Ήρθε η ώρα να αφήσουμε για κάμποσο την τσιμεντένια βαριά ανάσα της πόλης πίσω μας και να χαθούμε κάπου ανάμεσα σε βουνά και θάλασσες. Όπου μας βγάλει. Μας αρέσει γενικά να χανόμαστε και να ξαναβρισκόμαστε, χωρίς χάρτες και πυξίδες στα χέρια μας, χωρίς οδοδείκτες να μας κατευθύνουν, χωρίς αυστηρά προγράμματα προς τήρηση. Αυτά είναι για να επαναπροσδιορίζονται και να επαναξιολογούνται κάθε στιγμή, γιατί τίποτα δεν είναι στατικό, τίποτα δεν παραμένει ίδιο κι άκαμπτο.(Ούτε κι αυτό το σάιτ, που μάλλον, κάποια στιγμή, θα αλλάξει εμφάνιση και ψηφιακό χώρο που θα το φιλοξενεί. Οψόμεθα...)
Κι εμάς μας ελκύει το να χανόμαστε σε δρόμους και περίεργες διαδρομές εντός κι εκτός πόλης και ειδικά σε όμορφα και μυστήρια "λημέρια" της Φύσης. Και η χώρα ετούτη έχει πανέμορφη φύση, όσο κι αν πασχίζουν οι κοτζαμπάσηδες να την απαλλοτριώσουν και να τη λεηλατήσουν για να θησαυρίσουν από τους "χυμούς της" και τον επιθανάτιο ρόγχο της.
Όπως και να'χει, σας αποχαιρετούμε, για ένα διάστημα που δεν ξέρουμε κι εμείς πόσο θα κρατήσει. Ίσως όμως μέσα σε αυτό το διάστημα σιωπής να κρίνουμε πως πρέπει επανέλθουμε για πολύ λιγάκι και για ειδικούς λόγους που ίσως να συντρέχουν. Ίδωμεν...
Σας αποχαιρετούμε λοιπόν με ένα τραγούδι που συνδυάζει το διάχυτο ερωτισμό με φυσιολατρικά και, συγχρόνως, υπερβατικά στοιχεία (ένας συνδυασμός που "σκοτώνει!"). Θα το ακούσουμε διασκευασμένο υπέροχα από τους Γερμανούς " Beloved Enemy "
Να είστε καλά!
Κανείς δεν τολμάει να ισχυριστεί πως ο δρόμος μπροστά μας είναι εύκολος, αλλά δεν μας αφήνει και να βαρεθούμε στιγμή! Κι όπως κάποιος είχε πει: " ο καλύτερος τρόπος για να βγεις από μια έρημο είναι να τη διασχίσεις "...
Aς μη το βάλουμε κάτω! Ποτέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου