(Οι υπογραμμίσεις στις παρακάτω απόψεις άλλων είναι από εμάς)
" Σκέψη και γλώσσα είναι αλληλένδετα. Δεν γίνεται να υπάρχει γλώσσα χωρίς σκέψη. Επειδή στη σύγχρονη κοινωνία δεν ενδιαφερόμαστε καθόλου για την έκφρασή μας, πολλές φορές νομίζουμε πως έχουμε μέσα μας αποθηκευμένα πάμπολλα συναισθήματα και σκέψεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε. Δεν υπάρχει μέσα μας τίποτα αξιόλογο αν δεν μπορούμε να το εκφράσουμε λεκτικά "
Δημήτριος Γκέκας, φιλόλογος και διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας και Αισθητικής Ιονίου Πανεπιστημίου.
"Αν ένα παιδί μεγαλώνει σ'ένα περιβάλλον, όπου οι περισσότερες λέξεις είναι ασαφείς, θα αναπτύξει έναν χαώδη τρόπο σκέψης και μια ψυχολογία που εύκολα θα άγεται και θα φέρεται από τον κάθε λαοπλάνο πολιτικάντη ή διαφημιστή, ή προπαγανδιστή κτλ. Αντιθέτως αν μεγαλώσει σ'ένα περιβάλλον που οι περισσότερες λέξεις είναι σαφείς -και όπου ακόμη και η αναπόφευκτη ασάφεια γίνεται αποδεκτή και αναγνωρίσιμη, αλλά με σαφείς πάλι όρους- τότε το παιδί αυτό θα διαθέτει μια γερή βασική άμυνα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ξένης παρέμβασης στην εσωτερική του υπόσταση".
O συγγραφέας Γιώργος Μπαλάνος στο περιοδικό "Ανεξήγητο" του Ιουλίου 2003
" Υπάρχει παντού μια ξερή, ωμή, κυνική ασάφεια. Οι λέξεις που ανταλάσσουμε δεν εξυπηρετούν καμία επικοινωνία, δεν νοηματοδοτούν καμία διανοητική συναλλαγή. Συνθήματα, κραυγές και ψίθυροι, τσιτάτα, επίκληση στο ανώριμο συναίσθημα στη μικροαστική θολούρα ενός παράδοξου 'θέλω να τ'αλλάξω όλα'. Και δεν ξέρει ποια όλα "
Δημήτρης Αθηνάκης, "Η Καχυποψία ως Δείκτης Κλειστών Αστικών Κοινωνιών", εφημερίδα "Καθημερινή" 1/8/2015
" Η ελληνική γλώσσα έχει αποκτήσει νέα σημειολογία στην Ελλάδα του 2015. Οι λέξεις δεν έχουν πια το νόημα που είχαν κάποτε, ή μάλλον δεν έχουν πια κανένα νόημα. Η ίδια η χώρα έχει πάψει να είναι αληθινή κι έχει μεταβληθεί σε μια θλιβερή και μελοδραματική εξομοίωση του εαυτού της. Μου είναι αδύνατο να περιγράψω την εξομοίωση της Ελλάδας με όρους που θα έκαναν σαφές ότι είναι εξομοίωση και όχι η πραγματικότητα. Αυτό ακριβώς είναι το δράμα της εξομοίωσης: ότι μοιάζει τόσο πολύ με την πραγματικότητα που είναι αδύνατο να την ξεχωρίσεις – εκτός φυσικά κι άν στέκεσαι εκτός της. Ωστόσο, υπάρχει ένα φαινόμενο που μοναδικά συμβαίνει στις εξομοιώσεις, και ποτέ στην πραγματικότητα. Στις εξομοιώσεις, οι παίκτες αδυνατούν να λύσουν το οποιοδήποτε πρόβλημα. Η φυσική σχέση αιτίας και αποτελέσματος που υφίσταται στον πραγματικό κόσμο καταλύεται. Μοιάζει σαν να υπάρχει σχέση, αλλά δεν υπάρχει. Έτσι, όποια απόφαση κι αν πάρουν οι παίκτες εντός της εξομοίωσης, όποια δράση κι αν επιχειρήσουν, δεν προκύπτει ποτέ κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Η αδυναμία επίλυσης προβλημάτων είναι το κύριο σύμπτωμα της παρακμής, και οι εξομοιωμένες κοινωνίες είναι κονωνίες στο τελευταίο στάδιο της παρακμής."
του συγγραφέα Γιώργου Ζαρκαδάκη (Η νύχτα του Joker: Καληνύχτα Ελλάδα;)
Με βάση τα πολύ ενδιαφέροντα και στοχαστικά υπερπολύτιμα παραπάνω, νιώθουμε την ανάγκη για μια σειρά σκέψεων, χωρίς όμως να θέλουμε να υπεραναλύσουμε και να πλατιάσουμε.
Εκτός λοιπόν από την περίφημη "δημιουργική ασάφεια" των εγχώριων πολιτικών καμαριέρων και των υπερεθνικών αφεντικών (η ασάφεια ΔΕΝ μπορεί ποτέ να είναι δημιουργική, με την έννοια της νοηματοδότησης εννοιών και ορθής κατανόησης των γεγονότων), υπάρχουν και άλλοι όροι που μέσα από το λεκτικό σχήμα απονοηματοδοτούν τις έννοιες που υποτίθεται ότι προσδιορίζουν στη σύγχρονη εποχή μας. Δίνοντάς τους πολλές φορές το αντίθετο νόημα όσον αφορά την ουσία τους. Για παράδειγμα: "σεξισμός και ομοφοβία" - Ώστε "γονέας 1" και "γονέας 2" και "μητέρα"=σεξιστικό στερεότυπο; Είμαστε τότε σεξιστές και το απολαμβάνουμε! , και Το κυνήγι ομοφοβικών μαγισσών των αντιερωτικών καιρών μας, "αντιφασισμός" και "αντιρατσισμός"- Μήπως ο αντιφασισμός στην πιο φανατισμένη και στρατευμένη μορφή του κατρακυλάει σ'ένα μερικές φορές λανθάνον είδος φασισμού;, "τρομοκρατία" (=παραγωγή τρομοκρατημένων πολιτών και ενδοτικών σε κάθε είδους επίσημη παρανομία και αστυνομοκρατούμενη μεθόδευση και καταπάτηση των πιο βασικών δικαιωμάτων τους)- Τρομοκρατία: Το υπερόπλο της Δύσης και Πώς η ελίτ χρησιμοποιεί “false flag” επιχειρήσεις στον Πόλεμο κατά της Tρομοκρατίας , "ανάπτυξη" - δηλαδή ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και αντεργατικές μεθοδεύσεις και βύθιση τεράστιων πληθυσμιακών ομάδων στην απελπισία και στην αναξιοπρέπεια, κτλ κτλ. Λειτουργώντας, εκ του πονηρού βεβαίως, ως θέσφατες κοινωνικές αλήθειες (σαλταρισμένες ιδεοληψίες και φαντασιώσεις) και υπεράνω κάθε αμφισβήτησης δόγματα (αναπόδεικτες "βεβαιότητες" και απίθανες ανακρίβειες), που η όποια έκφραση διαφωνίας πάνω σε αυτά είναι ικανή να στιγματίσει, συχνά ανεπανόρθωτα, τους φορείς της!
Αξιοσημείωτο είναι ότι παρατηρείται κι ένας πρωτοφανής ολοκληρωτισμός της "διαμαρτυρίας των μειονοτήτων" ή της "πολυπολιτισμικής σούπας"-διαβάστε π.χ. το δεύτερο μισό της ανάρτησης Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΚΙΝΔΥΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΕΪΣΤΕΣ... για το τι συμβαίνει σε αρκετές ευρωπαίκές χώρες με την περίφημη "ενσωμάτωση" των "μη δυτικών ανδρών" (κατά το "πολιτικά ορθό") - μουσουλμάνων μεταναστών. Που πίσω από αυτές τις μεγάλες ομάδες μειονοτήτων (π.χ. θυμηθείτε τους δυο πρώτους συνδέσμους που παραθέσαμε στην προηγούμενη παράγραφο) και συνήθως χωρίς τα συντριπτικά περισσότερα μέλη τους να το έχουν συνειδητοποιήσει, μπορεί να κρύβονται άλλες ομάδες οι οποίες προωθούν τις ανορθόδοξες ατζέντες τους, σε επίπεδο πάντα διαμόρφωσης μαζικών αντιλήψεων κι άρα άσκησης εξουσίας!
Μεγάλες και υποδειγματικά οργανωμένες ομάδες, με δημόσιες σχέσεις που θα τις ζήλευε και πολυεθνική εταιρεία και με εξασφαλισμένο, ζηλευτό βήμα στα κανάλια ιδιοκτησίας συγκεκριμένων οικογενειών της ελίτ, οι οποίες και προωθούν κι ανάλογα συμφέροντα και πρακτικές μαζικής χειραγώγησης, λοβοτόμησης και ύπνωσης...
Οι λέξεις και οι φράσεις, που πολύ επιδέξια και στοχευμένα συνθέτουν οι πρώτες, γίνονται πανίσχυρα εργαλεία στα χέρια των επιδέξιων και επιτήδειων γκλομπαλιστών διαχειριστών τους, μεταφέροντας αλήθειες από την ανάποδη. Δημιουργώντας και φορτίζοντας ανεξέλεγκτα πάθη και ερεθίζοντας τα κατώτερα δυστυχώς συναισθήματα των κοινωνιών, των μαζών. Οι οποίες, τελικά, φτάνουν να ανταποκρίνονται σε αυτές τις αντεστραμμένες έννοιες σαν τα σκυλιά με τα εξαρτημενα αντανακλαστικά στο πείραμα του Παβλόφ ...
Κι αυτού του είδους η εκμάθηση περί της κοινωνικής και πολιτικής ορθότητας ξεκινάει από τη σχολική ηλικία, όπου στον ήδη σκόπιμα υποβαθμισμένο λεξιλογικό ορίζοντα των μαθητών προστίθεται η ενασχόληση με την τεχνολογία (βλέπε facebook ή twitter), η οποία δεν ευνοεί την ανάπτυξη των επιχειρημάτων μέσω της συγγραφής ενός κειμένου με στοιχειώδη επιχειρηματολογία και σαφήνεια, έστω. Αλλά προωθεί τα "περιεκτικά" like και τη χρήση emoticons που εκφράζουν "μεστά" συναισθήματα και εντυπώσεις. Ωστόσο, αδύναμα όσον αφορά τη γλωσσική τους αποτύπωση και άρα προϊόντα μιας αποψιλωμένης σκέψης...
Ζούμε στην εποχή της ασάφειας, των like και dislike, της άκριτης αποδοχής εντυπωσιακών αλλά γυμνών σαν το βασιλιά του παραμυθιού συνθημάτων (σε πολιτικές συγκεντρώσεις, μέσα από την τηλεόραση ή ακόμη και πάνω σε τοίχους της πόλης). Ο άνθρωπος καταντάει ρακένδυτος ναυαγός στα ξερονήσια των άγριων ωκεανών των καιρών όλο και πιο εντυπωσιακών και ρεαλιστικών video games - η τεχνολογική μετεξέλιξη της "κοινωνίας του θεάματος" (να θυμηθούμε και τον Γκυ Ντεμπόρ - Σε αυτή την απέραντη κοινωνία θεάματος ο άνθρωπος καταντάει σκιά του εαυτού του.), της τεράστιας κοινωνικής μηχανικής του περιορισμού και δαιμονοποίησης του νου...
" Mε αυτό το σκεπτικό κάθε άποψη οφείλει να ακούγεται, ακόμα κι αν δεν είναι αποδεκτή από πολλούς ή αρεστή σε πολλούς. Με γνώμονα πάντα τη γόνιμη και συνθετική επεξεργασία των ιδεών κι ερεθισμάτων και, όπου κρίνεται απ'τον καθένα αναγκαίο, την απεξάρτηση κι απελευθέρωση από κάθε είδους στερεότυπα, ιδεοληψίες, εμμονές καταστροφικές για την εξέλιξη του ανθρώπινου πλάσματος. Εμμονές που, μερικές ή αρκετές ή πολλές φορές, δεν αποκλείεται διόλου να εξωκείλουν στις όχθες της μονολιθικότητας, της μυωπικής προκατάληψης, της εχθρικότητας κατά όποιου παρεκκλίνει έστω και λίγο από το στρατευμένα ορθό, του ολοκληρωτισμού, του σταλινισμού. Ο οποίος και συχνά καλύπτεται με τα πέπλα της "ελευθερίας σκέψης κι έκφρασης".
Και η χειρότερη μορφή λογοκρισίας είναι η αυτολογοκρισία που επιβάλλει κάποιος στον εαυτό του, φοβούμενος την "προδοσία των ιδεών" που διδάχτηκε ως κάτι σαν θέσφατες αλήθειες, θρησκευτικής σχεδόν επιβαλλόμενης ευλάβειας και το πιάσιμο του στοχασμού του να ασφυχτιά μέσα σε κάθε μορφής αυστηρά καθορισμένα πλαίσια και στεγανά.."
κάποιες επίσης σκέψεις μας πάνω στο δοκίμιο του Ραούλ Βάνεγκεμ , πρωτοπόρο και προκλητικό για πολλούς, "...όλα μπορούν να λεχθούν", γιατί τίποτα δεν είναι ιερό και η ελευθερία είναι ασύμβατη με τη λογοκρισία και την "προστασία ιδεών"!
Ως επίλογο: Περί τσιτάτων σε τοίχους:
...και γιατί καλέ μαμά να μη φάμε την αστική δημοκρατία, που μέσα στους κόλπους της κυοφορείται και ξεπετάγεται η ανοησία (γιατί αυτό είναι κυρίως!) και η κτηνωδία του φασισμού; Σε όλες τις αποχρώσεις του! Στο χρώμα του χρήματος, κόκκινες, πράσινες, γαλάζιες, με αποχρώσεις του τηλε-γκρίζου, με σπείρες και μαιάνδρους, σταυρούς και αναθέματα...
Να και η "χαριτωμένη ρίμα" (μέθοδος που αποδεδειγμένα ριζώνει αποτελεσματικότερα στο υποσυνείδητο το σύνθημα που προωθεί). Το χρώμα που οφείλει να βάψει τη ζωή είναι το χρώμα του παρορμητικά και ατάκτως χυμένου αίματος;
Δηλαδή αποκλείεται κάποιος να "ασπάστηκε" το "φασισμό" ή "ακραίο εθνικισμό" (νάτες πάλι οι τσιτάτες φράσεις!), διόλου σπάνια χωρίς καν να καταλάβει το πώς και το γιατί, λόγω του ότι υπήρξε θύμα π.χ. της ανάλογης κατήχησης (άραγε ο σταλινισμός και οι ινστρούχτορές του δεν έχουν την καταλυτικά flat κατήχηση ως μέσο προσφοράς της ψυχής και του σώματος στην κομματική εκκλησία της δικτατορίας του προλεταριάτου;). Μέσα σ'ένα απόλυτα προσδιορισμένο οικογενειακό και στενά κοινωνικό περίγυρο. Άραγε, λοιπόν, ΔΕΝ υπάρχει η δυνατότητα να αναθεωρήσει και να αλλάξει ποτέ ιδεολογία; Mε τα κατάλληλα ερεθίσματα, ακόμη και μέσα από αναπάντεχους ή και οδυνηρούς ψυχολογικά τρόπους συνειδητοποίησης των κενών και χασμάτων σε αυτές τις μαλακίες (υποθέτω έχετε δει την εξαιρετική αμερικάνικη ταινία American History X...), ΔΕΝ υπάρχει ποτέ η δυνατότητα να αλλάξει τρόπο σκέψης; Μόνο με τον άγριο ξυλοδαρμό "θα πάρει το μάθημά του"; Μέσα σ'ένα εκρηκτικό εμφυλιοπολεμικό κλίμα που αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των πολύπειρων στον κατακερματισμό των μαζών παγκόσμιων εξουσιαστών. Και στους φαύλους κύκλους ατέρμονης βίας μέσα στις κοινωνίες των εξουσιαζόμενων. Τα μεγάλα αφεντικά που επιδιώκουν να καθηλώνουν τις μάζες σε τέλματα τα οποία μπορεί και να περνιούνται από εκείνες ως νεαρά ορμητικά ποτάμια (οι ηγεσίες τους όμως γνωρίζουν καλά περί επαναστατικού εκφυλισμού και μίμησης των κυρίαρχων τελικά μοντέλων και δομών)...Και αφού του σπάσεις του φασίστα το κεφάλι μετά ίσως και να του πιάσεις και την κουβέντα για το λόγο που τσακίστηκε, αν αισθανθείς "νικητής" με οίκτο προς τον ηττημένο...
Φυσικά, για να μη χαρακτηριστούμε και στωικοί καρπαζοεισπράχτορες, όταν πέσεις πάνω σε "κατορθώματα" τυφλής ή στοχευμένης βίας φασιστικής ή βρεθείς σε άμυνα απέναντί της, το να αντιδράσεις δυναμικά (η θριαμβευτική επιβεβαίωση της ρήσης "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος") αποτελεί ανάγκη.
(Και μην ακούμε πάλι τσιτάτα, περί πλαισίων εμφύλιου ταξικού πολέμου, γιατί πολλοί συμπαθούντες, ψηφοφόροι ή και στελέχη της "Χρυσής Αυγής" ή άλλων παρεμφερών ομάδων προέρχονται από εργατικές και βυθισμένες στην ανεργία και ένδεια περιοχές, που κερδήθηκαν από αυτούς τους κύκλους λόγω και μεγάλων αριστερών και "προοδευτικών" ευθυνών )
" Σκέψη και γλώσσα είναι αλληλένδετα. Δεν γίνεται να υπάρχει γλώσσα χωρίς σκέψη. Επειδή στη σύγχρονη κοινωνία δεν ενδιαφερόμαστε καθόλου για την έκφρασή μας, πολλές φορές νομίζουμε πως έχουμε μέσα μας αποθηκευμένα πάμπολλα συναισθήματα και σκέψεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε. Δεν υπάρχει μέσα μας τίποτα αξιόλογο αν δεν μπορούμε να το εκφράσουμε λεκτικά "
Δημήτριος Γκέκας, φιλόλογος και διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας και Αισθητικής Ιονίου Πανεπιστημίου.
"Αν ένα παιδί μεγαλώνει σ'ένα περιβάλλον, όπου οι περισσότερες λέξεις είναι ασαφείς, θα αναπτύξει έναν χαώδη τρόπο σκέψης και μια ψυχολογία που εύκολα θα άγεται και θα φέρεται από τον κάθε λαοπλάνο πολιτικάντη ή διαφημιστή, ή προπαγανδιστή κτλ. Αντιθέτως αν μεγαλώσει σ'ένα περιβάλλον που οι περισσότερες λέξεις είναι σαφείς -και όπου ακόμη και η αναπόφευκτη ασάφεια γίνεται αποδεκτή και αναγνωρίσιμη, αλλά με σαφείς πάλι όρους- τότε το παιδί αυτό θα διαθέτει μια γερή βασική άμυνα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ξένης παρέμβασης στην εσωτερική του υπόσταση".
O συγγραφέας Γιώργος Μπαλάνος στο περιοδικό "Ανεξήγητο" του Ιουλίου 2003
" Υπάρχει παντού μια ξερή, ωμή, κυνική ασάφεια. Οι λέξεις που ανταλάσσουμε δεν εξυπηρετούν καμία επικοινωνία, δεν νοηματοδοτούν καμία διανοητική συναλλαγή. Συνθήματα, κραυγές και ψίθυροι, τσιτάτα, επίκληση στο ανώριμο συναίσθημα στη μικροαστική θολούρα ενός παράδοξου 'θέλω να τ'αλλάξω όλα'. Και δεν ξέρει ποια όλα "
Δημήτρης Αθηνάκης, "Η Καχυποψία ως Δείκτης Κλειστών Αστικών Κοινωνιών", εφημερίδα "Καθημερινή" 1/8/2015
" Η ελληνική γλώσσα έχει αποκτήσει νέα σημειολογία στην Ελλάδα του 2015. Οι λέξεις δεν έχουν πια το νόημα που είχαν κάποτε, ή μάλλον δεν έχουν πια κανένα νόημα. Η ίδια η χώρα έχει πάψει να είναι αληθινή κι έχει μεταβληθεί σε μια θλιβερή και μελοδραματική εξομοίωση του εαυτού της. Μου είναι αδύνατο να περιγράψω την εξομοίωση της Ελλάδας με όρους που θα έκαναν σαφές ότι είναι εξομοίωση και όχι η πραγματικότητα. Αυτό ακριβώς είναι το δράμα της εξομοίωσης: ότι μοιάζει τόσο πολύ με την πραγματικότητα που είναι αδύνατο να την ξεχωρίσεις – εκτός φυσικά κι άν στέκεσαι εκτός της. Ωστόσο, υπάρχει ένα φαινόμενο που μοναδικά συμβαίνει στις εξομοιώσεις, και ποτέ στην πραγματικότητα. Στις εξομοιώσεις, οι παίκτες αδυνατούν να λύσουν το οποιοδήποτε πρόβλημα. Η φυσική σχέση αιτίας και αποτελέσματος που υφίσταται στον πραγματικό κόσμο καταλύεται. Μοιάζει σαν να υπάρχει σχέση, αλλά δεν υπάρχει. Έτσι, όποια απόφαση κι αν πάρουν οι παίκτες εντός της εξομοίωσης, όποια δράση κι αν επιχειρήσουν, δεν προκύπτει ποτέ κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Η αδυναμία επίλυσης προβλημάτων είναι το κύριο σύμπτωμα της παρακμής, και οι εξομοιωμένες κοινωνίες είναι κονωνίες στο τελευταίο στάδιο της παρακμής."
του συγγραφέα Γιώργου Ζαρκαδάκη (Η νύχτα του Joker: Καληνύχτα Ελλάδα;)
Η ελληνική γλώσσα έχει
αποκτήσει νέα σημειολογία στην Ελλάδα του 2015. Οι λέξεις δεν έχουν πια
το νόημα που είχαν κάποτε, ή μάλλον δεν έχουν πια κανένα νόημα. Η ίδια η
χώρα έχει πάψει να είναι αληθινή κι έχει μεταβληθεί σε μια θλιβερή και
μελοδραματική εξομοίωση του εαυτού της.
Μου είναι αδύνατο να περιγράψω την εξομοίωση της Ελλάδας με όρους που θα
έκαναν σαφές ότι είναι εξομοίωση και όχι η πραγματικότητα. Αυτό ακριβώς
είναι το δράμα της εξομοίωσης: ότι μοιάζει τόσο πολύ με την
πραγματικότητα που είναι αδύνατο να την ξεχωρίσεις – εκτός φυσικά κι άν
στέκεσαι εκτός της. Ωστόσο, υπάρχει ένα φαινόμενο που μοναδικά συμβαίνει
στις εξομοιώσεις, και ποτέ στην πραγματικότητα. Στις εξομοιώσεις, οι
παίκτες αδυνατούν να λύσουν το οποιοδήποτε πρόβλημα. Η φυσική σχέση
αιτίας και αποτελέσματος που υφίσταται στον πραγματικό κόσμο καταλύεται.
Μοιάζει σαν να υπάρχει σχέση, αλλά δεν υπάρχει. Έτσι, όποια απόφαση κι
αν πάρουν οι παίκτες εντός της εξομοίωσης, όποια δράση κι αν
επιχειρήσουν, δεν προκύπτει ποτέ κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Η
αδυναμία επίλυσης προβλημάτων είναι το κύριο σύμπτωμα της παρακμής, και
οι εξομοιωμένες κοινωνίες είναι κονωνίες στο τελευταίο στάδιο της
παρακμής.
Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/business/h-nuxta-tou-joker/ ]
Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/business/h-nuxta-tou-joker/ ]
Με βάση τα πολύ ενδιαφέροντα και στοχαστικά υπερπολύτιμα παραπάνω, νιώθουμε την ανάγκη για μια σειρά σκέψεων, χωρίς όμως να θέλουμε να υπεραναλύσουμε και να πλατιάσουμε.
Εκτός λοιπόν από την περίφημη "δημιουργική ασάφεια" των εγχώριων πολιτικών καμαριέρων και των υπερεθνικών αφεντικών (η ασάφεια ΔΕΝ μπορεί ποτέ να είναι δημιουργική, με την έννοια της νοηματοδότησης εννοιών και ορθής κατανόησης των γεγονότων), υπάρχουν και άλλοι όροι που μέσα από το λεκτικό σχήμα απονοηματοδοτούν τις έννοιες που υποτίθεται ότι προσδιορίζουν στη σύγχρονη εποχή μας. Δίνοντάς τους πολλές φορές το αντίθετο νόημα όσον αφορά την ουσία τους. Για παράδειγμα: "σεξισμός και ομοφοβία" - Ώστε "γονέας 1" και "γονέας 2" και "μητέρα"=σεξιστικό στερεότυπο; Είμαστε τότε σεξιστές και το απολαμβάνουμε! , και Το κυνήγι ομοφοβικών μαγισσών των αντιερωτικών καιρών μας, "αντιφασισμός" και "αντιρατσισμός"- Μήπως ο αντιφασισμός στην πιο φανατισμένη και στρατευμένη μορφή του κατρακυλάει σ'ένα μερικές φορές λανθάνον είδος φασισμού;, "τρομοκρατία" (=παραγωγή τρομοκρατημένων πολιτών και ενδοτικών σε κάθε είδους επίσημη παρανομία και αστυνομοκρατούμενη μεθόδευση και καταπάτηση των πιο βασικών δικαιωμάτων τους)- Τρομοκρατία: Το υπερόπλο της Δύσης και Πώς η ελίτ χρησιμοποιεί “false flag” επιχειρήσεις στον Πόλεμο κατά της Tρομοκρατίας , "ανάπτυξη" - δηλαδή ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και αντεργατικές μεθοδεύσεις και βύθιση τεράστιων πληθυσμιακών ομάδων στην απελπισία και στην αναξιοπρέπεια, κτλ κτλ. Λειτουργώντας, εκ του πονηρού βεβαίως, ως θέσφατες κοινωνικές αλήθειες (σαλταρισμένες ιδεοληψίες και φαντασιώσεις) και υπεράνω κάθε αμφισβήτησης δόγματα (αναπόδεικτες "βεβαιότητες" και απίθανες ανακρίβειες), που η όποια έκφραση διαφωνίας πάνω σε αυτά είναι ικανή να στιγματίσει, συχνά ανεπανόρθωτα, τους φορείς της!
Αξιοσημείωτο είναι ότι παρατηρείται κι ένας πρωτοφανής ολοκληρωτισμός της "διαμαρτυρίας των μειονοτήτων" ή της "πολυπολιτισμικής σούπας"-διαβάστε π.χ. το δεύτερο μισό της ανάρτησης Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΚΙΝΔΥΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΕΪΣΤΕΣ... για το τι συμβαίνει σε αρκετές ευρωπαίκές χώρες με την περίφημη "ενσωμάτωση" των "μη δυτικών ανδρών" (κατά το "πολιτικά ορθό") - μουσουλμάνων μεταναστών. Που πίσω από αυτές τις μεγάλες ομάδες μειονοτήτων (π.χ. θυμηθείτε τους δυο πρώτους συνδέσμους που παραθέσαμε στην προηγούμενη παράγραφο) και συνήθως χωρίς τα συντριπτικά περισσότερα μέλη τους να το έχουν συνειδητοποιήσει, μπορεί να κρύβονται άλλες ομάδες οι οποίες προωθούν τις ανορθόδοξες ατζέντες τους, σε επίπεδο πάντα διαμόρφωσης μαζικών αντιλήψεων κι άρα άσκησης εξουσίας!
Μεγάλες και υποδειγματικά οργανωμένες ομάδες, με δημόσιες σχέσεις που θα τις ζήλευε και πολυεθνική εταιρεία και με εξασφαλισμένο, ζηλευτό βήμα στα κανάλια ιδιοκτησίας συγκεκριμένων οικογενειών της ελίτ, οι οποίες και προωθούν κι ανάλογα συμφέροντα και πρακτικές μαζικής χειραγώγησης, λοβοτόμησης και ύπνωσης...
Οι λέξεις και οι φράσεις, που πολύ επιδέξια και στοχευμένα συνθέτουν οι πρώτες, γίνονται πανίσχυρα εργαλεία στα χέρια των επιδέξιων και επιτήδειων γκλομπαλιστών διαχειριστών τους, μεταφέροντας αλήθειες από την ανάποδη. Δημιουργώντας και φορτίζοντας ανεξέλεγκτα πάθη και ερεθίζοντας τα κατώτερα δυστυχώς συναισθήματα των κοινωνιών, των μαζών. Οι οποίες, τελικά, φτάνουν να ανταποκρίνονται σε αυτές τις αντεστραμμένες έννοιες σαν τα σκυλιά με τα εξαρτημενα αντανακλαστικά στο πείραμα του Παβλόφ ...
Κι αυτού του είδους η εκμάθηση περί της κοινωνικής και πολιτικής ορθότητας ξεκινάει από τη σχολική ηλικία, όπου στον ήδη σκόπιμα υποβαθμισμένο λεξιλογικό ορίζοντα των μαθητών προστίθεται η ενασχόληση με την τεχνολογία (βλέπε facebook ή twitter), η οποία δεν ευνοεί την ανάπτυξη των επιχειρημάτων μέσω της συγγραφής ενός κειμένου με στοιχειώδη επιχειρηματολογία και σαφήνεια, έστω. Αλλά προωθεί τα "περιεκτικά" like και τη χρήση emoticons που εκφράζουν "μεστά" συναισθήματα και εντυπώσεις. Ωστόσο, αδύναμα όσον αφορά τη γλωσσική τους αποτύπωση και άρα προϊόντα μιας αποψιλωμένης σκέψης...
σκίτσο του σπουδαίου Pawel Kuczynski
Ζούμε στην εποχή της ασάφειας, των like και dislike, της άκριτης αποδοχής εντυπωσιακών αλλά γυμνών σαν το βασιλιά του παραμυθιού συνθημάτων (σε πολιτικές συγκεντρώσεις, μέσα από την τηλεόραση ή ακόμη και πάνω σε τοίχους της πόλης). Ο άνθρωπος καταντάει ρακένδυτος ναυαγός στα ξερονήσια των άγριων ωκεανών των καιρών όλο και πιο εντυπωσιακών και ρεαλιστικών video games - η τεχνολογική μετεξέλιξη της "κοινωνίας του θεάματος" (να θυμηθούμε και τον Γκυ Ντεμπόρ - Σε αυτή την απέραντη κοινωνία θεάματος ο άνθρωπος καταντάει σκιά του εαυτού του.), της τεράστιας κοινωνικής μηχανικής του περιορισμού και δαιμονοποίησης του νου...
" Mε αυτό το σκεπτικό κάθε άποψη οφείλει να ακούγεται, ακόμα κι αν δεν είναι αποδεκτή από πολλούς ή αρεστή σε πολλούς. Με γνώμονα πάντα τη γόνιμη και συνθετική επεξεργασία των ιδεών κι ερεθισμάτων και, όπου κρίνεται απ'τον καθένα αναγκαίο, την απεξάρτηση κι απελευθέρωση από κάθε είδους στερεότυπα, ιδεοληψίες, εμμονές καταστροφικές για την εξέλιξη του ανθρώπινου πλάσματος. Εμμονές που, μερικές ή αρκετές ή πολλές φορές, δεν αποκλείεται διόλου να εξωκείλουν στις όχθες της μονολιθικότητας, της μυωπικής προκατάληψης, της εχθρικότητας κατά όποιου παρεκκλίνει έστω και λίγο από το στρατευμένα ορθό, του ολοκληρωτισμού, του σταλινισμού. Ο οποίος και συχνά καλύπτεται με τα πέπλα της "ελευθερίας σκέψης κι έκφρασης".
Και η χειρότερη μορφή λογοκρισίας είναι η αυτολογοκρισία που επιβάλλει κάποιος στον εαυτό του, φοβούμενος την "προδοσία των ιδεών" που διδάχτηκε ως κάτι σαν θέσφατες αλήθειες, θρησκευτικής σχεδόν επιβαλλόμενης ευλάβειας και το πιάσιμο του στοχασμού του να ασφυχτιά μέσα σε κάθε μορφής αυστηρά καθορισμένα πλαίσια και στεγανά.."
κάποιες επίσης σκέψεις μας πάνω στο δοκίμιο του Ραούλ Βάνεγκεμ , πρωτοπόρο και προκλητικό για πολλούς, "...όλα μπορούν να λεχθούν", γιατί τίποτα δεν είναι ιερό και η ελευθερία είναι ασύμβατη με τη λογοκρισία και την "προστασία ιδεών"!
Ως επίλογο: Περί τσιτάτων σε τοίχους:
Δηλαδή αποκλείεται κάποιος να "ασπάστηκε" το "φασισμό" ή "ακραίο εθνικισμό" (νάτες πάλι οι τσιτάτες φράσεις!), διόλου σπάνια χωρίς καν να καταλάβει το πώς και το γιατί, λόγω του ότι υπήρξε θύμα π.χ. της ανάλογης κατήχησης (άραγε ο σταλινισμός και οι ινστρούχτορές του δεν έχουν την καταλυτικά flat κατήχηση ως μέσο προσφοράς της ψυχής και του σώματος στην κομματική εκκλησία της δικτατορίας του προλεταριάτου;). Μέσα σ'ένα απόλυτα προσδιορισμένο οικογενειακό και στενά κοινωνικό περίγυρο. Άραγε, λοιπόν, ΔΕΝ υπάρχει η δυνατότητα να αναθεωρήσει και να αλλάξει ποτέ ιδεολογία; Mε τα κατάλληλα ερεθίσματα, ακόμη και μέσα από αναπάντεχους ή και οδυνηρούς ψυχολογικά τρόπους συνειδητοποίησης των κενών και χασμάτων σε αυτές τις μαλακίες (υποθέτω έχετε δει την εξαιρετική αμερικάνικη ταινία American History X...), ΔΕΝ υπάρχει ποτέ η δυνατότητα να αλλάξει τρόπο σκέψης; Μόνο με τον άγριο ξυλοδαρμό "θα πάρει το μάθημά του"; Μέσα σ'ένα εκρηκτικό εμφυλιοπολεμικό κλίμα που αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των πολύπειρων στον κατακερματισμό των μαζών παγκόσμιων εξουσιαστών. Και στους φαύλους κύκλους ατέρμονης βίας μέσα στις κοινωνίες των εξουσιαζόμενων. Τα μεγάλα αφεντικά που επιδιώκουν να καθηλώνουν τις μάζες σε τέλματα τα οποία μπορεί και να περνιούνται από εκείνες ως νεαρά ορμητικά ποτάμια (οι ηγεσίες τους όμως γνωρίζουν καλά περί επαναστατικού εκφυλισμού και μίμησης των κυρίαρχων τελικά μοντέλων και δομών)...Και αφού του σπάσεις του φασίστα το κεφάλι μετά ίσως και να του πιάσεις και την κουβέντα για το λόγο που τσακίστηκε, αν αισθανθείς "νικητής" με οίκτο προς τον ηττημένο...
Φυσικά, για να μη χαρακτηριστούμε και στωικοί καρπαζοεισπράχτορες, όταν πέσεις πάνω σε "κατορθώματα" τυφλής ή στοχευμένης βίας φασιστικής ή βρεθείς σε άμυνα απέναντί της, το να αντιδράσεις δυναμικά (η θριαμβευτική επιβεβαίωση της ρήσης "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος") αποτελεί ανάγκη.
(Και μην ακούμε πάλι τσιτάτα, περί πλαισίων εμφύλιου ταξικού πολέμου, γιατί πολλοί συμπαθούντες, ψηφοφόροι ή και στελέχη της "Χρυσής Αυγής" ή άλλων παρεμφερών ομάδων προέρχονται από εργατικές και βυθισμένες στην ανεργία και ένδεια περιοχές, που κερδήθηκαν από αυτούς τους κύκλους λόγω και μεγάλων αριστερών και "προοδευτικών" ευθυνών )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου