Προχωράμε !

 

Και ματώσαμε, και κατηγορηθήκαμε ως αιρετικοί -ευτυχώς που καταργήθηκε, επισήμως τουλάχιστον, η πυρά της Ιεράς Εξέτασης- και χλευαστήκαμε, κι απομονωθήκαμε από τους normis. Μα στο ελάχιστο δεν θορυβηθήκαμε, ούτε από τους βρυχηθμούς των ξεδοντιασμένων θηρίων και από τους ήχους των μαστιγίων των εκπαιδευτών των ανθρώπινων ζώων στο Μεγάλο τους τσίρκο. Είχαμε κάτι που κανείς τους δεν μπόρεσε να μας πάρει, να μας ξεριζώσει από τα πρόσωπα και τις καρδιές μας: το, όσο κι αν συχνά ήταν εύθραυστο, πιο αυθεντικό μας χαμόγελο - Η μικρή Ελπίδα- και την πίστη. Πίστη στη δική μας Αλήθεια. Δεν τους νομιμοποιήσαμε με καμία ψήφο, απήχαμε πιο συνειδητά από ποτέ από σφυγμομετρήσεις καθημερινής φλυαρίας στον καφενέ και συζητήσεις πολιτικής κενότητας. Σταματήσαμε να μιλάμε σε όσους καταλάβαμε, με προσωπικό μερικές φορές συναισθηματικό κόστος, ότι δεν είχαν τις προδιαγραφές να ακούνε αυτά που θέλαμε να πούμε χωρίς καμία διάθεση προσηλυτισμού ή διασποράς ενοχικών συνδρόμων. Αν και είμαστε ένοχοι εμείς οι ίδιοι. Που αργήσαμε έστω και λίγο να παραδεχτούμε με τι εγκληματικά ανθρωπόμορφα τέρατα είχαμε να κάνουμε ανέκαθεν. Υπήρχαν ισχυρά δείγματα γραφής και πολύ πριν την αυθαίρετα επονομαζόμενη πανδημία.. Το να δεχτείς ότι ξεγελάστηκες για νιοστή φορά, ότι παγιδεύτηκες σε ένα σαφάρι σε εχθρικό για το ανθρώπινο πλάσμα έδαφος, με έπαθλο το κορμί εκτός από την ψυχή σου, είναι μάλλον μια δύσκολη και οδυνηρή διαδικασία. Τη γευτήκαμε και αυτήν, σαν το στυφό μα απελευθερωτικό ξόρκι από τα άδυτα της ψυχής και του μυαλού και βγαίνουμε πιο δυνατοί, πιο σοφοί...

-Γιατί Υπάρχει κάτι ΩΡΑΙΟ ΕΚΕΙ ΕΞΩ και ξεκινά ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ!-

Δεν μας τρομάζουν ούτε ακίδες που δεν απομονώθηκαν σε εργαστήρια ποτέ -χρήσιμο το photoshop- ούτε μαϊμούδες με εξανθήματα που μεταπηδούν σε δίποδα θηλαστικά, ούτε αισχρές ψαλμωδίες θανάτου που σκόπιμα επικαλύπτουν τις μελωδίες της ζωής, ούτε η προοπτική μιας απόλυτα ελεγχόμενης και βιασμένης σε κάθε πτυχής ύπαρξης. Απεχθανόμαστε τις συσκευασίες και τα περιτυλίγματα. Κι επιλέγουμε τις επιλογές στην πορεία ακόμη και μέσα στο πιο φαινομενικά τρομακτικό, τεχνητό σκοτάδι. Το πεπρωμένο μας δεν είναι γραμμένο στο κίβδηλο τεφτέρι κανενός, το πεπρωμένο μας δεν μπορεί να είναι παρά το ξεπέταγμα με κάθε κόστος έξω από τη βουρκίλα και θανατίλα των λιμνάζοντων υδάτων. Προκρίνουμε τη διάφανη και απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και νοητικά περιττώματα επαφή μεταξύ μας και με τη φύση από το ενάντια στη φύση του ανθρώπου φονικό κλειδαμπάρωμα. Και, αναπόφευκτα, αρνούμαστε -επιλογές είναι αυτές! δεν το είπαμε;- με πάσα γνώση πιθανών ή απίθανων συνεπειών το μαρκάρισμα του σώματος από τα δηλητήρια των εχθρών του ανθρώπου και της ελευθερίας του...

Είμαστε πάνω απ' όλα πνευματικά όντα και τα άστρα μας ψιθυρίζουν κάθε νύχτα πως η μεγαλύτερη πτώση μας είναι ότι πειστήκαμε να δεχτούμε τον κόσμο των φαινομένων ως απαραβίαστη πραγματικότητα, εμφυτευμένη σαν κακόβουλο λογισμικό στις εγκεφαλικές δομές μας ..

Και πιο ηχηρά από ποτέ πιάνουμε τον εαυτό μας να λέει τα δικά του, ακατανόητα για τα διαχρονικά θύματα της προπαγάνδας της "κανονικότητας" και τους λογοδοτούντες επόπτες στα -καταρρέοντα και πλήρως ανυπόληπτα σε όλο και περισσότερες συνειδήσεις- τέρατα :

"Τα πάντα ρει!" Κι εμείς μαζί τους!

Ο Ένοικος...