" πάταξον μέν, ἄκουσον δέ "

" Ο άνθρωπος δεν είναι παρά μια καλαμιά, η πιο αδύναμη της φύσης, αλλά είναι μια σκεπτόμενη καλαμιά. Δε χρειάζεται να αρματωθεί ολάκερο το Σύμπαν για να τον συντρίψει, φτάνει λίγος ατμός η μια σταγόνα νερό για να τον εξολοθρεύσει. Αλλά κι αν το Σύμπαν τον έλιωνε, ο άνθρωπος θα παρέμενε πιο φίνος απ ’ αυτό που τον σκοτώνει, γιατί έχει γνώση ότι πεθαίνει και, συνάμα, γνωρίζει ότι το Σύμπαν βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση απέναντι του. Το Σύμπαν όμως δεν έχει ιδέα για όλα αυτά. Έτσι, όλη μας η αξιοπρέπεια είναι συγκεντρωμένη στη σκέψη. Απ’ εδώ πρέπει ν’ αντλούμε κι όχι από το Χώρο ή τη Διάρκεια, που δεν μπορούμε να γεμίσουμε. Ας δουλεύουμε λοιπόν με στόχο να σκεφτόμαστε σωστά και ελεύθερα: να ποια είναι η αρχή της ηθικής…" ΜΠΛΕΖ ΠΑΣΚΑΛ

Αφιερωμένο. Από εμάς. Στην ευαίσθητη χορδή μιας αέναης στιγμής ... "που λυγίζει αλλά δεν σπάει, βρίσκει τη δύναμη να σηκωθεί από κάτω ακόμα κι αν στάζει αίμα, θλίψη και πικρία και τελικά...αισιοδοξεί. Για τη χαραμάδα, τη ρωγμή μέσα στο σκοτάδι, που θα της επιτρέψει να ξεχυθεί στο χώρο που θα φωτίσει με τη δική της αυτόφωτη λάμψη. Πού ξέρεις; Ακόμα και στον πιο άβολο, κακοτράχαλο και παράξενο δρόμο δεν είναι καθόλου απίθανο να βρεις και καλή παρέα." Παραμιλητό μέσα σ'ένα "κενό" του συνηθισμένου χρόνου...

Aφιερωμένο από εμάς. Σε όσους νιώθουν "φευγάτοι" μέσα στο MATRIX. Κι αταίριαστοι. Με κάθε λογής οχλαγωγία, με κάθε είδους "ξηλωμένα" αφηγήματα και εμφυτευμένες δημοφιλείς πεποιθήσεις, Σε όσους αισθάνονται μη συμβατοί με όλους εκείνους που δεν έχουν το θάρρος και την ευφυΐα να αναθεωρήσουν και "να επιτεθούν" στην κίβδηλη "ταυτότητα", στο ρακένδυτο "εγώ" που υιοθέτησαν...

 

Αφιερωμένο, από εμάς. Σε όσους νιώθουν "να λυγίζουν", αλλά τελικά δεν σπάνε, δεν αφήνουν την απογοήτευση να τους θολώσει το μυαλό, δεν παραδίδονται ψυχή τε και σώματι στον Φόβο, αυτόν τον μέγα κλέφτη της αιώνιας χαράς της ζωής, δεν σέρνονται σαν σκουλήκια στο χώμα έχοντας επιτρέψει στον εαυτό τους, ευάλωτο στους εξωτερικούς "ρύπους", τις πάσης φύσης διανοητικές εμφυτεύσεις και υποδουλωτικές ριπές, να καταστεί νεκρός εν ζωή (ποια..."ζωή";).

Σε όσους και όσες  παραμένουν συνειδητά "ξεροκέφαλοι" και"πεισματάρηδες". Που δεν κάνουν τη χάρη στις Σειρήνες των ζοφερών καιρών...Που δεν υποτάσσονται στις ορέξεις και δημοφιλείς πεποιθήσεις της "too much TV παρεούλας" ή της κομματικής ομήγυρης και της ιδεολογικής ετικέτας, ακόμη και της ίδιας της οικογένειας που "θέλει το καλό τους". Αυτό που άλλωστε διατυμπανίζουν πως το...θέλουν και οι τυραννίσκοι "ηγέτες" και δικτατορίσκοι "ειδικοί" και οι ορατοί ή αόρατοι αφεντάδες της πολύπτυχης, πανοπτικής αυτής Φυλακής.

 Νιώθουμε θαυμασμό για όσους και όσες συνειδητά ανεβάζουν τις δονήσεις τους, ακόμα και μέσα στην εκκωφαντικά νεκρική σιωπή, μες στην αποκαρδιωτική οχλαγωγία συντριβής της θαυμαστής ανθρώπινης φύσης και των αστείρευτων δυνατοτήτων της, γυρεύοντας το κελάρυσμα του ποταμού της ορμής της ΖΩΗΣ. Επιζητούμε με αρχέγονη λαχτάρα τους συνοδοιπόρους στην πιο γενναιόψυχη, υπερβατική ατραπό...! ("Homo Aνεμπόδιστος "). Τιμή σε όσους και όσες έχουν τη Δύναμη που κάνει τη διαφορά και που τόσο τρέμουν οι εχθροί της δικής μας ύπαρξης. Το πεπρωμένο υποκλίνεται σε αυτούς που καταφέρνουν να "αναγεννιούνται από τις στάχτες" σαν τον μυθικό Φοίνικα...