Kάνω ένα μικρό διάλειμμα από τις γυροβολιές στη Φύση και τη σκόπιμη αποχή από όλα αυτά που θυμίζουν τον "αναπτυγμένο" τεχνοκρατικό "πολιτισμό" μας, για να επισκεφτώ ένα ίντερνετ καφέ. Που, βεβαίως, δεν λείπει από το κακοτράχαλο ορεινό χωριό στο οποίο βρέθηκα για λίγο. Γιατί επιθυμώ σφόδρα να εκφράσω δύο-τρεις σκέψεις μου πάνω στην τρέχουσα νεοελληνική παράκρουση.
('Οποιος επιθυμεί ας την ονομάσει και "πραγματικότητα", ενταγμένη στην ευρύτερη "πραγματικότητα" της αντι-ανθρώπινης παγκοσμιοποιημένης φρίκης).
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Με εγκύκλιο πρόκληση οι βουλευτές και δήμαρχοι κάνουν αύξηση στις συντάξεις τους ...
Κι αυτά, τα "λογικά" και "σωτήρια" για την τσακισμένη οικονομία, στην Ελλάδα της εφαρμογής του δόγματος του σοκ και του αμόκ και της γενικευμένης νεκρικής παγωμάρας. Και της επιδημίας των καθημερινών αυτοκτονιών, των τελείως παράλογων κι άδικων "θυσιών" του λαού-αμνού στα νύχια των αρπαχτικών της νεοταξικής λαίλαπας. Και του ραγδαία αυξανόμενου κανιβαλισμού, χαφιεδισμού και αφοσιωμένης υπηρέτησης του καθεστώτος της ωμής βίας και κτηνωδίας ("Οι ελεγκτές: Τα λυσσασμένα σκυλιά του δωσιλογισμού"). Και της ασύλληπτης καταστροφής των κοινωνικών υποδομών ενός πληθυσμού που θυμίζει προς το παρόν το μελλοθάνατο που ατενίζει στωικά τη λαιμητόμο. Και του ύπουλου οχετού της "ενημέρωσης"(" Το δημοσιογραφικό ιερατείο") Και...και...
Κάποτε ο Δ.Ποταμίτης είχε πει: " Η Ελλάδα είναι ένας τόπος γεμάτος πληγές… Που πονάνε… Όμως οι Έλληνες φοβούνται τον πόνο και προσπαθούν να τον αποφύγουν! Αντί να τον γιατρέψουν, προσπαθούν να τον ξεγελάσουν! Κάνουν καραγκιοζιλίκια, παίρνουν πόζες, το ρίχνουν στο τσιφτετέλι, στα κοσμικά, στα κομματικά. Φοβούνται να αντικρίσουν κατάφατσα τον πόνο, τα προβλήματά τους, τον εαυτό τους, την ταυτότητά τους. Ποτέ λαός δε φοβήθηκε τον εαυτό του, περισσότερο απ’ ο,τι ο νεοέλληνας. Όμως ο πόνος εξορκίζεται με τον πόνο! Αν τον αντικρίσεις κατάματα, αποκτάς αυτογνωσία, εξανθρωπίζεσαι".
Κι ο Μαρκ Τουαίην: " Κουράγιο δεν είναι η έλλειψη φόβου. Είναι να δρας σε πείσμα του φόβου "
Στη σύγχρονη Ελλάδα, όπου ο Φόβος αποκτάει διαστάσεις ανεξέλεγκτου Τρόμου κι άτακτης υποχώρησης, καθίσταται ζωτική η ανάγκη του -διανοητικής πάνω απ'όλα φύσης- ξυπνήματος από τον καταναλωτικό "παράδεισο" που εξελίχθηκε σε κόλαση δανειακής μέγγενης. Κι από τον κωματικό-και κομματικό λήθαργο και των ψευδαισθητικών ονειρώξεων: π.χ. "να παίξουμε μεταρρυθμιστικό ρόλο μέσα στην Ε.Ε. του ευρώ". Δηλ. την ίδια Ε.Ε. που περιστρεφόμενη γύρω από το γερμανικό ηγεμονικό άξονα, μας οδηγεί στην απόλυτη διάλυση κι εξαθλίωση, παρά την ομολογούμενη (κι από τους ίδιους τους διεθνείς οικονομικούς μηχανισμούς) αποτυχία και "λαθεμένων χειρισμών" του "προγράμματος".
Και να να αυτο-οργανωθούμε. Να αλληλεπιδράσουμε με έμπνευση και κουράγιο μπροστά σε όλα τα εμπόδια. Και να δράσουμε!
Γιατί όσο μυξοκλαίμε και ασκούμε ανώδυνη κριτική και υιοθετούμε, απέναντι στη θρασύτητα κι ωμότητα των "δημοκρατικών" οδοστρωτήρων, τη νοοτροπία του θύματος ή-ακόμα χειρότερα- του ο σώζων εαυτώ σωθήτω...Τόσο περισσότερο θα μας χτυπούν σα ψυχορραγούντα χταπόδια πάνω στα βράχια της κατεστημένης κτηνωδίας και τρομοκρατίας...
Τόσο απλό!
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου