" Πες στη Μορφίνη ακόμα την ψάχνω"

" Πες στη Μορφίνη ακόμα την ψάχνω"

Παραγωγή 2001
Σκηνοθεσία: Γιάννης Φάγκρας
Σενάριο: Νικόλ Ρούσσου, Γιάννης Φάγκρας
Ηθοποιοί: Εκάβη Ντούμα, Παναγιώτης Καρράς, Νίκος Πομώνης, Χριστίνα Φραγκιαδάκη, Ιωσήφ Πολυζωίδης
Μουσική: Active Member
Διάρκεια: 119 λεπτά

Περίληψη ταινίας:
Η περιπλάνηση μιας ανήλικης, ναρκομανούς κοπέλας σε μια αφιλόξενη πόλη, σε μια άνιση, αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ταινία, δοσμένη με ευαισθησία και πειστικούς διαλόγους. Από τις μικρές εκπλήξεις του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ήταν η ταινία αυτή του πρωτοεμφανιζόμενου Γιάννη Φάγκρα. Πρωταγωνίστρια της ταινίας μια ανήλικη κοπελίτσα, μπαρόβια, μηχανόβια και ναρκομανής, που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια αφιλόξενη πόλη.

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Φάγκρας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα και σπούδασε σκηνοθεσία και θεωρία του κινηματογράφου στη Νέα Υόρκη. 

Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους με τίτλο «Πες στη Μορφίνη Ακόμα την Ψάχνω» διακρίθηκε με το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2001. Η ταινία είχε επιτυχημένη εμπορική διανομή και συμμετοχή σε διεθνή φεστιβάλ. Το περιοδικό Sight & Sound την κατέταξε στα «75 κρυμμένα διαμάντια» της ιστορίας του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Τώρα ζει και εργάζεται στην Ελλάδα σαν σκηνοθέτης – παραγωγός. 
Φιλμογραφία


: 1987 Venus,
1990 Camera Obscura, 
1991 Guts (Κότσια), 
Βραβείο καλύτερης ταινίας, Φεστιβάλ Δράμας

, 2001 Πες στη Μορφίνη Ακόμα την Ψάχνω, (
Βραβείο ΠΕΚΚ, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

), 2007 Death and the City, 
2008 Forget Me Not (preproduction)

τα παραπάνω τα δανειστήκαμε από το lowbap

H δική μας άποψη είναι ότι, παρά τις όποιες ατέλειες στον ρυθμό της, η ταινία αυτή (βασισμένη στο ομώνυμο πρώτο βιβλίο της Νικόλ Ρούσσου) αποτελεί ένα μικρό κινηματογραφικό διαμάντι που αξίζει να αναζητήσεις. Οι δυο πιτσιρικάδες πρωταγωνιστές μοιάζουν με ξεθωριασμένους κι εύθραυστους πολύτιμους λίθους, που κατέληξαν χωρίς να το συνειδητοποιήσουν μέσα σε σκουπιδοτενεκέδες. Αυτούς μιας αδιάφορης για τους (και προς τους) ίδιους πραγματικότητας και της συνηθισμένης καθημερινής ροής της. Ωστόσο εξακολουθούν να μαγνητίζουν (ειδικά η κοπελιά) τις αισθήσεις των ενοίκων τόσο αυτής της πραγματικότητας όσο και της "εναλλακτικής έκδοσής της" όπου επιλέγουν να δραπετεύουν. Με την παράξενη λάμψη τους και τη γοητευτική υπόστασή τους, που δεν τους εγκαταλείπει ακόμα και μέσα στην παγωνιά και μοναξιά των πιο σκοτεινών νυχτών και των πιο βρώμικων περιβάλλοντων. Αυτών μιας άλλης πόλης μέσα στην πόλη. Αυτής της άρρωστης και πλανεύτρας συνάμα πόλης, που μας κρατάει όλους, με τους δικούς της τρόπους, φυλακισμένους και υπνωτισμένους.