{μικρό σχόλιο στα παρακάτω αποσπάσματα: η αφήγηση της παρακάτω κτηνωδίας α λα γερμανικά (ή πιο σωστα πρωσικά) ωχριά ασφαλώς σε εύρος και...δόξα μπροστά στις αντίστοιχες βαρβαρικές πράξεις της πολύ παλιότερης και εμπειρότερης σε αποικιοκρατικούς χειρισμούς βρετανικής αυτοκρατορίας. Ωστόσο προξενεί ασφαλώς εντύπωση για το μέγεθος της ωμότητας και του σαδισμού των "πολιτισμένων" επί των "κατώτερων αγρίων", αυτούς που ο φημισμένος "διαφωτιστής" Βολταίρος, αρθρώνοντας "επιστημονικό λόγο" για διαχρονικά σεμινάρια, θεωρούσε μη-ανθρώπους , όμοιους με τα ζώα...Αλλά και οι Βρετανοί δεν λέγονται αλλιώς Αγγλοσάξονες; Κάτι που σημαίνει ότι η σκούφια τους κρατάει από το...γερμανικό φύλο των Σαξόνων και το επίσης γερμανικό των "Άγγλων" (που προέρχονταν από μια ευρύτερη περιοχή κοντά στο Κίελο, αν δεν κάνουμε λάθος για την ακριβή τοποθεσία επί γερμανικού πατρώου εδάφους τους), οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί στα βρετανικά νησιά από τον 5ο αιώνα και ύστερα , για να στήσουν μες στο αιματοβαμμένο πέρασμα των αιώνων την ονομαστή "αυτοκρατορία"...}" Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός
"Το ζήτημα αυτό της συνέχειας των ελίτ στην γερμανική ιστορία, “ενός συνεχούς φαινομένου που αναπαραγόταν ανενόχλητα κατά την μετάβαση από την βιλχελμιανή στην βαϊμαρινή κι από εκεί στην ναζιστική περίοδο”, πραγματεύεται ο φιλόσοφος Φριτς Φίσερ (Fritz Fischer) στην εξαιρετική ανάλυσή του From Kaiserreich to Third Reich, που κυκλοφορεί και στα ελληνικά. Ο Φίσερ εντοπίζει την ενιαία και αδιάρρηκτη συνέχεια της γερμανικής ιμπεριαλιστικής νοοτροπίας από το 1871 μέχρι το 1945. Το κράτος και οι κυρίαρχες ελίτ, εξηγεί ο Φίσερ, δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας, ούτε κι εμφανίζονται από το πουθενά. “Κανένας Χίτλερ δεν έπεσε από τον ουρανό και κανένας παγκόσμιος πόλεμος δεν ήταν αποτέλεσμα ξαφνικού και παγκόσμιου παραλογισμού” (scripta antifa, πρόλογος στο Η Συνέχεια των Ελίτ, Αθήνα, 2015).
Ο Φίσερ διατυπώνει την θέση (γνωστή ως Fischer Thesis) ότι οι στόχοι του ναζιστικού καθεστώτος, όχι μόνον δεν ήταν μια καινούργια επινόηση του Αδόλφου Χίτλερ, αλλά αποτελούσαν επιδιώξεις των κυρίαρχων ελίτ του γερμανικού κράτους στην αστική τάξη, στον στρατό και στη βιομηχανία, εξ αρχής. Πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Καταρρίπτει εντελώς την εξιστόρηση των γεγονότων με την οποία γαλουχήθηκαν πολλές γενιές δυτικών πολιτών, ότι οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ήταν “ένα ατύχημα” και ο φασισμός... μια δυσάρεστη παρένθεση στην γερμανική και ευρωπαϊκή ιστορία."
Τις βάρβαρες αυτές μεθόδους και διαδικασίες για την επιδίωξη του “ζωτικού τους χώρου” (lebensraum), που οι Γερμανοί εφάρμοσαν επί των “συγγενών” ευρωπαϊκών λαών, τους οποίους όμως έβλεπαν σαν “υπανθρώπους” (untermenschen), τις είχαν “δοκιμάσει” πρώτα πάνω στα ζωντανά πειραματόζωα των “κατώτερων, ιθαγενών” αφρικανικών λαών. Ο Χίτλερ και το γερμανικό πολιτικό κίνημά του δεν λειτούργησαν αυθαίρετα ως “ναζιστές”, αλλά τήρησαν με ευλάβεια την κοσμοθεωρία που είχαν επινοήσει και υπηρετούσαν οι προκάτοχοί τους Γερμανοί ηγέτες και την είχαν εφαρμόσει με περισσή μεθοδικότητα, στο άμεσο παρελθόν, πάνω στους “τεμπέληδες, ψεύτες και πλεμπάγια” της Αφρικανικής ηπείρου.
Έτσι χαρακτήριζε ο Jesko von Puttkamer, ένας από τους Γερμανούς κυβερνήτες της αποικίας του Καμερούν, τους ντόπιους πληθυσμούς που ζούσαν πάντα στην χώρα αυτή κατά την διάρκεια της κατάκτησης της γης τους το 1884. Και συνιστούσε ότι σίγουρα “θα ήταν καλύτερο να είχαν τουλάχιστον εκδιωχθεί από την χώρα, αν όχι εξοντωθεί”... Με τους ίδιους χαρακτηρισμούς αντιμετώπιζε και ο Χίτλερ τους Εβραίους, τους Σλαύους και τους λαούς της νότιας Ευρώπης, με τα ίδια λόγια σήμερα ο Σόϊμπλε και η γερμανική προπαγάνδα τους Έλληνες και τους Ευρωπαίους PIGS. Σίγουρα στο πίσω μέρος του μυαλού της τωρινής γερμανικής ηγεσίας επωάζεται κάτι ανάλογο της σύστασης του Puttkamer, από το οποίο θα προκύψει, αν και όταν εκκολαφθεί ξανά, το αυγό του φιδιού.
Όλα ξεκίνησαν όταν στα τέλη του 19ου αιώνα οι Γερμανοί είχαν επηρεαστεί από έναν αριθμό ανθρωπολογικών υποθέσεων, δύο εκ των οποίων ήταν:
(1) Η υπεροχή της λευκής φυλής (στην εξελικτική κλίμακα οι Λευκοί βρίσκοντο στην κορυφή και οι Μαύροι στον πάτο), και (2) Η θεωρία Lebensraum του Ratzel, δηλ. η ιδέα ότι όσο μεταναστεύουν πληθυσμιακές ομάδες υπάρχει ένας “αγώνας για χώρο”, πράγμα που έχει σαν αποτέλεσμα την εξόντωση των κατώτερων φυλών. Ο συνδυασμός αυτός είχε καταστροφικές συνέπειες όταν η Γερμανία αποίκισε μέρη της αφρικανικής ηπείρου μετά την Συνδιάσκεψη του Βερολίνου του 1878. (βλ. German imperialism and the African Holocaust, Bill Johnson, creation.com)
Οι πρώτοι Γερμανοί ιεραπόστολοι άρχισαν να εργάζονται στην Νότιο Αφρική στα τέλη της δεκαετίας του 1820 αλλά, προς το τέλος του 19ου αιώνα, ένα νέο “ευαγγέλιο” άρχισε να εισάγεται όλο και περισσότερο στην Αφρική. Γερμανοί, πολλοί εκ των οποίων είχαν ενστερνισθεί τις δαρβινικές θεωρίες, αποίκισαν την Νοτιοδυτική Αφρική (σημερινή Ναμίμπια) στα 1880 και άρχισαν να αντιμετωπίζουν τους ιθαγενείς λαούς ως πρωτόγονους και “υπανθρώπους”.
Ειδικότερα απέναντι στην φυλή των Χερέρο, που προσπάθησαν να αντισταθούν στην αποικιοκρατική εισβολή, οι Γερμανοί φέρθηκαν απάνθρωπα: προοδευτικά άρπαξαν την γη και τα ζώα τους, σκότωσαν ανθρώπους χωρίς κανένα λόγο, κακοποίησαν σεξουαλικά και βίασαν τις γυναίκες τους και, λόγω του ενδιαφέροντός τους για την εξελικτική θεωρία και τους “χαμένους κρίκους”..., ξέθαψαν τους προγόνους των Χερέρο και έκλεψαν τα κρανία τους.
Ο Γερμανός Lothar von Trotha στάλθηκε στην Ναμίμπια για να καταστείλει την εξέγερση και να καταστρέψει πέρα για πέρα τους Χερέρο. Ο Von Throtha έκανε απολύτως σαφές ότι η απόφαση της εξόντωσής τους βασιζόταν σε μια ευγονική αντίληψη: “Καταστρέφω τις αφρικανικές φυλές με ποταμούς αίματος και πακτωλούς χρημάτων. Μόνο επιτελώντας αυτή την εθνοκάθαρση μπορεί να βγει κάτι καινούργιο, που θα παραμείνει”.
Ο Von Throtha και τα στρατεύματά του δεν εφείσθησαν ούτε της ζωής των ιθαγενών παιδιών και βρεφών. Η σατανική μέθοδος που “επινόησαν” οι Γερμανοί για να εξοντώσουν τις ντόπιες φυλές ήταν να τους διώξουν στην έρημο και να μολύνουν τα πηγάδια, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι από αυτούς να πεθάνουν από δίψα. Το αποικιοκρατικό καθεστώς των Γερμανών κατάφερε να εξοντώσει το 75% των Χερέρο και το 50% των Νάμα, μιας νότιας φυλής που ήταν σύμμαχοί τους. Όσοι Χερέρο επιβίωσαν, καθώς και οι Νάμα, στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (π.χ. στο Shark Island), όπου πολλοί περισσότεροι πέθαναν λόγω της σκληρής μεταχείρισης και της καταναγκαστικής εργασίας. Μέλη των σωμάτων των νεκρών φυλακισμένων χρησιμοποιήθηκαν για φυλετικές μελέτες που στόχο είχαν να αποδείξουν την κατωτερότητα των Μαύρων. Πριν τα κρανία σταλούν στο εξωτερικό και πουληθούν σε γερμανικά πανεπιστήμια, οι γυναίκες κρατούμενες έκαναν όλη την φρικτή προπαρασκευαστική διαδικασία:
Γυναίκες κρατούμενες υποχρεώνονταν να βράζουν τα αποκοπέντα κεφάλια των εγκλεισμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και, στη συνέχεια, να τα γδέρνουν με κομμάτια γυαλιού. Αισθάνεται φρίκη κανείς αναλογιζόμενος το συναισθηματικό σοκ που υπέστησαν οι γυναίκες αυτές, καθώς υποχρεώθηκαν να αφαιρέσουν όλη την σάρκα από τα κρανία, τον εγκέφαλο και τα μάτια, τα οποία πιθανότατα ανήκαν σε γνωστούς, φίλους ή μέλη της οικογένειάς τους.
Το πιο τρομερό ακόμα είναι ότι τα αποτελέσματα αυτής της τρομακτικής εργασίας αποτυπώθηκαν... σε ταχυδρομικές καρτ-ποστάλ, που έστελναν οι άποικοι στην Γερμανία· πολύ καιρό, βέβαια, πριν την εμφάνιση του Χίτλερ. Για να σταματήσει το παραμύθι ότι οι ναζί “έπεσαν από τον ουρανό” και να γίνει κατανοητό ότι ο ολοκληρωτισμός συνδέεται άμεσα με τον χαρακτήρα του γερμανικού κράτους.
Το έργο του Eugen Fischer, γενετιστή και ακραίου ευγονιστή που εργάστηκε στην εκεί γερμανική αποικία, ήταν αυτό που οδήγησε στον διωγμό και την στείρωση των Μαύρων και άλλων ομάδων κατά την διάρκεια του Τρίτου Ράϊχ. Αυτές οι φυλετικές μελέτες που έγιναν στην Ναμίμπια καθόρισαν την ρατσιστική πολιτική της Γερμανίας των επόμενων δεκαετιών.
Ήταν βαθειά ριζωμένη η πεποίθηση ότι το μεγαλείο της Γερμανίας απαιτούσε “φυλετική καθαρότητα” και αυτή η βιολογική καθαρότητα απαιτούσε, με τη σειρά της, τον εκτοπισμό και, αν ήταν αναγκαίο, τον αφανισμό κάθε “κατώτερης” και εχθρικής ανθρώπινης ομάδας που δεν ενστερνιζόταν τα “ευγενή” αυτά δολοφονικά ιδεώδη. Με αυτά τα κίνητρα έδρασαν και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά την διάρκεια του οποίου δεν είχε καμμιά στρατιωτική αξία η δολοφονία των εκατομμυρίων Εβραίων, στο επίπεδο δε της προπαγάνδας, η αξία της ήταν εξίσου αμελητέα.
Όπως γράφει ο κοινωνιολόγος Νόρμπερτ Ελίας (Norbert Elias) σε ένα δοκίμιό του πάνω στην κατάρρευση του πολιτισμού: “κατά κανέναν τρόπο δεν αντιστάθμιζε το αξιοσημείωτο κόστος σε εργατικό δυναμικό και υλικούς πόρους που απαιτούσε η μεταφορά και δολοφονία εκατομμυρίων Εβραίων -πόσω μάλλον μέσα στη δίνη του πολέμου, όταν το κόστος αυτό ήταν πολύ μεγαλύτερο”. (Νόρμπερτ Ελίας, Ναζισμός και Γερμανικός Χαρακτήρας, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2015).
Το ζήτημα αυτό της συνέχειας των ελίτ στην γερμανική ιστορία, “ενός συνεχούς φαινομένου που αναπαραγόταν ανενόχλητα κατά την μετάβαση από την βιλχελμιανή στην βαϊμαρινή κι από εκεί στην ναζιστική περίοδο”, πραγματεύεται ο φιλόσοφος Φριτς Φίσερ (Fritz Fischer) στην εξαιρετική ανάλυσή του From Kaiserreich to Third Reich, που κυκλοφορεί και στα ελληνικά. Ο Φίσερ εντοπίζει την ενιαία και αδιάρρηκτη συνέχεια της γερμανικής ιμπεριαλιστικής νοοτροπίας από το 1871 μέχρι το 1945. Το κράτος και οι κυρίαρχες ελίτ, εξηγεί ο Φίσερ, δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας, ούτε κι εμφανίζονται από το πουθενά. “Κανένας Χίτλερ δεν έπεσε από τον ουρανό και κανένας παγκόσμιος πόλεμος δεν ήταν αποτέλεσμα ξαφνικού και παγκόσμιου παραλογισμού” (scripta antifa, πρόλογος στο Η Συνέχεια των Ελίτ, Αθήνα, 2015).
Ο Φίσερ διατυπώνει την θέση (γνωστή ως Fischer Thesis) ότι οι στόχοι του ναζιστικού καθεστώτος, όχι μόνον δεν ήταν μια καινούργια επινόηση του Αδόλφου Χίτλερ, αλλά αποτελούσαν επιδιώξεις των κυρίαρχων ελίτ του γερμανικού κράτους στην αστική τάξη, στον στρατό και στη βιομηχανία, εξ αρχής. Πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Καταρρίπτει εντελώς την εξιστόρηση των γεγονότων με την οποία γαλουχήθηκαν πολλές γενιές δυτικών πολιτών, ότι οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ήταν “ένα ατύχημα” και ο φασισμός... μια δυσάρεστη παρένθεση στην γερμανική και ευρωπαϊκή ιστορία.
Η πανίσχυρη γερμανική τάξη βιομηχάνων και από δίπλα οι αδίστακτοι τραπεζίτες και εφοπλιστές, με διεθνείς δραστηριότητες ενστερνίζονταν πάντα την αποθέωση της δύναμης και τον μιλιταρισμό για να προωθήσουν τα γερμανικά αποικιοκρατικά συμφέροντα. Απόρροια αυτής της στάσης ήταν και το χιτλερικό φαινόμενο, όπως είναι και η τωρινή επίμονη πολιτική για την φτωχοποίηση των λαών του ευρωπαϊκού Νότου και την αποθησαύριση του πλούτου από το Βερολίνο.
Η αλήθεια είναι ότι οι Γερμανοί λειτουργούν ως σκληροί βιβλιστές -βασισμένοι περισσότερο στην Παλαιά Διαθήκη- και όχι με την λογική, όπως θέλουν να πιστεύουν. Πάντα έτσι ενεργούσαν, δεν καταλάβαιναν ποτέ το συμφέρον τους μακροπρόθεσμα -πολύ περισσότερο το συμφέρον της Ευρώπης- και στο τέλος αυτοκαταστρέφονταν, αφού πρώτα είχαν ρημάξει όλους τους άλλους. Στρατιωτικοί “γίγαντες”, αλλά πολιτικοί νάνοι. Σύμφωνα με τον κορυφαίο Βρετανό οικονομολόγο Τζων Μέϋναρντ Κέϋνς, στο βιβλίο του “Οικονομικές συνέπειες της ειρήνης”: “Ο Γερμανός δεν καταλαβαίνει και ΔΕΝ μπορεί να καταλάβει τίποτα παρά μόνο τον εκφοβισμό – δεν δείχνει καμμία απολύτως γενναιοδωρία ή ενδοιασμό στις διαπραγματεύσεις, δεν υπάρχει πλεονέκτημα που δεν θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί, κανένα σημείο στο οποίο δεν θα ξέπεφτε χάριν του κέρδους, ενώ είναι άνευ τιμής, υπερηφάνειας ή οίκτου. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει ποτέ να διαπραγματεύεσαι με έναν Γερμανό ή να συμφιλιώνεσαι μαζί του – πρέπει να του υπαγορεύεις αυτά που θέλεις. Υπό οποιουσδήποτε άλλους όρους, δεν θα σε σέβεται ή δεν θα τον εμποδίσεις από το να σε εξαπατήσει”.
Άλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση αυτής της απάνθρωπης γερμανικής συμπεριφοράς ήταν οι υπόλοιπες γερμανικές αποικίες στην Αφρική (π.χ. Τανζανία, Τόγκο), οι οποίες λειτούργησαν ως φυτείες για την γερμανική οικονομική ανάπτυξη.
Οι Γερμανοί όχι μόνο κατέλαβαν την Ναμίμπια και την Τανζανία, αλλά επίσης το Τόγκο και το Καμερούν. Αυτές οι χώρες της δυτικής ακτής της Αφρικής ήταν εξαιρετικά πλούσιες σε φυσικούς πόρους -κακαόδενδρα, βαμβάκι, καουτσούκ κ.λπ. Στην Ανατολική Αφρική, ο πρώτος Γερμανός που πήγε την δεκαετία του 1880 ήταν ο Carl Peters, η σκέψη του οποίου είχε διαμορφωθεί από τον Σοπενχάουερ και τον Δαρβίνο.
Εκεί, ο Peters απέκτησε γη ίση με την τριπλάσια έκταση της Γερμανίας και, παρά την περιφρόνησή του για τους Μαύρους, διέθετε ολόκληρο χαρέμι από μαύρες γυναίκες. Ο Peters συμπεριφέρθηκε απέναντι στους ντόπιους σαν ένας “πραγματικός Τεύτονας”, όπως αρέσκετο να τον αποκαλούν, σκοτώνοντας μαύρους σαν τα σπουργίτια και κρεμώντας μαύρα κορίτσια για δική του ευχαρίστηση, αφού πρώτα τα βίαζε.
Αυτός ο “εξαγριωμένος Άριος” και τα τσιράκια του διέπραξαν ανομολόγητα εγκλήματα στην Ανατολική Αφρική, μεταξύ των οποίων υπερβολικά μαστιγώματα, βασανιστήρια αλυσοδεμένων και τιμωρία με σιδερένια στεφάνια που έσφιγγαν τους κροτάφους στο κεφάλι των θυμάτων. Το μαστίγωμα, που πολλές φορές ήταν θανατηφόρο, χρησιμοποιείτο παντού στις γερμανικές αποικίες και με τέτοια σκληρότητα, που ακόμα και οι άλλοι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες σοκάρονταν. Για τον λόγο αυτόν οι γερμανικές αποικίες ήταν γνωστές ως “οι αποικίες του μαστιγώματος”.
Στην Ναμίμπια, οι Χερέρο όχι μόνο μαστιγώνονταν στην πλάτη, αλλά και στο στομάχι και μεταξύ των μηρών τους, πράγμα που συχνά προκαλούσε διαλυμένα γεννητικά όργανα, χυμένα έξω έντερα και διαμελισμένα έμβρυα. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι οι ακρότητες αυτές προκάλεσαν μια σειρά εξεγέρσεων. Οι Γερμανοί τους αντιμετώπισαν χωρίς έλεος. Πυρπόλησαν τα χωριά τους και έκαψαν τις σοδειές τους, προκαλώντας σοβαρό λιμό στην περιοχή. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των θανάτων κατά την διάρκεια της εξέγερσης και των συνεπειών της έφθασε τους 250.000-300.000. "
αποσπάσματα από το άρθρο του Λεωνίδα Αποσκίτη Η Ευρώπη στην σκιά του Πρωσσικού Βαρβαρισμού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου