Θυμίζουμε αρχικά αυτή την ανάρτηση: Ιt's only rock'n'roll" - The Greek way , απ' όπου επιλέξαμε και κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα όπως και τις παρακάτω φωτο:
Χορός στις κερκίδες, λίγα λεπτά πριν πέσει το πρώτο μαζικό κατασταλτικό ξύλο στο άνθος τής ελληνικής νεολαίας (συναυλία των Rolling Stones, γήπεδο Παναθηναϊκού, 17 Απριλίου 1967).
[ Έκτοτε πέρασαν εξήντα χρόνια και κάμποσα πράγματα έχουν αλλάξει, τόσο στη ροκ ως μουσική και ως κοινωνικό φαινόμενο, όσο και στις χώρες υποδοχής της. Κανείς, στην Ελλάδα και διεθνώς, δεν μπορούσε να φανταστεί το 1956, ότι οι σωματικές αντιδράσεις που προξενούσαν ο ξέφρενος χορός και η ξέφρενη αυτή μουσική, δεν θα αργούσαν να πυροδοτήσουν αντίστοιχες εγκεφαλικές. Ομοίως, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το 1956, ότι η γενιά των "τεντυμπόυδων" θα κληροδοτούσε κυριολεκτικά το αντίστοιχό της (αλλά σε ωριμότερες "εκδόσεις": "γιεγιέδες", "φρικιά", πάνκς κλπ.) στις επόμενες γενιές νέων. Εξήντα χρόνια προσφέρουν, λοιπόν, μια συλλογική μνήμη κι ένα σεβαστό ιστορικό και κοινωνιολογικό υλικό, που μπορούσε -και έπρεπε- να γίνει αντικείμενο σοβαρού (δηλαδή επιστημονικού) απολογισμού. Γιατί, μέχρι πριν λίγα χρόνια οι μόνοι στην Ελλάδα που μπορούσαν να πουν κάποια πράγματα από τη σκοπιά της ροκ, όχι μόνο ως μουσικής αλλά και ως διεθνούς κοινωνικού φαινομένου, ήσαν οι δημοσιογράφοι που έγραφαν στον εγχώριο ροκ μουσικό τύπο (όσο για τους δημοσιογράφους των ημερησίων φυλλάδων, πολεμούσαν τη ροκ και τους ροκάδες με τόνους λάσπης).
Η ροκ (και τα φιλοσοφικά και υπαρξιακά της προτάγματα) πολεμήθηκε λυσσαλέα, τόσο απ' τη δεξιά όσο κι απ' την αριστερά της ρωμηοσύνης, όσο ίσως σε κανένα άλλο μέρος του πλανήτη. Ακόμα και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι ταγοί και οι φυλλάδες της δεξιόστροφης και αριστερόστροφης ρωμηοσύνης άφριζαν κυριολεκτικά κατά της ροκ των ροκάδων. Θα λέγαμε μάλιστα ότι η ροκ πέτυχε να ενώσει τους ρωμηούς, οι οποίοι απέδειξαν έτσι ότι, παρά τις επιφανειακές αυτές διαφορές τους, παραμένουν πάνω απ' όλα ρωμηοί. Εδώ είναι η περίφημη -και καταγέλαστη- εισαγωγή στον εμβληματικό για τη Ρωμηοσύνη ομώνυμο δίσκο των Μίκη Θεοδωράκη και Γιάννη Ρίτσου (1966):
" Σήμερα περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά είναι ανάγκη να πιαστούμε σφιχτά χέρι με χέρι έλληνες καλλιτέχνες και λαός, για να υπερασπιστούμε την ελληνική λαϊκή κουλτούρα. Σκοτεινές δυνάμεις πνίγουν το ελληνικό τραγούδι στο Ε.Ι.Ρ. (ερώτηση: εννοεί άραγε ότι το εγχώριο ραδιόφωνο έπαιζε τότε Rolling Stones, Beatles, Zombies, Kinks, Gene Vincent, Cream, Yardbirds, Who, Standells, Sonics, Knacks, Persons, ή τους Zoo;;;!!!). Οι ίδιες δυνάμεις προσπαθούν να επιβάλλουν ιδιαίτερα μέσα στη νεολαία μας τα βάρβαρα ήθη των γιεγιέδων. Η απάντησίς μας πρέπει να είναι δημιουργική, επιβλητική, χωρίς ανάσα έως τον θρίαμβο της ελληνικής μουσικής, γνήσιου φορέα του ελληνικού ήθους. Η απάντησίς μας κλείνεται και θα κλείνεται μέσα σε μια μόνο λέξη: Ρωμιοσύνη".] του Θοδωρή Λαμπρόπουλου ή ΥΠΝΟΒΑΤΗ
Ακολουθεί και άλλο φωτογραφικό υλικό από γραφικά ρεπορτάζ εκείνης της "κοχλάζουσας" εποχής και της συγκεκριμένης νοοτροπίας (εποχής που δεν υπήρχαν και τα τηλεοπτικά ριάλιτυ, οι διάφοροι τηλε-διαγωνισμοί ταλέντων και τα σώου ανεπανόρθωτης έκθεσης του εαυτού στην οθόνη της α-νοησίας). Νοοτροπίας για την οποία αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο πραγματικά έχει ξεριζωθεί από τον τόπο, από τους πνευματικούς ταγούς του, τις Αρχές του, τους θρησκευτικούς του δεινόσαυρους, από τους ευυπόληπτους και φιλήσυχους τηλεόπληκτους νοικοκυραίους του. Με την παθητικότητα αν όχι κι αποδοχή των "πραγμάτων", όσον αφορά στην πολυεθνική και χρηματοπιστωτική παράνοια που λυμαίνεται και υποδουλώνει απροκάλυπτα πια ολάκερη την ανθρωπότητα. Με τον ρουφιανισμό και την υποκρισία αλλά και την εθελοδουλία να διαρρέουν οριζόντια και κάθετα μια κοινωνία με ολέθρια οργάνωση. Η "κρίση" των τελευταίων ετών στην Ελλάδα των οικονομικών και γεωπολιτικών πειραμάτων ξεβράκωσε για τα καλά πάρα πολλούς, επώνυμους κι ανώνυμους και οδήγησε και σε όχι ασήμαντες διαπιστώσεις όσον αφορά στη συλλογική φιλοσοφία πάνω σε ζητήματα αυτοεπίγνωσης αλλά και κοινωνικής αλληλεγγύης, καθώς και μέριμνας (άρα και σεβασμού) για τις επόμενες γενιές της. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά δεν παύουν να αποτελούν εξαιρέσεις (δυστυχώς) ενός κανόνα ασφυχτικού και βαριού και ασήκωτου σαν μνήμα που σκεπάζει μια κοινωνία σε φυσική, πνευματκή και ψυχική αποσύνθεση, όσο απαισιόδοξο για παρήγορα ευχολόγια κι αν ακούγεται αυτό... Οι ευχές από μόνες τους ποτέ δεν έφεραν κάποια αλλαγή. Και το χειρότερο είναι ότι αυτές οι "αξίες", αυτά τα "υψηλά ιδανικά", τα πρότυπα "ζωής", η γενικότερη σύγχυση και μαζική αποχαύνωση και η καταναλωτική αποβλάκωση και η ψυχαναγκαστική ανάγκη απόκτησης και νευρωσικού χαρακτήρα χρήσης όλων και πιο smart τεχνολογικών λαμπιονιών (του υπέροχα εξελιγμένου ψηφιακού φακελώματος των χρηστών), περνάνε ύπουλα και μεθοδικά στον ψυχισμό ενός διόλου αμελητέου (και πάλι δυστυχώς) μέρους της νεολαίας αυτού του ξεχαρβαλωμένου τόπου...
Αν και κάποτε η "ξενόφερτη εισβολή" λίγο έλειψε να επιφέρει διάλυση των χρηστών ηθών και "εθνικών παραδόσεων" έως κι εθνική συμφορά:
ΥΓ: Ιδού κι ένα "τρελαμένο", γαμάτο τραγουδάκι της εγχώριας garage punk (psychogarage) σκηνής:
[ Έκτοτε πέρασαν εξήντα χρόνια και κάμποσα πράγματα έχουν αλλάξει, τόσο στη ροκ ως μουσική και ως κοινωνικό φαινόμενο, όσο και στις χώρες υποδοχής της. Κανείς, στην Ελλάδα και διεθνώς, δεν μπορούσε να φανταστεί το 1956, ότι οι σωματικές αντιδράσεις που προξενούσαν ο ξέφρενος χορός και η ξέφρενη αυτή μουσική, δεν θα αργούσαν να πυροδοτήσουν αντίστοιχες εγκεφαλικές. Ομοίως, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το 1956, ότι η γενιά των "τεντυμπόυδων" θα κληροδοτούσε κυριολεκτικά το αντίστοιχό της (αλλά σε ωριμότερες "εκδόσεις": "γιεγιέδες", "φρικιά", πάνκς κλπ.) στις επόμενες γενιές νέων. Εξήντα χρόνια προσφέρουν, λοιπόν, μια συλλογική μνήμη κι ένα σεβαστό ιστορικό και κοινωνιολογικό υλικό, που μπορούσε -και έπρεπε- να γίνει αντικείμενο σοβαρού (δηλαδή επιστημονικού) απολογισμού. Γιατί, μέχρι πριν λίγα χρόνια οι μόνοι στην Ελλάδα που μπορούσαν να πουν κάποια πράγματα από τη σκοπιά της ροκ, όχι μόνο ως μουσικής αλλά και ως διεθνούς κοινωνικού φαινομένου, ήσαν οι δημοσιογράφοι που έγραφαν στον εγχώριο ροκ μουσικό τύπο (όσο για τους δημοσιογράφους των ημερησίων φυλλάδων, πολεμούσαν τη ροκ και τους ροκάδες με τόνους λάσπης).
Η ροκ (και τα φιλοσοφικά και υπαρξιακά της προτάγματα) πολεμήθηκε λυσσαλέα, τόσο απ' τη δεξιά όσο κι απ' την αριστερά της ρωμηοσύνης, όσο ίσως σε κανένα άλλο μέρος του πλανήτη. Ακόμα και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι ταγοί και οι φυλλάδες της δεξιόστροφης και αριστερόστροφης ρωμηοσύνης άφριζαν κυριολεκτικά κατά της ροκ των ροκάδων. Θα λέγαμε μάλιστα ότι η ροκ πέτυχε να ενώσει τους ρωμηούς, οι οποίοι απέδειξαν έτσι ότι, παρά τις επιφανειακές αυτές διαφορές τους, παραμένουν πάνω απ' όλα ρωμηοί. Εδώ είναι η περίφημη -και καταγέλαστη- εισαγωγή στον εμβληματικό για τη Ρωμηοσύνη ομώνυμο δίσκο των Μίκη Θεοδωράκη και Γιάννη Ρίτσου (1966):
" Σήμερα περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά είναι ανάγκη να πιαστούμε σφιχτά χέρι με χέρι έλληνες καλλιτέχνες και λαός, για να υπερασπιστούμε την ελληνική λαϊκή κουλτούρα. Σκοτεινές δυνάμεις πνίγουν το ελληνικό τραγούδι στο Ε.Ι.Ρ. (ερώτηση: εννοεί άραγε ότι το εγχώριο ραδιόφωνο έπαιζε τότε Rolling Stones, Beatles, Zombies, Kinks, Gene Vincent, Cream, Yardbirds, Who, Standells, Sonics, Knacks, Persons, ή τους Zoo;;;!!!). Οι ίδιες δυνάμεις προσπαθούν να επιβάλλουν ιδιαίτερα μέσα στη νεολαία μας τα βάρβαρα ήθη των γιεγιέδων. Η απάντησίς μας πρέπει να είναι δημιουργική, επιβλητική, χωρίς ανάσα έως τον θρίαμβο της ελληνικής μουσικής, γνήσιου φορέα του ελληνικού ήθους. Η απάντησίς μας κλείνεται και θα κλείνεται μέσα σε μια μόνο λέξη: Ρωμιοσύνη".] του Θοδωρή Λαμπρόπουλου ή ΥΠΝΟΒΑΤΗ
Ακολουθεί και άλλο φωτογραφικό υλικό από γραφικά ρεπορτάζ εκείνης της "κοχλάζουσας" εποχής και της συγκεκριμένης νοοτροπίας (εποχής που δεν υπήρχαν και τα τηλεοπτικά ριάλιτυ, οι διάφοροι τηλε-διαγωνισμοί ταλέντων και τα σώου ανεπανόρθωτης έκθεσης του εαυτού στην οθόνη της α-νοησίας). Νοοτροπίας για την οποία αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο πραγματικά έχει ξεριζωθεί από τον τόπο, από τους πνευματικούς ταγούς του, τις Αρχές του, τους θρησκευτικούς του δεινόσαυρους, από τους ευυπόληπτους και φιλήσυχους τηλεόπληκτους νοικοκυραίους του. Με την παθητικότητα αν όχι κι αποδοχή των "πραγμάτων", όσον αφορά στην πολυεθνική και χρηματοπιστωτική παράνοια που λυμαίνεται και υποδουλώνει απροκάλυπτα πια ολάκερη την ανθρωπότητα. Με τον ρουφιανισμό και την υποκρισία αλλά και την εθελοδουλία να διαρρέουν οριζόντια και κάθετα μια κοινωνία με ολέθρια οργάνωση. Η "κρίση" των τελευταίων ετών στην Ελλάδα των οικονομικών και γεωπολιτικών πειραμάτων ξεβράκωσε για τα καλά πάρα πολλούς, επώνυμους κι ανώνυμους και οδήγησε και σε όχι ασήμαντες διαπιστώσεις όσον αφορά στη συλλογική φιλοσοφία πάνω σε ζητήματα αυτοεπίγνωσης αλλά και κοινωνικής αλληλεγγύης, καθώς και μέριμνας (άρα και σεβασμού) για τις επόμενες γενιές της. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά δεν παύουν να αποτελούν εξαιρέσεις (δυστυχώς) ενός κανόνα ασφυχτικού και βαριού και ασήκωτου σαν μνήμα που σκεπάζει μια κοινωνία σε φυσική, πνευματκή και ψυχική αποσύνθεση, όσο απαισιόδοξο για παρήγορα ευχολόγια κι αν ακούγεται αυτό... Οι ευχές από μόνες τους ποτέ δεν έφεραν κάποια αλλαγή. Και το χειρότερο είναι ότι αυτές οι "αξίες", αυτά τα "υψηλά ιδανικά", τα πρότυπα "ζωής", η γενικότερη σύγχυση και μαζική αποχαύνωση και η καταναλωτική αποβλάκωση και η ψυχαναγκαστική ανάγκη απόκτησης και νευρωσικού χαρακτήρα χρήσης όλων και πιο smart τεχνολογικών λαμπιονιών (του υπέροχα εξελιγμένου ψηφιακού φακελώματος των χρηστών), περνάνε ύπουλα και μεθοδικά στον ψυχισμό ενός διόλου αμελητέου (και πάλι δυστυχώς) μέρους της νεολαίας αυτού του ξεχαρβαλωμένου τόπου...Αν και κάποτε η "ξενόφερτη εισβολή" λίγο έλειψε να επιφέρει διάλυση των χρηστών ηθών και "εθνικών παραδόσεων" έως κι εθνική συμφορά:
Κλείνοντας:
Αν η κοινωνία εξελιχθεί οριστικά στην μαζικά συμφωνημένη "κανονικότητα" της ταφόπλακας της ανεξαρτησίας αντίληψης, της ελευθερίας κινήσεων κι επιλογών των, κυρίως νέων, ανθρώπων και ειδικά της ελεύθερης επιλογής και άσκησης εργασίας (θα επιμένουμε να το λέμε αυτό το τελευταίο και ας φαντάζει στις μέρες μας όλο και πιο πολύ ως άπιαστο όνειρο, όπου οι "αγορές" καταπίνουν σαν τρομερή χοάνη τα ανθρώπινα όντα και η ζωή κατάντησε οικονομική επιταγή και αγωνιώδης επιβίωση) ... τότε έχουμε και κάτι τελευταίο να πούμε:
ΥΓ: Ιδού κι ένα "τρελαμένο", γαμάτο τραγουδάκι της εγχώριας garage punk (psychogarage) σκηνής:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου