“Αν ήταν θάνατος
θα θαύμαζα τη βαθιά του σοβαρότητα, τα άχρονα μάτια του.
Θα ήξερα ότι δεν αστειεύεσαι.
Θα υπήρχε μια μεγαλοπρέπεια τότε, θα ήταν πραγματικά γενέθλια.
Και το μαχαίρι δεν θα λάξευε, αλλά θα εισχωρούσε
αγνό κι αμόλυντο σαν το κλάμα του μωρού,
και το σύμπαν θα ξεγλιστρούσε από δίπλα μου” SYLVIA PLATH
Σπουδαίος φίλος ο Θάνατος
Ο Θάνατος είναι φίλος κι ο φίλος είναι όφελος.
Φίλος, έλεγε ο Επίκουρος, δεν είναι ούτε αυτός που επιδιώκει διαρκώς
το όφελος από μία φιλία, ούτε εκείνος που ποτέ δεν συνδέει το όφελος με
τη φιλία κι αυτό γιατί ο ένας καπηλεύεται με αντάλλαγμα τη φιλία και ο
άλλος ξεκόβει από το μέλλον. Διακήρυτταν ότι είναι προτιμότερο και πιο
ηδονικό να προσφέρεις κάθε καλό, να είσαι φίλος, από το να δέχεσαι τις
ευεργεσίες των άλλων χωρίς να προσφέρεις όφελος. «Ούτε πρέπει να μας
απασχολεί τι τρώμε και τι πίνουμε, αλλά με ποιους τρώμε και με ποιους
πίνουμε» έτσι πρέπει να διαλέγουμε τους φίλους μας προσδοκώντας όφελος
και προσφέροντας όφελος. Χωρίς όφελος δεν υπάρχει φιλία αλλά μια άρρωστη
εξαρτημένη σχέση σαν αυτές που καταλήγουν είτε σε γάμο, είτε σε πόλεμο
-που είναι το ίδιο.
Τον αισθάνεσαι και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος (αν έχεις την ικανότητα
να αισθάνεσαι) ή τον φαντάζεσαι χωρίς να τον φοβάσαι και γίνεσαι
αυτομάτως σπουδαίος και ξεχωριστός (αν έχεις την ικανότητα να
φαντάζεσαι) σαν να πίνεις μαγικό ελιξίριο. Λοιπόν αυτή νομίζω είναι η
Φιλοσοφική Λίθος που αναζητούσαν οι αλχημιστές, το να μπορούν να μην
φοβούνται τον Θάνατο κι όχι οι βλακείες που κυκλοφορούν, δήθεν να
μετατρέψουν τον σίδηρο -ένα χρήσιμο μέταλλο, σε χρυσό -ένα άχρηστο
μέταλλο.
Την αθανασία αναζητούσαν, την ικανότητα να
καταπολεμήσουν τον φόβο Θανάτου και να τον δεχτούν σαν αυτό που είναι,
ένας χρήσιμος φίλος, ένας σύμμαχος στο ταξίδι της ζωής, έχω την
εντύπωση·
ο μοναδικός σύμμαχος στο ταξίδι της ζωής.
Γιατί μονάχα αν ρωτήσεις τον Θάνατο σου για κάθε σου πρόβλημα, κάθε
ερώτηση που σε πνίγει, κάθε δίλλημα που σε σκοτώνει τότε μονάχα θα
αντιληφθείς πόσο ρηχά κι άνευ λόγου είναι τα προβλήματα σου και πόσο μα
πόσο ασήμαντος είσαι μέσα στην πανοπλία του εγώ σου· που τρέμει στην
εκμηδένιση του από τον Θάνατο σου.
Αναρωτήσου (ξανά) αν η συμφιλίωση με τον Θάνατο σου προσφέρει την
Αθανασία τότε πως θα σου πουλήσουν την πραμάτεια τους για κόλαση και
παράδεισο οι έμποροι της μιαρής φυλής; Πως θα σε εγκλωβίσουν μέσα στις
εκκλησίες τους, στις εταιρίες τους, στα συστήματα τους να
αυτοταπεινώνεσαι σε έναν Θεό που σε στραγγίζει από κάθε ζωική Δύναμη; Αν
γίνεις Αθάνατος και δεν έχεις «φόβο θεού» και «φόβο θανάτου» πως θα
είσαι χειρίσιμος και χρήσιμος ηλίθιος στο παιχνίδι τους; Αν μπορείς να
είσαι όσο καταθλιπτικός, μεθυσμένος, ανεξάρτητος γουστάρεις, όσο
τεμπέλης κάνεις κέφι, πως θα γίνεις υποχείριο και καλός οικογενειάρχης
να γεμίσεις το μαντρί με τους κλώνους σου; Αναρωτήσου ποιός σου δίνει
τις σκέψεις σου που σαν τσουνάμι δεν αφήνουν το μυαλό σου λίγο σε
ησυχία; Αναρωτήσου και γράψε τα συμπεράσματα σου, αποστασιοποιήσου και
ξαναδές τα με «άλλα μάτια» δίνοντας χώρο στα συμπεράσματα σου να
αλλάξουν.
Ο Θάνατος έχεις την εντύπωση ότι περιμένει από εσένα να κάνεις κάτι,
σαν πίσω από αυτό το κάτι να κρύβεται το νόημα της ζωής. Και γιατί να
μην κρύβεται το νόημα της ζωής πίσω από αυτές τι λέξεις. Επειδή δεν με
λένε Χριστό ή Βούδα και δεν με λατρεύουν μερικοί λαλημένοι με
χρυσοποίκιλτες στολές σαν καρναβάλια και ευχαριστήριες ψαλμωδίες λες και
μόλις απελευθερώθηκαν από τους Ταλιμπάν. «Εγώ ειμί το φως του κόσμου»
σιγά μεγάλε μην σκίσεις κάνα καλσόν … ποιος βλαμμένος μπορεί να πει αυτή
την πρόταση και να μην τον πάρουν δεμένο πισθάγκωνα με τρελοφορείο.
Σίγουρα σε αυτή την ζωή μπορείς να φτιάξεις το παραμύθι σου σε μια φτηνή
συλλογή από βολικούς αφορισμούς και μέσα της να κοιτάξεις τα μούτρα
σου. Σ’ αρέσουν δεν σ’ αρέσουν αυτά είναι και είναι τόσο φτηνά όσο σου
(μου) αξίζουν ή θα ξεράσεις ή θα σπάσεις τον καθρέφτη και θα το
ξεπεράσεις …έκανα και τα δύο.
Είναι επιεικώς χαζό το «ευτυχώς που υπάρχει η τέχνη για να μην μας
αφανίσει η αλήθεια» Η τέχνη μάγκα μου είναι η μοναδική αλήθεια που
αξίζει την προσοχή σου, τα καντήλια είναι μόνο για να τα «κατεβάζεις» σε
ώρες εκτόνωσης και τα λιβάνια για να κοιμίζουν τους σαλεμένους.