Το παρακάτω μπορεί και να ιδωθεί ως συνέχεια της ανάρτησης Να πώς οικοδομήθηκε το "απαραίτητο έθνος" - "Soldier Blue ", όπου και το είχα προαναγγείλει..
Aφιερωμένο στα παιδιά της Φύσης, τους γενναίους και περήφανους γιους και κόρες του μεγάλου Μανιτού. Τις αδούλωτες φυλές των Ντακότα (Σιου τους αποκαλούσαν οι εχθροί τους!), Απάτσι, Σεγιέν, Τσερόκη, Ναβάχο, ΝεζΠέρσε και τόσους άλλους. Μακάρι οι σημερινοί απόγονοί τους, που τόσο πολύ το κράτος των καταπατητών κι αρπάγων της γης τους προσπάθησε να αλλοιώσει και να καταστρέψει την κουλτούρα και ιστορική τους συνείδηση, να μη σταματήσουν να μεταφέρουν από γενιά σε γενιά τα ιδιαίτερα στοιχεία του πολιτισμού τους, των θρύλων του και της "ψυχοσύνθεσής του".
" Ήταν ο άνεμος που τους έδωσε ζωή. Είναι ο άνεμος που βγαίνει από το στόμα και μας δίνει ζωή. Όταν πάψει να φυσάει πεθαίνουμε. Στο δέρμα και στις άκρες των δαχτύλων μας βλέπουμε τα ίχνη του ανέμου. Μας δείχνουν που φυσούσε ο άνεμος όταν πλάστηκαν οι πρόγονοί μας..."
Σχετικό με όσα αναφερθούν στη συνέχεια είναι και το παρακάτω τραγούδι των Shoking Blue:
Ο καταστροφικός Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος του 1860-65, ανάμεσα στον αγροτικό και δουλοκτητικό Νότο και το βιομηχανικό Βορρά, είχε τελειώσει, αν και οι πληγές του δεν θα έκλειναν σχεδόν ποτέ..
Ο εποικισμός της αμερικανικής Δύσης όφειλε να συνεχιστεί. Αλλά στα καινούργια εδάφη και στους δρόμους που θα ακολουθούσαν οι μετανάστες υπήρχε η παρουσία και ο κίνδυνος των Ινδιάνων, μια και αυτοί οι δρόμοι περνούσαν μέσα από τη γη τους ή κατέληγαν σε αυτήν. Απαιτούνταν στρατιώτες λοιπόν, αλλά υπήρχε έλλειψη κι έτσι στα στρατεύματα που κινήθηκαν προς δυσμάς απαρτίζονταν από έμπειρους βετεράνους του Εμφύλιου κι εθελοντές. Οι δεύτεροι κατατάσσονταν για ένα χρονικό διάστημα ώστε να εκτελέσουν συγκεκριμένη αποστολή. Στα στρατεύματα αυτά υπήρχαν επίσης και σώματα από πρώην σκλάβους των φυτειών.
Όλα αυτά τα στρατιωτικά σώματα στάλθηκαν στη Δύση με εντολές να ασκήσουν μια σαφή πολιτική δύναμης απέναντι στις ινδιάνικες φυλές, με επιχειρήσεις τόσο σκληρές όσο και αποφασιστικές. Πίστευαν ότι η δυναμική στάση και οι σκληρές πολεμικές επιχειρήσεις θα λύγιζαν το φρόνημα αντίστασης των φυλών. Εκείνες όμως, λειτουργώντας με εξυπνάδα και στρατηγική απέναντι σε έναν όλο και περισσότερο σε αριθμούς και υπέρτερο σε ισχύ όπλων εχθρό, απέφυγαν τις ανοιχτές και κανονικές μάχες και κατέφυγαν στον κλεφτοπόλεμο. "Hit and run", που λένε και οι Αμερικανοί. Αυτού του είδους ο πόλεμος λοιπόν διήρκησε αρκετά έως πολύ περισσότερο από τον πενταετή Εμφύλιο. Με πολλά επεισόδια αποτρόπαιης σφαγής, ακόμα και αθώων γυναικόπαιδων, ανελέητων καταδιώξεων, επίδειξη μοναδικής γενναιότητας και αυτοθυσίας -κι από τις δυο πλευρές, είναι αλήθεια- και μαζικών μετατοπίσεων σε πνιγηρούς καταυλισμούς, μετά από μια ουσιαστικά..γενοκτονία!
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της αμερικανικής Ιστορίας ήταν και η δημιουργία του διηπειρωτικού σιδηρόδρομου, που διέσχιζε όλη την αχανή χώρα κι έφτανε μέχρι απρόσιτα και μακρινά εδάφη της Δύσης. Περνώντας φυσικά μέσα από τη γη των Ινδιάνων και συντελώντας στην εξόντωση των ζωτικών γι'αυτούς κοπαδιών των βισώνων. Το έργο αυτό αποτελούσε μια πραγματικά τεράστια οικονομική επιχείρηση, που στηρίχτηκε από τους μεγαλοτραπεζίτες. Αυτούς που αργότερα θα έβαζαν τη βάση της ίδρυσης της βιομηχανικής αμερικανικής αυτοκρατορίας και θα δημιουργούσαν αργότερα πραξικοπηματικά και την -παράνομα στην ουσία- ιδιωτική εταιρεία που διαφεντεύει οικονομικά τις ΗΠΑ και το λαό της κι όχι μόνο: τη δήθεν κρατική, Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ ή "FED". Της οποίας οι μέτοχοι δεν μπορούν να φανούν πουθενά, οι διοικήσεις της δεν επιλέγονται από την κυβέρνηση που δεν κατέχει όπως σε άλλα "δημοκρατικά κράτη" την πλειοψηφία των μετοχών της. Μια ιδιωτική εταιρεία που δημιουργεί και τυπώνει χρήματα από το κυριολεκτικό τίποτα κι οδηγώντας, από την παγίωσή της το 1913 μέχρι όπως την ξέρουμε σήμερα, επιχειρήσεις και νοικοκυριά σε λουκέτα και πτώχευση κι επιβάλλοντας ολοένα και πιο δυσβάσταχτους φόρους για να εξυπηρετούνται τα συνεχώς αυξανόμενα δάνεια και τόκοι. Ουσιαστικά, η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν έπραξε σχεδόν ποτέ, ίσως εκτός από την περίοδο του προέδρου Λινκολν που..δολοφονήθηκε, αυτό που θα είχε και υποχρέωση να πράξει: Να εκδίδει δηλαδή μόνη της τα εν κυκλοφορία τραπεζογραμμάτια ή χαρτονομίσματα, που θα ανταποκρίνονταν στις ανάγκες του λαού και του ίδιου γενικά του κράτους της, αντί να τα δανείζεται από ιδιώτες που τα τυπώνουν απ'το πουθενά και συνηθίζουμε να τους ονομάζουμε διεθνείς τραπεζίτες.
Ας επιστρέψουμε όμως στη Δύση των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα και στο μεγάλο διηπειρωτικό σιδηρόδρομο που υποστηρίχτηκε από τους φιλόδοξους και αδίσταχτους τραπεζίτες.
Δεν έλλειψαν και οι πόλεμοι και μεγάλες διαμάχες μεταξύ τους για την απόκτηση οικονομικής επικυριαρχίας, ασκώντας επιρροή και στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην αμερικανική Δύση: η γέννηση κι εξάπλωση πόλεων, η δημιουργία αδίστακτων και ληστρικών συμμοριών, η με κάθε τρόπο απομάκρυνση των Ινδιάνων από τη γη τους και η εξόντωσή τους. Στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ άτομα όπως ο Τζιμ Φισκ, ο Κορνέλιους Βάντερμπιλτ και διάφοροι άλλοι ήταν κάποιοι από αυτούς που κινούσαν τα νήματα της αμερικανικής οικονομίας.
Η εταιρεία Σέντραλ Πασίφικ, που ξεκίνησε τη σιδηροδρομική γραμμή από το Σακραμέντο στην Καλιφόρνια, επειδή έπρεπε να διασχίσει τις κορυφές της Σιέρα Νεβάδα - κάτι που φαινόταν σαν αξεπέραστο σχεδόν φυσικό εμπόδιο- στρατολόγησε ένα εργατικό δυναμικό ιδιαίτερα ανθεκτικό σε κακουχίες και με λιγοστές οικονομικές απαιτήσεις: χιλιάδες Κινέζους εργάτες, όπου κυριολεκτικά κρεμιούνταν στο κενό για να σκάψουν τρύπες στους βράχους και να τοποθετηθούν τα εκρηκτικά κι έτσι να ανοιχτεί χώρος για να περάσουν οι σιδηροδρομικές γραμμές! Ξεπερνώντας γενικά πάμπολλες και μεγάλες δυσκολίες τα πλήθη των Κινέζων εργατών συνέβαλαν καθοριστικά στο να σκαρφαλώσουν και να διασχίσουν οροσειρές τα ατμοκίνητα τρένα που διέσχιζαν την αμερικανική ήπειρο, προσφέροντας τεραστια ώθηση στην ανάπτυξη της οικονομίας και τον εποικισμό της αχανούς χώρας.
Οι πρώτες μεγάλες αναμετρήσεις λευκών και Ινδιάνων είχαν ξεκινήσει απ΄τη Μινεζότα όπου, αν και η φυλή των "Σιου Σαντέ" ήταν συνηθισμένη στην παρουσία των αποίκων, μια αλυσίδα από αδικίες σε βάρος τους τούς έκαναν να ξεσηκωθούν και να προκαλέσουν χαμό σε όλη σχεδόν την περιοχή.
Επιτέθηκαν ακόμα και στο Οχυρό της περιοχής, πιάνοντας και αιχμαλώτους. Ο στρατός όμως αντέδρασε άμεσα, συντρίβοντας τους Ινδιάνους και πολλούς απ'όσους αιχμαλώτισαν τους εκτέλεσαν με δημόσιο απαγχονισμό. Οι Σαντέ, όσοι απέμειναν, αναγκάστηκαν να φύγουν και να κινηθούν προς τα δυτικά, εκεί όπου κατοικούσαν άλλες φυλές των Σιου και οι οποίες θα εμπλέκονταν σε νέες πολεμικές αναμετρήσεις.
Μετά το πέρας του Εμφύλιου, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έστρεψε το ενδιαφέρον στα εδάφη της Δύσης και τις προοπτικές που ανοίγονταν από την εκμετάλλευσή τους.
Στόχος ήταν ο περιορισμός των φυλών που κατοικούσαν στις μεγάλες πεδιάδες και οργάνωσε την εκστρατεία στον ποταμό Πάουντερ, με το μεγαλύτερο εκστρατευτικό στρατιωτικό σώμα -τέσσερα συντάγματα- που κινήθηκε ως τότε κατά των Ινδιάνων. Το ένα από τα συντάγματα, με ιχνηλάτες κι οδηγούς Ινδιάνους στην υπηρεσία του στρατού, κινήθηκε στα νότια του Γέλοουστόουν. Αποστολή ήταν να επιτεθούν σε ινδιάνικα χωριά και να αναγκάσουν με κάθε τρόπο τις φυλές να κλείσουν συμφωνία...ειρήνης! Ωστόσο οι Ινδιάνοι δεν τους έκαναν τη χάρη να παρασυρθούν σε ανοιχτή μάχη, μετακινούνταν συνεχώς κι αν και οι στρατιώτες με αιφνιδιαστικά χτυπήματα έκαψαν κάποιους καταυλισμούς, ωστόσο δεν είχαν καθαρή εικόνα της επιτυχίας τους. Οι Ινδιάνοι έπαιρναν μαζί τους νεκρούς τους. Το σχέδιο προέβλεπε τα τέσσερα συντάγματα να ενωθούν στον ποταμό Πάουντερ και μόνο ένα από αυτά το κατάφερε, καθώς οι ένστολοι επιδρομείς έχασαν το δρόμο τους και για να μην πεθάνουν απ'την πείνα έφτασαν στο σημείο να φάνε τα ίδια τα άλογά τους!
Στο μεταξύ, στην όμορφη περιοχή του Κάνσας ο στρατός και οι άποικοι είχαν επιτύχει να επικρατήσουν των ινδιάνικων φυλών, που κατέφυγαν στα βορινά. Η κατασκευή του σιδηρόδρομου προχωρούσε κανονικά, ενώνοντας ανατολική και δυτική ακτή. Ωστόσο ο σιδηρόδρομος έκοψε στα δυο την ήπειρο και διατάραξε σοβαρά τις μεταναστεύσεις των βισώνων, πολύτιμων για τη διατροφή-κι όχι μόνο των φυλών και οδήγησε στο σχηματισμό δυο μεγάλων αγέλων. Στα βόρεια και νότια των γραμμών. Αυτό δημιούργησε τεράστια προβλήματα στις νομαδικές φυλές, που η ζωή τους ήταν αλληλένδετη με τις μετακινήσεις των μεγάλων αυτών ζώων και το κυνήγι τους που αποτελούσε ολόκληρη ιεροτελεστία κατά κάποιο τρόπο. Από αυτά τα ζώα έπαιρναν την τροφή τους, έφτιαχναν σέλες για τα άλογα και ασπίδες, υφασμάτα, ρούχα, σκηνές από το δέρμα τους, οι τένοντες των οστών γίνονταν χορδές για τα τόξα και τα οστά της ωμοπλάτης φτυάρια και άλλα εργαλεία, βελόνες, αιχμές για τα τόξα κι ακόμη και τα κέρατα χρησίμευαν για δοχεία ή στολίδια και από τις οπλές έφτιαχναν μια ζελατίνη ως κόλλα! Έτσι, κι όχι άδικα, δαιμονοποίησαν το σιδηρόδρομο ως φορέα των δεινών στον τρόπο ζωής τους. Αποτέλεσμα ήταν οι επιθέσεις σε τρένα, όποτε τους δινόταν η ευκαιρία.
Όσον αφορά τα κοπάδια από γελάδια των λευκών αποίκων, αυτά ήταν αδιάφορα στους Ινδιάνους. Άρπαζαν μόνο άλογα, γιατί τούς ήταν πιο πολύτιμα. Ωστόσο, με το θέμα της εξαφάνισης σιγά σιγά των βισώνων, οι Ινδιάνοι στόχευαν και τα κοπάδια των γελαδιών, για λόγους τροφής. Αλλά εκτός από αυτό προχώρησαν και σε κινήσεις δολιοφθοράς με το να σκορπίζουν τα κοπάδια και να σκοτώνουν όσο πιο πολλά ζώα μπορούσαν, ως αντίδραση ενάντια σε εκείνους που διατάραξαν σε σημείο καταστροφής τη ζωή τόσο των ανθρώπων όσο και των ζώων.
Για τις ινδιάνικες φυλές που υπόγραψαν τις συνθήκες ειρήνης με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η "επιβράβευσή τους" ήταν η εγκατάστασή τους σε καθορισμένες περιοχές, όπου και θα διαβιούσαν υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης και άρα του στρατού. Όπως οι Τσερόκη που υποχρεώθηκαν να εγκατασταθούν σε μια περιοχή μεταξύ Τέξας και Κάνσας. Σε αυτούς τους καταυλισμούς στάλθηκαν, υπό την αιγίδα της κυβέρνησης, άτομα με την αποστολή κι ευθύνη της επιτήρησης των Ινδιάνων, οι λεγόμενοι "πράκτορες". Αρκετοί από αυτούς ήταν άτομα ανύπαρκτης ηθικής και τυχοδιώκτες που θέλησαν να θησαυρίσουν σε βάρος των εκτοπισμένων αυτόχθονων, αρπάζοντας ό,τι πολύτιμο μπορούαν από αυτούς -μέσα σε αυτά συγκαταλέγονταν και οι όμορφες γυναίκες- ενώ τους διέφθειραν μετατρέποντας πολλούς σε αλκοολικούς. Φυσικά οι Ινδιάνοι ασφυχτιούσαν μέσα σε αυτό το καινούργιο "μοντέλο" ζωής και δεν ήταν σπάνια η συγκρότηση μικρών ομάδων που έκαναν επιδρομές με πρόκληση θυμάτων, έξω απ'τα όρια του καταυλισμού. Φυσικά τα αντίποινα ήταν σκληρά και για ενόχους και για αθώους.
Πεντακόσιοι Ινδιάνοι της φυλής των Απάτσι, με επικεφαλή τον Εσκιμότζιν, είχαν φτάσει στο "Καμπ Γκραντ" της Αριζόνα, ζητώντας να κατασκηνώσουν κοντά στους λευκούς ώστενα έχουν τροφή και την εγγύηση της προστασίας του στρατού. Υπήρχε έξαρση ζωοκλοπών στην περιοχή -οι ληστρικές συμμορίες των λευκών οργίαζαν- και κάποια στιγμή κατηγορήθηκε ως ζωοκλέφτης ένας Απάτσι απ'το Καμπ Γκραντ, δικαίως ή όχι δεν ξεκαθαρίστηκε ποτέ. Οι λευκοί άποικοι, που ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι την παρουσία των Ινδιάνων κοντά τους, οργάνωσαν ένα μικρό έφιππο στράτευμα και επιτέθηκαν ξημερώματα στον καταυλισμό. Σε περίπου 30 λεπτά όλοι οι άντρες και πολλά γυναικόπαιδα δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ! Κανένας από τους δολοφόνους αποίκους δεν διώχθηκε φυσικά απ'τις αρχές! Αυτή η στυγνή σφαγή του Εσκιμότζιν και των ανθρώπων του δεν ξεχάστηκε ποτέ απ'τους Απάτσι..
Καθώς η άνιση πάλη της αντίστασης των Ινδιάνων έφθινε σιγά σιγά σε κάθε περιοχή της αχανούς χώρας, υπήρχε ένας πολεμιστής που για πολύ καιρό το άκουσμα και μόνο του ονόματός του προκαλούσε πανικό στους αποίκους και στρατιώτες. Η γυναίκα του και τα τρία παιδιά του είχαν σφαγεί από Μεξικάνους στρατιώτες. Η πιο αδούλωτη μορφή μες στους Απάτσι, με παροιμιώδη γενναιότητα σε συνδυασμό με ευφυία, ζώντας με τη μικρή ομάδα του ελεύθερος στα βουνά- αρνούμενος να ζει παγιδευμένος στα εύσχημα κελιά των λευκών- πραγματοποιώντας επιδρομές σε χωριά και πόλεις, ενώ οι στρατιώτες που στέλνονταν συνεχώς να τον αντιμετωπίσουν και συλλάβουν, συνέχεια αποτύγχαναν. Ο σπουδαίος αυτός πολεμστής όταν διαπίστωσε ότι ο κλοιός είχε σφίξει απελπιστικά γύρω από αυτόν και τους ανθρώπους υπό την ευθύνη του, παραδόθηκε τελικά το Σεπτέμβριο του 1886. Το όνομά του, συνώνυμο της ανδρείας, αποτέλεσε και πολεμική ιαχή του σώματος των Αμερικανών αλεξιπτωτιστών: "Τζερόνιμο!"
Στην τοποθεσία του Λιτλ Μπιγκχορν , τον Ιούνιο του 1876, η 7η ταξιαρχία ιππικού των ΗΠΑ, υπό τον αλαζόνα στρατηγό Τζωρτζ Κάστερ, συντρίφτηκε στην κυριολεξία από τις ενωμένες ινδιάνικες φυλές όπου πρωτοστατούσαν οι Σιου ή Ντακότα. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη ήττα που γνώρισε ο αμερικανικός στρατός από τις ινδιάνικες φυλές, αλλά χωρίς ουσιαστικό τελικά αντίκρισμα για τους δεύτερους. Αυτή η συμμαχία κι ένωση των φυλών δεν κράτησε πολύ. Υποχρεώθηκαν να χωριστούν, ενόψει συγκέντρωσης απαραίτητων εφοδίων για το χειμώνα και κυνηγιού αναζήτησης θηραμάτων για τροφή. Άλλωστε λιγοστεύει ο αριθμός των θηραμάτων όπου συγκεντρώνονται πάρα πολλοί κυνηγοί. Ούτε ο περίφημος αρχηγός των Ντακότα, ο "Καθιστός Ταύρος", με το ενωτικό του πνεύμα, κατάφερε να τους διατηρήσει ενωμένους απέναντι στον κοινό εχθρό και υπό τον υψηλό στόχο της υπεράσπισης των κοινών εδαφικών εκτάσεών τους.
Έτσι, ολόκληρα στρατιωτικά σώματα άρχιζαν να καταδιώκουν απο τότε με λύσσα τις διάφορες ομάδες των Ντακότα. Ολόκληρη η γη των Ντακότα σαρώθηκε και πάρα πολλά ινδιάνικα χωριά καταστρέφονταν το ένα μετά το άλλο. Τελικά, ο αμερικανικός στρατός και οι ορδές των αποίκων από πίσω κατόρθωσαν να πατήσουν οριστικά πόδι στους ξακουστούς Μαύρους Λόφους και να βάλουν χέρι στους θησαυρούς που κρύβονταν εκεί. Συγκεκριμένα: Μετά την εξερευνητική αποστολή του Custer to 1874 και την ανακοίνωσή του στρατηγού πως βρέθηκε χρυσάφι στους Μαύρους Λόφους, ορδές από χρυσοθήρες άρχισαν να εισρέουν στην περιοχή. Τι κι αν αυτή ανήκε επισήμως στους Sioux με βάση τη συνθήκη του 1868.
Διαβάστε κι αυτό το πολύ καλό άρθρο: Λούκυ Λουκ: Μικρός οδηγός ανάγνωσης-Αφού ξεπάστρεψε τα έθνη των Ινδιάνικων φυλών, το άρτι ανεξάρτητο κράτος των ΗΠΑ (1776), «αντιστάθμισε» την αιματηρή του γέννηση παραχωρώντας στους εναπομείναντες Ινδιάνους «απαραβίαστες» περιοχές στα δυτικά της επικράτειάς του. «Απαραβίαστες» ; - όχι για πολύ…
Ακόμα και φιλειρηνικές φυλές, όπως οι Νεζ Πέρσε, που απόφευγαν να αναμειχτούν στις πολεμικές αναμετρήσεις, δεν μπόρεσαν να αποφύγουν την τύχη των άλλων φυλών και να μην απωλέσουν τα εδάφη τους.
Ως συμπέρασμα, δεν έχουμε παρά να πούμε ότι οι ιστορίες της "Άγριας Δύσης", που τόσο συναρπάζουν ως κινηματογραφικό είδος γνωστό ως "γουέστερν", βρίθουν από ιστορίες ωμής και "επίσημης" κρατικής βίας, επέλασης κερδοσκόπων και καιροσκόπων, ανάμειξης μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και λακέδων τους και η μόνη λέξη που ταιριάζει σε αυτό το "έπος" είναι μία: ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ!
Ο Ένοικος...
Πάρα πολλά χρήσιμα στοιχεία ώστε να δημιουργηθεί αυτό το κείμενο πάρθηκαν από την αγαπημένη μου σειρά κόμικ -τη διάβαζα με μανία σαν πιτσιρικάς, την ξαναξεφυλλίζω με την ίδια χαρά και τώρα- με τίτλο "Η Κατάκτηση της Δύσης", η οποία πραγματικά δίδασκε Ιστορία. Μια πολύ καλή ιστοσελίδα σχετική με αυτή την ανεπανάληπτη σειρά κόμικ είναι η http://kataktisidisis.blogspot.gr/
" Ήταν ο άνεμος που τους έδωσε ζωή. Είναι ο άνεμος που βγαίνει από το στόμα και μας δίνει ζωή. Όταν πάψει να φυσάει πεθαίνουμε. Στο δέρμα και στις άκρες των δαχτύλων μας βλέπουμε τα ίχνη του ανέμου. Μας δείχνουν που φυσούσε ο άνεμος όταν πλάστηκαν οι πρόγονοί μας..."
Σχετικό με όσα αναφερθούν στη συνέχεια είναι και το παρακάτω τραγούδι των Shoking Blue:
- Ο πόλεμος μετά τον μεγάλο Εμφύλιο
 |
| έφιπποι Ινδιάνοι πολεμιστές της Βόρειας Αμερικής |
Ο καταστροφικός Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος του 1860-65, ανάμεσα στον αγροτικό και δουλοκτητικό Νότο και το βιομηχανικό Βορρά, είχε τελειώσει, αν και οι πληγές του δεν θα έκλειναν σχεδόν ποτέ..
Ο εποικισμός της αμερικανικής Δύσης όφειλε να συνεχιστεί. Αλλά στα καινούργια εδάφη και στους δρόμους που θα ακολουθούσαν οι μετανάστες υπήρχε η παρουσία και ο κίνδυνος των Ινδιάνων, μια και αυτοί οι δρόμοι περνούσαν μέσα από τη γη τους ή κατέληγαν σε αυτήν. Απαιτούνταν στρατιώτες λοιπόν, αλλά υπήρχε έλλειψη κι έτσι στα στρατεύματα που κινήθηκαν προς δυσμάς απαρτίζονταν από έμπειρους βετεράνους του Εμφύλιου κι εθελοντές. Οι δεύτεροι κατατάσσονταν για ένα χρονικό διάστημα ώστε να εκτελέσουν συγκεκριμένη αποστολή. Στα στρατεύματα αυτά υπήρχαν επίσης και σώματα από πρώην σκλάβους των φυτειών.
Όλα αυτά τα στρατιωτικά σώματα στάλθηκαν στη Δύση με εντολές να ασκήσουν μια σαφή πολιτική δύναμης απέναντι στις ινδιάνικες φυλές, με επιχειρήσεις τόσο σκληρές όσο και αποφασιστικές. Πίστευαν ότι η δυναμική στάση και οι σκληρές πολεμικές επιχειρήσεις θα λύγιζαν το φρόνημα αντίστασης των φυλών. Εκείνες όμως, λειτουργώντας με εξυπνάδα και στρατηγική απέναντι σε έναν όλο και περισσότερο σε αριθμούς και υπέρτερο σε ισχύ όπλων εχθρό, απέφυγαν τις ανοιχτές και κανονικές μάχες και κατέφυγαν στον κλεφτοπόλεμο. "Hit and run", που λένε και οι Αμερικανοί. Αυτού του είδους ο πόλεμος λοιπόν διήρκησε αρκετά έως πολύ περισσότερο από τον πενταετή Εμφύλιο. Με πολλά επεισόδια αποτρόπαιης σφαγής, ακόμα και αθώων γυναικόπαιδων, ανελέητων καταδιώξεων, επίδειξη μοναδικής γενναιότητας και αυτοθυσίας -κι από τις δυο πλευρές, είναι αλήθεια- και μαζικών μετατοπίσεων σε πνιγηρούς καταυλισμούς, μετά από μια ουσιαστικά..γενοκτονία!
- Ο μεγάλος διηπειρωτικός σιδηρόδρομος κι ο ρόλος των τραπεζιτών
 |
| Kινέζοι εργάτες της Σέντραλ Πασίφικ το 1863 |
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της αμερικανικής Ιστορίας ήταν και η δημιουργία του διηπειρωτικού σιδηρόδρομου, που διέσχιζε όλη την αχανή χώρα κι έφτανε μέχρι απρόσιτα και μακρινά εδάφη της Δύσης. Περνώντας φυσικά μέσα από τη γη των Ινδιάνων και συντελώντας στην εξόντωση των ζωτικών γι'αυτούς κοπαδιών των βισώνων. Το έργο αυτό αποτελούσε μια πραγματικά τεράστια οικονομική επιχείρηση, που στηρίχτηκε από τους μεγαλοτραπεζίτες. Αυτούς που αργότερα θα έβαζαν τη βάση της ίδρυσης της βιομηχανικής αμερικανικής αυτοκρατορίας και θα δημιουργούσαν αργότερα πραξικοπηματικά και την -παράνομα στην ουσία- ιδιωτική εταιρεία που διαφεντεύει οικονομικά τις ΗΠΑ και το λαό της κι όχι μόνο: τη δήθεν κρατική, Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ ή "FED". Της οποίας οι μέτοχοι δεν μπορούν να φανούν πουθενά, οι διοικήσεις της δεν επιλέγονται από την κυβέρνηση που δεν κατέχει όπως σε άλλα "δημοκρατικά κράτη" την πλειοψηφία των μετοχών της. Μια ιδιωτική εταιρεία που δημιουργεί και τυπώνει χρήματα από το κυριολεκτικό τίποτα κι οδηγώντας, από την παγίωσή της το 1913 μέχρι όπως την ξέρουμε σήμερα, επιχειρήσεις και νοικοκυριά σε λουκέτα και πτώχευση κι επιβάλλοντας ολοένα και πιο δυσβάσταχτους φόρους για να εξυπηρετούνται τα συνεχώς αυξανόμενα δάνεια και τόκοι. Ουσιαστικά, η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν έπραξε σχεδόν ποτέ, ίσως εκτός από την περίοδο του προέδρου Λινκολν που..δολοφονήθηκε, αυτό που θα είχε και υποχρέωση να πράξει: Να εκδίδει δηλαδή μόνη της τα εν κυκλοφορία τραπεζογραμμάτια ή χαρτονομίσματα, που θα ανταποκρίνονταν στις ανάγκες του λαού και του ίδιου γενικά του κράτους της, αντί να τα δανείζεται από ιδιώτες που τα τυπώνουν απ'το πουθενά και συνηθίζουμε να τους ονομάζουμε διεθνείς τραπεζίτες.
Ας επιστρέψουμε όμως στη Δύση των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα και στο μεγάλο διηπειρωτικό σιδηρόδρομο που υποστηρίχτηκε από τους φιλόδοξους και αδίσταχτους τραπεζίτες.
Δεν έλλειψαν και οι πόλεμοι και μεγάλες διαμάχες μεταξύ τους για την απόκτηση οικονομικής επικυριαρχίας, ασκώντας επιρροή και στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην αμερικανική Δύση: η γέννηση κι εξάπλωση πόλεων, η δημιουργία αδίστακτων και ληστρικών συμμοριών, η με κάθε τρόπο απομάκρυνση των Ινδιάνων από τη γη τους και η εξόντωσή τους. Στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ άτομα όπως ο Τζιμ Φισκ, ο Κορνέλιους Βάντερμπιλτ και διάφοροι άλλοι ήταν κάποιοι από αυτούς που κινούσαν τα νήματα της αμερικανικής οικονομίας.
Η εταιρεία Σέντραλ Πασίφικ, που ξεκίνησε τη σιδηροδρομική γραμμή από το Σακραμέντο στην Καλιφόρνια, επειδή έπρεπε να διασχίσει τις κορυφές της Σιέρα Νεβάδα - κάτι που φαινόταν σαν αξεπέραστο σχεδόν φυσικό εμπόδιο- στρατολόγησε ένα εργατικό δυναμικό ιδιαίτερα ανθεκτικό σε κακουχίες και με λιγοστές οικονομικές απαιτήσεις: χιλιάδες Κινέζους εργάτες, όπου κυριολεκτικά κρεμιούνταν στο κενό για να σκάψουν τρύπες στους βράχους και να τοποθετηθούν τα εκρηκτικά κι έτσι να ανοιχτεί χώρος για να περάσουν οι σιδηροδρομικές γραμμές! Ξεπερνώντας γενικά πάμπολλες και μεγάλες δυσκολίες τα πλήθη των Κινέζων εργατών συνέβαλαν καθοριστικά στο να σκαρφαλώσουν και να διασχίσουν οροσειρές τα ατμοκίνητα τρένα που διέσχιζαν την αμερικανική ήπειρο, προσφέροντας τεραστια ώθηση στην ανάπτυξη της οικονομίας και τον εποικισμό της αχανούς χώρας.
- Η αυγή των ινδιάνικων πολέμων
 |
| ινδιάνικο χωριό των Λακότα Σιου |
Οι πρώτες μεγάλες αναμετρήσεις λευκών και Ινδιάνων είχαν ξεκινήσει απ΄τη Μινεζότα όπου, αν και η φυλή των "Σιου Σαντέ" ήταν συνηθισμένη στην παρουσία των αποίκων, μια αλυσίδα από αδικίες σε βάρος τους τούς έκαναν να ξεσηκωθούν και να προκαλέσουν χαμό σε όλη σχεδόν την περιοχή.
Επιτέθηκαν ακόμα και στο Οχυρό της περιοχής, πιάνοντας και αιχμαλώτους. Ο στρατός όμως αντέδρασε άμεσα, συντρίβοντας τους Ινδιάνους και πολλούς απ'όσους αιχμαλώτισαν τους εκτέλεσαν με δημόσιο απαγχονισμό. Οι Σαντέ, όσοι απέμειναν, αναγκάστηκαν να φύγουν και να κινηθούν προς τα δυτικά, εκεί όπου κατοικούσαν άλλες φυλές των Σιου και οι οποίες θα εμπλέκονταν σε νέες πολεμικές αναμετρήσεις.
 |
| με τα φτερά του πολέμου |
Μετά το πέρας του Εμφύλιου, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έστρεψε το ενδιαφέρον στα εδάφη της Δύσης και τις προοπτικές που ανοίγονταν από την εκμετάλλευσή τους.
Στόχος ήταν ο περιορισμός των φυλών που κατοικούσαν στις μεγάλες πεδιάδες και οργάνωσε την εκστρατεία στον ποταμό Πάουντερ, με το μεγαλύτερο εκστρατευτικό στρατιωτικό σώμα -τέσσερα συντάγματα- που κινήθηκε ως τότε κατά των Ινδιάνων. Το ένα από τα συντάγματα, με ιχνηλάτες κι οδηγούς Ινδιάνους στην υπηρεσία του στρατού, κινήθηκε στα νότια του Γέλοουστόουν. Αποστολή ήταν να επιτεθούν σε ινδιάνικα χωριά και να αναγκάσουν με κάθε τρόπο τις φυλές να κλείσουν συμφωνία...ειρήνης! Ωστόσο οι Ινδιάνοι δεν τους έκαναν τη χάρη να παρασυρθούν σε ανοιχτή μάχη, μετακινούνταν συνεχώς κι αν και οι στρατιώτες με αιφνιδιαστικά χτυπήματα έκαψαν κάποιους καταυλισμούς, ωστόσο δεν είχαν καθαρή εικόνα της επιτυχίας τους. Οι Ινδιάνοι έπαιρναν μαζί τους νεκρούς τους. Το σχέδιο προέβλεπε τα τέσσερα συντάγματα να ενωθούν στον ποταμό Πάουντερ και μόνο ένα από αυτά το κατάφερε, καθώς οι ένστολοι επιδρομείς έχασαν το δρόμο τους και για να μην πεθάνουν απ'την πείνα έφτασαν στο σημείο να φάνε τα ίδια τα άλογά τους!
- Η εξαφάνιση των βισώνων και οι ολέθριες συνέπειές της
 |
| το κυνήγι του βίσωνα |
Στο μεταξύ, στην όμορφη περιοχή του Κάνσας ο στρατός και οι άποικοι είχαν επιτύχει να επικρατήσουν των ινδιάνικων φυλών, που κατέφυγαν στα βορινά. Η κατασκευή του σιδηρόδρομου προχωρούσε κανονικά, ενώνοντας ανατολική και δυτική ακτή. Ωστόσο ο σιδηρόδρομος έκοψε στα δυο την ήπειρο και διατάραξε σοβαρά τις μεταναστεύσεις των βισώνων, πολύτιμων για τη διατροφή-κι όχι μόνο των φυλών και οδήγησε στο σχηματισμό δυο μεγάλων αγέλων. Στα βόρεια και νότια των γραμμών. Αυτό δημιούργησε τεράστια προβλήματα στις νομαδικές φυλές, που η ζωή τους ήταν αλληλένδετη με τις μετακινήσεις των μεγάλων αυτών ζώων και το κυνήγι τους που αποτελούσε ολόκληρη ιεροτελεστία κατά κάποιο τρόπο. Από αυτά τα ζώα έπαιρναν την τροφή τους, έφτιαχναν σέλες για τα άλογα και ασπίδες, υφασμάτα, ρούχα, σκηνές από το δέρμα τους, οι τένοντες των οστών γίνονταν χορδές για τα τόξα και τα οστά της ωμοπλάτης φτυάρια και άλλα εργαλεία, βελόνες, αιχμές για τα τόξα κι ακόμη και τα κέρατα χρησίμευαν για δοχεία ή στολίδια και από τις οπλές έφτιαχναν μια ζελατίνη ως κόλλα! Έτσι, κι όχι άδικα, δαιμονοποίησαν το σιδηρόδρομο ως φορέα των δεινών στον τρόπο ζωής τους. Αποτέλεσμα ήταν οι επιθέσεις σε τρένα, όποτε τους δινόταν η ευκαιρία.
Όσον αφορά τα κοπάδια από γελάδια των λευκών αποίκων, αυτά ήταν αδιάφορα στους Ινδιάνους. Άρπαζαν μόνο άλογα, γιατί τούς ήταν πιο πολύτιμα. Ωστόσο, με το θέμα της εξαφάνισης σιγά σιγά των βισώνων, οι Ινδιάνοι στόχευαν και τα κοπάδια των γελαδιών, για λόγους τροφής. Αλλά εκτός από αυτό προχώρησαν και σε κινήσεις δολιοφθοράς με το να σκορπίζουν τα κοπάδια και να σκοτώνουν όσο πιο πολλά ζώα μπορούσαν, ως αντίδραση ενάντια σε εκείνους που διατάραξαν σε σημείο καταστροφής τη ζωή τόσο των ανθρώπων όσο και των ζώων.
- Ο εγκλεισμός σε ειδικούς κυβερνητικούς καταυλισμούς
 |
| αρχηγοί της φυλής των Αραπάχο στον ειδικό καταυλισμό τους |
Για τις ινδιάνικες φυλές που υπόγραψαν τις συνθήκες ειρήνης με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η "επιβράβευσή τους" ήταν η εγκατάστασή τους σε καθορισμένες περιοχές, όπου και θα διαβιούσαν υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης και άρα του στρατού. Όπως οι Τσερόκη που υποχρεώθηκαν να εγκατασταθούν σε μια περιοχή μεταξύ Τέξας και Κάνσας. Σε αυτούς τους καταυλισμούς στάλθηκαν, υπό την αιγίδα της κυβέρνησης, άτομα με την αποστολή κι ευθύνη της επιτήρησης των Ινδιάνων, οι λεγόμενοι "πράκτορες". Αρκετοί από αυτούς ήταν άτομα ανύπαρκτης ηθικής και τυχοδιώκτες που θέλησαν να θησαυρίσουν σε βάρος των εκτοπισμένων αυτόχθονων, αρπάζοντας ό,τι πολύτιμο μπορούαν από αυτούς -μέσα σε αυτά συγκαταλέγονταν και οι όμορφες γυναίκες- ενώ τους διέφθειραν μετατρέποντας πολλούς σε αλκοολικούς. Φυσικά οι Ινδιάνοι ασφυχτιούσαν μέσα σε αυτό το καινούργιο "μοντέλο" ζωής και δεν ήταν σπάνια η συγκρότηση μικρών ομάδων που έκαναν επιδρομές με πρόκληση θυμάτων, έξω απ'τα όρια του καταυλισμού. Φυσικά τα αντίποινα ήταν σκληρά και για ενόχους και για αθώους.
- Η σφαγή των Απάτσι και ο περίφημος Τζερόνιμο
 |
| Ο Τζερόνιμο (δεξιά τελευταίος) με τους άνδρες του |
Πεντακόσιοι Ινδιάνοι της φυλής των Απάτσι, με επικεφαλή τον Εσκιμότζιν, είχαν φτάσει στο "Καμπ Γκραντ" της Αριζόνα, ζητώντας να κατασκηνώσουν κοντά στους λευκούς ώστενα έχουν τροφή και την εγγύηση της προστασίας του στρατού. Υπήρχε έξαρση ζωοκλοπών στην περιοχή -οι ληστρικές συμμορίες των λευκών οργίαζαν- και κάποια στιγμή κατηγορήθηκε ως ζωοκλέφτης ένας Απάτσι απ'το Καμπ Γκραντ, δικαίως ή όχι δεν ξεκαθαρίστηκε ποτέ. Οι λευκοί άποικοι, που ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι την παρουσία των Ινδιάνων κοντά τους, οργάνωσαν ένα μικρό έφιππο στράτευμα και επιτέθηκαν ξημερώματα στον καταυλισμό. Σε περίπου 30 λεπτά όλοι οι άντρες και πολλά γυναικόπαιδα δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ! Κανένας από τους δολοφόνους αποίκους δεν διώχθηκε φυσικά απ'τις αρχές! Αυτή η στυγνή σφαγή του Εσκιμότζιν και των ανθρώπων του δεν ξεχάστηκε ποτέ απ'τους Απάτσι..
Καθώς η άνιση πάλη της αντίστασης των Ινδιάνων έφθινε σιγά σιγά σε κάθε περιοχή της αχανούς χώρας, υπήρχε ένας πολεμιστής που για πολύ καιρό το άκουσμα και μόνο του ονόματός του προκαλούσε πανικό στους αποίκους και στρατιώτες. Η γυναίκα του και τα τρία παιδιά του είχαν σφαγεί από Μεξικάνους στρατιώτες. Η πιο αδούλωτη μορφή μες στους Απάτσι, με παροιμιώδη γενναιότητα σε συνδυασμό με ευφυία, ζώντας με τη μικρή ομάδα του ελεύθερος στα βουνά- αρνούμενος να ζει παγιδευμένος στα εύσχημα κελιά των λευκών- πραγματοποιώντας επιδρομές σε χωριά και πόλεις, ενώ οι στρατιώτες που στέλνονταν συνεχώς να τον αντιμετωπίσουν και συλλάβουν, συνέχεια αποτύγχαναν. Ο σπουδαίος αυτός πολεμστής όταν διαπίστωσε ότι ο κλοιός είχε σφίξει απελπιστικά γύρω από αυτόν και τους ανθρώπους υπό την ευθύνη του, παραδόθηκε τελικά το Σεπτέμβριο του 1886. Το όνομά του, συνώνυμο της ανδρείας, αποτέλεσε και πολεμική ιαχή του σώματος των Αμερικανών αλεξιπτωτιστών: "Τζερόνιμο!"
- Το τίμημα της κατάκτησης με μια λέξη: γενοκτονία
 |
| απεικόνιση της μάχης στο "Λιτλ Μπίγκχορν" |
Στην τοποθεσία του Λιτλ Μπιγκχορν , τον Ιούνιο του 1876, η 7η ταξιαρχία ιππικού των ΗΠΑ, υπό τον αλαζόνα στρατηγό Τζωρτζ Κάστερ, συντρίφτηκε στην κυριολεξία από τις ενωμένες ινδιάνικες φυλές όπου πρωτοστατούσαν οι Σιου ή Ντακότα. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη ήττα που γνώρισε ο αμερικανικός στρατός από τις ινδιάνικες φυλές, αλλά χωρίς ουσιαστικό τελικά αντίκρισμα για τους δεύτερους. Αυτή η συμμαχία κι ένωση των φυλών δεν κράτησε πολύ. Υποχρεώθηκαν να χωριστούν, ενόψει συγκέντρωσης απαραίτητων εφοδίων για το χειμώνα και κυνηγιού αναζήτησης θηραμάτων για τροφή. Άλλωστε λιγοστεύει ο αριθμός των θηραμάτων όπου συγκεντρώνονται πάρα πολλοί κυνηγοί. Ούτε ο περίφημος αρχηγός των Ντακότα, ο "Καθιστός Ταύρος", με το ενωτικό του πνεύμα, κατάφερε να τους διατηρήσει ενωμένους απέναντι στον κοινό εχθρό και υπό τον υψηλό στόχο της υπεράσπισης των κοινών εδαφικών εκτάσεών τους.
Έτσι, ολόκληρα στρατιωτικά σώματα άρχιζαν να καταδιώκουν απο τότε με λύσσα τις διάφορες ομάδες των Ντακότα. Ολόκληρη η γη των Ντακότα σαρώθηκε και πάρα πολλά ινδιάνικα χωριά καταστρέφονταν το ένα μετά το άλλο. Τελικά, ο αμερικανικός στρατός και οι ορδές των αποίκων από πίσω κατόρθωσαν να πατήσουν οριστικά πόδι στους ξακουστούς Μαύρους Λόφους και να βάλουν χέρι στους θησαυρούς που κρύβονταν εκεί. Συγκεκριμένα: Μετά την εξερευνητική αποστολή του Custer to 1874 και την ανακοίνωσή του στρατηγού πως βρέθηκε χρυσάφι στους Μαύρους Λόφους, ορδές από χρυσοθήρες άρχισαν να εισρέουν στην περιοχή. Τι κι αν αυτή ανήκε επισήμως στους Sioux με βάση τη συνθήκη του 1868.
Διαβάστε κι αυτό το πολύ καλό άρθρο: Λούκυ Λουκ: Μικρός οδηγός ανάγνωσης-Αφού ξεπάστρεψε τα έθνη των Ινδιάνικων φυλών, το άρτι ανεξάρτητο κράτος των ΗΠΑ (1776), «αντιστάθμισε» την αιματηρή του γέννηση παραχωρώντας στους εναπομείναντες Ινδιάνους «απαραβίαστες» περιοχές στα δυτικά της επικράτειάς του. «Απαραβίαστες» ; - όχι για πολύ…
Ακόμα και φιλειρηνικές φυλές, όπως οι Νεζ Πέρσε, που απόφευγαν να αναμειχτούν στις πολεμικές αναμετρήσεις, δεν μπόρεσαν να αποφύγουν την τύχη των άλλων φυλών και να μην απωλέσουν τα εδάφη τους.
Ως συμπέρασμα, δεν έχουμε παρά να πούμε ότι οι ιστορίες της "Άγριας Δύσης", που τόσο συναρπάζουν ως κινηματογραφικό είδος γνωστό ως "γουέστερν", βρίθουν από ιστορίες ωμής και "επίσημης" κρατικής βίας, επέλασης κερδοσκόπων και καιροσκόπων, ανάμειξης μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και λακέδων τους και η μόνη λέξη που ταιριάζει σε αυτό το "έπος" είναι μία: ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ!
Ο Ένοικος...
Πάρα πολλά χρήσιμα στοιχεία ώστε να δημιουργηθεί αυτό το κείμενο πάρθηκαν από την αγαπημένη μου σειρά κόμικ -τη διάβαζα με μανία σαν πιτσιρικάς, την ξαναξεφυλλίζω με την ίδια χαρά και τώρα- με τίτλο "Η Κατάκτηση της Δύσης", η οποία πραγματικά δίδασκε Ιστορία. Μια πολύ καλή ιστοσελίδα σχετική με αυτή την ανεπανάληπτη σειρά κόμικ είναι η http://kataktisidisis.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου