Δεν σταματούν τον δίκαιο και έντιμο αγώνα τους οι καθαρίστριες
“ Οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ, δίνουν καθημερινά, και μάλιστα δωρεάν, μαθήματα ήθους, αξιοπρέπειας και θέλησης για νίκη. Δείχνουν την μορφή που θα πρέπει να έχει το συνδικαλιστικό κίνημα στην αυριανή κοινωνία που σύντομα έρχεται. Χωρίς εξαρτήσεις, αγκυλώσεις, χωρίς λόγια του αέρα, χωρίς φανφάρες και επαναστατικές γυμναστικές για στείρα κομματική εκμετάλλευση αυτοθαυμασμού… ”
Του Κώστα Καπνίση
Εξωπραγματικά αληθινός για τα ελληνικά δεδομένα, των τελευταίων τουλάχιστον ετών, σε ότι αφορά τα συνδικαλιστικά ήθη και έθιμα είναι ο έντιμος και δίκαιος αγώνας των 595 καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίες έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα και κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο σε λίγο καιρό. Άρτια οργανωμένες, σε μικρές ομάδες των 20 - 25 ανθρώπων, κατεβαίνουν καθημερινά στους δρόμους και κάνουν κάτι που αδυνατούν να κατανοήσουν τα μεγάλα και πανίσχυρα συνδικάτα, όπως η ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, αλλά και τα άλλα εξίσου ισχυρά ή και πιο μικρά. Οι σχεδόν απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών μάχονται όχι μόνο για το δικό τους επαγγελματικό μέλλον, αλλά τονίζουν ότι η δική τους πτώση σημαίνει και την πτώση της ελληνικής κοινωνίας, της συντριπτικής της πλειονότητας τουλάχιστον.
Το τελευταίο αντίστοιχο παράδειγμα αγνού και ανόθευτου αγώνα που έχει να θυμάται η ελληνική κοινωνία ήταν η απεργία διαρκείας, σχεδόν 18 μήνες, των εργαζομένων στα μπλε λεωφορεία στην πρώην ΕΑΣ (νυν ΕΘΕΛ). Τότε, τον Φλεβάρη του 1991, οι εργαζόμενοι, χωρίς να διστάσουν, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, απάντησαν δυναμικά και βροντερά στην νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ του Κώστα Μητσοτάκη, η οποία έπαιξε από νωρίς τον ρόλο της τρόικα σε ότι αφορά την Ελλάδα τουλάχιστον. Οι εργαζόμενοι στην ΕΑΣ, είπαν αυτό που λένε και οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ σήμερα. «Δεν γίνεται να γυρίσουμε σπίτι. Δεν θα βρούμε τίποτε εκεί. Δεν θα μας λυγίσουν. Θέλουν να μας κάνουν να σκύψουμε το κεφάλι, να γυρίσουμε στα σπίτια μας και να βυθιστούμε στη θλίψη». Αυτά είπε η εκπρόσωπος των καθαριστριών, Ευαγγελία Αλεξάκη, σε συνέντευξή της πριν από λίγες ημέρες, ξυπνώντας όμορφες μνήμες του χθες. Μνήμες που έχουν τσαλαπατηθεί στη σημερινή κοινωνία του «ωχαδελφισμού» και του προσωπικού «αγώνα».
Οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ δικαιώθηκαν τότε στον έντιμο, διαρκείας 18 μηνών, αγώνα τους. Ήταν και τότε μόνοι τους και φάνταζαν μικροί απέναντι σε μια πανίσχυρη κυβέρνηση. Ο αγώνας τους είχε προκαλέσει τον θαυμασμό του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είχε δηλώσει, χωρίς να εκμεταλλευτεί πολιτικά το γεγονός και χωρίς πολλές φανφάρες ότι σε περίπτωση δικής του εκλογικής νίκης οι εργαζόμενοι θα επαναπροσληφθούν χωρίς να χρειαστεί να δείξουν τις κομματικές τους ταυτότητες. Για την Ιστορία, στα τέλη Δεκέμβρη του 1993 οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ επέστρεψαν ως νικητές στα αμαξοστάσια του Οργανισμού. Κι όμως είχαν καταφέρει να προκαλέσουν τόσο μεγάλο ρήγμα στην ετοιμόρροπη, και από άλλες συγκυρίες, κυβέρνηση Μητσοτάκη που τελικά κατάφεραν να επισπεύσουν την πτώση της, δείχνοντας τον δρόμο και τον τρόπο για την νίκη του εργατικού – λαϊκού κινήματος στην πράξη και όχι στα λόγια και στα φεϊγβολάν κάποιων «παπαγάλων» - «εργατοπατέρων».
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, οι εποχές άλλαξαν, το σημερινό εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα έχει καταβαραθρωθεί και δέχεται συνεχή χτυπήματα εξαιτίας των δικών του ηγεσιών. Είναι πλέον παντελώς αναξιόπιστο, θλιβερό και άχρηστο για να μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Για χρόνια οι «συνδικαλιστές» έβλεπαν τους εαυτούς τους μετά από μια μικρή θητεία στην «υπηρεσία» του λαού να καταλήγουν σε υπουργικούς θώκους ή σε άλλα δημόσια και μη αξιώματα. Πέρα όμως από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα και στα πιο κάτω κλιμάκια. Οι κοινωνικές ομάδες, όσες αντιδρούν στο καταστροφικό κυβερνητικό «έργο» των τελευταίων ετών, προσπαθούν μόνες τους να τα βάλουν με την κυβέρνηση Σαμαρά, χωρίς σχέδιο, συνεννόηση, κοινή δράση με άλλες κοινωνικές ομάδες. Ίσως να διεκδικούν τον ρόλο του «ήρωα», ίσως πάλι να πιστεύουν ότι ο αγώνας τους πρέπει να περιορίζεται στη διασφάλιση της δικής τους μόνο κοινωνικής ομάδας. Άλλωστε στην Ελλάδα, ο λαός συνηθίζει να λέει για «την κατσίκα του γείτονα», εκφράζοντας την πίκρα του για κάποιες αλήθειες που δεν πρέπει να κρύβονται πλέον κάτω από το χαλί.
Κοντολογίς, οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ ήρθαν να υπενθυμίσουν με την καθημερινή μαχητική τους παρουσία το πως πρέπει να είναι ο συνδικαλισμός απέναντι σε μια εξαιρετικά αναντίστοιχη με τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα κυβέρνηση, η οποία λειτουργεί ως πειθήνιο όργανο των δανειστών, παριστάνοντας ότι «διαπραγματεύεται» μαζί τους. Οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ ήρθαν να υπενθυμίσουν και να τιμήσουν τον τότε αγώνα των εργαζομένων στην ΕΑΣ. Ήρθαν να αποδείξουν ότι όταν ο αγώνας είναι αγνός και άδολος πάντα δικαιώνεται. Ήρθαν να καταδείξουν ότι τα δικαιώματα δεν χαρίζονται, αλλά κατακτώνται με διαρκή και αδιάκοπο αγώνα και διατηρούνται με τον ίδιο τρόπο.
Οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ, δίνουν καθημερινά, και μάλιστα δωρεάν, μαθήματα ήθους, αξιοπρέπειας και θέλησης για νίκη. Δείχνουν την μορφή που θα πρέπει να έχει το συνδικαλιστικό κίνημα στην αυριανή κοινωνία που σύντομα έρχεται. Χωρίς εξαρτήσεις, αγκυλώσεις, χωρίς λόγια του αέρα, χωρίς φανφάρες και επαναστατικές γυμναστικές για στείρα κομματική εκμετάλλευση αυτοθαυμασμού…
Του Κώστα Καπνίση
Εξωπραγματικά αληθινός για τα ελληνικά δεδομένα, των τελευταίων τουλάχιστον ετών, σε ότι αφορά τα συνδικαλιστικά ήθη και έθιμα είναι ο έντιμος και δίκαιος αγώνας των 595 καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίες έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα και κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο σε λίγο καιρό. Άρτια οργανωμένες, σε μικρές ομάδες των 20 - 25 ανθρώπων, κατεβαίνουν καθημερινά στους δρόμους και κάνουν κάτι που αδυνατούν να κατανοήσουν τα μεγάλα και πανίσχυρα συνδικάτα, όπως η ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, αλλά και τα άλλα εξίσου ισχυρά ή και πιο μικρά. Οι σχεδόν απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών μάχονται όχι μόνο για το δικό τους επαγγελματικό μέλλον, αλλά τονίζουν ότι η δική τους πτώση σημαίνει και την πτώση της ελληνικής κοινωνίας, της συντριπτικής της πλειονότητας τουλάχιστον.
Το τελευταίο αντίστοιχο παράδειγμα αγνού και ανόθευτου αγώνα που έχει να θυμάται η ελληνική κοινωνία ήταν η απεργία διαρκείας, σχεδόν 18 μήνες, των εργαζομένων στα μπλε λεωφορεία στην πρώην ΕΑΣ (νυν ΕΘΕΛ). Τότε, τον Φλεβάρη του 1991, οι εργαζόμενοι, χωρίς να διστάσουν, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, απάντησαν δυναμικά και βροντερά στην νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ του Κώστα Μητσοτάκη, η οποία έπαιξε από νωρίς τον ρόλο της τρόικα σε ότι αφορά την Ελλάδα τουλάχιστον. Οι εργαζόμενοι στην ΕΑΣ, είπαν αυτό που λένε και οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ σήμερα. «Δεν γίνεται να γυρίσουμε σπίτι. Δεν θα βρούμε τίποτε εκεί. Δεν θα μας λυγίσουν. Θέλουν να μας κάνουν να σκύψουμε το κεφάλι, να γυρίσουμε στα σπίτια μας και να βυθιστούμε στη θλίψη». Αυτά είπε η εκπρόσωπος των καθαριστριών, Ευαγγελία Αλεξάκη, σε συνέντευξή της πριν από λίγες ημέρες, ξυπνώντας όμορφες μνήμες του χθες. Μνήμες που έχουν τσαλαπατηθεί στη σημερινή κοινωνία του «ωχαδελφισμού» και του προσωπικού «αγώνα».
Οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ δικαιώθηκαν τότε στον έντιμο, διαρκείας 18 μηνών, αγώνα τους. Ήταν και τότε μόνοι τους και φάνταζαν μικροί απέναντι σε μια πανίσχυρη κυβέρνηση. Ο αγώνας τους είχε προκαλέσει τον θαυμασμό του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είχε δηλώσει, χωρίς να εκμεταλλευτεί πολιτικά το γεγονός και χωρίς πολλές φανφάρες ότι σε περίπτωση δικής του εκλογικής νίκης οι εργαζόμενοι θα επαναπροσληφθούν χωρίς να χρειαστεί να δείξουν τις κομματικές τους ταυτότητες. Για την Ιστορία, στα τέλη Δεκέμβρη του 1993 οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ επέστρεψαν ως νικητές στα αμαξοστάσια του Οργανισμού. Κι όμως είχαν καταφέρει να προκαλέσουν τόσο μεγάλο ρήγμα στην ετοιμόρροπη, και από άλλες συγκυρίες, κυβέρνηση Μητσοτάκη που τελικά κατάφεραν να επισπεύσουν την πτώση της, δείχνοντας τον δρόμο και τον τρόπο για την νίκη του εργατικού – λαϊκού κινήματος στην πράξη και όχι στα λόγια και στα φεϊγβολάν κάποιων «παπαγάλων» - «εργατοπατέρων».
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, οι εποχές άλλαξαν, το σημερινό εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα έχει καταβαραθρωθεί και δέχεται συνεχή χτυπήματα εξαιτίας των δικών του ηγεσιών. Είναι πλέον παντελώς αναξιόπιστο, θλιβερό και άχρηστο για να μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Για χρόνια οι «συνδικαλιστές» έβλεπαν τους εαυτούς τους μετά από μια μικρή θητεία στην «υπηρεσία» του λαού να καταλήγουν σε υπουργικούς θώκους ή σε άλλα δημόσια και μη αξιώματα. Πέρα όμως από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα και στα πιο κάτω κλιμάκια. Οι κοινωνικές ομάδες, όσες αντιδρούν στο καταστροφικό κυβερνητικό «έργο» των τελευταίων ετών, προσπαθούν μόνες τους να τα βάλουν με την κυβέρνηση Σαμαρά, χωρίς σχέδιο, συνεννόηση, κοινή δράση με άλλες κοινωνικές ομάδες. Ίσως να διεκδικούν τον ρόλο του «ήρωα», ίσως πάλι να πιστεύουν ότι ο αγώνας τους πρέπει να περιορίζεται στη διασφάλιση της δικής τους μόνο κοινωνικής ομάδας. Άλλωστε στην Ελλάδα, ο λαός συνηθίζει να λέει για «την κατσίκα του γείτονα», εκφράζοντας την πίκρα του για κάποιες αλήθειες που δεν πρέπει να κρύβονται πλέον κάτω από το χαλί.
Κοντολογίς, οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ ήρθαν να υπενθυμίσουν με την καθημερινή μαχητική τους παρουσία το πως πρέπει να είναι ο συνδικαλισμός απέναντι σε μια εξαιρετικά αναντίστοιχη με τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα κυβέρνηση, η οποία λειτουργεί ως πειθήνιο όργανο των δανειστών, παριστάνοντας ότι «διαπραγματεύεται» μαζί τους. Οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ ήρθαν να υπενθυμίσουν και να τιμήσουν τον τότε αγώνα των εργαζομένων στην ΕΑΣ. Ήρθαν να αποδείξουν ότι όταν ο αγώνας είναι αγνός και άδολος πάντα δικαιώνεται. Ήρθαν να καταδείξουν ότι τα δικαιώματα δεν χαρίζονται, αλλά κατακτώνται με διαρκή και αδιάκοπο αγώνα και διατηρούνται με τον ίδιο τρόπο.
Οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ, δίνουν καθημερινά, και μάλιστα δωρεάν, μαθήματα ήθους, αξιοπρέπειας και θέλησης για νίκη. Δείχνουν την μορφή που θα πρέπει να έχει το συνδικαλιστικό κίνημα στην αυριανή κοινωνία που σύντομα έρχεται. Χωρίς εξαρτήσεις, αγκυλώσεις, χωρίς λόγια του αέρα, χωρίς φανφάρες και επαναστατικές γυμναστικές για στείρα κομματική εκμετάλλευση αυτοθαυμασμού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου