Η οδύνη, οι καημοί, τα δάκρυα των ανθρώπων είναι σταγόνες βροχής, ράπισμα καταιγίδας, κατακλυσμιαίες δονήσεις που νοτίζουν, πλημμυρίζουν, ξεσηκώνουν και τραντάζουν συνθέμελα ολάκερη τη γη.
Τα όνειρα των ανθρώπων μοιάζουν συχνά με παιδάκια πιασμένα χέρι χέρι που θέλουν να παίζουν λεύτερα σε ανοιχτούς χώρους τα δικά τους χαρούμενα παιχνίδια.
Οι ψευδαισθήσεις των ανθρώπων μοιάζουν συχνότερα με τη σκόνη, τα κουρέλια στο έδαφος, τα σκουπίδια που επιβαρύνουν το χώρο ολόγυρα, τα ξερά σαπισμένα φύλλα στο χώμα, που όλα τους ανασηκώνει και στροβιλίζει και παρασύρει μακριά ο δυνατός άνεμος που ξυπνάει το στατικό τοπίο από το λήθαργό του.
Οι ευχές των ανθρώπων συχνά δραπετεύουν από τα στενά τους πλαίσια κι ανοίγουν σαν πανέμορφες βεντάλιες για ν'αγκαλιάσουν και την παρουσία των Άλλων.
Και τα χρώματα στις καρδιές και τις αιτίες ύπαρξης των ανθρώπινων πλασμάτων μπορούν να φωτίσουν και να εκπλήξουν ολόκληρο τον ορίζοντα σαν το πιο ζωηρόχρωμο και λαμπερό ουράνιο τόξο, μετά την μπόρα και μέσα στην μουντάδα που διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη..
Ο Ένοικος...
To παρακάτω τραγούδι προέρχεται από ένα αξιόλογο ψυχεδελικό αμερικανικό συγκρότημα της πολύ ιδιαίτερης δεκαετίας του 1960, σε επίπεδα μουσικής και -μέσω και αυτής- αλληλεπίδρασης των ανθρώπων με διαφορετικούς και πρωτόγνωρους ως τότε τρόπους θεώρησης κι ερμηνείας των πραγμάτων κι έντονης αμφισβήτησης καθιερωμένων δομών και νοοτροπιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου