Κβαντική Φυσική : Η Νέα Αλχημεία

του Αντώνη Αποστολίδη

Ο όρος «Νέα Αλχημεία» περιγράφει με πολύ πετυχημένο τρόπο την εκπληκτική κατεύθυνση που έχει πάρει η σύγχρονη επιστημονική έρευνα σε σχέση με την διερεύνηση του Πρωταρχικού Ζητήματος, δηλαδή τους νόμους που διέπουν το Σύμπαν και την Δημιουργία. Λέγοντας επιστήμη, εννοούμε κυρίως τους τρείς κλάδους που σηκώνουν σήμερα το μεγάλο βάρος της βασικής έρευνας, δηλαδή την Φυσική, την Νευροφυσιολογία και την Βιολογία.

Η Φυσική βρίσκεται στο κέντρο και με αιχμή της την Κβαντική Φυσική, θέτει το ερευνητικό πλαίσιο. Οι δύο άλλες, χρησιμοποιούν την κβαντική θεωρία και την εφαρμόζουν στην μελέτη της λειτουργίας του εγκεφάλου και του μηχανισμού της ζωής γενικότερα. Όσο προχωρούν οι ανακαλύψεις, και ο ρυθμός τους κόβει πραγματικά την ανάσα, βλέπουμε έκπληκτοι διάσημους επιστήμονες, καθηγητές μεγάλων Πανεπιστημίων της Ευρώπης και της Αμερικής, να φέρνουν στο προσκήνιο τις πηγές της Αρχαίας Απόκρυφης Γνώσης – τα Ερμητικά και Αλχημιστικά κείμενα, την Καμπάλα ή τα Τεκτονικά τυπικά – να συγκρίνουν και να βρίσκουν συγκλίσεις ή και ταυτίσεις με τα πειραματικά δεδομένα τους ! Κάτι που πριν λίγα χρόνια ήταν ένα τεράστιο ταμπού για την επίσημη επιστημονική κοινότητα.

Μα τι έγινε και ξαφνικά έχουμε αυτή την καταιγίδα των ανακαλύψεων; Η κβαντική φυσική, πηγή όλων αυτών, δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι γνωστή και διατυπωμένη από τις αρχές του 20ου αιώνα, πως την θυμήθηκαν ξαφνικά;

Αυτό που πραγματικά έγινε, είναι ότι η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας κατέστησε δυνατή την πειραματική απόδειξη των βασικών αρχών της Κβαντικής Φυσικής, και την ανάπτυξη της πεποίθησης ότι οι αρχές της ισχύουν όχι μόνον σε έναν μακρινό από εμάς μικρόκοσμο στοιχειωδών σωματιδίων, όπως πίστευαν οι παλαιότεροι φυσικοί, αλλά στην ίδια μας την υλική καθημερινότητα, μιας και όλη η ύλη εμπεριέχει τελικά τα σωματίδια αυτά ! Εδώ είναι η μεγάλη συμβολή των δύο άλλων επιστημών, που προχώρησαν στην μεγαλύτερη κατανόηση και περιγραφή των κυτταρικών και νευρικών λειτουργιών, προσφέροντας έτσι τα κομμάτια του πάζλ που έλειπαν (5),(6)…

Ο ΚΒΑΝΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Αλλά ας δούμε, όσο πιο απλά μπορούμε, ποιες αρχές διέπουν την κβαντική φυσική, και πως αυτές συγκλίνουν με τον Αρχαίο Αποκρυφισμό. Η Σύγχρονη κβαντική θεωρία διατυπώθηκε το 1915 (!) από δύο από τα μεγαλύτερα πνεύματα του αιώνα, τους φυσικούς Alexander Schrödinger και Werner Karl Heisenberg .

Αυτό που μας λέει βασικά, είναι ότι η ύλη, στην αρχική της μορφή, δεν υπάρχει όπως την ξέρουμε. Κάθε υλικό σωματίδιο, στην πραγματικότητα, είναι ένα απροσδιόριστο και ασαφές νέφος απείρων πιθανοτήτων. Η κατάσταση αυτή της ύλης, ονομάζεται «Υπέρθεση», και περιγράφεται μαθηματικά από μία «εξίσωση κυματικής συνάρτησης πιθανοτήτων» με άπειρες λύσεις. Ο μόνος τρόπος να πάρει το σωματίδιο μια συγκεκριμένη θέση, δηλαδή να υλοποιηθεί στις τέσσερις διαστάσεις του χωροχρόνου, είναι να βρεθεί ένας «Παρατηρητής» που θα το παρατηρήσει. Ο Παρατηρητής της κβαντικής Φυσικής, παίζει συνεπώς τον ρόλο του Δημιουργού. Για την ακρίβεια, ΕΙΝΑΙ ο Δημιουργός, που αναγκάζει την ύλη να «εκπέσει» από την κατάσταση της Υπέρθεσης, διαλέγοντας μία από τις άπειρες πιθανότητες υλοποίησης.



Στην γλώσσα της κβαντικής φυσικής η διαδικασία της υλοποίησης μέσω της παρέμβασης του Παρατηρητή λέγεται «κατάρρευση της κυματικής συνάρτησης». Με άλλα λόγια, όταν ο παρατηρητής δεν παρατηρεί, ή ύλη είναι ένα απροσδιόριστο κύμα. Μόλις παρέμβει ο παρατηρητής, αυτόματα έχουμε υλοποίηση σε μία από τις άπειρες δυνητικές καταστάσεις.
 
Κατάρρευση του κύματος σε σωματίδιο, μέσω της «Παρατήρησης»

Άμεση συνέπεια της κατάστασης Υπέρθεσης της ύλης, είναι και η ανεξαρτητοποίηση της από τον χρόνο. Δηλαδή, η υλοποίηση μπορεί να γίνει στο παρόν, στο παρελθόν ή στο μέλλον. Και αυτά όλα έχουν αποδειχθεί και πειραματικά. Υπάρχουν φωτογραφίες σε εργαστήρια στοιχειωδών σωματιδίων, για παράδειγμα, που παρουσιάζουν το ΙΔΙΟ σωματίδιο σε δύο διαφορετικές θέσεις την ΙΔΙΑ χρονική στιγμή. (4)

Πιστεύω ότι οι συνειρμοί σας, έχουν ήδη κινητοποιηθεί….

Ένα άλλο σπουδαίο κομμάτι της κβαντικής θεωρίας είναι η Αρχή της Κβαντικής Σύζευξης. Με απλά λόγια, η αρχή αυτή μας λέει ότι δύο διαφορετικά υλικά σωματίδια, που κάποια στιγμή στο παρελθόν είχαν κοινή πηγή προέλευσης, ήταν για παράδειγμα δύο φωτόνια που προήλθαν από την ίδια ακτίνα φωτός, διατηρούν στενή σχέση μεταξύ τους και αλληλοεπηρεάζονται, ακόμα και αν είναι χωρικά διαχωρισμένα… Δηλαδή, «πειράζοντας» ένα σωματίδιο στην Αθήνα, αντιδρά άμεσα το άλλο που βρίσκεται στην Αυστραλία ! Και όχι μόνον αυτό, αλλά η αντίδραση γίνεται με ταχύτητα μετάδοσης μεγαλύτερη από αυτή του φωτός. Η αρχή αυτή, όταν πρωτοδιατυπώθηκε από τον Schrödinger, σήκωσε θύελλα αντιδράσεων και ανάγκασε ακόμα και αυτόν τον Albert Einstein να την αποκαλέσει «απόκοσμη» (spooky). Σήμερα, η αρχή της κβαντικής σύζευξης αποτελεί αναμφισβήτητο πειραματικό δεδομένο(7). Δεδομένο που μας οδηγεί ευθέως στην Μεγάλη Ιδέα του Ενός. Δηλαδή ότι εφόσον τα πάντα αποτελούν μέρος του Ενός, διότι προέρχονται από το Ένα και περιέχουν «Το παν προς το οποίον το παν τείνει», τότε τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους αλληλένδετα μέσω της κβαντικής σύζευξης. Αυτό σημαίνει ότι οι σκέψεις, πράξεις και «παρατηρήσεις» μας, επηρεάζουν καθοριστικά και με απόλυτο τρόπο το Σύμπαν. Η διαδικασία αυτή δεν είναι χαοτική, όσο και αν ακούγεται έτσι, για τον απλούστατο λόγο ότι η έννοια του χάους σχετίζεται με τον υλικό ή παραδοσιακό κόσμο μόνο. Στον κβαντικό κόσμο της υπέρθεσης, δεν υπάρχει η έννοια του χάους, αφού ο κόσμος αυτός δεν είναι υπολογιστικός, ο δε χρόνος έχει τελείως διαφορετική έννοια. Η επικοινωνία μέσω της κβαντικής σύζευξης, όπως είπαμε, γίνεται σε «απόκοσμες» ταχύτητες. δηλαδή σε ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός. Σύμφωνα με την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Einstein αυτό είναι κάτι το απαγορευτικό, και εφόσον συμβαίνει, βρισκόμαστε ήδη σε έναν τελείως άλλο κόσμο, όπου δεν ισχύουν οι γνωστοί ντετερμινιστικοί νόμοι, όπου υπάρχει ταυτόχρονη επικοινωνία με το παρελθόν και το μέλλον! Ο περίφημος «Κβαντικός Χρόνος».

Το πρώτο μέγα ερώτημα που τίθεται, είναι ποιος είναι τελικά και που βρίσκεται αυτός ο Παρατηρητής-Δημιουργός της κβαντικής θεωρίας, που αναγκάζει την υπέρθεση να καταρρεύσει στην δημιουργία, που απλώς παρατηρώντας δημιουργεί την ύλη όπως την ξέρουμε; Η απάντηση της «Νέας Αλχημείας» είναι μία: Η Συνείδηση. Η Συνείδηση, παίζει με επιτυχία έναν διπλό ρόλο, στο κβαντικό συμπαντικό επίπεδο: Είναι συγχρόνως η Αντίληψη και η Δημιουργία. Στην κατάσταση της Υπέρθεσης, η Συνείδηση Αντιλαμβάνεται την Ιδέα και παρατηρώντας, την μετατρέπει σε Εμπειρία ή Δημιουργία. Ο μοχλός της δημιουργίας είναι η Βούληση, που κινεί τον μηχανισμό της τελικής κατάρρευσης της κυματοσυνάρτησης. Η Συνείδηση μαζί με την βούληση, είναι «Εστιασμένη Συνείδηση». Η Εστιασμένη Συνείδηση, είναι πανίσχυρη, γιατί είναι ο Δημιουργός.

Συνεπώς, δεν υπάρχει πραγματικότητα, μέχρις ότου η πραγματικότητα αυτή γίνει αντιληπτή από τις αισθήσεις μας. Απλώς παρατηρώντας το Σύμπαν ή ένα μέρος του, το τροποποιούμε με καθοριστικό και θεμελιώδη τρόπο. Δηλαδή τροποποιούμε την πραγματικότητα…Η Εστιασμένη Συνείδηση μας δημιουργεί την πραγματικότητα.


«Όποιος ισχυρίζεται ότι καταλαβαίνει την κβαντομηχανική ή λέει ψέματα ή είναι τρελός» Richard Feynman (1918 – 1988), Κβαντικός Φυσικός, Βραβείο Nobel 1965

Έχετε μπερδευτεί; Μην ανησυχείτε, είναι απόλυτα αναμενόμενο και λογικό. Ο μόνος τρόπος να κατανοήσει κανείς την κβαντική υπέρθεση, είναι να βρεθεί σε αυτή. Όταν όμως γίνει αυτό, τότε θα βρίσκεται εκτός «πραγματικότητας», δηλαδή εκτός λογικής. Αν προσπαθήσει, αντίστοιχα, να την καταλάβει με την λογική του, δηλαδή με την κλασσική ανθρώπινη διάνοια, τότε αυτόματα ενεργοποιεί τον μηχανισμό της παρατήρησης, συνεπώς καταρρέει η κυματοσυνάρτηση και φεύγουμε από την υπέρθεση! Άρα το μόνο μας καταφύγιο είναι η διαίσθηση. Πράγματι, ένα υλικό αντικείμενο, ένα ηλεκτρόνιο ή και μια καρέκλα, είναι «υλικό» επειδή ακριβώς έγινε υλικό από τον δημιουργό του, και παραμένει υλικό επειδή ο δημιουργός του συμφωνεί στο να παραμείνει υλικό. Την στιγμή που μας παίρνει ό ύπνος το βράδυ, το δωμάτιο μας σταδιακά γίνεται όλο και πιο «ασαφές», μέχρι να εξαφανισθεί εντελώς. Και γίνεται όλο και πιο ασαφές, διότι την ώρα που ετοιμαζόμαστε να κοιμηθούμε, δεν το παρατηρούμε. Μην παρατηρώντας το, γίνεται ασαφές και τελικά εξαφανίζεται ! Είναι τόσο εξωφρενικά απλό, όσο και τρομερά δύσκολο! Καλώς ήλθατε στη Κβαντική Ζώνη !

Να σας μπερδέψω ακόμα περισσότερο; Ενώ είστε ξύπνιοι, χαλαρώστε και απ-εστιάστε την όρασή σας από οπουδήποτε. Την στιγμή που γίνεται αυτό, λένε ότι στην ουσία «εστιάζουμε» στο «μεσοδιάστημα», δηλαδή στην κρυφή ζώνη, στην «άλλη διάσταση», ρίχνοντας την εγκεφαλική μας συχνότητα στα επίπεδα των 10Hz. Την στιγμή που το πετυχαίνουμε αυτό, βλέπουμε κάποιες μικρές φωτεινές κηλίδες. Ε, λοιπόν, κατά μία θεωρία οι κηλίδες αυτές είναι η κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης και η υλοποίηση των ηλεκτρονίων της ύλης της κρυφής διάστασης! Δηλαδή, εστιάζοντας την συνείδηση μας στον ενδιάμεσο αυτόν χώρο, προκαλούμε υλοποίηση του. Επαναφέροντας την εστίαση μας στον «γνωστό» χώρο, τα φωτάκια εξαφανίζονται, και ξαναβλέπουμε ό,τι βλέπαμε πριν. Ο δε άγνωστος χώρος, επανέρχεται στην κατάσταση της υπέρθεσης, και αφού δεν τον παρατηρούμε πλέον, παραμένει αδρανής και status quo. Με άλλα λόγια, παρατηρώντας το άγνωστο, το αποκαλύπτουμε. Ή αν θέλετε, το άγνωστο υπάρχει επειδή εμείς δεν το παρατηρούμε, επειδή η ελεύθερη βούληση μας επέλεξε να μην το υλοποιήσει.

Για να σας… αποτελειώσω, σκεφθείτε ένα αναμμένο κερί στο τραπέζι σας. Όταν το παρατηρείτε, εσείς ή όποιος άλλος, βλέπετε απλώς …ένα κερί! Αν δεν το παρατηρεί κανείς, το κερί εισέρχεται στην κβαντική ζώνη, σε κατάσταση κβαντικής υπέρθεσης δηλαδή, και δεν είναι πια ένα κερί. Είναι 2 ή 3 ή 100 κεριά συγχρόνως ! Η λέξη «συγχρόνως» είναι το κλειδί. Αν πούμε είναι 100 κεριά, έχουμε φύγει από την υπέρθεση, η κυματοσυνάρτηση έχει καταρρεύσει και μιλάμε πλέον για υλοποίηση μίας από τις άπειρες πιθανότητες, αυτής των 100 κεριών δηλαδή. Όποιος το αντιλαμβάνεται αυτό, έχει κατανοήσει την εννοιολογική θεμελίωση της κβαντικής φυσικής, και όχι μόνο…

ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ

Η κατάσταση της κβαντικής Υπέρθεσης, είναι ο χώρος που «Λειτουργεί» ο Θεός. Είναι ο χώρος μιας τέλειας μαθηματικής διατύπωσης, αλλά συγχρόνως είναι ο χώρος της μη-ύπαρξης, ακατάληπτος για την ανθρώπινη διάνοια, όχι όμως για την Συνείδηση … Η «Νέα Αλχημεία», αποκαλεί τον Θεό: «Η Υπέρθεση των Πάντων». Η τελική δυνητική Δημιουργία πάντως, αφήνεται στην Ελεύθερη Βούληση της ανθρώπινης Συνείδησης.

Για να σχηματίσουμε όσο το δυνατό καλύτερη εικόνα, είναι πολύ βασικό, στο σημείο αυτό, να τονίσουμε ότι στην Αρχαία Απόκρυφη Παράδοση, σε όλες σχεδόν τις μορφές της, Ερμητικά κείμενα, Καμπάλα, Νεοπλατωνισμός, αλλά και στα απόκρυφα κείμενα των περισσοτέρων θρησκειών – Χριστιανισμός, Βουδισμός, κλπ – γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ του Θεού σαν το απόλυτο ΕΝΑ, την αδιαίρετη και χωρίς ιδιότητες «Ουσία», και του Θεού-δημιουργού. Στην Καμπάλα ας πούμε, ο αδιαίρετος Θεός είναι το «Αήν» και ο Θεός-Δημιουργός βρίσκεται αρκετά πιο κάτω στην «Ιερή Ιεραρχία» (έβδομο επίπεδο), και λέγεται «Τιφερέτ».

Ο Νεοπλατωνισμός είναι ίσως το σπουδαιότερο φιλοσοφικό ρεύμα, διότι απετέλεσε τον συνδετικό κρίκο μεταξύ της «θεωρητικής» φιλοσοφίας της αρχαίας Ελλάδας και του Ευρωπαϊκού αποκρυφισμού, μιας και εισήγαγε για πρώτη φορά την «Θεουργία», δηλαδή την «Μαγεία». Θεουργία είναι το πρακτικό μέρος της φιλοσοφίας, πως δηλαδή εκμεταλλεύομαι στην πράξη τις πραγματικές δυνάμεις της φύσεως και της συνείδησης μου. Όσον αφορά στην θέση του Νεοπλατωνισμού περί θεού λοιπόν, το αδιαίρετο και χωρίς ιδιότητες «ΕΝΑ» ονομάζεται «Νούς». Ο δημιουργός Θεός, βρίσκεται στο κατώτερο μέρος του επόμενου επιπέδου, της «Ψυχής», κατά τον Πλωτίνο. Από την θέση Του αυτή, ο Δημιουργός Θεός, επικοινωνεί συνεχώς με το κατώτατο επίπεδο, αυτό της Δημιουργίας, της μίας υλοποίησης, της κατάρρευσης της κυματοσυνάρτησης. Ο «Νούς» δεν επικοινωνεί με το επίπεδο αυτό, διότι πολύ απλά αυτό το έχει αναθέσει στην «Ψυχή» και στον Δημιουργό Θεό. Κατά την άποψη του γράφοντος, και όχι μόνον, ο Νεοπλατωνισμός βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην σύγχρονη Νέα Αλχημεία από οποιοδήποτε άλλο φιλοσοφικό ρεύμα, ακριβώς λόγω της Θεουργικής του υπόστασης. .

Μπορούμε συνεπώς να πούμε ότι η κατάσταση κβαντικής υπέρθεσης βρίσκεται στο πεδίο του Δημιουργού Θεού, αλλά μιας και όλα αποτελούν μέρος του ΕΝΟΣ, επικοινωνούν με ακαριαίο και μη χρονικά εξαρτώμενο τρόπο μέσω του μηχανισμού της κβαντικής σύζευξης.

Όπως ανέφερα υπαινικτικά στην αρχή του άρθρου, οι παλαιότεροι επιστήμονες, αλλά και πολλοί σημερινοί, δεν έδιναν μεγάλη σημασία στην κβαντική φυσική, διότι πίστευαν πως αφορά μόνον στον μικρόκοσμο και όχι στην «δική μας» πραγματικότητα. Με την ίδια λογική που ο οικοδόμος δεν ενδιαφέρεται αν τα τούβλα αποτελούνται από άτομα με πυρήνες και ηλεκτρόνια, παρά μόνο για τις μακροσκοπικές ή φυσικές τους ιδιότητες. Έτσι, ξεμπέρδευαν εύκολα με τις «δύσκολες» έννοιες και έμεναν απερίσπαστοι στην «φαινομενολογική» αυταπάτη τους. Σε ένα άλλο επίπεδο, αυτή η αυταπάτη είναι ακριβώς η ίδια περίπτωση με αυτούς που πιστεύουν ότι ο Θεός ή η Βασιλεία των Ουρανών βρίσκεται …στον ουρανό, δηλαδή κάπου μακριά από εμάς, άρα εμείς είμαστε στο απυρόβλητο και δεν μας αφορά. Έτσι, μπορούμε απερίσπαστοι να αφοσιωθούμε στο επίπεδο της σωματικής μας υλοποίησης, δηλαδή να ασχοληθούμε αποκλειστικά με το υλικό μας σώμα και της ανάγκες επιβίωσης του, ανάγοντας το στην υπέρτατη αλήθεια, αποφεύγοντας να αντιληφθούμε ότι το σώμα μας δεν αποτελεί παρά μόνο μία από τις άπειρες δυνατότητες μας. Με αυτή την αυτοπεριοριστική νοητική στάση, αναλώνουμε την ζωή μας υπηρετώντας μία και μόνη υλοποίηση…

Η «Νέα Αλχημεία» έρχεται απλώς να μας θυμίσει ότι ο Θεός είναι μέσα μας, κάτω από την μύτη μας, και ο μόνος λόγος που δεν τον βλέπουμε είναι γιατί ξεχάσαμε τα γυαλιά πρεσβυωπίας ! Όταν πιστεύεις ότι ο Θεός είναι κάπου έξω από εσένα, είναι φυσικό να είσαι επιρρεπής στις απόψεις περί «εκδικητικού» ή «τιμωρού» Θεού, με συνέπεια η στάση σου απέναντί Του να είναι «δουλική» και ενοχική, να παρακαλείς αντί να απαιτείς αυτό που σου ανήκει. Θυμίζει λίγο τον φόβο του ελέφαντα για τα ποντίκια ! Η «Νέα Αλχημεία» μας προτρέπει να φύγουμε γρήγορα από αυτό το αποκρουστικό μοντέλο του Θεού, να σπάσουμε τις ταφόπλακες της σκέψης μας και να στρέψουμε το βλέμμα της συνείδησης μας προς την πραγματική φώτιση-Ανάσταση.

Κρατώντας αυτά στο μυαλό μας, ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στην αρχαία Αλχημιστική παράδοση. Ο στόχος των Αλχημιστών ήταν το Μεγάλο Έργο (Magnum Opus) ή η Απόλυτη Υλοποίηση. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία ήταν η ριζική «μεταστοιχείωση» της Συνείδησης από το σύνηθες επίπεδο της καθημερινής αντίληψης (επίπεδο του μολύβδου) σε ένα λεπτότερο, υψηλότερο επίπεδο αντίληψης (επίπεδο του χρυσού), όπου κάθε πράγμα αποκαλύπτεται στην τέλεια αρχετυπική μορφή του, το Απόλυτο, το Άγιο των Αγίων. Στο σημείο αυτό, παραθέτω ένα απόσπασμα από το πασίγνωστο στους ερευνητές βιβλίο του «μάγου» Ελιφάς Λεβί: «Υπερβατική Μαγεία», 1855, αφήνοντας τα συνειρμικά σχόλια για τον αναγνώστη:

«Το Μεγάλο Έργο είναι, πάνω απ’ όλα, η αυτοδημιουργία του ανθρώπου, δηλαδή η πλήρης και άνευ όρων κατάκτηση των δυνατοτήτων του και του μέλλοντος του. Ειδικότερα, είναι η απελευθέρωση της βούλησης του που εγγυάται πλήρη ισχύ και έλεγχο επάνω στον Συμπαντικό Μαγικό Παράγοντα. Ο Παράγων αυτός, καλυμμένος από τους αρχαίους φιλόσοφους κάτω από το όνομα Πρώτη Ύλη, καθορίζει τις μορφές της τροποποιήσιμης Ουσίας, και μπορούμε πράγματι μέσω αυτού να φτάσουμε στην μεταλλική μεταστοιχείωση και την Συμπαντική Ιατρική.»

Με τον όρο «Συμπαντική Ιατρική», ο μεγάλος αυτός μύστης εννοεί την Πραγματική ή Θεία φύση του ανθρώπου ή την επίγνωση της κβαντικής του συνείδησης. Χρησιμοποιώντας τα δικά του λόγια:

«Συμπαντική Ιατρική, είναι για την ψυχή η Υπέρτατη Αιτία και η απόλυτη Δικαιοσύνη. Για το σώμα είναι η Γαλήνη, που είναι συνδυασμός Χρυσού και Φωτός.»

Με μια διάθεση απλοποίησης, αυτό που τελικά μας έχει κληρονομήσει ο αρχαίος αποκρυφισμός, είναι η ύπαρξη των δύο κόσμων. Σύμφωνα με την Καμπάλα, για παράδειγμα, αλλά και σε αρμονία με την Πλατωνική σοφία, οι δύο κόσμοι είναι κατά 1% ο κόσμος της «συνεχούς επιδείνωσης» και της μόνιμης διαμάχης, ο καθημερινός μας «υλικός» κόσμος δηλαδή, και κατά 99% ο κόσμος της Σοφίας και του φωτός που αγωνιζόμαστε να προσεγγίσουμε. Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι αυτοί οι δύο κόσμοι δεν είναι ξένοι μεταξύ τους αλλά συνυπάρχουν και ό ένας ενυπάρχει στον άλλον. Ο πρώτος κόσμος, είναι ο κόσμος όπου ισχύουν οι φαινομενολογικοί νόμοι της κλασσικής Νευτώνειας Μηχανικής, ένας κόσμος απόλυτα ντετερμινιστικός, νομοτελειακά και ασφυκτικά «αστυνομοκρατούμενος», ένας κόσμος όπου η ελεύθερη βούληση είναι άγνωστη και άχρηστη έννοια. Ένας κόσμος όπου, όπως θα δούμε παρακάτω, η Συνείδηση δεν είναι τίποτα παραπάνω από το αποτέλεσμα των υπολογισμών ενός γρήγορου καλού υπολογιστή! Είναι ο κόσμος του Matrix όπου όλα είναι τελικά προβλέψιμα, ακόμα και οι χαοτικές καταστάσεις. Από την άλλη μεριά, είναι ο κόσμος του 99%, ό κόσμος της κβαντικής υπέρθεσης ή ο κόσμος του φωτός, όπου οι βαθμοί ελευθερίας είναι άπειροι, η Ελεύθερη Βούληση καθορίζει τα πάντα, ορίζοντας την δημιουργία και την μορφή της. Είναι ο Πλατωνικός κόσμος της μαθηματικής τελειότητας των απείρων πιθανοτήτων και δυνατοτήτων. Το «Όν καθεαυτό» της Καντιανής φιλοσοφίας.

Κβαντικός Κόσμος	Κλασσικός Κόσμος
Υποσυνείδητος, Ονειρικός, Αφηρημένος	Συμπαγής Χαοτικός
Πολλαπλές συνυπάρχουσες δυνατότητες	Συγκεκριμένος Προκαθορισμένος
Συνδεδεμένος σε βαθύ επίπεδο	Απομονωμένος Αποσυνδεδεμένος
Βασίλειο του παράδοξου Εξομοίωση των αντιθέτων	Βασίλειο της Λογικής Διαχωρισμένος
Πρόσβαση στην Πλατωνική Σοφία Συμπαντικός Νους	Πνευματικό σκότος
Πνεύμα	Ύλη

Η Συνείδηση τώρα, βρίσκεται ακριβώς στο μεταίχμιο ή στην κόψη της διαχωριστικής γραμμής των δύο κόσμων, του κόσμου της κλασσικής και του κόσμου της κβαντικής φυσικής, του μολύβδινου και του χρυσού κόσμου, διαπερνώντας αέναα και τους δύο κόσμους μέσα σε ένα χωροχρονικό συνεχές. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στον κβαντικό κόσμο ο χρόνος ΔΕΝ είναι γραμμικός, αλλά παρελθόν, παρόν και μέλλον συνυπάρχουν και αλληλοδιαπλέκονται. Ακόμα και ο «πανδαμάτωρ» χρόνος είναι απόλυτος βαθμός ελευθερίας ! Το θέμα της Κβαντικής Συνείδησης είναι μια τρομερά ενδιαφέρουσα ενότητα της Νέας Αλχημείας και υπάρχουν εντυπωσιακά ευρήματα στον χώρο που ονομάζεται Επιστήμη της Συνείδησης, ευρήματα που αγγίζουν τα όρια του μεταφυσικού, και που θα μας απασχολήσουν στο επόμενο τεύχος.

Αγαπητέ αναγνώστη, αν έχεις φθάσει μέχρι εδώ χωρίς να είσαι …γκουρού της Φυσικής, και είσαι ακόμα σε καλή κατάσταση, τότε η Νέα Αλχημεία έγινε για εσένα. Αν επιπλέον θέλεις να μάθεις περισσότερα, δανείσου από ένα video club την ταινία «What the Bleep do we Know?». Αν μετά από όλα αυτά θέλεις να συμμετάσχεις πιο ενεργά, στείλε ένα email με τα στοιχεία σου στο bleep@yahoo.gr, για να συμμετάσχεις στην υπό ίδρυση εθελοντική ομάδα μελέτης της Νέας Αλχημείας

Παραπομπές:

What the Bleep do we know, Lord of the Wind Films, Διανομή Filmtrade.

http://www.whatthebleep.com/

http://esperia.iesl.forth.gr/~kafesaki/Modern-Physics/lectures/index.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Double-slit_experiment

Nanopoulos D.V. , Mavromatos N.E “Quantum Mechanics in Cell Microtubules: Wild Imagination or Realistic Possibility?” Advances in Structural Biology, Vol. 5, 283 (1998).

«Εγκεφαλικές Λειτουργίες και Κβαντική Φυσική», Δρ Δημήτρης Νανόπουλος, Ακαδημία Αθηνών

Julsgaard B., Kozhekin, A. Polzig, E. “Experimental long-lived entanglement of two macroscopic objects” Nature Vol. 413: 400-403 (2001)

Fred Alan Wolf: Mind into Matter: A New Alchemy of Science and Spirit. NH: Moment Point Press, 2000.

Hameroff, S. (1998c) Funda-mental geometry: The Penrose-Hameroff Orch OR model of consciousness. In: The geometric universe – Science, geometry and the work of Roger Penrose. Eds. S.A. Huggett, L.J. Mason, K.P. Tod, S.T. Tsou, and N.M.J. Woodhouse. Oxford Press, Oxford, U.K.

http://knowledgecenter.com/ions/

Chalmers, David (ed.). (2002) Philosophy of Mind: Classical and Contemporary Readings, Oxford University Press.

Penrose, R. (1994) Shadows of the Mind, Oxford Press, Oxford, U.K.

Hameroff, S. (1998e) Quantum computation in microtubules? The Penrose-Hameroff ‘Orch OR’ model of consciousness. Philosophical Transactions of the Royal Society A (London)356:1869-1896


Το διαβάσαμε ΕΔΩ