Υπάρχουν αυτοί που διαβεβαιώνουν πως ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κοινωνικό ον. Άλλοι διαβεβαιώνουν πως ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως αντικοινωνικός.
Λοιπόν, ομολογώ πως δεν κατάφερα ποτέ ν’ αντιληφθώ τι εννοούν μ’ εκείνο το << εκ φύσεως >> , όμως έχω καταλάβει πως και οι μεν και οι δε κάνουν λάθος, εφόσον ο άνθρωπος είναι κοινωνικό και αντικοινωνικό ον συγχρόνως.
Η ανάγκη, η έλλειψη, η στοργή, η αγάπη και η συμπάθεια είναι τα στοιχεία που ωθούν τον άνθρωπο στην κοινωνικότητα και στην ένωση.
Η επιθυμία για ανεξαρτησία κι ο πόθος για λευτεριά τον ωθούν στη μοναξιά και στον ατομικισμό. Μα, ενώ ο ατομικισμός λειτουργεί και πραγματώνεται ενάντια στην κοινωνία, η κοινωνία αμύνεται στις επιθέσεις του.
Έτσι, ο πόλεμος ανάμεσα σε ‘’κοινωνισμό’’ και ‘’ατομικισμό’’ είναι ένας πόλεμος ζωτικότητας κι ενέργειας. Μα, ενώ το άτομο είναι απαραίτητο για την κοινωνία, είναι κι αυτή με τη σειρά της απαραίτητη για το άτομο.
Δεν θα υπήρχε καμία πιθανότητα ύπαρξης για τον ατομικισμό, αν δεν υπήρχε μία κοινωνία ενάντια στην οποία να μπορεί να επιβεβαιώνεται και να ζει. Να εξαπλώνεται και ν’ αγάλλεται!
* * *
το διαβάσαμε στους Σκοπευτές Ονείρων
ΕΔΩ ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στον "Ρέντζο Νοβατόρε" ή Άμπελε Ριτσιέρι Φερράρι (1890-1922), "τον ποιητή, τον ληστή και τον ιππότη του μηδενός".
Κι από εμάς:
α) Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...
(" Η ανεξαρτησία της ατομικότητας επενδύει με ενσυνειδησία και πραγματική υπευθυνότητα μια συλλογικότητα, δεν την αναιρεί ή καταργεί. Όπως έμμεσα αφήνουν να εννοηθεί, όταν δεν αντιδρούν βίαια σε βάρος της ατομικής διαφοροποίησης και διαφορετικότητας, οι στρατευμένοι δημαγωγοί κι επαγγελματίες καθοδηγητές. Ώστε τα μέλη μιας συλλογικότητας να μαρκαριστούν σαν ιδιόκτητα μοσχάρια και ν'αποτελέσουν μια αγελαία ιλαροτραγωδία" )
β): καμία σχετική αντίληψη όπως τα "ιδανικά" και τα ηθικά κριτήρια (που άλλωστε παραλάσσουν από τόπο σε τόπο κι από λαό σε λαό, μέσα στις δίνες του ιστορικού χρόνου), κανένας όρκος, καμία "ιερή υποχρέωση", κανένα ιδεολογικό καθήκον, καμία προπαγανδιστική εργασία, καμία πίστη, καμία ομοφωνία της "πλειοψηφίας" ή της παρέας, δεν μπορούν να υποχρεώσουν σε υποταγή έναν άνθρωπο με θέληση και ανεξαρτησία αντίληψης. Και κανένας κρατισμός, καμία κοινωνική δομή ή κοινωνικό συμβόλαιο, καμία διαβεβαίωση ή νουθεσία οποιασδήποτε "αυθεντίας" (= αυτό που σχετίζεται, έχει να κάνει με τον "αυθέντη" ή...αφέντη!), δεν μπορεί να του στερήσει τη σπουδαιότερη ιδιοκτησία του: Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου
γ) Η μοναξιά μας μέσα σε όλη τη βαβούρα και τις κραυγές του κόσμου
(" H μοναξιά μας τριγυρνάει μέσα στο μπετόν που συνθέτει τη δομική εικόνα
και τη νοητική υπόσταση της μεγαλούπολης, σύμβολο των σύγχρονων καιρών
του παγκόσμιου ελέγχου των μαζών. Προσπαθεί να μην ακολουθεί
συνηθισμένες διαδρομές, συνήθειες και αυτοματισμούς μιας καθημερινότητας
που θυμίζει το νεκροζώντανο, συμφωνημένο κυκλικό, εσώκλειστο περίπατο των φυλακισμένων μέσα στις τούρκικες φυλακές του "Εξπρές του Μεσονυχτίου".
Γιατί η μοναξιά μας, το πιο αυθεντικό και χειροπιαστό από τα έτσι κι
αλλιώς λιγοστά υπάρχοντά μας, νιώθει φυλακισμένη από τότε που άρχισε να
προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό της μέσα στις συνθήκες εγκλεισμού του.
Στα ιδρύματα του "πολιτισμένου κόσμου".
Η μοναξιά μας παραείναι πολύτιμη για να την παραδώσουμε σαν κουρσεμένο κάστρο στα χέρια της "ωρίμανσης", της κανονικότητας, της οποιασδήποτε στράτευσης, της ενσωμάτωσης σε κουλτούρες θανάτου ή αντι-κουλτούρες που ξεπέφτουν στην αντιδραστικότητα και τη στείρωση τελικά της ανθρώπινης διάνοιας και της αρχέγονα ελεύθερης φύσης της. ")
α) Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...
(" Η ανεξαρτησία της ατομικότητας επενδύει με ενσυνειδησία και πραγματική υπευθυνότητα μια συλλογικότητα, δεν την αναιρεί ή καταργεί. Όπως έμμεσα αφήνουν να εννοηθεί, όταν δεν αντιδρούν βίαια σε βάρος της ατομικής διαφοροποίησης και διαφορετικότητας, οι στρατευμένοι δημαγωγοί κι επαγγελματίες καθοδηγητές. Ώστε τα μέλη μιας συλλογικότητας να μαρκαριστούν σαν ιδιόκτητα μοσχάρια και ν'αποτελέσουν μια αγελαία ιλαροτραγωδία" )
β): καμία σχετική αντίληψη όπως τα "ιδανικά" και τα ηθικά κριτήρια (που άλλωστε παραλάσσουν από τόπο σε τόπο κι από λαό σε λαό, μέσα στις δίνες του ιστορικού χρόνου), κανένας όρκος, καμία "ιερή υποχρέωση", κανένα ιδεολογικό καθήκον, καμία προπαγανδιστική εργασία, καμία πίστη, καμία ομοφωνία της "πλειοψηφίας" ή της παρέας, δεν μπορούν να υποχρεώσουν σε υποταγή έναν άνθρωπο με θέληση και ανεξαρτησία αντίληψης. Και κανένας κρατισμός, καμία κοινωνική δομή ή κοινωνικό συμβόλαιο, καμία διαβεβαίωση ή νουθεσία οποιασδήποτε "αυθεντίας" (= αυτό που σχετίζεται, έχει να κάνει με τον "αυθέντη" ή...αφέντη!), δεν μπορεί να του στερήσει τη σπουδαιότερη ιδιοκτησία του: Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου
γ) Η μοναξιά μας μέσα σε όλη τη βαβούρα και τις κραυγές του κόσμου
(" H μοναξιά μας τριγυρνάει μέσα στο μπετόν που συνθέτει τη δομική εικόνα
και τη νοητική υπόσταση της μεγαλούπολης, σύμβολο των σύγχρονων καιρών
του παγκόσμιου ελέγχου των μαζών. Προσπαθεί να μην ακολουθεί
συνηθισμένες διαδρομές, συνήθειες και αυτοματισμούς μιας καθημερινότητας
που θυμίζει το νεκροζώντανο, συμφωνημένο κυκλικό, εσώκλειστο περίπατο των φυλακισμένων μέσα στις τούρκικες φυλακές του "Εξπρές του Μεσονυχτίου".
Γιατί η μοναξιά μας, το πιο αυθεντικό και χειροπιαστό από τα έτσι κι
αλλιώς λιγοστά υπάρχοντά μας, νιώθει φυλακισμένη από τότε που άρχισε να
προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό της μέσα στις συνθήκες εγκλεισμού του.
Στα ιδρύματα του "πολιτισμένου κόσμου".Η μοναξιά μας παραείναι πολύτιμη για να την παραδώσουμε σαν κουρσεμένο κάστρο στα χέρια της "ωρίμανσης", της κανονικότητας, της οποιασδήποτε στράτευσης, της ενσωμάτωσης σε κουλτούρες θανάτου ή αντι-κουλτούρες που ξεπέφτουν στην αντιδραστικότητα και τη στείρωση τελικά της ανθρώπινης διάνοιας και της αρχέγονα ελεύθερης φύσης της. ")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου