Καταφύγιο ...

Χάρισέ μου δυο πολύτιμες στιγμές!

Την πόρτα άνοιξέ μου
με ζεστή και σπλαχνική ματιά

και για λιγάκι μοναχά

του πόνου μου και των ματιών μου απάλυνε τα βάρη.

Και γλυκομίλησέ μου.
 Για τη ζεστασιά μιας διάπλατης καρδιάς.

Για τη σπίθα μιας αέναης φωτιάς.

Για την ομορφιά της καρδιάς του κόσμου.

Πες μου αθώα ψέματα.

Ότι του Αίολου τα καταστροφικά παιδιά 

παραμένουν σφραγισμένα στο ασκί.

Ότι ο Πάγος θα λιώσει απ'τη Φωτιά.

Ότι πήραμε απ'τους αφεντάδες πίσω

την κουρσεμένη μας ψυχή.

Ότι τα λαμπερά πουλιά των ιδεών

ξεφύγανε απ'το θανάσιμο ιστό των ιδεολογιών.

Ότι η θολή υπόστασή μας θ' αναβαπτιστεί

στα τρεχούμενα ύδατα της Γνώσης

και στην κάμινο του αλχημικού χρυσού.

Ότι το Ράγκναροκ ποτέ δεν θα συμβεί.

Κι αφού με περιθάλψεις 

με της έγνοιας το γιατρικό, 

σαν ένα αδέσποτο όλο πληγές σκυλί,

παραπάνω απ'το χρειαζούμενο να μη με μάθεις.

Άνοιξε να΄βγω εκεί έξω να γυρέψω τα θεριά 

που ακούραστα το Δέντρο μασουλάνε της Ζωής.

ανιχνευτής

(Το'χα πρωτοδημοσιεύσει στο no Gravity Zone)