Σκηνές από το μέλλον της Ελλάδας

Δεν με απασχολεί αν χαρακτηριστώ απαισιόδοξος αθεράπευτα ή και ηττοπαθής. Πιστεύω ότι το δράμα αυτού του τόπου έχει περάσει στις τελευταίες του πράξεις. Για να ξημερώσει (πόσο σύντομα; δεν ξέρω) η νέα πραγματικότητα. Σε μια τελείως τριτοκοσμική χώρα που ελάχιστα θα διαφέρει από αφρικανικές ανάλογες περιπτώσεις, κάτω από την εποπτεία ενός απροκάλυπτα φασιστικού-εταιρικού
καθεστώτος, όπου ο ορυκτός κι ενεργειακός πλούτος θα έχει κλαπεί, το περιβάλλον θα έχει λεηλατηθεί και υποβαθμιστεί πλήρως και η φράση κοινωνικές υποδομές θα ακούγεται σαν χοντροκομμένο ανέκδοτο. Και οι διάφορων και διαφορετικών φυλών εγκλωβισμένοι
κάτοικοι θα είναι εργασιακοί δούλοι που θα τρώνε τις σάρκες τους μεταξύ τους για μια θέση στη γαλέρα και για ένα αποφάι των εποπτών τους και θα είναι αναλώσιμοι κάθε στιγμή για το σύστημα διαχείρισης της μεγάλης χωματερής. Εκείνης που κάποτε επέμενε να αποκαλείται ανεξάρτητο ελληνικό κράτος και οι μνημειωδώς εθελοτυφλούντες, ανιστόρητοι, κατακερματισμένοι, δυσλειτουργικοί και με μνημονικό χρυσόψαρων κάτοικοί της εμπιστεύονταν τις υποσχέσεις αποδεδειγμένα πολιτικών απατεώνων για να δούνε καλύτερες ημέρες. Πολιτικών που στη συνέχεια, μαζί με τα σόγια τους εγκαταστάθηκαν σε μέρη προσκείμενα σε φιλικά καθεστώτα και κάποιοι τοποθετήθηκαν σε γραφεία και θέσεις υπαλλήλων του μεγάλου ελεγκτικού μηχανισμού ολόκληρου του πλανήτη μας.

Η σκηνή της φοβερής προφητικής ταινίας Soylent Green του 1973 αποτυπώνει το μέλλον αυτού του τόπου έτσι περίπου όπως το σκιαγράφησα παραπάνω.

Μακάρι να πέφτω έξω, αλλά..............

Rohalas

(τι να πω...εκτός από το γνωστό: μας το' στειλε ο φίλος μας "rohalas")