«Ήτανε άνοιξη κι ήμασταν δεκάξι χρονών. Αυτό φτάνει…»

{Βρε που να πάρει και να σηκώσει την "κανονικότητα" και την υπερ-νομιμότητα ως επιβαλλόμενο κοινωνικό φετίχ, δεν κρατιόμαστε: Να το φωνάξουμε άλλη μια φορά: " Βία ειναι οι πανελλήνιες και όλη η γαμημένη σας παιδεία. " (κι ένα βίντεο)  Και ξαφνικά μας ανοίγει και η όρεξη για συμβουλές, αυτές που οι ενήλικοι οφείλουν να παρέχουν εις τους ανηλίκους, με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, ώστε εκ νεαράς ηλικίας να διαπλάθονται άτομα κατέχοντα τις πρέπουσες αρχές: "ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ" ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ: Συντρίψτε την κανονικότητα, στην τελευταία ίσως ευκαιρία του κόσμου για ωρίμανση κι ενηλικίωση..!}

«Ήτανε άνοιξη κι ήμασταν δεκάξι χρονών. Αυτό φτάνει…»

Διαβάζω (και πάλι) για «καταλήψεις» σχολείων, στις οποίες οι μαθητές συνεργάζονται τόσο με τους καθηγητές τους, όσο και με τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, διαμορφώνουν από κοινού(!) τα αιτήματα τους, όμορφα, παστρικά, δημοκρατικά. Για ένα καλύτερο σχολείο, βρε αδερφέ, ένα πιο «δίκαιο» σύστημα στις πανελλήνιες εξετάσεις, καλύτερες απολαβές για όσους διδάσκουν, μελάνι για το φωτοτυπικό, μπάλες μπάσκετ molten κι όχι φτηνιάρικες από τα lidl, ψηλότερα κάγκελα για (επί πλέον) ασφάλεια, υπηρεσίες σεκιούριτι κτλ.

Τα διαβάζω και συγκινούμαι, δεν μπορώ να σας το κρύψω. Χαίρομαι τόσο που με αξίωσε ο πανδαμάτωρ χρόνος, να «δω» (επί τέλους) «καταλήψεις» αυθεντικές, νοικοκυρεμένες, με αιτήματα σοβαρά, που την εποπτεία της «κατάληψης»(!) την έχει ο σύλλογος γονέων κι ο διευθυντής (ή η διευθύντρια). Όχι, όπως παλιά, που το κάθε τσογλάνι έκλεινε το σχολείο, ανεξέλεγκτα, αυθόρμητα, δίχως συνδιαλλαγή με τη διεύθυνση και τον σύλλογο γονέων, δίχως το κράτος να ξέρει τι γίνεται μέσα στην κατάληψη, με τους εξωσχολικούς να αλωνίζουν εντός του σχολικού περιβάλλοντος. Κι από αιτήματα; Κάτι ανοησίες τύπου «περισσότερο τυρί στην τυρόπιτα» κι άλλα τέτοια φαιδρά! Φθηνές δικαιολογίες για να χάσουν μάθημα, τι περιμένεις. Απλώς δεν τους άρεσε να πηγαίνουν σχολείο, αυτό είναι όλο!

Μα, είναι δυνατόν, που ακούστηκε, να επιτρέψουμε στους μαθητές να συγχρωτίζονται και μάλιστα δίχως την επίβλεψη γονέων ή καθηγητών, με αγνώστους «μεγάλους»; Να τους μάθουν κάτι που δεν πρέπει; Να τους πουν, φερ’ ειπείν, ότι δεν είναι όλα καριέρα, καριέρα, καριέρα, αλλά η ομορφιά της ζωής βρίσκεται (σίγουρα) αλλού; Να τους πουν, θου κύριε, ότι οι ρετσέτες: μαθητής, εργάτης, άνεργος, πτυχιούχος, μεροκαματιάρης, μαγαζάτορας κ.α. είναι μια απάτη; Θεός φυλάξοι!

Πέρα από το άνωθι «κανιβάλισμα», θα ήθελα να αναφέρω, με χαρά, κάποια σχετικά «λόγια» του Νίκου Νικολαΐδη, από το εκπληκτικό λογοτεχνικό του έργο «Γουρούνια στον άνεμο»: «Ούτε αντιδραστικός είναι ούτε κυνικός. Ο τύπος που βλέπεις οργάνωσε στα δεκάξι του την πρώτη μαθητική απεργία και έκλεισε το σχολείο μας για μια εβδομάδα… Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Απεργία στη δεκαετία του ’50…». «Ναι;» έκανε με προσποιητό ενδιαφέρον το κάζο. «Και με τι αιτήματα;». Κρατήθηκα να μην της χώσω τη μούρη μες στη μελιτζανοσαλάτα. «Στο καυλί μας τα αιτήματα» της είπα. «Ήτανε άνοιξη κι ήμασταν δεκάξι χρονών. Αυτό φθάνει…».

Πόντιξ ο Σισύφιος

το δανειστήκαμε από το anarchypress 

Κι από εμάς:

• Το "σχολείο" εθίζει τους ανθρώπους στην ηρωίνη...του άπνοου πνεύματος και της μη αυθεντικής ζωής! ( "Μας προσφέρει φθηνές νίκες, τα διπλώματα και τους βαθμούς, μ'αντάλλαγμα την ψυχή μας") 
•  Περί παιδείας των "ελεύθερων πολιτών"
•  Πρόλογος του νέου σχολικού εγχειριδίου "Αστυνομικής Αγωγής του Υπήκοου" (δεξιά το εξώφυλλο!)

Πολύ καλό, ακόμη:
Δώδεκα χρόνια προπόνησης για να μετατραπείς από παιδί σε άλογο κούρσας