Ακούγοντας αυτά τα λόγια του κ. Δανέζη, που τόσο εκτιμούμε, μου έρχεται -κάτι σαν κομμάτι, ίσως κι ως προέκταση των όσων θίγει- μια λέξη:
"Aκρασία": το να γνωρίζεις, να αναγνωρίζεις το σωστό, αλλά να καταλήγεις στο να επιλέγεις το εν γνώσει σου λάθος! Τη λάθος στάση, θέαση και πράξη ή το να μην πράττεις τίποτα εκεί που κάτι θα μπορούσες να κάνεις, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, κάτι! Οι άνθρωποι - οι κατά πολύ περισσότεροι;- έχουν γίνει "ακρατείς".. Δυσκολεύονται ή αρνούνται να πράξουν, αν και μέσα τους γνωρίζουν, ξεχωρίζουν, αναγνωρίζουν, αλλά κωλύονται, δειλιάζουν ή απλώς επιλέγουν να συρθούν πίσω από το αντικειμενικά λάθος, γίνονται δέσμιοί του, το αναπαράγουν. Ή απλώς συναινούν, το αποδέχονται ως μη αναστρέψιμη πραγματικότητα.."Ακρασία" στην προσωπική, την κοινωνική κι επαγγελματική, τη δημόσια και πολιτική ζωή. Ένα συλλογικό ασυνείδητο βεβαρυμένο από τέτοιες δυσαρμονικές δονήσεις.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι άνθρωποι εθελούσια κλεισμένοι σαν κατάδικοι στον μικρόκοσμο της κακομοιριάς τους και της εσωτερικής αγανάκτησης δίχως όμως αντίκρισμα στην ευρύτερη μεγάλη εικόνα της δυστοπίας, ενδίδουν και υποτάσσονται τελικά στο είδωλο που τους τρομάζει στον καθρέφτη.
Εθελοτυφλώντας, παραχαράσσοντας έννοιες και νοθεύοντας ερμηνείες, βλάπτοντας τόσο τον ίδιο τον εαυτό τους όσο και τους άλλους.
Αυτο-καταστροφικοί, με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά να καθρεφτίζουν τη μαυρίλα έσωθεν κι έξωθεν, μετατρεπόμενοι σε διάφορες εκφυλισμένες εκδοχές αυτού που θα'πρεπε να απέχει παρασάγγας από τις μορφές που τελικά υιοθετεί: Σε αλλόκοτες σκιές και φαντάσματα, σε σταβλιζόμενα ζώα, σε φοβισμένα θεριά και φοβισμένα εξημερωμένα κοπάδια, σε δυσλειτουργικά όντα και μόνο με τη γνώση του θανάτου που προκαλεί τη ματαιοδοξία και τη ματαιότητα των πόθων τους και της αλαζονίας του κατεστημένου και των σειρήνων του. Σε υστερικά πλάσματα λόγω ανασφάλειας και δυστυχισμένα ανθρωπάκια λόγω της πλεονάζουσας, υπερελεγκτικής ασφάλειας. Σε ασθενείς που ζητούν απεγνωσμένα θεραπεία στην απόκτηση τεχνολογικών λαμπιονιών, στην αέναη κατανάλωση ακόμη κι αν τους είναι αχρείαστη ή επιζήμια για την τσέπη τους. Σε επαναστάτες πάσχοντες από "κινητικά προβλήματα" και με δεκανίκια τις ανακυκλούμενες προκαταλήψεις και την αδιαλλαξία, σε στρατιωτάκια που εκτελούν πειθήνια διαταγές επικίνδυνα βλακών, σκοταδόψυχων, αποκρουστικών ανωτέρων. Σε αλυσοδεμένους σκλάβους που αγαπάνε την ασφάλεια της οικειότητας των αλυσίδων τους. Σε θύματα περιοριστικών και ανήλιαγων ορισμών, σε υπερήφανους ημιμαθείς που υπερασπίζονται την ημιμάθεια και στην ουσία την -ηθελημένη- άγνοιά τους με σθένος όταν τρίζουν τα θεμέλιά της..
Κι εδώ βρίσκω μια υπερβατική σύνδεση στα λόγια του αινιγματικού καλλιτέχνη, μεγάλου εξερευνητή του αχανούς χαοτικού σύμπαντος που λέγεται ασυνείδητο, του πρεσβευτή της απόλυτης ελευθερίας πάνω από κάθε ρευστή πραγματικότητα που διεκδικεί θέσφατη παγίωση. Του Μάγου Όστιν Όσμαρ Σπέαρ (1886-1956):
" Ποια μπορεί να είναι η ασχήμια που προσβάλλει; Μήπως έχει να κάνει με την αφηρημένη σκέψη ότι κάποτε θα πρέπει να αλλάξετε τον τρόπο σκέψη σας και ότι κομπάζετε για ό,τι το μυαλό σας περιέχει; Πάντοτε θυμάστε αυτό που έχετε ξεχάσει, αλλά ίσως σήμερα να είναι η μέρα που θα πειστείτε να πιστέψετε σε ό,τι κάποτε δυσπιστούσατε. Τώρα όμως, αν το σήμερα είναι απλώς το αύριο με μόνη διαφορά το περιτύλιγμα, τότε το αύριο είναι το σήμερα, η μέρα της σήψης. Κάθε μέρα αυτό το σύμπαν καταστρέφεται. Γι'αυτό το λόγο έχετε και συνειδητότητα. Δεν υπάρχει ζωή και θάνατος. Τέτοιες ιδέες θα πρέπει να είναι το λιγότερο κωμικές "Όμως, αν μέσα στον άνθρωπο σπινθηρίζει ακόμη κάτι; Κάτι που το είχε σε μεγάλα αποθέματα να τον θερμαίνει και να τον εμπνέει από την παιδική ηλικία; Το Δέος μπροστά σε όλα τα θαύματα, τα μυστήρια που περιμένουν να ανακαλυφθούν, τα Άγνωστα εδάφη που βρίσκονται πάντα εκεί, τόσο κοντά και τόσο μακριά, για να εξερευνηθούν και να χαρτογραφηθούν, παρά το ρίσκο και τα εμπόδια που υπάρχουν για να ανδρώνουν και να υψώνουν τον εξερευνητή, τον οδοιπόρο και ονειροπόλο, αυτόν όμως που δεν ανήκει ούτε καν στα ίδια του τα όνειρα. Κάτι ευρύτερο, κάτι που συντονίζεται με εσωτερικούς πανάρχαιους ανέμους και συναντά τον Τοτεμικό Εαυτό για να δώσει μορφή στο Αδιαμόρφωτο, κάτι προκλητικά ελεύθερο.. Αυτόν ή αυτήν που δίνει μορφή στην πραγματικότητα, έχοντας τη μαγική δίψα της ανακάλυψης και τη μαγεία της παιδικής ψυχής να τα βρίσκει με τη σοφία και τη μυστική δύναμη της Θέλησης του μάγου.
Μοιάζει, αλήθεια, να έχω αρχίσει να ξεφεύγω πολύ σε σχέση με τους αρχικούς μου προβληματισμούς; Μια στροφή, κι έξοδος προς "αλλού", από την ευθεία του δρόμου της γραμμικής σκέψης, ίσως. Κι αν είναι έτσι πειράζει; και ποιους; Είπαμε: Εσωτερικοί άνεμοι, πνοή ελευθερίας που αρέσκεται συχνότατα σε περίεργα μονοπάτια για να βρει -ή να κατασκευάσει- ολάνοιχτες λεωφόρους. Έτσι είναι ή μπορεί να γίνουν αυτά, δυστυχώς ή ευτυχώς.
Τα νήματα, οι θηλειές, οι ιστοί που μας κρατάνε αδρανείς και τρέφονται από την Ενέργειά μας και την έλλειψη αυτοεπίγνωσης είναι για να σπάνε, να αποδομούνται, να σκορπίζονται στους ευμετάβλητους αέρηδες που συνέχουν την "πολύτιμη πραγματικότητά μας". Το Χάος σφύζει από απιθανότητες που καταρρέουν σε πραγματικότητες, σε ένα καλειδοσκόπιο ασχημάτιστων ακόμη επιλογών και μορφών που έχουν τη δύναμη να πλάθονται και να δημιουργούν κόσμους. Μένει μόνο να ξυπνήσουμε και να απο-προγραμματίσουμε τους εαυτούς μας. Πόσα θαύματα μας περιμένουν, πόσες δυνατότητες να αδράξουμε, πόσα σύνορα να διαβούμε και πόσα όρια για να πειραματιστούμε..
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου