Όταν βρίσκομαι με κόσμο δεν νιώθω άνετα.
Μιλούν και ενθουσιάζονται για πράγματα που δεν μ' αφορούν.
Κι όμως, τότε είναι που αισθάνομαι πιο δυνατός.
Σκέφτομαι, αν μπορούν να υπάρχουν τόσο αποσπασματικά, τότε μπορώ κι εγώ να υπάρχω.
Αλλά όταν είμαι μόνος μου κι οι συγκρίσεις καταρρέουν μπρος στη σύγκριση του εαυτού μου με τους τοίχους, με την αναπνοή, με την ιστορία, με το τέλος μου, τα περίεργα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν.
Είναι φανερό ότι είμαι αδύναμος άνθρωπος.
Προσπάθησα να βρω βοήθεια στη Βίβλο, στους φιλοσόφους, στους ποιητές, αλλά για μένα - κατά κάποιο τρόπο - όλα τούτα κάπου έχουν χάσει την ουσία.
Μιλούν για κάτι τελείως διαφορετικό.
Πάει καιρός που έπαψα να διαβάζω.
Κάπως με στήριζε το πιοτό, η χαρτοπαιξία, ο έρωτας. Σ' αυτό μοιάζω μ' όλα τ' άλλα μέλη της κοινότητας, της πόλης, του έθνους.
Η μόνη διαφορά είναι ότι εμένα δεν μ' ενδιέφερε ποτέ να "πετύχω", δεν θέλησα οικογένεια, σπίτι, αξιοπρεπή δουλειά κλπ.
Να 'μαι λοιπόν, ούτε διανοούμενος, ούτε καλλιτέχνης και δεν είχα καν τις σωτήριες καταβολές του κοινού ανθρώπου.
Κρέμομαι κάπου στη μέση και νομίζω, ναι, αυτή είναι η αρχή της παράνοιας.
Charles Bukowski ~ Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας
το διαβάσαμε στους Σκοπευτές Ονείρων
Επίσης από τον ίδιο: Τι κάνει την «καλή ζωή» να είναι καλή; («Μερικές φορές απλά πρέπει να κατουρήσεις στον νεροχύτη» )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου