Γράμμα ενός λιποτάκτη στους γονείς του

Πατέρα και μάνα, θέλω να' στε περήφανοι για μένα. Διότι αποφάσισα ότι δεν θα συμμετάσχω σε καμία πολεμική σύρραξη με τον παραδοσιακό εχθρό της χώρας μας, του κρατικού προτεκτοράτου μας, όποτε και αν συμβεί η ανάφλεξη. Ειλικρινά, έχω όλο και περισσότερο την αίσθηση ότι ο εχθρός, ο πραγματικός εχθρός ο δικός μου και ο δικός σας, δεν είναι εύκολα διακριτός. Δεν παραμονεύει σώνει και καλά πίσω από κάποια σύνορα ή πίσω από συγκεκριμένα μόνο σύνορα και περιμένει την κατάλληλη συγκυρία για να μπουκάρει και να μας αρπάξει εδάφη και να δημιουργήσει τετελεσμένα και να συνεκμεταλλευτεί στο τέλος τα πετρέλαια ή τους υδρoγονάνθρακες των θαλασσών μας μαζί με την όποια ηγεσία της δικιάς μας πλευράς. Η οποία και θα τα βρει τελικά μια χαρά μαζί του...

 Ποια δικά μας εδάφη, ποιες θάλασσές μας ρε πατέρα;

 Εσύ που με μεγάλωσες με τόσες στερήσεις και βύζαξα το γάλα της ξέπνοης μάνας μου, όταν με αγκάλιαζε κατάκοπη και αυτή μετά από τη δουλειά και αφού με παραλάμβανε από τη μακαρίτισσα τη γιαγιά, που τόσο μας βοηθούσε οικονομικά με τη συνταξούλα της και τόσο με γοήτευε με τις ιστορίες που μου έλεγε για το θρίαμβο πάντα του καλού επί του κακού... Πατέρα και μάνα, με διδάξατε μια ζωή να υποστηρίζω το δίκαιο, να παραμένω αγνός και συγχρόνως ξύπνιος και ετοιμοπόλεμος μπροστά στις αντιξοότητες της καθημερινής επιβίωσης που κατάντησε η ζωή, χωρίς όμως να επιτρέπω στη ζωή να σκληραίνει την καρδιά μου. Όταν όμως μου λέγατε να' μαι ετοιμοπόλεμος να ανταπεξέλθω σε όποια δυσκολία και εμπόδιο μου παρουσιαστεί, δεν θέλω να πιστεύω ότι εννοούσατε να χαρίσω βορά το κορμί μου στα πυρά και τις βόμβες του κάθε Ερντογάν και των ένστολων του. Για να υπερασπιστώ τι; τι;

Τα δάση που καίγονται για να καταπατηθούν από τις βίλες των γνωστών αγνώστων δίχως κουκούλες και με συχνή παρουσία στα βοθροκάναλα και τα τσιτάτα ξενυχτάδικα; Τα όμορφα βουνά που αποψιλώνονται για να μετατραπούν σε εκτρώματα με ανεμογεννήτριες που δεν προσφέρουν τίποτε στο θέμα της ενέργειας αλλά γεμίζουν τις τσέπες των γενναία επιδοτούμενων από τις τράπεζες κρατικοδίαιτων μπιζναδόρων; Τους δρόμους και εθνικές οδούς που  έχουν καταλάβει τα τσουχτερά διόδια ιδιωτικών εταιρειών και για να μετακινηθούμε, μέσα στα δικά μας υποτίθεται εδάφη, πληρώνουμε πάνω από ένα μεροκάματο; Τις παραλίες που τις ιδιοποιούνται οι "επενδυτές" για να τις περιφράξουν προς δική τους απόλαυση ή για να τρέξουν τα επιχειρηματικά τους περιβαλλοντοκτόνα σχέδια, να τις μπαζώσουν και να τις γεμίσουν με πανάκριβα ξενοδοχεία, με σχέδια και για καζίνο, με ομπρέλες και ξαπλώστρες και καντίνες και trendy μπαράκια με μουσική που σου παίρνει τα αυτιά; Τις θάλασσες που τις αλωνίζουν τα πλοία των θαλασσόλυκων, φοροαπαλλαγμένων στην ουσία, εφοπλιστάδων που υψώνουν στα καράβια τους όποια σημαία τους γουστάρει και ξέρουν καλά με τι είδους μεθόδους να αποκομίζουν μεγάλα κέρδη; Και τα επιβατικά πλοία των ιδιωτών με εισιτήρια που η τιμή τους γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη στις μέρες της μαζικής φτωχοποίησης που ζούμε όλοι; Τους εργοδότες που με πιέζουν ασφυχτικά και με ξεφτιλίζουν για να τους δουλεύω σαν άψυχος σκλάβος με μισθάρια ντροπής και καθόλου ελεύθερο χρόνο να κάνω κάτι που έχει αξία για μένα; Τους πολιτικούς που με φλομώνουν στο ψέμα, με χρησιμοποιούν σαν στιμμένη ψηφοφορική λεμονόκουπα μαζί με τους μεγαλοεπενδυτές κολλητούς τους, που μου κάνουνε και χάρη με μια θέση στις δουλεμπορικές τους γαλέρες ή στις εταιρειούλες τους ως εργαζόμενου μίας χρήσης; Κι έχουν μετά και την απαίτηση να τα ξεχνώ όλα, σαν χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα τους, στις επόμενες στημένες εκλογικές φάρσες..; Τις κάθε χρόνο όλο πιο πολλές κι αποκαρδιωτικές εικόνες εξαθλίωσης στα δημόσια διαλυμένα νοσοκομεία; Τις λατρευτές τράπεζές μας,  που υπόκεινται σε ξένα funds και τις εισπραχτικές τους εταιρείες, που είναι έτοιμες να μας πάρουν ό,τι έχουμε και δεν έχουμε και να μας πετάξουν σε μια γωνιά του δρόμου για να στελεχώνουμε σαν κακόμοιροι επαίτες τις ουρές σε συσσίτια φιλανθρωπικών οργανισμών και φορέων; Η φιλανθρωπία φτύνει κατάμουτρα τον έχοντα ανάγκη, γιατί για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν δεν εξασφαλίζονται οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων και ποδοπατείται η αξιοπρέπειά τους;
Τι να διαφυλάξω με τη θυσία της ζωής μου; Άραγε θα αποτελεί άλλη μία προσθήκη στις "θυσίες του λαού"; Θυμάμαι την περίφημη ατάκα με την οποία μας είχαν υπνωτίσει οι πολιτικατζήδες των μνημονίων που ποτέ δεν εγκατέλειψαν (οι πολιτικατζήδες και οι αδιαφανείς μισάνθρωπες συμφωνίες) τον πολύπαθο τόπο...
Ποιους και ποια να υπερασπιστώ με τη γαμημένη, αναλώσιμη γι' αυτούς ζωή μου;
Την ομαλή έξοδό μας στις λεγόμενες αγορές; Την απρόσκοπτη συνέχιση των υπερκερδών των πολεμικών βιομηχανιών; Τους κανακάρηδες πολιτικών, υπερπλουσίων, μεγαλοδημοσιογράφων που μια χαρά τη σκαπούλαραν ως τώρα από τη στρατιωτική θητεία και εξακολουθούν να το κάνουν; Και όλοι τους, οικογενειακώς, παρακολουθούν λες και βλέπουν κάποια ταινία, από θέσεις και μέρη ασφάλειας, τις ολέθριες συνέπειες πολεμικών συρράξεων; Τις μίζες, τις συμφωνίες κάτω από τραπέζια, τα διαρκή και ατιμώρητα πολιτικοκοινωνικά σκάνδαλα από τα πάνω με διάχυτη δυσωδία προς τα κάτω;  Τα πετρέλαια, τους πολύτιμους λίθους των εδαφών μας, εδαφών ή τσιφλικιών τους για την ακρίβεια, τις σπάνιες γαίες και τον χρυσό που τον αρπάζουν οι Eldorado Gold αυτού του κόσμου και οι τοπικοί τους συνεργάτες; Και με τους εγχώριους μπάτσους να ξυλοκοπούν και να τρομοκρατούν τους ξεσηκωμένους κατοίκους για τη δραματική υποβάθμιση του περιβάλλοντος...
Γιατί να πάω να πεθάνω; Για τους υδρογονάνθρακες των βυθών μας/τους, η εκμετάλλευση των οποίων δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα στην προσωπική μου ζωή, δεν θα μας αποφέρει κανένα όφελος όλων των απλών εργαζόμενων ανθρώπων, αντίθετα με τις πολυεθνικές εταιρείες και τους ντόπιους πασάδες, οι οποίοι όλο και κάποιο κομματάκι θα αρπάξουν αυτοί και οι φαμίλιες τους από την πίτα των μεγάλων κερδών;

Τι να υπερασπιστώ;  Ξεπουλημένα, "πειραγμένα", ιδανικά από πολύ παλιά στην αιματοβαμμένη, σημαδεμένη σκακιέρα μιας απατεώνισσας Ιστορίας ή άυλες οντότητες όπως το διεθνές δίκαιο; Που το έχουν γραμμένο στα παπάρια τους οι κάθε λογής μεγαλομανείς χιτλερίσκοι, οι μεγάλοι παίκτες όπως αποκαλούνται τα ιμπεριαλιστικά γεράκια του πολέμου, τα ενωμένα χρηματοπιστωτικά κοράκια, οι σιωνιστές που εξαϋλώνουν ακόμη και παιδικά κορμάκια; Οι κομματιασμένες σάρκες μου όμως και τα χυμένα μυαλά μου στο χώμα των συμφερόντων δεν είναι καθόλου άυλα! Αυτών των σαρκοβόρων συμφερόντων από πολλές εμπλεκόμενες πλευρές που θα επέμβουν μετά από λίγο για "να τα βρούνε" οι αντίπαλες στα πεδία μαχών πλευρές, με γνώμονα τη "λογική" (αυτή η έννοια κι αν έχει εκπορνευτεί στους βρωμερούς καιρούς που ζούμε!), για "να πρυτανεύσει η ψυχραιμία", αφού πρώτα γίνει για ένα χρονικό διάστημα, μικρό ή μεγάλο, της κακομοίρας; Και για να συμβεί το, επιδιωκόμενο από την αρχή, μοίρασμα πόρων και "οικοπέδων" με τέτοιο τρόπο που θα ικανοποιηθούν και θα μείνουν "ευχαριστημένοι" τελικά όλοι οι ενδιαφερόμενοι: και οι μπαρουτοκαπνισμένοι μικροί με τον καθένα να μετρά απώλειες και καταστροφές σε ανθρώπινο δυναμικό και υποδομές και, πολύ περισσότερο φυσικά, οι "φιλειρηνικοί" μεγάλοι. Αυτοί που όποτε τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα τους το επιβάλλουν βομβαρδίζουν και καταστρέφουν μικρούς και μικρομεσαίους σε όποιο μέρος του πλανήτη γουστάρουν... Οι μόνοι που δεν θα ικανοποιηθούν ή δεν πρέπει με τίποτε να ικανοποιηθούν είναι οι μάνες και οι πατεράδες που θα απολέσουν τα παιδιά τους, γυναίκες που θα χηρεύσουν και τα παιδιά που θα χάσουν τους γονείς τους, σε κοινωνίες που οι απροστάτευτοι και αδύνατοι αποτελούν τους καλύτερους μεζέδες στα σαγόνια των κοινωνικών εκμεταλλευτών πάσης φύσης και απόχρωσης...

 Όχι πατέρα, όχι μανούλα, δεν έχω τίποτε να χωρίσω με τους επίσης εξαπατημένους ανθρώπους στην άλλη πλευρά των συνόρων, θύματα και αυτοί μιας υπερφίαλης και αλαζονικής, φιλοπόλεμης πολιτικής.

 Αντίθετα, θα βρω έναν τρόπο να τους φωνάξω ότι ήρθε η ώρα για νέες παντού πλατείες Ταξίμ, για ψυχωμένες πλατείες και κατηλειμμένους δρόμους και μέσα παραγωγής και ουρλιαχτά με φλεγόμενες ματιές για όσα μας καίνε και μας τρώνε την ψυχή, στα εδάφη και των δύο κρατικών αντίπαλων παρατάξεων. Αντίπαλων στις ατζέντες εκείνων των απρόσιτων για κάθε "πολίτη"(sic) κι ανέγγιχτων για κάθε νομοθέτη που επικυρώνει το παρασιτικό δίκαιο του ισχυροτέρου μέσα σε κοινωνίες ζούγκλες. Αυτών που ευθαρσώς δήλωναν από παλιά, όπως ένας (κι ας μη θυμάμαι ακριβώς ποιος εκ των βαρώνων) Ρότσιλντ, της γνωστής τραπεζικής υπερεθνικής δυναστείας, ότι η καλύτερη εποχή για να θησαυρίσουν είναι όταν το αίμα ρέει άφθονο στα πεδία των μαχών.

Όχι, θέλω να διατηρήσω ως κόρη οφθαλμού την ανεξαρτησία της αντίληψής μου και την ευθυκρισία μου, όχι δεν θα γίνω στρατιώτης στους δικούς τους πολέμους, ούτε σακάτης ή μετά θάνατον ήρωας, χέστηκα για τα τσίγκινα παράσημά τους, δεν έχουν θρέψει την οικογένεια κανενός ήρωα.
Ο μόνος πόλεμος, αγαπημένη μου μητέρα και πατέρα, που θα άξιζε όπως το βλέπω εγώ να πάρω μέρος, κι ας φαντάζει άνισος ή φαντασίωση μιας ρομαντικής ψυχής, τουλάχιστον εγώ διαθέτω ψυχή, είναι μόνο ένας: ο κοινωνικός!

Ο αρνητής της ανθρωποφάγου και τεράστιας διαχρονικής απάτης,  γιος σας...

ανιχνευτής

Σύνδεση:
Σκηνές από το μέλλον της Ελλάδας

 Περί πατρίδας (και πάλι...)
 Σαν μανιφέστο: Έτσι αντιλαμβανόμαστε εμείς εδώ την έννοια της "πατρίδας"