Μηχανές με αντικαθιστούν, κάμερες με παρακολουθούν, δεδομένα σε οθόνες με καθορίζουν, μηχανάκια με σφυγμομετρούν, μηχανικές συνήθειες με κατευθύνουν, μηχανικές αντιδράσεις με απενεργοποιούν.
Ζω -τρόπος του λέγειν ζω- σε μια νεκρούπολη! Ψάχνω τους απαραίτητους θύλακες αέρα, γυρεύω σαν χρυσοθήρας φλέβες που αστράφτουν από τη δυσεύρετη λάμψη της ζωής.. Κι αναρωτιέμαι. Οι ζωντανοί, αυτοί που πραγματικά αναπνέουν με την καρδιά, συνθέτουν με το μυαλό, δημιουργούν και υλοποιούν κόσμους με τη φαντασία τους, είναι οι επικηρυγμένες μάγισσες των νεκροζώντανων καιρών; Οι σύντομα στο εκδικητικό στόχαστρο των νεκροθαφτών της τέχνης του να ζεις και να το χαίρεσαι;
Μη χάνεις χρόνο να με πείσεις εσύ-εσείς για το συμφέρον το δικό μου, μη με φοβίζεις για το καλό μου. Ο Φόβος ποτέ δεν ανέδειξε τη ζωή, την σκέπασε με σάβανο. Μη με απειλείς, σαν επόπτης σε χιτλερικό στρατόπεδο, αν δεν πράξω κατά τις προσταγές σου. Δεν με τελειώνει η γνώση του απύθμενου μίσους σας. Αν αρνούμαι να βουτήξω μέσα στους ποταμούς των ψεμάτων σας, αν αρνούμαι να αρρωστήσω απ' τα δηλητήρια που με βομβαρδίζετε ως πανάκεια, αν δεν χαμηλώσω το βλέμμα και δεν υπακούσω στις εντολές, αν δεν επιτρέψω στην παράνοια και στην τρομακτική υποβάθμιση των εννοιών να εισχωρήσουν στα κύτταρά μου.. Αν δεν γυρέψω από μόνος μου τη μαυρίλα του κελιού όπως το εξαρτημένων ανακλαστικών πειραματόζωο..
Γιατί η νεκρούπολή σας δεν μου κάνει, δεν βολεύομαι ανάμεσα στους τάφους που αποκαλείτε νοικοκυριά και πολιτισμό, ασφυχτιώ ανάμεσα στις σκιές που αποκαλείτε υπεύθυνα ..πτώματα.
Προσπαθώντας να δώσω κατάλαβα ότι δεν έχω τίποτα, προσπαθώντας να δώσω τον ίδιο μου τον εαυτό κατάλαβα ότι δεν είμαι ή είμαι..τίποτα. Και τότε μου γεννήθηκε η πιο αληθινή επιθυμία. Να γίνω και να είμαι! Μόνο από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι ξεκινάω να ζω.
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου