"Ex Machina - Από Μηχανής", 2015
μια ψυχολογική και φιλοσοφική κινηματογραφική πραγματεία.
Μια από τις πιο υποβλητικές ταινίες των τελευταίων χρόνων. Ένα ψυχολογικό θρίλερ με καθηλωτική φιλοσοφική δομή και την ανησυχία, που παραμονεύει σε κάθε πλάνο, να εναλάσσεται με την ψυχολογική διάσταση του φόβου. Σε κάθε επαφή, από ένα σημείο και ύστερα, του ανθρώπου με την ανθρωπόμορφη μηχανή. Η οποία μοιάζει, όσο εξελίσσεται η πλοκή, να παίζει μαζί του πολύ επιδέξια το παιχνίδι της -συνθετικής- γάτας με τον ποντικό.
Ένας διάχυτος και δύσκολα προσδιορίσιμος τρόμος που μοιάζει να πηγάζει από τα πιο βαθιά εσωτερικά πεδία της ανθρώπινης υπόστασης.
Όπως κάθε πλάνο ή διάλογος, ακόμα και η μουσική της ταινίας μόνο τυχαία δεν είναι.
Τα ερωτήματα θέτουν σε δοκιμασία την ίδια τη μοίρα, την ίδια ίσως τη συνέχεια του ανθρώπινου είδους: τι θα συμβεί αν μια υπερεξελιγμένη τεχνητή νοημοσύνη αποκτήσει επίγνωση του εαυτού της και συνείδηση που δε διαφέρει σε τίποτα από την ανθρώπινη; Κατά πόσο μπορεί να χειραγωγήσει τον άνθρωπο αν η ευφυία της ξεπεράσει εκείνη του δημιουργού της; Μπορεί να γίνει απειλητική, ειδικά αν αισθανθεί -εφόσον μπορεί να βιώσει ανθρώπινες αισθήσεις- ότι απειλείται η ύπαρξή της; Μπορεί να γίνει επικίνδυνη; Κι αν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τον άνθρωπο με περίτεχνους τρόπους, κάτι που αποδεικνύει υψηλή νοημοσύνη, μέχρι πού μπορεί να φτάσει; πόσο θανάσιμα απρόβλεπτη μπορεί να αποδειχτεί;
Με λίγα λόγια η υπόθεση:
ένας ικανότατος νεαρός προγραμματιστής επιλέγεται από τον εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο και ιδιοφυή εργοδότη του και μεταφέρεται στο απομονωμένο, ιδιόκτητο και πλήρους αυτάρκειας και τεχνολογικής υποδομής, προσωπικό του καταφύγιο. Με αποστολή να τεστάρει και να διαπιστώσει πόσο ανθρώπινο, όσον αφορά την ύπαρξη νοημοσύνης και εκδήλωση ευφυούς συμπεριφοράς, είναι το τελευταίο του -κρυφό βέβαια από τα φώτα της δημοσιότητας- και κορυφαίο δημιούργημα. Ένα ανδροειδές, με ιδιαίτερα ελκυστική γυναικεία μορφή, που ακούει στο όνομα Άννα. To βασικό, το πρωταρχικό ερώτημα, όπως το είχε θέσει και ο Alan Turing στο περίφημο τεστ του, ξεκινάει από το αν "είναι δυνατό μια μηχανή να εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να παρουσιάσει ανθρώπινη σκέψη.. Κι αν ναι, πώς μπορούμε να ελέγξουμε αυτό τον ισχυρισμό, πως μπορούμε δηλαδή να διαπιστώσουμε τη νοημοσύνη της;»
Πρόκειται για το αναπάντεχα ιδιοφυές σκηνοθετικό ντεμπούτο του Alex Garland, που απέσπασε το Όσκαρ οπτικών εφφέ, αν και κατά την άποψή μου θα μπορούσε να αποσπάσει και το ανάλογο βραβείο καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας.
Αν δεν έτυχε να την δείτε την ταινία, έχετε την ευκαιρία να τη βρείτε και να την παρακολουθήσετε σε αυτό το σύνδεσμο: http://ajihezo.info/drjj7h6rjmpc
ή σε αυτόν: http://videowood.tv/embed/ccgy
- πατάς "Close Advertising and Watch Video" -
με υπότιτλους στα ελληνικά.
Μην τη χάσετε!
Ο Ένοικος...
μια ψυχολογική και φιλοσοφική κινηματογραφική πραγματεία.
Μια από τις πιο υποβλητικές ταινίες των τελευταίων χρόνων. Ένα ψυχολογικό θρίλερ με καθηλωτική φιλοσοφική δομή και την ανησυχία, που παραμονεύει σε κάθε πλάνο, να εναλάσσεται με την ψυχολογική διάσταση του φόβου. Σε κάθε επαφή, από ένα σημείο και ύστερα, του ανθρώπου με την ανθρωπόμορφη μηχανή. Η οποία μοιάζει, όσο εξελίσσεται η πλοκή, να παίζει μαζί του πολύ επιδέξια το παιχνίδι της -συνθετικής- γάτας με τον ποντικό.
Ένας διάχυτος και δύσκολα προσδιορίσιμος τρόμος που μοιάζει να πηγάζει από τα πιο βαθιά εσωτερικά πεδία της ανθρώπινης υπόστασης.
Όπως κάθε πλάνο ή διάλογος, ακόμα και η μουσική της ταινίας μόνο τυχαία δεν είναι.
Τα ερωτήματα θέτουν σε δοκιμασία την ίδια τη μοίρα, την ίδια ίσως τη συνέχεια του ανθρώπινου είδους: τι θα συμβεί αν μια υπερεξελιγμένη τεχνητή νοημοσύνη αποκτήσει επίγνωση του εαυτού της και συνείδηση που δε διαφέρει σε τίποτα από την ανθρώπινη; Κατά πόσο μπορεί να χειραγωγήσει τον άνθρωπο αν η ευφυία της ξεπεράσει εκείνη του δημιουργού της; Μπορεί να γίνει απειλητική, ειδικά αν αισθανθεί -εφόσον μπορεί να βιώσει ανθρώπινες αισθήσεις- ότι απειλείται η ύπαρξή της; Μπορεί να γίνει επικίνδυνη; Κι αν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τον άνθρωπο με περίτεχνους τρόπους, κάτι που αποδεικνύει υψηλή νοημοσύνη, μέχρι πού μπορεί να φτάσει; πόσο θανάσιμα απρόβλεπτη μπορεί να αποδειχτεί;
Με λίγα λόγια η υπόθεση:
ένας ικανότατος νεαρός προγραμματιστής επιλέγεται από τον εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο και ιδιοφυή εργοδότη του και μεταφέρεται στο απομονωμένο, ιδιόκτητο και πλήρους αυτάρκειας και τεχνολογικής υποδομής, προσωπικό του καταφύγιο. Με αποστολή να τεστάρει και να διαπιστώσει πόσο ανθρώπινο, όσον αφορά την ύπαρξη νοημοσύνης και εκδήλωση ευφυούς συμπεριφοράς, είναι το τελευταίο του -κρυφό βέβαια από τα φώτα της δημοσιότητας- και κορυφαίο δημιούργημα. Ένα ανδροειδές, με ιδιαίτερα ελκυστική γυναικεία μορφή, που ακούει στο όνομα Άννα. To βασικό, το πρωταρχικό ερώτημα, όπως το είχε θέσει και ο Alan Turing στο περίφημο τεστ του, ξεκινάει από το αν "είναι δυνατό μια μηχανή να εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να παρουσιάσει ανθρώπινη σκέψη.. Κι αν ναι, πώς μπορούμε να ελέγξουμε αυτό τον ισχυρισμό, πως μπορούμε δηλαδή να διαπιστώσουμε τη νοημοσύνη της;»
Πρόκειται για το αναπάντεχα ιδιοφυές σκηνοθετικό ντεμπούτο του Alex Garland, που απέσπασε το Όσκαρ οπτικών εφφέ, αν και κατά την άποψή μου θα μπορούσε να αποσπάσει και το ανάλογο βραβείο καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας.
Αν δεν έτυχε να την δείτε την ταινία, έχετε την ευκαιρία να τη βρείτε και να την παρακολουθήσετε σε αυτό το σύνδεσμο: http://ajihezo.info/drjj7h6rjmpc
ή σε αυτόν: http://videowood.tv/embed/ccgy
- πατάς "Close Advertising and Watch Video" -
με υπότιτλους στα ελληνικά.
Μην τη χάσετε!
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου