Παραμιλητό σε ώρα κοινής ησυχίας...

Άνθρωπε...

Υπάρχει, υπήρξε ποτέ, μέσα σου εκείνο το υπέροχο κομμάτι
που σ' έκανε να αγωνίζεσαι για να' βρεις τη θέση σου στον κόσμο;

Υπάρχει μέσα σου εκείνο το κέντρο που κατευνάζει τον εγωκεντρισμό, προς όφελος του εαυτού πρωτίστως;

Πώς γίνεται ν' αφήνεσαι να στριμωγμένος με πλάτη στον τοίχο και να κλείνεις τα μάτια στα μαχαίρια που εκτοξεύονται προς τα σένα,
ακούγοντας τους δολοφόνους σου πώς είναι για δικό σου καλό;

Διατηρείται μέσα σου το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης; Αυτό που μια αέναη στα καλύτερά του φλόγα το σμιλεύει σε τεχνούργημα, δείγμα πολιτισμού που ξέφυγε απ' το στάδιο του πιθήκου;

Σε έναν κόσμο ψεύτικο που διαλύεται, πασχίζοντας να πάρει όσο πιο πολλούς στην άβυσσο μαζί του,
μην αφεθείς σαν σκόνη σε ένα ισοπεδωτικό στροβίλισμα θανάτου...

Το πέρασμα από τις τρεις χωρικές διαστάσεις στην τέταρτη
είναι να γίνεις η έμπνευση, οι μπογιές, το πινέλο, 

ο ζωγράφος και ο αρνητής.
Της ακινησίας, της δυσαρμονίας και της χυδαιότητας
που επικάλυψαν τις φωτεινότερες πινελιές στον καμβά της ύπαρξης.
Και οι ουσιαστικότερες ή συναρπαστικότερες πτυχές κι αλήθειες της
περάσαν σε κατάσταση παρανομίας ή βρήκαν καταφύγιο στον μύθο.

Όσοι επιλέγουν το σκοτάδι της τυφλότητας

δεν είναι γιατί τρέμουνε την άπλετη φωτοχυσία.

Είναι η δυσκολία του να απαλλαγούν από τα εμφυτεύματα

που κίνηση απαιτεί σε δύο χρόνους:

ο πρώτος είναι η αναγνώριση της παρουσίας τους εντός

κι ο δεύτερος η αντοχή στον πόνο τη στιγμή αφαίρεσής τους...

ανιχνευτής

Λοιπόν...το νου σου, άνθρωπε!