EMEIΣ

 

Eνάντια στην "επιπεδούπολη" (και πολύ πέρα από αυτήν)...

..."τα άστρα είναι στη σωστή θέση"...Οι προσωπικοί μας ιπτάμενοι δίσκοι είναι τα κορμιά μας, η κινητήριος δύναμη είναι οι κβαντικές διεργασίες και ηλεκτρικές εκκενώσεις μέσα στα κεφάλια μας, σε αρμονική συνεργασία με το "σχέδιο πτήσης" των αισθήσεων του εγκεφάλου της καρδιάς μας...

Τα ιερατεία των αρουραίων διαμόρφωσης αυτού του λαγουμιού ως μόνη πραγματικότητα για τους τρόφιμους δεν μπορούν να μας κρατήσουν άλλο στα ανήλιαγα κουτιά που έχουν κατακερματίσει και εγκλωβίσει μέσα τους τη γνώση...Τα ψέματά τους δεν μας πείθουν ούτε στο ελάχιστο...Τα δηλητήριά τους και τα καταστατικά τους δεν είναι ούτε για το σώμα ούτε για το πνεύμα μας-χάρισμά τους!
Τα ιδανικά και οι θέσφατες αλήθειες της ισοπέδωσης της φύσης και της εσώτερης σπίθας, οι ιδεολογίες που μπαζώνουν τα ρέματα της ψυχής μας για να τσιμεντοποιήσουν και να περιφράξουν το τοπίο της επιπεδούπολης (τους), αποτελούνε την υπογραφή της δικής μας εξαχρείωσης και πτώσης-τούς τα πετάμε πίσω στη μούρη!
Η πραγματική και μόνη μας περιουσία που θέλουμε να κουβαλάμε μαζί μας: Το δέος για κάθε μοναδική στιγμή που μας αναλογεί, η περιέργεια να δούμε τι υπάρχει πίσω από την "πράσινη πόρτα", η ελευθερία στα σώψυχά μας, η ανάγκη μας να απαλλαγούμε από όλους τους απονεκρωτικούς περιοριστικούς ορισμούς. Ώστε να επαναπροσδιορίσουμε τη συμβολική ανάγνωση του κόσμου, να επαναξιολογήσουμε κάθε μικρή και μεγάλη ερμηνεία, να αδράξουμε την ουσία πίσω από κάθε φαινόμενο,να φωταγωγήσουμε τη μοναδική φύση κάθε καθημερινού γεγονότος και να αντιληφθούμε την πραγματική μας θέση μέσα σε αυτό. Έτσι όπως την καθορίζουμε εμείς και όχι οι "μηχανικές απολήξεις" και οι υπνωτικές μονότονες διδαχές και προσταγές...
 της..."επιπεδούπολης"!

 

ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ...

Μας έχουν ρωτήσει, όσον αφορά ετούτο το μπλογκ και τις επιδιώξεις του: " περί τίνος πρόκειται τελικά; Περί πολιτικο-κοινωνικών θεμάτων; πολιτιστικών; καλλιτεχνικών; ιστορικών; επιστημονικών; φιλοσοφικών; μήπως "συνωμοσιολογικών;" Τι είστε τελοσπάντων;"

Η απάντηση είναι όχι: Όχι όλα τα προηγούμενα, αν τα δεις απομονωμένα ή ξεκομμένα το ένα απ'το άλλο.

Η απάντηση είναι ναι: Είμαστε όλα αυτά μαζί, αλληλοσυνδεόμενα και θα θέλαμε να είμαστε ακόμα περισσότερα...

Aν συνεχίζει κάποιος να επιμένει για "ταμπέλα", ή έστω και υποψία αυτής, ε! ας του κάνουμε το χατήρι, αλλά χωρίς να ταυτιζόμαστε (αυτό ΔΕΝ το κάνουμε για κανένα πρόσωπο και καμία ιδέα ή θεωρία) "ψυχή τε και σώματι" με τον προσδιορισμό που μας ταιριάζει από τη φύση μας:

ΑΝΑΡΧΙΑ! Η δαιμονοποιημένη λέξη-όρος-έννοια-ατομική φιλοσοφία-συλλογική προοπτική. Ακόμη και άτομα "υπεράνω υποψίας" προσπαθούν να περάσουν και να παγιώσουν στα πλήθη των ανυποψίαστων ότι αυτό σημαίνει μια μονίμως χαοτική κι άρα δυσαρμονική κοινωνική κατάσταση (την αποκαλούν και "αναρχη κατάσταση" με σαφώς υποτιμητική διάθεση) και αποδομητική για το ανθρώπινο ον. Πόσο βολικό! Αναρχικός είναι, όπως το βλέπουμε τουλάχιστον εμείς, εκείνος ο άνθρωπος που είναι διψασμένος για τους "χυμούς" της ζωής, ανοιχτός στις προκλήσεις, τα θαύματα, τα μυστήριά της, από τη φύση του κοινωνικό πλάσμα και φύση ασύμβατη με κάθε μορφή καταπίεσης, "βελούδινης σκλαβιάς", υλικής και πνευματικής εξουσίας. Υπό αυτή την έννοια, ναι! είμαστε αναρχικοί!
Όταν όμως και σε αυτό το χώρο παρατηρείται το φαινόμενο της ιδεολογικής στράτευσης κι άρα οι αγκυλώσεις και η εχθρικότητα αποκτούν το πάνω χέρι και η "επιπεδούπολη" αναδεικνύεται ύπουλα κι εδώ σε κυρίαρχη συνθήκη, τότε συνυπογράφουμε αυτό που είχαμε κάποτε διαβάσει κάπου: "Προτιμώ μια αναρχία χωρίς αναρχικούς παρά αναρχικούς χωρίς αναρχία!"

Γιατί αναρχικός για εμάς είναι ένας άνθρωπος ελεύθερος τω πνεύματι..!

   

............

Δεν υπάρχει ένα μόνο αστέρι στο σύμπαν. Τα όντα δεν ανήκουν σε ένα μόνο είδος. Τα προβλήματα δεν έχουν μία μόνο λύση. Η θέαση πραγμάτων διαφορετικών δεν είναι ούτε συνετό ούτε φυσιολογικό να περνάει μέσα από το ίδιο πρίσμα. Και η έμπνευση δεν ακολουθεί τα ίδια μονοπάτια για όλους.

Η μοναξιά για άλλους λογίζεται ως δαίμονας και για κάποιους άλλους ως ευλογία. Η χαρά φοράει πολλά πρόσωπα. Το ίδιο και η θλίψη. Η καλοσύνη ανακαλύπτει πολλά καταφύγια. Η κακία αμέτρητα. Η ευφυία απλώνεται σε άπειρους ορίζοντες. Και η βλακεία εξαπλώνεται σαν επιδημία.

Το ουράνιο τόξο δεν συντίθεται από ένα ή δύο μόνο χρώματα. Τα σύννεφα δεν αρέσκονται στο ίδιο σχήμα.

Οι ανθρώπινες ευχές, που ταξιδεύουν ως τις εσχατιές του απείρου, δεν είναι όμοιες. Τα όνειρα είναι φτιαγμένα από πολλά υλικά και καταργούν το χωρόχρονο, παλλόμενα σε κόσμους μέσα σε κόσμους.

Η λιγοστή ελευθερία είναι βέβαια σκλαβιά. Η σκλαβιά διαθέτει πληθώρα προσωπείων.

Δεν υπάρχει ένα μοναδικό και ιδανικό σχέδιο για να αλλάξει ο κόσμος.

Και η ζωή δεν κρύβει μία μόνο έκπληξη για τον καθένα.
Υποπτευόμαστε πως ούτε ένα, μονάχα, νόημα.

Τουλάχιστον όχι στους δικούς μας κόσμους.

 

Tελικά:

Δεν θέλουμε να είμαστε ούτε οι μεν ούτε οι δε. Είμαστε μάλλον οι ΔΕΝ...

(της "διάφανης παρέας των ΔΕΝ" )

Δεν υποτιμάμε το χώμα, θέλουμε να πατάμε γερά πάνω σε αυτό κι όχι να σερνόμαστε σαν σκουλήκια.

  Οι ατέλειες και τα λάθη μας προσπαθούμε να αποτελούν ευκαιρίες διαρκούς μάθησης για εμάς. Κάτι, που για να είμαστε ειλικρινεις, δεν  είναι και το πιο απλό ή εύκολο πράγμα που μπορεί ο άνθρωπος να καταφέρει.

Δεν πιστεύουμε σε ιδανικές πολιτείες και ειδικά σε αυτές που εξορίζουν τους ποιητές και όλους όσους θέλουν να έχουν το μυαλό τους στον ουρανό και όχι να κατεβάζουν τον ουρανό στο μυαλό τους και να τον μετατρέπουν σε "παγωμένη φιλοσοφία", σε δόγμα ή best seller σε βιτρίνες.

Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι έχουμε στα συρτάρια των γραφείων μας (αν και μας αρέσουν  το "γράψιμο στο πόδι" με τον αυθορμητισμό που το παρασύρει και η ανατροπή των προγραμμάτων) κάποιο μεγαλοφυές σχέδιο που θα αλλάξει τον κόσμο έτσι ακριβώς όπως θέλουμε εμείς να γίνει. Αυτό θα σήμαινε ότι μας κατέχει  υποβόσκοντας μεσσιανισμός, γεγονός που μας προσβάλλει και μόνο σαν ιδέα. Και σίγουρα θα σήμαινε ότι κάτι δεν πάει (καθόλου) καλά με το σχέδιο αυτό.

 Αυτό που πρωτίστως θέλουμε και δεν διαπραγματευόμαστε είναι...
... ελεύθερος χώρος  ..!  Για να κινούμαστε, να εκφραζόμαστε, να ονειρευόμαστε, να πέφτουμε κάτω και να σηκωνόμαστε γελώντας, να αναθεωρούμε, να δημιουργούμε, να αλληλοβοηθιόμαστε και να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον ακόμα κι αν διαφωνούμε...να αυτοπροσδιοριζόμαστε.

 Αλλά και όποτε το νιώθουμε ως έντονη ανάγκη να...δραπετεύουμε. Αρνενίζοντας στη θάλασσα των Σαργασσών και καταδυόμενοι σε παράξενους βυθούς με το Ναυτίλο του πλοιάρχου Νέμο και να τα λέμε με τα ξωτικά στα μυστικά μέρη του Τόλκιεν και να απογειωνόμαστε σε εξερευνητικές διαστρικές αποστολές ...Και όταν επιστρέφουμε στην πραγματικότητα της καθημερινότητάς μας να την πασπαλίζουμε με λίγη από τη μαγεία που ανακαλύψαμε.
Κι αν ο κόσμος είναι τελικά ένας ενεργειακός ιστός παλλόμενος από ζωή τότε διψάμε για την ζωογόνο αυτή ενέργεια...

Δεν νομίζουμε ότι οι μονολιθικές τρισδιάστατες εξηγήσεις και οι συναινετικές βεβαιότητες μπορούν να χωρέσουν μέσα τους την "ονειροπαρμένη τρέλα" μας.
 Και δεν ξεχνάμε ότι είμαστε ανθρώπινα όντα!  Mε τη φωνή που μας ταιριάζει...