...μια άλλη ματιά των γεγονότων που συμβαίνουν εδώ και πολύ καιρό στη Γαλλία κατά του αντεργατικού νομοσχεδίου και μια διαφορετική κατανόηση ατομικών και συλλογικών αναγκών σε συνάρτηση με την κοινωνική πραγματικότητα. Μέσα από έναν ασυμβίβαστο από τη φύση του εξεγερσιακό αυτοκαθορισμό (πρωτίστως για...την ίδια την κάβλα του!). Ενάντια σε κάθε είδους δομή αλλά και διεκδίκηση εντός πάντα των κόλπων ενός άρτια οργανωμένου καπιταλιστικού μηχανισμού (νομιμοποιώντας τον ίσως ακόμα και με το να τον αντιμάχεσαι ζητώντας καλύτερες συνθήκες ύπαρξης εντός του). Συστήματος που χρειάζεται διαχρονικά κι έναν τεράστιο, μαζικό νοητικό προγραμματισμό. Που δημιουργεί πατρίκιους και πληβείους και μεσάζοντες. Που προωθεί την επιθετική και παρασιτική ανάπτυξή του πάντα μέσα σε ευπρόβλεπτα για αυτό πλαίσια, τα οποία είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε να αντέχουν και τους πιο δυνατούς κραδασμούς ή έστω να υποχωρούν ως προς το χειρότερο που θα μπορούσαν να επιφέρουν, σύμφωνα και με τις εντυπώσεις κι αντιδράσεις της κοινής γνώμης. Πλαίσια και συνθήκες που συχνά αναδιαμορφώνονται αλλάζοντας μορφές, αλλά αφήνοντας όσο μπορεί να γίνει πιο αλώβητη την ουσία. Διαιώνισής του...
Το να ισχυριστούμε ότι εκπροσωπούμε το «κίνημα» είναι μακριά από εμάς, αλλά τη στιγμή που χρησιμοποιείτε την Μπαλοθιά ως «μέσο» αναμετάδοσης οφείλουμε να απαντήσουμε.
Παρακολουθείτε «τον αγώνα μας» κι αυτό το έχουμε υπόψιν.
Για να είμαστε ξεκάθαροι, εμείς θεωρούμε ότι «ο αγώνας μας» υπήρχε πριν το «κίνημα» και δε θα τελειώσει μ’ αυτό, ακόμη κι αν η μεταρρύθμιση του εργασιακού νομοσχεδίου αποσυρθεί.
Πράγματι, δεν νοιαζόμαστε για τον νόμο και δε μας αφορά η εργασία. Επιθυμούμε τον αφανισμό αυτών των δύο.
Στόχος μας δεν είναι να αναμορφώσουμε ή να βελτιώσουμε τον καπιταλισμό, αλλά να τον καταστρέψουμε, να τον εξολοθρεύσουμε μέσα στις φλόγες και με όλα τα μέσα που θεωρούμε χρήσιμα.
Δεν ενδιαφερόμαστε ούτε για το τι λένε τα συνδικάτα τα τελευταία χρόνια, τι λένε σήμερα, και τι θα συνεχίσουν να λένε τα επόμενα χρόνια. Τα συνδικάτα ανέκαθεν ήταν και θα είναι η μεταβατική ζώνη της εξουσίας που θέλουμε να καταστρέψουμε.
Όπως δε θέλουμε λιγότερο βίαιη αστυνομία ή περισσότερο ελαστικό κράτος, έτσι δε θέλουμε λιγότερο ρεφορμιστικά συνδικάτα.
Ούτε μπάτσους, ούτε κράτη, ούτε συνδικάτα!
Επομένως, είναι εμφανές ότι τα συνδικάτα, καθώς επίσης και η αστυνομία που αποτελεί υπόδειγμά τους, χρησιμοποιούν όλες τις κατασταλτικές τους δυνάμεις εναντίον μας.
«Συντρόφια», δεν είμαστε προλετάριοι, είμαστε ατομικότητες, εξεγερμένοι/ες με διαφορετικές αφετηρίες ενωμένοι/ες για την παρούσα συγκυρία ταραχών.
Αν κάτι μας χαρακτηρίζει είναι αυτό και όχι μια ψευτο-ταξική ταυτότητα βασισμένη σε ένα παλαιό μαρξιστικό όνειρο.
Δε χρειαζόμαστε καμία ταυτότητα, ας πούμε ταξική, για να εκφράσουμε και να δικαιολογήσουμε την εξεγερτική μας δράση.
Δεν ελπίζουμε τίποτα για τους εχθρούς μας, δεν τρέφουμε καμιά ελπίδα για το κράτος, ούτε για τα αφεντικά, ούτε για τα συνδικάτα, ούτε για την ετοιμοθάνατη κοινωνία που γεννάει όλα αυτά.
«Συντρόφια», δε θέλουμε να καλυτερεύσουμε τίποτα, επιδίωξή μας είναι η καταστροφή αυτού του καταπιεστικού κόσμου που επιβάλλεται σε εμάς.
Συνεπώς, δε θα ανοίξουμε διάλογο δημοψηφίσματος (γαλλικό ή ελληνικό), γιατί σε καμία περίπτωση δε θα θέλαμε κάτι τέτοιο. Δε ζητάμε «λιγότερη δουλειά και περισσότερο πλούτο» πολύ απλά επειδή:
Δε θέλουμε τίποτα, και θα κάψουμε ό,τι έχει απομείνει!
Με τη φωτιά!
Για τη φωτιά!
Μερικοί/ες αναρχικοί/ες
το διαβάσαμε στο Aegri Somnia
αναρτήθηκε αρχικά στο Attaque
( Chronique de la guerre sociale en France – guerresociale@riseup.net)
Γαλλία: Μια μικρή απάντηση στους οργισμένους προλετάριους.
Το να ισχυριστούμε ότι εκπροσωπούμε το «κίνημα» είναι μακριά από εμάς, αλλά τη στιγμή που χρησιμοποιείτε την Μπαλοθιά ως «μέσο» αναμετάδοσης οφείλουμε να απαντήσουμε.
Παρακολουθείτε «τον αγώνα μας» κι αυτό το έχουμε υπόψιν.
Για να είμαστε ξεκάθαροι, εμείς θεωρούμε ότι «ο αγώνας μας» υπήρχε πριν το «κίνημα» και δε θα τελειώσει μ’ αυτό, ακόμη κι αν η μεταρρύθμιση του εργασιακού νομοσχεδίου αποσυρθεί.
Πράγματι, δεν νοιαζόμαστε για τον νόμο και δε μας αφορά η εργασία. Επιθυμούμε τον αφανισμό αυτών των δύο.
Στόχος μας δεν είναι να αναμορφώσουμε ή να βελτιώσουμε τον καπιταλισμό, αλλά να τον καταστρέψουμε, να τον εξολοθρεύσουμε μέσα στις φλόγες και με όλα τα μέσα που θεωρούμε χρήσιμα.
Δεν ενδιαφερόμαστε ούτε για το τι λένε τα συνδικάτα τα τελευταία χρόνια, τι λένε σήμερα, και τι θα συνεχίσουν να λένε τα επόμενα χρόνια. Τα συνδικάτα ανέκαθεν ήταν και θα είναι η μεταβατική ζώνη της εξουσίας που θέλουμε να καταστρέψουμε.
Όπως δε θέλουμε λιγότερο βίαιη αστυνομία ή περισσότερο ελαστικό κράτος, έτσι δε θέλουμε λιγότερο ρεφορμιστικά συνδικάτα.
Ούτε μπάτσους, ούτε κράτη, ούτε συνδικάτα!
Επομένως, είναι εμφανές ότι τα συνδικάτα, καθώς επίσης και η αστυνομία που αποτελεί υπόδειγμά τους, χρησιμοποιούν όλες τις κατασταλτικές τους δυνάμεις εναντίον μας.
«Συντρόφια», δεν είμαστε προλετάριοι, είμαστε ατομικότητες, εξεγερμένοι/ες με διαφορετικές αφετηρίες ενωμένοι/ες για την παρούσα συγκυρία ταραχών.
Αν κάτι μας χαρακτηρίζει είναι αυτό και όχι μια ψευτο-ταξική ταυτότητα βασισμένη σε ένα παλαιό μαρξιστικό όνειρο.
Δε χρειαζόμαστε καμία ταυτότητα, ας πούμε ταξική, για να εκφράσουμε και να δικαιολογήσουμε την εξεγερτική μας δράση.
Δεν ελπίζουμε τίποτα για τους εχθρούς μας, δεν τρέφουμε καμιά ελπίδα για το κράτος, ούτε για τα αφεντικά, ούτε για τα συνδικάτα, ούτε για την ετοιμοθάνατη κοινωνία που γεννάει όλα αυτά.
«Συντρόφια», δε θέλουμε να καλυτερεύσουμε τίποτα, επιδίωξή μας είναι η καταστροφή αυτού του καταπιεστικού κόσμου που επιβάλλεται σε εμάς.
Συνεπώς, δε θα ανοίξουμε διάλογο δημοψηφίσματος (γαλλικό ή ελληνικό), γιατί σε καμία περίπτωση δε θα θέλαμε κάτι τέτοιο. Δε ζητάμε «λιγότερη δουλειά και περισσότερο πλούτο» πολύ απλά επειδή:
Δε θέλουμε τίποτα, και θα κάψουμε ό,τι έχει απομείνει!
Με τη φωτιά!
Για τη φωτιά!
Μερικοί/ες αναρχικοί/ες
Το κείμενο στα αγγλικά
στα γαλλικά
στα ισπανικάτο διαβάσαμε στο Aegri Somnia
αναρτήθηκε αρχικά στο Attaque
( Chronique de la guerre sociale en France – guerresociale@riseup.net)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου