσκουμε ";
Όχι, όχι! Κανένας εθισμός δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στη μεγαλύτερη εξάρτηση της ανθρώπινης φύσης στα καλύτερά της. Της
εξάρτησης από την έλξη του Μυστηρίου και από τη σύμφυτη ανάγκη για την εξερεύνηση του Άγνωστου. Και με αυτή τη διαπίστωση ή μάλλον τη θύμηση, το νεφέλωμά του Φόβου, που επικαλύπτει την καρδιά και δηλητηριάζει το πνεύμα, αρχίζει να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη...
Αd astra per aspera! - Στα άστρα μέσα από δύσβατους δρόμους!
Όσο δύσκολοι κι αν είναι κι όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν, γιατί αυτός ίσως να είναι και ο παράγοντας που κάνει την ύπαρξή μας πιο φωτεινή κι εμάς πιο ανθρώπους...
Έτσι γίνονται οι άνθρωποι αυτό που δεν είναι, το οποίο νόμιζαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους και οι άλλοι για τους ίδιους. Με το να κάνουν όλα όσα νόμιζαν ότι δεν μπορούνε να κάνουν. Κοιτώντας εκεί και αυτά που οι άλλοι δεν μπορούνε ή αμελούν να δούνε ή και φοβούνται να δούνε.
..............................
Αστρική σκόνη...
Tα βράδια μ'αρέσει να χαζεύω τον έναστρο ουρανό, τον "κόσμο" όπως την αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες. Κατά προτίμηση μακριά από μέρη πολύβουα και αστικά, όπου η φωτοχυσία της ασφυχτούπολης μου κρύβει το αστρικό χάος, λες και το κάνει σκόπιμα, βάσει σχεδίου...
Αν ο άνθρωπος είναι πλασμένος από αστρική σκόνη...
Αν η παλικαριά και η εντιμότητα βρίσκονται στην αλήθεια. Κι αν υπάρχουν πολλοί μα πάρα πολλοί τρόποι να την αντικρίσεις...
Αν μια κουρελού γεγονότων κατακερματίζει και αλλοιώνει τη σειρά και την αφήγηση της αληθινής Ιστορίας του ανθρώπου πάνω στη Γη...
Αν κάποτε ο πλανήτης διέθετε δύο ήλιους και οι άνθρωποι πάνω σε αυτόν διέθεταν άλλη αντίληψη των πραγμάτων και το ηλιακό
σύστημα είχε διαφορετική διάταξη σε σχέση με τώρα. Kι αν η σελήνη δεν υπήρχε ακόμη τοποθετημένη εκεί που βρίσκεται τώρα, (όπως δίδασκε ο Αναξαγόρας, ο Δημόκριτος, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος και τόσοι άλλοι ανά την υφήλιο, ενώ οι αρχαίοι αποκαλούσαν το πανάρχαιο φύλο των Πελασγών της Αρκαδίας "προσέληνες ή προσελήνιους"), παραβιάζοντας κάθε αποδεκτή γνώση σχετικά με τους πλανήτες και την απόσταση και τροχιά των δορυφόρων τους...
Αν ο άνθρωπος βρίσκεται κλειδωμένος στη Γη και σέρνεται πάνω στο χώμα της σαν σκουλήκι, ποιοι αρχιτσέλιγκες των ανθρώπινων κοπαδιών κρατάνε τα κλειδιά και θέλουν τους "αμνούς" σερνάμενους, κοντόφθαλμους και μικρόψυχους...
"Τρεχάτε να προλάβετε! Τιμές ασυναγώνιστες!", "προσφορές που δεν μπορείς ν'αρνηθείς", "ευκαιρίες θέσεων εργασίας για όλους"... Σε αρένες ξέφρενου καταναλωτισμού και γαλέρες εταιρικής επικυριαρχίας...
Ιδέες (συχνά με σπόνσορες κι ευγενείς χορηγίες από πίσω) και ιδεολογίες προς πώληση και μαζική κατανάλωση. Πρόβαρε τώρα κι εσύ το δικό σου ταιριαστό πιστεύω κι εμπιστεύσου το αφήγημα της καθοδήγησης...
Αν οι επαγγελματίες της ταξικής επανάστασης ήθελαν να παγιώσουν μάζες υπαλλήλων, υποτελών σε κεντρικούς μηχανισμούς κι απεχθάνονταν το ελεύθερο και δημιουργικό πνεύμα....
Μην ονειρεύεσαι, μην κοιτάς τα άστρα-είναι πολύ μακριά κι εσύ πολύ λίγος για να τ' αδράξεις, προσγειώσου στο χώμα, γίνε "ρεαλιστής". Παρέμεινε σκλάβος! Παρέμεινε παγόβουνο που πλέει δίχως ρότα σε σκοτεινά νερά...Πίστευε σε αποκυήματα ανυπόστατης φαντασίας, αναπόδεικτων θεωριών, διάτρητων ερμηνειών, σε μανιφέστα γεμάτα από δόλο, ψέματα και χολή μίσους...
Κι αν τα άστρα είναι απλώς τρύπες και τρυπούλες πάνω στη μαύρη κουρτίνα της νύχτας; Κι όμως. Πάντα θα υπάρχουν κάποιες ρωγμές, τρυπίτσες, δίοδοι. Για να περνάει το φως...
Σκέψεις πλανεύτρες, ώρες λαθραίες μέσα στην κανονικότητα ενός κάλπικου χρόνου, γεννήτριες αχαλίνωτων πόθων, στιγμές που φτύνουν το αφήγημα της παραχάραξης και τα μυθεύματα πάσης φύσεως δουλείας. Επίγειας...
"Να είσαι το αφεντικό της θέλησής σου και ο δούλος της συνείδησής σου".
Marie von Ebner-Eschenbach
ανιχνευτής
( πεφταστέρια...)
Κι όμως...Δεν υπάρχει πιο εύπλαστη κατάσταση από την "πραγματικότητα"...!!!
..............................
Γράμμα στη μάνα
Ξέρεις, όποτε υπάρχουν λόγοι (και πάντοτε υπάρχουν οι γαμημένοι, δεν σταματούνε ποτέ!) να τα ανασύρω στην επιφάνεια της εγρήγορσης του ύπνου με ανοιχτά μάτια που βιώνουμε η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, τότε παγώνω! Από τη σκοτεινή και συνάμα διαυγή τους δύναμη!
Και με ξαναβάζουν σε ένα πλαίσιο σκέψης που δεν θέλω να χάνω ποτέ μέσα στα λαγούμια του μυαλού, παρασυρόμενος από τις σκοτοδίνες της ζωής:
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΑΡΣΑ!
Κάποτε προσπαθούσες να με πείσεις για το αντίθετο μάνα... Για να "μεγαλώσω σωστά", να εθελοτυφλώ με αξιοπρέπεια, να αμφισβητώ και να αμφιβάλλω με μέτρο; Λυπάμαι μάνα, τώρα που γέρασες και λες πως είσαι έτοιμη να αποχωρήσεις (με τόση αληθινή αξιοπρέπεια και συνάμα απογοήτευση από αυτή τη φάρσα), λυπάμαι και δεν χαίρομαι καθόλου. Όταν μου λες ότι βαρέθηκες τους πάντες και τα πάντα. Δεν έχω το κουράγιο να σου το κοπανήσω με ικανοποίηση: "εγώ σου τα'λεγα!"
Πως όλα είναι μια φάρσα, ένα παράξενο και ανελέητο παιχνίδι που παίζουν σε βάρος μας κάποιοι απαίσιοι πίσω από κάποιους γελοίους που μας βυθίζουν στη γελοιότητα και υμνούν τη φαιδρότητα και θρέφουν τις ψευδαισθήσεις μας και επαινούν τη μετριότητα και ευνοούν κι επιβραβεύουν την τιποτοσύνη, τη χυδαιότητα, τη μηχανορραφία και την κακότητα! Κάνοντάς μας κι εμάς γελοίους. Και απαίσιους...
Μην λυπάσαι μάνα. Έκανες ό,τι μπορούσες για να δεις τον κόσμο μέσα από το βλέμμα μιας ευγενικής, καλοσυνάτης, καλόβουλης ματιάς. Κάνοντας τη φάρσα λιγάκι πιο υποφερτή, πιο ανθρώπινη, πιο ανεκτή...
Μα θα το ξαναπώ, συγχώρα με κι εσύ και όλοι όσοι εκπέμπουν τη δική σου ευωδιά, αλλά το ξαναλέω για να το ξορκίσω ετούτο το κακό, να βρω τη δύναμη να το αντιμετωπίσω όπως του αξίζει:
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΑΡΣΑ!
Η ζωή που θέλουν να ζούμε χωρίς να πάρουμε καν χαμπάρι τι σημαίνει ζωή! Τι είναι η ζωή; Μια ΠΕΡΑΤΖΑΔΑ μου έλεγες πάντα, θυμάσαι ρε μάνα; Τι είδους όμως περατζάδα; Αυτό το παρέλειψες:
Όχι! όχι όχι! Θέλω όλα τα αντίθετα, θέλω "να μην έχω το θάρρος της γνώμης μου αλλά το θάρρος να επιτίθεμαι στη γνώμη μου", που έλεγε ο Νίτσε, σε όλες τις δημοφιλείς γνώμες, τις παγ-ι-ωμένες απόψεις. Θέλω να φαντάζομαι φωτιές κι ας καώ από τα κάρβουνα! Ίσως ακόμη κι αυτό να είναι μέρος της φάρσας, δεν ξέρω πια μάνα, μερικές φορές μπερδεύομαι σε έναν κόσμο που σε κάνει καχύποπτο για να φυλάς τα νώτα σου ή τον κώλο σου ή τα λογικά σου ή την ακεραιότητα της ίδιας της ψυχής σου. Αν έχεις...
Αυτό όμως που μπορώ και ξέρω καλά να κάνω είναι να γελάω! Χε χε! Να γελάω, να ξεκαρδίζομαι και ενίοτε να βλαστημάω δακρυσμένος από τα γέλια, σε κάθε εκδήλωση της φάρσας που στήνεται από εκείνη την φοβερή ΜΗΧΑΝΗ , γρανάζια...γρανάζια μέσα σε γρανάζια μέσα σε γρανάζια...Τη "ΜΗΧΑΝΗ" που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αυτοματικές οντότητες και συνάμα πειραματόζωα: μαϊμούδες, κουνέλια, χάμστερ, αρουραίους!Ναι, γέλιο ως όπλο, μέσα από την καρδιά μας και με όλη την περιφρόνησή μας! Είναι μια καλή αρχή αυτό! Είναι οι δικοί μας κώδικες και το παιχνίδι με τους δικούς μας πια όρους.
{ Η "διάφανη" παρέα των "ΔΕΝ" και Διασχίζοντας τα βασίλεια του Φόβου και των κλώνων του... και " Σπάσε την πραγματικότητα!" Και Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου : καμία σχετική αντίληψη όπως τα "ιδανικά" και τα ηθικά κριτήρια (που άλλωστε παραλάσσουν από τόπο σε τόπο κι από λαό σε λαό, μέσα στις δίνες του ιστορικού χρόνου), κανένας όρκος, καμία "ιερή υποχρέωση", κανένα ιδεολογικό καθήκον, καμία προπαγανδιστική εργασία, καμία πίστη, καμία ομοφωνία της "πλειοψηφίας" ή της παρέας, δεν μπορούν να υποχρεώσουν σε υποταγή έναν άνθρωπο με θέληση και ανεξαρτησία αντίληψης. Και κανένας κρατισμός, καμία κοινωνική δομή ή κοινωνικό συμβόλαιο, καμία διαβεβαίωση ή νουθεσία οποιασδήποτε "αυθεντίας", δεν μπορεί να του στερήσει τη σπουδαιότερη ιδιοκτησία του: Την εξουσία του εαυτού του! Η οποία και προλειαίνει και προετοιμάζει το έδαφος για τη διερεύνηση από τον ίδιο της συνείδησής του και της προέκτασης των ανθρώπινων ιδιοτήτων του...}
Δεν θέλω μάνα να προλάβω εγώ τον κόσμο κι αδιαφορώ αν γυρέψει αυτός να με προλάβει σε καμιά γωνιά. Του την έχω εγώ στημένη από τότε που κατάλαβα τι κουμάσια είναι οι κοσμοκράτορες και τι σαπρόφυτα είναι οι στρατιές των υποτακτικών τους...Και ποτέ δεν θέλω να βγάλω μέσα από το μυαλό μου ή πιο σωστά την καρδιά μου, τα λόγια του Emile Armand: "Αυτός που σκύβει μπροστά στο μαστίγιο δεν αξίζει παραπάνω απ'αυτόν που το κρατάει!"
Ξέρω πως μόνο εσύ και κάποιοι άλλοι με νιώθετε. Κι αυτό με γεμίζει με επιπλέον δύναμη, να το ξέρεις!
ανιχνευτής
24/1/2019
..............................
24/1/2019
..............................
" Homo Aνεμπόδιστος "
Έτσι γίνονται οι άνθρωποι αυτό που δεν είναι, το οποίο νόμιζαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους και οι άλλοι για τους ίδιους. Με το να κάνουν όλα όσα νόμιζαν ότι δεν μπορούνε να κάνουν.
Κοιτώντας εκεί και αυτά που οι άλλοι δεν μπορούνε ή αμελούν να δούνε ή και φοβούνται να δούνε.
Σταματώντας τη σαδιστική εξημέρωση της εκστατικής τους διαίσθησης, του εκστατικού τους θαυμασμού, της "φανταστικής φωνής" μέσα τους. Αυτής που πάει κόντρα στις επιταγές, στα λιμνάζοντα ύδατα και τη λογική της "πραγματικότητας" και έχει τη δύναμη και διαθέτει τη μαγεία να αλλάξει τα πάντα.
Ο Homo Aνεμπόδιστος είναι το κβαντικό άλμα για την αυγή της εποχής του θαυμαστού...
ανιχνευτής
..............................
Μια περιεκτική ματιά στον σύγχρονο κόσμο μας
"
Eδώ έχουν τα πάντα, συνέχεια, κι όμως δεν βλέπω τίποτα. Μουσική,
ταινίες, τέχνη, ο ένας τον άλλον. Ένας κόσμος γεμάτος, αλλά με ανθρώπους
τόσο κενούς. Αυτό το μέρος, αυτή η εποχή, φαίνονται όλα πολύ άψυχα και
αποστειρωμένα. Καμία σχέση με αυτό που φανταζόμουν. Με χώρους
στοιχειωμένους, με ρυθμούς κουρδιστούς. Τα υποκείμενά του γεμάτα με
συναισθήματα. Αφηρημένοι από τα υπάρχοντά τους (όπως για παράδειγμα, λέω
εγώ, τα διαμερίσματα και τα αυτοκίνητά τους, τα κλαμπ και τις υλιστικές
επιταγές της μόδας, τα κινητά τηλέφωνα ή άυλες οντότητες όπως τα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης που τόσο πολύ έφτασαν να καθορίζουν τις ζωές των
ανθρώπων). Αφοσιωμένοι στις εμμονές τους. Χαμένοι μέσα στις εικόνες.
Στις αναμνήσεις. Χάνουν το παρόν, ενώ ξετυλίγεται μπροστά τους. "
Μονόλογος μιας νεαρής ηρωίδας από την πάρα πολύ καλή σειρά επιστημονικής φαντασίας 12 Monkeys
("Δώδεκα Πίθηκοι"). Που αν και στηρίχτηκε στην γνωστή ομώνυμη ταινία,
αποδείχτηκε πολύ πιο πληθωρική και πολυδιάστατη από αυτήν, στην εξέλιξη
και στις ανατροπές της ιστορίας που ταξιδεύει τον καθηλωμένο θεατή μέσα
κι έξω από τον χρόνο. Ένας μονόλογος λοιπόν που κατά τη γνώμη μου
περιγράφει, προσδιορίζει και αναλύει με τον πιο εύστοχο, περιεκτικό και
ακριβή τρόπο τον κόσμο. Tους ρυθμούς και τα vibes του. Τον τρόπο που
σκέφτονται, που κινούνται, που λειτουργούν και που ξεγελάνε τον εαυτό
τους οι άνθρωποι του σύγχρονου ανεπτυγμένου κόσμου μας, του θαυμαστού
αυτού κόσμου που αδειάζει τον άνθρωπο αντί να τον γεμίζει με ικανοποίηση
από τη ζωή που "ζει" και με δίψα για μια αξιομνημόνευτη και
συναρπαστική ζωή.
Rohalas
24/1/2020
..............................
"Γράμμα" από τους "παρατηρητές" ενός άλλου κόσμου
Σας παρατηρούμε να συνωστίζεστε, σαν ανθρωπόμορφα ανδροειδή, που δεν επιφυλάττουν καμιά έκπληξη, καμιά παρέκκλιση από τους κώδικες προγραμματισμένης συμπεριφοράς των προγραμματιστών τους. Να μαζεύεστε σαν υπνωτισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των εξαρτημένων αντανακλαστικών σας και κράτησης των ευπρόβλεπτων συνηθειών σας, τα οποία αποκαλείτε εσείς εμπορικά κέντρα, νυχτερινά στέκια διασκέδασης, υπεραγορές. Από τις οποίες τελευταίες προμηθεύεστε τα γεμάτα τοξικές και μολυσματικές ουσίες πτώματα ζώων ή μελών τους, τα γενετικά τροποποιημένα δηλητήρια, τα επεξεργασμένα σκουπίδια με ετικέτα προέλευσης, για να ετοιμάσετε το εορταστικό τραπέζι, όπως το ονομάζετε, των ημερών αυτών. Αλήθεια, αδυνατούμε να καταλάβουμε γιατί θεωρείτε κάτι σαν γιορτή μαζική την είσοδο ενός ακόμα χρόνου στον παραπαίοντα κόσμο σας! Τι γιορτάζετε; Την ακόμα πιο βαθιά πτώση σας από το στάδιο των σκεπτόμενων και αυτόνομων αντιληπτικά ανθρώπινων όντων στο λάκκο των ωχρών, ασθενικών, μεταλλαγμένων, αγελαίων, ανεγκέφαλων -και γι'αυτό και ματαιόδοξων ή αυταπατώμενων- ανθρώπινων απομιμήσεων;
Είμαστε κάτι σαν απρόσκλητοι παρατηρητές, μπορεί και να μας προσδιορίσετε και ως χρονοταξιδιώτες. Και όχι οι μοναδικοί που σας έχουν επισκεφτεί, κατά τους ιστορικούς και μη καιρούς σας, από διάφορες και διαφορετικές "φυσαλίδες" του υπερσύμπαντος. 'Εχουμε αφιχθεί στη σκοτεινή τεχνοκρατική εποχή σας -κάτι ανάλογο με αυτό που εσείς ονομάσατε μεσαίωνα- ερχόμενοι από το χωρόχρονο μιας άλλης, παράλληλης γης. Είμαστε οι ταξιδιώτες από ένα άλλο κόσμο, πιθανόν κι από μια κρυσταλλωμένη εκδοχή του δικού σας μέλλοντος, εκδιαμέτρου αντίθετο από το παρόν σας και τις κυρίαρχες ατζέντες για το μέλλον του.
Είμαστε οι αγγελιοφόροι μιας εποχής που η πολύ προηγμένη τεχνολογία βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον και στηρίζει την ανθρώπινη δημιουργία, αναδεικνύει το μεγαλείο της ευφυίας της. Και -όπως είναι εύλογο για εμάς αντίθετα με εσάς, απ'ότι έκπληκτοι διαπιστώνουμε- απελευθερώνει την πολυτάλαντη ανθρώπινη φύση από την επονείδιστη τεχνητή ανάγκη-κάτεργο της μισθωτής εργασίας. Είμαστε οι ένοικοι μιας ουτοπίας, τόσο εξωφρενικής για τους εκμεταλλευτές σας με τη δική σας συναίνεση, όπου η υποστηριζόμενη από τις καινοτόμες και πολυσύνθετες τεχνολογικές εφαρμογές παραγωγή προσφέρει αφειδώς στον άνθρωπο όλα τα απαραίτητα. Για την αρμονική ανάπτυξη και συνύπαρξη σώματος και πνεύματος.
Και στο δικό μας συλλογικά δομημένο και διαχειριζόμενο κόσμο η κατανομή των αγαθών έχει εξαλείψει ανεπιστρεπτί τις ανισότητες και κραυγαλέες ανισορροπίες. Και οι ανθρώπινες οντότητες απολαμβάνουν δημιουργικά και ανακαλυπτικά τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο, ώστε να ερευνήσουν και να αντιληφθούν τη θαυμαστή τους φύση και την ουσιαστική θέση τους μέσα στο σύμπαν. Όπως ένας ασθενής του κόσμου σας απαλλάσσεται με θαυμαστό τρόπο -ή θαύμα όπως εσείς το αποκαλείτε, αγνοώντας τους ανθρώπινους μηχανισμούς αυτοΐασης και τη λειτουργία τους- από όλους τους καρκινικούς όγκους, είμαστε απελευθερωμένοι από κάθε υλιστική νοοτροπία, από κάθε μονόπλευρη θεώρηση στο όνομα ενός αυθαίρετου ψευδοεπιστημονικού δαρβινισμού -το εξωφρενικά παρανοϊκό οικονομικό σας μοντέλο είναι προέκτασή του- κι από κάθε θεϊστική εγκεφαλική παράκρουση κι ακόλουθο αντιεξελικτικό φανατισμό.
Δεν μας κατέχουν ανταλλακτικά χάρτινα ή μεταλλικά συμβόλαια, αυτά που εσείς ονομάζετε χρήμα, το οποίο και προσκυνάτε περισσότερο απ'όλους τους κατασκευασμένους θεούς σας και το οποίο μεταφράζεται σε σώρευση ισχύος σε όσο το δυνατόν λιγότερα χέρια. Παράγοντας αστείρευτη κοινωνική δυστυχία και ατέλευτες καταστροφικές συγκρούσεις.
Και η πτώση αυτή δεν έχει τέλος, σε σημείο που μας κάνει να απορούμε για το γεγονός της μη εξαφάνισής σας ακόμη.
Τα απαρχαιωμένα ορυκτά σας καύσιμα και τα πυρηνικά σας κουτιά της Πανδώρας, αποτελούν και το ενεργειακό σας κυρίαρχο μοντέλο. Ενώ γνωρίζετε ότι ταυτόχρονα αποτελούν παράγοντες απίστευτης πλανητικής μόλυνσης με αλυσιδωτές αρνητικές συνέπειες σε όλα τα οικοσυστήματα. Κάτι που επικυρώνει την εικόνα που έχουμε υιοθετήσει για εσάς: ένας αυτοκαταστροφικός, με μαζοχιστική εθελοτυφλία, πρωτογονισμός!
Εμείς, στις συχνότητες και τα πεδία απ'όπου προερχόμαστε, σερφάρουμε σε καθαρούς ωκεανούς συμπαντικής και άπλετης ελεύθερης ενέργειας, που καλύπτει όλες τις ενεργειακές μας ανάγκες-δωρεάν βεβαίως, όπως όλα τα δώρα της φύσης- και ταξιδεύουμε ως τις εσχατιές του γαλαξία και σε ακόμα πιο ασύλληπτες για εσάς αποστάσεις και σε πραγματικότητες που τόσο μίζερα και ατάλαντα αποκαλείτε "επιστημονική φαντασία". Χρησιμοποιούμε ακόμη και τεχνητές ή φυσικές αστροπύλες -για τις οποίες πιστεύετε ότι υπάρχουν μόνο στους κινηματογράφους σας- και αλληλεπιδρούμε με άλλους προηγμένους πολιτισμούς.
Και να που βρισκόμαστε ως παρατηρητές ανάμεσά σας, με κύριο κίνητρο την περιέργεια, μέσα στις παραισθήσεις που αναγνωρίζετε ως καθημερινότητά σας. Μέσα κι έξω από τα μικρά ή θεόρατα κλουβιά σας, από τσιμέντο, γυαλί, μέταλλο ή ευτελή κι ανθυγιεινά υλικά στις παραγκουπόλεις που ζούνε -τρόπος του λέγειν- όλο και περισσότεροι από εσάς. Δαιμονοποιώντας κι εκχερσώνοντας τη φύση, αν κι εσείς προτιμάτε να αποκαλείτε "αστικοποίηση" αυτό το τεράστιο έγκλημα, σε βάρος και των ίδιων των εαυτών σας.
Κινούμαστε αιωρούμενοι ανάμεσά σας, με τη χρήση μικρών φορητών συσκευών αντιβαρύτητας. Και αόρατοι από τα έτσι κι αλλιώς ατροφικά σας μάτια, περιβαλλόμενοι από "ασπίδες" ή πιο σωστά στροβίλους μη δεσμευμένων σωματιδίων που εξουδετερώνουν τα φωτόνια της ατμόσφαιράς σας. Και χρησιμοποιώντας υπερρευστούς μανδύες εκπομπής υψηλών συχνοτήτων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, εκτρέπουμε τα αντίστοιχα ηλεκτρομαγνητικά πεδία "στέρεων επιφανειών" -όπως οι φαινομενικά συπαγείς σας τοίχοι- κάνοντάς μας να περνάμε από μέσα τους σαν αυτά που με γραφική τρομάρα αποκαλείτε φαντάσματα!
Πού και πού, ωστόσο, όταν εισπράττουμε με την απλή και μόνο παρατήρηση όλη την πωρωμένη κυνικότητα των "προκαθήμενων" των κοινωνιών σας, υλοποιούμαστε κατά βούληση, έστω και για λίγο. Έτσι ώστε να παραστήσουμε τους ομοίους σας, που όμως βλέπουν λίγο "παραπέρα" από τη βαριά σκιά της συνολικής κατάντιας και προειδοποιούν για το ακόμα πιο σκοτεινό μέλλον ενός τέτοιου παρόντος. Του δικού σας. Και καταδεικνύουν την αργή μα σταθερότατη αποσύνθεση του θανάσιμου εκφυλισμού. Του επίσης δικού σας.
Ωστόσο, δεν το κάνουμε αυτό γιατί παριστάνουμε τα πάνσοφα πνεύματα που κατέβηκαν από το υπερπέραν στα εδάφη σας, δεν είμαστε φιλεύσπλαχνοι σωτήρες ούτε φιλάνθρωποι. Όχι!
Απεχθανόμαστε τη σωτηριολογία των κατ'εξακολούθηση μεγαπαρασίτων σας ή τα εγωπαθή κίνητρα που κατέχουν τη λεγόμενη "φιλανθρωπία" σας- άλλο ένα δείγμα του τεχνοκρατικού πρωτογονισμού σας και τη νομιμοποίηση της κοινωνικής ολόγυρά της δυστοπίας. Και αποστρεφόμαστε ειδικά εκείνη τη σωτηριολογία και τη φιλανθρωπία που εκπορεύεται από τα λεγόμενα κέντρα της θρησκευτικής εξουσίας, εξίσου ωμής κι ακόμη πιο ύπουλης από την κοσμική εξουσία, που σας μεταχειρίζονται ως ιδιόκτητες άβουλες αγέλες τους.
Το κάνουμε γιατί λυπόμαστε τα μικρά σας, τα ανέγγιχτα ακόμη από τη γλίτσα της διανοητικής σας γούρνας. Αυτά που τα περιμένει ωστόσο, με το άνοιγμα των ματιών τους και το πρώτο κλάμα, η προσβλητική για το θαύμα της ζωής νουμεροποίηση και η κοινωνική βαρβαρότητα.
Κι όταν λοιπόν εσείς ακούτε αυτά που έχουμε να σας πούμε, συμβαίνουν συνήθως δυο τινά.
Ή μας καρφώνετε με ματιές που στάζουν φαρμάκι, ανάμεικτο ίσως με κάποιες υποψίες ενοχής που μετατράπηκαν σε σκουληκιασμένο πτώμα -κάτι που βρίσκεται δηλαδή σε πλήρη ακινησία μέχρι την εξαφάνισή του- και νιώθουμε πως η ίδια η υγεία μας βρίσκεται σε κίνδυνο!
Ή κάποιοι άλλοι από εσάς, μάς παίρνετε όπως λέτε στα σοβαρά και συμφωνείτε μαζί μας για την αναγκαιότητα της ατομικής και συλλογικής αφύπνισης και ανάληψης ανάλογης ευθύνης. Όμως συμφωνείτε έως το βαθμό του προβληματισμού. Γιατί ο όρος Δράση, με ό,τι ή όλα όσα κι αν σημαίνει, αποτελεί κάτι που όπως φαίνεται δεν συνάδει με την πραγματική σας νοοτροπία.
Και τα, όχι και τόσο σπάνια βαμμένα με το αναλώσιμο αίμα σας, καλέσματα από κατεχόμενους από μεσσιανικές φαντασιώσεις και υπερφίαλες επιδιώξεις "ποιμένες" σας σε μαζική αντίδραση -η οποία ακόμη και αν οι ιστορικοί σας κρίνουν ότι ήταν πετυχημένη, ωστόσο ακολουθείται από την ίδια στην ουσία της ομαδική βοσκή, έστω και με άλλου τύπου "χορτάρι"- που εσείς αποκαλείτε "επανάσταση", σας έχουν οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση, άγνοια, εξαθλίωση, στέρηση φαντασίας και αυθεντικού οράματος και εντέλει υποταγή.
Και ξέρετε κάτι; Έχουμε αρχίσει να βιώνουμε αυτό που εσείς προσδιορίζετε ως απογοήτευση. Δεν επιθυμούμε να αρρωσταίνουμε περισσότερο, με την παρατήρηση και μόνο του νοσηρού σας παρόντος, που την ίδια αέναη στιγμή έχει μετατραπεί στο ζοφερό μέλλον.
Μάλλον αρκετά ασχοληθήκαμε μαζί σας. Δεν είμαστε σε τελική ανάλυση -κι αλίμονό μας αν καταλήξουμε να το πιστέψουμε- αυτόκλητοι σωτήρες σαν τους περιγέλαστα χυδαίους πολιτικούς σας ή τους ιεραπόστολούς σας ή -πώς τους αποκαλεί η τρομολάγνα γλώσσα των καιρών σας;- "τζιχαντιστές" του "ή μαζί με εμάς ή παρέα με το θεό σας", ως φιλόδοξοι διάδοχοι των παπικών στρατών, των κονκισταδόρων σας και της Ιεράς Εξέτασής σας.
Κι αν καταφέρετε τελικά να αλληλοαφανιστείτε, να αυτοκαταστραφείτε, να εξαφανιστείτε από το πρόσωπο του ζωντανού πλανήτη σας -όπως ζωντανές συνειδητές οντότητες είναι όλοι οι πλανήτες, αν κι εσείς παραείστε αυτιστικά σκεπτικιστές για να το κατανοήσετε- τότε να είστε σίγουροι. Δεν θα λείψει σε κανέναν στο γαλαξία η σχιζοφρενική βλακεία και η παροιμιώδης στενοκεφαλιά. Γιατί βεβαίως, αντίθετα με άλλη μια βλακώδη πίστη σας ενάντια σε κάθε μαθηματική λογική, "δεν είστε μόνοι" μέσα σε ένα υπερπολύπλοκο και ασύλληπτα αχανές σύστημα δισεκατομμυρίων αστεριών και ακόμα περισσότερων πλανητών σε τροχιά.
Μα αν κάποια μέρα επιστρέψουμε εδώ και προς κατάπληξή μας βρούμε το είδος σας, έστω και θεαματικά σε μικρότερους αριθμούς, να συνεχίζει σε διαφορετικές ατραπούς με τελείως διαφορετικές σημασίες από τις σημερινές κίβδηλες να το εμπνέουν σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων και της αντίληψής του, τότε ίσως ένα αληθινά επαναστατικό γεγονός, μια συλλογική υπέρβαση που από καθάρια ρυάκια εξελίχτηκε σε ενιαίο και πρωτόγνωρο νέο ποτάμι, θα έχει συμβεί στο κοντινό ή και μη παρελθόν. Ότι η μειοψηφία της συντριπτικής μειοψηφίας που αποτελούσε, μέχρι τις στιγμές της αποχώρησής μας, τη ζώσα ψυχή της ανθρωπότητας, παρ'όλες τις διαχρονικές φανερές μα κυρίως υπόγειες διώξεις σε βάρος της, βρήκε τον τρόπο. Να κάνει αισθητή την παρουσία της, όχι μόνο από τις δονήσεις που άφηνε ως τώρα πίσω της σαν σύμβολα ή ψιθύρους γεμάτους αληθινή γνώση και ζωτικά μηνύματα, αλλά από διάχυτες ισχυρές δονήσεις που άρχισε, και με βαρύ ίσως προσωπικό κάθε φορά τίμημα, να αφήνει ελεύθερες σε κάθε σκοτεινή γωνία. Σαν πολύχρωμα πουλιά μέσα από διάσπαρτα παντού κλουβιά. Στο γενναιόψυχο διάβα της προς ένα άλλο μέλλον από το προδιαγραφόμενο.
Συμβάλλοντας αποφασιστικά στο εξελικτικό ξεμπλοκάρισμα και, ούσα πολύ πιο μπροστά από την εποχή της, μην έχοντας ανάγκη ούτε καν τη δική μας εκδοχή ενός πιθανού -μέχρι να γίνει πραγματικός- μελλοντικού κόσμου. Λουσμένου στο φως της Γνώσης και της Κατανόησης.
Ο Ένοικος...
-ως παραλήπτης και μεταβιβαστής αυτής της επιστολής-
31/12/2015
..............................
Η αφήγηση του παγκοσμιοποιημένου "παραμυθιού" μας πρέπει να λάβει τέλος, έτσι όπως την κατάντησαν!
του παραμυθοαναθρεμμένου ανιχνευτή
Έχει αποδειχτεί ότι η εξιστόρηση παραμυθιών είναι ιδιαίτερα ψυχθεραπευτική κι ωφέλιμη για τα παιδιά. Καθώς τα βοηθάει να ωριμάσουν μέσα από πρότυπα ηρώων που με τη συνεχή πάλη τους ωθούνται ν'ανακαλύψουν την πραγματική τους αξία, εν μέσω δύσκολων κι εχθρικών περιβάλλοντων και να έρθουν σε επαφή με τον εσωτερικό τους κόσμο. Η
ταύτιση, γενικά μικρών και μεγάλων, με τους ήρωες/-ίδες, επιτρέπει να
μάθουν και να δοκιμάσουν τρόπους επίλυσης των εσωτερικών συγκρούσεων του
ατόμου και των προβλημάτων που αναπόφευκτα παρουσιάζονται στη ζωή. Κι
εκεί έγκειται η μεγάλη διδακτική αξία των παραμυθιών. Και φυσικά ο
τελικός θρίαμβος του καλού λειτουργεί ως ψυχική λύτρωση και ως
επιβράβευση των ευγενών και επίμονων προσπαθειών των πρωταγωνιστών τους
ενάντια στις δυνάμεις του κακού.
Αν
ο κόσμος που ζούμε μπορεί να ιδωθεί ως ένα παραμύθι που μας αφηγείται ο
ίδιος, μέσα από τους "παραμυθάδες" του, οι οποίοι και διαμορφώνουν τα
χαρακτηριστικά και την εξέλιξη μιας ιστορίας που βιώνουμε ως
πρωταγωνιστές εμείς οι ίδιοι, τότε μπορούμε να πούμε τα εξής:
το παραμύθι αυτό έχει μεταλλαχτεί σε ένα συνονθύλευμα αφύσικων συνθηκών κι έχει αποκτήσει μια τελείως διεστραμμένη χροιά, που στοιχειώνει επικίνδυνα το βίο μας και υπονομεύει θανάσιμα την ψυχική ισορροπία μας και τη σωματική ακεραιότητά μας! Άρα οι "αφηγητές" αυτών των ιστοριών, που μας αφορούν όλους, κινούνται από διαταραγμένους και σκοτεινούς στόχους!
Τα γνωστά και κλασικά πρότυπα, από παλιά, των ηρώων-μαχητών έχουν μεταλλαχτεί και αυτά τα ίδια μέσα σε τούτη τη σκοτεινή και άρρωστη πραγματικότητα, σε σημείο που να προκαλούν αποστροφή και τρόμο:
Ο άφοβος Τζακ να έχει καθηλωθεί σε αναπηρική καρέκλα λόγω της πτώσης του από τη φασολιά, καθώς την ώρα που σκαρφάλωνε (η εξελικτική πορεία του ανθρώπου) κάποιοι την έκοψαν για να την αποψιλώσουν μαζί με το υπόλοιπο δάσος, λόγω αλόγιστης και τοξικής εκμετάλλευσής του.
Το σπιτάκι των εφτά νάνων να έχει παρθεί από κάποια τράπεζα της παμφάγoυ παραμυθοχώρας, λόγω χρεών κι εκείνοι να έχουν καταντήσει άστεγοι, μπεκρήδες και επαίτες. Η δε Χιονάτη να βρίσκεται σε κώμα σχεδόν, γριά και παρατημένη σε κάποιο άθλιο ίδρυμα, και ο πρίγκιπας, πριν καν τη γνωρίσει, είχε ήδη γίνει διευθυντής σε τράπεζα που ανήκε στον πατέρα του και πήρε το σπίτι των νάνων. Όσο για τη μάγισσα, αυτή συνεταιρίστηκε με τον πατέρα του πρίγκιπα και πίνουν μαζί το αίμα των υπηκόων του βασιλείου.
Επίσης, η ωραία κοιμωμένη δεν συνήλθε ποτέ από τον ύπνο της (ας πρόσεχε σε τελική ανάλυση κι εκείνη, γιατί η ίδια οδήγησε τον εαυτό της σε αυτή τη θέση), καθώς κανείς δεν βρέθηκε να νοιαστεί γι'αυτήν. Και η Σταχτοπούτα βολοδέρνει για ένα ξεροκόμματο, ως ενοικιαζόμενο "κοινωφελές" υπηρετικό προσωπικό, με ΜΚΟ την εταιρεία της μητριάς της. Η οποία πάντρεψε, φυσικά, την μια κόρη της με το βασιλιά κι ένωσαν έτσι τους οίκους τους κι επέκτειναν τις επιχειρήσεις τους. Η νεράιδα ποτέ δεν ήρθε να βρει τη Σταχτομπούτα, γιατί είχε "καεί" από τα ναρκωτικά. Που φρόντισαν να της πασάρουν οι ντήλερς που δουλεύουν για λογαριασμό των υπηρεσιών ασφαλείας του βασιλείου και βγάζουν με διάφορους τρόπους από τη μέση όσους έχουν "μαγικές δυνατότητες" ν'αλλάξουν την παραμυθοχώρα σε μια καλύτερη ιστορία για να ζει κανείς...
Όσο για τους πεινασμένους Χάνσελ και Γκρέτελ συνελήφθησαν για κατάληψη στο ζαχαρόσπιτο και ρίχτηκαν στα μπουντρούμια όπου τους άφησαν μόνιμα κουσούρια από το ξύλο οι μπασκίνες-δράκοι.
Α! ναι! Η κοκκινοσκουφίτσα, μετέφερε τον παραγόμενο πλούτο της οικογένειάς της και τον δικό της κατευθείαν στα αχόρταγα σαγόνια της "γιαγιάς"-καπιταλιστικής γουρουνομηχανής, όταν την άρπαξε (αφού πρώτα την κακοποίησε αναλόγως) η μαφία του κακού λύκου και τη μετέφερε σε κάποια μακρινή χώρα για να θησαυρίσουν εκδίδοντάς την...
Αν
ο κόσμος που ζούμε μπορεί να ιδωθεί ως ένα παραμύθι που μας αφηγείται ο
ίδιος, μέσα από τους "παραμυθάδες" του, οι οποίοι και διαμορφώνουν τα
χαρακτηριστικά και την εξέλιξη μιας ιστορίας που βιώνουμε ως
πρωταγωνιστές εμείς οι ίδιοι, τότε μπορούμε να πούμε τα εξής:το παραμύθι αυτό έχει μεταλλαχτεί σε ένα συνονθύλευμα αφύσικων συνθηκών κι έχει αποκτήσει μια τελείως διεστραμμένη χροιά, που στοιχειώνει επικίνδυνα το βίο μας και υπονομεύει θανάσιμα την ψυχική ισορροπία μας και τη σωματική ακεραιότητά μας! Άρα οι "αφηγητές" αυτών των ιστοριών, που μας αφορούν όλους, κινούνται από διαταραγμένους και σκοτεινούς στόχους!
Τα γνωστά και κλασικά πρότυπα, από παλιά, των ηρώων-μαχητών έχουν μεταλλαχτεί και αυτά τα ίδια μέσα σε τούτη τη σκοτεινή και άρρωστη πραγματικότητα, σε σημείο που να προκαλούν αποστροφή και τρόμο:
Ο άφοβος Τζακ να έχει καθηλωθεί σε αναπηρική καρέκλα λόγω της πτώσης του από τη φασολιά, καθώς την ώρα που σκαρφάλωνε (η εξελικτική πορεία του ανθρώπου) κάποιοι την έκοψαν για να την αποψιλώσουν μαζί με το υπόλοιπο δάσος, λόγω αλόγιστης και τοξικής εκμετάλλευσής του.
Το σπιτάκι των εφτά νάνων να έχει παρθεί από κάποια τράπεζα της παμφάγoυ παραμυθοχώρας, λόγω χρεών κι εκείνοι να έχουν καταντήσει άστεγοι, μπεκρήδες και επαίτες. Η δε Χιονάτη να βρίσκεται σε κώμα σχεδόν, γριά και παρατημένη σε κάποιο άθλιο ίδρυμα, και ο πρίγκιπας, πριν καν τη γνωρίσει, είχε ήδη γίνει διευθυντής σε τράπεζα που ανήκε στον πατέρα του και πήρε το σπίτι των νάνων. Όσο για τη μάγισσα, αυτή συνεταιρίστηκε με τον πατέρα του πρίγκιπα και πίνουν μαζί το αίμα των υπηκόων του βασιλείου.
Επίσης, η ωραία κοιμωμένη δεν συνήλθε ποτέ από τον ύπνο της (ας πρόσεχε σε τελική ανάλυση κι εκείνη, γιατί η ίδια οδήγησε τον εαυτό της σε αυτή τη θέση), καθώς κανείς δεν βρέθηκε να νοιαστεί γι'αυτήν. Και η Σταχτοπούτα βολοδέρνει για ένα ξεροκόμματο, ως ενοικιαζόμενο "κοινωφελές" υπηρετικό προσωπικό, με ΜΚΟ την εταιρεία της μητριάς της. Η οποία πάντρεψε, φυσικά, την μια κόρη της με το βασιλιά κι ένωσαν έτσι τους οίκους τους κι επέκτειναν τις επιχειρήσεις τους. Η νεράιδα ποτέ δεν ήρθε να βρει τη Σταχτομπούτα, γιατί είχε "καεί" από τα ναρκωτικά. Που φρόντισαν να της πασάρουν οι ντήλερς που δουλεύουν για λογαριασμό των υπηρεσιών ασφαλείας του βασιλείου και βγάζουν με διάφορους τρόπους από τη μέση όσους έχουν "μαγικές δυνατότητες" ν'αλλάξουν την παραμυθοχώρα σε μια καλύτερη ιστορία για να ζει κανείς...
Όσο για τους πεινασμένους Χάνσελ και Γκρέτελ συνελήφθησαν για κατάληψη στο ζαχαρόσπιτο και ρίχτηκαν στα μπουντρούμια όπου τους άφησαν μόνιμα κουσούρια από το ξύλο οι μπασκίνες-δράκοι.
Α! ναι! Η κοκκινοσκουφίτσα, μετέφερε τον παραγόμενο πλούτο της οικογένειάς της και τον δικό της κατευθείαν στα αχόρταγα σαγόνια της "γιαγιάς"-καπιταλιστικής γουρουνομηχανής, όταν την άρπαξε (αφού πρώτα την κακοποίησε αναλόγως) η μαφία του κακού λύκου και τη μετέφερε σε κάποια μακρινή χώρα για να θησαυρίσουν εκδίδοντάς την...
Τι; Δεν σας άρεσε το παγκοσμιοποιημένο παραμύθι μας; Γιατί; Αφού οι
ήρωές του είναι εσείς, εμείς, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Όλοι
εμπλεκόμαστε με τον ένα ή άλλο τρόπο.
Αν λοιπόν το έγκλημα των "αφηγητών του κόσμου μας είναι και ο "ρεαλιστικός" (όπως αντιλαμβάνονται αυτοί οι ψυχανώμαλοι τον "ρεαλισμό") φόνος όλων των παραμυθιών που έδωσαν μια μαγική χροιά και πολλές υποσχέσεις στην παιδική μας ηλικία, η οποία πλέον καταστρέφεται για πολλά εκατομμύρια παιδιά του κόσμου, τότε δεν μας μένει παρά ένα:
Να αποφασίσουμε να στείλουμε στο διάολο όλους τους "αφηγητές" που κατέλαβαν (και με τη δική μας αρχική συναίνεση) και βαραίνουν με τα ξηλωμένα λόγια τους και τα απαίσια χνώτα τους τη δικιά μας "ιστορία". Και να οργανωθούμε, με τη σύνεση και την τόλμη των ηρώων των παιδικών μας χρόνων και ν' αντεπιτεθούμε με όραμα και πίστη στη Δύναμή μας. Εκτρέποντας την "αφήγηση" που αφορά την ίδια τη ζωή μας στα πιο ευγενικά, όμορφα και υγιή μονοπάτια!
Mια φωτεινή ιστορία που πλέον θα την αφηγούμαστε εμείς οι ίδιοι, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές...
Και πανικόβλητοι οι "παραμυθάδες", μαζί με τις ορδές των κατασκευασμένων εφιαλτών τους (δράκοι, στοιχειά, παράσιτα και ρουφιάνοι), ας μπουν στα ιδιωτικά διαστημόπλοιά τους να βρουν καμιά άλλη παραμυθοχώρα να στοιχειώσουν. Αν τους παίρνει...
Αν λοιπόν το έγκλημα των "αφηγητών του κόσμου μας είναι και ο "ρεαλιστικός" (όπως αντιλαμβάνονται αυτοί οι ψυχανώμαλοι τον "ρεαλισμό") φόνος όλων των παραμυθιών που έδωσαν μια μαγική χροιά και πολλές υποσχέσεις στην παιδική μας ηλικία, η οποία πλέον καταστρέφεται για πολλά εκατομμύρια παιδιά του κόσμου, τότε δεν μας μένει παρά ένα:
Να αποφασίσουμε να στείλουμε στο διάολο όλους τους "αφηγητές" που κατέλαβαν (και με τη δική μας αρχική συναίνεση) και βαραίνουν με τα ξηλωμένα λόγια τους και τα απαίσια χνώτα τους τη δικιά μας "ιστορία". Και να οργανωθούμε, με τη σύνεση και την τόλμη των ηρώων των παιδικών μας χρόνων και ν' αντεπιτεθούμε με όραμα και πίστη στη Δύναμή μας. Εκτρέποντας την "αφήγηση" που αφορά την ίδια τη ζωή μας στα πιο ευγενικά, όμορφα και υγιή μονοπάτια!
Mια φωτεινή ιστορία που πλέον θα την αφηγούμαστε εμείς οι ίδιοι, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές...
Και πανικόβλητοι οι "παραμυθάδες", μαζί με τις ορδές των κατασκευασμένων εφιαλτών τους (δράκοι, στοιχειά, παράσιτα και ρουφιάνοι), ας μπουν στα ιδιωτικά διαστημόπλοιά τους να βρουν καμιά άλλη παραμυθοχώρα να στοιχειώσουν. Αν τους παίρνει...
29/5/2013
..............................
Το ξέσπασμα του μικρού ξύλινου ανθρωπάκου
" Α χα! Πονηρούλη, εσύ! Μοιάζεις με άνθρωπο, αλλά δεν παύεις να είσαι μια κούκλα, μια ρέπλικα από ξύλο! Αχ! Και είσαι βουτηγμένος στα ψέματα! Τι περιμένεις να κερδίσεις έτσι; Αναγνώριση της ανθρώπινης υπόστασής σου μέσω της εξαπάτησης και του φθηνού εντυπωσιασμού; Πότε θα μεγαλώσεις μικρούλη; Πότε θα ωριμάσεις και θα γίνεις αληθινός άνθρωπος; Δεν θες να μεταμορφωθείς σε αυτό που τόσο ποθείς;"
Ο Πινόκιο κοίταξε καχύποπτα τη νεράιδα και στη συνέχεια χαμογέλασε, αλλά με εμφανή πικρία:
" Μιλάς μέσα από την άνεση της μαγικής ύλης των παραμυθιών! Εδώ πέρα όμως που με αμόλυσε ο κατασκευαστής μου είναι ο αληθινός κόσμος, νεράιδα! Τουλάχιστον όπως τον αντιλαμβάνονται κι έτσι συναινούν στη διαμόρφωση και παγίωσή του αυτοί που εσύ ονομάζεις "αληθινοί άνθρωποι!"
Αλήθεια, πού τη βλέπεις εσύ τη δική τους Αλήθεια; Κι εμένα μόνο βουτηγμένο στο ψέμα! Τουλάχιστον τα δικά μου ψέματα είναι αυτό που λέμε "αθώα ψέματα", καθορίζονται από την ανωριμότητα και παιγνιώδη διάθεση της παιδικής αθωότητας και όχι!δεν κόβομαι καθόλου να ωριμάσω και να γίνω σαν αυτούς! - ή μήπως ήδη μου συμβαίνει; Δηλαδή να συμμετέχω στα τερατώδη ψέματά τους, στα δόλια παιχνίδια τους, παιχνίδια εξαπάτησης κι αυτοεξαπάτησης και εξόντωσης και πολέμου και ολέθρου..Δεν θέλω, όχι δεν θέλω καθόλου να γίνω γρανάζι στην αποτρόπαια πραγματικότητά τους! Στους παραμυθόκοσμους, απ' όπου έρχεσαι κι εσύ αλλά απ' όπου κατάγομαι κι εγώ και ξεβράστηκα σα ναυαγός εδώ, τουλάχιστον η πραγματικότητα εκεί είναι εύπλαστη και οι δράκοι μπορούν να νικηθούν! Εδώ όμως, λες και κάποιο ξόρκι άλυτο να ελέγχει το μυαλό σχεδόν όλων, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αυτή η αλλόκοτη κι άρρωστη κατάσταση είναι η μόνη δυνατή και ισχύουσα. Και πως κάθε σκέψη και προσπάθεια για αλλαγή ρότας, δηλαδή αλλαγή αντίληψης των πραγμάτων πρωταρχικά, είναι αθεράπευτα ουτοπική και καταδικασμένη σε αποτυχία. Και οι δράκοντες σκεπάζουν τις ψυχές, τις συνειδήσεις και τις προοπτικές των ανθρώπων με τις βαριές πυρακτωμένες ανάσες τους σαν ταφόπλακες. Και τα φίδια σέρνονται ανάμεσά τους και χύνουν δηλητήριο που προκαλεί σπασμούς τρέλας και σύγχυσης σε κάθε δαγκωματιά στη σάρκα του κόσμου. Του κόσμου των ανθρώπων που τόσο παγιδευμένος νιώθω εγώ μέσα σε αυτόν, με το ξύλινο κορμάκι μου και την αγνότητά μου που μοιάζει με διακορευμένη κορασίδα από αδίστακτο δίκτυο επαγγελματιών προαγωγών, όσο εμπεδώνω τις αλήθειες του κόσμου αυτού και δονούμαι στους ανισόρροπους παλμούς του!
Σε παρακαλώ καλή μου νεράιδα! Θέλω να γυρίσω πίσω! Στη θαλπωρή της ανυπαρξίας.. Κάτι άσχημο έχει αρχίσει και μου συμβαίνει, αφού τα ψέματα έχουν αρχίσει και γίνονται η φύση μου και η πίστη μου σε οτιδήποτε όμορφο, αυθεντικό, θαυμαστό, μαγικό, παραμυθένιο..Η πίστη μου στη μαγεία της ύπαρξης έχει αρχίσει και κλονίζεται ανεπανόρθωτα! Μήπως έχω αρχίσει και ωριμάζω; Μήπως αποκτήσω κι εγώ σάρκα και οστά όπως αυτοί;
Αχ, εσύ αιθεροβάμονα Τζεπέτο! Δεν ξέρεις πως αυτός ο κόσμος δεν είναι κατάλληλος για παιδιά; Ήξερε καλά τι έκανε ο Πήτερ Παν που επέλεξε τη μακρινή μαγική ουτοπία του. Μόνο εκεί οι όμορφες σκέψεις σού δίνουν φτερά να πετάξεις!"
Τα δάκρυα του Πινόκιο πότιζαν σαν την πρώτη βροχή του φθινοπώρου το χώμα.
Η νεράιδα συγκινημένη τον χάιδεψε απαλά στο κεφάλι, αιωρούμενη από πάνω του.
" Καλέ μου, λυπάμαι πολύ που νιώθεις έτσι! Λυπάμαι πολύ που υπάρχουν τόσα ενδεχoμένως παιδιά σαν εσένα που μπορεί να αισθάνονται έτσι! Που εξααναγκάζονται να μεγαλώνουν πρώιμα, αν καταφέρουν κι αυτό, και κοινωνούν όλη την ασχήμια, τα δεινά, τη δυστυχία και τις αστοχίες αυτού του κόσμου! Δεν πρέπει να είναι έτσι! Όχι! Αυτό που περιγράφεις μοιάζει με το χειρότερο παραμύθι που έχει ποτέ ειπωθεί. Και ίσως να'χεις δίκιο!
Όμως εγώ θα σου πω ένα μεγάλο και πολύτιμο μυστικό:
Ο κόσμος αυτός δεν είναι ο μοναδικός που μπορεί να υπάρξει και οι δράκοι δεν είναι ανίκητοι-ποτέ δεν ήταν, όπως σωστά το υποπτεύτηκες με τα αλάνθαστα παιδικά σου αισθητήρια! Η ισχύς τους φωλιάζει πρώτα στο μυαλό των ανθρώπων και στη συνέχεια καθορίζει την πραγματικότητά τους.
Μην αφήνεις να σε καταπίνει η μαυρίλα και οι στάχτες της και να σε ξερνάει γεμάτο πληγές. Όρθωσε το ξύλινο κορμάκι σου μπροστά στα σκυφτά και καμπουριασμένα ανθρώπινα κορμιά, από τα άχρηστα πράγματα που κουβαλούν στους ώμους τους. Και πες τους το, φώναξέ τους το! Αυτή είναι η πιο σπουδαία αλήθεια που σου χρειάζεται και μπορεί να σε κάνει ν'αλλάξεις, να εξανθρωπιστείς μ'έναν τρόπο που θα βάλει το λιθαράκι του στο χτίσιμο ενός κόσμου διαφορετικού. Εκεί όπου τα παιδιά θα έχουν την παιδική ηλικία που τους πρέπει και οι μεγάλοι θα διατηρούν μέσα τους την αγνότητα του παιδιού.
Μη φοβάσαι πια καλέ μου. Όχι άλλα ψέματα στον εαυτό σου και στους άλλους! Πώς αλλιώς θα τους βοηθήσεις και αυτούς και τον εαυτό σου; Μη φοβάσαι πια!"
Και καθώς η νεράιδα εξαφανιζόταν μ' ένα γλυκύτατο χαμόγελο από μπροστά του, ο μικρός ξύλινος Πινόκιο ένιωσε μια ευεργετική ζεστασιά να θερμαίνει τα μέσα του και να δίνει δύναμη στα μέλη του. Και στην καρδιά του.
Ο Ένοικος...
14/10/2014, στο no Gravity Zone
..............................
Ο Μαρξ και ο Μπακούνιν στην Κόλαση..!
O Μπακούνιν πλησίασε γελώντας δυνατά, καθώς έτριβε την πλούσια
γενειάδα, τικ που τον ακολουθούσε και στη μεταθανάτια ζωή, κρατώντας
κάτι διάφανες σελίδες που είχαν ένα άσχημο βαθύ κόκκινο χρώμα, το οποίο
έμοιαζε με σκοτωμένο αίμα. Πλησίασε αιωρούμενος, μια και στην κόλαση το
περπάτημα είναι κάτι μη αναγκαίο πλέον για τους ευνοούμενους
αμαρτωλούς, στο γεμάτο καυτά κάρβουνα έδαφος, που προκαλεί δυσοσμία σε
συνδυασμό με το μόνιμο θειάφι στην ατμόσφαιρα και την αποσυντιθέμενη
σάρκα με το αιώνιο κάψιμο των πελμάτων των δεύτερης και τρίτης
κατηγορίας αμαρτωλών. Τα οποία, ωστόσο, αυτοθεραπεύονταν στην στιγμή για
να καούν απ'την αρχή πάλι, την επόμενη κιόλας στιγμή του αιώνιου
μαρτυρίου.
Πλησίασε τον Μαρξ, τον βοηθό δαιμόνων τρίτης τάξης, την ώρα που άδειαζε το γεμάτο αίμα και υπολείμματα σάρκας καυτό νερό από το καζάνι, ώστε ένας προλετάριος δαίμονας κατώτερης τάξης να ξαναφέρει μια νέα ψυχή να τσουρουφλίζεται αιώνια μέχρι να επιτευχθεί η ανασύνθεση του προηγούμενου κατόχου του καζανιού στην κλινική πλαστικής χειρουργικής της κόλασης, ώστε να ξαναρχίσει το μαρτύριό του. Ο Μαρξ ήταν
βοηθητικό προσωπικό δαίμονα κατώτερης τάξης σε σχέση με τους αρχιδαίμονες (κάτι σαν τους αρχάγγελους του παραδείσου above) και τους δαιμονισμένης ψυχής θνητούς , που κατέληξαν αρχισύμβουλοι του Πρίγκιπα λόγω άκρως σατανικού ή αξιέπαινα μοχθηρού και θαυμαστά ύπουλου βίου πάνω στη γη. Άτομα όπως ο JP Morgan, o Nτέηβιντ Ροκφέλλερ, ο Χένρυ Κίσσινγκερ, ο γενάρχης της δυναστείας Ροτσάιλντ Χένρυ Άμσελ, κάμποσοι πάπες, ο Μέγας Κωνσταντίνος- αδίστακτος φονέας μελών της οικογένειάς του και αγιοποιημένος διαβόητος πολιτικός μάγειρας, ο Πατριάρχης Αλεξανδρειας Κύριλλος-ηθικός αυτουργός στη φριχτή ομαδική δολοφονία της μεγάλης φιλόσοφου και πανεπιστήμονος Υπατίας, ενός ατόμου εκθαμβωτικής ακεραιότητας χαρακτήρα που ο χαμός της έδωσε το τελειωτικό πλήγμα στην κιβωτό γνώσεων της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και της πνευματικής πορείας μιας ολόκληρης εποχής, κ.ά.
Πλησίασε τον Μαρξ, τον βοηθό δαιμόνων τρίτης τάξης, την ώρα που άδειαζε το γεμάτο αίμα και υπολείμματα σάρκας καυτό νερό από το καζάνι, ώστε ένας προλετάριος δαίμονας κατώτερης τάξης να ξαναφέρει μια νέα ψυχή να τσουρουφλίζεται αιώνια μέχρι να επιτευχθεί η ανασύνθεση του προηγούμενου κατόχου του καζανιού στην κλινική πλαστικής χειρουργικής της κόλασης, ώστε να ξαναρχίσει το μαρτύριό του. Ο Μαρξ ήταν
βοηθητικό προσωπικό δαίμονα κατώτερης τάξης σε σχέση με τους αρχιδαίμονες (κάτι σαν τους αρχάγγελους του παραδείσου above) και τους δαιμονισμένης ψυχής θνητούς , που κατέληξαν αρχισύμβουλοι του Πρίγκιπα λόγω άκρως σατανικού ή αξιέπαινα μοχθηρού και θαυμαστά ύπουλου βίου πάνω στη γη. Άτομα όπως ο JP Morgan, o Nτέηβιντ Ροκφέλλερ, ο Χένρυ Κίσσινγκερ, ο γενάρχης της δυναστείας Ροτσάιλντ Χένρυ Άμσελ, κάμποσοι πάπες, ο Μέγας Κωνσταντίνος- αδίστακτος φονέας μελών της οικογένειάς του και αγιοποιημένος διαβόητος πολιτικός μάγειρας, ο Πατριάρχης Αλεξανδρειας Κύριλλος-ηθικός αυτουργός στη φριχτή ομαδική δολοφονία της μεγάλης φιλόσοφου και πανεπιστήμονος Υπατίας, ενός ατόμου εκθαμβωτικής ακεραιότητας χαρακτήρα που ο χαμός της έδωσε το τελειωτικό πλήγμα στην κιβωτό γνώσεων της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και της πνευματικής πορείας μιας ολόκληρης εποχής, κ.ά.
- Μωρή όντως σατανόψυχη πουστρίτσα, δεν τα'ξερα αυτά τα πνευματικά
επιτεύγματά σου! Θεούσος απ΄την ανάποδη και μάλιστα με υποψία φανατίλας
όσο ήσουν νέος; Τώρα εξηγούνται πολλά για τον ανώμαλο ψυχισμό σου, σε
είχα κόψει εγώ όσο ζούσαμε και την λέγαμε ο ένας στον άλλο! είπε ο
Μπακούνιν στον Μαρξ, σκουντώντας τον στον ώμο.
- Τι εννοείς αναρχοκατακάθι; Επαγγελματία συκοφάντη και προβοκάτορα των εργατικών αγώνων; Κάτι ήξεραν τα πνευματικά παιδιά μου και κυνήγησαν με μανία το συνάφι σου, μετά την πτώση του τελευταίου τσάρου και την εδραίωση της επανάστασης, απάντησε ο Μαρξ γυρνώντας και κοιτώντας τον με το σύνηθες βλοσυρό βλέμμα που έσταζε συσσωρευμένο μίσος.
- Κόψ'τις μαλακίες! Μια ζωή ήσουν τελικά μεγαλομανής! Κι αποδεικνύεται από αυτά τα ποιήματα και τα σχεδιάσματά σου, που κρατάω και ξέθαψα από τη βιβλιοθήκη του Οικοδεσπότη μας, στο τμήμα" Γλοιώδεις απόπειρες ταύτισης με τον Αφέντη", κοντά στο "Ο Αγών μου" του Αδόλφου, που καταδικάστηκε στο ειδικό virtual reality τμήμα της κόλασης να ξαναζεί αιώνια τις τελευταίες στιγμές της ζωής του.
Ο Μπακούνιν του έριξε μια πολύ σοβαρή, αν και η ειρωνεία ήταν διάχυτη σε αυτήν και διαπεραστική τώρα ματιά.
- Δεν..δεν καταλαβαίνω τι λες...κόμπιασε ο Μαρξ.
- Τότε να σε βοηθήσω χερ σύντροφε! απάντησε ο Μπακούνιν και έσκυψε στις σελίδες που κρατούσε ξεκινώντας να διαβάζει και κάνοντας κάποιες παύσεις, ρίχνοντάς του κοφτές κι όλο νόημα ματιές. Πρώτο σου ποιηματάκι, αν και ανατράφηκες και αποφοίτησες από το σχολείο σου σαν καλό χριστιανόπουλο. Τίτλος: "Επίκληση ενός Απελπισμένου". Έγραφες εδώ: "Έτσι ένας θεός άρπαξε από
‘μένα τα πάντα/ στην κατάρα και το ράφι του πεπρωμένου./ Όλοι οι κόσμοι του έχουν παρέλθει πέρα από την ανάμνηση /Τίποτε άλλο εκτός από την εκδίκηση δεν μου έχει απομείνει/Θα οικοδομήσω τον θρόνο μου ψηλά πάνω/ παγερή, φοβερή θα είναι η σύναξή του./Όποιος κοιτάξει προς αυτόν με υγιές μάτι/θα οπισθοχωρήσει, χτυπημένος θανατηφόρα χλωμός και άφωνος με την τυφλή και ψυχρή θνητότητα/ Και ο κεραυνός του Παντοδύναμου θα εξοστρακιστεί" . Και μετά από το δηλητηριώδες αυτό σου ντελίριο, που έμελλε να μολύνει και τις ψυχές πολλών μελλοντικών θαυμαστών σου σε θέσεις εξουσίας απέναντι σε - πώς το έθετες; αυτούς που τους κοίταξαν με υγιή μάτια και ελπίδα για μία νέα αρχή, για να γνωρίσουν μία νέα και συχνά σκληρότερη μορφή καταπίεσης και δικτατορίας, που το συνάφι μου όπως είπες πριν, αλλά και πολλοί απλοί άνθρωποι που στήριξαν αρχικά τους επίσης μεγαλομανείς και δίγλωσσους ακόλουθούς σου, δεν άργησε να την οσμιστεί με απέχθεια και να κυνηγηθεί ανελέητα γι'αυτό, ας περάσουμε τώρα στο επόμενο χιτάκι: "τότε θα μπορέσω να μιλήσω θριαμβευτικά/ σαν ένας θεός, μέσω των βροχών του βασιλείου τους/κάθε λέξη μου είναι φωτιά και πράξη/ Το στέρνο μου είναι ίσο με εκείνο του Δημιουργού "
Ο Μπακούνιν σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και τον κοίταξε με ένα βλέμμα αποδοκιμασίας θανατερής (άλλωστε στην κόλαση βρίσκονταν και οι δυο) ανάμεικτης με λύπηση. Και συνέχισε:
- Τι να πει κανείς για τις νεανικές σου φαντασιώσεις! Και για τις αρχικές αρνητικές σου προδιαθέσεις, που μετά εξελίχθηκαν σε σωτηριολογία για το προλεταριάτο, για τους ανθρώπους του σκληρού μόχθου. Αν και θυμάσαι; ο βιομήχανος Ένγκελς δεν σε ζούσε χαραμοφάη; ώστε εσύ να έχεις ελεύθερο χρόνο να αγορεύεις και να γράφεις για αυτούς τους ανθρώπους, για τις βασανισμένες μάζες! Άραγε κατά πόσο αυτές οι διαθέσεις και τάσεις εγγράφονται και παγιώνονται στην διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης ενός ανθρώπου; Είτε διατηρούμενες εν υπνώσει στη διάρκεια των υποτιθέμενων αλλαγών στην πορεία της ζωής του...είτε μαθαίνουν να παραμένουν κρυμμένες πίσω από το προσωπείο του μεγάλου ανδρός, αλλά διατηρούν όλη τη δυναμική τους και διαποτίζουν συγκαλυμμένα αλλά δραστικά την ουσία πίσω από το φαίνεσθαι...
Όμως η θρησκευτικής φύσης μαλακία σου δεν έχει τέλος, μάιν Καρλ. Σε αυτή τη σελίδα, που έχει απομείνει και ίχνος από τη ροχάλα του αρχιβιβλιοθηκάριου δαίμονα που το διάβασε, βλέπω άλλο ένα εμπνευσμένο σου ποιηματάκι. Λέγεται..."Ο Παίκτης". Και διαβάζω, επίτρεψέ μου να ξεράσω αμέσως μετά αν μου έρθει:
" Οι αναθυμιάσεις της κόλασης αναδύονται και γεμίζουν το μυαλό/ μέχρι να τρελαθώ και η καρδιά μου να αλλάξει εντελώς/ Βλέπεις αυτό το σπαθί;/ Ο πρίγκιπας του σκότους μου το πούλησε/ Για ‘μένα μετρά τον χρόνο και δίδει τα σημεία/ Τολμηρότερα από κάθε άλλη φορά ερμηνεύω τον χορό του θανάτου" Ώστε έτσι, θανατολάγνε, σκοταδόψυχε υποκριτή και μεταμελημένε άθεε μετά! (ξέσπασε εκείνη τη στιγμή ο Μπακούνιν) Τα άρθρα σου στο Παρίσι, "Εισαγωγή στη φιλοσοφία του δικαίου του Χέγκελ" και "Σχετικά με το εβραϊκό ζήτημα", υποτίθεται κι ότι αναγγέλουν το θάνατο του θεού των θρησκειών και την υποκατάστασή του από κράτος και χρήμα. Τι ωραίες, εύηχες στα αυτιά των καταπιεσμένων διατυπώσεις, μέχρι να τους βρει ο σεκταρισμός και η μανία εξόντωσης της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ποιου θεού; Αφού εσύ μπορεί να μην έχεις το θεό σου, όπως διακήρυττες αργότερα, αλλά έχεις τον Πρίγκιπά σου που σου πουλάει και ξίφη για να τα κραδαίνεις πάνω από τα κεφάλια των ανυποψίαστων ακόλουθων σου. Αυτό σε κάνει κάτι σαν πριγκιπόπουλο δηλαδή; (κοίταξε με ξέχειλη στο βλέμμα ειρωνεία τον εμβρόντητο Μαρξ). Τα έγραφες αυτά την εποχή που η επιστήμη έκανε γενναία και αποφασιστικά βήματα πλέον απαγκίστρωσης από τα σκοτεινά πλοκάμια της θρησκείας και έχει ειπωθεί ότι ο "μαρξισμός", το πνευματικό σου κληροδότημα, επιχειρεί να εξηγήσει με επιστημονικό πνεύμα τη φτώχεια και τις συνθήκες που την κατασκευάζουν. Αλλά έχω λόγους να πιστεύω ότι εσύ, ποτέ δεν απαλλάχτηκες μάλλον από σκοτεινά θρησκευτικά οράματα και μάλιστα προερχόμενα από "κολασμένες αναθυμιάσεις", έτσι δεν έγραφες σε αυτού του είδους την εργογραφία σου; Που ευτυχώς για την υστεροφημία σου δεν είναι ευρέως γνωστή στο πλατύ κοινό!
Και ο Μπακούνιν, συνέχισε, άλλωστε είχε πάρει...δαιμονική φόρα:
- Τι εννοείς αναρχοκατακάθι; Επαγγελματία συκοφάντη και προβοκάτορα των εργατικών αγώνων; Κάτι ήξεραν τα πνευματικά παιδιά μου και κυνήγησαν με μανία το συνάφι σου, μετά την πτώση του τελευταίου τσάρου και την εδραίωση της επανάστασης, απάντησε ο Μαρξ γυρνώντας και κοιτώντας τον με το σύνηθες βλοσυρό βλέμμα που έσταζε συσσωρευμένο μίσος.
- Κόψ'τις μαλακίες! Μια ζωή ήσουν τελικά μεγαλομανής! Κι αποδεικνύεται από αυτά τα ποιήματα και τα σχεδιάσματά σου, που κρατάω και ξέθαψα από τη βιβλιοθήκη του Οικοδεσπότη μας, στο τμήμα" Γλοιώδεις απόπειρες ταύτισης με τον Αφέντη", κοντά στο "Ο Αγών μου" του Αδόλφου, που καταδικάστηκε στο ειδικό virtual reality τμήμα της κόλασης να ξαναζεί αιώνια τις τελευταίες στιγμές της ζωής του.
Ο Μπακούνιν του έριξε μια πολύ σοβαρή, αν και η ειρωνεία ήταν διάχυτη σε αυτήν και διαπεραστική τώρα ματιά.
- Δεν..δεν καταλαβαίνω τι λες...κόμπιασε ο Μαρξ.
- Τότε να σε βοηθήσω χερ σύντροφε! απάντησε ο Μπακούνιν και έσκυψε στις σελίδες που κρατούσε ξεκινώντας να διαβάζει και κάνοντας κάποιες παύσεις, ρίχνοντάς του κοφτές κι όλο νόημα ματιές. Πρώτο σου ποιηματάκι, αν και ανατράφηκες και αποφοίτησες από το σχολείο σου σαν καλό χριστιανόπουλο. Τίτλος: "Επίκληση ενός Απελπισμένου". Έγραφες εδώ: "Έτσι ένας θεός άρπαξε από
‘μένα τα πάντα/ στην κατάρα και το ράφι του πεπρωμένου./ Όλοι οι κόσμοι του έχουν παρέλθει πέρα από την ανάμνηση /Τίποτε άλλο εκτός από την εκδίκηση δεν μου έχει απομείνει/Θα οικοδομήσω τον θρόνο μου ψηλά πάνω/ παγερή, φοβερή θα είναι η σύναξή του./Όποιος κοιτάξει προς αυτόν με υγιές μάτι/θα οπισθοχωρήσει, χτυπημένος θανατηφόρα χλωμός και άφωνος με την τυφλή και ψυχρή θνητότητα/ Και ο κεραυνός του Παντοδύναμου θα εξοστρακιστεί" . Και μετά από το δηλητηριώδες αυτό σου ντελίριο, που έμελλε να μολύνει και τις ψυχές πολλών μελλοντικών θαυμαστών σου σε θέσεις εξουσίας απέναντι σε - πώς το έθετες; αυτούς που τους κοίταξαν με υγιή μάτια και ελπίδα για μία νέα αρχή, για να γνωρίσουν μία νέα και συχνά σκληρότερη μορφή καταπίεσης και δικτατορίας, που το συνάφι μου όπως είπες πριν, αλλά και πολλοί απλοί άνθρωποι που στήριξαν αρχικά τους επίσης μεγαλομανείς και δίγλωσσους ακόλουθούς σου, δεν άργησε να την οσμιστεί με απέχθεια και να κυνηγηθεί ανελέητα γι'αυτό, ας περάσουμε τώρα στο επόμενο χιτάκι: "τότε θα μπορέσω να μιλήσω θριαμβευτικά/ σαν ένας θεός, μέσω των βροχών του βασιλείου τους/κάθε λέξη μου είναι φωτιά και πράξη/ Το στέρνο μου είναι ίσο με εκείνο του Δημιουργού "
Ο Μπακούνιν σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και τον κοίταξε με ένα βλέμμα αποδοκιμασίας θανατερής (άλλωστε στην κόλαση βρίσκονταν και οι δυο) ανάμεικτης με λύπηση. Και συνέχισε:
- Τι να πει κανείς για τις νεανικές σου φαντασιώσεις! Και για τις αρχικές αρνητικές σου προδιαθέσεις, που μετά εξελίχθηκαν σε σωτηριολογία για το προλεταριάτο, για τους ανθρώπους του σκληρού μόχθου. Αν και θυμάσαι; ο βιομήχανος Ένγκελς δεν σε ζούσε χαραμοφάη; ώστε εσύ να έχεις ελεύθερο χρόνο να αγορεύεις και να γράφεις για αυτούς τους ανθρώπους, για τις βασανισμένες μάζες! Άραγε κατά πόσο αυτές οι διαθέσεις και τάσεις εγγράφονται και παγιώνονται στην διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης ενός ανθρώπου; Είτε διατηρούμενες εν υπνώσει στη διάρκεια των υποτιθέμενων αλλαγών στην πορεία της ζωής του...είτε μαθαίνουν να παραμένουν κρυμμένες πίσω από το προσωπείο του μεγάλου ανδρός, αλλά διατηρούν όλη τη δυναμική τους και διαποτίζουν συγκαλυμμένα αλλά δραστικά την ουσία πίσω από το φαίνεσθαι...
Όμως η θρησκευτικής φύσης μαλακία σου δεν έχει τέλος, μάιν Καρλ. Σε αυτή τη σελίδα, που έχει απομείνει και ίχνος από τη ροχάλα του αρχιβιβλιοθηκάριου δαίμονα που το διάβασε, βλέπω άλλο ένα εμπνευσμένο σου ποιηματάκι. Λέγεται..."Ο Παίκτης". Και διαβάζω, επίτρεψέ μου να ξεράσω αμέσως μετά αν μου έρθει:
" Οι αναθυμιάσεις της κόλασης αναδύονται και γεμίζουν το μυαλό/ μέχρι να τρελαθώ και η καρδιά μου να αλλάξει εντελώς/ Βλέπεις αυτό το σπαθί;/ Ο πρίγκιπας του σκότους μου το πούλησε/ Για ‘μένα μετρά τον χρόνο και δίδει τα σημεία/ Τολμηρότερα από κάθε άλλη φορά ερμηνεύω τον χορό του θανάτου" Ώστε έτσι, θανατολάγνε, σκοταδόψυχε υποκριτή και μεταμελημένε άθεε μετά! (ξέσπασε εκείνη τη στιγμή ο Μπακούνιν) Τα άρθρα σου στο Παρίσι, "Εισαγωγή στη φιλοσοφία του δικαίου του Χέγκελ" και "Σχετικά με το εβραϊκό ζήτημα", υποτίθεται κι ότι αναγγέλουν το θάνατο του θεού των θρησκειών και την υποκατάστασή του από κράτος και χρήμα. Τι ωραίες, εύηχες στα αυτιά των καταπιεσμένων διατυπώσεις, μέχρι να τους βρει ο σεκταρισμός και η μανία εξόντωσης της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ποιου θεού; Αφού εσύ μπορεί να μην έχεις το θεό σου, όπως διακήρυττες αργότερα, αλλά έχεις τον Πρίγκιπά σου που σου πουλάει και ξίφη για να τα κραδαίνεις πάνω από τα κεφάλια των ανυποψίαστων ακόλουθων σου. Αυτό σε κάνει κάτι σαν πριγκιπόπουλο δηλαδή; (κοίταξε με ξέχειλη στο βλέμμα ειρωνεία τον εμβρόντητο Μαρξ). Τα έγραφες αυτά την εποχή που η επιστήμη έκανε γενναία και αποφασιστικά βήματα πλέον απαγκίστρωσης από τα σκοτεινά πλοκάμια της θρησκείας και έχει ειπωθεί ότι ο "μαρξισμός", το πνευματικό σου κληροδότημα, επιχειρεί να εξηγήσει με επιστημονικό πνεύμα τη φτώχεια και τις συνθήκες που την κατασκευάζουν. Αλλά έχω λόγους να πιστεύω ότι εσύ, ποτέ δεν απαλλάχτηκες μάλλον από σκοτεινά θρησκευτικά οράματα και μάλιστα προερχόμενα από "κολασμένες αναθυμιάσεις", έτσι δεν έγραφες σε αυτού του είδους την εργογραφία σου; Που ευτυχώς για την υστεροφημία σου δεν είναι ευρέως γνωστή στο πλατύ κοινό!
Και ο Μπακούνιν, συνέχισε, άλλωστε είχε πάρει...δαιμονική φόρα:
-Σίγουρα σου αξίζει που βρέθηκες εδώ στο αγαπημένο μέρος της...χε χε!
"πρώιμης συγγραφικής σου περιόδου", όπως μου αξίζει ίσως κι εμένα,
ασχέτως αν όλη μου τη ζωή περιφρονούσα θεούς και διαβόλους. Και ξέρεις
γιατί μου αξίζει "πριγκιπόπουλο του σκότους", που τελικά ανταμείφθηκες
με θέση βοηθού δαιμόνων τρίτης διαλογής ή υπηρετικού αλλιώς προσωπικού;
Γιατί εδώ, πέρα από τα πολλά πωρωμένα καθάρματα και τους χυδαίους
υποκριτές, υπάρχουν και πολύ αξιόλογες ψυχές απ'όλες τις καταγεγραμμένες
και μη ιστορικές εποχές, που για διάφορους λόγους κατέληξαν εδώ χάμω
και μπορώ να κάνω πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις μαζί τους, για μια
αιωνιότητα. Όπως ο Διογένης, ο κυνικός φιλόσοφος της αρχαιότητας, που
ενώ βρέθηκε αρχικά στον παράδεισο, είπε στον εκεί Μεγάλο, ότι του τη
σπάει που δεν έχει ήλιο αλλά αυτό το ενοχλητικό αιώνιο τεχνητό φως των
ουράνιων προβολέων, λες και είναι στρατόπεδο συγκέντρωσης ξενέρωτων
υπάρξεων και μετά ούρησε κι αφόδευσε πάνω στις παραδείσιες Πύλες κι ο
εκεί Μεγάλος θύμωσε και τον σούταρε εκδικητικά, αλλά μάλλον βολικά για
τον πρώτο, εδώ κάτω. Μόνο που δεν κατάλαβα στην αρχή γιατί έχω κριθεί ως
ευνοούμενος της κόλασης κι έχω ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα τμήματά της.
Εκτός από τον Πύργο Ελέγχου και την αίθουσα συμβουλίων κι εκπομπής
νοητικών ρύπων επηρεασμού θνητών προσώπων, ασχέτως κοινωνικής τους θέσης
στη γη: από πολιτικούς και μεγαλομαφιόζους-ιδιότητες που διόλου σπάνια
ταυτίζονται, τραπεζίτες, προέδρους και μετοχους εταιρειών, δικηγόρους,
καρδινάλιους, πάπες, πατριάρχες, επισκόπους, μουλάδες, ραβίνους και
ιμάμηδες... Μέχρι δημοσιογραφίσκους και κλητήρες, ηλίθιους που θέλουν να
ανελιχθούν στο star system και αδίστακτους που θέλουν να κάνουν καριέρα
στις big business πουλώντας και την ψυχή τους στο διάβολο, μικροαστούς
νοικοκυραίους γεμάτους στενοκεφαλιά και μίσος για τους συνανθρώπους και
συχνά και για τους οικείους τους, φτωχοδιαβόλους που μετατρέπονται σε
φονταμενταλιστές εκτελεστές σύμφωνα με το "θέλημα του θεού"τους ...
Οπότε ο Satan τρίβει τα νύχια του για τα άψογα αποτελέσματα της
διαβρωτικής δουλειάς των μυστικών του υπηρεσιών στη γη. Χμ! τελοσπάντων,
ίσως και να φταίει αυτή η ατάκα μου εν ζωή, ότι το πάθος για καταστροφή είναι επίσης ένα δημιουργικό πάθος, όπως μου σφύριξε ένας από τους πολλούς ερωτικούς συντρόφους ανεξαρτήτως φύλου του αρχιδαίμονα Ασμοδαίου, ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, ότι του άρεσε πολύ του Μεγάλου εδώ και μου επέδειξε φιλική υποδοχή. Δεν με χαλάει καθόλου.
Ο Μπακούνιν έκανε κι άλλη παύση. Ο Μαρξ τον κοίταζε αμίλητος αλλά φανερά έτοιμος να εκραγεί. Τότε ο Μπακούνιν έφαγε νέα φλασιά.
- Δεν τέλειωσα μαζί σου. Η σκατοψυχιά σου φρόντισες να αποτυπωθεί και σε αυτό (γύρισε σελίδες μέχρι να βρει αυτό που έψαχνε στην αλλόκοτη αυτή εργογραφία του Μαρξ): Στο θεατρικό σου έργο Oulanem. Τι φανφάρες είναι αυτές πάλι; Πόσο σκοταδόψυχος ήσουν κατά βάθος όταν γράφεις μισάνθρωπο υποκείμενο πως " έχω δύναμη στα νεανικά μου μπράτσα/ να σε σφίξω και να σε συντρίψω/ με θυελλώδη δύναμη καθώς και για τους δυο μας η άβυσσος χάσκει στο σκοτάδι/ θα βυθιστείς προς τα κάτω και θα σε ακολουθώ γελώντας/ ψιθυρίζοντας στο αυτί σου: κατέβα/ έλα μαζί μου φίλε [...]Σύντομα θα αγκαλιάσω την αιωνιότητα στο στήθος μου και σύντομα θα κραυγάσω γιγαντιαίες κατάρες εναντίον της ανθρωπότητας " Τέχνη έ; Αλλά ακόμα κι αν αυτά τα λόγια θέλει κάποιος να τα δει υπό την σκοπιά της τέχνης και των συμβολισμών της, δεν παύουν να αντανακλούν τον ψυχισμό του δημιουργού, όποιος κι αν είναι ο συμβολισμός που υποτίθεται ότι υπηρετούν, συχνά η καλύτερη δικαιολογία για στάχτη στα μάτια του χάσκοντος κοινού. Κι όπου αυτός που θα σφίξεις και θα συντρίψεις στα σαλεμένα σου νεανικά μπράτσα, υπερφίαλο ον, είναι ο άνθρωπος, το ίδιο το ανθρώπινο είδος, που αν και το καταριέσαι χάριν τέχνης, αργότερα αποφάσισες να καταδεχτείς να το σώσεις απ΄τους δεσμώτες του και να χτίσεις τη φήμη που θα σε ακολουθούσε και μετά το θάνατο. Όπως επιθυμούνε όλοι οι αλαζόνες, μεγαλομανείς και με σωτηριολογικές βλέψεις σύμφωνα με το δικό τους αποκλειστικό και μόνο "πρέπον" σχέδιο. Μόνο που η δική σου σωτηριολογία ήταν κάπως παράξενης φύσης, αν τη δούμε σε όλο το φάσμα της και στο πρώιμο και στο μεταγενέστερο, σαν να πάσχει από διχασμό προσωπικότητας, σα να έχει τα θεματάκια της που δεν έλαβαν τη δέουσα ιατρική προσοχή όσο ζούσες.
- Φτάνει! Αρκετά! Εξαφανίσου από εδώ όπως ήρθες, τρισκατάρατε! ο Μαρξ δεν άντεξε άλλο. Θα με κατηγορήσεις, ποιον εμένα, για σατανιστή όσο ζούσα; το διαμορφωτή του διαλεκτικού υλισμού, τη διαχρονική πηγή έμπνευσης για εκατομμύρια ανθρώπους ενάντια στο τέρας του καπιταλισμού; Εντάξει, όταν ήμουν νέος είχα κι εγώ κάποιες επιπόλαιες στιγμές, κάποιους πειραματισμούς, με παιγνιώδη ίσως μορφή, πιο πολύ σαν παιχνίδι διανοητικό με..με..
- Με το τερατάκι που κρύβεται μες στον εαυτό σου τον ίδιο; Που ακροβατούσε ανάμεσα στον καλό νερόβραστο θεό και τον γαμίκουλα πρίγκιπα του σκότους που σου πούλησε και σπαθάκι να παίζεις; Στιγμές που φρόντισες και να τις καταγράψεις...Ή μήπως δεν υπάρχουν, τα φαντάστηκα όλα αυτά; Χμ! Οι "διανοητικές αμαρτίες της νιότης" σου χάσκουν σαν τη "σκοτεινή άβυσσο", που τόσο σε γοήτευε, πίσω από το πνευματικό σου κληροδότημα! Και για εμένα δεν είναι και τόσο αποκομμένες από δαύτο, που κατέληξε να μετατραπεί σε κάτι το οποίο και ελάχιστα διαφέρει από... οργανωμένη θρησκεία. Με άκαμπτους, φανατισμένους οπαδούς, ευαγγέλια και δόγμα και ιερατεία. Και με σένα να αποκτάς θεϊκές διαστάσεις, "σκοτεινέ θεΐσκε". Ίσως αυτό να σημαίνει ότι κατάφερες αυτό που τελικά ήθελες! Πετάχτηκε ασυγκράτητος ο Μπακούνιν διακόπτοντας τον αγωνιώδη ειρμό της σκέψης του Μαρξ.
- Εξαφανίσου καταραμένε!
Ο Μαρξ πήγε να κινηθεί απειλητικά προς το μέρος του, αλλά ο πιο άνετος στην κίνηση Μπακούνιν είχε ήδη απομακρυνθεί μα η στεντόρεια φωνή του ακουγόταν σαν να ήταν ακόμη εκεί:
- Μάλλον εσύ μου φαίνεσαι λιγουλάκι πιο καταραμένος με αυτό το σπαθί μόνιμα σφηνωμένο στα οπίσθιά σου, αιώνιο δώρο του Πρίγκιπα για την τιμή που του έκανες εν ζωή!
Ο Μπακούνιν έκανε κι άλλη παύση. Ο Μαρξ τον κοίταζε αμίλητος αλλά φανερά έτοιμος να εκραγεί. Τότε ο Μπακούνιν έφαγε νέα φλασιά.
- Δεν τέλειωσα μαζί σου. Η σκατοψυχιά σου φρόντισες να αποτυπωθεί και σε αυτό (γύρισε σελίδες μέχρι να βρει αυτό που έψαχνε στην αλλόκοτη αυτή εργογραφία του Μαρξ): Στο θεατρικό σου έργο Oulanem. Τι φανφάρες είναι αυτές πάλι; Πόσο σκοταδόψυχος ήσουν κατά βάθος όταν γράφεις μισάνθρωπο υποκείμενο πως " έχω δύναμη στα νεανικά μου μπράτσα/ να σε σφίξω και να σε συντρίψω/ με θυελλώδη δύναμη καθώς και για τους δυο μας η άβυσσος χάσκει στο σκοτάδι/ θα βυθιστείς προς τα κάτω και θα σε ακολουθώ γελώντας/ ψιθυρίζοντας στο αυτί σου: κατέβα/ έλα μαζί μου φίλε [...]Σύντομα θα αγκαλιάσω την αιωνιότητα στο στήθος μου και σύντομα θα κραυγάσω γιγαντιαίες κατάρες εναντίον της ανθρωπότητας " Τέχνη έ; Αλλά ακόμα κι αν αυτά τα λόγια θέλει κάποιος να τα δει υπό την σκοπιά της τέχνης και των συμβολισμών της, δεν παύουν να αντανακλούν τον ψυχισμό του δημιουργού, όποιος κι αν είναι ο συμβολισμός που υποτίθεται ότι υπηρετούν, συχνά η καλύτερη δικαιολογία για στάχτη στα μάτια του χάσκοντος κοινού. Κι όπου αυτός που θα σφίξεις και θα συντρίψεις στα σαλεμένα σου νεανικά μπράτσα, υπερφίαλο ον, είναι ο άνθρωπος, το ίδιο το ανθρώπινο είδος, που αν και το καταριέσαι χάριν τέχνης, αργότερα αποφάσισες να καταδεχτείς να το σώσεις απ΄τους δεσμώτες του και να χτίσεις τη φήμη που θα σε ακολουθούσε και μετά το θάνατο. Όπως επιθυμούνε όλοι οι αλαζόνες, μεγαλομανείς και με σωτηριολογικές βλέψεις σύμφωνα με το δικό τους αποκλειστικό και μόνο "πρέπον" σχέδιο. Μόνο που η δική σου σωτηριολογία ήταν κάπως παράξενης φύσης, αν τη δούμε σε όλο το φάσμα της και στο πρώιμο και στο μεταγενέστερο, σαν να πάσχει από διχασμό προσωπικότητας, σα να έχει τα θεματάκια της που δεν έλαβαν τη δέουσα ιατρική προσοχή όσο ζούσες.
- Φτάνει! Αρκετά! Εξαφανίσου από εδώ όπως ήρθες, τρισκατάρατε! ο Μαρξ δεν άντεξε άλλο. Θα με κατηγορήσεις, ποιον εμένα, για σατανιστή όσο ζούσα; το διαμορφωτή του διαλεκτικού υλισμού, τη διαχρονική πηγή έμπνευσης για εκατομμύρια ανθρώπους ενάντια στο τέρας του καπιταλισμού; Εντάξει, όταν ήμουν νέος είχα κι εγώ κάποιες επιπόλαιες στιγμές, κάποιους πειραματισμούς, με παιγνιώδη ίσως μορφή, πιο πολύ σαν παιχνίδι διανοητικό με..με..
- Με το τερατάκι που κρύβεται μες στον εαυτό σου τον ίδιο; Που ακροβατούσε ανάμεσα στον καλό νερόβραστο θεό και τον γαμίκουλα πρίγκιπα του σκότους που σου πούλησε και σπαθάκι να παίζεις; Στιγμές που φρόντισες και να τις καταγράψεις...Ή μήπως δεν υπάρχουν, τα φαντάστηκα όλα αυτά; Χμ! Οι "διανοητικές αμαρτίες της νιότης" σου χάσκουν σαν τη "σκοτεινή άβυσσο", που τόσο σε γοήτευε, πίσω από το πνευματικό σου κληροδότημα! Και για εμένα δεν είναι και τόσο αποκομμένες από δαύτο, που κατέληξε να μετατραπεί σε κάτι το οποίο και ελάχιστα διαφέρει από... οργανωμένη θρησκεία. Με άκαμπτους, φανατισμένους οπαδούς, ευαγγέλια και δόγμα και ιερατεία. Και με σένα να αποκτάς θεϊκές διαστάσεις, "σκοτεινέ θεΐσκε". Ίσως αυτό να σημαίνει ότι κατάφερες αυτό που τελικά ήθελες! Πετάχτηκε ασυγκράτητος ο Μπακούνιν διακόπτοντας τον αγωνιώδη ειρμό της σκέψης του Μαρξ.
- Εξαφανίσου καταραμένε!
Ο Μαρξ πήγε να κινηθεί απειλητικά προς το μέρος του, αλλά ο πιο άνετος στην κίνηση Μπακούνιν είχε ήδη απομακρυνθεί μα η στεντόρεια φωνή του ακουγόταν σαν να ήταν ακόμη εκεί:
- Μάλλον εσύ μου φαίνεσαι λιγουλάκι πιο καταραμένος με αυτό το σπαθί μόνιμα σφηνωμένο στα οπίσθιά σου, αιώνιο δώρο του Πρίγκιπα για την τιμή που του έκανες εν ζωή!
ανιχνευτής
5/6/2018
Μίνι (ηλεκτρονική) "βιβλιογραφία":
Full text of "Marx And Satan"
Η θρησκευτική περιπέτεια του Μαρξ και ο Μαρξισμός-Λενινισμός ως πολιτικοποιημένος σατανισμός
Full text of "Marx And Satan"
Η θρησκευτική περιπέτεια του Μαρξ και ο Μαρξισμός-Λενινισμός ως πολιτικοποιημένος σατανισμός
..............................
Ο "χορευτής" με τις ακατανόητες κινήσεις
Είναι κάποιες παράξενες φορές, ενίοτε και σε παράξενα μέρη Δύναμης-κομβικά σημεία Ενέργειας και σε σύγκλιση με το φύσημα αλλόκοτων νυχτερινών ανέμων από "αλλού", που ο άνθρωπος δονείται συθέμελα από το κάλεσμα. Του προανθρώπινου τοτεμικού του εαυτού. Και των "εγγραφών" της ύλης και του χρόνου από παλιά μέσα στα κύτταρά του. Από τόσο παλιές εποχές όσο και η πρώτη φορά (και χαμένη μέσα στην ομίχλη της παραχάραξης της αληθινής ιστορίας του) που βρέθηκε πάνω στον πλανήτη τελείως γυμνός και απροστάτευτος, σε σχέση με το ζωικό και φυτικό βασίλειο, μέσα σ'ένα περιβάλλον γεμάτο αντίξοες συνθήκες.
Κι όταν συμβεί αυτό, το ανθρώπινο ον γυρεύει να αφήνεται, με δύσκολη να περιγραφεί από τη γλώσσα ικανοποίηση, στο στροβίλισμα μυστικών εσωτερικών δινών. Μία μεταμόρφωση. Μία επιεικώς συναρπαστική και πανίσχυρη αίσθηση, η οποία και θα μπορούσε να προσδιοριστεί ως η αποδοχή της καθοδήγησης δυνάμεων, που μέχρι εκείνη τη στιγμή (νόμιζε πως) αγνοούσε την καταλυτική δύναμή τους.
Και ίσως αποκτήσει το βλέμμα και τη σκόπευση του αετού, την άγρυπνη διεισδυτική ματιά της κουκουβάγιας, τον καλπασμό του αξημέρωτου αλόγου, το άγριο ουρλιαχτό του λύκου...
Και να γίνει ένα αρπαχτικό σαν το ίδιο το σύμπαν.
Και να γίνει η σοφία που διδάσκεται από την ίδια τη φύση της.
Και να γίνει το δέος και η αρχέγονη περιέργεια που επιθυμεί να ταξιδεύει μέσα από τις ρωγμές σε μέρη ανείπωτα.
Και να γίνει η τέχνη της θέλησης που αλλάζει την ίδια την (άλλωστε ΕΥΠΛΑΣΤΗ) πραγματικότητα.
Ένας χορευτής με τις ακατανόητες, τελετουργικές κι ενίοτε ακανόνιστες φαινομενικά, "χορευτικές κινήσεις". Τόσο μέσα στην πόλη (που άλλωστε συμβολίζει τον "λουστραρισμένο" εαυτό του ανθρώπου και τα "φτιασίδια" του), σε σημεία έντονου συμβολισμού, παράδοξης γεωμετρίας και μυστικής-απόκρυφης σημασίας, όσο και, κυρίως, έξω από τα τείχη της. Σε μέρη που σφύζουν από χθόνιες δονήσεις, περιδινούμενες δίνες και αισθήσεις απερίγραπτες, η παρουσία του Άγνωστου, που ωστόσο το σώμα του "χορευτή" πάντα διατηρούσε τις μνήμες και τις γνώσεις του μέσα στους αιώνες.
Μία απελευθέρωση από τη σύμβαση της συμφωνημένης πολιτισμικής τελμάτωσης.Eλευθερία από την τρισδιάστατη φυλακή με την τρισδιάστατη οπτική.
Μια πνευματικότητα που ισορροπεί εξαίσια. Ανάμεσα στην πιο σκοτεινή ή αινιγματική πλευρά των ιστοριών από "αλλού" (που δεν έφυγε ποτέ από εδώ), των μυστηρίων και της εισχώρησής τους στην "πραγματικότητα" και στην απόκτηση Δύναμης ως ανταμοιβή της άφοβης προσέγγισης, εξερεύνησης και μύησης σε αυτά.
ανιχνευτής
22/1/2017 στο no Gravity Zone
22/1/2017 στο no Gravity Zone
(Επίσης:
..............................
Μη διστάζεις ν'αγαπήσεις τους ψιθύρους του Μυστηρίου
Μη λιποψυχείς. Μην κλείνεις τις στρόφιγγες της διαίσθησης. Μη διστάζεις
ν'αφουγκραστείς, ν'αγαπήσεις τους ψιθύρους του Μυστηρίου και να κινηθείς
προς το κάλεσμά του. Να συνομιλήσεις και ν'αλληλεπιδράσεις με αυτό.
Έτσι κι αλλιώς κολυμπάς μέσα του, βρίσκεται ολόγυρά σου, οι παφλασμοί
του αντηχούν επίμονα πάνω στη σχεδία της συναινετικής λογικής σου και
των δημοφιλών πεποιθήσεων που σε απομόνωσαν από την ίδια τη Φύση και σε
απομάγευσαν. Τη Φύση που πάλλεται στις συχνότητες και απ'τη ρευστότητα
του μυστηρίου!
Tι είναι τελικά η Φύση;
Μη φοβάσαι να πάρεις στο κατόπι τα χνάρια του Παράξενου. Μη λες άλλα ψέματα στα ένστικτά σου ότι τίποτε το παράξενο δεν συμβαίνει εκεί έξω. Μέσα σου. Κι ότι όλα έχουν ερμηνευθεί και ταξινομηθεί. Η ίδια η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια και καταπίνει τη γλώσσα μπροστά στα αμέτρητα παράξενα και μυστήρια που κατέχουν και προσδιορίζουν τον ανεξερεύνητο αυτό κόσμο.
Άλλωστε είσαι κι εσύ κομμάτι του Παράξενου. Πολύ περισσότερο απ'ότι είχες φανταστεί!
Τι είναι η συνείδησή σου; Βρίσκεται στον εγκέφαλο σου, αυτόν τον μεγάλο άγνωστο; Τι σε περιμένει αν καταφέρεις να ξεκλειδώσεις τα μυστικά του, αν εισχωρήσεις στις πιο απόκρυφες περιοχές της συνείδησης που υποτίθεται ότι σε εξανθρωπίζει; Και η ψυχή σου; Τι είναι; Έχει αρχή και τέλος; Πού κατοικοεδρεύει; Σε ποια πεδία κρυσταλλώνεται και πόσες περιπέτειες επιζητάει, πόσες πληροφορίες χρειάζεται, για να κατανοήσει τη θέση της; Μέσα στο Μεγάλο Μυστήριο. Που κι αυτό μπορεί να είναι κομμάτι ενός ακόμα μεγαλύτερου Μυστηρίου.
Και ίσως η προέκταση ήτανε πάντοτε εγγενής ανθρώπινη ιδιότητα!
Κι αν, όπως είχε επισημάνει με το δικό του σκοτεινό και γι'αυτό διάφανο τρόπο ο μέγας φιλόσοφος, της Φύσης της αρέσει να κρύβεται, δεν έχεις παρά να τα φυλάξεις και μετά με διάθεση εξερευνητική να πεις "φτου και βγαίνω για σένα". Με ανοιχτά πια τα μάτια. Και να γυρέψεις να βρεις τα ίχνη της. Με θάρρος μα και σύνεση μαζί.
Ξεδιπλώνοντας το κουβάρι.
Αυτό που ξεκινάει από τα ανάκτορα των κυττάρων σου και καταλήγει στον πυρήνα. Της πληροφορίας που στήνει, ανατρέπει και αναδεύει συχνά με παιχνιδιάρικη διάθεση και..παράξενο χιούμορ ολόκληρους κόσμους!
Ο Ένοικος...
11/1/2016 στο no Gravity Zone
..............................
Ένα πλέον και δικό μου παραμύθι...
Και αντίκρισα θαλάσσια τέρατα, εποχών κρυμμένων σε καταφύγια θρύλων, να τσακίζουν καράβια. Γοργόνες μ'ένα χτύπημα της ουράς να υψώνουν κυματοφράχτες που έκοβαν βίαια την πορεία φθηνών τυχοδιωκτών. Και διέκρινα στο βυθό να διαγράφονται θαμπά πανάρχαιες πολιτείες, που ξεγλιστρούσαν απ'τους μύθους για να διεκδικήσουν ξανά την ύπαρξή τους.
Όλες οι ιστορίες από σελίδες βιβλίων, που'χα ξεφυλίσσει δονούμενος από σκιρτήματα παιδικών μαγικών σαλεμάτων, επαιρναν σάρκα και οστά. Και γίνονταν μια ιστορία που αναβαπτιζόταν μ'ένα όνομα δικό μου. Ένα δήθεν παραμύθι, πέρα για πέρα πραγματικό για μένα.
 |
| Ο ηρωικός Πέρσυ Χάρρισον Φώσσετ, ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της σύγχρονης εξερεύνησης |
Ένα πλέον και δικό μου παραμύθι...
Έι! Εσείς! Άφοβε Φιλέα Φογκ κι άρχοντα των αλανιών Τομ Σώγερ! Ετοιμαστείτε για νέους γύρους και καινούργια κόλπα! Οι φύλακες στα περάσματα, οι μπαμπούλες-επιβλέποντες για παρεκκλίνοντες ονειροπόλους, οι χλευαστές των θαυμάτων και εραστές της μονολιθικότητας του σκεπτικισμού, η ασχήμια των σύγχρονων "ρεαλιστικών"δολοφόνων της μαγείας στην επίγεια περατζάδα μας...Όλα αυτά δε μετράνε για μας, δεν μας τρομάζουν!
ΓΙΑΤΙ Η ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ!
 |
| Μοχέντζο ντάρο: τα ευρήματά του δυναμιτίζουν τα θεμέλια της γεμάτης κενά, έτσι κι αλλιώς, επίσημης Ιστορίας του κόσμου |
Ο Ένοικος...
..............................
Έξοδος από την "πόλη των αγγέλων"
Τα φρένα του αμαξιού που φρέναρε απότομα στην άκρη του υψώματος ακούστηκαν σαν τσιρίγματα τρόμου. Τα οποία ωστόσο δεν έφταναν να ταράξουν τη συνηθισμένη σε αυτά "πόλη των αγγέλων", που ετοιμαζόταν να φορέσει τα βραδινά της. Οι πόρτες άνοιξαν απότομα και οι δύο έγχρωμοι επιβάτες, ο ψηλός, εμφανώς γυμνασμένος οδηγός και η λεπτή συνεπιβάτης, με τα μαλλιά που έπεφταν σαν κεχριμπαρένιο ύφασμα ως τη μέση της, πετάχτηκαν έξω. Σαν να γύρευαν επειγόντως αέρα να αναπνεύσουν. Κινήθηκαν για λίγο παράλληλα αλλά ακανόνιστα, σαν ελαφρώς μεθυσμένοι από φτηνό αλκοόλ και στάθηκαν στο χείλος λες και είχαν συνεννοηθεί. Από κάτω η εικόνα της αμερικανικής μεγαλούπολης, της μέκκας των πιστών του κινηματογράφου και των αστέρων του, που παραδινόταν στα πέπλα της νύχτας, έμοιαζε σαν λουσμένη στο φως διαστημική βάση. Που έπλεε με αμφίβολης σταθερότητας τροχιά μέσα στην άβυσσο του κοσμικού χάους.
Ο...κοίταξε τη σύντροφό του με το πιο μελαγχολικό χαμόγελο ίσως όλης της Δυτικής Ακτής εκείνο το βράδυ.
- Εnd of the road baby!
H...του ανταπέδωσε ένα αμήχανο χαμόγελο.
- Έτσι φαίνεται.
Για λίγα δευτερόλεπτα, που έμοιαζαν με μίνι αιώνα, επικράτησε ανάμεσά τους μια περίεργη σιωπή, που γρήγορα ταρακουνήθηκε βίαια από τις σειρήνες που άρχισαν να ακούγονται. Στην αρχή μακριά και μετά όλο και πιο κοντά...όλο και πιο απειλητικά.
Την κοίταξε με το ίδιο χαμόγελο.
- Το μετανιώνεις; Που φτάσαμε ως εδώ;
- Όχι! Όχι! απάντησε εκείνη με σταθερή αποφασιστική φωνή! Κάναμε καλά που ληστέψαμε εκείνη τη γαμημένη τράπεζα. Αλλά αργήσαμε! Θα'πρεπε να τη ληστέψουμε όταν ο...(κι εκείνη τη στιγμή ένιωσε πως δεν μπορούσε να προφέρει το όνομά του, ήταν πέρα από τις δυνάμεις της)...εκείνος αρρώστησε βαριά και μας αρνήθηκαν το δάνειο , ώστε να έχει την κατάλληλη θεραπεία. Λες να γλίτωνε; θα είχε ελπίδες το μωρό μας;
Την ίδια στιγμή ένιωσε τον πόνο να ξεχειλίζει απ'όλους τους πόρους της μα δεν έκλαψε, αν και θα το'θελε με όλο της το είναι. Για κάποιο λόγο που ούτε εκείνη κατανοούσε συνέχισε με σταθερή φωνή, ενώ οι σειρήνες ακούγονταν ακόμη πο κοντά:
- Motherfuckers! Δεν πληρούσαμε είπαν τις προϋποθέσεις! Όμως...καλά τους την κάναμε. Κι ακόμη καλύτερα που κάψαμε τα γαμημένα χρήματα μέσα στην τράπεζα, μπροστά στα μάτια όλων εκεί μέσα. (Ένα γέλιο εμφανώς νευρικής φύσεως την κυρίευσε ξαφνικά). Είδες τα βλέμματά τους; δεν το χώραγε ο νους τους που κάψαμε τα βρωμολεφτά και την κοπανήσαμε!
Εκείνος την κοίταξε και το βλέμμα του έμοιαζε με τρυφερή αγκαλιά:
-Ναι μωρό μου, έτσι ήταν!
Και τότε εκείνη ξέσπασε και τα δάκρυα έμοιαζαν να έχουν σπάσει το φράγμα και να ρέουν ανεξέλεγκτα:
- Μπορεί να τα φέρναμε δύσκολα βόλτα, αλλά ήμασταν ευτυχισμένοι. Με το σοκολατάκι μας! Δεν ήταν δίκαιο, ήταν μόνο έξι χρονών! Δεν πρόλαβε να ανθίσει και μαράθηκε σαν λουλουδάκι που δεν είχε τη σωστή φροντίδα! Να πάει να γαμηθεί και η ιδέα σου να ληστέψουμε την τράπεζα, και τι έγινε με το μήνυμα που τους στείλαμε; Μήπως θα γίνει αιτία να μπει σε σκέψεις, να αλλάξει έστω και λίγο αυτός ο γαμημένος κόσμος; Αυτός ο κόσμος που είναι φτιαγμένος μόνο για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα;
Εκείνος την άρπαξε στην αγκαλιά του και παρά το ηχηρό χαστούκι που εισέπραξε, συνέχισε να την κρατάει και να τη φιλάει στο κεφάλι, στα μάγουλα και πάλι στο κεφάλι, μέχρι που εκείνη σταμάτησε να σπαρταράει σαν αιχμαλωτισμένο αγρίμι και τον αγκάλιασε. Σφίγγοντάς τον με τόση δύναμη σα να φοβόταν μην εξαφανιστεί ξαφνικά και την αφησει μόνη με τα περιπολικά που πλησίαζαν και την πόλη που έχασκε αδιάφορη από κάτω.
-Πονάω! του είπε με τα μάτια και χωρίς να αρθρώσει λέξη.
-Κι εγώ! της απάντησε εκείνος βουβά.
Τα περιπολικά σταμάτησαν σε απόσταση αναπνοής από το παλιό αμάξι του ζευγαριού. Το οποίο σαν ένας άνθρωπος ένιωσε τις σειρήνες να του τρυπούν την καρδιά.
-Ήρθε η ώρα να τον συναντήσουμε μωρό μου. Μας περιμένει! (Αν και δεν το πίστευε αυτό, δεν ήταν θρήσκος, της το είπε όταν θυμήθηκε την ατάκα της, όταν είχαν πρωτογνωριστεί, ότι "κρατάει μια συγκρατημένη ελπίδα για την ύπαρξη του θεού").
Την κοίταξε με μάτια που φωτίστηκαν από μια παράξενη λάμψη που έκανε όλη τη φωταψία της νυχτερινής πλέον πόλης να ωχριά:
-Ας μην τους κάνουμε τη χάρη να τους προσφέρουμε μία ακόμη σύλληψη των "κακών".
Του ανταπέδωσε το ίδιο εξώκοσμο βλέμμα:
-Ναι μωρό μου! Το σοκολατάκι μας μάς περιμένει! Δεν πρέπει να το αφήσουμε άλλο μοναχούλι.
Εκείνος της χάιδεψε με απέραντη τρυφερότητα τα μαλλιά, καθώς ήδη στο άλλο χέρι βρέθηκε το πιστόλι που είχε πάνω του. Εκείνη τον μιμήθηκε και τράβηξε και το δικό της όπλο. Κοιτάχτηκαν ήρεμα στα μάτια και τα δευτερόλεπτα απόκτησαν τη δύναμη αιωνιότητας.
Οι άντρες με τα μπλε είχαν πεταχτεί ήδη έξω από τα περιπολικά, κρατώντας σφιχτά τα υπηρεσιακά τους περίστροφα κι έτοιμοι να πούνε το ποίημα. Δεν πρόλαβαν.
Ο συγχρονισμένος μαεστρικά διπλός κρότος έμοιαζε να πυροβολεί την ίδια τη νύχτα, την ίδια την πόλη και τους αγγέλους που της έδωσαν το όνομά τους. Τα δυο κορμιά σωριάστηκαν στο χώμα, το ένα δίπλα στο άλλο και δυο κόκκινες λίμνες άρχισαν να σχηματίζονται γύρω τους, μέχρι που δεν άργησε να ενωθούνε.
Για λίγο οι μπάτσοι τα χρειάστηκαν. Δεν το περίμεναν.
Την αμηχανία της στιγμής έσπασε ο πιο νέος αναμεσά τους που παράλληλα έξυνε το ξανθό κοντοκουρεμένο κρανίο του:
-Poor bastards!
O μοναδικός ανάμεσά τους έγχρωμος συνάδελφός του τον κοίταξε με ένα πλατύ χαμόγελο, που έκανε τα λευκά του δόντια να έρχονται σε χτυπητή αντίθεση με το χρώμα του προσώπου:
- It's OK! Μας γλίτωσαν κι από τον κόπο να τους φάμε εμείς!
ανιχνευτής
..............................
The Crazy One
Νομίζεις
ότι είμαι τρελός μωρό μου; Νομίζεις ότι το πάθος μου είναι οι φλόγες
της τρέλας μου; Πρόσεχε...πρόσεχε γιατί θα σε κάψω από την κορφή μέχρι
τα νύχια, όποτε σε παίρνω αγκαλιά και σου λέω για όσα με κάνουν να νιώθω
ζωντανός. Ακόμη κι αν τα προσεγγίζω με τη φαντασία μου, στους στεγνούς
καιρούς μας, μήπως και καταφέρω να τραβήξω κάτι από αυτά έξω στην
αποστεωμένη αυτή πλευρά της ύπαρξης. Νομίζεις ότι το να θέλω να βρίσκω
τρόπους να νιώθω ζωντανός, να βρω πινέλα να πιτσιλίσω με φαντασία και
πάθος τα γκρίζα τσιμέντα που πλακώνουν τις ζωές μας, είναι κάτι σαν
αλλόκοτη εμμονή; Θέλω να ζήσω όπως θέλω εγώ ανάμεσα στους
ζωντανούς-νεκρούς που με κοιτούν με απλανή τρομαχτικά μάτια και μοιάζουν
να επιθυμούνε να με αφομοιώσουν, πόσο κακό μπορεί να'ναι αυτό; Είσαι
μαζί μου σε αυτό; Δεν θέλω να πεθαίνεις από αγάπη για μένα, μη τολμήσεις
να το ξαναπείς, δεν είμαι δολοφόνος ούτε ιδιοκτήτης σκλάβου! Θέλω να
αγαπάς όλα όσα αξίζουν για να ζήσουμε για αυτά! Μαζί. Και τώρα...τώρα
πλέον φεύγεις και με καρφώνεις με βλέμμα που με κάνει να νιώθω σαν
προδότης της μαμάς-πατρίδας. Και όλη η μέχρι θανάτου αγάπη σου; Πού
πήγε, πέθανε;Νομίζεις ότι το'χω χάσει mama; όταν σου λέω ότι θα ' πρεπε να ρωτηθώ πριν γεννηθώ;
Ότι δεν θα σου χρωστάω μια ζωή επειδή με κρατούσες για εννιά μήνες στην κοιλιά σου πριν με φέρεις στη ζωή; Όταν σου λέω να σπάσεις κάθε οθόνη μέσα στο σπίτι και να σταματήσεις να μου παριστάνεις το πρακτορείο Ρόιτερς, κάθε λίγο και λιγάκι, μεταφέροντάς μου με στυλ επιζώντα από επίθεση βαμπίρ όσα φριχτά και απαίσια άκουσες; Όταν σου λέω πως ίσως η ευτυχέστερη στιγμή της ζωής μας είναι όταν πεθαίνουμε και ξέρουμε πολύ καλά εκείνη τη στιγμή πως είχε σημασία το γεγονός ότι τελικά ζήσαμε;
Νομίζεις ότι είμαι για δέσιμο αφεντικούλη;
Όταν σου λέω ότι θα μαζέψεις από κάτω τα δόντια σου με σπασμένα δάχτυλα αν ξαναδοκιμάσεις να με προσβάλλεις με τον πιο χονδροκομμένο, υποτιμητικό, ασεβή τρόπο επειδή με προσέλαβες στο κωλομάγαζό σου, σε "δύσκολους καιρούς" συμφωνα με την καραμέλα του νέου κωλοαιώνα, κι εγώ θα μάθω να ανέχομαι τον παλιοχαρακτήρα σου κι ας με πληρώνεις κι από πάνω με κοροϊδία αντί για μισθό;
Νομίζετε ότι είμαι τρελάρας όργανα της τάξης, μέσα στην ατέρμονη αυτή κοινωνκή αταξία, με τα κράνη και τα ροπαλάκια; Επειδή πέφτω πάνω σας, ενώ μου φράζετε το δρόμο και καταστέλετε με μένος το δικαίωμά μου στη διαμαρτυρία και ξεκαρδίζομαι καθώς μου θυμίζετε κάτι παλιά παιχνίδια της παιδικής μου ηλικίας, playmobil τα λέγανε; Αυτά τα ανθρωπάκια που μου είχε αγοράσει ο πατέρας μου για να εξιλεωθεί για τον ανύπαρκτο χρόνο που πέρναγε μαζί μου κι εγώ μετά τα έσπαγα για να του τη σπάω.
Πιστεύετε ότι είμαι για τα σίδερα καλοί μου γείτονες και με κοιτάτε σαν εξωγήινο καθώς σας λέω πως όταν έρθουν oι "καλοθελητές" να πετάξουν από το σπίτι τους στο δρόμο, για ένα ψωροχρέος, την κυρία του ισογείου με τα παιδάκια, θα πρέπει να τους πάρουμε στο κυνήγι σαν λυσσασμένα σκυλιά ως την επόμενη γειτονιά;
Τιέγινε doctor; Δεν σου φαίνεται και τόσο παράξενο το γεγονός της βίαιης μεταφοράς μου στα κρατητήρια και, μετά από μπόλικες "ψιλές" εκεί και γέλια ανάμεικτα με βλαστήμιες από τη μεριά μου, στη συνέχεια εδώ στο δημόσιο θεραπευτήριο, έτσι; Σου φαίνεται ακόμη πιο σωστό κι αναγκαίο που βρέθηκα εδώ, ε; όταν σου φωνάζω πως εσύ μάλλον χρειάζεσαι θεραπεία που μου αραδιάζεις τόσες στερεοτυπικές φανφάρες, σα να βγήκες από καμιά χαζοαμερικάνικη ταινία με γιατρούς-φωστήρες που σφύζουν κι από κατανόηση για τους ασθενείς. Κι εσύ, χωρίς χάσιμο περιττού χρόνου, συνταγογραφείς αμέσως τα "προαπαιτούμενα". Της φροντίδας. Για την ηρεμία και "σωτηρία" μου.
Έννοια σας ρε! Δεν θα με κρατάτε για πάντα δέσμιο. Ούτε έξω στο τρελάδικο της "κανονικότητας" ούτε μέσα στο κολαστήριο της αρρώστιας που σπέρνετε έξω και θάβετε εκδικητικά εδώ μέσα.
Θα σας την κάνω, κουφάλες! Και ποιος με πιάνει μετά...
ανιχνευτής
24/3/2018
..............................
24/3/2018
..............................
Όμορφος κόσμος εταιρικά πλασμένος
Ο
υψηλόβαθμος υπάλληλος της ελληνικής έκδοσης της μεγάλης ασιατικής
πολυεθνικής εταιρείας, μέσα στις πρώτες παγκοσμίως στον τομέα που
δραστηριοποιείται, κοίταξε την κάρτα που τον είχε εφοδιάσει η εταιρεία
του. Δεν σου γέμιζε το μάτι, δεν είχε σχεδόν τίποτε γραμμένο απάνω της
και συνάμα είχε τα πάντα. Μέσα της. Για αυτόν και τη ζωή του. Τους
αριθμούς που προσδιόριζαν και διαμόρφωναν την επαγγελματική και
κοινωνική ζωή του σε κάθε της πτυχή.
Ξεφύσηξε. "Για σκέψου, αυτό
είμαι εγώ! Δεν μπορώ να αγοράσω ούτε έναν καφέ εντός των συνόρων της
εταιρικής μου φωλιάς, ή ιδιωτικής μικρής σχεδόν χώρας, αν δεν επιδείξω
αυτό. Το γαμημένο! Απαιτείται και το δακτυλικό μου αποτύπωμα, ώστε αν
μου την κλέψει κανείς να του είναι άχρηστο τελείως! Βιομετρική ασφάλεια,
λένε! Και γαμώ το φακέλωμα! Κι αυτό είναι το μέλλον! Που ήδη
εμπεδώνεται και ξεκινάει από τις μεγάλες εταιρείες και τις χιλιάδες των
υπαλλήλων τους. Έτσι όπως το πάνε και με την αβάντα των πολιτικών
αριστερών και μη, σύντομα κανείς δεν θα μπορεί να υπάρχει χωρίς τις
κωλοκάρτες αυτές και να πληρώνεται και να καταναλώνει και να μην ξέρουν
πού βρίσκεται και τι κάνει αυτοί που θέλουν να ξέρουν".
Έριξε πάλι
μια γρήγορη ματιά στη λίστα με τους υποψηφίους που του είχε δώσει να
μελετήσει και στο σπίτι ο direct manager της εταιρείας, για τη θέση η
οποία είχε αδειάσει λόγω απόλυσης.
"Μαλακίες!" σκέφτηκε
φωναχτά. "Τι πτυχία και μεταπτυχιακά! Αυτό που μετράει στο marketing
είναι το πόσο λαμόγιο είσαι, πόσο κωλογλείφτης και να ξέρεις από πού τα
παίρνεις και πού τα δίνεις! Άσε που πρέπει να πέσει και ψάξιμο στα
ποσταρίσματα του κάθε υποψήφιου στο facebook ή τα tweets του! Tι; Δεν
έχεις facebook μαλάκα μου και μας ζητάς δουλειά λέγοντάς μας τα προσόντα
σου; Χεστήκαμε! Το προφίλ σου ποιο είναι, πού κάνεις like; Πώς; Δεν
έχεις facebook; Δεν υπάρχεις τότε, φιλαράκο! Σε τι κόσμο νομίζεις ότι
ζεις και θες να σταδιοδρομήσεις; Δεν ξέρεις ότι το twitter και το
facebook χρηματοδοτούνται από τις μεγάλες εταιρείες για απόλυτα
συγκεκριμένους λόγους; Ας πρόσεχες μαλάκα μου!"
Πήρε μια ανάσα,
λιγάκι τρομαγμένος και ο ίδιος από το παραλήρημά του, κάτι σαν έκρηξη
ειλικρίνειας. Αλλά απέναντι σε ποιον; Η γυναίκα και το παιδί του
κοιμούνταν. Στον εαυτό του;
"Πού θα τον πάει τον σχιστομάτη
διευθυντή άραγε για φαγητό ο άλλος;" Συνέχισε τις σκέψεις του, για τον
direct manager που υποδέχτηκε τον υψηλό Ασιάτη αξιωματούχο, ο οποίος
είχε έρθει στη χώρα. "Και πού να'ξερε ο μεγάλος (μιλώντας για το
διευθυντικό στέλεχος που είχε έρθει να ελέγξει τους ντόπιους στη δούλεψη
της φημισμένης πολυεθνικής) ότι ο δικός μας, που θα τον τραπεζώσει
σήμερα και για επιδόρπιο θα του φέρει κανένα ακριβοπληρωμένο γκομενάκι,
έχει κάνει τις κρυφοπουστιές του, παραβιάζοντας τον κοινοτικό νόμο περί
χειραγώγησης της αγοράς. Χα! Αλλά αυτοί οι Ασιάτες είναι περίπτωση. Σου
λένε με τον τρόπο τους: κάνε ό,τι θέλεις αρκεί να μην το μάθω εγώ, γιατί
αν τύχει από κάρφωμα, κάτι καθόλου σπάνιο, ή από υποψία σοβαρή να το
μάθω, τότε είσαι τελειωμένος!"
Έκανε μια παύση στις σκέψεις του
για να χώσει την κάρτα που ως τότε κρατούσε στο χέρι μέσα στο πορτοφόλι.
"Αλλά, από την άλλη τα αφεντικά από μακριά, γνωρίζοντας ότι εσύ βγάζεις
10 και κρατάς 8 ή 9 είναι ευχαριστημένα, γιατί έχουν κέρδος +1 ή +2. Ε!
βέβαια, με τέτοιο τζίρο που κάνουμε το χρόνο!"
Και τότε θυμήθηκε την εκκρεμότητα.
"Α!
να μην ξεχάσω να βάλω μονάδες στην κάρτα του παιδιού, που χρησιμοποιεί
στο σχολείο του. Αυτό όμως θα πει σοβαρό κι ονομαστό σχολείο, στο πνεύμα
μέσα των αγορών. Προετοιμάζουν τους μαθητές για το αύριο, με το να
χρησιμοποιούν μόνο κάρτες για ό,τι αγοράζουν στο κυλικείο ή στο
κατάστημα που λειτουργεί εντός του σχολείου. Αλλά...μήπως αυτό δεν κάνει
και το σχολείο μια μίνι-εταιρεία; Στην υπηρεσία των μεγάλων εταιρειών;
Που...που σε τελική τι είναι; Ολοκληρωτικοί θεσμοί!"
Η διαπίστωση
αυτή δεν ήταν φυσικά κάτι καινούργιο γι'αυτόν. Ήξερε καλά πού βρισκόταν.
Για λίγο ξεκίνησε να σκέφτεται αν για το παιδί του ήταν καλό να
ενσωματωθεί από τόσο μικρό στις ψυχρές λογικές και απαιτήσεις των
αγορών. Αναστέναξε και πάλι. "Ουφ! Δεν βαριέσαι! Καλύτερα να μάθει να
ελίσσεται από μικρό. Ας αφήσω το διαλογισμό κι ας ρίξω και πάλι μια
ματιά στο ιντερνετικό προφίλ των υποψηφίων"...
(και η όποια ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι..(;).συμπτωματική)
15/1/2016
..............................
"Σαν να με είχε χαστουκίσει!"
Η
βία από τον άνθρωπο ενάντια στον άνθρωπο ενδύεται διάφορες μορφές,
σωματικές ή λεκτικές, με αντίκτυπο κατευθείαν στην ψυχοσύνθεση του
ατόμου. Που είτε είναι νεαρής ηλικίας (κάτι που κάνει τα πράγματα σαφώς
χειρότερα) είτε μεγαλύτερης κι ανάλογα με τις ευαισθησίες που το
διακατέχουν, μπορεί να μεταφράζεται και σε καταστροφικές συνέπειες.
Ικανές να ακολουθούν τον άνθρωπο σε ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του,
σημαδεύοντάς τον ή έστω λειτουργώντας (κι ανάλογα με τα ερεθίσματα που
προσλαμβάνει) σαν παρασιτικό αγριόχορτο, σαν ενοχλητικό αγκάθι. Μάλιστα,
μερικές φορές, αυτό που σ'εσένα μπορεί να μοιάζει ανεπαίσθητο σα
θρόισμα φύλλου για τον άλλο μπορεί να εξελίσσεται σε ενοχλητικό ή ύπουλο
σαράκι, που τις ίνες του εαυτού τσιμπολογάει ή κατατρώει. Και μου έκανε
πάντα εντύπωση το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θυμούνται
καλύτερα ή πιο έντονα τις δυσάρεστες κι αρνητικές εμπειρίες που είχαν
βιώσει, ακόμη κι από την πρώιμη παιδική ηλικία που οι μνήμες είναι πολύ
αμυδρές και με δυσκολία μεγάλη ανασύρονται.
Πριν λίγες
μέρες είχα επισκεφτεί μια παλιά μου φίλη και είχα πιάσει και την
κουβέντα με την κόρη της που την ήξερα από κοριτσάκι του δημοτικού. Τώρα
είναι μια έξυπνη κι όμορφη κοπελίτσα, πάνω από 20 χρονών, η οποία έχει
καταφέρει να μην απολέσει την παιδικότητα και τον αυθορμητισμό των
παιδικών της χρόνων. Δεν ήταν βέβαια δυνατόν να μη σχολιάσουμε και τα
πολύ θλιβερά γεγονότα γύρω από την υπόθεση του εξαφανισμένου παλικαριού
απ'την Κρήτη.
Οπότε κάποια στιγμή με κοίταξε μελαγχολικά και μου
είπε:"Ξέρεις, όταν ήμουν στο γυμνάσιο είχα κι εγώ κάποια προβλήματα".
"Δηλαδή τι εννοείς;" "Να! με κορόιδευαν τα παιδιά. Δεν ξέρω ακριβώς το
λόγο, αν και δεν έχει σημασία πια. Ίσως γιατί δεν συμμετείχα στις κλίκες
που υπήρχαν. Τι να πω..." "΄Ωστε έτσι;" "Ναι. Τώρα να σου πω ότι δεν με
πείραζε αυτό, θα είναι ψέμα. Αλλά από εκείνη την περίοδο, ένα άλλο
πράγμα μου έχει μείνει στο μυαλό και δεν μπορω να το ξεχάσω με τίποτα".
"Θες να μου πεις;" "Αλλιώς δεν θα στο ανέφερα. Θυμάμαι, είχα μια
συμμαθήτρια που ήταν τυφλή και δεν είχε παρέες γενικά. Όμως εγώ την
έκανα παρέα και μου άρεσε αυτό. Μια μέρα που είχαμε γυμναστική και ο
γυμναστής μας μοίραζε μπάλες για να παίξουμε ένα ομαδικό παιχνίδι, όταν
του ζήτησα κι εγώ, τι νομίζεις ότι μου είπε;" "Τι;" "Μου είπε και το
θυμάμαι σα να ήταν χθες, ότι τι να την κάνω εγώ την μπάλα αφού κάνω μόνο
για... συνοδός τυφλών!" Για λίγο έμεινα άφωνος. Εκείνη με κοίταξε
χαμογελώντας πικρά και συνέχισε: "Αργότερα μου είπε ότι μου έκανε πλάκα!
Ωραία πλάκα, έτσι; Εγώ όμως...ένιωσα σα να μου είχε φερθεί πώς να το
πω...βίαια! Σαν να με είχε χαστουκίσει!"
Ναι! Την είχε
πραγματικά χαστουκίσει! Και τέτοια χαστούκια ανεγκεφαλιάς, κακότητας και
καθημερινής ανοησίας βρίσκονται δυστυχώς σε αφθονία μέσα στο
"πρόγραμμα" της περατζάδας που λέγεται ζωή. Πολύ ωφέλιμο θα ήταν, αν δεν
έχουμε το σθένος ή την ετοιμολογία να αντιδράσουμε άμεσα, χωρίς όμως να
γινόμαστε σαν τα μούτρα τους (κι όχι να γυρνάμε και το άλλο μαγουλάκι
σαν καλοί δουλοπρεπείς χριστιανοί), τουλάχιστον να βρίσκουμε το σθένος
και να έχουμε την ευφυία να τα αφήνουμε πίσω μας, χωρίς να μας ακουμπάνε
και να μας παίρνει από κάτω. Ξέρω, δεν είναι εύκολο πάντα, αλλά τη
σκατοψυχιά και τη μαλακία θα τη συναντάμε θέλουμε και όχι στο διάβα μας.
Τουλάχιστον, αν ξέρουμε τι γυρεύουμε, ας μην επιτρέπουμε να αφήνει πάνω
μας ίχνη από τα...σκατά της. Δεν αξίζει...
ανιχνευτής
18/3/15
..............................
Ιστοριούλες περί εαυτού κι ελευθερίας ή ελευθερίας του εαυτού...
" Ελευθερία κι όχι τυραννία για σένα;
Φρέντι...
ναυτικέ των θαλασσών.
Δεν πληρώνεις ποτέ ενοίκιο.
Είσαι ελεύθερος να πας όπου σ'ευχαριστεί.
Πήγαινε λοιπόν.
Πήγαινε σε όποιο γεωγραφικό πλάτος επιθυμείς και καλή τύχη.
Γιατί, αν βρεις έναν τρόπο να ζήσεις
χωρίς να υπηρετείς έναν αφέντη...
...οποιονδήποτε αφέντη...
πες το και σ'εμάς τους υπόλοιπους, εντάξει;
Γιατί τότε θα είσαι ο πρώτος άνθρωπος στην ανθρώπινη ιστορία
που θα το'χει καταφέρει..! "
από την ταινία "Τhe Master" (2012), μια από τις πιο "εσωτερικές" ταινίες της τελευταίας δεκαπενταετίας τουλάχιστον (επίσης το "Αmerican Beauty" του 1999, ήταν μια ταινία που είχε κάτι πραγματικά πολύ σημαντικό να πει, σε σχέση και με τον αρχικό τίτλο της ανάρτησης...).
α) Ο Τ. ούτε που κατάλαβε για πότε τον άρπαξαν και τον μπουζούριασαν μες
το χαμό, τα δακρυγόνα και τον πανικό που επικράτησε στη διαδήλωση.
"Γαμώτο μου και ούτε μια πέτρα δεν πέταξα, πρώτη φορά κατέβηκα στο δρόμο
και κοίτα τι έπαθα!" σκεφτόταν στριμωγμένος μέσα στο τροχοφόρο κλουβί
που τον μετέφερε στα κεντρικά της μπατσαρίας, μαζί με άλλα νεαρά αγόρια
και κορίτσια, κάποια από αυτά με μώλωπες και αίμα στο πρόσωπο.
Στα
κεντρικά, του φέρθηκαν σχεδόν σα να ήταν κάτι σαν κοινός εγκληματίας και του
κακοφάνηκε. Σκεφτόταν πως όταν τελειώσει με την ειδικότητά του ως γιατρός,
δεν θα 'ταν άσχημα τελικά, όπως τον συμβούλευε κι ο άνεργος πλέον
πατέρας του ελέω μνημονιακής "ανάπτυξης", να γυρέψει δουλειά σε μια άλλη
χώρα. Όπου υπήρχε ακόμη στοιχειώδης σεβασμός στα δικαιώματα των ατόμων
και της ελευθερίας τους στην επιλογή και το
δικαίωμα εργασίας και έκφρασης. Αυτά που η "ελεύθερη αγορά"
στραγγάλιζε με ύπουλο και βάναυσο τρόπο, στο όνομα της...ελευθερίας.
Ξαφνικά ένας ένστολος που φαινόταν συνομήλικός του, τον σκούντηξε στον ώμο και τον έβγαλε από τις σκέψεις του:
- Με θυμάσαι ρε τσόγλανε; του είπε με μάτια που γυάλιζαν.
-Μα...εσύ
δεν είσαι ο Κ., που ήμασταν συμμαθητές στο δημοτικό; Άλλαξες! Έγινες
μπ...ήθελα να πω αστυνομικός; Θυμάμαι που ήσουν ένα πολύ καλό και ήσυχο
παιδί, σχεδόν δεν σε πρόσεχε κανείς! Ε...μα γιατί με βρίζεις όμως; Σου
είχα κάνει κάτι μήπως;
Η σφαλιάρα από το βαρύ χέρι του πρώην
συμμαθητή του ήταν τόσο δυνατή που του άνοιξε τη μύτη, συνοδευόμενη με
τα λόγια καταπιεσμένου μίσους χρόνων:
- Έγινα μπάτσος! Ναι ρε! Για να είμαι ελεύθερος να
βουλώνω κάτι στόματα σαν το δικό σου! Ώστε δεν με πρόσεχε κανείς τότε;
Τώρα όμως σου τράβηξα την προσοχή έτσι; Μεγάλωσα βλέπεις και βρήκα τον εαυτό μου!
β) Η Λ. κοίταξε ίσια στα μάτια τον Χ, ένα ύφος που ξεχείλιζε από λαγνεία ανέμεικτη με έρωτα, και του είπε:
-
Σε αγαπώ τόσο πολύ κι ας είμαστε τόσο διαφορετικοί! Το ξέρεις και ξέρω
πως δεν σου είμαι αδιάφορη! Αλλιώς δεν θα μου έκανες έρωτα με τόσο
πάθος. Χαίρομαι που το προκάλεσα να συμβεί αυτό. Θέλω να είμαστε μαζί, δεν είμαι ο εαυτός μου τελευταία, σε σκέφτομαι συνέχεια..
Ο Χ. την κοίταξε με ένα θλιμμένο χαμόγελο και της είπε με απαλή φωνή:
Μου αρέσεις πάρα πολύ κι αυτό φάνηκε όπως καταλαβαίνεις,
αλλά ως εκεί...Όπως το είπες είμαστε πολύ διαφορετικοί. Θα είμαι
ειλικρινής, θέλω να είμαι ο εαυτός μου
πάντα. Δεν είμαι ερωτευμένος μαζί σου και δεν το θεωρώ το να είμαστε μαζί
σωστό. Είμαι μόνο 23 χρονών και θέλω να γνωρίσω κι άλλες γυναίκες, δεν
νιώθω έτοιμος να δεσμευτώ. Ίσως γιατί έχω μια δική μου αντίληψη περί ελευθερίας
που δεν ταιριάζει καλώς ή κακώς με τη δική σου, απ'όσο έχω καταλάβει το
λίγο καιρό που σε ξέρω. Μου άρεσε ό,τι συνέβη μαζί σου, αλλά καλύτερα να
τραβήξει ο καθένας το δρόμο του, γιατί δεν είναι σωστό να συνεχίσουμε
τις στενές επαφές μια κι εσύ νιώθεις έτσι κι εγώ όχι.
Η Λ. τον κοιταξε με οργή, έμοιαζε έτοιμη να του χιμήξει σαν αγριόγατα:
- Να τη χέσω την αντίληψή σου περί ελευθερίας. Και την ειλικρίνειά σου!Δεν τελειώσαμε τ'ακούς;
Λίγες
μέρες μετά έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, τη γλίτωσε (δεν κάνεις κάθετες
τομές στις φλέβες αν θες να πεθάνεις στ'αλήθεια), ανακατεύτηκαν σόγια,
φίλοι και γνωστοί, έπεσε τεράστια πίεση προς τη μια πλευρά και στο τέλος
ο Χ. βρέθηκε παντρεμένος με τη Λ.
Ο Χ. πέθανε μετά από 10 χρόνια από
καρκίνο στα έντερα. Λίγο πριν πεθάνει, που τον είδα στο νοσοκομείο, μου
είπε πως ένιωθε τελείως ξένος με τον εαυτό του. Η Λ. ξαναπαντρεύτηκε
έναν καραβανά.
γ) Οι νεαροί σύντροφοι και "συναγωνιστές" είχαν
μαζευτεί στη συνέλευση της τοπικής του "κόμματος του λαού". Ο Ν. (παλιός φίλος) έκανε την
πρότασή του επί του θέματος της συζήτησης, που παρέκκλινε πολύ από το
πνεύμα των "συντρόφων" και την ομοφωνία τους.
-Τι με κοιτάτε έτσι ρε συντρόφια; Δηλαδή δεν είμαστε ελεύθεροι να εκφράζουμε τουλάχιστον τις απόψεις μας; Δηλαδή υπάρχει τελικά ακόμα κι εδώ αστυνομία σκέψης;
Οι
άλλοι, οι "σύντροφοι" τον κοίταξαν με βλέμματα αμηχανίας έως απέχθειας.
Το λόγο πήρε ο αρμόδιος "καθοδηγητής", που σε κάθε συνέλευση εξέφραζε
και μετέφερε τις κατευθυντήριες γραμμές του..κόμματος του λαού.
-Σύντροφε,
τι είναι αυτά που λες; Παραφέρεσαι και ζήτα αμέσως συγγνώμη. Όσο για
την ιδέα σου; Καλή είναι στις προθέσεις της, δεν λέω! αλλά ξεφεύγει από
τις βασικές θέσεις κι αντιλήψεις του κόμματος. Η αλληλεγγύη που μας λες
έχει
και όρια αν δεν μπορείς να αποκομμίσεις κι έμπρακτα οφέλη! Και ελευθερία είναι
να είσαι σε θέση να στηρίζεις και να παίρνεις στήριξη από τους
συντρόφους σου στον ταξικό αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό κτήνος.
Ο Ν. δεν άντεξε, τα είχε μαζέψει κι από καιρό.
-Ρε!
δεν τη θέλω την ελευθερία σας υπό όρους, ούτε το σεχταρισμό σας, ούτε
τη συλλογική σας ταξική χολή. Δεν μου κάνετε, τ'ακούτε; Βάλτε τα
συντροφιλίκια εκεί που ξέρετε, η δικιά μου ελευθερία δεν έχει σημεία επαφής με τη δικιά σας, θέλει αέρα να αναπνέει και χώρο να κινηθεί!
Οι πρώην σύντροφοι τον πέταξαν έξω με τις κλωτσιές. Και κυκλοφόρησαν και φήμες ότι ήταν και κρυφοφασίστας, εχθρός ταξικός...
ανιχνευτής
15/10/2014 στο no Gravity Zone..............................
Τι; δεν είναι αυτό τελικά;
Ένα
παλιό ανέκδοτο, κάπως παραλλαγμένο για τις ανάγκες αυτής της
ανάρτησης, αν και θα μπορούσε να θεωρηθεί κι ως μία μικρή αλλά δυνατή
παραβολή, με ένα ιδιαίτερο μήνυμα για όσους ψάχνουν την α-λήθεια =
στερητικό μόριο α + "λήθη", δηλαδή να μην ξεχνάς όλα αυτά που ξέρεις ή
και πάντοτε ήξερες. Και τη γυρεύουν, μαζί με όλες τις γνώσεις που αυτή
συνεπάγεται, όσοι βέβαια έχουν τέτοιες ανησυχίες, σαν υπνωτισμένοι ή
τυφλοί, οπουδήποτε και σε οποιονδήποτε έξω από τον εαυτό τους.
Αγνοώντας πεισματικά τη διαίσθηση και τα ένστικτά τους και χωρίς να
ασχολούνται καθόλου πραγματικά και ειλικρινά με τον εσωτερικό τους
κόσμο :
Κάποτε ένας τύπος, που έψαχνε εναγωνίως σε όλο τον κόσμο να μάθει ποιο είναι το νόημα της ζωής, έφτασε ως τη μακρινή Ανατολή, όπου οι φήμες έλεγαν ότι κάπου σε ένα δύσβατο βουνό ζούσε ο πιο σοφός άνθρωπος που υπάρχει. Ρωτώντας επίμονα τους χωρικούς της περιοχής που βρέθηκε, κατάφερε να μάθει πού ακριβώς ζούσε αποτραβηγμένος από τους θορύβους και τις έγνοιες του υπόλοιπου κόσμου ο μέγας σοφός και κίνησε να τον βρει. Αφού πέρασε πολλές δυσκολίες και κακουχίες για να φτάσει στην κοιλάδα όπου ζούσε ο μοναχικός σοφός, τον βρήκε αραχτό και πλήρως ατάραχο δίπλα σε ένα ποταμάκι. Τον πλησίασε με λαχτάρα χαιρετώντας τον και εκείνος ανταπέδωσε με ευγενική διάθεση το χαιρετισμό. Και του είπε ότι ερχόταν από την άλλη άκρη του κόσμου για να τον συναντήσει με σκοπό να τον ρωτήσει ποιο είναι το νόημα της ζωής. Τότε ο σοφός χαμογέλασε και του απάντησε: "μα το νόημα της ζωής βρίσκεται στα κελαρυστά νερά αυτού του ποταμού, έτσι όπως κυλάνε άλλοτε ήρεμα άλλοτε αγριεμένα, μα πάντα σε αρμονία με το φυσικό τοπίο". Ο άνθρωπός μας απογοητεύτηκε πολύ με αυτή την απάντηση -που πάντως δεν στερούνταν σοφίας- και δεν άργησε να στραβώσει άσχημα και να αγριέψει: "Τι λες τώρα ρε μαλάκα; Εγώ πέρασα τόσες δοκιμασίες και απογοητεύσεις, τόσα και τόσα για να αποκτήσω την σπουδαιότερη γνώση που υπάρχει, δεν το έβαλα όμως κάτω κι εναπόθεσα τις ελπίδες μου στη δική σου ξακουστή σοφία και για να σε βρω είδα κι έπαθα, κόντεψα να τσακιστώ ανεβαίνοντας σε αυτό το βουνό και τώρα εσύ μου λες ότι το νόημα της ζωής είναι..αυτό το παλιοπόταμο;"
Τότε ο σοφός μας τον κοίταξε σοκαρισμένος και ψέλισε: "Τι; δεν είναι αυτό τελικά;"
Κι όπως έχουμε δηλώσει ξανά η ζωή δεν κρύβει μία μόνο έκπληξη για τον καθένα. Υποπτευόμαστε πως ούτε ένα, μονάχα, νόημα" Ή ένα νόημα που υπάρχουν πάρα πολλοί δρόμοι και τρόποι για να το προσεγγίσεις και να το ερμηνεύσεις.
Όλοι όμως καταλήγουν μέσα στα "ανάκτορα" των κυττάρων σου.
Ο Ένοικος...
2/5/2019
..............................
Το θέμα των Πανελλήνιων στην Έκθεση και ο πρώτος των πρώτων!
(15/5/2017)
{Τώρα που ήρθαν ξανά οι πανελλαδικές εξετάσεις, σαν το στοιχειό που ζητάει φόρο σε ψυχική ενέργεια και σάρκα νεανικών υπάρξεων, αναδημοσιεύουμε ελαφρώς εμπλουτισμένο ένα παλιότερο κείμενο. Όσο για τη γνώμη μας, αυτή δεν αλλάζει: Να το φωνάξουμε άλλη μια φορά: " Βία ειναι οι πανελλήνιες και όλη η γαμημένη σας παιδεία. " (κι ένα βίντεο)}
ΘΕΜΑ: " Με ποιους τρόπους οι φιλοδοξίες ενός νέου παιδιού μπορούν να πραγματοποιηθούν στις μέρες που ζούμε; "
...και το υποδειγματικό γραπτό που ξεχώρισε (κι εννοείται πήρε 20!) απ'όλα:
(του πιτσιρικά και φιλόδοξου... ανιχνευτή!)
" Όταν ήμουν λίγο πιο μικρός είχα διαβάσει ένα βιβλίο, που ακόμη δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο σημαντικά μηνύματα περιείχε για τη ζωή ενός νέου παιδιού όπως εγώ. Λεγόταν "Οι περιπέτειες του βαρώνου Μυνχάουζεν". Ο ήρωας έλεγε όλο απίθανα ψέματα και σκαρφιζόταν συνέχεια φανταστικές ιστορίες. Βέβαια, εγώ κατάλαβα ότι το έκανε για να κερδίζει το θαυμασμό των άλλων, αλλά ο δάσκαλός μου που ρώτησα τη γνώμη του μού είπε ότι o ήρωας ένιωθε κι όμορφα να κάνει τους άλλους να διασκεδάζουν. Κουραφέξαλα!
Εγώ δεν δίνω δεκάρα για τους άλλους! Έχω μάθει να αξιολογώ σωστά τις εντυπώσεις που αποτελούν τον κανόνα στην εποχή μας, αμέ!
Απ'όσο έχω καταλάβει, γιατί δεν είμαι χαζός, το μυστικό της επιτυχίας των καιρών μας είναι ο καθένας για την πάρτη του, το τομάρι του, την θεσούλα του στην ανταγωνιστική αγορά εργασίας. Αν δεν ήταν έτσι, τότε γιατί έχουμε συνέχεια και παντού εξετάσεις, όπου άλλοι κόβονται και άλλοι περνάνε; Κι όχι μόνο στα σχολεία, εδώ ολόκληρες χώρες περνούν από εξετάσεις και αυστηρές αξιολογήσεις από τους βαθμολογητές των επιδόσεών τους. Ασχέτως αν αυτές οι επιδόσεις, κάτι σαν το τρελαμένο κυνήγι και πιάσιμο με την απόχη ιπτάμενων πρωτογενών πλεονασμάτων και δεικτών ανάπτυξης, δεν σημαίνουν και την επιτυχία όλων των κατοίκων και την εξασφάλιση του μέλλοντός τους. Έτσι είναι όμως η ζωή: ένας ανταγωνιστικός και άκαρδος τραπεζίτης! Ή όπως λένε και στις πιο cool ταινίες του Χόλυγουντ " Life is a bitch!".
Και
έχω μάθει καλά πως τα ψέματα είναι για τους έξυπνους και η αλήθεια για
τα κορόιδα. Μόνο κερδισμένος βγαίνεις! Άλλωστε, όλοι όσοι κάνουν καριέρα
στην πολιτική είναι σπουδαίοι ψεύτες! Κι ό,τι κι αν κάνουν, στο τέλος
πάντα τη γλιτώνουν. Από το νόμο που σε αυτή τη χώρα που ζω φαίνεται ότι
κάνει μονίμως διακρίσεις σε παιδιά και αποπαίδια, οι δεύτεροι είναι και η
μεγάλη βέβαια πλειοψηφία. Οι πολλοί ανεπάγγελτοι στη ζωή τους προ
δημόσιων αξιωμάτων πολιτικοί μας βγάζουν κι ένα σκασμό λεφτά χωρίς να
ιδρώνουν και να ξημεροβραδιάζονται στη δουλειά όπως οι ψηφοφόροι, που
δεν πληρώνονται κιόλας πάντοτε για τη δουλειά που βγάζουν, το αντίθετο
μάλιστα! Κι έχουν ακριβά αυτοκίνητα και τσάμπα κινητά και εισιτήρια για
ταξίδια και σωματοφύλακες να τους φυλάνε. Ούτε σε ταινία να ζούσαν
τέτοια μεγαλεία! Πολιτικός λοιπόν είναι μία σοβαρή σκέψη ως επαγγελματική επιλογή!
Ένα επάγγελμα που με ελκύει επίσης είναι αυτό του τραπεζίτη. Όχι φυσικά του ταμία, αλλά του διευθυντή. Κι ακόμα περισσότερο προτιμώ το επάγγελμα του υψηλού στελέχους κάποιας μεγάλης εταιρείας, με παραρτήματα σε όλο τον κόσμο. Γιατί αυτοί έχουν περισσότερα λούσα από τους πολιτικούς και βγάζουν πολύ περισσότερα λεφτά και με τρελά bonus! Είναι κάτι σαν το Ρομπέν των δασών από την ανάποδη: παίρνουν χρήματα και πόρους από τους φτωχούς και τα δίνουν στους πλούσιους και αμείβονται και με το παραπάνω γι'αυτό!
Βέβαια ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο να τα καταφέρω, αλλά έχω τις φιλοδοξίες μου κι εγώ σα νέο παιδί! Όχι σαν το ξάδελφό μου, που τον βαράνε συχνά στο σχολείο και λέει πως θέλει να γίνει ματατζής, για να βγάζει δέρνοντας το άχτι του και να πληρώνεται κι από πάνω γι'αυτό. Και με πολλές υπερωρίες.
Εγώ έχω πιο προχωρημένες φιλοδοξίες!
Αν και ο πατέρας μου είναι άνεργος πια, δούλευε χρόνια σε μια εταιρεία και τον απέλυσαν, εγώ σκοπεύω να φτάσω ψηλά. Θυμάμαι μια φορά που ο πατέρας μου, λίγο καιρό μετά την απόλυσή του, είχε πει ότι θα κατέβαινε σε διαδήλωση στο Σύνταγμα, για πρώτη φορά στη ζωή του. Τότε, η μάνα μου έβαλε τα κλάματα και του είπε κάτι για τον κόσμο που νομίζει ότι θ'αλλάξει αυτός. Απ'ότι κατάλαβα, όταν μιλούσε γι'αυτούς που νομίζουν ότι θ'αλλάξουν τον κόσμο, εννοούσε τα κορόιδα που τρώνε στα μούτρα χημικά και μπόλικο ξύλο από αυτούς που θέλει να τους μοιάσει ο ξάδελφός μου. Ευτυχώς ο πατέρας το ξανασκέφτηκε και συμφώνησε ότι ο κόσμος αλλάζει μόνο στις ταινίες.
Κι ευτυχώς που δουλεύει ακόμα η μάνα μου, κι ας της μείωσαν στο μισό και πιο κάτω ακόμα τα λεφτά κι έχουμε και τη σύνταξη της γιαγιάς. Επειδή η γιαγιά, όμως, έχει πολλά προβλήματα υγείας, ο πατέρας λέει πως αν αυτή πεθάνει εμείς θα τη βαλσαμώσουμε για να μοιάζει ακόμα ζωντανή. Κάτι σαν "το τρελό γουήκεντ στου Μπέρνυ", μια παλιά αστεία ταινία. Tώρα όμως με τα νέα μέτρα που φέρνει στη χώρα μας, με το χαμόγελο όπως πάντα το συνηθίζει ο πρωθυπουργός μας, φαίνεται ότι και αυτή η σύνταξη θα πετάξει σαν την πεταλούδα, που όσο και να την κυνηγάς με την απόχη αυτή διαρκώς σού ξεφεύγει, οπότε πάει περίπατο και αυτή η καβάτζα.
Τελοσπάντων, ελπίζω να περάσω στη σχολή που θέλω και συνδέεται και με τις επαγγελματικές μου φιλοδοξίες και να βρω τους τρόπους και τις κατάλληλες γνωριμίες για να γίνουν οι υψηλοί μου στόχοι πραγματικότητα. Σκοπεύω να χρησιμοποιήσω κάθε μέσο, γιατί μια κουβέντα που έχω ακούσει και ακούω συνέχεια, ακόμη και στην TV άρα μετράει, είναι το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!" Τώρα αν αυτά τα μέσα είναι και λιγάκι σκληρά, ανελέητα ή έστω άδικα και πονηρά, δείξτε μου κάποιον διάσημο και πλούσιο που πρόκοψε στις μέρες μας με την τιμιότητα σαν σταυρό στο χέρι! Ούτε σε ταινία δεν το'χω δει, τουλάχιστον όχι σε αυτές που μου αρέσουν.
Και όπως είχε πει και ο παλιός διευθυντής του μπαμπά, που του είχαμε κάνει κάποτε το τραπέζι στο σπίτι και τον βομβαρδίσαμε και με φιλοφρονήσεις και με άφθονες κρυάδες ως αστεία (κι αυτός ο αχάριστος αργότερα τον απέλυσε!):
"ο καπιταλισμός δεν είναι τέλειος, αλλά τουλάχιστον σου δίνει δυνατότητες ανέλιξης. Έστω και για να τις φαντάζεσαι".
Κι εγώ έχω πλούσια φαντασία! "
Ένα επάγγελμα που με ελκύει επίσης είναι αυτό του τραπεζίτη. Όχι φυσικά του ταμία, αλλά του διευθυντή. Κι ακόμα περισσότερο προτιμώ το επάγγελμα του υψηλού στελέχους κάποιας μεγάλης εταιρείας, με παραρτήματα σε όλο τον κόσμο. Γιατί αυτοί έχουν περισσότερα λούσα από τους πολιτικούς και βγάζουν πολύ περισσότερα λεφτά και με τρελά bonus! Είναι κάτι σαν το Ρομπέν των δασών από την ανάποδη: παίρνουν χρήματα και πόρους από τους φτωχούς και τα δίνουν στους πλούσιους και αμείβονται και με το παραπάνω γι'αυτό!
Βέβαια ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο να τα καταφέρω, αλλά έχω τις φιλοδοξίες μου κι εγώ σα νέο παιδί! Όχι σαν το ξάδελφό μου, που τον βαράνε συχνά στο σχολείο και λέει πως θέλει να γίνει ματατζής, για να βγάζει δέρνοντας το άχτι του και να πληρώνεται κι από πάνω γι'αυτό. Και με πολλές υπερωρίες.
Εγώ έχω πιο προχωρημένες φιλοδοξίες!
Αν και ο πατέρας μου είναι άνεργος πια, δούλευε χρόνια σε μια εταιρεία και τον απέλυσαν, εγώ σκοπεύω να φτάσω ψηλά. Θυμάμαι μια φορά που ο πατέρας μου, λίγο καιρό μετά την απόλυσή του, είχε πει ότι θα κατέβαινε σε διαδήλωση στο Σύνταγμα, για πρώτη φορά στη ζωή του. Τότε, η μάνα μου έβαλε τα κλάματα και του είπε κάτι για τον κόσμο που νομίζει ότι θ'αλλάξει αυτός. Απ'ότι κατάλαβα, όταν μιλούσε γι'αυτούς που νομίζουν ότι θ'αλλάξουν τον κόσμο, εννοούσε τα κορόιδα που τρώνε στα μούτρα χημικά και μπόλικο ξύλο από αυτούς που θέλει να τους μοιάσει ο ξάδελφός μου. Ευτυχώς ο πατέρας το ξανασκέφτηκε και συμφώνησε ότι ο κόσμος αλλάζει μόνο στις ταινίες.
Κι ευτυχώς που δουλεύει ακόμα η μάνα μου, κι ας της μείωσαν στο μισό και πιο κάτω ακόμα τα λεφτά κι έχουμε και τη σύνταξη της γιαγιάς. Επειδή η γιαγιά, όμως, έχει πολλά προβλήματα υγείας, ο πατέρας λέει πως αν αυτή πεθάνει εμείς θα τη βαλσαμώσουμε για να μοιάζει ακόμα ζωντανή. Κάτι σαν "το τρελό γουήκεντ στου Μπέρνυ", μια παλιά αστεία ταινία. Tώρα όμως με τα νέα μέτρα που φέρνει στη χώρα μας, με το χαμόγελο όπως πάντα το συνηθίζει ο πρωθυπουργός μας, φαίνεται ότι και αυτή η σύνταξη θα πετάξει σαν την πεταλούδα, που όσο και να την κυνηγάς με την απόχη αυτή διαρκώς σού ξεφεύγει, οπότε πάει περίπατο και αυτή η καβάτζα.
Τελοσπάντων, ελπίζω να περάσω στη σχολή που θέλω και συνδέεται και με τις επαγγελματικές μου φιλοδοξίες και να βρω τους τρόπους και τις κατάλληλες γνωριμίες για να γίνουν οι υψηλοί μου στόχοι πραγματικότητα. Σκοπεύω να χρησιμοποιήσω κάθε μέσο, γιατί μια κουβέντα που έχω ακούσει και ακούω συνέχεια, ακόμη και στην TV άρα μετράει, είναι το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!" Τώρα αν αυτά τα μέσα είναι και λιγάκι σκληρά, ανελέητα ή έστω άδικα και πονηρά, δείξτε μου κάποιον διάσημο και πλούσιο που πρόκοψε στις μέρες μας με την τιμιότητα σαν σταυρό στο χέρι! Ούτε σε ταινία δεν το'χω δει, τουλάχιστον όχι σε αυτές που μου αρέσουν.
Και όπως είχε πει και ο παλιός διευθυντής του μπαμπά, που του είχαμε κάνει κάποτε το τραπέζι στο σπίτι και τον βομβαρδίσαμε και με φιλοφρονήσεις και με άφθονες κρυάδες ως αστεία (κι αυτός ο αχάριστος αργότερα τον απέλυσε!):
"ο καπιταλισμός δεν είναι τέλειος, αλλά τουλάχιστον σου δίνει δυνατότητες ανέλιξης. Έστω και για να τις φαντάζεσαι".
Κι εγώ έχω πλούσια φαντασία! "
..............................
Το προκλητικό γραπτό...
(8/6/2019)
Το φετινό θέμα της έκθεσης, στις πανελλήνιες εξετάσεις, είχε σχέση με τη "Δημοκρατία και τους νέους ".
Εμείς καταφέραμε να εξασφαλίσουμε ένα αλλόκοτο γραπτό που με την πρώτη
κλεφτή ματιά που του έριξαν οι αρμόδιοι το πέταξαν με αγανάκτηση στον
κάλαθο των αχρήστων. Να'ναι καλά η καθαρίστρια, άλλη μία εργαζόμενη με
σύμβαση ντροπής, που το μάζεψε και μας το'στειλε!
Ιδού λοιπόν το μεμπτότατο και προκλητικότατο (για το πνεύμα των εξετάσεων και της υπευθυνότητας με την οποία πρέπει να τις αντιμετωπίζουν οι αυριανού ελπιδοφόροι υπήκοοι) κείμενο ενός εφήβου που υπέγραψε με τη φράση "καλύτερα αναρχικός και χίπης παρά δουλευταράς και γλείφτης".
Ιδού λοιπόν το μεμπτότατο και προκλητικότατο (για το πνεύμα των εξετάσεων και της υπευθυνότητας με την οποία πρέπει να τις αντιμετωπίζουν οι αυριανού ελπιδοφόροι υπήκοοι) κείμενο ενός εφήβου που υπέγραψε με τη φράση "καλύτερα αναρχικός και χίπης παρά δουλευταράς και γλείφτης".
Δημοκρατία
είναι τα λόγια του αξιαγάπητου κ. Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, φίλου του
αριστερού πρωθυπουργού μας, όπως τα εξομολογήθηκε στο γερμανικό
περιοδικό Spiegel, με την ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει έναν γνήσιο
Eυρωπαίο δημοκράτη: "Αποφασίζουμε κάτι, μετά το αφήνουμε να διαρρεύσει
και περιμένουμε ένα
διάστημα αν θα γίνει κάτι. Αν δεν υπάρξει κατακραυγή και κινητοποιήσεις,
γιατί οι περισσότεροι ούτε που καταλαβαίνουν τι αποφασίστηκε, εμείς
συνεχίζουμε βήμα βήμα. Μέχρι που δεν υπάρχει πια επιστροφή "H ενωμένη ευρωπαϊκή μας οικογένεια μας δείχνει το δρόμο: Η Ενωμένη Ευρώπη μοιάζει να έχει κρίση ταυτότητας. Ίσως γιατί ποτέ δεν είχε ταυτότητα, λόγω της κρίσης των δημοκρατικών θεσμών που επέφερε η ένωσή της.
Η Ενωμένη Ευρώπη απεχθάνεται τα δημοψηφίσματα των ευρωπαϊκών λαών, γιατί αποτελούν δείγμα έκφρασης αυτοδιάθεσης.
Αυτοδιάθεση! Η αποκηρυγμένη και συνάμα επικηρυγμένη έννοια μέσα στην ευρωαγκαλιά της αυταρχικής γερμανίδας νταντάς. Η οποία τα οικονόμησε χοντρά με το νόμισμα του ευρώ και την κατάρρευση των κουμπαράδων της νότιας ευρωπαϊκής γειτονιάς και την μεταφορά των περιεχομένων τους στους δικούς της τραπεζικούς λογαριασμούς. Και όλα αυτά και άλλα τόσα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, ή μεταρρυθμίσεις όπως μας τα βαφτίζουν, που μόνο ισονομία μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών δεν θυμίζουν σύμφωνα με τη διακήρυξη του Μάαστριχτ. Πάντοτε υπό την εποπτεία της διεθνούς μαφίας των τοκογλύφων και τη συνδρομή και συνέργεια των τοπικών επιστατών της σε κάθε, όπως επιθυμούν, ευρωπαϊκό κράτος. Σαν τον Μακρόν ας πούμε που ακούει για κίτρινα γιλέκα και τρελαίνεται και έχει γεμίσει τη Γαλλία με φυλακισμένους, σακατεμένους και κάμποσους νεκρούς.
Η
δημοκρατία ανδρώνεται και ευδοκιμεί μέσα από δολοφονική λιτότητα, από
πληθυσμούς που δεν έχουν πρόσβαση στο δημόσιο αγαθό της Υγείας, από
οικογένειες που λιμοκτονούν και παιδιά που λιποθυμούν σε αυλές σχολείων
λόγω της καλοπέρασης, από οικογένειες που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα
σε περιβάλλον αθλιότητας ή καταλήγουν ή οδεύουν ολοταχώς να καταλήξουν
άστεγες στο δρόμο, όπως γίνεται εδώ και χρόνια στην Ισπανία με τους
μπάτσους να πετάνε ακόμη και ανάπηρους και μικρά παιδιά έξω από τα
σπίτια τους, λόγω κατασχέσεων προκειμένου να σωθούν τράπεζες. Και να
παραδεχτούν, όπως πρόσφατα για την Ελλάδα με τις θυσίες του λαού όπως
μας έλεγαν όλες ως τώρα οι πρωθυπουργάρες της κρίσης, εκ των υστέρων
λάθος χειρισμούς στη διαχείριση χρεών τα διάφορα ΔΝΤ. Κλείνοντας το μάτι
σε νέα κομψότερα μνημόνια. 
Η δημοκρατία αντλεί αυτοεπιβεβαίωση και ηδονή μέσα από εργασιακές
δουλεμπορικές γαλέρες και στρατιές από ευέλικτους εργαζόμενους που δεν
ξέρουν αν αύριο θα έχουν μια δουλίτσα έναντι ψίχουλων ως μισθό, από
υπερφορολόγηση και από την ιδιωτικοποίηση ακόμα και του νερού που
πίνουμε, γιατί όπως λέει και ο υπερεπιτυχημένος επιχειρηματίας-πρότυπο
και πρόεδρος της Nestle το νερό είναι εμπορεύσιμο προϊόν και έτσι πρέπει
να αντιμετωπίζεται...
Το
σχολείο υπάρχει για να αποκρύπτει ή να διαστρεβλώνει την πραγματική
Γνώση που αποτελεί εφαλτήριο της ελευθερίας και το βατήρα εκτόξευσης του
ανθρώπου στο τόσο αναγκαίο εξελικτικό του άλμα, έξω και μακριά από τη
σιχαμάρα της τελμάτωσης των κοινωνικοπολιτικών και πνευματικών
λιμνάζοντων υδάτων. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της αντιερωτικής και
ατάλαντης, άνυδρης και χτικιάρας δημοκρατίας υπάρχουν για να εισάγουν
και να παγιώνουν ανώμαλες πεποιθήσεις που καταστρέφουν ακόμα και το ίδιο το βιολογικό υπόβαθρο του
ανθρώπινου είδους και για να εδραιώνουν και να νομιμοποιούν όλες όλες
αυτές τις κυρίαρχες αντιλήψεις και την αθλιότητα και μιζέρια που
προσφέρουν, μαζί με καθρεφτάκια και χαντρούλες των αποικιοκρατών προς
τους γκάου ιθαγενείς, όπως αντιμετωπίζουν εξόφθαλμα τους λαούς. Για να
εγκαθιδρύουν τη σύγχυση και τη στρεβλότητα στα μυαλά και τις συνειδήσεις
των χειραγωγήσιμων τέκνων των χειραγωγήσιμων ζαλισμένων κοπαδιών. Aυτών
όλων δηλαδή που δεν έχουν καμία απολύτως πρόσβαση στην άσκηση της
διακυβέρνησης, η οποία διεκπεραιώνεται από ανίκανους, ανεπάγγελτους,
αχυράνθρωπους, πολιτικούς ή σωστότερα μάνατζερ των πολυεθνικών
ολοκληρωτικών στη φιλοσοφία τους οδοστρωτήρων και λακέδες της
χρηματοπιστωτικής ψυχοπαθητικής μαφίας.Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που ποδοπατάει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων αντί να τη σέβεται; Ο σωστός όρος θα' πρεπε να είναι: μπασταρδοκρατία!
Η
δημοκρατία μοιάζει με γριά πόρνη και άρρωστη που σέρνει την ασχήμια
της στα σοκάκια των τσιμεντουπόλεων χωρίς να ελκύει κανέναν εκτός ίσως
από τους τυφλούς και μισότυφλους που πείθονται από τα παραμύθια και τις
ξηλωμένες ατάκες της, που τόσο καλά της έχουν μάθει οι προαγωγοί της να
απαγγέλει. Έτσι όπως μασκαρεύεται και φτιασιδώνεται γινόμενη ακόμα πιο
απωθητική, στις εποχές της τεχνολογικής παράκρουσης, του Homo
Gadgetakious, των καμερών ακόμα και σε χέστρες και των επερχόμενων
εμφυτεύσιμων τσιπακίων και βιομετρικών ταυτοτήτων μαζικού φακελώματος
και του επικίνδυνου για τη δημόσια υγεία ακόμα και για την ίδια την
ατομική και συλλογική ελευθερία 5G. Mέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο τεχνοεπιστήμης που μέλημά της δεν είναι η ευζωία και θεραπεία από κάθε εκφυλιστική ασθένεια και κοινωνική αταξία της ανθρωπότητας. Αλλά η ακόμα μεγαλύτερη υποδούλωσή της, ψυχοσωματική και διανοητική εξασθένισή της και ακόμη πιο ασφυχτικός έλεγχός της και συνάμα αέναη αποκόμιση τεράστιων κερδών από ψυχοπαθητικούς εταιρικούς κολοσσούς...
Όσο για το ρόλο των νέων μέσα σε αυτό το γαμημένο κολαστήριο; Ανάθεμα
την παντός καιρού και πανταχού παρούσα και τα πάντα ποιούσα χούντα
σας...Δεν...δεν μπορώ να μην παραδίνομαι σε κάτι τέτοιου είδους
παρορμήσεις και καταδικάσιμους για τις Σειρήνες της κοινωνίας σας
πόθους, ακόμη και για να αντλήσω μία διαφορετική αίσθηση αιχμηρού και
ανατρεπτικού χιούμορ μέσα στη σοβαροφάνεια, τη σεσημασμένη υποκρισία και
ηλιθιότητα που διαρρέει οριζόντια και κάθετα το οικοδόμημά σας. Έτσι
ένιωσα καλώς ή κακώς, όπως τυχαία έπεσα πάνω σε ένα τραγουδάκι στο
youtube, σε ένα μικρό διάλειμμα στο ψυχοβγαλτικό διαβασμα, πιο σωστά στη
στείρα αποστήθιση, των ανιαρότατων συγγραμμάτων των πανελληνίων
εξετάσεων, που νιώθω ότι με κακοποιούν για το καλό μου,
έτσι ώστε να γίνω υποδειγματική λεμονόκουπα...ε...εννοούσα αυριανός
εργαζόμενος. Από αυτούς της νέας κοπής και του πολιτικά ορθού, αυτούς
τους εργαζόμενους (ο Γιαχβέ ή ο Αλλάχ να τους κάνει) δίχως γραφικές
αντιλήψεις περί διεκδικήσεων και κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, μέσα στη
χοάνη των αγορών που μεταχειρίζονται ανθρώπους σαν ψηφία σε ατζέντες
επενδυτικών αρπαχτικών και σε οθόνες λογιστικής παράκρουσης.
Σας το αφιερώνω λοιπόν αυτό το τραγουδάκι σαν επίλογο και αν θέλετε εσείς ψάξτε να το βρείτε (γιατί γαμώτο να έχω υψοφοβία;). Α ναι! και το μέλλον μου, έτσι όπως εσείς το θέλετε να χτιστεί και να τσιμενταριστεί, βάλτε το στον πάτο σας:
https://youtu.be/DwcwDmvGaX0
καλύτερα αναρχικός και χίπης παρά δουλευταράς και γλείφτης
Σας το αφιερώνω λοιπόν αυτό το τραγουδάκι σαν επίλογο και αν θέλετε εσείς ψάξτε να το βρείτε (γιατί γαμώτο να έχω υψοφοβία;). Α ναι! και το μέλλον μου, έτσι όπως εσείς το θέλετε να χτιστεί και να τσιμενταριστεί, βάλτε το στον πάτο σας:
https://youtu.be/DwcwDmvGaX0
καλύτερα αναρχικός και χίπης παρά δουλευταράς και γλείφτης
..............................
Το άνοιγμα εκ νέου των λογαριασμών..έστω και στον "Ονειροχρόνο"
Δεξιά
σε αυτόν και τους εκατοντάδες πολεμιστές του ήταν παραταγμένοι οι
μαύροι αίλουροι του έθνους των Ζουλού, με τα ζωηρά χρώματα του πολέμου
πάνω τους, τα ακόντια και τις ασπίδες τους και τον σπουδαίο αρχηγό τους
τον Σάκα να ατενίζει πότε τις απέναντι στρατιές των χλωμών προσώπων με
περιφρόνηση και πότε τον Καθιστό Ταύρο με ένα χαμόγελο που μόνο η
σιγουριά του νικητή του δίνει υπόσταση.Αριστερά από τους Σιου συνωστίζονταν και άλλες φυλές των Μεγάλων Πεδιάδων, οι ίδιοι ενωμένοι πολεμιστές που είχαν συντρίψει τον στρατηγό Κάστερ και τους άνδρες του στο Λιτλ Μπιγκ Χορν, διαλύοντας άδοξα και τον μύθο που τον συνόδευε ως ανίκητο πολέμαρχο.
Μόνο που τούτη τη μαγική μέρα ένιωθαν όλοι πως οι
αντίπαλοι απέναντι αντιπροσώπευαν κάτι πολύ περισσότερο και από τους
ύπουλους και βάρβαρους εισβολείς απ'την Ανατολή που τους είχαν αρπάξει
τη γη και τους είχαν εξοντώσει κι εκτοπίσει στον "πραγματικό χρόνο". Αν
τελικά μπορεί κανείς να πει με σιγουριά αυτή τη μέρα τι ήταν πραγματικό
και τι όχι!Από πίσω από τις φυλές των Μεγάλων Πεδιάδων της Δύσης και των Μαύρων Λόφων της Ντακότα, είχαν απλωθεί τα "ξαδέλφια τους" οι πολεμιστές των Ίνκας και των άλλων φυλών του Νότου, που ήταν όλοι εκεί. Kαταλάβαιναν ότι οι λευκοί με τις μπλε στολές και εκείνοι με τις κόκκινες στολές και τα άσπρα κράνη ήταν εξίσου αδίστακτοι κι επικίνδυνοι με τους Ισπανούς κονκισταδόρες. Κι αν μη τι άλλο είχαν βρεθεί και οι ίδιοι εδώ, χωρίς να καταλάβουν πώς -μόνο οι θεοί ήξεραν και είχαν αποφασίσει, έτσι το ερμήνευαν- για να συμπαρασταθούν στους παράξενους και επιβλητικούς μαύρους πολεμιστές και στις φυλές από το Μεγάλο Βορρά, που όλοι τους είχαν λόγους να βρίσκονται εκεί. Οι θεοί είχαν συνωμοτήσει ώστε να πάρουν εκείνοι, που τόσο αδικήθηκαν και μάτωσαν, την εκδίκηση που θα αποκαθιστούσε τη διαταραγμένη σημασία των εννοιών. Στον εξωφρενικά παράλογο και γεμάτο αμετροέπεια και κτηνωδία "πραγματικό χρόνο". Κι αυτό το καταλάβαιναν και οι πολεμιστές των Ίνκας και των άλλων αυτόχθονων φυλών της Νότιας Αμερικής, που ήταν όλοι εκεί. Mε τα τσεκούρια του πολέμου, τα σχοινιά-σφεντόνες, τις ασπίδες και τα τόξα τους, τα ακόντια και την ίδια αίσθηση για εκδίκηση κι ας μην έβλεπαν τους Ισπανούς του Πιζάρρο. Που τους είχε κάποτε ρημάξει με όπλα πρωτόγνωρα, αλλά και με εργαλεία το δόλο και τη βαρβαρότητα που δικαιολογούσαν και εκείνοι οι αποκρουστικοί τύποι που ακολουθούσαν με τους σταυρούς στο χέρι. Και τη διάθεση να σώσουν τις ψυχές αυτών που σφάγιαζαν οι στρατιώτες εκείνου του ανισόρροπου θεού από την Ανατολή. Ο οποίος αν δεν γινόσουν δούλος του δεν σε έσωζε -από ένα παμπάλαιο αμάρτημα σε κάποιον λέει παράδεισο που αυτοί δεν μπορούσαν να καταλάβουν και γιατί άλλωστε;- και δεν σε συγχωρούσε.. μέχρι που σε σκότωνε, κατακρεουργούσε, καταλήστευε κι υποδούλωνε μέσα στην ίδια σου τη γη και το σπίτι, διά των αντιπροσώπων του.
Μάλιστα είχε πει στον μεγάλο αρχηγό των Σιου ότι "τότε που δεν υπήρχε τίποτε, ούτε ακόμη και ο χρόνος, απλώνονταν μόνο σκοτάδι και ήταν έτσι επειδή το Μεγάλο Προγονικό Πνεύμα κοιμόταν και Ονειρεύονταν. Μα όταν αυτό ξύπνησε, ήρθε ο "Ονειρόχρονος", γιατί από το Όνειρο του φτιάχτηκε ο Κόσμος". Ο Καθιστός Ταύρος είχε δει πολλά περίεργα στους χρόνους του και είχε ακούσει από τους μάγους και τους σοφούς γέροντες διάφορων φυλών πολλά περισσότερα, θρύλους και ιστορίες κι ανείπωτα μυστικά να αιωρούνται με τους ψιθύρους των πιο παράξενων ανέμων. Αλλά πρώτη φορά άκουγε για δημιουργία του κόσμου που ξεκίνησε από ένα "άδειο χώρο" που γέμισε με τη βοήθεια των θεών κι όλα αυτά ότι έγιναν σε μια εποχή, "την εποχή του ονείρου" -Dreamtime ή Ονειροχρόνος- η οποία όμως δεν έχει ακόμη τελειώσει. Όμως ούτε και θα τελειώσει ποτέ, αφού δεν είναι μόνο μια χρονική περίοδος αλλά είναι και ένας χώρος, με τον οποίο μπορεί να επικοινωνήσει κανείς, είτε μέσα από τα όνειρα, είτε αφού πεθάνει και πάει εκεί. Τα λόγια του σοφού άνδρα των Πιτγανδιάρα τον έκαναν να σκέφτεται ότι ίσως όλοι τους -και αυτή η ανήκουστη συμμαχία μαζικά αφανισμένων της Ιστορίας και οι κοινοί εχθροί τους- είχαν πεθάνει στον "πραγματικό χρόνο" για να ενωθούν τώρα στον "Ονειροχρόνο" του μυστήριου Αβοριγίνα. Ίσως για να κλείσουν κάποιους λογαριασμούς με τόση βαρύτητα που ακόμη κι ο θάνατος είχε αφήσει ανοιχτούς. Ή ίσως αυτός ο Ονειρόχρονος να είναι πολύ πιο πραγματικός από τον "πραγματικό χρόνο". Μόνο ο Μανιτού ξέρει!
Τη στιγμή που ο αρχηγός των Σιου βυθιζόταν σε τέτοιες δίνες του μυαλού, στον απέναντι λόφο, αρκετές εκατοντάδες μέτρα από τις ενωμένες στρατιές των "αγρίων", είχαν παραταχθεί σε αγαστή συνεργασία αυτοί που κάποτε ήταν οι εμπόλεμοι που οδήγησαν στη δημιουργία ενός κράτους, το οποίο στον "πραγματικό χρόνο" θα εξελισσόταν σε νέα αυτοκρατορική Ρώμη. Με απαιτήσεις παγκόσμιας ηγεμονίας. Επρόκειτο για τα αποικιακά εκστρατευτικά σώματα της εκάστοτε "Αυτού ή Αυτής Μεγαλειότητας", ανδρός ή γυναικός, στο θρόνο της κάποτε ασήμαντης επαρχίας της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αυτοί που είχαν κατακλέψει και ρημάξει όχι μόνο τους Ζουλού αλλά κι ένα μεγάλο πλήθος αυτόχθονων πληθυσμών από Αφρική και Ασία μέχρι Αυστραλία και νησιωτικά συμπλέγματα του Ειρηνικού. Και είχαν απωλέσει τον παγκόσμιο αυτοκρατορικό στέμα και μαστίγιο -αλλά αυτό δεν το ήξεραν ακόμη γιατί θα συνέβαινε στο μέλλον του "πραγματικού χρόνου" απ' το παρόν του οποίου είχαν βρεθεί εδώ- από εκείνους που σήμερα συνεργάζονταν στην αντιμετώπιση των αμφιθεατρικά παραταγμένων "αγρίων" στους απέναντι ακριβώς λόφους. Οι συνεργάτες των βρετανικών στρατευμάτων δεν ήταν παρά τα ομοσπονδιακά αμερικανικά στρατεύματα που είχαν δώσει τη "δυναμική λύση" στο ινδιάνικο ζήτημα και είχαν ανοίξει το δρόμο του χρηματοπιστωτικού κι ενάντιου στην ανθρώπινη φύση και το φυσικό περιβάλλον πολιτισμού και στην Άγρια Αμερικανική Δύση...
Διέγραψε με το κεφάλι έναν μεγάλο κύκλο. Κοίταξε όλους τους συμπολεμιστές του που του κούνησαν με νόημα το κεφάλι. Ήταν έτοιμοι. Για ένα δεύτερο θάνατο, μα με το κεφάλι ψηλά. Παρατήρησε ότι ο μυστήριος Αβοριγίνας είχε εξαφανιστεί! "Δεν πειράζει!" Σκέφτηκε ο περήφανος αρχηγός των Ντακότα. "Ίσως η δική του αποστολή τελείωσε! Μας έφερε όλους μέσα στον Ονειροχρόνο; Μήπως μέσα στο δικό του Όνειρο; Μήπως ονειρευόμασταν όλοι πριν βρεθούμε εδώ και τώρα ξυπνήσαμε; Όπως και να'χει η δική μας αποστολή τώρα αρχίζει! Μεγάλε Μανιτού δώσε μας δύναμη!"
Κοίταξε τον θρυλικό αρχηγό των Ζουλού που φαινόταν σαν θηρίο που ανυπομονούσε να ξεχυθεί από το κλουβί που το τοποθέτησαν οι εκπαιδευτές του. "Αδελφέ μου, είμαστε έτοιμοι!", του είπε με νόημα.
ΣΙ ΓΚΙ ΝΤΙ!
Απάνω τους!
Ο λόρδος Πέρσυ για πρώτη φορά στη ζωή του ένιωσε να κλονίζεται. Για λογαριασμό και όλων των βασιλιάδων και λόρδων του χρόνου και χώρου που τον είχαν μετατρέψει σε "πραγματικό" με τους δικούς τους όρους. Τίποτα δεν είναι όμως ή παραμένει το ίδιο, ούτε καν ο χρόνος!
Ο Ένοικος
6/8/2014
..............................
Η ελπίδα
Η Ελπίδα κρεμασμένη στο μπαλκόνι
Αγωνιά στο πέρασμα του χρόνου
Κοιτά το δρόμο ξέπνοη
Ποιος θα ΄ναι ο επόμενος διαβάτης;
Η Ελπίδα προσδοκά
Η προσμονή παγιδεύει
Βγάλε Ελπίδα μου φτερά και πέτα πάνω από την πόλη
Με φυλακίζει!
Φτερά δεν έχει , ούτε θα βγάλει
Είναι αυταπάτη μου μεγάλη
που τρέφεται απ' τη μοναξιά
Κάποιος την σπρώχνει να τη ρίξει
Εκείνη αρπάζεται από κάπου να πιαστεί
Αστραπιαία
της περνά απ' το μυαλό ν' αυτοκτονήσει
Μα η ανάγκη μου τη θέλει
ζωντανή
και τείνει το χέρι της
γερά να την κρατήσει...
νάμα
12/4/2013
..............................
Η γαζία
Η γαζία
Οκτώβριος...
Ξημέρωσε μία όμορφη φθινοπωρινή Κυριακή.
Η Λουίζα ξύπνησε άνοιξε το παράθυρο και το δωμάτιο πλημμύρισε φως.
Η μέρα την καλούσε να τη γευτεί.
Έφτιαξε
τον καφέ της, φόρεσε τη φόρμα και τα αθλητικά της και αποφάσισε να πάει
μία βόλτα στο πάρκο που ήταν δίπλα στο σπίτι της.
Ο αέρας της φυσούσε τα μαλλιά και ο ήλιος ζέσταινε το δέρμα της.
-Τι ομορφιά! Σκέφτηκε, καθώς πλησίαζε στην είσοδο του πάρκου.
Όσο
πλησίαζε μία μυρωδιά από γαζία γινόταν όλο και πιο έντονη, μέχρι που
άρχισε να την τραβάει από τη μύτη.Ακολούθησε τη μυρωδιά σχεδόν με
κλειστά τα μάτια ,παραδομένη στη μαγεία της στιγμής. Ώσπου βρέθηκε
μπροστά της!
Ένα ολάνθιστο δέντρο γεμάτο μικρές στρογγυλές φουντίτσες που μοσχοβολούσαν.
Ένα ολάνθιστο δέντρο γεμάτο μικρές στρογγυλές φουντίτσες που μοσχοβολούσαν.
Άπλωσε το χέρι της να κόψει ένα ανθάκι, μα δίστασε πιστεύοντας ότι θα το πονέσει.
-Έλα πάρε ένα λουλουδάκι, μη φοβάσαι... Με χαρά σου προσφέρω την ομορφιά μου!
σα να είπε η γαζία...
Η Λουίζα ήταν σχεδόν σίγουρη ότι την άκουσε , μα ήταν πεπεισμένη πως ένα δέντρο είναι ζωντανό, έχει ζωή, πνοή και έκφραση.
-Ευχαριστώ, θα πάρω μόνο ένα και προσεκτικά, όσο πιο απαλά μπορούσε το έκοψε.
Τα φύλλα της γαζίας θρόισαν από χαρά.
Η
Λουίζα πήρε το λουλουδάκι της και κρατώντας το τρυφερά το μύριζε και το
ξαναμύριζε χωρίς να το χορταίνει. Αυτή είναι η μυρωδιά της ευτυχίας,
σκέφτηκε και αμέσως ένοιωσε μία έντονη επιθυμία να τη μοιραστεί , να τη
διαδώσει, να τη μετακυλίσει και σε κάποιον άλλο, τόσο γεμάτη ήταν,τόση
ευτυχία από ένα τόσο δα λουλουδάκι.
Μπαίνοντας
στην είσοδο του πάρκου βλέπει μία κυρία μεσήλικη, με τα γυαλάκια της,
ντυμένη με τζιν πουκάμισο και παντελόνι. Εντελώς αυθόρμητα τείνει το
χέρι της και της λέει:
- Θέλετε μία γαζία;
Η γυναίκα κοντοστέκεται μέχρι να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει.
Το στόμα της ανοίγει , τα μάτια της λάμπουν και απλώνει το χέρι της να τη πάρει.
- Μία γαζία λέει με θαυμασμό και την κοιτάζει, ύστερα την μυρίζει με κλειστά τα μάτια.
Τη λατρεύω τη γαζία, ξέρεις, που να το ξέρεις, μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια!
Ένα κορίτσι μου πρόσφερε ένα λουλούδι, δε το πιστεύω!
Θα σου πω κάτι που έμαθα με τον καιρό..
Όταν παίρνεις γεμίζει η αγκαλιά. Όταν δίνεις γεμίζει η ψυχή.
Κι εσένα τώρα γέμισε η ψυχή σου! Σου εύχομαι ότι καλύτερο στη ζωή σου.
Η Λουίζα άκουγε άφωνη.
-Ευχαριστώ...είπε. Γεια σας!
-Γεια σου, είπε η γυναίκα, ενώ η Λουίζα την άκουγε καθώς απομακρυνόταν να μονολογεί:
Αχ! ένα κορίτσι μου έδωσε μία γαζία!Μία γαζία!
Και
οι δύο ακολούθησαν το δρόμο τους...Δε συστήθηκαν ποτέ, δε
γνωρίστηκαν,ούτε ξέρουν αν θα συναντηθούν ποτέ ξανά στη ζωή τους, μα
μοιράστηκαν μια στιγμή ευτυχίας. Μια στιγμή φτιαγμένη απ' το "τίποτα",
μια στιγμή μαγική με αφορμή μία γαζία.
Τόσο απλά
Στιγμές μαγικές
προσφέροντας ένα λουλούδι...
29/10/2013
..............................
Ένα διαφορετικό ξύπνημα..!
Eκείνο το πρωινό της Κυριακής που ξύπνησα, είπα να με ξαφνιάσω, να με πιάσω εξαπίνης.
Και δεν αναψα τσιγάρο, ούτε έβαλα καφέ. Κανένα σχέδιο ή πρόγραμμα δεν κατέστρωσα. Την πόρτα άνοιξα μοναχά και γλίστρησα έξω, στους δρόμους. Βαστάτε πόδια μου λοιπόν!
Βέβαια, μια στρατιά από λογής σκέψεις άρχισαν να πολιορκούν το κεφάλι μου. Συνηθισμένες, άσχετες, ξέμπαρκες, φλύαρες, αυτάρεσκες. Τους αρνήθηκα ωστόσο επίμονα τις απόπειρες κατάληψης. Και προχώρησα άδειος. Ανεπηρέαστος. Με το κεφάλι στητό και τα μάτια ανοιχτά. Για πού; Όπου με βγάλει.
Να σουλατσάρω σε πλατιούς πολύβουους δρόμους. Να αφουγκραστώ τα
μουγγρητά της πόλης. Να σεργιανίσω σε απόμερα σοκάκια και να ξετρυπώσω
δρομάκια με πολύτιμα μυστικά. Να τραγουδήσω τραγούδια που δε μου'μαθε
ποτέ κανείς. Να σφυρίξω σκοπούς που συνέθεσα εντός μου.
Να σταθώ λιγάκι παραπάνω εκεί όπου άνοιγα το βήμα. Στο πέταγμα ενός αλήτικου πουλιού, σ'ένα ξερό φύλλο που το χορεύει ο αέρας, σε πιτσιρίκια που κυλιούνται στο γρασίδι ευτυχισμένα, σε πρόσωπα να κρατιούνται με χαμόγελο απ΄το χέρι κόντρα στην επιδρομή της κατήφειας, σε παππούδες και γιαγιάδες αραχτούς στα παγκάκια ν'αφηγούνται περασμένα και να παραπονιούνται για τωρινά.
Ολόγυρα ν'ανιχνεύσω όλα τα θαύματα εκείνα που γύρω διαρκώς συμβαίνουν κι ως συνήθως αγνοούμε. Να εστιάσω σε όλα εκείνα που συνήθιζα να προσπερνώ άστοχα, βιαστικά. Να πέσω πάνω σε παράξενες συντροφιές που εκπέμπουν κύματα & δονήσεις σε αλλόκοτες συχνότητες για όλες τις ρεπλίκες ανθρώπων και τη ρουτίνα τους.
Εκείνο το πρωί είπα να ζητήσω ρεπό από εκείνον που σαν τον εαυτό μου σύστηνα (σ'εμένα, κυρίως).
Κάτι όμορφο, κάτι διαφορετικό, κάτι μαγευτικά απλό και γι'αυτό δυσεύρετο, κάτι με ένα σημαντικό και παραγνωρισμένο νόημα, κάτι που σφύζει από τη δύναμη και τη μεθυστική χαρά του "θεού των μικρών πραγμάτων", κάτι με/μας περιμένει να το αδράξουμε εκεί έξω. Και σίγουρα θα το γυρεύουν κι άλλοι.
Μήπως κι ανταμώσουμε για να συνθέσουμε έναν καινούργιο ορίζοντα πάνω απ'τα κεφάλια μας και μες στα σωθικά μας. Με νιόβγαλτα χρώματα και μπόλικο φως να ξαποστείλει μια και καλή τους καταραμένους αυτοματισμούς, τη μιζέρια και την καταχνιά.
Οι γραβατωμένοι τύποι, λοιπόν, κρατάνε χαρτοφύλακες και συνοδεύονται από
κάτι "μπούληδες" με στολή, ρόπαλα και απλανές βλέμμα- οι φύλακες του
πολύπαθου χωριού-και κάτι απίθανα υποκείμενα που τους τρέχουν τα σάλια
καθώς κοιτούν σαν πιστά σκυλιά τις "κεφαλές" και κρατάνε κάτι
σημειωματάρια που καταγράφουν τις παρατηρήσεις και τα σχόλια από τα έργα
και τις ημέρες της τοπικής κοινωνίας του χωριού: οι τελάληδες που
ενημερώνουν τους χωρικούς για τα τεκταινόμενα...
Οι τύποι απαιτούν λοιπόν από το φουκαρά διψασμένο χωρικό να τους πληρώσει ένα τσουχτερό εισιτήριο για να μπορέσει να ξεδιψάσει, γιατί πλέον τα νερά και τα δέντρα και όλη η χλωρίδα και πανίδα γενικά της περιοχής ή έχει υποθηκευτεί ή έχει ήδη πουληθεί στους επενδυτές των κεφαλοχωρίων ή στους προύχοντες του τοπικού χωριού. Και πλέον θεωρείται ιδιωτική.
Εκείνη τη στιγμή ο τρεχάτος χωρικός ήδη φέρνει στο μυαλό του μια ανάλογη σχεδόν σκηνή με αυτή που έζησε πριν λίγο ο ίδιος. Με πρωταγωνιστή ένα συγχωριανό του που του έπαιρναν το φτωχικό σπίτι οι φοροεισπράχτορες, πετώντας τον με τις κλωτσιές στο δρόμο. Κι ενώ τα παιδιά και η γυναίκα του έκλαιγαν, αυτόν τον τραβούσαν από τα μαλλιά οι μπούληδες με τη στολή στα τοπικά μπουντρούμια, επειδή τόλμησε να ξεστομίσει κατάρες κατά των "κεφαλών του χωριού"...Και ο νυν δραπέτης χωρικός, που δεν πρόλαβε να ξεδιψάσει, καθώς και άλλοι συγχωριανοί, κάθονταν αμμέτοχοι και τα χάζευαν όλα αυτά με ένα μείγμα φόβου και μυξοκλαίουσας ελπίδας πως δεν θα συμβεί κάτι ανάλογο σε αυτούς...
Η παρακάτω ιστορία -με τον τίτλο που της έδωσα εγώ- μόνο φανταστική δεν
είναι! Μου την είχε διηγηθεί με μεγάλη σοβαρότητα, πριν λίγα χρόνια,
ένας γνωστός μου, άτομο βαθιά πολιτικοποιημένο σε χώρο μη συστημικό και
το οποίο λειτουργούσε ανέκαθεν με γνώμονα το σκεπτικισμό και την ορθή
λογική, ενώ ανέκαθεν απεχθανόταν τις..τοξικές και παραισθησιογόνες
ουσίες.
-Κι αυτό το λέω για να μη βρεθεί κανείς να αποφανθεί ότι τα παρακάτω τα βίωσε υπό την επήρεια τέτοιων ουσιών!-
Ωστόσο το "συμβάν" αυτό ήταν κάτι που δεν θα ταίριαζε στο θάρρος του -και επίσης στην εντιμότητά του- να το απωθήσει σαν να μην έγινε ποτέ. Ή να φοβηθεί τις αντιδράσεις των "λογικών" αν μιλούσε γι'αυτό. Και ήταν η αφορμή να προβληματιστεί έντονα για τη φύση αυτού που προσδιορίζουμε ως "πραγματικότητα". Και η ερμηνεία που του έδωσαν, αυτός και η σύντροφός του όταν το βίωσαν, θεωρώ πως ίσως και να μην απέχει πολύ από την πραγματικότητα της φύσης "που της αρέσει να κρύβεται" (Ηράκλειτος)
Αλλά κάποιες φορές εκδηλώνεται αβίαστα και αποκαλυπτικά, αδιαφορώντας για το "επιστημονικά ορθό", τις βεβαιότητες και τις παγιωμένες απόψεις γύρω από τη..φύση της!
Μικροσκοπικό μπαλκόνι με μία κάποια μίζερη θέα...
.jpg)
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ!
Βράδυ, γύρω στις έντεκα, πριν ένα μήνα περίπου. Κάπου στο κέντρο της Αθήνας.
Καθώς άνοιγα το βήμα για να προλάβω το λεωφορείο, τον είδα ζαρωμένο και κουκουλωμένο μ'ένα ξεφτισμένο πάπλωμα, κοντά σ'ένα περίπτερο. Φαινόταν να κοιμάται. Μου έκανε εντύπωση πόσο νέος ήταν, το πολύ 25. Έσκυψα κι έχωσα ένα 5ευρο μέσα στο πάπλωμά του, προσέχοντας όσο μπορούσα να μη τον ξυπνήσω. Προχώρησα, όταν άκουσα, ξαφνικά, μια ξέψυχη φωνή, σαν ψίθυρο:
- Φίλε!
Γύρισα προς το μέρος του και πλησίασα. Μου έκανε εντύπωση πόσο ευγενικό παρουσιαστικό είχε, κοιτώντας τον καλύτερα τώρα.
- Φίλε, συνέχισε, δεν μ'αρέσει να παραπονιέμαι, αλλά από το πρωί είσαι ο μόνος που πέρασε και μου έδωσε κάτι! Σ'ευχαριστώ!
Μου'ρθε να κλάψω όταν τον είδα να χαμογελάει μελαγχολικά.
- Λυπάμαι, είπα, αν και το θέλω πολύ, δεν έχω κάτι άλλο πάνω μου να σου δώσω...
- Δεν το'πα γι'αυτό, μου απάντησε. Να πας στο καλό!
Και χαμογέλασε πάλι. Δεν ήξερα τι να του πω. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα αδύναμος. Ένιωσα πως αυτός ήταν ο δυνατός κι εγώ ο ανήμπορος...
- Να προσέχεις! ήταν το μόνο που βρήκα να πω...
- Κι εσύ φίλε! είπε, κι έκλεισε τα μάτια.
Απομακρύνθηκα με μια πικρή αίσθηση να με κατακλύζει ολόκληρο! Και, συνάμα, με διαπερνούσε αυτή η ανελέητα διαυγής γνώση (που συχνά μας "τσιμπάει" σχεδόν όλους κι ακόμα πιο συχνά την απωθούμε, γιατί είναι τρομαχτικά επώδυνη!) πως όλα γύρω μας κι εμείς οι ίδιοι μέσα σ'αυτά, είναι στημένα ΛΑΘΟΣ!
Ότι οι λέξεις, οι έννοιες, οι ορισμοί μας, τα σχέδια περί πρόνοιας σε εποχές που η πρόνοια υποσιτίζεται ή λιμοκτονεί, οι εξαγγελίες, τα προγράμματα "σωτηρίας", η ελεημοσύνη απ'τη μια και η προκλητική χλιδή απ'την άλλη, ο ίδιος ο αποκαλούμενος (ακόμα) πολιτισμός και η τεχνολογική του εκτόξευση...ΟΛΑ! Και, βέβαια, μέσα σ'αυτά το μεγαλύτερο λάθος αναδεικνύεται ο ίδιος ο άνθρωπος!
Και μόνο η διαχρονική, η επιτακτική, η τόσο έντονη σήμερα, ύπαρξη ανάγκης για φιλανθρωπία (παγκοσμίως, όπου ολόκληρες ήπειροι πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες αντιμετωπίσιμες και εκατομμύρια παιδιά δεν προλαβαίνουν να φτάσουν τα 5 χρόνια ζωής!) αναιρεί ολόκληρο το οικοδόμημα της ανθρωπότητας! Και κάνει ζωτική την αναγκαιότητα για κατεδάφισή του και ξαναχτίσιμο με τελείως διαφορετικά "δομικά υλικά". Και μυαλά...
Αλλιώς έχουμε τελειώσει κι ας μην, ίσως, το παραδεχόμαστε...
" Εδώ είναι στρατός ρε! "
Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι ένα προβατάκι. Ένα μικρό άσχημο μαύρο προβατάκι.
Από μικρό το προβατάκι μας είχε αντιληφθεί την διαφορετικότητά του μέσα στην στάνη με τα άσπρα προβατάκια. Για αυτό τον λόγο ζούσε φορώντας μια άσπρη προβιά ώστε να είναι αποδεκτό μέσα στο μαντρί. Βέβαια που και που το έσκαγε απο το μαντρί και έκοβε βόλτες στο δάσος χωρίς την άσπρη προβιά του. Μπορούσε να είναι ο εαυτός του και να αναπνέει τον ελεύθερο αέρα έστω και για λίγο.
Οι μικρές αυτές αποδράσεις του είχαν όμως και έναν σκοπό. Εξερευνούσε το δάσος και σχεδίαζε την μέρα της τελικής απόδρασης η οποία δεν θα είχε επιστροφή. Έπρεπε όμως να μάθει να ζει σε αυτόν τον κόσμο ο οποίος ήταν γεμάτος κινδύνους πριν το κάνει.
Κάποια προβατάκια που είχαν καταλάβει τι κάνει το νουθετούσαν : "Τι κάνεις; Θα σε φάει ο λύκος . Μείνε μέσα στο μαντρί στην ασφάλεια και την προστασία του βοσκού". Το προβατάκι μας απαντούσε : " Εμένα ίσως με φάει ο λύκος αλλά εσάς σίγουρα θα σας πάει ο βοσκός μια ημέρα στον χασάπη για σφάξιμο" . Τα προβατάκια αντιδρούσαν έντονα : " Είσαι καταστροφολόγος και συνωμοσιολόγος. Ο βοσκός μας αγαπάει , για αυτό κάθε Πάσχα παίρνει τους καλύτερους απο εμάς σαν ανταμοιβή και μας πάει με ένα μεγάλο αυτοκίνητο σε ενα καλύτερο μέρος να ζήσουμε. Εσύ δεν θα το κερδίσεις ποτέ αυτό"
Το προβατάκι μας χαμογελούσε και δεν απαντούσε . Ήξερε πόσο λάθος ήταν να ξυπνάς με το ζόρι κάποιον που θέλει να κοιμηθεί . Είχε δει μια ημέρα τον βοσκό να κοιμάται κάτω απο ένα δέντρο. Κάποια στιγμή η γυναίκα του πήγε και τον ξύπνησε για να κάνει κάποια δουλειά και αυτός αντέδρασε πολύ άσχημα. Πρέπει ο άλλος να θέλει να ξυπνήσει ,
Μια ημέρα σε μια απο τις αποδράσεις του το προβατάκι μας είχε μια δυσάρεστη συνάντηση. Ανάμεσα στα δέντρα είδε εναν λύκο. Το προβατάκι πάγωσε. Ήξερε οτι δεν είχε καμία ελπίδα και έτσι κάθισε και κοίταγε τον άγριο θηρευτή περιμένοντας το τέλος . Και τότε έγινε το ποιο παράξενο πράγμα. Ο λύκος αφού το παρατήρησε για λίγη ώρα γύρισε την πλάτη του και έφυγε.
Το μαύρο προβατάκι μας φόρεσε την άσπρη προβιά του και γύρισε στο μαντρί τρομαγμένο. Η άσπρη προβιά έγινε δεύτερο δέρμα του.
Τα χρόνια πέρασαν. Το προβατάκι μας εργάζεται σε ενα μεγάλο μαντρί φτιαγμένο απο γυαλί με ωραία γραφεία. Οι ημέρες του κυλάνε ήσυχα και η ρουτίνα το έχει κάνει να ξεχάσει οτι φοράει άσπρη προβιά ενώ στην πραγματικότητα είναι μαύρο και άσχημο.
Ώσπου μια ημέρα το προβατάκι βρήκε ενα mail στον υπολογιστή του απο τον βοσκό.
Ενημέρωνε όλα τα προβατάκια στο γυάλινο μαντρί οτι θα ερχόταν ένας φιλος του που είναι κτηνίατρος για να μιλήσει με τα προβατάκια και να τα βοηθήσει να καταλάβουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους καλύτερα μέσω μιας μεθόδου που λέγεται Enneagram.
Το προβατάκι φοβήθηκε. Είχε έρθει η ώρα να αποκαλυφθεί η πραγματική του ταυτότητα; Άρχισε να ψάχνει στο internet περισσότερες πληροφορίες για αυτή την μέθοδο.
enneagraminstitute.com
Αφού διάβασε αρκετά ένιωσε καλύτερα. Ήταν μια υπεραπλουστευμένη μέθοδος που θα την ξεγελούσε εύκολα και θα συνέχιζε την ρουτίνα του.
Οι ημέρες πέρασαν και το προβατάκι μας πήγε στο μαντρί για να συζητήσει με τον κτηνίατρο μαζί με τα άλλα προβατάκια και να μάθει επιτέλους απο πρώτο χέρι τι ήταν αυτό το enneagram.
Τα προβατάκια μαζεύτηκαν σε μια μεγάλη αίθουσα και ο κτηνίατρος φορώντας ενα πλατύ χαμόγελο άρχισε να τους εξηγεί την διαδικασία. Θα γνώριζαν τους εννέα τύπους του enneagram και στην συνέχεια θα έκαναν κάποιες ασκήσεις ώστε να μπορέσουν να κατατάσσουν τους συναδέλφους τους σε κάποιον απο τους τύπους.
Σε μια παρουσίαση ο κτηνίατρος εξηγούσε τα κυριότερα χαρακτηριστικά του κάθε τύπου και είχε και παραδείγματα απο κάποιους διάσημους ανθρώπους. Το προβατάκι μας αναγνώρισε στα χαρακτηριστικά 4άρια όλους τους καλλιτέχνες και λογοτέχνες που θαύμαζε.
Τότε ήρθε το πρώτο χτύπημα. Τα 4άρια χαρακτηρίστηκαν απο τον κτηνίατρο "Χαοτικοί, αυτοκαταστροφικοί και δυσπροσάρμοστοι" με λίγα λόγια δεν ταίριαζαν στην παραγωγική διαδικασία και δεν θα ταίριαζαν ποτέ στο γυάλινο μαντρί. Στο μαντρί ταίριαζαν οι 3,6,9. Στο προβατάκι κάτι θύμισε η αλληλουχία των αριθμών αλλά το προσπέρασε.
Το προβατάκι άρχισε να αντιδράει . Δεν μπορούσε να καταλάβει πως είναι δυνατόν μέσα σε μία ημέρα να μπορέσει να γίνει ειδικός στο να ψυχολογεί τους άλλους και να τους κατατάσσει κάπου , και επίσης δεν έβλεπε την χρησιμότητα της όλης διαδικασίας.
Ο κτηνίατρος το αγριοκοίταξε. Τα άλλα προβατάκια αντέδρασαν επίσης. "Είσαι αντιδραστικός. Τίποτα δεν σου αρέσει . Είσαι συνωμοσιολόγος " . Τα είχε ξαναζήσει αυτά. Είχε κάνει το ίδιο λάθος . Σκούντηξε κάποιον με σκοπό να τον ξυπνήσει ενώ αυτός ήθελε να κοιμηθεί λίγο ακόμα. Δεν θα το ξανάκανε
Η υπόλοιπη ημέρα πέρασε διεκπαιρεωτικά . Δεν είχε όρεξη για περισσότερες συγκρούσεις . Στο τέλος ο κτηνίατρος τους είπε οτι το επόμενο διάστημα θα έπρεπε να σκεφτούν που θα έβαζαν τον εαυτό τους και οτι θα ακολουθούσε μια δεύτερη προσωπική συνάντηση στην οποία θα του έλεγε ο κάθε ένας το συμπέρασμά του
Το προβατάκι μας δεν το σκέφτηκε καθόλου. Απλά άφησε να κυλήσουν οι ημέρες μέχρι την συνέντευξη . Μπήκε στο γραφείο και απάντησε στην κλήση μέσω skype στον κτηνίατρο.
- Γεια σου μικρό μου προβατάκι.
- Καλημέρα
- Έβγαλες κάποιο πόρισμα; Ξέρεις που ανήκεις;
Το προβατάκι θέλησε να κάνει την μικρή δική του επανάσταση. 3,6,9 ήθελε το μαντρί; Δεν θα του το έδινε
- Είμαι 4 , μου φαίνεται οτι ανήκω στους ρομαντικούς δυσπροσάρμοστους.
Τότε έγινε κάτι το οποίο ανέτρεψε τα πάντα . Στην οθόνη εμφανίστηκε ενα δεύτερο πρόσωπο. Ήταν μια γλυκύτατη κυρία η οποία κοίταγε με συμπάθια το προβατάκι μας. Του εξήγησε οτι ήταν ειδική στο enneagram. Είχε μελετήσει τα προβατάκια μας και είχε την απάντηση που ζητούσε να της δώσουν.
- Οχι καλό μου προβατάκι . Δεν είσαι 4 . Σε μελέτησα, σε είδα, Είσαι καθαρό 9άρι.
Το προβατάκι πάγωσε. Κατάλαβε επιτέλους ποιός ήταν ο σκοπός της όλης διαδικασίας. Δεν ήταν να ανακαλύψεις ποιος είσαι αλλά να σου πούνε ποιος είσαι έστω και αν δεν συμφωνείς. Στην ουσία σε προγραμμάτιζαν . Έπρεπε να κινηθεί σαν σκακιστής. Όταν κινδυνεύεις να χάσεις την παρτίδα δεν κάνεις επίθεση. Θυσιάζεις ενα πιόνι σου για να απελευθερώσεις τον βασιλιά και να βρεις χρόνο για να ανασυνταχθείς.
Δέχτηκε οτι είναι εννέα χωρίς αντίρρηση και σχεδόν έφυγε τρέχοντας απο το δωμάτιο. Θέλησε να επιβεβαιώσει την θεωρία του. Παρατήρησε τα άλλα προβατάκια. Ένιωσε να ζαλίζεται . Τα προβατάκια είχαν αλλάξει συμπεριφορά ανάλογη με το νούμερο που τους είχε ανατεθεί. Τα 6άρια είχαν πλέον πανομοιότυπη συμπεριφορά όπως τα 9άρια και τα 3άρια. Φαινόντουσαν τόσο ευτυχισμένα που πλέον ήξεραν που ανήκουν. Νόμιζε οτι έβλεπε κάποιο κακό όνειρο. Ευτυχώς ήταν απόγευμα και σε λίγο θα έφευγε απο το γυάλινο μαντρί.
Βγήκε έξω και στάθηκε λίγο . Είχε αρχίσει να έρχεται η Άνοιξη. Ρούφηξε τον υγρό αέρα μέχρι που πόνεσαν τα πνευμόνια του. Με την εκπνοή απέβαλε απο μέσα του δύσοσμα αέρια και τοξικά μικροσωματίδια
Μπήκε στο αυτοκίνητο και έβαλε μουσική . Δεν βιαζόταν να ξεκινήσει . Έτσι κέρδιζε λίγο χρόνο για να σκεφτεί.
Οι επιθετικές νότες του Chariots of Thunder των Kovenant γέμισαν τον χώρο.
Δεν είχε νόημα. Ποιός ο λόγος να προγραμματίζεις τα άσπρα προβατάκια; Είναι ακίνδυνα. Εκτός αν ο βοσκός ξέρει οτι κάποια απο αυτά είναι μαύρα προβατάκια που φοράνε άσπρη προβιά . Αλλά και αυτό δεν έχει νόημα. Τα μαύρα προβατάκια είναι εξίσου ακίνδυνα με τα άσπρα προβατάκια
Κοίταξε στον καθρέφτη. Θυμήθηκε το περιστατικό με τον λύκο και η αλήθεια τον χτύπησε σαν γροθιά στο στομάχι. Ο βοσκός είχε απο την αρχή ξεγελάσει το μαύρο προβατάκι. Ο προγραμματισμός είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα. Το μαύρο και άσχημο προβατάκι που κρυβόταν κάτω απο την άσπρη προβιά ήταν στην πραγματικότητα ένας λύκος τον οποίο είχε πλανέψει ο βοσκός.
¨Έβαλε πρώτη και ξεκίνησε με ένα χαιρέκακο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Ο βοσκός είχε έναν λόγο πλέον να μην κοιμάται ήσυχος. Ο λύκος ήταν ήδη μέσα στο μαντρί
Ο Nagash των Kovenant συνέχιζε να φτύνει οργισμένους στίχους στο μικρόφωνο.
Υ.Γ.
Από μικρούς μας προγραμματίζουν να πιστεύουμε οτι είμαστε θηράματα. Απο το σχολείο , τα μμε , το σινεμά μέχρι και την μουσική . Όλα μας βάζουν στο ρόλο του θύματος. Τρέμουν στην ιδέα οτι μια ημέρα θα θυμηθούμε οτι είμαστε γεννημένοι θηρευτές και όχι θηράματα. Φανταστείτε τι θα γίνει οταν το πιστό σκυλί που έχει μάθει οτι είναι αδύναμο και βάζει την ουρά στα σκέλια και κλαψουρίζει οταν το χτυπάει το αφεντικό του καταλάβει την δύναμή του; Θα γυρίσει και θα τον κοιτάξει με το αρχέγονο βλέμμα του κυνηγού και θα του δείξει τα δόντια του γρυλίζοντας και ωωωω!!! Τι έκπληξη θα είναι αυτή....
ventas
Να σταθώ λιγάκι παραπάνω εκεί όπου άνοιγα το βήμα. Στο πέταγμα ενός αλήτικου πουλιού, σ'ένα ξερό φύλλο που το χορεύει ο αέρας, σε πιτσιρίκια που κυλιούνται στο γρασίδι ευτυχισμένα, σε πρόσωπα να κρατιούνται με χαμόγελο απ΄το χέρι κόντρα στην επιδρομή της κατήφειας, σε παππούδες και γιαγιάδες αραχτούς στα παγκάκια ν'αφηγούνται περασμένα και να παραπονιούνται για τωρινά.
Ολόγυρα ν'ανιχνεύσω όλα τα θαύματα εκείνα που γύρω διαρκώς συμβαίνουν κι ως συνήθως αγνοούμε. Να εστιάσω σε όλα εκείνα που συνήθιζα να προσπερνώ άστοχα, βιαστικά. Να πέσω πάνω σε παράξενες συντροφιές που εκπέμπουν κύματα & δονήσεις σε αλλόκοτες συχνότητες για όλες τις ρεπλίκες ανθρώπων και τη ρουτίνα τους.
Εκείνο το πρωί είπα να ζητήσω ρεπό από εκείνον που σαν τον εαυτό μου σύστηνα (σ'εμένα, κυρίως).
Κάτι όμορφο, κάτι διαφορετικό, κάτι μαγευτικά απλό και γι'αυτό δυσεύρετο, κάτι με ένα σημαντικό και παραγνωρισμένο νόημα, κάτι που σφύζει από τη δύναμη και τη μεθυστική χαρά του "θεού των μικρών πραγμάτων", κάτι με/μας περιμένει να το αδράξουμε εκεί έξω. Και σίγουρα θα το γυρεύουν κι άλλοι.
Μήπως κι ανταμώσουμε για να συνθέσουμε έναν καινούργιο ορίζοντα πάνω απ'τα κεφάλια μας και μες στα σωθικά μας. Με νιόβγαλτα χρώματα και μπόλικο φως να ξαποστείλει μια και καλή τους καταραμένους αυτοματισμούς, τη μιζέρια και την καταχνιά.
ανιχνευτής
30/10/2016
..............................
Ο Ένοικος...
15/5/2014
..............................
Σαν σε όνειρο: μία εκούσια ανακωχή
Δεν θυμάμαι πώς-γιατί-πότε βρέθηκα εκεί. Δεν έχει ίσως σημασία. Σημασία έχει ότι ήμουν εκεί. Παρατηρητής και συμμέτοχος.
Αχνοφώτιστη αίθουσα δικαστηρίου. Σε μια δίκη που είχε ίσως ξεκινήσει από τις απαρχές των γήινων πραγμάτων. Όμως πλέον οι δικαστές, οι φύλακες, οι δικηγόροι υπεράσπισης και οι κατήγοροι, κατηγορούμενοι, θύματα και κοινό είχαν απωλέσει τη σημασία των ορισμών. Και το θέμα που έχρηζε δίκης. Και είχαν όλοι συνειδητά συναινέσει στην ετυμηγορία μιας νηφάλιας ουδετερότητας. Και μίας στοχαστικής ανακωχής. Που φαινόταν σαν κάτι να γύρευε. Σα να'χε ανάγκη κάτι αιρετικό, κάτι λησμονημένο. Το οποίο απ'τη φύση του κινούνταν δονητικά, επικαλυπτικά και συμπληρωματικά. Που έτεινε κι επεκτεινόταν έως τις χώρες του Αγνώστου και μέσα σε αυτές και πέρα κι από αυτές. Κι αυτός ήτανε λόγος για την αποκήρυξή του συχνά και την επένδυσή του με φόβο. Φόβο του Αγνώστου.
Στο κέντρο της αίθουσας πήρε θέση ο μακρυμάλλης και γεμάτος σημάδια στο ημίγυμνο σώμα και ίσως ένας από τους κατηγορούμενους, μα τώρα με άνεση και ηρεμία σεβάσμιου δασκάλου. Κι άρχισε να ψέλνει κάτι σαν μια ακατάληπτη -τουλάχιστον για μένα- αφήγηση, που όμως όλοι φαίνονταν να απορροφούν έως τα κύτταρά τους. Κρατώντας με τα δάχτυλα των ποδιών του το ρυθμό σ'ένα ταμπούρλο. Μια και του έλειπαν και τα δυο χέρια, αυτό όμως δεν έμοιαζε να τον εμποδίζει και να τον ενοχλεί καθόλου. Και μια μικρούλα, που έμοιαζε με πριγκίπισσα των λουλουδιών, άρχισε να στροβιλίζει με το ουράνιο τραγούδι της τις στρεβλές αισθήσεις και να σκορπίζει μακριά όλες τις κορεσμένες και χαοτικές πληροφορίες.
Παντού αυτή η πλανεύτρα γοητευτική μελαγχολία στην αρχή, που ψέκαζε όμως με γλυκιά λήθη τον πόνο. Tον πόνο όλων των όντων. Για να μετουσιωθεί σιγά σιγά και τελείως φυσικά σε Έκσταση!
Και μετά το ξάφνιασμα της πρώτης ταραχής, έμεινα να κοιτώ σαν σε όνειρο πετρωμένος τον Βράχμα..να κοιμάται αιωρούμενος πάνω απ'τα κεφάλια μας, μ'ένα παράξενο μειδίασμα. Ένα συμφιλιωτικό μειδίασμα σκέφτηκα, καθώς αντίκρισα ακριβώς από κάτω του τον Βισνού και τον Σίβα. Πότε μεταξύ τους έντονα να λογομαχούν και πότε, αγκαλιασμένοι σαν αδελφοποιτοί, για το άπειρο εφήμερο των κόσμων να λογομαχούν.
Κι εγώ έγειρα δακρυσμένος στα γόνατα, ικετεύοντας για λίγη διάρκεια ακόμη. Επρόκειτο για ονειρική; Αλλά πότε ονειρευόμαστε και πότε είμαστε στ'αλήθεια ξύπνιοι;
Η φωνή μες στο κεφάλι μου ηχούσε αυστηρά. Γιατί όφειλα να επιστρέψω και πάλι στης άλλης πλευράς τις σκιές. Και να συνεχίσω την περιπλάνησή μου. Αλλά με μόνη μου πραγματική ιδιοκτησία δύο μόνο αποσκευές:
Τη συμπόνια και το δέος!
Αχνοφώτιστη αίθουσα δικαστηρίου. Σε μια δίκη που είχε ίσως ξεκινήσει από τις απαρχές των γήινων πραγμάτων. Όμως πλέον οι δικαστές, οι φύλακες, οι δικηγόροι υπεράσπισης και οι κατήγοροι, κατηγορούμενοι, θύματα και κοινό είχαν απωλέσει τη σημασία των ορισμών. Και το θέμα που έχρηζε δίκης. Και είχαν όλοι συνειδητά συναινέσει στην ετυμηγορία μιας νηφάλιας ουδετερότητας. Και μίας στοχαστικής ανακωχής. Που φαινόταν σαν κάτι να γύρευε. Σα να'χε ανάγκη κάτι αιρετικό, κάτι λησμονημένο. Το οποίο απ'τη φύση του κινούνταν δονητικά, επικαλυπτικά και συμπληρωματικά. Που έτεινε κι επεκτεινόταν έως τις χώρες του Αγνώστου και μέσα σε αυτές και πέρα κι από αυτές. Κι αυτός ήτανε λόγος για την αποκήρυξή του συχνά και την επένδυσή του με φόβο. Φόβο του Αγνώστου.
Στο κέντρο της αίθουσας πήρε θέση ο μακρυμάλλης και γεμάτος σημάδια στο ημίγυμνο σώμα και ίσως ένας από τους κατηγορούμενους, μα τώρα με άνεση και ηρεμία σεβάσμιου δασκάλου. Κι άρχισε να ψέλνει κάτι σαν μια ακατάληπτη -τουλάχιστον για μένα- αφήγηση, που όμως όλοι φαίνονταν να απορροφούν έως τα κύτταρά τους. Κρατώντας με τα δάχτυλα των ποδιών του το ρυθμό σ'ένα ταμπούρλο. Μια και του έλειπαν και τα δυο χέρια, αυτό όμως δεν έμοιαζε να τον εμποδίζει και να τον ενοχλεί καθόλου. Και μια μικρούλα, που έμοιαζε με πριγκίπισσα των λουλουδιών, άρχισε να στροβιλίζει με το ουράνιο τραγούδι της τις στρεβλές αισθήσεις και να σκορπίζει μακριά όλες τις κορεσμένες και χαοτικές πληροφορίες.
Παντού αυτή η πλανεύτρα γοητευτική μελαγχολία στην αρχή, που ψέκαζε όμως με γλυκιά λήθη τον πόνο. Tον πόνο όλων των όντων. Για να μετουσιωθεί σιγά σιγά και τελείως φυσικά σε Έκσταση!
Και μετά το ξάφνιασμα της πρώτης ταραχής, έμεινα να κοιτώ σαν σε όνειρο πετρωμένος τον Βράχμα..να κοιμάται αιωρούμενος πάνω απ'τα κεφάλια μας, μ'ένα παράξενο μειδίασμα. Ένα συμφιλιωτικό μειδίασμα σκέφτηκα, καθώς αντίκρισα ακριβώς από κάτω του τον Βισνού και τον Σίβα. Πότε μεταξύ τους έντονα να λογομαχούν και πότε, αγκαλιασμένοι σαν αδελφοποιτοί, για το άπειρο εφήμερο των κόσμων να λογομαχούν.
Κι εγώ έγειρα δακρυσμένος στα γόνατα, ικετεύοντας για λίγη διάρκεια ακόμη. Επρόκειτο για ονειρική; Αλλά πότε ονειρευόμαστε και πότε είμαστε στ'αλήθεια ξύπνιοι;
Η φωνή μες στο κεφάλι μου ηχούσε αυστηρά. Γιατί όφειλα να επιστρέψω και πάλι στης άλλης πλευράς τις σκιές. Και να συνεχίσω την περιπλάνησή μου. Αλλά με μόνη μου πραγματική ιδιοκτησία δύο μόνο αποσκευές:
Τη συμπόνια και το δέος!
15/5/2014
Το σκοτεινό χωριό και η κατάρα που στοιχειώνει τους χωρικούς του...
Τι θα λέγατε να σας πω μια "διδακτική ιστορία", μια μικρή ας πούμε παραβολή. Όχι, δεν είμαι ο Ναζωραίος παραμυθάς, απλά ένας μερικές φορές (πιο) φαφλατάς, που του αρέσει να αφηγείται ιστορίες...
Ένας χωρικός, κουρασμένος από τον ολοένα πιο σκληρό καθημερινό κάματο
για να τα φέρει βόλτα, σκύβει διψασμένος να ξεδιψάσει από τα τρεχούμενα
νερά του ποταμού που διασχίζει το χωριό ή από το κελαρυστό νερό μιας
κοντινής δεντροσκέπαστης πηγής. Ξαφνικά, κάποιοι γραβατωμένοι τύποι με
εκφράσεις που θυμίζουν εντομοαπωθητικά, εμφανίζονται και του φωνάζουν
"περίμενε! τι νομίζεις ότι κάνεις;"
Αυτός αναγνωρίζει στα πρόσωπά τους τις κεφαλές του χωριού, που πρόσφατα δήλωσαν στους χωρικούς ότι αν και πολύ πλούσιο σε πόρους το χωριό, κάποιοι καλικάντζαροι ή στοιχειά του σκοτεινού δάσους ροκάνισαν όλα τα αποθέματα τροφής και τις οικονομίες των χωρικών και αναγκάστηκαν να δανειστούν λεφτά από τα κεφαλοχώρια της περιοχής για να ξαναστήσουν το χωριό, έστω κι αν χρειαστεί να γκρεμίσουν ή να κατάσχουν τα περισσότερα από τα σπίτια των χωρικών, για να τα πουλήσουν και να ξεπληρώσουν τα δανεικά...Κι άσχετα αν το φιλικό σε κάθε είδους καλλιέργειες έδαφος του χωριού θα μπορούσε να τους θρέψει όλους, αν καλλιεργούνταν υπέρ τους και χωρίς να χρειαστεί να δανειστούν, όπως δανείστηκαν τόσες και τόσες φορές κι από παλιά, όπου, παραδόξως, τα σπίτια των "κεφαλών" του χωριού γίνονταν όλο και πιο πολυτελή και οι κήποι και τα μποστάνια τους όλο και πιο ανθηρά. Αλλά φταίνε αυτοί οι άτιμοι πειναλέοι καλικάντζαροι και τα στοιχειά που έχουν βάλει στο μάτι το καημένο το χωριό και κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι κι από πού έχονται κάθε φορά! Μα τώρα το κακό χτυπά σαν κατάρα το χωριό και τους χωρικούς και οι "κεφαλές" κάνουν ότι μπορούν...
Αυτός αναγνωρίζει στα πρόσωπά τους τις κεφαλές του χωριού, που πρόσφατα δήλωσαν στους χωρικούς ότι αν και πολύ πλούσιο σε πόρους το χωριό, κάποιοι καλικάντζαροι ή στοιχειά του σκοτεινού δάσους ροκάνισαν όλα τα αποθέματα τροφής και τις οικονομίες των χωρικών και αναγκάστηκαν να δανειστούν λεφτά από τα κεφαλοχώρια της περιοχής για να ξαναστήσουν το χωριό, έστω κι αν χρειαστεί να γκρεμίσουν ή να κατάσχουν τα περισσότερα από τα σπίτια των χωρικών, για να τα πουλήσουν και να ξεπληρώσουν τα δανεικά...Κι άσχετα αν το φιλικό σε κάθε είδους καλλιέργειες έδαφος του χωριού θα μπορούσε να τους θρέψει όλους, αν καλλιεργούνταν υπέρ τους και χωρίς να χρειαστεί να δανειστούν, όπως δανείστηκαν τόσες και τόσες φορές κι από παλιά, όπου, παραδόξως, τα σπίτια των "κεφαλών" του χωριού γίνονταν όλο και πιο πολυτελή και οι κήποι και τα μποστάνια τους όλο και πιο ανθηρά. Αλλά φταίνε αυτοί οι άτιμοι πειναλέοι καλικάντζαροι και τα στοιχειά που έχουν βάλει στο μάτι το καημένο το χωριό και κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι κι από πού έχονται κάθε φορά! Μα τώρα το κακό χτυπά σαν κατάρα το χωριό και τους χωρικούς και οι "κεφαλές" κάνουν ότι μπορούν...
Οι τύποι απαιτούν λοιπόν από το φουκαρά διψασμένο χωρικό να τους πληρώσει ένα τσουχτερό εισιτήριο για να μπορέσει να ξεδιψάσει, γιατί πλέον τα νερά και τα δέντρα και όλη η χλωρίδα και πανίδα γενικά της περιοχής ή έχει υποθηκευτεί ή έχει ήδη πουληθεί στους επενδυτές των κεφαλοχωρίων ή στους προύχοντες του τοπικού χωριού. Και πλέον θεωρείται ιδιωτική.
Γεμάτος οργή ο χωρικός λέει σε αυτούς με το απλωμένο χέρι ότι δεν έχει
αρκετά χρήματα να πληρώσει, γιατί τα έχει ήδη ακουμπήσει στους
φοροεισπράχτορες-"χαρατζίδες" αλλιώς του χωριού- που απαιτούν πια και
κεφαλικό φόρο για να κατοικεί με το κεφάλι ακόμα στον ώμο στη γη που
γεννήθηκε και μεγάλωσε. Εκείνοι τότε του λένε να τους αφήσει ενέχυρο τα
ρούχα του, εκτός από τη χωριάτικη σωβράκα του κι ότι πολύτιμο έχει πάνω
του: ρολόι, χρυσό δόντι, αλυσίδα ή ό,τι άλλο... "Και πρόσεχε!" τον
νουθετούν!
"Την επόμενη φορά που θα τολμήσεις να πιεις ή να συλλέξεις για τις ανάγκες σου βρόχινο νερό χωρίς πληρωμή ή να φυτέψεις ζαρζαβατικά στον κήπο σου χωρίς άδεια από εμάς- για να σου πουλήσουμε σαν χρυσάφι τους σπόρους της "Ο Φρανκενστάιν στο πιάτο σας", ξακουστής σε όλη την επαρχία φάμπρικας του μεγαλύτερου κεφαλοχωρίου -θα σε συλλάβουμε και θα έχεις να κάνεις μ'εμάς!" Και του δείχνουν τους μπούληδες με τη στολή που παίζουν με τα ρόπαλα και χαμογελούν χαιρέκακα...
"Την επόμενη φορά που θα τολμήσεις να πιεις ή να συλλέξεις για τις ανάγκες σου βρόχινο νερό χωρίς πληρωμή ή να φυτέψεις ζαρζαβατικά στον κήπο σου χωρίς άδεια από εμάς- για να σου πουλήσουμε σαν χρυσάφι τους σπόρους της "Ο Φρανκενστάιν στο πιάτο σας", ξακουστής σε όλη την επαρχία φάμπρικας του μεγαλύτερου κεφαλοχωρίου -θα σε συλλάβουμε και θα έχεις να κάνεις μ'εμάς!" Και του δείχνουν τους μπούληδες με τη στολή που παίζουν με τα ρόπαλα και χαμογελούν χαιρέκακα...
" Και αυτό θα μαθευτεί παντού για ν'αποτελέσει παράδειγμα για όλους!"
Και του δείχνουν τους σκυφτούς λιγούρηδες με τα σημειωματάρια, που
χαμογελούν μοχθηρά...
Τότε με ξέχειλη την οργή ο χωρικός μας μοιράζει δεξιά κι αριστερά
αιφνιδιαστικές μπουνιές και κλωτσιές και μέσα στον πανικό το βάζει στα
πόδια με ένα μεγάλο καρούμπαλο από μια ροπαλιά που άρπαξε. Κι όπου φύγει
φύγει...Ακούγοντας από πίσω του απειλητικές και γεμάτες μίσος κραυγές:
"όπου κι αν πας σκουλήκι που νομίζεις ότι είσαι κι άνθρωπος εμείς θα σε
βρούμε! Οι κάμποι, τα βουνά, τα νησιά, οι πεδιάδες, τα χωριά κι οι
χωρικοί τους, είναι όλα δικά μας ή ανήκουν σε συνεταίρους που δίνουν
λόγο στα αφεντικά μας! Κι αυτά δεν αστειεύονται! Έχουν τα μέσα να σε
βρουν όπου κι αν κρυφτείς! Κατάλαβέ το παλιοχωριάτη που νομίζεις ότι
έγινες κι αντάρτης: Δεν υπάρχει ησυχαστήριο ή καταφύγιο για το συνάφι
σας πουθενά..."
Εκείνη τη στιγμή ο τρεχάτος χωρικός ήδη φέρνει στο μυαλό του μια ανάλογη σχεδόν σκηνή με αυτή που έζησε πριν λίγο ο ίδιος. Με πρωταγωνιστή ένα συγχωριανό του που του έπαιρναν το φτωχικό σπίτι οι φοροεισπράχτορες, πετώντας τον με τις κλωτσιές στο δρόμο. Κι ενώ τα παιδιά και η γυναίκα του έκλαιγαν, αυτόν τον τραβούσαν από τα μαλλιά οι μπούληδες με τη στολή στα τοπικά μπουντρούμια, επειδή τόλμησε να ξεστομίσει κατάρες κατά των "κεφαλών του χωριού"...Και ο νυν δραπέτης χωρικός, που δεν πρόλαβε να ξεδιψάσει, καθώς και άλλοι συγχωριανοί, κάθονταν αμμέτοχοι και τα χάζευαν όλα αυτά με ένα μείγμα φόβου και μυξοκλαίουσας ελπίδας πως δεν θα συμβεί κάτι ανάλογο σε αυτούς...
Ο Ένοικος...
2/7/2013
Νόμος θα πει θέληση των δυνατών και αδυναμία των άβουλων
Βάρναλης
O κόσμος είναι κόσμοι μέσα σε κόσμους μέσα σε κόσμους
Βάρναλης
..............................
Μια ξαφνική σύγκλιση
Η παρακάτω ιστορία -με τον τίτλο που της έδωσα εγώ- μόνο φανταστική δεν
είναι! Μου την είχε διηγηθεί με μεγάλη σοβαρότητα, πριν λίγα χρόνια,
ένας γνωστός μου, άτομο βαθιά πολιτικοποιημένο σε χώρο μη συστημικό και
το οποίο λειτουργούσε ανέκαθεν με γνώμονα το σκεπτικισμό και την ορθή
λογική, ενώ ανέκαθεν απεχθανόταν τις..τοξικές και παραισθησιογόνες
ουσίες.-Κι αυτό το λέω για να μη βρεθεί κανείς να αποφανθεί ότι τα παρακάτω τα βίωσε υπό την επήρεια τέτοιων ουσιών!-
Ωστόσο το "συμβάν" αυτό ήταν κάτι που δεν θα ταίριαζε στο θάρρος του -και επίσης στην εντιμότητά του- να το απωθήσει σαν να μην έγινε ποτέ. Ή να φοβηθεί τις αντιδράσεις των "λογικών" αν μιλούσε γι'αυτό. Και ήταν η αφορμή να προβληματιστεί έντονα για τη φύση αυτού που προσδιορίζουμε ως "πραγματικότητα". Και η ερμηνεία που του έδωσαν, αυτός και η σύντροφός του όταν το βίωσαν, θεωρώ πως ίσως και να μην απέχει πολύ από την πραγματικότητα της φύσης "που της αρέσει να κρύβεται" (Ηράκλειτος)
Αλλά κάποιες φορές εκδηλώνεται αβίαστα και αποκαλυπτικά, αδιαφορώντας για το "επιστημονικά ορθό", τις βεβαιότητες και τις παγιωμένες απόψεις γύρω από τη..φύση της!
Μια ξαφνική σύγκλιση ( " Ονειρευτές" )
Kαθώς ξαπόσταιναν στο κρεβάτι, κουβεντιάζοντας όπως πάντα χαμηλόφωνα,
λίγο πριν αποκοιμηθούν άκουσαν πάνω από το κεφάλι τους, ξάφνου, τον ήχο
του φλάουτου!
Και, γυρνώντας μεμιάς προς τα πίσω, αντίκρισαν το μεγαλόπρεπο άνοιγμα στον τοίχο! Μ'ένα ηλιόλουστο στο βάθος κεχριμπαρένιο, όμορφο λιβάδι. Και καθισμένο καταμεσής ανέμελα τον φλαουτίστα να παίζει τους μελωδικούς σκοπούς του, βγαλμένους από εμπνεύσεις αλλοτινών καιρών. Έμοιαζε να αδιαφορεί πλήρως για την παρουσία του ζευγαριού και για το ξάφνιασμά τους λόγω της "εισβολής" του.
Και, γυρνώντας μεμιάς προς τα πίσω, αντίκρισαν το μεγαλόπρεπο άνοιγμα στον τοίχο! Μ'ένα ηλιόλουστο στο βάθος κεχριμπαρένιο, όμορφο λιβάδι. Και καθισμένο καταμεσής ανέμελα τον φλαουτίστα να παίζει τους μελωδικούς σκοπούς του, βγαλμένους από εμπνεύσεις αλλοτινών καιρών. Έμοιαζε να αδιαφορεί πλήρως για την παρουσία του ζευγαριού και για το ξάφνιασμά τους λόγω της "εισβολής" του.
Εκείνη σαστισμένη άρπαξε το χέρι του συντρόφου της, για να της χαϊδέψει
απαλά εκείνος την πλάτη, γνέφοντάς της να σωπάσει. " Μη φοβάσαι! Και μην
αναρωτιέσαι. Είναι απλά ένας ονειρευτής. Κι αν κλείσουμε τα μάτια ίσως και να βρεθούμε δίπλα του. Τι όμορφη μουσική!"
Κι όταν εκείνη έστρεψε πάλι το κεφάλι προς τα πίσω, πιο ήρεμη, αντίκρισε και πάλι ένα συμπαγή τοίχο. Η εικόνα είχε χαθεί...
Τότε κοίταξε το σύντροφό της με δυο μάτια γεμάτα αγάπη και κατανόηση και του σιγοψιθύρισε στ'αυτί: "Έχεις δίκιο. Είμαστε όλοι ονειρευτές. Φτιαγμένοι από τα ίδια μαγικά κύματα! Καληνύχτα..."
Κι όταν εκείνη έστρεψε πάλι το κεφάλι προς τα πίσω, πιο ήρεμη, αντίκρισε και πάλι ένα συμπαγή τοίχο. Η εικόνα είχε χαθεί...
Τότε κοίταξε το σύντροφό της με δυο μάτια γεμάτα αγάπη και κατανόηση και του σιγοψιθύρισε στ'αυτί: "Έχεις δίκιο. Είμαστε όλοι ονειρευτές. Φτιαγμένοι από τα ίδια μαγικά κύματα! Καληνύχτα..."
Ο Ένοικος...
9/3/2015
..............................
Μικροσκοπικό μπαλκόνι με μία κάποια μίζερη θέα...
Μισοζεσταμένη στο χέρι μπίρα και σώριασμα σε πλαστική καρέκλα στο
μικροσκοπικό μπαλκόνι του πολυώροφου σπιρτόκουτου. Δειλά μα σταθερά ο
ήλιος γέρνει στο κοιμητήριό του κι απόψε...
Εσωτερικοί τριγμοί αναπόλησης βολικότερων περασμένων (να'ναι καλά κι εκείνος ο γενικός γραμματέας απ'το χωριό της μάνας σου που σε τακτοποίησε σε εκείνη τη θεσούλα). Μυρμηγκιάσματα προσμονής χειρότερων μελλούμενων από τη σημερινή σφαγή, που ευτυχώς δεν σε έχει ξεκάνει τελείως, αν και ο μισθός έχει ευνουχιστεί περισσότερο κι από φύλακα του χαρεμιού του αγαπημένου σου σουλτάνου τηλεαστέρα. Σκόπιμη αποβολή οποιουδήποτε ίχνους στοχασμού, με φόντο την απέναντι μπουγάδα στο σχοινί. Πιτσιρικάδες με στρατιωτικά κουρέματα κλωτσάνε τη μπάλα στο διπλανό παρκάκι, ξεφωνίζοντας και βλαστημώντας. Κοπελίτσες σουλατσάρουν χαχανίζοντας στο δρόμο, πασχίζοντας με την άκρη του ματιού να συλλάβουν κάποιο λάγνο αντρικό βλέμμα.
Με μικρές, χαλαρές, τελετουργικές κινήσεις άναμμα τσιγάρου. Προσγείωση ροχάλας με αναθυμιάσεις μπίρας κάτω στο πεζοδρόμιο, χωρίς να τσεκάρεις αν το διέσχιζε κανένας περαστικός.
Πώς σκοτώνεις την κυριακάτικη ραστώνη; Μπούχτισες ακόμα κι εσύ από την τηλεπλήξη.
Μήπως ξεφύλλισμα εκείνου του βιβλίου, που σου δάνεισαν εδώ και μήνες, μα εσύ ακόμα; Δεν βαριέσαι! Η (αυτο)συγκέντρωση του διαβάσματος δεν ήταν ποτέ το φόρτε σου.
Σχέδια για βραδινό ξεπόρτισμα, λοιπόν.
Ίσως στο γνωστό μπαράκι, ίσως κάνα σινεμά. Με τη γνώριμη παρέα. Που σα να σου περνά απ'το μυαλό και η υποψία πως η παρέα, που ως τώρα "σκοτώνατε μαζί την ώρα", κατάντησε μια προβλέψιμη περιφερόμενη ανία. Και τα φράγκα μετρημένα πια κουκιά. Ευτυχώς που δεν έχεις γυναίκα, παιδιά και σκυλιά. Αλλά και οι γνωστοί σου οικογενειάρχες, με τόσα προβλήματα πια, δεν ξεκουνάνε κι αυτοί καθόλου. Και τι να κάνουν άλλωστε, νοικοκυραίοι άνθρωποι; Ας τρέξουν όσοι δεν κάθονταν ποτέ στ'αυγά τους και τους τρώει το κεφάλι τους!
Κάτι πήρε τ'αυτί σου για μια πορεία σήμερα στο κέντρο της πόλης, ενάντια λέει στη διάλυση ολόκληρης της κοινωνίας. Ναι, αλλά να πας και να μπλέξεις σε καμιά φασαρία; Άλλωστε εσύ κρατάς ακόμα, κουτσά στραβά. Ας βγάλουν οι άλλοι το φίδι απ'την τρύπα. Και κάτι σου σφύριξε ο φοιτητής γείτονάς σου για εκείνη τη λαϊκή μάζωξη στην πλατεία-σήμερα ή αύριο είπε;- με την ανοιχτή λέει συζήτηση πάνω στην"εφιαλτική καθημερινότητα του κόσμου", όπως το έθεσε ο σπουδαγμένος φανφαρόνος. Δεν φτάνει που λουζόμαστε τα προβλήματα, θα τα συζητάμε κιόλας με τις ώρες στις πλατείες με ένα σωρό αγνώστους; Ας περιμένουν τις επόμενες εκλογές όλοι!
Ουφ! Δεν βαριέσαι τελικά! Πού να πηγαίνει πια κανείς και τι πραγματικά μπορεί να κάνει! Τίποτα καλύτερο λοιπόν από μία μισοζεσταμένη, έστω, μπίρα και κάνα cd με καψουροτράγουδα μπας και "ανεβείς" λιγάκι. Σ'ένα μικροσκοπικό μπαλκόνι με μία κάποια, έστω μίζερη, θέα(ση).
Όπως κι ολόκληρη η ζωή(;) σου...
Εσωτερικοί τριγμοί αναπόλησης βολικότερων περασμένων (να'ναι καλά κι εκείνος ο γενικός γραμματέας απ'το χωριό της μάνας σου που σε τακτοποίησε σε εκείνη τη θεσούλα). Μυρμηγκιάσματα προσμονής χειρότερων μελλούμενων από τη σημερινή σφαγή, που ευτυχώς δεν σε έχει ξεκάνει τελείως, αν και ο μισθός έχει ευνουχιστεί περισσότερο κι από φύλακα του χαρεμιού του αγαπημένου σου σουλτάνου τηλεαστέρα. Σκόπιμη αποβολή οποιουδήποτε ίχνους στοχασμού, με φόντο την απέναντι μπουγάδα στο σχοινί. Πιτσιρικάδες με στρατιωτικά κουρέματα κλωτσάνε τη μπάλα στο διπλανό παρκάκι, ξεφωνίζοντας και βλαστημώντας. Κοπελίτσες σουλατσάρουν χαχανίζοντας στο δρόμο, πασχίζοντας με την άκρη του ματιού να συλλάβουν κάποιο λάγνο αντρικό βλέμμα.
Με μικρές, χαλαρές, τελετουργικές κινήσεις άναμμα τσιγάρου. Προσγείωση ροχάλας με αναθυμιάσεις μπίρας κάτω στο πεζοδρόμιο, χωρίς να τσεκάρεις αν το διέσχιζε κανένας περαστικός.
Πώς σκοτώνεις την κυριακάτικη ραστώνη; Μπούχτισες ακόμα κι εσύ από την τηλεπλήξη.
Μήπως ξεφύλλισμα εκείνου του βιβλίου, που σου δάνεισαν εδώ και μήνες, μα εσύ ακόμα; Δεν βαριέσαι! Η (αυτο)συγκέντρωση του διαβάσματος δεν ήταν ποτέ το φόρτε σου.
Σχέδια για βραδινό ξεπόρτισμα, λοιπόν.
Ίσως στο γνωστό μπαράκι, ίσως κάνα σινεμά. Με τη γνώριμη παρέα. Που σα να σου περνά απ'το μυαλό και η υποψία πως η παρέα, που ως τώρα "σκοτώνατε μαζί την ώρα", κατάντησε μια προβλέψιμη περιφερόμενη ανία. Και τα φράγκα μετρημένα πια κουκιά. Ευτυχώς που δεν έχεις γυναίκα, παιδιά και σκυλιά. Αλλά και οι γνωστοί σου οικογενειάρχες, με τόσα προβλήματα πια, δεν ξεκουνάνε κι αυτοί καθόλου. Και τι να κάνουν άλλωστε, νοικοκυραίοι άνθρωποι; Ας τρέξουν όσοι δεν κάθονταν ποτέ στ'αυγά τους και τους τρώει το κεφάλι τους!
Κάτι πήρε τ'αυτί σου για μια πορεία σήμερα στο κέντρο της πόλης, ενάντια λέει στη διάλυση ολόκληρης της κοινωνίας. Ναι, αλλά να πας και να μπλέξεις σε καμιά φασαρία; Άλλωστε εσύ κρατάς ακόμα, κουτσά στραβά. Ας βγάλουν οι άλλοι το φίδι απ'την τρύπα. Και κάτι σου σφύριξε ο φοιτητής γείτονάς σου για εκείνη τη λαϊκή μάζωξη στην πλατεία-σήμερα ή αύριο είπε;- με την ανοιχτή λέει συζήτηση πάνω στην"εφιαλτική καθημερινότητα του κόσμου", όπως το έθεσε ο σπουδαγμένος φανφαρόνος. Δεν φτάνει που λουζόμαστε τα προβλήματα, θα τα συζητάμε κιόλας με τις ώρες στις πλατείες με ένα σωρό αγνώστους; Ας περιμένουν τις επόμενες εκλογές όλοι!
Ουφ! Δεν βαριέσαι τελικά! Πού να πηγαίνει πια κανείς και τι πραγματικά μπορεί να κάνει! Τίποτα καλύτερο λοιπόν από μία μισοζεσταμένη, έστω, μπίρα και κάνα cd με καψουροτράγουδα μπας και "ανεβείς" λιγάκι. Σ'ένα μικροσκοπικό μπαλκόνι με μία κάποια, έστω μίζερη, θέα(ση).
Όπως κι ολόκληρη η ζωή(;) σου...
ανιχνευτής
17/6/2013
..............................
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ!
Βράδυ, γύρω στις έντεκα, πριν ένα μήνα περίπου. Κάπου στο κέντρο της Αθήνας.
Καθώς άνοιγα το βήμα για να προλάβω το λεωφορείο, τον είδα ζαρωμένο και κουκουλωμένο μ'ένα ξεφτισμένο πάπλωμα, κοντά σ'ένα περίπτερο. Φαινόταν να κοιμάται. Μου έκανε εντύπωση πόσο νέος ήταν, το πολύ 25. Έσκυψα κι έχωσα ένα 5ευρο μέσα στο πάπλωμά του, προσέχοντας όσο μπορούσα να μη τον ξυπνήσω. Προχώρησα, όταν άκουσα, ξαφνικά, μια ξέψυχη φωνή, σαν ψίθυρο:
- Φίλε!
Γύρισα προς το μέρος του και πλησίασα. Μου έκανε εντύπωση πόσο ευγενικό παρουσιαστικό είχε, κοιτώντας τον καλύτερα τώρα.
- Φίλε, συνέχισε, δεν μ'αρέσει να παραπονιέμαι, αλλά από το πρωί είσαι ο μόνος που πέρασε και μου έδωσε κάτι! Σ'ευχαριστώ!
Μου'ρθε να κλάψω όταν τον είδα να χαμογελάει μελαγχολικά.
- Λυπάμαι, είπα, αν και το θέλω πολύ, δεν έχω κάτι άλλο πάνω μου να σου δώσω...
- Δεν το'πα γι'αυτό, μου απάντησε. Να πας στο καλό!
Και χαμογέλασε πάλι. Δεν ήξερα τι να του πω. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα αδύναμος. Ένιωσα πως αυτός ήταν ο δυνατός κι εγώ ο ανήμπορος...
- Να προσέχεις! ήταν το μόνο που βρήκα να πω...
- Κι εσύ φίλε! είπε, κι έκλεισε τα μάτια.
Απομακρύνθηκα με μια πικρή αίσθηση να με κατακλύζει ολόκληρο! Και, συνάμα, με διαπερνούσε αυτή η ανελέητα διαυγής γνώση (που συχνά μας "τσιμπάει" σχεδόν όλους κι ακόμα πιο συχνά την απωθούμε, γιατί είναι τρομαχτικά επώδυνη!) πως όλα γύρω μας κι εμείς οι ίδιοι μέσα σ'αυτά, είναι στημένα ΛΑΘΟΣ!
Ότι οι λέξεις, οι έννοιες, οι ορισμοί μας, τα σχέδια περί πρόνοιας σε εποχές που η πρόνοια υποσιτίζεται ή λιμοκτονεί, οι εξαγγελίες, τα προγράμματα "σωτηρίας", η ελεημοσύνη απ'τη μια και η προκλητική χλιδή απ'την άλλη, ο ίδιος ο αποκαλούμενος (ακόμα) πολιτισμός και η τεχνολογική του εκτόξευση...ΟΛΑ! Και, βέβαια, μέσα σ'αυτά το μεγαλύτερο λάθος αναδεικνύεται ο ίδιος ο άνθρωπος!
Και μόνο η διαχρονική, η επιτακτική, η τόσο έντονη σήμερα, ύπαρξη ανάγκης για φιλανθρωπία (παγκοσμίως, όπου ολόκληρες ήπειροι πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες αντιμετωπίσιμες και εκατομμύρια παιδιά δεν προλαβαίνουν να φτάσουν τα 5 χρόνια ζωής!) αναιρεί ολόκληρο το οικοδόμημα της ανθρωπότητας! Και κάνει ζωτική την αναγκαιότητα για κατεδάφισή του και ξαναχτίσιμο με τελείως διαφορετικά "δομικά υλικά". Και μυαλά...
Αλλιώς έχουμε τελειώσει κι ας μην, ίσως, το παραδεχόμαστε...
ανιχνευτής
17/3/2013
..............................
" Εδώ είναι στρατός ρε! "
στη μνήμη του φίλου που έφυγε πολύ νωρίς...
-Tι θα γίνει, επιτέλους, μ'εσένα; ρώτησε ο διοικητής της μονάδας το νεαρό φαντάρο. Πάρε 5 ημέρες φυλακή, για να μάθεις άλλη φορά όταν βλέπεις το διοικητή σου και τον υποδιοικητή σου να τους χαιρετάς κανονικά, όπως όλοι οι άλλοι. Γιατί ρε δεν χαιρετάς;
-κ.διοικητά, απάντησε ατάραχος ο άλλος, επειδή είστε διοικητής κι εγώ φαντάρος, δεν σημαίνει ότι εγώ είμαι υποχρεωμένος να σας χαιρετάω, αν δεν μου βγαίνει! Τίποτα δεν κάνω με τοζόρι! Και στο στρατό ήρθα επειδή εγώ το ήθελα, για δικούς μου λόγους, κανείς δεν μ'ανάγκασε.
-Έτσι ε; ώστε μας κάνεις και χάρη! απάντησε κατακόκκινος ο "αστεράτος". Αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι έχεις κότσια για να μου μιλάς έτσι, πάρε μια πεντάρα ακόμη για την αναίδειά σου! Λάθος μαθήματα πήρες! Νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θες στη ζωή σου; Εδώ είναι στρατός! Και γιατί ρε αρνείσαι πεισματικά να πάρεις όπλο; Αφού δεν είσαι Ιεχωβάς. Μα τι λέω κι εγώ! Άθεος του κερατά είσαι! Ποτέ δεν κάνεις το σταυρό σου στην προσευχή!
-Tι θα γίνει, επιτέλους, μ'εσένα; ρώτησε ο διοικητής της μονάδας το νεαρό φαντάρο. Πάρε 5 ημέρες φυλακή, για να μάθεις άλλη φορά όταν βλέπεις το διοικητή σου και τον υποδιοικητή σου να τους χαιρετάς κανονικά, όπως όλοι οι άλλοι. Γιατί ρε δεν χαιρετάς;
-κ.διοικητά, απάντησε ατάραχος ο άλλος, επειδή είστε διοικητής κι εγώ φαντάρος, δεν σημαίνει ότι εγώ είμαι υποχρεωμένος να σας χαιρετάω, αν δεν μου βγαίνει! Τίποτα δεν κάνω με τοζόρι! Και στο στρατό ήρθα επειδή εγώ το ήθελα, για δικούς μου λόγους, κανείς δεν μ'ανάγκασε.
-Έτσι ε; ώστε μας κάνεις και χάρη! απάντησε κατακόκκινος ο "αστεράτος". Αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι έχεις κότσια για να μου μιλάς έτσι, πάρε μια πεντάρα ακόμη για την αναίδειά σου! Λάθος μαθήματα πήρες! Νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θες στη ζωή σου; Εδώ είναι στρατός! Και γιατί ρε αρνείσαι πεισματικά να πάρεις όπλο; Αφού δεν είσαι Ιεχωβάς. Μα τι λέω κι εγώ! Άθεος του κερατά είσαι! Ποτέ δεν κάνεις το σταυρό σου στην προσευχή!
-Κι εσείς που είστε θρήσκος,
δεν ξέρετε ότι μια από τις εντολές είναι "ου φονεύσεις;" Αλλά εγώ δεν
παίρνω όπλο, όχι γιατί ακολουθώ τις εντολές των χριστιανών που
αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα, αλλά γιατί δεν μισώ τους εχθρούς που μου
επιβάλλουν κάποιοι άλλοι, για να έχω όπλο και να μαι έτοιμος να τους
σκοτώσω και να θησαυρίζουν οι τραπεζίτες και οι βιομηχανίες όπλων!
-Α! το'χεις φιλοσοφήσει κιόλας πουλάκι μου! Ε! τότε συνέχισε να τη βγάζεις στα μαγειρεία και να περνάς κάθε μέρα στη λάτζα, αφού μας έκανες και χάρη που μας τίμησες εσύ ο διαβασμένος με την παρουσία σου εδώ.
- Δεν με πειράζουν τα μαγειρεία κ.διοικητά! Δεν ήξερα να μαγειρεύω και δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με την κουζίνα και τώρα έμαθα ένα σωρό πράγματα! Κι εγώ θέλω να είμαι αυτάρκης.
- Η αυτάρκεια θα σε φάει ρε! Αλλά φταίνε αυτά τα βιβλία που διαβάζεις, τα αναρχοκομμουνιστικά, σαν κι αυτό που βρήκε κάτω από το μαξιλάρι σου ο υπολοχαγός σου, στη χθεσινή επιθεώρηση στο θάλαμο. Πώς το λέγαν; Ρόζα Λουκ...λουξ..λουσ...
-Ρόζα Λούξεμπουργκ κ. διοικητά και το βιβλίο δεν έχει σχέση με το λούσιμο, αλλά με ιδέες! Λέγεται "κριτική στην Οκτωβριανή Επανάσταση".
-Χέστηκα πώς λέγεται το κομμουνοβιβλίο σου και χέστηκα και για την επανάστασή σου κωλόπαιδο! Πάρε άλλη μια πεντάρα, γιατί έχω την εντύπωση ότι έκανες πάλι τον έξυπνο πριν! Και που'σαι: τώρα που απολύεται ο μάγειρας, έμαθα ότι προσφέρθηκες να αναλάβεις εσύ στη θέση του, μια και ο καινούριος που μας ήρθε έφυγε με βύσμα στην ταξιαρχία. Και ποιος μου λέει ρε κομμούνι ότι κάθε φορά που ετοιμάζεις το φαγητό του αξιωματικού υπηρεσίας ή και το δικό μου δεν θα φτύνεις μέσα; Ικανό σε έχω ρε με τις ιδέες που κολαντερίζεις.
-Πρώτον, δεν είμαι κομμουνιστής, αλλά αναρχικός, αν και δεν μ'ενθουσιάζουν οι ταμπέλες! Δεύτερο, συνέχισε με σταθερή φωνή ο νεαρός, αν θέλω να φτύσω κάποιον δεν το κάνω πίσω από την πλάτη του αλλά μπροστά του!
-Θα σε σκοτώσω και θα πάω φυλακή εξαιτίας σου ρε! ούρλιαξε ο συνταγματάρχης, έτοιμος να πάθει εγκεφαλικό! Πάρε και μια πεντάρα ακόμη, αφού τα θέλει ο κώλος σου!, και έδειξε τα δάχτυλά του λες και έκανε επανάληψη στην προπαίδεια του πέντε.
Αναρχικοί και κομμουνιστές, τα ίδια σκατά είναι για μένα. Κι αφού ρε συ είσαι αναρχικός γιατί ήρθες στο στρατό, και δεν το'παιξες τρελός να πάρεις Ι5; Αν κι εμένα δεν μου φαίνεσαι καθόλου καλά στα μυαλά σου για να μου μιλάς μες στο γραφείο μου έτσι! Κανένας δε τολμά και το κάνεις εσύ 22 χρονών κωλόπαιδο; Και γιατί δεν δήλωσες αντιρρησίας συνείδησης; και ήρθες εδώ να μας τρελάνεις όλους! Γιατί; Μέχρι και τη "σειρά" σου δεν σέβεσαι, τους συναδέλφους σου και τους έχεις, έμαθα, τρομοκρατήσει για να μη "τρέχουν" τους καινούργιους! Κι αυτοί οι μαλάκες σε ακούνε γιατί σε φοβούνται!
-Αφού με ρωτάτε κ.διοιηκητά θα σας πω, απάντησε πάντα ήρεμος ο άλλος και χωρίς να χαμηλώσει στιγμή τα μάτια του. Δεν ήμουν ποτέ τρελός για να καταδεχτώ να το παίξω τώρα, ακόμη κι αν είχα όφελος απ'αυτό! Κι από την άλλη, κάποιοι πολύ αξιόλογοι άνθρωποι που ξέρω και σύντροφοι, έκαναν κανονικά το στρατιωτικό τους κι ας απολύθηκαν σε διπλάσιο χρόνο από το κανονικό, όπως φαίνεται ότι θα συμβεί και σε μένα. Αφού το έκαναν αυτοί, γιατί να μη το καταφέρω κι εγώ; Αλλά με το δικό μου τρόπο, όχι με το δικό σας! Και να σας πω και κάτι άλλο κ.διοικητά; Οι δοκιμασίες και τα εμπόδια, αν δεν σε σπάσουν, αποδεικνύονται πολύ χρήσιμα στη ζωή. Έτσι κι αλλιώς όλοι κάποια μέρα θα πεθάνουμε, κι εσείς κι εγώ! Ας το κάνουμε με ψηλά το κεφάλι όμως...
Για λίγες στιγμές ο υψηλόβαθμος μεσήλικας στρατιωτικός παρέμεινε σιωπηλός. Ήταν φανερό
ότι επεξεργαζόταν τα λόγια του πιτσιρικά, καθώς έκανε τη χαρακτηριστική κίνηση να τρίβει το μουστάκι του. Μετά έσπασε αυτή τη σύντομη σιωπή, για να δηλώσει σοβαρός και σαφώς πιο καλμαρισμένος:
-Ρε κωλόπαιδο, δεν ξέρω τι βίτσιο είναι αυτό αλλά ίσως και να σε συμπαθώ κατά βάθος, γιατί δεν κωλώνεις, το λέει η καρδιά σου και λες πάντα την αλήθεια. Λίγοι το κάνουν αυτό και το ξέρω καλά κι ας μην έχω διαβάσει πολλά βιβλία. Οι φυλακές που σου'ριξα ισχύουν όλες, αλλά επειδή δεν θέλω να απολυθείς του αγίου τέτοιου ανήμερα με όλες τις φυλακές που κατάφερες όλο αυτόν τον καιρό να μαζέψεις, μια και η οικογένειά σου ξέρω ότι έχει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, όποτε με βλέπεις εμένα ή τον υποδιοικητή και δεν μας χαιρετάς, μπροστά σε όλους κιόλας, θα τρως μια δεκάρα κράτηση τη φορά, ώστε να στερείσαι μόνο τις εξόδους σου. Και σταμάτα να κυκλοφορείς τα σκατοβιβλία σου μέσα στη μονάδα! Διάβαζέ τα μόνο εσύ και ας τους άλλους στην ησυχία τους, γιατί θα καταντήσουν σαν τα μούτρα σου...
-κ.διοικητά;
-Τι ρε;
-Θέλετε να σας δανείσω ένα βιβλίο; Ποτέ δεν είναι αργά να δείτε τον κόσμο με άλλα μάτια!
-Έξω από το γραφείο μου ρε! Δε θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου μέχρι να απολυθείς και να γλιτώσουμε από σένα!
.............................
Όταν τους απάλλαξε οριστικά από την ενοχλητική του παρουσία, αρκετούς όμως μήνες περισσότερους από την κανονική θητεία, διηγούνταν όλα τα παραπάνω στην παρέα με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο (μιμούνταν τέλεια φυσιογνωμίες, χειρονομίες και γκριμάτσες) κι όλοι έπιναν μπυρίτσες και γελούσαν και συγχρόνως απορούσαν για την υπομονή του και τον επαινούσαν για τη σταθερότητα του χαρακτήρα του. Αλλά αυτός απαντούσε: "Αν και το μετανιώνω πού και πού το ότι τους λούστηκα κι αυτούς και τα στρατά τους, εντάξει ρε! Δεν θα φοβόμαστε κιόλας! ή είμαστε αυτοί που είμαστε ή όχι! Άλλωστε η ζωή είναι συλλογή εμπειριών, σωστά;"
Τα γέλια των φίλων, όμως, και η χαρά τους που επέστρεψε κοντά τους από τα ελληνικά στρατά και τα σύνορα, κόπηκαν μαχαίρι λίγες μέρες μετά (ένα μήνα, περίπου, αφότου απολύθηκε), όταν πηγαίνοντας με το παπάκι για δουλειά , ένα φορτηγάκι που ξέφυγε από την πορεία του έπεσε πάνω του και τον σκότωσε ακαριαία...Το φορτηγό ανήκε σε εταιρεία που προμήθευε τρόφιμα τον...ελληνικό στρατό!
ανιχνευτής
21/2/2013
-Α! το'χεις φιλοσοφήσει κιόλας πουλάκι μου! Ε! τότε συνέχισε να τη βγάζεις στα μαγειρεία και να περνάς κάθε μέρα στη λάτζα, αφού μας έκανες και χάρη που μας τίμησες εσύ ο διαβασμένος με την παρουσία σου εδώ.
- Δεν με πειράζουν τα μαγειρεία κ.διοικητά! Δεν ήξερα να μαγειρεύω και δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με την κουζίνα και τώρα έμαθα ένα σωρό πράγματα! Κι εγώ θέλω να είμαι αυτάρκης.
- Η αυτάρκεια θα σε φάει ρε! Αλλά φταίνε αυτά τα βιβλία που διαβάζεις, τα αναρχοκομμουνιστικά, σαν κι αυτό που βρήκε κάτω από το μαξιλάρι σου ο υπολοχαγός σου, στη χθεσινή επιθεώρηση στο θάλαμο. Πώς το λέγαν; Ρόζα Λουκ...λουξ..λουσ...
-Ρόζα Λούξεμπουργκ κ. διοικητά και το βιβλίο δεν έχει σχέση με το λούσιμο, αλλά με ιδέες! Λέγεται "κριτική στην Οκτωβριανή Επανάσταση".
-Χέστηκα πώς λέγεται το κομμουνοβιβλίο σου και χέστηκα και για την επανάστασή σου κωλόπαιδο! Πάρε άλλη μια πεντάρα, γιατί έχω την εντύπωση ότι έκανες πάλι τον έξυπνο πριν! Και που'σαι: τώρα που απολύεται ο μάγειρας, έμαθα ότι προσφέρθηκες να αναλάβεις εσύ στη θέση του, μια και ο καινούριος που μας ήρθε έφυγε με βύσμα στην ταξιαρχία. Και ποιος μου λέει ρε κομμούνι ότι κάθε φορά που ετοιμάζεις το φαγητό του αξιωματικού υπηρεσίας ή και το δικό μου δεν θα φτύνεις μέσα; Ικανό σε έχω ρε με τις ιδέες που κολαντερίζεις.
-Πρώτον, δεν είμαι κομμουνιστής, αλλά αναρχικός, αν και δεν μ'ενθουσιάζουν οι ταμπέλες! Δεύτερο, συνέχισε με σταθερή φωνή ο νεαρός, αν θέλω να φτύσω κάποιον δεν το κάνω πίσω από την πλάτη του αλλά μπροστά του!
-Θα σε σκοτώσω και θα πάω φυλακή εξαιτίας σου ρε! ούρλιαξε ο συνταγματάρχης, έτοιμος να πάθει εγκεφαλικό! Πάρε και μια πεντάρα ακόμη, αφού τα θέλει ο κώλος σου!, και έδειξε τα δάχτυλά του λες και έκανε επανάληψη στην προπαίδεια του πέντε.
Αναρχικοί και κομμουνιστές, τα ίδια σκατά είναι για μένα. Κι αφού ρε συ είσαι αναρχικός γιατί ήρθες στο στρατό, και δεν το'παιξες τρελός να πάρεις Ι5; Αν κι εμένα δεν μου φαίνεσαι καθόλου καλά στα μυαλά σου για να μου μιλάς μες στο γραφείο μου έτσι! Κανένας δε τολμά και το κάνεις εσύ 22 χρονών κωλόπαιδο; Και γιατί δεν δήλωσες αντιρρησίας συνείδησης; και ήρθες εδώ να μας τρελάνεις όλους! Γιατί; Μέχρι και τη "σειρά" σου δεν σέβεσαι, τους συναδέλφους σου και τους έχεις, έμαθα, τρομοκρατήσει για να μη "τρέχουν" τους καινούργιους! Κι αυτοί οι μαλάκες σε ακούνε γιατί σε φοβούνται!
-Αφού με ρωτάτε κ.διοιηκητά θα σας πω, απάντησε πάντα ήρεμος ο άλλος και χωρίς να χαμηλώσει στιγμή τα μάτια του. Δεν ήμουν ποτέ τρελός για να καταδεχτώ να το παίξω τώρα, ακόμη κι αν είχα όφελος απ'αυτό! Κι από την άλλη, κάποιοι πολύ αξιόλογοι άνθρωποι που ξέρω και σύντροφοι, έκαναν κανονικά το στρατιωτικό τους κι ας απολύθηκαν σε διπλάσιο χρόνο από το κανονικό, όπως φαίνεται ότι θα συμβεί και σε μένα. Αφού το έκαναν αυτοί, γιατί να μη το καταφέρω κι εγώ; Αλλά με το δικό μου τρόπο, όχι με το δικό σας! Και να σας πω και κάτι άλλο κ.διοικητά; Οι δοκιμασίες και τα εμπόδια, αν δεν σε σπάσουν, αποδεικνύονται πολύ χρήσιμα στη ζωή. Έτσι κι αλλιώς όλοι κάποια μέρα θα πεθάνουμε, κι εσείς κι εγώ! Ας το κάνουμε με ψηλά το κεφάλι όμως...
Για λίγες στιγμές ο υψηλόβαθμος μεσήλικας στρατιωτικός παρέμεινε σιωπηλός. Ήταν φανερό
ότι επεξεργαζόταν τα λόγια του πιτσιρικά, καθώς έκανε τη χαρακτηριστική κίνηση να τρίβει το μουστάκι του. Μετά έσπασε αυτή τη σύντομη σιωπή, για να δηλώσει σοβαρός και σαφώς πιο καλμαρισμένος:
-Ρε κωλόπαιδο, δεν ξέρω τι βίτσιο είναι αυτό αλλά ίσως και να σε συμπαθώ κατά βάθος, γιατί δεν κωλώνεις, το λέει η καρδιά σου και λες πάντα την αλήθεια. Λίγοι το κάνουν αυτό και το ξέρω καλά κι ας μην έχω διαβάσει πολλά βιβλία. Οι φυλακές που σου'ριξα ισχύουν όλες, αλλά επειδή δεν θέλω να απολυθείς του αγίου τέτοιου ανήμερα με όλες τις φυλακές που κατάφερες όλο αυτόν τον καιρό να μαζέψεις, μια και η οικογένειά σου ξέρω ότι έχει σοβαρά οικονομικά προβλήματα, όποτε με βλέπεις εμένα ή τον υποδιοικητή και δεν μας χαιρετάς, μπροστά σε όλους κιόλας, θα τρως μια δεκάρα κράτηση τη φορά, ώστε να στερείσαι μόνο τις εξόδους σου. Και σταμάτα να κυκλοφορείς τα σκατοβιβλία σου μέσα στη μονάδα! Διάβαζέ τα μόνο εσύ και ας τους άλλους στην ησυχία τους, γιατί θα καταντήσουν σαν τα μούτρα σου...
-κ.διοικητά;
-Τι ρε;
-Θέλετε να σας δανείσω ένα βιβλίο; Ποτέ δεν είναι αργά να δείτε τον κόσμο με άλλα μάτια!
-Έξω από το γραφείο μου ρε! Δε θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου μέχρι να απολυθείς και να γλιτώσουμε από σένα!
.............................
Όταν τους απάλλαξε οριστικά από την ενοχλητική του παρουσία, αρκετούς όμως μήνες περισσότερους από την κανονική θητεία, διηγούνταν όλα τα παραπάνω στην παρέα με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο (μιμούνταν τέλεια φυσιογνωμίες, χειρονομίες και γκριμάτσες) κι όλοι έπιναν μπυρίτσες και γελούσαν και συγχρόνως απορούσαν για την υπομονή του και τον επαινούσαν για τη σταθερότητα του χαρακτήρα του. Αλλά αυτός απαντούσε: "Αν και το μετανιώνω πού και πού το ότι τους λούστηκα κι αυτούς και τα στρατά τους, εντάξει ρε! Δεν θα φοβόμαστε κιόλας! ή είμαστε αυτοί που είμαστε ή όχι! Άλλωστε η ζωή είναι συλλογή εμπειριών, σωστά;"
Τα γέλια των φίλων, όμως, και η χαρά τους που επέστρεψε κοντά τους από τα ελληνικά στρατά και τα σύνορα, κόπηκαν μαχαίρι λίγες μέρες μετά (ένα μήνα, περίπου, αφότου απολύθηκε), όταν πηγαίνοντας με το παπάκι για δουλειά , ένα φορτηγάκι που ξέφυγε από την πορεία του έπεσε πάνω του και τον σκότωσε ακαριαία...Το φορτηγό ανήκε σε εταιρεία που προμήθευε τρόφιμα τον...ελληνικό στρατό!
ανιχνευτής
21/2/2013
..............................
Μη σκούζεις τόσο "Μεγάλε Ποντικέ"...
" Οι άγριοι αλληλοεξοντώνονται, οι εξημερωμένοι αλληλοεξαπατώνται- κι αυτό το λένε πρόοδο του κόσμου" Άρθουρ Σοπενχάουερ
Δεν θα σκέφτομαι τις σκέψεις σου.
Δεν θα παραμιλάω στους δικούς σου ρυθμούς.
Δεν θα με δεις ποτέ να σπαρταράω μέσα σε κάποιον από τους πολυπρόσωπούς σου -ισμούς.
Δεν
θα με συνεπαίρνουν οι πλατιάς κατανάλωσης συγκινήσεις σου και
φαντασιώσεις σου. Τα αθλητικά επιτεύγματα των "ηρώων" με τα εθνόσημα ή
των πολυεθνικών συρφετών των ποδοσφαιρικών συλλόγων της αστικής
κονσέρβας που μ'έχεις στριμωγμένο. Η παρελαύνουσα πολιτική κουστωδία που
μεριμνάει για την ευημερία μου, η οποία υπόκειται σε "αναγκαίες"
οικειοθελείς "θυσίες" από μέρους μου για να σωθούν οι χρηματοπιστωτικές
λέρες σου και τα καπετανάτα των ντόπιων φυλάρχων σου που με βλέπουν σαν
δουλοπάροικό τους κι όποτε χρειαστεί και ως ρουφιάνο τους. Η ανίατη
παράκρουση που με θέλει ένα ακόμη κωδικό σε κάποιο σοφιστικέ mind
control project, που με μετατρέπει σε εργαστηριακό προγραμματισμένο
ανδροειδές. Και που ενίοτε με κάνει ν'ακούω φωνούλες μέσα στο κεφάλι μου
να μου λένε ποιον θανάσιμο εχθρό πρέπει να πατήσω και ποιους κώδικες
οφείλω να τηρήσω. Και που με κάνει να γυρεύω σαν θλιβερός ζήτουλας πολλά
υποσχόμενους σωτήρες: σε ουράνιους ρουσφετολάγνους παραδείσους κι
εξωδιαστατικές με το αζημίωτο Εδέμ, σε αστρόπλοια ημίθεων με αρχαίους
συγγενικούς δεσμούς αίματος, σε ξερνοβολήματα ημιπαράφρονων εθνοπατέρων
τυραννίσκων, σε ιδεολογικές διανοητικές φυλακές, σε κληρωτίδες κρατικές
όπου τα μπαλλάκια με τα νουμεράκια (σαν τις σειρές αριθμών που μας
μαρκάρουν σαν μοσχάρια από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέσα σε κάποια
κρατική χοάνη) θα μετατρέψουν κάποιο φτωχομπινέ σε εκατομμυριούχο
μπινέ...
Δεν θα παραμιλάω στους δικούς σου ρυθμούς.
Δεν θα με δεις ποτέ να σπαρταράω μέσα σε κάποιον από τους πολυπρόσωπούς σου -ισμούς.
Δεν
θα με συνεπαίρνουν οι πλατιάς κατανάλωσης συγκινήσεις σου και
φαντασιώσεις σου. Τα αθλητικά επιτεύγματα των "ηρώων" με τα εθνόσημα ή
των πολυεθνικών συρφετών των ποδοσφαιρικών συλλόγων της αστικής
κονσέρβας που μ'έχεις στριμωγμένο. Η παρελαύνουσα πολιτική κουστωδία που
μεριμνάει για την ευημερία μου, η οποία υπόκειται σε "αναγκαίες"
οικειοθελείς "θυσίες" από μέρους μου για να σωθούν οι χρηματοπιστωτικές
λέρες σου και τα καπετανάτα των ντόπιων φυλάρχων σου που με βλέπουν σαν
δουλοπάροικό τους κι όποτε χρειαστεί και ως ρουφιάνο τους. Η ανίατη
παράκρουση που με θέλει ένα ακόμη κωδικό σε κάποιο σοφιστικέ mind
control project, που με μετατρέπει σε εργαστηριακό προγραμματισμένο
ανδροειδές. Και που ενίοτε με κάνει ν'ακούω φωνούλες μέσα στο κεφάλι μου
να μου λένε ποιον θανάσιμο εχθρό πρέπει να πατήσω και ποιους κώδικες
οφείλω να τηρήσω. Και που με κάνει να γυρεύω σαν θλιβερός ζήτουλας πολλά
υποσχόμενους σωτήρες: σε ουράνιους ρουσφετολάγνους παραδείσους κι
εξωδιαστατικές με το αζημίωτο Εδέμ, σε αστρόπλοια ημίθεων με αρχαίους
συγγενικούς δεσμούς αίματος, σε ξερνοβολήματα ημιπαράφρονων εθνοπατέρων
τυραννίσκων, σε ιδεολογικές διανοητικές φυλακές, σε κληρωτίδες κρατικές
όπου τα μπαλλάκια με τα νουμεράκια (σαν τις σειρές αριθμών που μας
μαρκάρουν σαν μοσχάρια από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέσα σε κάποια
κρατική χοάνη) θα μετατρέψουν κάποιο φτωχομπινέ σε εκατομμυριούχο
μπινέ...
Όχι "Μεγάλε Ποντικέ", που σκούζεις με αγωνία για την ευόδωση των
ατζέντων σου και με μοχθηρία για τις εκπομπές, τις αντένες και
ακτινονοβολίες της ατέρμονης ύπνωσής μου. Μέσα από τα υπόγεια ανήλιαγα
διευθυντήριά σου και τα μυστικά σου "απόρθητα φρούρια", περιστοιχισμένος
από στρατιές τεχνοκρατικών ζόμπι και εκπαιδευμένων ασσασίνων και
υπάκουων λακέδων σε πόστα ισχύος.
Όχι! Δεν θα με κάνεις να νιώσω ούτε στο ελάχιστο δέος στην υποψία και μόνο της παρουσίας της δικής σου και της αγέλης σου, που νομίζει ότι θα καλύπτει έναν πλανήτη σαν βαρύ πάπλωμα αδιάλειπτης χειμωνιάτικης παγωνιάς.
Όχι!
Δεν θα πάψω ποτέ να σε γελοιοποιώ και συνάμα να σε αποφεύγω σε κάθε αίσθηση προσέγγισής σου.
Όχι! Δεν θα με κάνεις να νιώσω ούτε στο ελάχιστο δέος στην υποψία και μόνο της παρουσίας της δικής σου και της αγέλης σου, που νομίζει ότι θα καλύπτει έναν πλανήτη σαν βαρύ πάπλωμα αδιάλειπτης χειμωνιάτικης παγωνιάς.
Όχι!
Δεν θα πάψω ποτέ να σε γελοιοποιώ και συνάμα να σε αποφεύγω σε κάθε αίσθηση προσέγγισής σου.
Κι αν με στριμώξεις σε καμιά γωνιά; Το λιγότερο που μπορείς να πάθεις
είναι να σου... πατήσω την ουρά. Το περισσότερο που μπορώ να πάθω είναι
να με διαγράψεις, ξέρεις εσύ!
Ε και;
Τουλάχιστον θα αιωρείται στη νοσηρή ατμόσφαιρα της πανοπτικής φυλακής σου μια δόνηση ανεμοτράγουδου που μπούκαρε λαθραία για να φυσήξει κόντρα στη ζαλούρα και την ξινίλα της κλεισούρας. Σου.
Ε και;
Τουλάχιστον θα αιωρείται στη νοσηρή ατμόσφαιρα της πανοπτικής φυλακής σου μια δόνηση ανεμοτράγουδου που μπούκαρε λαθραία για να φυσήξει κόντρα στη ζαλούρα και την ξινίλα της κλεισούρας. Σου.
ανιχνευτής
Πώς είναι δυνατόν
να'σαι αυτός
που αντί σε ανοιχτούς ορίζοντες να πετάει
βρίσκεται ακόμα αλυσοδεμένος εδώ κάτω,
κλειδωμένος μέσα σ'ένα φέρετρο στο χώμα
από τη γέννα μέχρι τον τάφο...
" Οι άγριοι αλληλοεξοντώνονται, οι εξημερωμένοι αλληλοεξαπατώνται- κι αυτό το λένε πρόοδο του κόσμου" Άρθουρ Σοπενχάουερ
..............................
Enneagram. (Μυθιστορηματική αφήγηση στον καθρέφτη με επικίνδυνα πραγματικές αντανακλάσεις)
Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι ένα προβατάκι. Ένα μικρό άσχημο μαύρο προβατάκι.
Από μικρό το προβατάκι μας είχε αντιληφθεί την διαφορετικότητά του μέσα στην στάνη με τα άσπρα προβατάκια. Για αυτό τον λόγο ζούσε φορώντας μια άσπρη προβιά ώστε να είναι αποδεκτό μέσα στο μαντρί. Βέβαια που και που το έσκαγε απο το μαντρί και έκοβε βόλτες στο δάσος χωρίς την άσπρη προβιά του. Μπορούσε να είναι ο εαυτός του και να αναπνέει τον ελεύθερο αέρα έστω και για λίγο.
Οι μικρές αυτές αποδράσεις του είχαν όμως και έναν σκοπό. Εξερευνούσε το δάσος και σχεδίαζε την μέρα της τελικής απόδρασης η οποία δεν θα είχε επιστροφή. Έπρεπε όμως να μάθει να ζει σε αυτόν τον κόσμο ο οποίος ήταν γεμάτος κινδύνους πριν το κάνει.
Κάποια προβατάκια που είχαν καταλάβει τι κάνει το νουθετούσαν : "Τι κάνεις; Θα σε φάει ο λύκος . Μείνε μέσα στο μαντρί στην ασφάλεια και την προστασία του βοσκού". Το προβατάκι μας απαντούσε : " Εμένα ίσως με φάει ο λύκος αλλά εσάς σίγουρα θα σας πάει ο βοσκός μια ημέρα στον χασάπη για σφάξιμο" . Τα προβατάκια αντιδρούσαν έντονα : " Είσαι καταστροφολόγος και συνωμοσιολόγος. Ο βοσκός μας αγαπάει , για αυτό κάθε Πάσχα παίρνει τους καλύτερους απο εμάς σαν ανταμοιβή και μας πάει με ένα μεγάλο αυτοκίνητο σε ενα καλύτερο μέρος να ζήσουμε. Εσύ δεν θα το κερδίσεις ποτέ αυτό"
Το προβατάκι μας χαμογελούσε και δεν απαντούσε . Ήξερε πόσο λάθος ήταν να ξυπνάς με το ζόρι κάποιον που θέλει να κοιμηθεί . Είχε δει μια ημέρα τον βοσκό να κοιμάται κάτω απο ένα δέντρο. Κάποια στιγμή η γυναίκα του πήγε και τον ξύπνησε για να κάνει κάποια δουλειά και αυτός αντέδρασε πολύ άσχημα. Πρέπει ο άλλος να θέλει να ξυπνήσει ,
Μια ημέρα σε μια απο τις αποδράσεις του το προβατάκι μας είχε μια δυσάρεστη συνάντηση. Ανάμεσα στα δέντρα είδε εναν λύκο. Το προβατάκι πάγωσε. Ήξερε οτι δεν είχε καμία ελπίδα και έτσι κάθισε και κοίταγε τον άγριο θηρευτή περιμένοντας το τέλος . Και τότε έγινε το ποιο παράξενο πράγμα. Ο λύκος αφού το παρατήρησε για λίγη ώρα γύρισε την πλάτη του και έφυγε.
Το μαύρο προβατάκι μας φόρεσε την άσπρη προβιά του και γύρισε στο μαντρί τρομαγμένο. Η άσπρη προβιά έγινε δεύτερο δέρμα του.
Τα χρόνια πέρασαν. Το προβατάκι μας εργάζεται σε ενα μεγάλο μαντρί φτιαγμένο απο γυαλί με ωραία γραφεία. Οι ημέρες του κυλάνε ήσυχα και η ρουτίνα το έχει κάνει να ξεχάσει οτι φοράει άσπρη προβιά ενώ στην πραγματικότητα είναι μαύρο και άσχημο.
Ώσπου μια ημέρα το προβατάκι βρήκε ενα mail στον υπολογιστή του απο τον βοσκό.
Ενημέρωνε όλα τα προβατάκια στο γυάλινο μαντρί οτι θα ερχόταν ένας φιλος του που είναι κτηνίατρος για να μιλήσει με τα προβατάκια και να τα βοηθήσει να καταλάβουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους καλύτερα μέσω μιας μεθόδου που λέγεται Enneagram.
Το προβατάκι φοβήθηκε. Είχε έρθει η ώρα να αποκαλυφθεί η πραγματική του ταυτότητα; Άρχισε να ψάχνει στο internet περισσότερες πληροφορίες για αυτή την μέθοδο.
enneagraminstitute.com
Αφού διάβασε αρκετά ένιωσε καλύτερα. Ήταν μια υπεραπλουστευμένη μέθοδος που θα την ξεγελούσε εύκολα και θα συνέχιζε την ρουτίνα του.
Οι ημέρες πέρασαν και το προβατάκι μας πήγε στο μαντρί για να συζητήσει με τον κτηνίατρο μαζί με τα άλλα προβατάκια και να μάθει επιτέλους απο πρώτο χέρι τι ήταν αυτό το enneagram.
Τα προβατάκια μαζεύτηκαν σε μια μεγάλη αίθουσα και ο κτηνίατρος φορώντας ενα πλατύ χαμόγελο άρχισε να τους εξηγεί την διαδικασία. Θα γνώριζαν τους εννέα τύπους του enneagram και στην συνέχεια θα έκαναν κάποιες ασκήσεις ώστε να μπορέσουν να κατατάσσουν τους συναδέλφους τους σε κάποιον απο τους τύπους.
Οι εννέα τύποι προσωπικότητας και οι εννέα κυρίαρχες τάσεις | ||
Ο Τελειομανής
|
Ένα
|
Θυμός
|
Ο Δοτικός
|
Δύο
|
Έπαρση
|
Ο Ερμηνευτής
|
Τρία
|
Δόλος
|
Ο Ρομαντικός
|
Τέσσερα
|
Ζήλια
|
Ο Παρατηρητής
|
Πέντε
|
Πλεονεξία
|
Ο Στρατιώτης
|
Έξι
|
Φόβος
|
Ο Επίκουρος
|
Επτά
|
Λαιμαργία
|
Το Αφεντικό
|
Οκτώ
|
Πόθος
|
Ο Μεσάζοντας
|
Εννέα
|
Νωθρότητα
|
Σε μια παρουσίαση ο κτηνίατρος εξηγούσε τα κυριότερα χαρακτηριστικά του κάθε τύπου και είχε και παραδείγματα απο κάποιους διάσημους ανθρώπους. Το προβατάκι μας αναγνώρισε στα χαρακτηριστικά 4άρια όλους τους καλλιτέχνες και λογοτέχνες που θαύμαζε.
Τότε ήρθε το πρώτο χτύπημα. Τα 4άρια χαρακτηρίστηκαν απο τον κτηνίατρο "Χαοτικοί, αυτοκαταστροφικοί και δυσπροσάρμοστοι" με λίγα λόγια δεν ταίριαζαν στην παραγωγική διαδικασία και δεν θα ταίριαζαν ποτέ στο γυάλινο μαντρί. Στο μαντρί ταίριαζαν οι 3,6,9. Στο προβατάκι κάτι θύμισε η αλληλουχία των αριθμών αλλά το προσπέρασε.
Το προβατάκι άρχισε να αντιδράει . Δεν μπορούσε να καταλάβει πως είναι δυνατόν μέσα σε μία ημέρα να μπορέσει να γίνει ειδικός στο να ψυχολογεί τους άλλους και να τους κατατάσσει κάπου , και επίσης δεν έβλεπε την χρησιμότητα της όλης διαδικασίας.
Ο κτηνίατρος το αγριοκοίταξε. Τα άλλα προβατάκια αντέδρασαν επίσης. "Είσαι αντιδραστικός. Τίποτα δεν σου αρέσει . Είσαι συνωμοσιολόγος " . Τα είχε ξαναζήσει αυτά. Είχε κάνει το ίδιο λάθος . Σκούντηξε κάποιον με σκοπό να τον ξυπνήσει ενώ αυτός ήθελε να κοιμηθεί λίγο ακόμα. Δεν θα το ξανάκανε
Η υπόλοιπη ημέρα πέρασε διεκπαιρεωτικά . Δεν είχε όρεξη για περισσότερες συγκρούσεις . Στο τέλος ο κτηνίατρος τους είπε οτι το επόμενο διάστημα θα έπρεπε να σκεφτούν που θα έβαζαν τον εαυτό τους και οτι θα ακολουθούσε μια δεύτερη προσωπική συνάντηση στην οποία θα του έλεγε ο κάθε ένας το συμπέρασμά του
Το προβατάκι μας δεν το σκέφτηκε καθόλου. Απλά άφησε να κυλήσουν οι ημέρες μέχρι την συνέντευξη . Μπήκε στο γραφείο και απάντησε στην κλήση μέσω skype στον κτηνίατρο.
- Γεια σου μικρό μου προβατάκι.
- Καλημέρα
- Έβγαλες κάποιο πόρισμα; Ξέρεις που ανήκεις;
Το προβατάκι θέλησε να κάνει την μικρή δική του επανάσταση. 3,6,9 ήθελε το μαντρί; Δεν θα του το έδινε
- Είμαι 4 , μου φαίνεται οτι ανήκω στους ρομαντικούς δυσπροσάρμοστους.
Τότε έγινε κάτι το οποίο ανέτρεψε τα πάντα . Στην οθόνη εμφανίστηκε ενα δεύτερο πρόσωπο. Ήταν μια γλυκύτατη κυρία η οποία κοίταγε με συμπάθια το προβατάκι μας. Του εξήγησε οτι ήταν ειδική στο enneagram. Είχε μελετήσει τα προβατάκια μας και είχε την απάντηση που ζητούσε να της δώσουν.
- Οχι καλό μου προβατάκι . Δεν είσαι 4 . Σε μελέτησα, σε είδα, Είσαι καθαρό 9άρι.
Το προβατάκι πάγωσε. Κατάλαβε επιτέλους ποιός ήταν ο σκοπός της όλης διαδικασίας. Δεν ήταν να ανακαλύψεις ποιος είσαι αλλά να σου πούνε ποιος είσαι έστω και αν δεν συμφωνείς. Στην ουσία σε προγραμμάτιζαν . Έπρεπε να κινηθεί σαν σκακιστής. Όταν κινδυνεύεις να χάσεις την παρτίδα δεν κάνεις επίθεση. Θυσιάζεις ενα πιόνι σου για να απελευθερώσεις τον βασιλιά και να βρεις χρόνο για να ανασυνταχθείς.
Δέχτηκε οτι είναι εννέα χωρίς αντίρρηση και σχεδόν έφυγε τρέχοντας απο το δωμάτιο. Θέλησε να επιβεβαιώσει την θεωρία του. Παρατήρησε τα άλλα προβατάκια. Ένιωσε να ζαλίζεται . Τα προβατάκια είχαν αλλάξει συμπεριφορά ανάλογη με το νούμερο που τους είχε ανατεθεί. Τα 6άρια είχαν πλέον πανομοιότυπη συμπεριφορά όπως τα 9άρια και τα 3άρια. Φαινόντουσαν τόσο ευτυχισμένα που πλέον ήξεραν που ανήκουν. Νόμιζε οτι έβλεπε κάποιο κακό όνειρο. Ευτυχώς ήταν απόγευμα και σε λίγο θα έφευγε απο το γυάλινο μαντρί.
Βγήκε έξω και στάθηκε λίγο . Είχε αρχίσει να έρχεται η Άνοιξη. Ρούφηξε τον υγρό αέρα μέχρι που πόνεσαν τα πνευμόνια του. Με την εκπνοή απέβαλε απο μέσα του δύσοσμα αέρια και τοξικά μικροσωματίδια
Μπήκε στο αυτοκίνητο και έβαλε μουσική . Δεν βιαζόταν να ξεκινήσει . Έτσι κέρδιζε λίγο χρόνο για να σκεφτεί.
Οι επιθετικές νότες του Chariots of Thunder των Kovenant γέμισαν τον χώρο.
Δεν είχε νόημα. Ποιός ο λόγος να προγραμματίζεις τα άσπρα προβατάκια; Είναι ακίνδυνα. Εκτός αν ο βοσκός ξέρει οτι κάποια απο αυτά είναι μαύρα προβατάκια που φοράνε άσπρη προβιά . Αλλά και αυτό δεν έχει νόημα. Τα μαύρα προβατάκια είναι εξίσου ακίνδυνα με τα άσπρα προβατάκια
Κοίταξε στον καθρέφτη. Θυμήθηκε το περιστατικό με τον λύκο και η αλήθεια τον χτύπησε σαν γροθιά στο στομάχι. Ο βοσκός είχε απο την αρχή ξεγελάσει το μαύρο προβατάκι. Ο προγραμματισμός είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα. Το μαύρο και άσχημο προβατάκι που κρυβόταν κάτω απο την άσπρη προβιά ήταν στην πραγματικότητα ένας λύκος τον οποίο είχε πλανέψει ο βοσκός.
¨Έβαλε πρώτη και ξεκίνησε με ένα χαιρέκακο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Ο βοσκός είχε έναν λόγο πλέον να μην κοιμάται ήσυχος. Ο λύκος ήταν ήδη μέσα στο μαντρί
Ο Nagash των Kovenant συνέχιζε να φτύνει οργισμένους στίχους στο μικρόφωνο.
Υ.Γ.
Από μικρούς μας προγραμματίζουν να πιστεύουμε οτι είμαστε θηράματα. Απο το σχολείο , τα μμε , το σινεμά μέχρι και την μουσική . Όλα μας βάζουν στο ρόλο του θύματος. Τρέμουν στην ιδέα οτι μια ημέρα θα θυμηθούμε οτι είμαστε γεννημένοι θηρευτές και όχι θηράματα. Φανταστείτε τι θα γίνει οταν το πιστό σκυλί που έχει μάθει οτι είναι αδύναμο και βάζει την ουρά στα σκέλια και κλαψουρίζει οταν το χτυπάει το αφεντικό του καταλάβει την δύναμή του; Θα γυρίσει και θα τον κοιτάξει με το αρχέγονο βλέμμα του κυνηγού και θα του δείξει τα δόντια του γρυλίζοντας και ωωωω!!! Τι έκπληξη θα είναι αυτή....
ventas
2/3/2017
Η μεγαλύτερη χαρά και συνάμα το, διόλου σπάνια, πιο γλυκόπικρο βάσανο:
Τα πιο γοητευτικά και σπινθηροβόλα μάτια είναι αυτά που όταν βυθίζεσαι μέσα τους γαληνεύεις και μερικές φορές νιώθεις να απαλύνεται και να σκορπάει σα σκόνη σε αλητοανεμοστρόβιλους ο πόνος που πιθανώς κουβαλάς σαν μυστικό προσωπικό φορτίο...
Και συνάμα σε κρατούν σε εγρήγορση, έτσι ώστε να τα τροφοδοτείς με ζωηρόχρωμες εικόνες, ακόμα και μέσα σε φόντο μονοχρωμίας, ακαλαισθησίας και με περιρρέουσα ατμόσφαιρα μιζέριας και κακοριζικιάς.
Έτσι ώστε να μετατρέπονται σε δυο πύρινες ριπές που βάζουν φωτιά στις αισθήσεις.
Και περιφρονούν, περιπαίζουν, τρομάζουν, απειλούν με ξεσκέπασμα όλα τα θεάρεστα ή "πρέποντα" πρωτόκολλα συμπεριφοράς, όλα τα θεατρινίστικα πιθηκίσματα, όλη την επιθυμητή και επιβραβευμένη μετριοκρατία, όλες τις καλές προθέσεις που ξεβράζουν σε φρενοκομεία "φυσιολογικότητας" και κρανίου τόπους, όλες τις νοσηρές παρανοήσεις και φοβίες και τραύματα και τη βαθιά διαταραχή μιας "πειραγμένης κανονικότητας"...
Σε έναν ολάκερο θίασο "πάνω και κάτω χεριών"(σ'ένα αποκαρδιωτικά τεράστιο δείγμα των ανθρώπινων σχέσεων), υπαλλήλων και εργοδοτών, σωτήρων και ναυαγών, επώνυμων και ανώνυμων, επιτυχημένων και αποτυχημένων, αφεντάδων και υπηρετών...
Μην φοβάστε μάτια μου!
Αγαπήστε τη λάμψη της φύσης σας. Αγαπήστε τη λάμψη των ματιών που αντανακλάνε τη λάμψη σας.
Και διαπεράστε, με θράσος και διαύγεια συνάμα, όλα τα στεγανά, τα πρωτόκολλα και τα φράγματα επί της ορμής της ζωής. Και λαμπυρίστε μέχρι το μεδούλι αυτού του "αντιερωτικά απελευθερωμένου", του με ένα απλανές ή μόνιμα χαμηλωμένο βλέμμα καρφωμένο στο προσωπείο του, βαριά μυωπικού ή εθελοτυφλούντα κόσμου.
...αν είσαι το αιώνιο αγόρι...Ατίθασο, ονειροπόλο, ανεπίδεκτο "ενσωμάτωσης" :
...κι αν είσαι η παντοτινή κοπέλα. Που αρνείται να "καταλαγιάσει" και να "τακτοποιηθεί":
4/4/2017
..............................
Κάτι σπινθηροβόλες ματιές..!
Η μεγαλύτερη χαρά και συνάμα το, διόλου σπάνια, πιο γλυκόπικρο βάσανο:
Τα πιο γοητευτικά και σπινθηροβόλα μάτια είναι αυτά που όταν βυθίζεσαι μέσα τους γαληνεύεις και μερικές φορές νιώθεις να απαλύνεται και να σκορπάει σα σκόνη σε αλητοανεμοστρόβιλους ο πόνος που πιθανώς κουβαλάς σαν μυστικό προσωπικό φορτίο...
Και συνάμα σε κρατούν σε εγρήγορση, έτσι ώστε να τα τροφοδοτείς με ζωηρόχρωμες εικόνες, ακόμα και μέσα σε φόντο μονοχρωμίας, ακαλαισθησίας και με περιρρέουσα ατμόσφαιρα μιζέριας και κακοριζικιάς.
Έτσι ώστε να μετατρέπονται σε δυο πύρινες ριπές που βάζουν φωτιά στις αισθήσεις.
Και περιφρονούν, περιπαίζουν, τρομάζουν, απειλούν με ξεσκέπασμα όλα τα θεάρεστα ή "πρέποντα" πρωτόκολλα συμπεριφοράς, όλα τα θεατρινίστικα πιθηκίσματα, όλη την επιθυμητή και επιβραβευμένη μετριοκρατία, όλες τις καλές προθέσεις που ξεβράζουν σε φρενοκομεία "φυσιολογικότητας" και κρανίου τόπους, όλες τις νοσηρές παρανοήσεις και φοβίες και τραύματα και τη βαθιά διαταραχή μιας "πειραγμένης κανονικότητας"...
Σε έναν ολάκερο θίασο "πάνω και κάτω χεριών"(σ'ένα αποκαρδιωτικά τεράστιο δείγμα των ανθρώπινων σχέσεων), υπαλλήλων και εργοδοτών, σωτήρων και ναυαγών, επώνυμων και ανώνυμων, επιτυχημένων και αποτυχημένων, αφεντάδων και υπηρετών...
Μην φοβάστε μάτια μου!
Αγαπήστε τη λάμψη της φύσης σας. Αγαπήστε τη λάμψη των ματιών που αντανακλάνε τη λάμψη σας.
Και διαπεράστε, με θράσος και διαύγεια συνάμα, όλα τα στεγανά, τα πρωτόκολλα και τα φράγματα επί της ορμής της ζωής. Και λαμπυρίστε μέχρι το μεδούλι αυτού του "αντιερωτικά απελευθερωμένου", του με ένα απλανές ή μόνιμα χαμηλωμένο βλέμμα καρφωμένο στο προσωπείο του, βαριά μυωπικού ή εθελοτυφλούντα κόσμου.
ανιχνευτής
Σύγκλιση!
Εικόνα παρμένη από τους δρόμους της Πλάκας, Αθήνα. Τη βρήκαμε ΕΔΩ.
...αν είσαι το αιώνιο αγόρι...Ατίθασο, ονειροπόλο, ανεπίδεκτο "ενσωμάτωσης" :
Η αγαπημένη σου
Δουλτσινέα
θα ήθελες να
έχει
λίγο από τη
γοητευτική μελαγχολία της σελήνης
και λίγο από την πιο
δυνατή λάμψη του ήλιου.
Να σε θαμπώνει χωρίς
να σε καίει.
Να κλέψετε μαζί
λίγο απ'την ορμή του ανέμου
λίγο απ'την ορμή του ανέμου
που με πάταγο ανοίγει
παράθυρα
και σφραγισμένες
πόρτες.
...κι αν είσαι η παντοτινή κοπέλα. Που αρνείται να "καταλαγιάσει" και να "τακτοποιηθεί":
Ο αγαπημένος σου αντι-ήρωας
θα ήθελες να πάλλεται
απ'το πάθος των εμπρηστών της συναίνεσης
και απ'την θαλπωρή μιας ηλιαχτίδας.
Για να πυρπολήσετε τα πνιγηρά κελιά
που κατάπιαν τις αιώνιες χαρές
και να απελευθερώσετε την καρδιά
απ'την τυραννία του ασπρόμαυρου.
4/4/2017
..............................
Mαύρη και άραχνη Παρασκευή
"Black Friday", το μεγάλο παραμύθιασμα και τάισμα για τον καταναλωτάκο
με σούπερ προσφορές και ευκαιρίες που είναι αδύνατον να τους αντισταθεί.
Τον καταναλωτή που δεν παύει να χλαπακιάζει αντικείμενα, καθημερινές
προσβολές της αξιοπρέπειάς του, καθημερινή κοροϊδία μέσα στα εργασιακά
δεσμά που του επιβάλλουν οι επικυρίαρχοι του.
Αγόρασε, αγόρασε, αγόρασε, ακόμα κι αν δεν σου φτάνουν, ακόμα κι αν χρειαστεί να δανειστείς για άλλη μια φορά. Οι τοκογλύφοι και οι τράπεζες καιροφυλακτούν να σου αρπάξουν το σπίτι γιατί αδυνατείς να ανταποκριθείς στο δάνειο που κοκκίνησε σαν μεταλλαγμένη ντομάτα και οι επερχόμενοι πλειστηριασμοί καραδοκούν να σε καταστήσουν επαίτη. Ανυπόληπτο για τα καταναλωτικά κριτήρια ενός κόσμου που σε μετέτρεψε από άνθρωπο σε ψηφίο οικονομικής συναλλαγής. Οι διαφημίσεις της Black Friday απευθύνονται σε πολίτες που έχουν ακόμη να ξοδέψουν, που φτιάχνονται με το να κάνουν έρευνα αγοράς αντί για έρευνα πάνω στους λόγους και τις αιτίες που κάνουν τη ζωή να μοιάζει με το ναυάγιο του Τιτανικού.
Κι αν το ψάξεις για την προέλευση της ονομασίας Black Friday, αν σε απασχολεί μια τέτοια λεπτομέρεια, θα διαπιστώσεις ότι μια από τις επικρατέστερες εκδοχές έχει τις ρίζες της στο δέκατο ένατο αιώνα στις ΗΠΑ. Η Μαύρη Παρασκευή ήταν η μέρα που οι
ιδιοκτήτες φυτειών μπορούσαν να πάνε στα σκλαβοπάζαρα και να αγοράσουν τους σκλάβους τους σε μειωμένες τιμές.
Σήμερα οι φυτείες είναι τα εργασιακά κάτεργα σε όλο τον πλανήτη. Όπου ακόμη και μικρά παιδιά εργάζονται ατέλειωτες ώρες και σε ακατάλληλες και επικίνδυνες για την ασφάλειά τους συνθήκες, αμειβόμενοι με ψιχουλάκια και απειλές, για να φτάσουν τα αγαθά στις βιτρίνες που προορίζονται για τον ευυπόληπτο καταναλωτή.
Αλλά πού να βρει χρόνο ο καταναλωτής να το σκεφτεί αυτό; Ακόμη και αν του περάσει από το μυαλό το σκοτεινό υπόβαθρο της υπόθεσης το απωθεί την επόμενη κιόλας στιγμή.
Το να σκέφτεσαι και να δρας με γνώμονα τις πραγματικές σου ανάγκες σε συνάρτηση με τις ανάγκες και των συνανθρώπων σου δεν είναι ούτε πολιτικά ούτε καταναλωτικά ορθό.
Ποιος παίρνει την ευθύνη να μας διδάξει τον κόσμο;
νάμα
..............................
Πριν ένα-δυο βράδια βρέθηκα στο σπίτι ενός καλού φίλου που είχα καιρό να
δω. Η γυναίκα του ετοίμαζε κάτι μεζεδάκια για το ούζο που είχαμε
ξεκινήσει ήδη να πίνουμε στο σαλόνι και, αναπόφευκτα, η κουβέντα
οδηγήθηκε στην κατάσταση που μαστίζει σχεδόν τους πάντες στον τόπο αυτό.
Όπως και το φίλο, που η γυναίκα του είναι άνεργη εδώ και πολύ καιρό κι
αυτός έχει αναγκαστεί να βρει και δεύτερη δουλειά -ημιαπασχόληση για την
ακρίβεια- καθώς έχουν κι ένα γιο 8 χρονών.
Ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα του σαλονιού και μπήκε μέσα ο πιτσιρικάς που ως τότε έκανε τα σχολικά του μαθήματα στο δωμάτιό του. Κι εμφανίστηκε μ'ένα περίεργα σοβαρό ύφος για την ηλικία του.
" Συγγνώμη που σας διακόπτω -η ευγένειά του σε αφόπλιζε- αλλά.."
" Έλα Νικόλα, τι θέλεις;" τον ρώτησε με χαμόγελο ο πατέρας του.
" Να, δεν φταίω εγώ, μιλάγατε δυνατά κι άκουσα αυτά που λέγατε πριν για τον κόσμο που πεινάει, και τέτοια."
" Συγγνώμη αν σε ενοχλήσαμε, υπόσχομαι να μιλάμε πιο σιγά" του είπα εγώ με απολογητικό ύφος.
" Όχι, δεν πειράζει. Αλλά ήθελα να πω κάτι στον μπαμπά και τη μαμά από καιρό και.." έμοιαζε να θέλει να δηλώσει πως είχε φτάσει η κατάλληλη στιγμή γι'αυτό.
" Και τι ήθελες να μας πεις; Γιατί αν είναι μυστικό, μας το λες αφού φύγει ο επισκέπτης μας", παρενέβη η μητέρα μπαίνοντας μέσα και κρατώντας τους κατάλληλους ουζομεζέδες.
" Δεν πειράζει, θέλω να το πω τώρα, επέμεινε ο μικρός. Θέλω από αύριο να μου βάζετε αν μπορείτε δύο κρουασάν ή δύο τοστάκια στην τσάντα μου για το σχολειό"
"Και γιατί αυτό; Δεν σου φτάνει το ένα; Μήπως δεν χορταίνεις; Αφού όταν σε παίρνει η μάνα σου το μεσημέρι κι έρχεσαι σπίτι με το ζόρι τρως το φαγητό που σε περιμένει πάντα", επεσήμανε σωστά ο πατέρας.
" Δεν είναι αυτό. Θέλω το δεύτερο να το δίνω στην Ελενίτσα"
"Γιατί καλέ μου; Δεν έχει κάτι να φάει η Ελενίτσα;" ρώτησε με ενδιαφέρον η μητέρα.
" Όχι! Τις δίνουν λίγο από το δικό τους μερικές φορές τα άλλα παιδιά, όχι όμως πάντα. Και χτες που δεν έβρισκα το τοστ μου μού είπε ο Σταμάτης ότι.. -εδώ δαγκώθηκε για λίγο- την είδε να μου το παίρνει κάτω απ'το θρανίο που το' χα και να το τρώει στο διάλειμμα. Όμως εγώ του είπα να μη το πει σε κανέναν άλλο. Δεν με νοιάζει, δεν θέλω να τη μαλώσει κανείς. Οι γονείς της δεν έχουν δουλειά όπως εσύ μαμά".
Για λίγο απλώθηκε μια αμήχανη σιωπή στο δωμάτιο. Ο πατέρας του τον κοίταζε συγκινημένος, ενώ η μητέρα του είχε κατεβάσει το κεφάλι κι ο μικρός εξακολουθούσε να έχει αυτό το σοβαρό ύφος που δεν θύμιζε 8χρονο παιδάκι. Αποφάσισα να μιλήσω εγώ:
" Δεν μου λες Νικόλα, μήπως να το πεις στη δασκάλα σου; Όχι για να μαλώσει βέβαια την Ελενίτσα, αλλά ίσως μπορέσει να βοηθήσει το σχολείο με κάποιο τρόπο και.."
" Και ποιον να βοηθήσει πρώτα το σχολείο; Αφού υπάρχουν τόσα παιδάκια που οι γονείς τους δεν έχουν δουλειά και το ξέρω! Μήπως το σχολείο θα πάρει καινούργια φόρμα και στον Τζουλιάνο;"
Το ύφος του είχε γίνει ακόμα πιο καθηλωτικά σοβαρό! Δεν ήξερα τι να αντιτάξω απέναντι σε τέτοια επιχειρήματα. Τότε, καθώς πατέρας του ανέλαβε να μου εξηγήσει στο αυτί ότι ο Τζουλιάνο ήταν ένα αξιαγάπητο αλβανάκι που έκανε στενή παρέα με το Νικόλα, η μητέρα του τον ρωτούσε:
" Τι εννοείς αγάπη μου για τη φόρμα του Τζουλιάνο;"
"Να, πριν...ε δεν θυμάμαι ποια μέρα, αλλά κάναμε γυμναστική και φορούσαμε όλοι τις φόρμες μας, γιατί η κυρία Μαρία δεν μας αφήνει να κάνουμε γυμναστική με τα κανονικά μας ρούχα για να μη τα χαλάσουμε και για να κάνουμε καλύτερα τις ασκήσεις και τα παιχνίδια. Τότε ο Τζουλιάνο πάτησε την μπάλα κι έπεσε κάτω και μετά άρχισε να κλαίει, να κλαίει και να μη σταματάει σου λέω"
" Χτύπησε πολύ;" ρώτησα εγώ.
"Όχι, μια γρατζουνίτσα στο γόνατο αλλά εμείς τρομάξαμε στην αρχή γιατί αυτός δεν κλαίει συχνά κι ας χτυπά. Στο τέλος, που επέμενε και η κ.Μαρία, μας είπε ότι έκλαιγε επειδή σκίστηκε η φόρμα του από το πέσιμο και..-δαγκώθηκε πάλι- η μαμά του δεν έχει λεφτά να του πάρει άλλη και τότε πώς θα ξανάκανε γυμναστική που του αρέσει; Αν και η κ. Μαρία του είπε να μη στενοχωριέται και θα μπορούσε να κάνει και με το παντελόνι, αλλά εκείνος φοβόταν μην τον μαλώσει η μαμά του και .."
"Και;" ρώτησα ανυπόμονος κι εντυπωσιασμένος από το καθαρό μυαλό και την ψυχή του μικρούλη.
" Ε δεν θέλει να τη στεναχωρεί γιατί από τότε που πέθανε ο μπαμπάς του, η μαμά του καθαρίζει όλη μέρα σπίτια και κάτι γραφεία γι'αυτόν και την αδελφούλα του.."
Και πάλι αυτή η καταραμένη αμήχανη βουβαμάρα απλώθηκε για ένα λεπτό στο σαλόνι μέχρι που ανέλαβε ο ίδιος ο Νικόλας να τη σπάσει, δίνοντάς μας "τη χαριστική βολή" με τα αλάνθαστα, ενστικτώδη, παιδικά αισθητήριά του:
" Και μαμά, μπαμπά. Δεν θέλω να μου πάρετε κανένα δώρο τώρα τα χριστούγεννα. Ξέρω από καιρό πώς δεν υπάρχει άγιος βασίλης αλλά δεν σας το'λεγα για να μη σας στεναχωρήσω, επειδή σας άρεσε να το πιστεύω. Γιατί αν υπήρχε ο άγιος βασίλης θα'πρεπε να φέρνει δώρα σε όοολα -το τόνισε με έμφαση- τα παιδάκια του κόσμου! Όμως υπάρχουν τόσα παιδάκια που πεινάνε και οι γονείς τους δεν μπορούν να τα ταΐσουν! Γιατί;"
Και σαν πύραυλος έτρεξε και χώθηκε στην αγκαλιά του πατέρα του, που φαινόταν ότι το περίμενε αυτό.
"Γιατί;" Αχ βρε Νικόλα! Οι απαντήσεις στη λογικότατη ερώτησή σου γκρεμίζουν όλα τα κάστρα και τα μαγεμένα δάση με τις νεράιδες, τους πρίγκιπες και τις βασιλοπούλες και τους καλούς που θριαμβεύουν στο τέλος και δίνουν μια παραμυθένια διάσταση, έτσι όπως πρέπει να είναι, στην παιδική σου ηλικία. Στην πολύτιμα αθώα παιδική ηλικία τόσων πολλών παιδιών που τη χάνουν με τόσο άδικους, βάναυσους και "ρεαλιστικούς" τρόπους. Για να βυθιστούν μέσα στη φρίκη και τα σκατά των ιδιοκτητών αυτού του κόσμου.
Ο Ένοικος...
15/12/2013
Tο παρόν είναι αφιερωμένο από εμάς στον μπαρμπα Νίκο, το κοσμογυρισμένο και θαλασσοδαρμένο ταξιδιάρη, τον "καραβόσκυλο" όπως αποκαλούσε ο ίδιος την αφεντιά του. Κάποτε μας είχε πει ότι είχε ακούσει αυτή τη λέξη σε μια παλιά ελληνική ταινία, του άρεσε γιατί λέει "του πήγαινε γάντι" και την οικειοποιήθηκε. Ερχόταν συχνά σ'ένα συνοικιακό καφενέ που συχνάζαμε κι εμείς, σχετικά πιτσιρικάδες ακόμα, για να πίνουμε φθηνή μπίρα ή και κάνα ούζο με τα "σέα και τα μέα του" και να φλυαρούμε για πολλά και διάφορα: για πολιτική, μουσικές, κοπελίτσες. Όταν όμως έσκαγε μύτη ο γερο-θαλασσόλυκος και καθόταν στην αγαπημένη του γωνιά, τον κερνούσαμε κάνα καραφάκι, κι ας μη μας ξεχείλιζαν τα φράγκα απ' τις τσέπες, για να μας αφηγείται τις εκπληκτικές του ιστορίες που μας καθήλωναν. Κι ας υποψιαζόμαστε ότι του άρεσε πού και πού να τις εμπλουτίζει με γερές δόσεις "σάλτσας".
Το έκανε όμως με υπέροχο τρόπο, καθώς μας ταξίδευε στα πέρατα του θαυμαστού αυτού κόσμου.
Πότε μας έστελνε στη θάλασσα των Σαργασσών με τα μυθικά τέρατα ή στο τρίγωνο των Βερμούδων με τους γοητευτικούς θρύλους, πότε μας περπατούσε σε περίεργα στέκια του Χονγκ Κονγκ, μας ξεναγούσε σε μοναδικής ομορφιάς ή παραξενιάς μέρη κι άλλοτε μας εξίταρε τη λίμπιντο με περιγραφές Βραζιλιάνων και Κουβανέζων καρυάτιδων, για να μας συνιστά μετά αφροδισιακές ή εξωτικές συνταγές με πολύχρωμα μπαχάρια και άγνωστα για τους Δυτικούς εδέσματα κι ό,τι άλλο συναρπαστικό μπορεί να φανταστεί κανείς και με άφθονες δόσεις γνωστών κι άγνωστων αλκοολούχων "ροφημάτων" σε κάθε μακρινό λιμάνι. Κι εμείς δεν χορταίναμε ν' ακούμε. Συχνά έκλεινε τις ιστορίες του με την ίδια κουβέντα: "όπου γης και πατρίδα παίδες! Να είστε σε κίνηση φίλοι μου". Ίσως να΄μαστε και οι καλύτεροι φίλοι του. Είχε μάλλον ελάχιστους. Ο καφετζής μας είχε πει ότι οι γείτονες τον κορόιδευαν,
γιατί όταν γύριζε συχνά σουρωμένος το βράδυ σπίτι του, καθόταν και μιλούσε αρκετά λεπτά σε ένα δέντρο στο πεζοδρόμιο, μπροστά στο παραθύρι του! Κάτι που το είδαμε κι εμείς. Όπως και το κλάμα που έριξε όταν ο δήμος έκοψε το γέρικο δέντρο, γιατί όπως έλεγαν είχε αρρωστήσει. " Έρχεται σύντομα και η δικιά μου ώρα" μονολογούσε.
Ο μπαρμπα Νίκος έζησε και πέθανε μόνος κι έρημος. Δεν ήταν κι απ' αυτούς που θα έριχναν εύκολα οικογενειακή άγκυρα και θα έμεναν μόνιμα σε ένα "λιμάνι". Τον πείραζε που λόγω γήρατος δεν μπορούσε να ταξιδεύει και είχε "προσαράξει" σ'έ να μικρό σπιτάκι στη γειτονιά μας. Και μας έλεγε ότι η αξεπέραστη αγάπη της ζωής του ήταν το θαλασσινό αλάτι που νιώθεις να κολλά στο πετσί σου και σου προσφέρει μια ασύγκριτη αίσθηση ελευθερίας. Ακολουθούσαν ο Χεμινγουαίη, οι γυναίκες, το ρούμι και, από τότε κυρίως που ξεβράστηκε στην Ελλάδα, το ούζο.
Εμείς είχαμε μάθει ότι είχε, κάπου στη Νότια Αμερική κι έναν γιο με μια Λατίνα, η οποία είχε παντρευτεί τελικά έναν φραγκάτο ντόπιο και στεριανό. Όταν μάλιστα ανακάλυψαν τον παλιό ναυτικό νεκρό στο σπίτι του (καθώς κάποιος είχε μπει στο σπίτι να τον είχε ληστέψει κι αυτός έμεινε, όπως αποδείχτηκε, από ανακοπή), βρέθηκε δίπλα σ'ένα σπασμένο συρτάρι ένα χοντρό ημερολόγιο γραμμένο στα ισπανικά. Γεμάτο σημαντικές στιγμές της ζωής του και φωτογραφίες. Κι ένα χαρτί μέσα σ'αυτό να γράφει, ως τελευταία του επιθυμία, ότι αν τον βρουν ποτέ πεθαμένο να ταχυδρομήσουν "το βιβλίο της βόλτας του", όπως το είχε ονομάσει, στο γιο του τον Χουάν Χοσέ. Σε μια διεύθυνση της μακρινής Ν. Αμερικής.
Το παρακάτω είναι για σένα μπαρμπα Νίκο. Οι ιστορίες σου ακόμα μας ταξιδεύουν και μας επηρεάζουν!
Σκοτώνουν και τα δέντρα άμα γεράσουν
Το μπαούλο μέσα ξεχειλίζει από τα φαντάσματα του παρελθόντος και ο
καθρέφτης μια μεγάλη οθόνη με τις αναμνήσεις του σκηνές από παλιές
ταινίες, αγέραστες από του χρόνου τις ουλές.
Κι αυτός τις νύχτες μιλούσε αρκετά στο ροζιασμένο δέντρο που έμοιαζε με συνομήλικό του, εκείνο το δεντράκι έξω απ'το παραθυρό του. Συγκάτοικος στη μοναξιά του, βουβός και υπομονετικός εξομολογητής του. Κι αποκαμωμένος όταν έλεγε να ξαπλώσει πια, το δέντρο με το κοκαλιάρικο μακρύ του χέρι χτύπαγε το τζάμι απαλά: καληνύχτα!
Ένα βράδυ γύρισε πάλι πιωμένος και τρέκλιζε και γύρεψε πάνω στο φιλαράκο του να στηριχτεί
μα έκπληκτος βρέθηκε κάτω. Το δέντρο έλειπε απ'το πεζοδρόμιο.
Ο Ένοικος...
8/4/2013
..............................
Mαύρη και άραχνη Παρασκευή
Αγόρασε, αγόρασε, αγόρασε, ακόμα κι αν δεν σου φτάνουν, ακόμα κι αν χρειαστεί να δανειστείς για άλλη μια φορά. Οι τοκογλύφοι και οι τράπεζες καιροφυλακτούν να σου αρπάξουν το σπίτι γιατί αδυνατείς να ανταποκριθείς στο δάνειο που κοκκίνησε σαν μεταλλαγμένη ντομάτα και οι επερχόμενοι πλειστηριασμοί καραδοκούν να σε καταστήσουν επαίτη. Ανυπόληπτο για τα καταναλωτικά κριτήρια ενός κόσμου που σε μετέτρεψε από άνθρωπο σε ψηφίο οικονομικής συναλλαγής. Οι διαφημίσεις της Black Friday απευθύνονται σε πολίτες που έχουν ακόμη να ξοδέψουν, που φτιάχνονται με το να κάνουν έρευνα αγοράς αντί για έρευνα πάνω στους λόγους και τις αιτίες που κάνουν τη ζωή να μοιάζει με το ναυάγιο του Τιτανικού.
Κι αν το ψάξεις για την προέλευση της ονομασίας Black Friday, αν σε απασχολεί μια τέτοια λεπτομέρεια, θα διαπιστώσεις ότι μια από τις επικρατέστερες εκδοχές έχει τις ρίζες της στο δέκατο ένατο αιώνα στις ΗΠΑ. Η Μαύρη Παρασκευή ήταν η μέρα που οι
ιδιοκτήτες φυτειών μπορούσαν να πάνε στα σκλαβοπάζαρα και να αγοράσουν τους σκλάβους τους σε μειωμένες τιμές.
Σήμερα οι φυτείες είναι τα εργασιακά κάτεργα σε όλο τον πλανήτη. Όπου ακόμη και μικρά παιδιά εργάζονται ατέλειωτες ώρες και σε ακατάλληλες και επικίνδυνες για την ασφάλειά τους συνθήκες, αμειβόμενοι με ψιχουλάκια και απειλές, για να φτάσουν τα αγαθά στις βιτρίνες που προορίζονται για τον ευυπόληπτο καταναλωτή.
Αλλά πού να βρει χρόνο ο καταναλωτής να το σκεφτεί αυτό; Ακόμη και αν του περάσει από το μυαλό το σκοτεινό υπόβαθρο της υπόθεσης το απωθεί την επόμενη κιόλας στιγμή.
Το να σκέφτεσαι και να δρας με γνώμονα τις πραγματικές σου ανάγκες σε συνάρτηση με τις ανάγκες και των συνανθρώπων σου δεν είναι ούτε πολιτικά ούτε καταναλωτικά ορθό.
Rohalas
30/11/2019
..............................
Το γαϊτανάκι
αυτό το γαϊτανάκι που το 'μάθαν τα παιδιά;
]
Ποιος είναι εκείνος που τον γνωρίζει τόσο καλά;
Ποιος με τόση σιγουριά μας έμαθε πως το σκυλάκι κάνει γαβ και η γάτα κάνει νιάου;
Έχετε παρατηρήσει πόσο διαφορετικό είναι κάθε γάβγισμα ή νιαούρισμα και
πόσο μοιάζει ο ήχος που κάνουν στα αλήθεια αυτά τα ζώα με την απλοποίηση
που επιδέχονται μέσω της γλώσσας μας;
Οι σκύλοι και οι γάτες θα γελούσαν μαζί μας. Σαν να ακούς κάποιον να μιλάει μία ξένη γλώσσα με πολύ κακή προφορά!
Πόσο από τον πραγματικό ήχο ακούνε τα αφτιά μας;
Με πόση έπαρση νομίζουμε ότι κατέχουμε τον κόσμο!
-Τι είναι αυτό; σε ρωτάει ένα δίχρονο παιδί και ντρέπεσαι να του απαντήσεις.
Δεν είσαι σίγουρος πως γνωρίζεις την πλήρη αλήθεια,
νιώθεις πως θα πεις ψέματα.
Νιώθεις πως δε γνωρίζεις τίποτα.
Πως εκείνο το παιδί κατανοεί περισσότερα από εσένα.
Συναισθάνεται κάθε διαδικασία , κάθε ήχο, κάθε εικόνα από την αρχή.
Βλέπεις το θαυμασμό του για τον κόσμο.
Τα μάτια του που επικεντρώνονται και βυθίζονται στο πιο απλό και θαυμαστό.
Στο φύλλο που το παρασύρει ο αέρας, στο βουητό μιας μέλισσας, στη μπάλα,
που ώ! τι θαύμα κατρακυλάει στην κατηφόρα,στα πουλιά που πετάνε,στους
καρπούς των δέντρων, στη μυρωδιά των λουλουδιών... και τότε σε
κατακεραυνώνει η ερώτηση.
-Τι είναι αυτό;
Και καταλαβαίνεις.
Γιατί ο κόσμος είναι ένα γαϊτανάκι που όλο τυλίγεται, αλλά ποτέ δεν ξετυλίγεται.
Γιατί είναι τόσο βαρετά επαναλαμβανόμενος.
Θα δοθεί η απάντηση : Είναι μία πεταλούδα.
Και να η ισοπέδωση!
Το αντιλαμβάνομαι σε κάθε μονολεκτική απάντηση.
Βάζουμε τον κόσμο σε "κουτάκια" για να τον κατανοήσουμε, δημιουργώντας
ουσιαστικά ένα "δικό μας κόσμο" μέσα στον κόσμο και μετά τον μεταφέρουμε
στα παιδιά μας.
Γιατί..
Κανένας!
Κανένας δε μας έδωσε την ευκαιρία.
Να τον ανακαλύψουμε μόνοι μας.
Να τον γευτούμε.
Έπρεπε γρήγορα να μάθουμε όσα ξέρουν οι μεγάλοι,
για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους.
Όλα εκείνα που έμαθαν παλιά από κάποιους άλλους μεγάλους...
Ο φαύλος κύκλος της γνώσης.
Μέχρι να πάμε σχολείο και να μας αναλάβει η υπνο- παιδεία.
Πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να είναι ο κόσμος αν απλά...
αλλάζαμε οπτική....
28/9/2013
..............................
Το έγκλημα της καταστροφής της παιδικής ηλικίας
Ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα του σαλονιού και μπήκε μέσα ο πιτσιρικάς που ως τότε έκανε τα σχολικά του μαθήματα στο δωμάτιό του. Κι εμφανίστηκε μ'ένα περίεργα σοβαρό ύφος για την ηλικία του.
" Συγγνώμη που σας διακόπτω -η ευγένειά του σε αφόπλιζε- αλλά.."
" Έλα Νικόλα, τι θέλεις;" τον ρώτησε με χαμόγελο ο πατέρας του.
" Να, δεν φταίω εγώ, μιλάγατε δυνατά κι άκουσα αυτά που λέγατε πριν για τον κόσμο που πεινάει, και τέτοια."
" Συγγνώμη αν σε ενοχλήσαμε, υπόσχομαι να μιλάμε πιο σιγά" του είπα εγώ με απολογητικό ύφος.
" Όχι, δεν πειράζει. Αλλά ήθελα να πω κάτι στον μπαμπά και τη μαμά από καιρό και.." έμοιαζε να θέλει να δηλώσει πως είχε φτάσει η κατάλληλη στιγμή γι'αυτό.
" Και τι ήθελες να μας πεις; Γιατί αν είναι μυστικό, μας το λες αφού φύγει ο επισκέπτης μας", παρενέβη η μητέρα μπαίνοντας μέσα και κρατώντας τους κατάλληλους ουζομεζέδες.
" Δεν πειράζει, θέλω να το πω τώρα, επέμεινε ο μικρός. Θέλω από αύριο να μου βάζετε αν μπορείτε δύο κρουασάν ή δύο τοστάκια στην τσάντα μου για το σχολειό"
"Και γιατί αυτό; Δεν σου φτάνει το ένα; Μήπως δεν χορταίνεις; Αφού όταν σε παίρνει η μάνα σου το μεσημέρι κι έρχεσαι σπίτι με το ζόρι τρως το φαγητό που σε περιμένει πάντα", επεσήμανε σωστά ο πατέρας.
" Δεν είναι αυτό. Θέλω το δεύτερο να το δίνω στην Ελενίτσα"
"Γιατί καλέ μου; Δεν έχει κάτι να φάει η Ελενίτσα;" ρώτησε με ενδιαφέρον η μητέρα.
" Όχι! Τις δίνουν λίγο από το δικό τους μερικές φορές τα άλλα παιδιά, όχι όμως πάντα. Και χτες που δεν έβρισκα το τοστ μου μού είπε ο Σταμάτης ότι.. -εδώ δαγκώθηκε για λίγο- την είδε να μου το παίρνει κάτω απ'το θρανίο που το' χα και να το τρώει στο διάλειμμα. Όμως εγώ του είπα να μη το πει σε κανέναν άλλο. Δεν με νοιάζει, δεν θέλω να τη μαλώσει κανείς. Οι γονείς της δεν έχουν δουλειά όπως εσύ μαμά".
Για λίγο απλώθηκε μια αμήχανη σιωπή στο δωμάτιο. Ο πατέρας του τον κοίταζε συγκινημένος, ενώ η μητέρα του είχε κατεβάσει το κεφάλι κι ο μικρός εξακολουθούσε να έχει αυτό το σοβαρό ύφος που δεν θύμιζε 8χρονο παιδάκι. Αποφάσισα να μιλήσω εγώ:
" Δεν μου λες Νικόλα, μήπως να το πεις στη δασκάλα σου; Όχι για να μαλώσει βέβαια την Ελενίτσα, αλλά ίσως μπορέσει να βοηθήσει το σχολείο με κάποιο τρόπο και.."
" Και ποιον να βοηθήσει πρώτα το σχολείο; Αφού υπάρχουν τόσα παιδάκια που οι γονείς τους δεν έχουν δουλειά και το ξέρω! Μήπως το σχολείο θα πάρει καινούργια φόρμα και στον Τζουλιάνο;"
Το ύφος του είχε γίνει ακόμα πιο καθηλωτικά σοβαρό! Δεν ήξερα τι να αντιτάξω απέναντι σε τέτοια επιχειρήματα. Τότε, καθώς πατέρας του ανέλαβε να μου εξηγήσει στο αυτί ότι ο Τζουλιάνο ήταν ένα αξιαγάπητο αλβανάκι που έκανε στενή παρέα με το Νικόλα, η μητέρα του τον ρωτούσε:
" Τι εννοείς αγάπη μου για τη φόρμα του Τζουλιάνο;"
"Να, πριν...ε δεν θυμάμαι ποια μέρα, αλλά κάναμε γυμναστική και φορούσαμε όλοι τις φόρμες μας, γιατί η κυρία Μαρία δεν μας αφήνει να κάνουμε γυμναστική με τα κανονικά μας ρούχα για να μη τα χαλάσουμε και για να κάνουμε καλύτερα τις ασκήσεις και τα παιχνίδια. Τότε ο Τζουλιάνο πάτησε την μπάλα κι έπεσε κάτω και μετά άρχισε να κλαίει, να κλαίει και να μη σταματάει σου λέω"
" Χτύπησε πολύ;" ρώτησα εγώ.
"Όχι, μια γρατζουνίτσα στο γόνατο αλλά εμείς τρομάξαμε στην αρχή γιατί αυτός δεν κλαίει συχνά κι ας χτυπά. Στο τέλος, που επέμενε και η κ.Μαρία, μας είπε ότι έκλαιγε επειδή σκίστηκε η φόρμα του από το πέσιμο και..-δαγκώθηκε πάλι- η μαμά του δεν έχει λεφτά να του πάρει άλλη και τότε πώς θα ξανάκανε γυμναστική που του αρέσει; Αν και η κ. Μαρία του είπε να μη στενοχωριέται και θα μπορούσε να κάνει και με το παντελόνι, αλλά εκείνος φοβόταν μην τον μαλώσει η μαμά του και .."
"Και;" ρώτησα ανυπόμονος κι εντυπωσιασμένος από το καθαρό μυαλό και την ψυχή του μικρούλη.
" Ε δεν θέλει να τη στεναχωρεί γιατί από τότε που πέθανε ο μπαμπάς του, η μαμά του καθαρίζει όλη μέρα σπίτια και κάτι γραφεία γι'αυτόν και την αδελφούλα του.."
Και πάλι αυτή η καταραμένη αμήχανη βουβαμάρα απλώθηκε για ένα λεπτό στο σαλόνι μέχρι που ανέλαβε ο ίδιος ο Νικόλας να τη σπάσει, δίνοντάς μας "τη χαριστική βολή" με τα αλάνθαστα, ενστικτώδη, παιδικά αισθητήριά του:
" Και μαμά, μπαμπά. Δεν θέλω να μου πάρετε κανένα δώρο τώρα τα χριστούγεννα. Ξέρω από καιρό πώς δεν υπάρχει άγιος βασίλης αλλά δεν σας το'λεγα για να μη σας στεναχωρήσω, επειδή σας άρεσε να το πιστεύω. Γιατί αν υπήρχε ο άγιος βασίλης θα'πρεπε να φέρνει δώρα σε όοολα -το τόνισε με έμφαση- τα παιδάκια του κόσμου! Όμως υπάρχουν τόσα παιδάκια που πεινάνε και οι γονείς τους δεν μπορούν να τα ταΐσουν! Γιατί;"
Και σαν πύραυλος έτρεξε και χώθηκε στην αγκαλιά του πατέρα του, που φαινόταν ότι το περίμενε αυτό.
"Γιατί;" Αχ βρε Νικόλα! Οι απαντήσεις στη λογικότατη ερώτησή σου γκρεμίζουν όλα τα κάστρα και τα μαγεμένα δάση με τις νεράιδες, τους πρίγκιπες και τις βασιλοπούλες και τους καλούς που θριαμβεύουν στο τέλος και δίνουν μια παραμυθένια διάσταση, έτσι όπως πρέπει να είναι, στην παιδική σου ηλικία. Στην πολύτιμα αθώα παιδική ηλικία τόσων πολλών παιδιών που τη χάνουν με τόσο άδικους, βάναυσους και "ρεαλιστικούς" τρόπους. Για να βυθιστούν μέσα στη φρίκη και τα σκατά των ιδιοκτητών αυτού του κόσμου.
Ο Ένοικος...
15/12/2013
Σκοτώνουν και τα δέντρα όταν γεράσουν
Tο παρόν είναι αφιερωμένο από εμάς στον μπαρμπα Νίκο, το κοσμογυρισμένο και θαλασσοδαρμένο ταξιδιάρη, τον "καραβόσκυλο" όπως αποκαλούσε ο ίδιος την αφεντιά του. Κάποτε μας είχε πει ότι είχε ακούσει αυτή τη λέξη σε μια παλιά ελληνική ταινία, του άρεσε γιατί λέει "του πήγαινε γάντι" και την οικειοποιήθηκε. Ερχόταν συχνά σ'ένα συνοικιακό καφενέ που συχνάζαμε κι εμείς, σχετικά πιτσιρικάδες ακόμα, για να πίνουμε φθηνή μπίρα ή και κάνα ούζο με τα "σέα και τα μέα του" και να φλυαρούμε για πολλά και διάφορα: για πολιτική, μουσικές, κοπελίτσες. Όταν όμως έσκαγε μύτη ο γερο-θαλασσόλυκος και καθόταν στην αγαπημένη του γωνιά, τον κερνούσαμε κάνα καραφάκι, κι ας μη μας ξεχείλιζαν τα φράγκα απ' τις τσέπες, για να μας αφηγείται τις εκπληκτικές του ιστορίες που μας καθήλωναν. Κι ας υποψιαζόμαστε ότι του άρεσε πού και πού να τις εμπλουτίζει με γερές δόσεις "σάλτσας".
Το έκανε όμως με υπέροχο τρόπο, καθώς μας ταξίδευε στα πέρατα του θαυμαστού αυτού κόσμου.
Πότε μας έστελνε στη θάλασσα των Σαργασσών με τα μυθικά τέρατα ή στο τρίγωνο των Βερμούδων με τους γοητευτικούς θρύλους, πότε μας περπατούσε σε περίεργα στέκια του Χονγκ Κονγκ, μας ξεναγούσε σε μοναδικής ομορφιάς ή παραξενιάς μέρη κι άλλοτε μας εξίταρε τη λίμπιντο με περιγραφές Βραζιλιάνων και Κουβανέζων καρυάτιδων, για να μας συνιστά μετά αφροδισιακές ή εξωτικές συνταγές με πολύχρωμα μπαχάρια και άγνωστα για τους Δυτικούς εδέσματα κι ό,τι άλλο συναρπαστικό μπορεί να φανταστεί κανείς και με άφθονες δόσεις γνωστών κι άγνωστων αλκοολούχων "ροφημάτων" σε κάθε μακρινό λιμάνι. Κι εμείς δεν χορταίναμε ν' ακούμε. Συχνά έκλεινε τις ιστορίες του με την ίδια κουβέντα: "όπου γης και πατρίδα παίδες! Να είστε σε κίνηση φίλοι μου". Ίσως να΄μαστε και οι καλύτεροι φίλοι του. Είχε μάλλον ελάχιστους. Ο καφετζής μας είχε πει ότι οι γείτονες τον κορόιδευαν,
γιατί όταν γύριζε συχνά σουρωμένος το βράδυ σπίτι του, καθόταν και μιλούσε αρκετά λεπτά σε ένα δέντρο στο πεζοδρόμιο, μπροστά στο παραθύρι του! Κάτι που το είδαμε κι εμείς. Όπως και το κλάμα που έριξε όταν ο δήμος έκοψε το γέρικο δέντρο, γιατί όπως έλεγαν είχε αρρωστήσει. " Έρχεται σύντομα και η δικιά μου ώρα" μονολογούσε.
Ο μπαρμπα Νίκος έζησε και πέθανε μόνος κι έρημος. Δεν ήταν κι απ' αυτούς που θα έριχναν εύκολα οικογενειακή άγκυρα και θα έμεναν μόνιμα σε ένα "λιμάνι". Τον πείραζε που λόγω γήρατος δεν μπορούσε να ταξιδεύει και είχε "προσαράξει" σ'έ να μικρό σπιτάκι στη γειτονιά μας. Και μας έλεγε ότι η αξεπέραστη αγάπη της ζωής του ήταν το θαλασσινό αλάτι που νιώθεις να κολλά στο πετσί σου και σου προσφέρει μια ασύγκριτη αίσθηση ελευθερίας. Ακολουθούσαν ο Χεμινγουαίη, οι γυναίκες, το ρούμι και, από τότε κυρίως που ξεβράστηκε στην Ελλάδα, το ούζο.
Εμείς είχαμε μάθει ότι είχε, κάπου στη Νότια Αμερική κι έναν γιο με μια Λατίνα, η οποία είχε παντρευτεί τελικά έναν φραγκάτο ντόπιο και στεριανό. Όταν μάλιστα ανακάλυψαν τον παλιό ναυτικό νεκρό στο σπίτι του (καθώς κάποιος είχε μπει στο σπίτι να τον είχε ληστέψει κι αυτός έμεινε, όπως αποδείχτηκε, από ανακοπή), βρέθηκε δίπλα σ'ένα σπασμένο συρτάρι ένα χοντρό ημερολόγιο γραμμένο στα ισπανικά. Γεμάτο σημαντικές στιγμές της ζωής του και φωτογραφίες. Κι ένα χαρτί μέσα σ'αυτό να γράφει, ως τελευταία του επιθυμία, ότι αν τον βρουν ποτέ πεθαμένο να ταχυδρομήσουν "το βιβλίο της βόλτας του", όπως το είχε ονομάσει, στο γιο του τον Χουάν Χοσέ. Σε μια διεύθυνση της μακρινής Ν. Αμερικής.
Το παρακάτω είναι για σένα μπαρμπα Νίκο. Οι ιστορίες σου ακόμα μας ταξιδεύουν και μας επηρεάζουν!
Σκοτώνουν και τα δέντρα άμα γεράσουν
Κι αυτός τις νύχτες μιλούσε αρκετά στο ροζιασμένο δέντρο που έμοιαζε με συνομήλικό του, εκείνο το δεντράκι έξω απ'το παραθυρό του. Συγκάτοικος στη μοναξιά του, βουβός και υπομονετικός εξομολογητής του. Κι αποκαμωμένος όταν έλεγε να ξαπλώσει πια, το δέντρο με το κοκαλιάρικο μακρύ του χέρι χτύπαγε το τζάμι απαλά: καληνύχτα!
Ένα βράδυ γύρισε πάλι πιωμένος και τρέκλιζε και γύρεψε πάνω στο φιλαράκο του να στηριχτεί
μα έκπληκτος βρέθηκε κάτω. Το δέντρο έλειπε απ'το πεζοδρόμιο.
Ο Ένοικος...
8/4/2013
..............................
Το λούνα παρκ στην άκρη του γαλαξία...
Στην άκρη του γαλαξία υπάρχει ένας κόσμος, γνωστός σε όλο το ηλιακό τοπικό σύστημα, αλλά και σε πολλά άλλα, ως το λούνα παρκ αυτών που τον λογαριάζουν ιδιοκτησία τους. Και αρέσκονται να θεωρούν τους εαυτούς τους κάτι σαν θεούς...Εννοείται για τους υποτελείς τους μόνο, γιατί δεν τους παίρνει παραπέρα και τόσο εύκολα να κάνουν το ίδιο...Και οι έγκλειστοι-υπήκοοι μέσα στον "παιχνιδότοπο", που υποστηρίζεται κι από συστήματα υψηλής τεχνολογίας, έχουν πειστεί ότι το να συμμετέχουν στα παιχνίδια που έχουν στηθεί γι'αυτούς είναι ο σκοπός της ύπαρξής τους και ο ορθός δρόμος μέσα στους διαδρόμους και τις "πίστες"...Και ανταγωνίζονται, συχνά μέχρι τελικής πτώσης, για το ποιοι θα παίξουν πιο πολλά παιχνίδια, "θα ανεβούν πίστα", θα πετύχουν μεγαλύτερα σκορ με κάθε τίμημα...Και φτιάχνουν και ομάδες με μανιφέστα και ιδεολογικές διακηρύξεις...Κι εξοπλίζονται κιόλας για να πετσοκόβονται όποτε τους σφυρίξουν οι ανισόρροποι και αδίστακτοι και γι'αυτό επιτυχημένοι επικεφαλείς τους...Και σκαρώνουν και πανιά με χρώματα, σύμβολα ή οικόσημα (στα πιο μικρά και μυστικοπαθή και ελιτίστικα "κλαμπ") για να αυτοπροσδιορίζονται, να αυτομαρκάρονται και να ξεχωρίζουν από τους άλλους "παίκτες" που ανήκουν σε άλλες ομάδες, μικρές ή μεγάλες και πολυπληθείς...Και οι πιο πολλοί (γιατί τα "παιχνίδια" και η επιβράβευση των παικτών, είναι έτσι κατανεμημένα και στημένα που δεν επαρκούν για τους περισσότερους) αφήνονται να εξουθενωθούν και να καταρρεύσουν. Να σωριαστούν κάτω ετοιμοθάνατοι από τις κακουχίες των εργασιών συντήρησης και λειτουργίας των μηχανών και τροφοδοσίας των μηχανισμών που κινούν όλο το τεχνητό οικοδόμημα...Για να το απολαμβάνουν οι λιγότεροι...Που ακόμα κι αυτοί είναι αναλώσιμοι αν γίνουν πολύ άπληστοι ή πολύ εγωιστές...Και τολμήσουν να απαιτήσουν ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση...Και ν'αμφισβητήσουν τις δυνατότητες των παιχνιδιών που τους παρέχονται για να διαπρέψουν ή να αποτύχουν έως και να συντριφτούν...
...Γιατί τους ιδιοκτήτες και κατασκευαστές και του πιο μικρού γραναζιού του οικοδομήματος, δεν μπορούν ούτε να τους απευθύνουν το λόγο.
Απρόσιτοι όπως είναι και παρατηρούν τα καμώματα των ιδιόκτητων αγέλων τους...Συμμετέχοντας στα δρώμενα με τους δικές τους, πέρα απ'την κατανόηση των υποτελών, μεθόδους. Που μπορεί να σημαίνουν "αναβάθμιση των παιχνιδιών ή παρουσίαση καινούργιων με ανάλογους προσαρμοσμένους κανόνες" (η λεγόμενη μετάβαση σε νέες εποχές, με βίαιους και ανατρεπτικούς τρόπους και νέα ή παλιότερα, μασκαραμένα σε νέα, μοντέλα).
Και ο φοβερός βόμβος από μυριάδες αγκομαχητά και παραληρήματα, ουρλιαχτά και ξεφωνητά που σκορπάνε ολόγυρα ριπές συναισθημάτων πληθώρας αποχρώσεων, αφορισμών, εμπνεύσεων, απειλών, βλαστήμιας και ανεκπλήρωτων πόθων...καλά κρατούν. Και διαιωνίζονται μαζί με τις "ρόδες που ανεβάζουν και κατεβάζουν στην κορυφή" του λούνα παρκ, τα πάντα δημοφιλή "συγκρουόμενα" (πλήθη και μίση) που συντρίβουν κορμιά και επίσης πολύ δημοφιλή "τρένα του τρόμου". Που στην ξέφρενη διαδρομή ξεφορτώνονται διά παντός πλήθη επιβαινόντων.
Και βέβαια τις πλέον δημοφιλείς (σε βαθμό εξάρτησης) εικονικές πραγματικότητες, εγκεφαλικές πλανεύτρες που διαρρηγνύουν αντιλήψεις και αισθήσεις. Και τόσα τόσα άλλα, υλικοί και νοητικοί "εξολοθρευτές", που θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει και άκρως πρωτότυπους παρά τις αρρωστημένες κι αποδομητικές τους συνέπειες...Που παλιώνουν για να ξεπεραστούν από νέες εντυπωσιακές αναβαθμίσεις...
Αλλά...αλλά αν υπάρχουν κάποιοι που αντιλήφθηκαν κάποια στιγμή σε όλο της το άρρωστο μεγαλείο και απεχθάνονται μέχρι θανάτου την αποπνιχτική ατμόσφαιρα του λούνα παρκ και των λαμπιονιών του... Και έχουν πάρει είδηση (ή έστω υποψιάζονται) την αριστοτεχνική συνωμοσία των ιδιοκτητών του σε βάρος των θέλοντας και όχι μυριάδων συμμετεχόντων...Τότε ίσως προφυλαγμένοι σε σκοτεινές και δυσκολοπρόσιτες γωνιές, βρίσκονται, ψιθυρίζουν, οργανώνονται, συνεργάζονται, συνωμοτούν κι αυτοί...
Έχοντας όμως και απώλειες σημαντικές, γιατί οι πράκτορες των ιδιοκτητών είναι διαρκώς στο κυνήγι τους, αλλά δεν έχουν σκοπό αυτοί να το βάλουν κάτω. Είναι ταγμένοι στους σκοπούς τους και κυριευμένοι από έναν ακατανόητο για τα πλήθη ηλεκτρισμό. Για να προκαλέσουν μικρά κατά τόπους βραχυκυκλώματα, μέχρι το μεγάλο γενικό μπλακ άουτ. Που θα πλήξει ανεπανόρθωτα και μη αναστρέψιμα τους μηχανισμούς λειτουργίας του πομπώδους οικοδομήματος. Και θα εκθέσει το κύρος των ιδιοκτητών του, μέχρι και που θα τους αποκαλύψει στα μάτια των εμβρόντητων υπηκόων τους.
Το τι θα μπορούσε να διαδεχτεί το "λούνα παρκ"-έκτρωμα, σε ανέλπιστη (για να είμαστε και προσγειωμένοι) περίπτωση επιτυχίας τους; Α! Αυτό είναι μια άλλη ιστορία...για μια άλλη φορά...
ανιχνευτής
22/6/2013
...............................................................
Μόρα *
Θειάφι και ασφυξία καταλαμβάνουν ακόμα και τον ταραγμένο ύπνο μου, λεηλατώντας κι αυτόν εκτός από τον ταραγμένο ξύπνιο μου. Μαύρη σκιώδης οντότητα, αλλά απόλυτα πραγματική μέρα πια και νύχτα, που βαραίνει το στήθος μου και θέλει να με ακινητοποιεί ανήμπορο ακόμα κι όταν ξαποσταίνω. Μαύρη καταχνιά, ένα σκουληκιασμένο ον, μια εχθρική οντότητα συντιθέμενη από σωρεία αντιανθρώπινων παρασίτων.
Εταιρείες, εισπραχτικοί μηχανισμοί, τραπεζικοί όμιλοι και καρτέλ, direct managers, hedge funds, district funds, χρηματιστηριακοί κατήφοροι, διακανονισμοί και ρυθμίσεις, ζωή που υποβιβάζεται σε επιβίωση που υποβιβάζεται σε καταναλωτική παράκρουση, γραφειοκρατικοί θεσμοί και γραφειοκράτες χαρτογιακάδες, γραφεία εύρεσης εργασίας και δουλεμπορικές αγορές, πολιτικοί
παλιάτσοι και μπούληδες και λακέδες, ιδεολογικοί καθοδηγητές ως νυν και μέλλοντες δυνάστες εχθρικοί προς τις χαρές της ζωής, πανταχού παρόν συνδικάτο του οργανωμένου εγκλήματος, πανταχού παρόντες ποιμένες και πλεόνασμα αγέλων, πανταχού παρόντας καθημερινός μαζοχισμός και ακαταλόγιστα ανακλαστικά υποταγής, βαρώνοι και αρχόντοι και χαμηλοβλεπούσες καμαριέρες, τηλεοπτικοί μπαμπούλες, κρατική τρομοκρατία, στρατιωτική τρομοκρατία, φονταμενταλιστική τρομοκρατία, τεχνολογική τρομοκρατία, κολάσεις και παράδεισοι θρησκευτικών κατέργων για ημιθανή ποίμνια, ρουφιανισμός και καθημερινός έρποντας φασισμός ακόμη κι από τους "υπεράνω υποψίας", θανατολαγνεία πατριδεμπορική, ιδεολογική και πάσης άλλης φύσης και οφθαλμολαγνεία αντί για ενεργό συμμετοχή και δημιουργία, πνευματικές, κοινωνικές, πολιτικές και διαπροσωπικές κι ερωτικές απογοητεύσεις που εδράζονται σε ξεφτιλισμένες αυταπάτες και ψυχικά χαλάσματα, τοξικά πάθη στα οποία καταφεύγεις ως έσχατο καταφύγιο άντλησης ικανοποίησης...
Τρέφονται από εμένα, από εσένα, απ' όλους τους ξενιστές τους. Φιλοδοξούν να απομυζούν ως γνήσια βρυκολακιασμένα βδελύγματα τη ζώσα πνοή μας, την ζωογόνο ενέργεια, την αίσθηση νοήματος και ελευθερίας που μου δίνουν ακόμα δύναμη να μην μεταλλαχτώ. Σε κρεάτινο ρομπότ, σε άβουλη κι ανάξια αναφοράς μαριονέτα, σε αναλώσιμο στατιστικό στοιχείο μεταξύ μυριάδων ομοίων, σε υπάκουο σίχαμα, σε ζωντανό-νεκρό που νομίζει ότι ζει φυσιολογικά και συνεχίζει να παραπαίει νομίζοντας ότι πορεύεται. Προς τα πού; Και γιατί;
Κι αν νιώθω ότι χάνομαι, ότι πνίγομαι, ότι τελείωσαν όλα και είμαι μία ασθμαίνουσα ανάσα πριν αμετάκλητα θαφτώ ζωντανός...πού βρίσκω ακόμη το σθένος να τιναχτώ προς τα πάνω, ως ό,τι πιο σημαίνον στη ζωή μου; Να κοιτάξω ίσια μέσα στο σκοτεινό και απαίσιο βλέμμα της Μόρας και να ουρλιάξω, ενστικτωδώς πλέον:
Όχι μωρή καριόλα! Όχι παράσιτο βρωμερό! Είμαι πιο δυνατός από σένα , δεν με σκιάζεις πια (Φόβος...φόβος...φόβος...), δεν έχεις καμία εγγύτητα με την ύπαρξή μου/μας, θα ζήσω, μ'ακούς; θα εγερθώ, θα αναπνεύσω τα δικά μου κυβικά καθαρού αέρα και θα ζήσω, θα ζήσω όπως γουστάρω εγώ παλιολέρα, παλιολέρες...Με τους δικούς μου όρους. Κι ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω, δεν θα' μαι εύκολος στόχος ούτε εύγευστος μεζές, εγώ θα' χω νικήσει!
Μέσα από το προσωπικό μου "κουκκούλι" αλλά όχι εσωστρεφής...
ανιχνευτής
* Mόρα = Η μόρα (ή βραχνάς) είναι κακόβουλη μορφή που κυκλοφορεί τη νύχτα και ταλαιπωρεί όσους κοιμούνται, καθώς τους επισκέπτεται στα όνειρά τους. Ως ον, ανήκει στον κύκλο των «διαβολικών δυνάμεων» που ενοχλούν τους ζωντανούς ή στρέφονται εναντίον τους.
από Βικιπαίδεια
..............................
The roof is on fire!
Κάτω στο αμπάρι κανένας από τους αλυσοδεμένους σκλάβους δεν έχει το κουράγιο να αρθρώσει έστω και μια λέξη, αποδεχόμενοι παθητικά τη "μοίρα" τους. Εκτός από έναν που απευθύνεται για βοήθεια προς τον Ανάνσι, το αφρικανικό πνεύμα που γνωρίζει όλες τις γνωστές ή άγνωστες ιστορίες που έχουν συμβεί ή πρόκειται να συμβούν. Μέσα στο παράπονό του είναι και η αγωνία γα την τύχη της επίσης απαχθείσας από τους λευκούς δουλέμπορους μητέρας του. Και τότε...ξαφνικά εμφανίζεται με ανθρώπινη μορφή και φαντεζί ένδυμα (αν και συνήθως εμφανίζεται με τη μορφή της αράχνης) μπροστά σε όλους η αφρικανική αυτή θεότητα, έχοντας εισακούσει το κάλεσμα του πιστού της και αρθρώνει, με ιδιαίτερα πειστικό τρόπο, έναν διαχρονικής σημασίας λόγο. Που σαν από το πουθενά πυροκροτητής θα τινάξει τα σχέδια της "μοίρας" στον αέρα, τουλάχιστον εκείνο το παράξενο βράδυ:
" Έχει πεθάνει εδώ και πολύ καιρό (αναφερόμενος στη μάνα του σκλάβου). Δεν καθόταν στον Γιοχάνες εκεί πάνω και την πέταξε από το πλοίο. Ήξερες ότι η μαμά σου δεν ήξερε κολύμπι; Θέλεις βοήθεια; Καλώς. Επίτρεψέ μου να σου πω μια ιστορία. Μια φορά κι έναν καιρό γαμήθηκε ένας άνθρωπος. Πώς σας φαίνεται αυτό για ιστορία; Διότι αυτή είναι η ιστορία των μαύρων ανθρώπων στην Αμερική! Σκατά! δεν γνωρίζετε ακόμη ότι είστε μαύροι. Πιστεύετε ότι είστε απλά άνθρωποι. Επιτρέψτε μου να είμαι ο πρώτος που θα σας πω ότι είστε όλοι μαύροι. Τη στιγμή που αυτοί οι καριόληδες οι Ολλανδοί πάτησαν πόδι εδώ, αποφάσισαν ότι εκείνοι θα είναι οι λευκοί κι εσείς οι μαύροι. Κι αυτός δεν είναι ο πιο προσβλητικός χαρακτηρισμός. Αφήστε με να σας δώσω μια εικόνα για το τι σας περιμένει μόλις φτάσετε στην ακτή. Θα φτάσετε στην Αμερική, γη της ευκαιρίας, αφθονίας...και μαντέψτε!
Όλοι σας θα γίνετε σκλάβοι. Θα σας χωρίσουν, θα σας πουλήσουν και θα δουλεύετε του θανατά. Οι τυχεροί ανάμεσά σας θα έχουν ρεπό την Κυριακή για να κοιμηθούν, να γαμήσουν και για να δημιουργήσουν κι άλλους σκλάβους, για ποιο λόγο; Για βαμβάκι; Για γαμημένα μωβ πουκάμισα; Το μόνο καλό νέο είναι ότι ο καπνός που θα καλλιεργούν τα εγγόνια σας δωρεάν θα προκαλέσει καρκίνο σε πολλούς καριόληδες λευκούς. Κι ακόμα δεν άρχισα. Εκατό χρόνια μετά θα την έχετε γαμήσει. Εκατό χρόνια μετά από αυτό; Γαμημένοι και πάλι. Εκατό χρόνια μετά την απελευθέρωσή σας θα γαμιέστε ακόμα στη δουλειά και θα σας πυροβολούν αστυνομικοί. Καταλαβαίνετε τι σας λέω; Αυτός εδώ το έπιασε (βλέποντας την αντίδραση εκείνου ο οποίος τον "κάλεσε"). Μου αρέσει. Αρχίζει και θυμώνει. Ο θυμός είναι καλός, γιατί σε κάνει να καταφέρνεις πράγματα".
Στη συνέχεια ο Ανάνσι υποδεικνύει το δρόμο της μόνης υγιούς κι αξιοπρεπούς αντί-δρασης και τελικά απελευθέρωσης στους καταδικασμένους σκλάβους:
"Έχυσες δάκρυα για τον Ανάνσι και να'μαι εδώ λέγοντάς σου ότι θα αντιμετωπίσεις 300 χρόνια υποδούλωσης, ρατσιστικών μαλακιών και ασθενειών. Σου λέω ότι δεν υπάρχει κανένας γαμημένος λόγος που δεν θα έπρεπε να ανεβείς εκεί πάνω τώρα και να κόψεις το λαιμό μέχρι και του τελευταίου καριόλη Ολλανδού και να λαμπαδιάσεις αυτό το πλοίο!"
"Όμως αν καεί το πλοίο θα καουμε κι εμείς!" απαντάει έας άλλος αλυσοδεμένος σκλάβος. Ο Ανάνσι αφού χαμογελάσει ειρωνικά, έχει έτοιμη την απάντηση στην "εύλογη επισήμανση":
" Είστε ήδη νεκροί μαλάκα. Τουλάχιστον πέθανε τη στιγμή που θα θυσιάζεσαι για κάτι που έχει αξία.
ΚΑΨΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΡΙΟΛΗΔΕΣ! Κάψτε τους όλους!"
Με μια πρώτη, βιαστική ανάγνωση αυτής της ιστορίας, θα έλεγε κανείς ότι όλοι, δίκαιοι και άδικοι, ήταν χαμένοι, μια και κανείς τους δεν γλίτωσε από το θάνατο. Ωστόσο, λιγάκι πιο στοχαστικά να αφουγκραστείς τη σημασία κάθε παραμέτρου της υπόθεσης, θα καταλάβεις ότι οι νικητές τελικά ήταν αυτοί που δεν είχαν τίποτε να χάσουν το οποίο δεν τους είχαν ήδη με τη βία στερήσει. Και με την ψυχωμένη, σθεναρή και συντονισμένη αντίδραση τους πέτυχαν να τιμωρήσουν όπως τους άξιζε τους στυγνούς εκμεταλλευτές τους και να επιλέξουν έναν θάνατο όπως τουλάχιστον τον ήθελαν αυτοί. Ως ελεύθεροι άνθρωποι!
Η μετάφραση των διαλόγων από τα βίντεο, καθώς και κάποια αποσπάσματα που δεν περιλαμβάνονταν σε αυτά αλλά είχαν σχέση με τη μικρή ιστορία που μας ενδιέφερε, ήταν παρμένα από τον πρώτο κύκλο της "τριπαρισμένης", πολύ ιδιαίτερης και με έντονη την ψυχεδελική αισθητική και τη χρήση της αλληγορίας, αμερικανική σειρά "Αmerican Gods"
H ανάρτηση αυτή έγινε με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στο Σαρλότσεβιλ των ΗΠΑ, που (σε συνδυασμό με τις συνεχείς άδικες και χωρίς σοβαρό συχνά λόγο δολοφονίες και βιαιοπραγίες σε βάρος αφροαμερικάνων από λευκούς μπάτσους, τα τελευταία χρόνια) αποδεικνύουν ότι είναι λάθος να μιλάς περί "αναβίωσης του ρατσιστικού μίσους". Γιατί αυτό ποτέ δεν εγκατέλειψε τη χώρα της αν-ελεθερίας, του νεο-συντηρητισμού, του πουριτανισμού, των γενετικά τροποποιημένων δηλητηρίων, της στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας, της στυγνής κυριαρχίας- κάτι σαν εσωτερική νεοαποικιοκρατία των πολυεθνικών εταιρειών σε πείσμα κάθε θεσμοθετημένης νομιμότητας", των "Patriot Acts" μετά την πολύ ύποπτη 9/11, των στρατιωτικών επεμβάσεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη σε ρόλο παγκόσμιου σερίφη, της ραγδαίας φτωχοποίησης ολοένα και μεγαλύτερου μέρους του αμερικανικού λαού...
Tελειώνοντας:
Φυσικά και ήξερε πολύ καλά τι έλεγε ο "Ανάνσι" στους σκλάβους του παρελθόντος για τους "απελευθερωμένους σκλάβους" του μέλλοντος.
Ιδού και τι θα πει πάταξη του παραεμπορίου σύμφωνα με τα ανθρωποειδή της χώρας των ευκαιριών και συγκεκριμένα του βαρύτατου εγκλήματος της...πώλησης λαθραίων τσιγάρων (στο οποίο επιδίδεται για να επιβιώσει ένας φτωχός άνθρωπος, μαύρου δυστυχώς γι'αυτόν και τη ζωή του χρώματος) :
..............................
Γράμμα ενός λιποτάκτη στους γονείς του
(Τρίτη, 4 Φεβρουαρίου 2020)
Πατέρα και μάνα, θέλω να' στε περήφανοι για μένα. Διότι αποφάσισα ότι δεν θα συμμετάσχω σε καμία πολεμική σύρραξη με τον παραδοσιακό εχθρό της χώρας μας, του κρατικού προτεκτοράτου μας, όποτε και αν συμβεί η ανάφλεξη. Ειλικρινά, έχω όλο και περισσότερο την αίσθηση ότι ο εχθρός, ο πραγματικός εχθρός ο δικός μου και ο δικός σας, δεν είναι εύκολα διακριτός. Δεν παραμονεύει σώνει και καλά πίσω από κάποια σύνορα ή πίσω από συγκεκριμένα μόνο σύνορα και περιμένει την κατάλληλη συγκυρία για να μπουκάρει και να μας αρπάξει εδάφη και να δημιουργήσει τετελεσμένα και να συνεκμεταλλευτεί στο τέλος τα πετρέλαια ή τους υδρoγονάνθρακες των θαλασσών μας μαζί με την όποια ηγεσία της δικιάς μας πλευράς. Η οποία και θα τα βρει τελικά μια χαρά μαζί του... Ποια δικά μας εδάφη, ποιες θάλασσές μας ρε πατέρα;
Εσύ που με μεγάλωσες με τόσες στερήσεις και βύζαξα το γάλα της ξέπνοης μάνας μου, όταν με αγκάλιαζε κατάκοπη και αυτή μετά από τη δουλειά και αφού με παραλάμβανε από τη μακαρίτισσα τη γιαγιά, που τόσο μας βοηθούσε οικονομικά με τη συνταξούλα της και τόσο με γοήτευε με τις ιστορίες που μου έλεγε για το θρίαμβο πάντα του καλού επί του κακού... Πατέρα και μάνα, με διδάξατε μια ζωή να υποστηρίζω το δίκαιο, να παραμένω αγνός και συγχρόνως ξύπνιος και ετοιμοπόλεμος μπροστά στις αντιξοότητες της καθημερινής επιβίωσης που κατάντησε η ζωή, χωρίς όμως να επιτρέπω στη ζωή να σκληραίνει την καρδιά μου. Όταν όμως μου λέγατε να' μαι ετοιμοπόλεμος να ανταπεξέλθω σε όποια δυσκολία και εμπόδιο μου παρουσιαστεί, δεν θέλω να πιστεύω ότι εννοούσατε να χαρίσω βορά το κορμί μου στα πυρά και τις βόμβες του κάθε Ερντογάν και των ένστολων του. Για να υπερασπιστώ τι; τι;
Τα δάση που καίγονται για να καταπατηθούν από τις βίλες των γνωστών αγνώστων δίχως κουκούλες και με συχνή παρουσία στα βοθροκάναλα και τα τσιτάτα ξενυχτάδικα; Τα όμορφα βουνά που αποψιλώνονται για να μετατραπούν σε εκτρώματα με ανεμογεννήτριες που δεν προσφέρουν τίποτε στο θέμα της ενέργειας αλλά γεμίζουν τις τσέπες των γενναία επιδοτούμενων από τις τράπεζες κρατικοδίαιτων μπιζναδόρων; Τους δρόμους και εθνικές οδούς που έχουν καταλάβει τα τσουχτερά διόδια ιδιωτικών εταιρειών και για να μετακινηθούμε, μέσα στα δικά μας υποτίθεται εδάφη, πληρώνουμε πάνω από ένα μεροκάματο; Τις παραλίες που τις ιδιοποιούνται οι "επενδυτές" για να τις περιφράξουν προς δική τους απόλαυση ή για να τρέξουν τα επιχειρηματικά τους περιβαλλοντοκτόνα σχέδια, να τις μπαζώσουν και να τις γεμίσουν με πανάκριβα ξενοδοχεία, με σχέδια και για καζίνο, με ομπρέλες και ξαπλώστρες και καντίνες και trendy μπαράκια με μουσική που σου παίρνει τα αυτιά; Τις θάλασσες που τις αλωνίζουν τα πλοία των θαλασσόλυκων, φοροαπαλλαγμένων στην ουσία, εφοπλιστάδων που υψώνουν στα καράβια τους όποια σημαία τους γουστάρει και ξέρουν καλά με τι είδους μεθόδους να αποκομίζουν μεγάλα κέρδη; Και τα επιβατικά πλοία των ιδιωτών με εισιτήρια που η τιμή τους γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη στις μέρες της μαζικής φτωχοποίησης που ζούμε όλοι; Τους εργοδότες που με πιέζουν ασφυχτικά και με ξεφτιλίζουν για να τους δουλεύω σαν άψυχος σκλάβος με μισθάρια ντροπής και καθόλου ελεύθερο χρόνο να κάνω κάτι που έχει αξία για μένα; Τους πολιτικούς που με φλομώνουν στο ψέμα, με χρησιμοποιούν σαν στιμμένη ψηφοφορική λεμονόκουπα μαζί με τους μεγαλοεπενδυτές κολλητούς τους, που μου κάνουνε και χάρη με μια θέση στις δουλεμπορικές τους γαλέρες ή στις εταιρειούλες τους ως εργαζόμενου μίας χρήσης; Κι έχουν μετά και την απαίτηση να τα ξεχνώ όλα, σαν χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα τους, στις επόμενες στημένες εκλογικές φάρσες..; Τις κάθε χρόνο όλο πιο πολλές κι αποκαρδιωτικές εικόνες εξαθλίωσης στα δημόσια διαλυμένα νοσοκομεία; Τις λατρευτές τράπεζές μας, που υπόκεινται σε ξένα funds και τις εισπραχτικές τους εταιρείες, που είναι έτοιμες να μας πάρουν ό,τι έχουμε και δεν έχουμε και να μας πετάξουν σε μια γωνιά του δρόμου για να στελεχώνουμε σαν κακόμοιροι επαίτες τις ουρές σε συσσίτια φιλανθρωπικών οργανισμών και φορέων; Η φιλανθρωπία φτύνει κατάμουτρα τον έχοντα ανάγκη, γιατί για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν δεν εξασφαλίζονται οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων και ποδοπατείται η αξιοπρέπειά τους;Τι να διαφυλάξω με τη θυσία της ζωής μου; Άραγε θα αποτελεί άλλη μία προσθήκη στις "θυσίες του λαού"; Θυμάμαι την περίφημη ατάκα με την οποία μας είχαν υπνωτίσει οι πολιτικατζήδες των μνημονίων που ποτέ δεν εγκατέλειψαν (οι πολιτικατζήδες και οι αδιαφανείς μισάνθρωπες συμφωνίες) τον πολύπαθο τόπο...
Ποιους και ποια να υπερασπιστώ με τη γαμημένη, αναλώσιμη γι' αυτούς ζωή μου;
Την ομαλή έξοδό μας στις λεγόμενες αγορές; Την απρόσκοπτη συνέχιση των υπερκερδών των πολεμικών βιομηχανιών; Τους κανακάρηδες πολιτικών, υπερπλουσίων, μεγαλοδημοσιογράφων που μια χαρά τη σκαπούλαραν ως τώρα από τη στρατιωτική θητεία και εξακολουθούν να το κάνουν; Και όλοι τους, οικογενειακώς, παρακολουθούν λες και βλέπουν κάποια ταινία, από θέσεις και μέρη ασφάλειας, τις ολέθριες συνέπειες πολεμικών συρράξεων; Τις μίζες, τις συμφωνίες κάτω από τραπέζια, τα διαρκή και ατιμώρητα πολιτικοκοινωνικά σκάνδαλα από τα πάνω με διάχυτη δυσωδία προς τα κάτω; Τα πετρέλαια, τους πολύτιμους λίθους των εδαφών μας, εδαφών ή τσιφλικιών τους για την ακρίβεια, τις σπάνιες γαίες και τον χρυσό που τον αρπάζουν οι Eldorado Gold αυτού του κόσμου και οι τοπικοί τους συνεργάτες; Και με τους εγχώριους μπάτσους να ξυλοκοπούν και να τρομοκρατούν τους ξεσηκωμένους κατοίκους για τη δραματική υποβάθμιση του περιβάλλοντος...
Γιατί να πάω να πεθάνω; Για τους υδρογονάνθρακες των βυθών μας/τους, η εκμετάλλευση των οποίων δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα στην προσωπική μου ζωή, δεν θα μας αποφέρει κανένα όφελος όλων των απλών εργαζόμενων ανθρώπων, αντίθετα με τις πολυεθνικές εταιρείες και τους ντόπιους πασάδες, οι οποίοι όλο και κάποιο κομματάκι θα αρπάξουν αυτοί και οι φαμίλιες τους από την πίτα των μεγάλων κερδών;
Τι να υπερασπιστώ; Ξεπουλημένα, "πειραγμένα", ιδανικά από πολύ παλιά στην αιματοβαμμένη, σημαδεμένη σκακιέρα μιας απατεώνισσας Ιστορίας ή άυλες οντότητες όπως το διεθνές δίκαιο; Που το έχουν γραμμένο στα παπάρια τους οι κάθε λογής μεγαλομανείς χιτλερίσκοι, οι μεγάλοι παίκτες όπως αποκαλούνται τα ιμπεριαλιστικά γεράκια του πολέμου, τα ενωμένα χρηματοπιστωτικά κοράκια, οι σιωνιστές που εξαϋλώνουν ακόμη και παιδικά κορμάκια; Οι κομματιασμένες σάρκες μου όμως και τα χυμένα μυαλά μου στο χώμα των συμφερόντων δεν είναι καθόλου άυλα! Αυτών των σαρκοβόρων συμφερόντων από πολλές εμπλεκόμενες πλευρές που θα επέμβουν μετά από λίγο για "να τα βρούνε" οι αντίπαλες στα πεδία μαχών πλευρές, με γνώμονα τη "λογική" (αυτή η έννοια κι αν έχει εκπορνευτεί στους βρωμερούς καιρούς που ζούμε!), για "να πρυτανεύσει η ψυχραιμία", αφού πρώτα γίνει για ένα χρονικό διάστημα, μικρό ή μεγάλο, της κακομοίρας; Και για να συμβεί το, επιδιωκόμενο από την αρχή, μοίρασμα πόρων και "οικοπέδων" με τέτοιο τρόπο που θα ικανοποιηθούν και θα μείνουν "ευχαριστημένοι" τελικά όλοι οι ενδιαφερόμενοι: και οι μπαρουτοκαπνισμένοι μικροί με τον καθένα να μετρά απώλειες και καταστροφές σε ανθρώπινο δυναμικό και υποδομές και, πολύ περισσότερο φυσικά, οι "φιλειρηνικοί" μεγάλοι. Αυτοί που όποτε τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα τους το επιβάλλουν βομβαρδίζουν και καταστρέφουν μικρούς και μικρομεσαίους σε όποιο μέρος του πλανήτη γουστάρουν... Οι μόνοι που δεν θα ικανοποιηθούν ή δεν πρέπει με τίποτε να ικανοποιηθούν είναι οι μάνες και οι πατεράδες που θα απολέσουν τα παιδιά τους, γυναίκες που θα χηρεύσουν και τα παιδιά που θα χάσουν τους γονείς τους, σε κοινωνίες που οι απροστάτευτοι και αδύνατοι αποτελούν τους καλύτερους μεζέδες στα σαγόνια των κοινωνικών εκμεταλλευτών πάσης φύσης και απόχρωσης...Όχι πατέρα, όχι μανούλα, δεν έχω τίποτε να χωρίσω με τους επίσης εξαπατημένους ανθρώπους στην άλλη πλευρά των συνόρων, θύματα και αυτοί μιας υπερφίαλης και αλαζονικής, φιλοπόλεμης πολιτικής.
Αντίθετα, θα βρω έναν τρόπο να τους φωνάξω ότι ήρθε η ώρα για νέες παντού πλατείες Ταξίμ, για ψυχωμένες πλατείες και κατηλειμμένους δρόμους και μέσα παραγωγής και ουρλιαχτά με φλεγόμενες ματιές για όσα μας καίνε και μας τρώνε την ψυχή, στα εδάφη και των δύο κρατικών αντίπαλων παρατάξεων. Αντίπαλων στις ατζέντες εκείνων των απρόσιτων για κάθε "πολίτη"(sic) κι ανέγγιχτων για κάθε νομοθέτη που επικυρώνει το παρασιτικό δίκαιο του ισχυροτέρου μέσα σε κοινωνίες ζούγκλες. Αυτών που ευθαρσώς δήλωναν από παλιά, όπως ένας (κι ας μη θυμάμαι ακριβώς ποιος εκ των βαρώνων) Ρότσιλντ, της γνωστής τραπεζικής υπερεθνικής δυναστείας, ότι η καλύτερη εποχή για να θησαυρίσουν είναι όταν το αίμα ρέει άφθονο στα πεδία των μαχών.Όχι, θέλω να διατηρήσω ως κόρη οφθαλμού την ανεξαρτησία της αντίληψής μου και την ευθυκρισία μου, όχι δεν θα γίνω στρατιώτης στους δικούς τους πολέμους, ούτε σακάτης ή μετά θάνατον ήρωας, χέστηκα για τα τσίγκινα παράσημά τους, δεν έχουν θρέψει την οικογένεια κανενός ήρωα.
Ο μόνος πόλεμος, αγαπημένη μου μητέρα και πατέρα, που θα άξιζε όπως το βλέπω εγώ να πάρω μέρος, κι ας φαντάζει άνισος ή φαντασίωση μιας ρομαντικής ψυχής, τουλάχιστον εγώ διαθέτω ψυχή, είναι μόνο ένας: ο κοινωνικός!
Ο αρνητής της ανθρωποφάγου και τεράστιας διαχρονικής απάτης, γιος σας...
ανιχνευτής
Σύνδεση:
Σκηνές από το μέλλον της Ελλάδας
Περί πατρίδας (και πάλι...)
Σαν μανιφέστο: Έτσι αντιλαμβανόμαστε εμείς εδώ την έννοια της "πατρίδας"
Σαν μανιφέστο: Έτσι αντιλαμβανόμαστε εμείς εδώ την έννοια της "πατρίδας"
.............................................................
Strangers in a strange land...
(Και η περίεργη κρίση ειλικρίνειας του μεγιστάνα Elon Musk, λάτρη της τεχνογνωσίας αιχμής και κύριου εκφραστή της πιο προωθημένης διαστημικής τεχνολογίας...)
Αν όλος ο κόσμος λειτουργεί σαν το λειτουργικό σύστημα ενός υπερυπολογιστή, τότε οι διαχειριστές του είναι οι ίδιοι τα κακόβουλα λογισμικά. Και αναπρογραμματίζουν ολόκληρο το σύστημα και το σκοπό των παιχνιδιών στις οθόνες της "πραγματκότητας".
Μια υπόσχεση για τη νέα "κανονικότητα"
Εγώ και κάποιοι λίγοι φίλοι ταλαντευόμαστε από μία βασανιστική υποψία ότι είμαστε ξένοι.
Strangers in a strange land...
Θύματα μιας κακόγουστης κοσμικής φάρσας, ενσαρκώσεις σε μία ψηφιακή και συνάμα υλική φυλακή κακόβουλων δημιουργών που τρέφονται από τις αρνητικές συναισθηματικές εκκρίσεις μας και τις ξεχειλίζουσες φονικό μίσος και παροιμιώδη ανοησία πράξεις και παλινδρομήσεις μας.
Ασφυχτιούμε...Δυσκολευόμαστε πια να αναπνεύσουμε. Πνιγόμαστε από την μπόχα διανοητικών ιών που έχουν άμεσες συνέπειες και στη φυσική μας υπόσταση. Νιώθουμε τα πλοκάμια του πιο ακαταλόγιστου Φόβου να μας κλέβουν τη ζωή και να στοχεύουν με μένος τη διαλεκτική των ατομικών μας απαιτήσεων (Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου ) για τη θεμελίωση μίας συλλογικής συνθήκης, με κυρίαρχο μότο το "η ελευθερία του καθενός είναι η ελευθερία ολονών"! Ενός ακαταλόγιστου φόβου για Ζωή και Ελευθερία και Υπέρβαση προς την αναμενόμενη εδώ και αιώνες βραχυκυκλωμένη εξέλιξη του είδους μας...Κι αν εμείς δίνουμε καθημερινή μάχη ενάντια στον πιο ύπουλο πράκτορα των δυναστών μας, φτύνοντάς τον κατάμουτρα κι
αρνούμενοι να ενσωματώσουμε στη σκέψη και πορεία μας τα αντανακλαστικά υποταγής του, εντούτοις νιώθουμε όλο και περισσότερο εγκλωβισμένοι, περικυκλωμένοι.
Σε πρώτη και πνιγηρή φάση από τις στρατιές των ανθρωπομαζών που κινούνται κι εκφράζονται σαν μολυσμένοι ζωντανοί νεκροί από τον εγκεφαλοσκώληκα της "ασφάλειας", που οδηγεί στη ρομποτική αποκαρδιωτική εκδήλωση εθελόδουλης και αυστηρά προβλέψιμης συμπεριφοράς. Ανασύρω μια επισήμανση του Ένοικου: όπως είχε πει και ο Κρισναμούρτι, δεν είναι μέτρο υγείας να είσαι καλά προσαρμοσμένος σε ένα βαθύτατα νοσηρό κόσμο.
Που με γεωμετρική πρόοδο γίνεται όλο και πιο δυστοπικός, πιο εφιαλτικός, πιο αντιανθρώπινος, πιο αυτοματοποιημένα σκουληκιασμένος...
Σε δεύτερη και πολύ ανησυχητική φάση, σαν δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα βελάζοντα κεφάλια των ανθρώπινων κοπαδιών, όπως επέτρεψαν στους εαυτούς τους να καταντήσουνε ("I'm Mad As Hell and I'm Not Gonna Take This Anymore!"), νιώθουμε να μας ανατριχιάζει , να μας παγώνει στην προσέγγιση, αυτή η μη ανθρώπινη, ψυχρή, ευφυής ανάσα... Της εντυπωσιακής τεχνο-επιστημονικής εξέλιξης, αλλά και της επερχόμενης ασύλληπτων δυνατοτήτων τεχνητής νοημοσύνης, που τι και αν μας προειδοποιούν για τη συνδρομή στην ολοκληρωτική υποταγή, εκφυλιστική αποχαύνωση και ψυχοσωματική αποσύνθεση του δυσλειτουργικού ήδη είδους μας..."Πολιτισμός" είναι αυτός, τόσο τρομαχτικά γεμάτος "υψηλές κοινωνικές αξίες" και "προχωράει ολοταχώς μπροστά". Το ζήτημα είναι πού οδηγεί το "μπροστά"...
( Όταν ακούς για "τεχνητή νοημοσύνη" έχεις κατανοήσει πλήρως τις διαστάσεις του θέματος;)
Και δεν θέλουμε να είμαστε υγιείς, έτσι όπως ψυχαναγκαστικά μας το επιβάλλουν αυτοί!
Θέλουμε να βρισκόμαστε σε αρμονική επικοινωνία με τα ένστικτά μας, τη βαθύτερη ουσία μας, τη φωνή της καρδιάς μας! Μόνο εμείς ορίζουμε το κορμί μας, κανένας ΠΟΫ, καμία Βig Pharma, κανένας ψυχάκιας, ευγονιστής δισεκατομμυριούχος και οι εταιρείες του και οι σύριγγες, τα τσιπάκια και τα ψηφιακά πιστοποιητικά τους. Να επιλέγουμε εμείς τις συνταγές και θεραπείες που μας ταιριάζουν και μας κρατάνε ψυχοσωματικά ακέραιους και μας παρείχε εδώ και χιλιετίες η σοφία της μητέρας-Φύσης, εξοβελισμένης από την αφήγηση του χημικού και γενετικά τροποποιημένου δηλητηριώδους μοντέλου της σύγχρονης αφύσικης ζωής. Εμείς να γνωρίζουμε καλύτερα από τους λογής "ειδικούς" και πολιτικούς αχυράνθρωπους τα θέλω και τα δεν θέλω μας. Εμείς να αποφασίζουμε συλλογικά και απαλλαγμένοι από τις όμοιες με την πορεία του Τιτανικού (άλλη μια βεβαιότητα σταθερότητας που πήγε στον...πάτο!) ιδεολογικές αγκυλώσεις και πάσης φύσεως δόγματα για τις πραγματικές μας ανάγκες. Εμείς οι ίδιοι, δίχως μεσάζοντες, καθοδηγητές και διευθυντές, αόρατα διευθυντήρια και ελιτίστικες ατζέντες, πολιτικούς μάνατζερ και πολυεθνικούς οδοστρωτήρες!
Και όχι! Δεν θέλουμε να είμαστε "ασφαλείς", η ασφάλεια είναι η μεγαλύτερη δεισιδαιμονία, δεν τη συναντάς πουθενά στη φύση και άλλωστε τι αξία έχει γενικότερα η ύπαρξη αν δεν τολμάς να ρισκάρεις κι άρα να υπερβαίνεις τα εσκαμμένα και να εξελίσσεσαι, να υψώνεσαι στους ορίζοντες του "άφταστου" που απλά περιμένει να το αδράξεις...
Ο φίλος Ένοικος, μετά από αυτή τη συζήτηση που κάναμε, εκφράστηκε με το δικό του τρόπο: Better leave this place..
Δεν έχει κι άδικο...;
Εγώ όμως συλλογίζομαι και την ατάκα του τεράστιας λογοτεχνικής αξίας συγγραφέα της λεγόμενης "επιστημονικής φαντασίας" Φίλιπ Ντικ. Η εποχή που ζούμε μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες του και να κινείται και σε ένα...μεταφυσικό πεδίο για πολλούς λόγους.
Ο "τριπαρισμένος στοχαστής" είχε ..."μεταφέρει" στο δικό μας πεδίο μια πληροφορία που είχε αποσπάσει από την επαφή του με το "κοσμικό δίκτυο", με το οποίο βρισκόταν σε μόνιμο συντονισμό (αν διαβάσει κάποιος τα βιβλία του κατανοεί καλύτερα τι γράφεται εδώ) : "αν νομίζετε ότι αυτό το σύμπαν είναι το χειρότερο, πού να δείτε κάποια άλλα"...
Οπότε...;
Χμ...
ανιχνευτής
ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΚΡΙΝΗ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ: Το δικαίωμα της ειρηνικής διαμαρτυρίας κοίταξε με ελπίδα τα άλλα ανθρώπινα δικαιώματα και τους είπε: "Θα επισκεφτώ την Αυστραλία, τα πράγματα εκεί έχουν σκουρύνει εδώ και πάρα πολύ καιρό, καιρός να αντιδράσουν οι άνθρωποι". Το δικαίωμα στην υγεία, κατακρεουργημένο μέσα σε μια λίμνη αίματος σαν κουφάρι που το είχαν τεμαχίσει τα όρνια, βρήκε με ηρωική προσπάθεια το σθένος να συμβουλέψει το αδέλφι του: "κοίτα εμένα πώς με κατάντησαν! Από δικαίωμα σε ψυχαναγκαστική υποχρέωση που εξοντώνει και παρασύρει στην απελπισία και στην άβυσσο της εξαθλίωσης πολύ περισσότερους από αυτούς που οι μανιπιουλάτορές μου διακηρύττουν ότι θα σώσουν! Πού πας, μέσα στη φωλιά ειδικά των φιδιών; θα σε μεταχειριστούν σαν εγκληματία, θα σε τσαλαπατήσουν, θα σε συλλάβουν, θα ποδοπατήσουν την αξιοπρέπεια που και η δική σου φύση προϋποθέτει!"Το δικαίωμα της ειρηνικής διαμαρτυρίας έμεινε για λίγο σκεφτικό, μα παρορμητικό όπως και συχνά υπέρ του δέοντος ρομαντικό που επίσης ήταν από τη φύση του, απάντησε αποφασιστικά: "θα το ρισκάρω, θα είναι πολλοί αυτοί που θα γίνουν τα δοχεία για να φωλιάσω μέσα τους. Και θα πρέπει τέλος πάντων να γίνει μια καλή αρχή για να βγούνε οι άνθρωποι από αυτό το κατασκότεινο τρομαχτικό τούνελ που λατρεύει την έκλυση Φόβου και τη φράση 'ουδέν μονιμότερον του προσωρινού' ! Κι αν χρειαστεί θα ματώσω..."
"Ως πότε όμως θα ματώνεις συνέχεια κι εσύ; Δεν βαρέθηκες να σε προσβάλλουν βάναυσα, να σε κακοποιούν, δεν βάζεις επιτέλους μυαλό;" Του είπε με αυστηρό βλέμμα το δικαίωμα στη νόμιμη αντίσταση ενάντια στον αυταρχισμό και την (έστω και μεταμφιεσμένη σε σύμμαχο) καταπίεση. Το δικαίωμα της ειρηνικής διαμαρτυρίας έμεινε λίγο περισσότερο σκεφτικό ετούτη τη φορά. Και, χωρίς να πει τίποτε, χαμογέλασε με μια ωστόσο παράξενη συνάμα μελαγχολική έκφραση στα αδέλφια του και προσγειώθηκε στην όμορφη (ως τοπίο) Αυστραλία...
Κάπου σε μια γωνιά της αιθερικής νοόσφαιρας πάνω από τον πλανήτη γη, η έννοια της Δικαιοσύνης προσπαθούσε να αφουγκραστεί τι συμβαίνει, αλλά δυσκολευόταν πολύ από τον αποστειρωμένο επίδεσμο στα μάτια και τα δεμένα ακουστικά στα αυτιά όπου, σαν σε πλύση εγκεφάλου και νοητικού ελέγχου μέθοδο, ακουγόταν μονότονα το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά. Ο άνεμος, την ίδια στιγμή, σκόρπιζε παντού στη γη τα κομμάτια από χαρτί από κάποιο σύγγραμμα που κάποτε (πότε;) ήταν ακέραιο και ίσως να περιείχε κάποιες υποσχέσεις προς όλους αυτούς που τις είχαν ανάγκη. Ένα παιδάκι, που ο πατέρας του το είχε πάρει μαζί του με περηφάνια στην κινητοποίηση, αλλά εκείνη τη στιγμή αυτός βρισκόταν μπρούμυτα στο έδαφος και βαριανάσαινε με δύο ένστολα μασκοφόρα γομάρια από πάνω του, σήκωσε κλαίγοντας (και υγραίνοντας τη μάσκα που καλού-κακού φορούσε) ένα μεγάλο κομμάτι από αυτό που κάποτε ήταν ένα αδιαίρετο σύνολο και διάβασε ψιθυριστά τη φράση, που αν και έλειπαν συλλαβές μπορούσε εντούτοις να διαβαστεί: "Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων"...
Καθήλωση ...
Και του το 'πα του Μεγάλου: Γιατί να παραμείνουμε σε αυτό τον πλανήτη ως φύλακες αυτών των λίγων που απομένουν εκεί κάτω διαθέτοντας την "αθάνατη ψυχή"; Δεν βλέπεις ότι ακόμη και αυτή χάνει αιώνα με τον αιώνα, εποχή με την εποχή, μέρα με τη μέρα, πλεκτάνη με την πλεκτάνη, την υφή της αθανασίας της; Ότι ρουφιέται λίγο λίγο η ουσία της από τις πολυμήχανες και ακούραστες οντότητες που κατέχουν τα κοπάδια των ανθρώπινων όντων; Μέχρι να διαλυθεί και η τελευταία εναπομείνουσα ψυχή σαν αστερόσκονη μέσα στο τρομερό κοσμικό χάος και το είδος τους εξαφανισθεί για πάντα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ, σαν να μην πέρασε από τον πλανήτη της υλικής πλάνης, αφήνοντας ίχνη της αμφιλεγόμενης ύπαρξής τους. Άσε που κι εμείς κινδυνεύουμε να καθηλωθούμε και να εκφυλιστούμε από τις πολύ χαμηλές, τις νοσηρές δονήσεις που δεχόμαστε από τις εκπομπές όλων αυτών των χαμένων πλασμάτων, στην εξαχρείωση της υπνικής παράλυσης που τα διατηρούνε τόσον πολύ καιρό οι ποιμένες τους ..
Ο Μεγάλος μου απάντησε εμφανώς απογοητευμένος:
Ξέχασες ότι αυτός ο κόσμος της ψευδαίσθησης δεν είναι δικό μου δημιούργημα! Δεν θυμάσαι καθόλου, έστω, τις διδασκαλίες των προχριστιανικών και των μετά την κοινή χρονολόγηση υπόλοιπων Γνωστικών; Τόσον καιρό βρίσκεσαι, βρίσκεστε εκεί κάτω...Ο ρόλος σας είχε να κάνει όχι τόσο με την προστασία ενσαρκωμένων ψυχών, όσο με τη διακριτική και λεπτοφυή συνδρομή σας στη διαδικασία αφύπνισής τους. Αυτό σημαίνει αιώνια εγρήγορση και πολεμική αταραξία απέναντι στα τεχνάσματα και τους εθισμούς που πλάθουν οι άρχοντες της πλάνης και αδιάλειπτης κυριαρχίας. Αλλά απ' ότι βλέπω έχεις ήδη κυλήσει στις συχνότητες της υλικής τιποτοσύνης, έχεις αφομοιωθεί από τις εκπομπές της, έχεις εκτεθεί ανεπανόρθωτα στις νοσηρές της ακτινοβολίες. Έχεις γίνει κι εσύ ένα αποστεωμένο κομμάτι του πλέγματος, ένα ακόμη απόκτημά του, μία καχεκτική σκιά της αρχικής της μορφής και των δυνατοτήτων της, ανάμεσα στις τόσες υλικές και άυλες ... Ας είναι. Ας γίνουν όλοι και όλα αστερόσκονη. Δεν χρειάζεται ακόμη μία επανεκκίνηση, αυτά ήταν και είναι εκ του πονηρού εκπορεύσεις.Και με άφησε στη γήινη μοίρα μου. Και ιδού πως κατάντησα, πώς ξεπέσαμε όλοι! Τι να πω; Καλύτερα ας αφεθώ οριστικά στην παθητική ολοκλήρωση της μεταμόρφωσής μου. Κάποια πράγματα είναι μη αναστρέψιμα..Ή μήπως όχι, ή μήπως θα μπορούσαμε να... Ωχ! τι ακούω στην οθόνη του υπό την εποπτεία μου γήινου πλάσματος; Αρχίζει το "Survivor"; Τον καταλαβαίνω, πώς θα τη βγάλει άλλωστε τόσο καιρό στην καραντίνα, πώς θα...σκοτώσει τον χρόνο στη διάθεσή του; Ας θρονιαστώ κι εγώ, όσο παραμένω ακόμη αόρατος στα μάτια του κι όσο υφίσταμαι ακόμη, να απολαύσω το σώου!...
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου