O συγγραφέας Γιώργος Μπαλάνος είχε γράψει στο περιοδικό "Ανεξήγητο" του Ιουλίου 2003: "Αν ένα παιδί μεγαλώνει σ'ένα περιβάλλον, όπου οι περισσότερες λέξεις είναι ασαφείς, θα αναπτύξει έναν χαώδη τρόπο σκέψης και μια ψυχολογία που εύκολα θα άγεται και θα φέρεται από τον κάθε λαοπλάνο πολιτικάντη ή διαφημιστή, ή προπαγανδιστή κτλ. Αντιθέτως αν μεγαλώσει σ'ένα περιβάλλον που οι περισσότερες λέξεις είναι σαφείς -και όπου ακόμη και η αναπόφευκτη ασάφεια γίνεται αποδεκτή και αναγνωρίσιμη, αλλά με σαφείς πάλι όρους- τότε το παιδί αυτό θα διαθέτει μια γερή βασική άμυνα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ξένης παρέμβασης στην εσωτερική του υπόσταση".
Άραγε κατά πόσο αυτή η διαπίστωση καθίσταται τόσο επίκαιρη όσο και κρίσιμη στην κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα και καθημερινότητα των παράλογων και αφύσικων εποχών μας; Που θυμίζουν πιότερο ταμειακή μηχανή στο έλεος ψυχοπαθών καταχραστών, δηλητηριαστών και μαφιόζων! Και πόση σημασία αυτό αποκτά ειδικά σε μια χώρα όπου η πνευματική αποστέωση ή αποβλάκωση των κατοίκων της, με πολύτιμο εργαλείο τον προπαγανδιστικό, αποπροσανατολιστικό μονίμως και συνάμα κενό από κάθε ουσιώδες περιεχόμενο λόγο (δε χρειάζεται να αναλύσουμε τον σαθρό ρόλο των ΜΜΕ, αλλά και καθοριστικό στη διαμόρφωση αντιλήψεων και επιθυμητού ψυχισμού της πλειοψηφίας των συνήθων θυμάτων), ανάγεται σε μέσο διαρκούς χειραγώγησης και τελικά υποταγής!
Πόσο ο περίφημος όρος της "δημιουργικής ασάφειας" έπαιξε τον ρόλο του στην κάθε άλλο παρά δημιουργική πολιτική διαχείριση των πραγμάτων, εντός και εκτός χώρας, εν μέσω "σκληρών" διαπραγματεύσεων όσον αφορά την ίδια την πορεία της μέσα σε ένα ρευστό και γεμάτο παγίδες ιστορικό πλαίσιο; Και στην τελική κατανόηση από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, ή"κυρίαρχο λαό" (sic), των πραγματικών προθέσεων και χαράξεων των κυβερνώντων, σε ό,τι αφορά τα ουσιαστικά συμφέροντα του τόπου και των ανθρώπων του;
Και κατά πόσο ήταν τελικά σαφείς οι προθέσεις εκείνου (ή εκείνων που αθέατα αλλά βάσει σχεδίου κινούσαν τα νήματα εκείνου) που πήρε την απόφαση για ένα υποτιθέμενα "σαφές" στο ερώτημα που έθεσε δημοψήφισμα, όταν οι αμέσως επόμενες κινήσεις απέδειξαν την παντελή αγνόηση ή καλύτερα προκλητική διαστρέβλωση του αποτελέσματός του; Καθιστώντας το μια μεγαλοπρεπή φάρσα πολιτικής πλάνης ή με πιο σαφείς όρους πολιτικής εξαπάτησης! Και ευτελισμού ενός αμεσοδημοκρατικού θεσμού που αποτελούσε μια ξεχασμένη όαση ελπίδας μέσα στον πολιτικό ολοκληρωτισμό και τη στυγνή απονοηματοδότηση εννοιών των φυσικά κατ'επίφαση δημοκρατικών καιρών μας...
Προγραμματικές δηλώσεις που θα έφερναν την "ελπίδα", μα βούλιαξαν αύτανδρες μέσα στους σαφώς αντι-ανθρώπινους και γεμάτους τοκογλυφικούς σκοπέλους και ανθρωποβόρα τέρατα ωκεανούς της "ευρωπαϊκής οικογένειας". Αυτής δηλαδή που στα εκπαιδευμένα χείλη των πολιτικατζήδων, δημοσιογράφων και αναλυτών "νοηματοδοτείται" με ομιχλώδεις και πλήρεις φαντασιακών σημασιών όρους: "κοινή πολιτισμική ταυτότητα"(κάτι που ουδέποτε υπήρξε ή υπάρχει),"κοινή ευρωπαϊκή πορεία", "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση", "φυσικός χώρος της χώρας" κτλ. Μιας χώρας όπου ο όρος "ανάπτυξη" αποτέλεσε την πιο ληγμένη μα πολυμασημένη καραμέλα και πιο καραμπινάτο παράδειγμα κοινωνικά φονικής ασάφειας τα τελευταία πέντε χρόνια επιβολής μνημονίων και βίαιης αποτέφρωσης κοινωνικού ιστού και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στο όνομα ενός χρέους που oι ίδιοι οι "θεσμοί"(sic)-βλέπε ΔΝΤ- αναγνώρισαν ότι είναι μη βιώσιμο κι απαιτείται "ανακουφιστική ελάφρυνσή του", ενώ η προηγούμενη κυβέρνηση έκανε την πάπια και η τελευταία κυβέρνηση της "αριστεράς" (εδώ η ασάφεια και η απογύμνωση εννοιών αποκτά σουρεαλιστικό μεγαλείο!)υπέγραψε μια σειρά νέων επαχθέστερων "μέτρων", όταν κάποτε μιλούσε για "σκίσιμο μνημονίων" και "κούρεμα χρέους". "Προαπαιτούμενων" για νέα τοκογλυφικά δάνεια για την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων προηγούμενων επαχθών δανείων, που την ίδια στιγμή ο "αριστερός" επικεφαλής παραδέχτηκε ότι είναι υφεσιακά, το γερμανικό περιοδικό Spiegel χαρακτήρισε "κατάλογο με κτηνωδίες" που εξαθλιώνουν τον ελληνικό λαό.
Αλλά... αντί για κούρεμα του χρέους ήρθε το κούρεμα των συντάξεων και η παραχώρηση σημαντικων υποδομών, όπως είναι τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια για τη μοναδική "βαριά βιομηχανία" της χώρας που περιήλθαν στον έλεγχο γερμανικής εταιρείας. Και έπεται συνέχεια, φυσικά του ξεπουλήματος έναντι πινακίων φακής και ιδιωτικοποίησης των πάντων...
Σε εποχές "παγκόσμιας εξαπάτησης" (να θυμηθούμε και τον Όργουελ από το όχι και τόσο μακρινό τελικά 1948), η επιτηδευμένη ασάφεια και αμφισημία των πολιτικών και πνευματικών ταγών μιας τοπικής έως και παγκόσμιας κοινότητας οδηγεί σε σαφή αποτελέσματα και μεθοδεύσεις που επηρεάζουν το παρόν κι άρα διαμορφώνουν το μέλλον των νυν και των επερχόμενων γενεών...
Πριν τριαντακάτι χρόνια ένας άλλος φορέας της "αλλαγής" στα πράγματα αυτού του ιδιόμορφου γεωπολιτικά και ψυχολογικά τόπου και λαού υποσχέθηκε μέσα σε άλλα και "εκσυγχρονισμό της οικονομίας". Που μεταφράστηκε τελικά σε άκρατο καταναλωτισμό, αλόγιστο εξωτερικό δανεισμό και σύσταση πελατειακού κράτους, αποβιομηχάνιση και διάλυση της αγροτικής παραγωγής και άρα και της διατροφικής αυτάρκειας, με ό,τι σήμαινε αυτό για τα δεινά που δεν θα αργούσαν να έρθουν με μαθηματική ακρίβεια μέσα στη γενική ύπνωση μιας ευμάρειας με πήλινα πόδια. Όπου ήδη από τότε η "αριστερά", με σύμμαχο την... ασάφεια που αποδείχτηκε ότι εμπεριείχε τελικά το ιδεολογικό της πρόσημο, έπαιζε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της διακυβέρνησης και διαχείρισης των υποθέσεων της χώρας.
Και για να γίνουμε σαφείς: μετά από όλα αυτά, που περιελέμβαναν και τη σκόπιμη κατακρεούργηση μιας εκπληκτικής γλώσσας σε πλούτο νοημάτων και σαφήνειας, για ανθρώπους αφυπνισμένους ή έστω υποψιασμένους, η διέξοδος από την αποπνιχτική αχλή και την απονεκρωτική ζαλάδα της ασάφειας και της τιποτολογίας και του γενικότερου υλικού, κοινωνικού και διανοητικού μαρασμού που μεταφέρονται σαν σκουπίδια στο ρεύμα των καιρών ("σημάδια των καιρών";) δεν μπορεί παρά να είναι...σαφής. Στην πολύπλευρη αναγκαιότητά της. Αυτοοργάνωση, αυτοθέσμιση, αυτοκυβέρνηση.
Και αυτό για να λειτουργήσει πραγματικά προϋποθέτει πρώτιστα "στροφή προς τα μέσα" του καθενός. Και μετά ακολουθεί η ματιά και το άνοιγμα προς τα έξω. Για να εξαλειφθούν κάποτε από το σώμα μιας κοινωνίας και την συλλογική της ψυχή τα πιο αδίστακτα ισχυρά συμφέροντα, η πιο εξόφθαλμη χυδαιότητα, τα πιο νοσηρά κουσούρια...
Και όποιοι νομίζουν ότι αυτά αποτελούν μια άπιαστη υπέρβαση ή ένα ου-τοπικό κβαντικό άλμα συνείδησης, ή έστω λόγια που στερούνται βάσης "ρεαλισμού"(άλλος ένα λεκτικός όρος- εργαλείο που βρίθει από ασάφεια και άρα προσφέρεται για ερμηνεία κατά βούληση, με προτίμηση στην προβοκατόρικη και επιρρεπή στη δολοπλοκία κυρίαρχη βούληση), τότε...καλά να πάθουν!
ανιχνευτής
ΥΓ:
"Άνθρωπε ανθρωπάκι μου μικρό
μην περιμένεις πια εδώ
κανείς δε θα ‘ρθει να σε σώσει
Ένα μονάχα θα σου πω
ό, τι δεν πάρεις μοναχός
κανείς δε θα ‘ρθει να στο δώσει"
από το "Ανθρωπάκι" των αδελφών Κατσιμίχα
κι ένα βιντεάκι αφιερωμένο στο καινούργιο εκλογικό σώου και στους πολιτικούς παραγωγούς και πρωταγωνιστές και τους τηλεοπτικούς του παρόχους (η επιλογή της version με τη συγκεκριμένη γλώσσα μόνο τυχαία δεν είναι): https://www.youtube.com/watch?v=9xMD0TKU5Xc
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου